Inhoud blog
  • Sex sells
  • De koningin van Fellini
  • Virtueel café
  • Een fluitje van een cent
  • Déja vu
  • Tijd voor een Wereldmannendag?
  • Luctor on stage
  • Hamerende heipalen en ziedende gitaren
  • Airwick
  • De warme bakker
  • Irish coffee
  • Liefde in de sneeuw
  • De ACN-generatie
  • iPod-kisses
  • En daarmee basta!
  • Uitvinding: lul met snuif-functie
  • Geëtst voor het leven
  • Sauna
  • Het jaar van de spiegel
  • Vuurwerk
  • 2010: toen wandelen weer mogelijk was, een regering ónmogelijk was en het kerkcrapuul in bloei stond
  • 2009: En toen kwam een olifantje met een lange slurf...
  • 2008: Alleen de aandelen van rolstoelen gingen de hoogte in
  • 2007: Le jour de gloire est arrivé!!!
  • Winter, niets dan ellende
  • België - Belgique: liefde met een vervaldatum
  • De pet van mijn opa
  • Wat is Kerst?
  • De zak van Sinterklaas
  • Niet elk einde is een nieuw begin
  • Mijn engelen slapen nog
  • Let's talk about sex
  • Wat is oud?
  • Fees(t)boek?
  • Nooit meer oorlog
  • Luctor for president
  • Trein
  • Nestbevuiling
  • Zappen is slecht voor de lijn
  • Brief aan mijn ouders
  • Cirque De l'Enfer
  • Logisch denken
  • De pure mens: een specimen dat nog op twee plaatsen te vinden is
  • Mag er een beetje gel in?
  • Recht in je schoenen
  • tien-tien-tien, de dag des Heeren
  • Trouwen is houwen!
  • In het land van de Heilige Annick, waar Chinezen thuis zijn.
  • David Robert Jones
  • Gazettenklap
  • I Still Haven't Found What I'm Looking For...
  • Venus en Mars
  • De macht van de paardenkracht
  • Dinsdagen
  • Oorden van verderf
  • Het verdriet van België
  • Bloemen op mijn graf
  • Als eieren zo groot
  • Over banken, elektriekers en Pukkelpop...
  • Dood en leven weerspiegelen in water
  • Niets mag nog.
  • Linda
    Blog als favoriet !
    Gastenboek
  • wèr ar joe, Luctor?
  • niet volledig onbaatzuchtig...
  • pedagogische academie basisonderwijs
  • Gelukkige verjaardag!
  • Herkenning

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Mijn favorieten
  • Go2
  • open directory project
  • Sente XL - de onafhankelijke website over Sint-Laureins
  • Een eigenzinnige kijk in het leven van een kunstfotograaf
  • columns in Limburg: eine inne daag neet geschrieven, eine inne daag neet gelaef
  • Copyright:
    Deze teksten zijn auteursrechterlijk beschermd.
    Schending van het auteursrecht, waaronder wordt verstaan een verveelvoudiging en verspreiding zonder de vereiste voorafgaande toestemming van de auteur is een misdrijf!
    de wereld van Luctor
    Homo Sapiens non urinat in ventum
    Een bescheiden column over hoe een oud kind de wereld rondom zich ervaart...
    01-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En daarmee basta!

    Ze hebben ons mooi te grazen, de jongens van Neveneffecten. Twee weken geleden steken ze hun BASTA-vinger op naar alle belspelletjes op tv en binnen de vierentwintig uur verdwijnt al mijn nachtelijk en ochtendlijk amusement zomaar in de prullenmand. Dit geldslurpend gesjoemel moest gewoon gestopt worden, verklaren ze bij Neveneffecten!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

     

    Gesjoemel? So what, vraag ik mij dan af.  Ik heb er nooit een eurocent aan gespendeerd. Dat anderen dat wel deden, tja… Ze moesten maar zo dom niet zijn, zeker? Want zeg nu zelf, om in te zien dat al die idiote zoekspelletjes zo nep waren als de tieten van Pamela Anderson, daarvoor hoef je geen lagere school gestudeerd te hebben.

    Wat er ook van zij, het was wél een superleuk alternatief voor de vroege vogels en de mensen met slaapstoornissen, vond ik. Geef toe, als je moet kiezen tussen een halve nacht klaarwakker liggen wroeten en draaien in je bed omdat je alweer de slaap niet kan vatten of een paar uur kostelijk vermaakt worden door een hele trits stomme bellers met hun nog stommere antwoorden…  Dan was, althans wat mij betreft, de keuze snel gemaakt. Ik zal ze missen, de belspelletjes.

    ‘Noem een schoeisel met drie P’s erin: een Paar Pruine Pottines!’ Hilarisch toch?

     

    Helaas is het natuurlijk niet zo dat mijn biologische klok anders is beginnen tikken sinds de belspelletjes uit de ether zijn geplukt. In de praktijk betekent dit dat de ochtend zich ook zonder wekker bij mij steevast aankondigt rond een uur of half zes. Tijdens de week geeft me dat heerlijk lang de tijd om langzaam tot de levenden te komen met beken vol koffie en de nodige pafkes. In de weekends daarentegen wil ook bij ons thuis iedereen wel eens uitslapen en dan betekent datzelfde vroeg opstaan meestal ùùùrenlang vervelen tot ook de andere gezinsleden -zo rond een uur of tien- uit hun nest rollen.

     

    Zonder de belspelletjes en met enkel de nachtelijke journaalherhalingen als alternatief, hoorde ik Jan Becaus dus zondagochtend vier keer na mekaar uitleggen dat verschillende reisorganisatoren overwogen om hun klanten uit het gevaarlijke Egypte terug te halen. Aansluitend legde Sabine Hagedoren vier keer na mekaar uit dat het voor de rest van de week barkoud zou blijven en hoe erg ik er ook op hoopte dat Club Brugge toch tenminste één keer zou verliezen,  toch wonnen ze vier keer op rij met één-nul tegen Germinal Beerschot. Telkens Ronald Vargas, die scoorde. Dat die oetlul van een beerschotse verdediger na drie keer nóg niet doorhad hoe de Brugse Venezolaan hem in de luren zou leggen, zegt veel over het intellectueel niveau van ons voetbal. Maar we dwalen af.

     

    Zappen leek mij de enige andere optie. Maar op zondagochtend is ook dat niet echt een cadeau. Je huppelt zowat van tekenfilm naar tekenfilm, van Samson naar Mega Mindy of van kerkdienst naar kerkdienst. Fijn! Waar zijn mijn verrekte belspelletjes, dacht ik en in stilte, maar daarom niet minder agressief, vervloekte ik al zappend de mannen van Neveneffecten.

     

    Op één van de commerciële zenders bleef ik toch even hangen. Terwijl een jonge, ietwat pafferige vrouw met een kapsel uit de eighties recht in de camera kijkt, hoor ik een andere vrouwenstem bijna snikkend zeggen “Ik mis hem zo…”.

    Blijkbaar ben ik midden in een gesprek beland tussen de dame in de studio en een verdrietige belster.

    “Ja maar ja Nicole”, zegt de studiodame  kordaat, “De kaarten zeggen dat je toch zal moeten loslaten, hoor. Verdriet loutert, da’s waar, maar ge kunt ook niet blíjven leven met de doden, hé. Een mens moet verder! Denk aan de kaart met De Sleutel. Dat duidt op een nieuw begin!”

    Nicole is blijkbaar dermate geschrokken van deze forse uithaal dat ze niet meer antwoordt. Alleen nog een paar gebroken snikken zijn het hoorbare teken dat ze nog geen zelfmoord pleegde.

    “Nicole, ben je daar nog?”, vraagt de studiodame opnieuw. Ze probeert een wat zorgelijk gezicht op te zetten, maar onder dat ouderwetse kapsel ziet het er allemaal een beetje potsierlijk uit. Bovendien lijkt een echt grote acteercarrière toch niet voor haar weggelegd.

    “Ja… Ik ben er nog…”. Het stemmetje is broos, angstig en amper hoorbaar.

    “Aaaah, dan is het goed. Denk aan wat de kaarten hebben gezegd, hé Nicole. Veel moed en sterkte… Dag Nicole.”

     

    Zonder dat Nicole nog de kans krijgt om iets terug te zeggen, wordt de telefoonlijn afgesloten en richt de studiodame zich naar de kijker thuis. “Zo zie je maar”, zegt ze, “Over alle problemen kan je de kaarten raadplegen. Maar ik herhaal: over geld, ernstige ziektes en privé-aangelegenheden, moet u onze privélijnen bellen. De informatie die de kaarten dààrvoor in petto hebben, kunnen we u niet via de televisie meedelen. Onderaan uw scherm ziet u de verschillende nummers, waarop u voor die discrete vragen terecht kan.”

    Dat zo’n oproep op een privélijn 1,75 euro per minuut kost en dat een telefoongesprek voor een publiek consult op het televisiescherm -zoals bij Nicole- 1 euro per oproep kost, dat vertelt de studiodame er niet bij. Dat staat in kleine lettertjes tussen de telefoonnummers en nog wat andere info. Inderdaad, onderaan het scherm…

     

    Meteen flitste een nogal ophefmakende reportage van een paar jaar geleden op de Nederlandse televisie door mijn hoofd. Er was in Nederland toen heel wat heibel ontstaan over de zogenaamde astro-programma’s, waar waarzegsters, mediums, heksen, trollen en andere kwakzalvers tarotkaarten leggen en zo argeloze bellers en belsters massa’s geld uit de zakken klopten met voorspellingen die kant noch wal raken.

     

    Ondertussen staat mijn televisie nog altijd rechtstreeks in verbinding met de zieneres van geluk en onheil uit de duistere plooien van de toekomst. De pafferige waarzegster met het oubollig eighties-kapsel heeft ondertussen alweer twee wanhopigen de toekomst voorspeld en ik heb inmiddels geleerd dat ze Mira heet. Nadat ook een derde beller met een kluitje in het riet wordt gestuurd, bekruipt mij de onweerstaanbare zin om zelf ook te bellen. Hoe zou Mira mijn toekomst in de sterren lezen? Wat zou het resultaat van haar voorspellingen zijn als ik de waarheid over mezelf een klein beetje geweld zou aandoen? Zou ze mij een lang, rijk en gelukkig leven kunnen voorspellen, omgeven door tientallen knappe, hunkerende nymfomanen of ziet ze mij eerder zwart van armoe recht op de dood afstevenen, met in mijn zog een bende lederen parkhomo’s die mij droog in mijn kontgaatje willen pakken?

    De proef om de som!

     

    Liefst vier pogingen moet ik ondernemen voor ik binnen geraak. Op zich is dat best vreemd, want gedurende de tijd die ik daarvoor nodig had, is geen enkele beller of belster tot bij Mira in de studio geraakt.  Al die tijd zat ze enthousiast maar werkloos aan de kijkers uit te leggen dat ze verschillende bundels van kaarten had. Engeltjeskaarten, liefdeskaarten, affirmatiekaarten en nog een paar soorten, waarvan ik de naam al vergeten ben. Vandaag gebruikte ze vooral de kaarten van Marie Anne Adelaide Lenormand, legde ze uit, want ze had het gevoel dat die vandaag meest kracht uitstraalden…

     

    Ik heb er ook geen idee van of ik in de drie keer dat ik niet binnen raakte ook al drie euro lichter ben gemaakt, maar soit, de vierde keer heb ik prijs. Ik rol de studio binnen, recht in de voorspellende schoot van Mira.

    “Goeiemorgen, met wie spreek ik”, vraagt ons pafferig eighties-waarzegstertje vriendelijk.

     

    Wat heet een belachelijke vraag voor een waarzegster, bedenk ik. Een helderziende die vraagt wie je bent? Waar slaat dat in hemelsnaam op? Hoort iemand met dergelijke gaven dat dan niet zelf te weten, vraag ik mij af? Maar goed, ik wil beleefd blijven en dus ban ik alle sporen van verwondering en ontgoocheling uit mijn stem.

     

    “Goeiemorgen, met Luctor”, zeg ik.

    “Dag Luctor”, zegt ze. “Op welk vlak zou jij graag weten wat de toekomst voor jou in petto heeft, Luctor?”

    “Ik wil graag weten of ik een gelukkig gezinsleven tegemoet ga”, lieg ik.

     

    Mira valt onmiddellijk in haar professionele zelve. Ze heeft nu nog maar een summiere basis van informatie over mij en dus probeert ze onopvallend en snel meer te weten te komen over mijn situatie. Alleen op die manier kan ze zich een meer accuraat beeld vormen over de Luctor met wie ze aan de lijn hangt en kan ze een paar ‘voorspellingen’ doen, die vaag genoeg zijn om in mijn leven te kunnen passen.

     

    “We zullen eens zien wat er voor jou in het verschiet ligt”, zegt ze, terwijl ze een aantal tarotkaarten op haar desk uitspreidt. Een close-up van die desk toont dat er een Ruiter bijligt, een Hond, een Berg, een Anker en nog iets wat op een soort aardeweg  lijkt. Haar wijsvinger blijft tikkend achter bij de kaart met de weg op getekend.

    “Ben jij getrouwd, Luctor?”, vraagt Mira.

    “Zie je dat dan niet in je kaarten?”, vraag ik.

    Meteen houdt de tikkende vinger op en blikt Mira me recht in de camera aan. Ik verwacht mij meteen aan een tirade of een soort banvloek van de tv-heks, maar ze herpakt zich professioneel.

    “Het Anker zou kunnen wijzen op liefdestrouw en een veilige haven.”, zegt ze, “Maar om echt zeker te zijn, zou ik dat ook nog eens moeten pendelen. Helaas hebben we daar in deze uitzending de tijd niet voor.”

     

    Omdat ik bang ben meteen uit het programma te worden gegooid, zeg ik snel dat ik inderdaad getrouwd ben. Mira’s blik ontspant weer. Ze voelt dat ze de eerste veldslag gewonnen heeft.

    “Hoe oud ben je, Luctor”, vraagt ze.

    “Dertig.”

    De leugen gaat er als pap in.

    “Kinderen”, vraagt ze?

    “Nog niet”.

    Ook die leugen slikt ze zonder problemen.

     

    De tv-uitvoering van het Orakel beschikt nu al over een pak info over wie ik ben. Ze weet dat ik een man ben van dertig jaar, dat ik getrouwd ben en nóg geen kinderen heb. Ze weet ook dat ik vroeg of ik een gelukkig gezinsleven tegemoet ga. Logischerwijs kan ze dus concluderen dat ik ófwel niet zeker ben van de liefde van mijn partner en dat ik mij afvraag of het wel zal blijven duren, ófwel dat mijn relatie wel goed zit, maar dat ik stilaan toch naar kinderen begin te verlangen. Het enige wat ze nog moet doen is proberen uit te vissen welke van de twee van toepassing is, zonder zelf al te veel te blunderen. Dat blijkt meteen ook als ze zich waagt aan een eerste, uiterst voorzichtige voorspelling. Het lijkt wel stratego wat we spelen. Waar is de vlag en waar liggen de bommen?

    “Ik zie hier de kaart van de Hond”, zegt ze. “Dat zou kunnen wijzen op een bijzonder trouwe vriendschap. Zou dat over je partner kunnen gaan?”

    “Ja”,zeg ik. “Dat zou heel goed kunnen want we houden zielsveel van elkaar”.

    “Ik dacht het al”, zegt Mira. “De hondenkaart duidt meestal op echte trouw tussen partners.”

    Ze klinkt meteen een stuk zelfverzekerder en gaat vlot op haar elan door. Al eliminerend is ze er handig achter gekomen dat mijn vraag inderdaad te maken heeft met mijn gefakete kinderwens. Als een stoomtrein op snelheid dendert ze nu door het gesprek. Recht op haar doel af.

    “Ik heb hier ook de kaarten liggen van De Ruiter en De Weg”, zegt ze. “De Ruiter duidt vaak op bezoek of op goed nieuws en De Weg geeft aan dat je leven een andere wending krijgt. In combinatie met de andere kaarten moet ik afleiden dat jullie gezinnetje wellicht zal uitbreiden.”

    Terwijl ze het zegt, glimt de overwinningsglans over heel haar gezicht.

     

    “Echt waar?”, hakkel ik gespeeld blij.

    “Dat is wat de kaarten mij vertellen”, triomfeert ze.

    “En zeggen de kaarten ook wannéér we een kindje zullen krijgen”, vraag ik.

    “Neen,”, zegt Mira, “Dat kan ik niet afleiden. Maar daarvoor kan je natuurlijk wel naar een astro-privélijn bellen. Daar zitten specialisten alle vlakken. Ook op vlak van geboortevoorspellingen.”

     

    Mira geniet duidelijk van haar overwinning en terwijl ze snel van mij afscheid wil nemen ‘omdat er nog meer mensen met levensvragen zitten te wachten’, maakt ze één cruciale fout. Uit overmoed wellicht. Ze bedankt mij namelijk voor het bellen en voegt daar in één adem aan toe dat ik zeker ook veel zwangerschapsgeluk moet wensen aan mijn vrouw.

     

    “Vrouw?”, zeg ik. “Ik heb helemaal geen vrouw. Ik woon samen met een man. Ik ben ho…”

    Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken. Een indringende tuut-tuut-tuut is het enige wat ik nog hoor.

    Op televisie sluit Mira ons gesprek af alsof ik niet uit de ether ben gezwierd. Sec en zonder enige vorm  van onzekerheid of aarzeling.

    “Weer iemand die tevreden is”, zegt ze. “Tijd voor een volgende beller”.

     

    Een half uur later staat mijn vrouw op.

    “Ik voel mij een beetje misselijk”, zegt ze.

    Het koud zweet breekt mij uit…

     

    Luctor



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (2)

    02-02-2011
    Witch
    Het koud zweet breekt mij uit
    I'm not a witch; I'm your wife. zegt ze
    Een voltreffer , Luctor (30)

    02-02-2011 om 17:35 geschreven door Lieven


    houd het hoofd koel
    Stel dat die Mira gelijk heeft en dat je vrouw daadwerkelijk in blijde verwachting is?  Als je logisch redeneert, dan is er toch geen probleem, want dan is jouw eega zwanger van... een homo.  Oef!! Als dat geen geruststelling is...

    02-02-2011 om 15:22 geschreven door WI(s)TZE ('t?)




    >

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs