Inhoud blog
  • Luk in Amerika
  • Jean Marie Petitclerc
  • Wat nemen we mee naar Vlaanderen uit Rome ...
  • Bestaande werken bestendigen of nieuwe werken beginnen ?
  • Iets nieuws
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Het leven zoals het is
    Het dagelijks leven in Don Bosco Woluwe
    15-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Luk in Amerika

    Luk in Amerika

    De ‘American Dream’ … geen enkele andere droom leeft bij zoveel mensen. Al eeuwenlang zet hij zet miljoenen mensen uit de ganse wereld in beweging om de plas over te steken en op het nieuwe contigent een nieuw leven te beginnen. Geen enkel land heeft zo’n aantrekkingskracht dan de U.S.A., tot op vandaag. Een eeuwenlang proces van immigratie, assimilatie en integratie t.e.m. de beroemde Melting Pot, waarbij al die culturen en Sommigen spreken liever van een slaatje waarvan de basis steeds dezelfde blijft, maar voortdurend bijgekruid wordt met nieuwe geuren en smaken.

    Dankzij de Koning Boudewijn Stichting en het ‘State Department’, het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken, kregen we de kans om hun kijk op migratie van nabij te leren kennen via een uitwisselingsprogramma.

    We, dat zijn een groep van 30 Belgen. De grootste groep vertrekt in oktober, maar van 3 tot 18 mei mocht een eerste groep de grote plas oversteken. Op zaterdagmorgen 3 mei stapten we met elf het vliegtuig op richting New York :

    Geert Roekaert van de het integratiecentrum de Foyer in St.-Jans-Molenbeek,

    Isabelle Van Loo van het Museum voor Midden-Afrika in Tervuren,

    Chris Bryssinck van Werkvormm in Antwerpen,

    Joeri Colson van de koepelorganisatie Vlaams Minderhedenforum,

    Nadia Dala, een journaliste,

    Lode Draelants van het internationaal comité, één van de 14 landelijke federaties van en voor migrantenorganisaties in Vlaanderen

    Hilde Stockman van Arnica een begeleidingsdienst voor niet-begeleide minderjarigen

    Judith Vink, YMCA Antwerpen en tevens werkzaam bij het stadsbestuur in Antwerpen,

    Joyce Lualaba van de gemeentelijke diensten in St.-Joost-ten-Node,

    en Catherine De Meyer , Lutte contre l’Exclusion sociale à Molenbeek

    NYC: the Big Apple

    zaterdag 3 mei

    De aankomst op J.F.K., de grootste van de drie luchthavens van New York, viel wat tegen. Het regende en de luchthaven geeft een wat verouderde indruk. Gelukkig stond buiten een modern busje te wachten om ons naar het hotel op Manhatten te brengen (nadat we onderweg minutenlang de chauffeur kwijtgespeeld waren). De kamers op het hotel waren bescheiden – zeker in vergelijking met wat ons in Atlanta later te wachten stond – maar een gegeven paard mag je nooit in de bek zien. Tot we de volgende morgen ons ontbijt kregen, of beter gezegd zelf bij elkaar moesten zoeken in een soort keukentje: flauwe koffie met een soort donuts (tot en met ajuinsmaak) die je best opwarmde en waar je kaas of boter (we hebben nooit kunnen achterhalen welke van de twee het precies was) op kon smeren. Het zou ons de rest van de reis een ontbijt- en eetcomplex opleveren.

    ‘s Namiddags stond een eerste kennismaking met de drukte van de Big Apple op het programma. Het leven valt hier niet stil: brede straten waar voortdurend mensen druk bezig zijn, winkels die 24 op 24 uur open zijn, gele taxi’s die overal doorheen snorren, …

    zondag 4 mei

    Het eigenlijke programma begon de zondagmorgen met een bezoek aan Ellis Island. Tussen 1 januari 1892 en november 1954 kwamen in totaal zo'n 12 miljoen (inderdaad we spreken hier van 12 miljoen) immigranten aan, soms tot 11.000 per dag. Nadat de pakketboten de eerste- en tweedeklaspassagier hadden laten uitstappen op Manhattan, werden de passagiers uit derde en vierde klassen op een overzetboot gezet naar Ellis Island, een eilandje naast het vrijheidsbeeld. Na enkele uren – of enkele dagen – wachten, mochten ze hier aan land gaan. Hier moesten ze o.a. een medische keuring ondergaan (gemiddelde duur van het onderzoek per migrant: 6 sec.) en zich inschrijven alvorens zij tot de VS werden toegelaten. Ongeveer 2% van de mensen die hier aankwamen werd de toegang tot de VS geweigerd, vaak wegens ernstige, chronische ziekten, oogziekten (trachoom) met blindheid als gevolg, mentale ziekten of criminele achtergronden van de immigranten. Veel van de immigranten vestigden zich in New York maar de meesten werden onmiddellijk op de trein gezet naar de steden in het Westen. Sinds enkele jaren is Ellis Island ingericht als een museum dat een hele mooie inleiding biedt op de migranten.

    Na het bezoek hadden we een vrije (zondag)namiddag. De kans om Manhattan te verkennen en plaatsen te bezoeken die ons zo vertrouwd in de oren klinken: de wolkenkrabbers, ground zero, Wall Street met zijn stier, Brooklyn Bridge, Empire State Building, Central Park, Guggenheim, enz. Om te eindigen in de neonreclames (zelfs Mc Donnalds liet zich hier verleiden om hun logo aan te passen tot een kitscherige lichtreclame – ja, nog meer kitsch dan we al gewoon zijn blijkt toch nog mogelijk).

    maandag 5 mei

    Maandag begon het echte werk met een inleiding in de geschiedenis van immigratie in NYC. Locatie: het Duitse huis met een uniek zicht op de gebouwen van de Verenigde Naties. […]

    ’s Middags waren we te gast bij Mevr. Loeckx-Drozdiak, de Belgische Consul-Generaal. Voor wie iets van New York kent, haar residentie is gelegen in de 5th Av. met zicht op Central Park. Daar kwamen we tot de ontdekking dat er borden bestaan met een gouden opdruk van ons nationaal wapenschild, en glazen met datzelfde wapenschild erin gegraveerd. Tijdens de lunch hadden we een onderhoudend gesprek met de Consul-Generaal.

    Nadien werd de groep opgesplitst. Wij trokken naar de Jacob Riis Neighborhood Settlement House. […]

    De dag werd afgesloten in de Peking Duck House, jawel in China Town. Er leven meer dan 1 miljard Chinezen in China, maar er zijn er ook nog heel wat buiten China, o.a. in NYC. Dat konden we daar ter plaatste vaststellen.

    dinsdag 6 mei

    Dit uitwisselingsprogramma loopt in verschillende landen. Dinsdagmorgen hadden we tijdens een ontbijt in het German House (jawel, terug met zicht op de UNO) de gelegenheid om onze Duitse collega’s te ontmoeten. Eerst had ik de kans om een mevrouw uit New York te spreken die wel eens van Europa gehoord had, maar woorden als ‘België’ of ‘Brussel’ zeiden haar niet zo veel. Toen ik – uit beleefdheid – een gesprek over New York wou aangaan, kwestie van toch iets te kunnen vertellen aan elkaar, gaf ze toe dat ze nog maar een paar jaar in de stad woonde en ooit wel iets van de geschiedenis gehoord of gelezen had, maar ja dat was ondertussen toch ook al enkele jaren geleden …

    Gelukkig kwam toen een Duitse collega uit Hamburg ons boeiend gesprek storen. Zij houdt zich bezig met de vorming van leerkrachten binnen een multiculturele context en hoe lesgeven over en binnen diverstiteit. Dit interessante gesprek willen we zeker voortzetten, want deze mevrouw komt regelmatig naar Brussel en de eerstvolgende keer komt ze bij ons langs … wordt vervolgd.

    De lunch werd ons geserveerd in de Penn Club. Eventjes situeren: de Pennsylvania University is één van de rijkste, zoniet de rijkste van de U.S.A. Er wordt niet over ‘billions, but zillions of dollars’ gesproken, aldus onze gastspreker. Om professoren en gasten van deze universiteit die in New York moeten zijn, op een waardige manier te huisvesten, is er de Penn Club. Het kader is navenant. Ditmaal geen borden met gouden opdruk, maar wel muren vol foto’s van … ja van wie eigenlijk. Het leken in ieder geval allemaal heel belangrijke professoren en oud-studenten.

    Onze gastspreker was Mgr. Ronald Marino, verantwoordelijk voor de migrantenwerking van het bisdom van New York en een specialist in Fund Raising. Om niet afhankelijk te zijn van de overheid, betaalt hij de werking volledig met giften.

    In de namiddag werd de groep terug opgesplitst. Wij trokken naar de Henry Street Settlement […]

    Woensdag was onze laatste dag in NYC. Een laatste maal genieten van het ontbijt en uitchecken en dan met de bus naar het Center for Immigrant Health. Dit ziekenhuis is gespecialiseerd in medische hulp bij migranten. Aanleiding was de vaststelling dat een grote groep inwijkelingen uit Zwart Afrika allemaal dezelfde ziektesymptonen hadden die niet onmiddellijk konden worden thuis gebracht. Uiteindelijk werd contact opgenomen met het thuisland en toen bleek dat de immigranten vooral heimwee hadden naar hun thuisland en naar de traditionele genezers in hun cthuisultuur. Toen deze geïntegreerd werden in de medische zorg, verdwenen ook de psychosomatische ziektesymptonen. Sindsdien heeft het ziekenhuis een gans netwerk uitgebouwd om de moderne medische zorg te laten aansluiten bij de culturen van de verschillende migranten. Zo zijn alle ziekenhuizen in NYC verplicht om een tolk te voorzien voor elke patiënt, welke taal die ook spreekt. Dit kan via eigen personeel of via een sterk uitgebouwde tolkendienst.

    Zij waren niet zo voor culturele bemiddelaars, omdat deze vaak vertrekken vanuit hun eigen achtergrond, geloofsovertuiging, ervaring, e.d. en het gevaar bestaat dat het gesprek op den duur gaat tussen de dokter en de culturele bemiddelaar omdat dit veel eenvoudiger is en de patiënt buiten het gesprek komt te staan.

    Ze proberen te zorgen dat de patiënten zelf culturele bemiddelaars worden door de tolken de juiste vragen te laten stellen.

    www.med.nyu.edu/cih

    Wat ervaar je persoonlijk als een succes in je job ?

    Wat verhindert dit succes ?

    een nieuwsbrief waarin een de werking en de resultaten regelmatig verspreid worden onder een ruimer publiek.

    een jaarlijks boekje met alle resultaten, sponsor s en giften.

    Na een lichte lunch en een eerste reflection session trokken we naar LaGuardia, de luchthaven voor het binnenlands verkeer, vlakbij de tennisvelden van de U.S. Open (het afscheid van Justine Henine enkele dagen later was zo ongeveer het enige nieuws uit Europa dat ons bereikte via de – nochtans prominent aanwezige – nieuwszenders).

    Na enkele binnenlandse vluchten is de magie van vliegen vlug verdwenen: oude toestellen (waar de verf van afgebladerd is), weinig beenruimte en vooral een gevecht om voor alle handbagage een plaats te vinden in het vliegtuig. Het max. gewicht voor bagage is 50 pounds, en dus sleurt iedereen de overtollige kilo’s mee in zijn of haar handbagage). We waren slechts het 17de vliegtuig in de rij die aan het wachten was om op te stijgen …

    Atlanta

    Wat een luchthaven … vier pistes die voortdurend gebruikt worden, het dalende vliegtuig heeft nauwelijks de grond geraakt of een volgend stijgt reeds op. En dat op twee maal twee pistes tegelijkertijd. Hetzelfde zouden we ook in Denver zien, waar tot 1.550 vliegbewegingen per dag gebeuren.

    En dan moest het beste nog komen, de suites in ons hotel. Mijn badkamer in Atlanta was ongeveer even groot als mijn kamer in NYC. Daarnaast stond nog een slaapkamer, een ruimte living met een werkruimte ter beschikking. Allemaal voorzien van tv natuurlijk. De eerste morgen had ik schrik te verdwalen in mijn eigen hotelkamer.

    Na een verkwikkende nachtrust en een echt ontbijt stond ons opnieuw een verrassing te wachten. Buiten werden we opgewacht door een VIP-minibusje met chauffeur en twee begeleiders met een stralende Amerikaanse glimlach. Atlanta is een voor ons een vreemde stad zonder centrum. Er is toch voldoende ruimte, dus bouw je maar enkele kilometers verder een nieuw stadsdeel en leg je tussenin een autostrade aan met 8 rijstroken langs elke kant. Pas met de stijgende benzineprijzen begint men te beseffen dat zo verspreid bouwen ook wel een nadeel heeft. En zonder wagen raak je nergens.

    De voormiddag waren we te gast bij de Jewish Family & Career Services. Na een hartelijk en luidruchtig welkom (typisch voor ‘the south’ naar het schijnt) stond voor ons … een uitgebreid ontbijt klaar, het tweede van deze morgen. New York leek heel ver weg.

    Tijdens de voormiddag kregen we een overzicht van de opvang en begeleiding van refugees (inwijkelingen met de nodige papieren, te onderscheiden van undocumented people, migranten die illegaal het land binnenkomen zonder de juiste papieren of – wat nog meer gebeurt – die niet terugkeren naar hun thuisland nadat hun voorlopig visum verlopen is.

    Hoe presenteer je je werk ?

    Hoe formuleer je helder en begrijpbaar je missie, je doelstellingen ?

    In de namiddag bezochten we de International Community School.

    ’s Avonds waren we vrij. We dachten een rustige buurt met enkele leuke restaurantjes op te zoeken, maar toen kwamen we terecht in een buurt waar behalve porsches en mercedessen ook enkel tot limousine omgebouwde hummers rondreden. Het eten was er lekker.

    Op vrijdag stond een bezoek aan het Center for Pan-Asian Community Services op het programma.

    In de namiddag kregen we het verhaal te horen van de moeilijkheden die Latinos, migranten uit Mexico en Zuid-Amerika, hebben in de stad: racisme van de rednecks, pesterijen van de politie, tot en met zinloos geweld.

    De avond werd afgesloten in een Mexicaans restaurant. Margharita’s a volonté met citroen en ijs. Heerlijk mexicaans eten. En life muziek. Meer heb je niet nodig om er een gezellige avond van te maken. En we zijn allemaal behouden thuis geraakt.

    Zaterdag stond een interessant bezoek bij New Choises for New Americans op het programma.

    De namiddag was vrij. We maakten van de gelegenheid gebruik om het geboortehuis van Martin Luther King en zijn kerk te bezoeken. Indrukwekkend, hoe die man zijn boodschap kon overbrengen. Om stil van te worden, dat verhaal van M. L. King.

    Op de terugweg naar Marta – het openbaar vervoersnet – kwamen we terecht in een braderie. Meer dan een uur liepen we er tussen kraampjes waar je o;a. kippenbillen ter grootte van een kalkoenbil kon eten (bedoeld voor één persoon), en muziek, muziek en muziek. We vielen wel op in de drukte, want we waren er de enige blanken. De dag ervoor hadden we nog een terrasje gedaan in een buitenwijk, en toen zaten we tussen enkel blanken. Behalve bij M. L. King hebben we die vijf dagen in Atlanta geen enkel woord gehoord over de scheiding tussen blanken en zwarten in de stad, alsof dit iets was dat tot het verleden behoort (Atlanta is ook de streek van de de zwarte slaven op de katoenplantages en de Klu Klux Klan) … maar de realiteit hebben we als helemaal anders ervaren. Blijkbaar worstelt men hier nog steeds met zijn verleden.

    Zondag was rustdag. Er stond een bezoek aan Stone Mountain, het grootste stuk zichtbare graniet ter wereld, op het programma. Maar door het orkaanalarm werd dit afgeschaft. Toch scheen de zon (de windhozen hielde thuis in de omliggende streken en staten, met 21 doden tot gevolg). Het was Pinksteren, dus trokken we naar een Katholieke Kerk. Je hebt ruim de keuze, want op elke straathoek staat minstens één kerk. De streek wordt niet voor niets de ‘Bibble Belt’ genoemd. Ook vragen welk geloof je hebt en of je praktiseert behoren tot de standaardvragen bij een eerste kennismaking. De viering verschilde niet veel met die bij ons, zo herkenbaar. Alleen zat de kerk stampvol en werd er duchtig gelagen tijdens de preek.

    Nadien had ik ook nog de gelegenheid om een gospelviering mee te pikken. Heel mooie gezangen, maar de viering was voor mij toch te emotioneel opgebouwd.

    s’ Namiddags ben ik naar het … getrokken, een mooi museum over de slag van Atlanta, één van de drie belangrijkste veldslagen tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. We kwamen heel veel te weten over deze burgeroorlog, o.a. dat er meer Amerikaanse soldaten gestorven zijn in deze oorlog in de jaren 1860-65 dan in alle andere oorlogen nadien, Vietnam en Irak inbegrepen. Er stond ook een echte far-west-trein, met koevanger en kolossale schoorsteen, net als in de stripverhalen van Lucky Luck. Maar het interessantste was het panorama, een levendig schilderij van de veldslag op een muur van 360°. Net als het panorama in Waterloo. Heel mooi.

    We sloten de avond af in een Japans restaurant. Voor het eerst sushi gegeten, en het was nog redelijk lekker ook.

    De volgende dag waren we te gast bij Catholic Charities, waar we alles te horen kregen over resultaatsmeting en fund raising. Tussendoor mocht ik als salesiaan nog eens op privé-audiëntie bij de aartsbisschop van Atlanta. Bleken we in Rome ooit nog van dezelfde professor les gehad te hebben …

    De dag werd afgesloten met een levendig debat over de rol van de media bij integratie en de migrantenproblematiek. De problemen ginder en hier zijn blijkbaar niet zo verschillend.

    Denver

    Dat we echt ook serieus gewerkt hebben, bewijst onze aankomst naar Denver: om 7u00 ’s morgens uitchecken in het hotel, onmiddellijk de bus op naar de luchthaven. Opnieuw 3 uur op een afschuwelijke binnenlandse vlucht. Landen, bagage ophalen en busje in naar het hotel. Een kwartier om in te checken en terug het busje in naar onze volgende ontmoeting.

    Ditmaal waren we te gast in de Emily Griffith Opportunity school. De directrice was een ervaringsdeskundige. Afkomstig uit Bosnië was ze eerst migrant geweest in Duitsland en daarna in de U.S.A. ‘Duitsland is het beste land om in te wonen,’ zei ze, ‘maar dan wel als Duitser. Als migrant ben je veel beter af in de U.S.A. En inderdaad, op enkele jaren tijd was ze opgeklommen tot directrice van deze school met enkele duizenden leerlingen.

    Eén afdeling leek nog het meest op onze OKAN-klas (maar dan zonder het luik tewerkstelling) voor volwassenen. Een boeiende ervaring.

    Nadien hadden we de kans om Denver in het centrum van de U.S.A. (de ‘Midwest’) te bezoeken. in 1857 waren hier nog enkel gras, prairie, bizons en indianen. Tot in 1858 goud ontdekt werd. Nu staat er een moderne stad, maar die ook heel veel respect toont voor zijn verleden. We liepen in straatjes waar Buffalo Bill ooit nog de saloons bezocht. De cowboys zijn verdwenen, maar nu stijgt het aantal Mexicaanse migranten (met of zonder papieren) spectaculair. Denver is één van de eerste grote steden die je tegenkomt wanneer je in het zuiden de grens oversteekt en de woestijn doorsteekt.

    ’s Avonds waren we te gast op een filmfestival. Niemand van ons begreep wat dit zou inhouden. Uiteindelijk bleek dit een ontmoeting te zijn van de lokale bevolking met de migranten. Eerst werd een film getoond die het verhaal vertelt van enkele migranten die naar de U.S.A. gekomen waren (nog maar eens bleek dat niemand zomaar voor zijn plezier zijn land en familie achterlaat om zijn geluk te gaan zoeken in een ver land waar hij of zij de taal en de cultuur niet van kent, dat elke migrant liever thuis zou blijven maar door omstandigheden gedwongen wordt te vertrekken). Na de film volgde een heel open en boeiend gesprek rond dit thema tussen de verschillende groepen aanwezigen. Hoe de organisatoren er in slaagden om ook de migranten hun stem te laten hebben in de dialoog was bewonderenswaardig. Waar ontmoeten migranten en autochtonen elkaar in België …?

    Blijkbaar is dit typisch voor Denver om de verschillende bevolkingsgroepen, ook de migranten, met elkaar in gesprek te laten komen. De volgende morgen kregen we een stuk theorie over de methode hoe ze dit ontwikkeld hebben. In de namiddag kregen we via een speed-dating de kans om van heel wat organisaties te horen hoe ze dit in de praktijk realiseerden.

    Ook de volgende dag was heel boeiend met een bezoek aan het Vocational Training Programs.

    ’s Middags keerden we terug naar de Emily Griffith Opportunity School om samen met hen hun Diversity Day te vieren. Tijdens dit schoolfeest konden we kennismaken met de vele culturen van de leerlingen. Elk stelde zijn land voor, we konden proeven van nationale gerechten en dat alles werd opgefleurd met muziek en dans uit de ganse wereld. “Empowering people” heet dat.

    Opnieuw werden culturen samengebracht.

    In de namiddag bezochten we El Centro Humanitario. Op bepaalde straten en pleinen in de stad komen ’s morgens vroeg migranten (de meeste zonder papieren) samen, waar ze opgepikt worden door Amerikaanse burgers om ze als dagloner tewerk te stellen. Blijkbaar mag je in de U.S.A. illegalen voor een beperkte duur tewerkstellen. Natuurlijk leidt dit tot heel wat misbruik. Daarom huurt deze organisatie een ruimte zodat de migranten op zijn minst binnen kunnen wachten en proberen ze afspraken te maken met de werkgevers opdat er minder misbruik zou zijn. Hier kregen we het verhaal te horen van de duizenden Mexicanen die de grens over steken in de hoop op een nieuw en vooral beter leven in de U.S.A.

    Op het menu stond opnieuw Margharita’s en Mexicaans eten.

    De dag werd afgesloten in het Belgisch café in Denver, met een glas Duvel, Orval of Rochefort. Keuze te over.

    De volgende morgen brak reeds onze laatste dag aan. We trokken richting Rocky Mountains naar het universiteitsstadje Boulder. Opnieuw kregen we de kans om heel wat verschillende organisaties te ontmoeten en te horen hoe zij met migranten in dialoog gingen.

    In de namiddag trokken we de bergen in, onze eerste kennismaking met de Rocky Mountains.

    De dag (en de reis) werd afgesloten in een perzisch restaurant. Maar we lieten ons niet kennen. Een ganse reis keken we uit naar een echte Amerikaanse Steak. Maar zowel in New York als in Atlanta hadden we te horen gekregen, wacht daarmee tot in Denver, want daar hebben ze de beste steak van de U.S.A. Alleen had niemand die op het menu geplaatst en was dit onze laatste kans. De lokale bevolking begreep dan ook niet waarom we steak bestelden in een Perzisch restaurant, maar hij smaakte daarom niet minder lekker …

    Dat Atlanta toch ook wel wat charmes had

    Al die mexicanen hier ..; Maar mama, 150 jaar geleden was dit Mexico

    15-01-2009 om 09:15 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    14-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jean Marie Petitclerc
    Hoe kan een 19de eeuwse priester die leefde in het 19de-eeuwse Turijn vandaag de dag nog relevant zijn ?  Is hebet preventief systeem nog van betekenis voor jongeren van vandaag ?  De socio-economische realiteit van toen en nu zijn zo verschillend.  De maatschappij van toen en  nu hebben echter een gemeenschappelijk kenmerk: het zijn maatschappijen in crisis (met als kenmerken belangrijke veranderingen op economisch, technisch en sociaal vlak), en dit zorgde voor heel wat turbulentie bij de jongeren, die zich veel vragen stellen over hun toekomst.  Don Bosco's briljante intuïtie slaagde er in om deze moeilijkheden en de oorzaken van het geweld te decoderen als een gebrek aan opvoeding.

    Geweld is de normale manier voor jongeren om problemen op te lossen, of om angst uit te drukken.  Daar tegenover staat harmonie, vrede en samenleven (convivialité), en een respectvolle relaties leren aangaan met wie anders is.  Maar dit moet aangeleerd worden via een opvoeding.

    het belang van opvoeding
    In een tijd met als kenmerk onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in instituties, erkent een jongere de authoriteit van Een opvoeder niet vanuit het mandaat vanuit een instelling, maar vanuit zijn geloofwaardigheid.  Een fundamenteel kenmerk voor Don Bosco's preventief systeem is de kwaliteit van de relatie tussen de volwassene en de jongere.
    De grote problemen bij de jongeren in Don Bosco's tijd en vandaag zijn dezelfde:
    - een gebrek aan vertrouwen in volwassenen
    - angst voor de toekomst
    - moeilijkheden om zich aan/in te passen aan de maatschappij.

    het belang van vertrouwen
    vertrouwen - hoop - verbond : dit zijn de sleutelwoorden
    Alleen vertrouwen kan een opvoeder authoriteit geven.  Hoe kan een opvoeder dit vertrouwen winnen ?  Volgens Don Bosco door de affectie (Don Bosco heeft de affectie gerehabiliteerd).  Zonder affectie, geen vertrouwen, zonder vertrouwen geen opvoeding.

    een pedagogie van de hoop
    Hoop - geloof - toekomst, ook voor elke jongere.
    Hoe kunnen jongeren opgroeien wanneer de volwassenen rondom hen negatief naar de toekomst kijken ?
    (Een vallende boom maakt meer lawaai dan een groeiend woud - zegt een Afrikaans spreekwoord)
    Het wordt dringend tijd om positief naar de jongeren en naar de toekomst te kijken.

    Don Bosco bracht deze positieve kijk, hij bood ook de grond aan om te groeien.
    Vanuit een diepe vreugde.  Ook de vreugde is noodzakelijk om te kunnen groeien.

    We moeten jongeren mee verantwoordelijk maken, responsabiliseren, tegenover overreglementering. 
    We moeten tegen jongeren (durven) zeggen 'Ik heb je nodig !  Zonder jou kan ik niets doen !'

    een pedagogie van het verbond
    Geen liefde zonder regels - geen regels zonder liefde.
    Niet alleen voor, maar ook met de jongeren.  Ze zijn niet enkel onze bestemmelingen, maar ook onze partners.
    Voldoende dichtbij om niet onverschillig te zijn, voldoende afstand om niet samen te vallen met de jongeren.
    Jongeren moeten niet alleen graag gezien worden, ze moeten ook voelen dat ze graag gezien worden - in daden.
    Beeld van Don Bosco als koorddanser: tussen ja en nee, tussen afstand en nabijheid.

    Ook een verbond onder de volwassenen die de jongeren omgeven.  De banden tussen de leden van de opvoedingsgemeenschap onder elkaar moeten van goede kwaliteit zijn.  Dikwijls moeten jongeren, om de ene volwassen tevreden te stellen, een andere volwassene ontgoochelen, of is er weinig samenhang onder de volwassenen die de jongeren begeleiden op hun levensweg.

    (enkele notities bij de uiteenzetting van Jean Marie Petitclerc die in de Parijse banlieus met de jongeren werkt)

    14-01-2009 om 22:11 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    12-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat nemen we mee naar Vlaanderen uit Rome ...
    Op het wereldcongres rond ons pedagogisch preventief systeem en de mensenrechten, zijn we ook eventjes met de Vlaamse deelnemers rond tafel gaan zitten rond de vraag wat we concreet meenemen naar Vlaanderen.  Het gesprek was niet af en we willen dit zeker verder zetten, maar we kwamen toch reeds tot een zestal conclusies - werkpunten.

    1. Mensenrechten is op dit ogenblik geen thema wanneer we over het preventief systeem spreken.  Daarom het voorstel om de mensenrechten ook ter sprake te brengen binnen onze Vlaamse provincie wanneer we over Don Bosco en het preventief systeem spreken.  Dit kan ook een leessleutel zijn om naar de provincie en haar toekomst te kijken.  We willen ook concrete, structurele acties hierrond uitwerken (en niet een eenmalige iets) in studiedagen, bezinningsdagen, vormingsdagen, enz.

    2. Er is nood aan publicaties hierrond.  Daarom willen we de verschillende inputs en bijdragen op dit congres vertalen, ordenen en verspreiden binnen onze provincie.

    3. Er is nood aan netwerking en uitwisseling van informatie tussen de verschillende werken en sectoren binnen onze provincies.  Het preventief systeem en de mensenrechten kan een invalshoek bieden.  Hoe organiseren we dit concreet ?

    4. De invalshoek mensenrechten kan ons helpen om te werken aan een integrale opvoeding die jongeren vanuit al zijn aspecten benadert (ook vb. het existentiële, zingeving, geloof).  Vaak is dit nu versnipperd of afwezig of enkel ervaringsgericht.  Het oratoriumcriterium kan hierbij een leidraad zijn.

    5. Hoe kunnen we onze medewerkers blijvend warm maken voor het preventief systeem, hoe kunnen we dit verwoorden naar hen, opfrissen, vertalen zodat onze medewerkers het ook concreet gebruiken in hun dagelijks werken. 

    6. Bestaande werken moeten verder ondersteund en uitgebouwd worden vanuit onze sterktes:  wat goed is verder laten gebeuren en hierin de mensenrechten accentueren.
    Maar ook:
    - Wat met jongeren die uit onze werken uitvallen ?
    - Wat met die doelgroepen die we niet bereiken (en die niemand bereikt) ?
    Het is juist bij deze jongeren dat de mensenrechten geschonden worden, dit zijn de 'armste en meest verlaten jongeren'.
    - We werken nu met de jongeren die naar ons toe komen.  Moeten wij niet meer naar de jongeren toegaan, inspelen op die noden waar niemand helpt (en waar de mensenrechten geschonden worden) ?  Ons preventief systeem, ons netwerk, onze structuren bieden ons hiervoor de nodige instrumenten en knowhow.

    Zoals gezegd, dit denkwerk is niet af.  M.a.w. 'wordt vervolgd ...'

    12-01-2009 om 10:40 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bestaande werken bestendigen of nieuwe werken beginnen ?
    Ik had het geluk om tijdens een avondmaal aan onze algemeen overste enkele vragen te kunnen stellen.  Eén van de vragen was of we als salesiaan, gezien de huidige situatie in Vlaanderen, moeten kiezen tussen de bestaande werken bestendigen of nieuwe werken (inspelend op nieuwe noden) beginnen ...
    Zijn antwoord luidde: 'Ik spreek liever van op een nieuwe, andere manier aanwezig zijn in bestaande werken.'

    12-01-2009 om 10:24 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    09-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Iets nieuws
    Hallo iedereen,
    een mens maakt al iets mee.  En af en toe heeft een mens wel een idee, waarvan hij denkt dat zijn medemens of de wereld ook wel eens geïnteresseerd kan zijn.
    Daarom deze blog, met verhalen van wat we meemaken en vooral ons gedacht hierover.  Neem die gedachten maar voor wat ze zijn: een momentopname, en zeker niet af.  Daarom is alle reactie welkom.  Op die manier leren we allemaal bij en wordt ons eigen wereldje gerelativeerd.
    Veel leesplezier.

    09-01-2009 om 20:44 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De slotbeschouwing van Don Chavez
    Klik op de afbeelding om de link te volgen We beginnen ons dagboek van het wereldcongres bij het einde, bij de slotbeschouwing van Don Chavez, de algemeen overste van de salesiaanse congregatie.  Ik geef hier met mijn eigen woorden weer wat ik er van opgepikt heb.

    Het preventief systeem (ons pedagogisch pastoraal project) is het middel, de spiritualiteit waarmee we onze zending realiseren.  Omdat het preventief systeem slechts het middel is, moet dit voortdurend herdacht en geactualiseerd worden.  Daarom dit congres om het preventief systeem en de mensenrechten samen te denken.

    Het preventief systeem moet voortdurend geactualiseerd worden.  Onze zending ligt daarentegen vast: 'teken zijn in onze wereld van de liefde van God voor alle mensen'.  Dit is onze eerste en belangrijkste opdracht als salesiaan: 'essere segno dell'amore di Dio'.  Hierin realiseren we ten volle onze roeping als salesiaan.  We kunnen dit naar ons toe vertalen als jongeren (terug) levensvreugde geven, hen hun waardigheid (terug) schenken.

    Een zending is niet hetzelfde als een activiteit, of een structuur (je kan ook een zending realiseren zonder structuren, of structuren hebben zonder zending).   Salesianen realiseren hun zending doorheen de opvoeding.  Ook ons doelpubliek ligt vast: de jongeren, vooral de 'arme en verlaten jongeren'.  Opvoeden is het hart van jongeren vormen, hun waardigheid en menselijkheid geven.  (Teveel jongeren tellen niet meer mee omdat ze niet productief zijn of te weinig consumeren.)

    We moeten mensen niet bekeren, enkel een teken zijn van Gods liefde.  Waar het niet mogelijk is, moeten we ook niet onmiddellijk over God spreken, maar wel zijn liefde doorgeven.
    We zijn ook geen mensenrechtenactivisten, maar opvoeders.  De congregatie is geen mensenrechtenorganisatie, maar een congregatie.

    Onze krachten zijn: de jongeren, de gelovige opvoeder (sinds de tijd van Don Bosco is de theologie veranderd, maar niet het fundamenteel gegeven: we willen jongeren tot bij God brengen) en de verkondiging van de Blijde Boodschap in de opvoeding.

    Siamo figli di un sognatore (Don Bosco) - e continuamo a sognare

    La gloria di Dio è l'uomo vivente. (Irineus)
    la vera vita dell'uomo è vedere Dio.

    09-01-2009 om 00:00 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Luk in Rome
    We mochten het nieuwe jaar op gepaste manier inzetten: met een reisje naar Rome.  Het werd geen snoepreisje, wel de deelname aan een wereldcongres rond het preventief systeem (het pedagogisch pastoraal project van Don Bosco) en mensenrechten.
    Zo een wereldcongres is altijd boeiend, alleen al door de mensen die je er ontmoet.  We mochten luisteren naar salesianen die in de vluchtelingenkampen van Goma (Oost-Congo) werkzaam waren, die uit Myamar afkomstig waren of uit de Filipijnen.  Een Braziliaanse medebroeder was 36 uur onderweg, waarvan 14 uur op een rivier in het Amazonewoud.

    Het interessants natuurlijk was de inhoud en de uitwisseling tijdens zo'n congres.  Hierna volgen enkele bijdragen met wat ik persoonlijk opgepikt heb en dat misschien wel tot nadenken kan aanzetten.  Ik herhaal: reacties zijn altijd welkom en we hebben zeker niet de pretentie hier dé waarheid te verkondigen.

    Veel leesplezier.



    .

    09-01-2009 om 00:00 geschreven door Luk Delft  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)


    Archief per week
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs