Een lange rit naar Portland zou zich voornamelijk op een Interstate voordoen. Doch dankzij een uiterst kundige reisleider waren er zijsprongen gepland om U tegen te zeggen !
Het grootste deel van deze trip leidde ons langs de prachtige Columbia River, een enorm brede, indrukwekkende rivier, met een ongekend debiet dat in verschillende trappen gekalmeerd wordt door reusachtige dammen.
Nogmaals, de zichten die wij kregen voorgeschoteld, zijn moeilijk te beschrijven, je moet dit écht met je eigen ogen zien.
Nadat we I-84 zijdelings lieten liggen, kwamen we terecht in een groen, met bomen gelijnd, glooiend landschap dat alle verbeelding tart.
Een zijdezacht asfaltje, de Historic Columbia Highway, brengt je van de ene verwondering naar de andere.
Het begon met de Horsetail Falls, een natuurlijke waterval van ongeveer 60m hoog, die zich vrijelijk in een klein meertje stort ...
Iets verder bevindt zich Multnomah Falls, het meesterstuk van deze scenic byway. Deze waterval ontleent zijn naam aan de originele stam die hier leefde vooraleer Lewis en Clark het gebied op de kaart zetten. Deze waterval is ongeveer 200m hoog en is de tweede hoogste in de USA die constant stroomt. Adjectieven ontbreken mij om dit natuurfenomeen te beschrijven ... Zonder professionele apparatuur is het onmogelijk om dit gebeuren op de gevoelige plaat te vatten ... Onze fotografische herinneringen zijn dan ook amateuristisch, maar de beleving zal nooit worden vergeten !
Oh ja ! Het info-center is naast de waterval gelegen, net zoals het restaurant ! Een wachttijd van 10min hield ons niet tegen en daarna kozen we dus voor vers gevangen kabeljauw met frietjes, en een Ceasar-salad met wilde Alaska-zalm gerookt op Noord-Amerikaanse wijze. Dat betekent dat de zalm warm gerookt wordt en in tegenstelling van bij ons, niet wordt getrancheerd, doch wel wordt geserveerd in overlangs gesneden blokjes. De smaak was zéér intens en in combinatie met de verse Romeinse sla, met huisgemaakte Ceasardressing en lookcroutons, maakte het geheel compleet !
Nadat elk van ons een boereke had gelaten, startten wij de motoren opnieuw naar de volgende verbijstering ... Wahkeena Falls.
Niet zo indrukwekkend als zijn voorganger maar toch nog steeds de moeite !
Bridal Falls, "de sluier-waterval", behoefde een steile afdaling, en gelijkaardige klim terug, dus hiervoor heb ik halverwege de afdaling mijn stapsandalen gekeerd. De foto's die Susy nam waren zeer mooi, en mijn sandalen waren mij toch dankbaar dat zij de afdaling/klim niet hoefden te doen.
Latourelle Falls is één van de kleinere, maar daarom niet minder mooie, falls van de reeks.
Zij bracht ons tot aan Vista House. Het hoogste punt van de heuvel, met een 360° zicht over de ganse Columbia Gorge. Het weer zat ons niet mee, maar wij waren toch alweer tot "kiekenvel" beroerd !
Na al dit natuurgeweld werd het tijd om onze GPS-technologie in de richting van het University Place Hotel in Portland in te stellen.
Dit hotel is gelegen in het centrum van de Portland University. Mooi hotel, prachtige kamer met zicht op het leuke zwembad.
Nadat we de nodige plichtplegingen hadden verricht wat betreft verblijf en parking ($18 per dag), gingen we op verkenning in de onmiddellijke omgeving. Susy wist al dat er zéér kortbij een straat was met streetfoodtrucks. En onze verbazing was dan ook niet zó groot toen bleek dat deze trucks zich om de hoek van het hotel bevonden !
22 van deze gastronomische leukerds staan naast elkaar opgesteld en zijn ongeveer geopend van 9u 's morgens tot 9u 's avonds. Zij bieden een gevarieerde keuze waarbij iedereen een grote kans heeft om zijn meug te vinden.
Terug in het hotel, laadden wij onze "coolbag" vol met onze benodigdheden : partycups, nootjes, chips, ijsblokjes, bier, baco, en namen plaats naast het zwembad, dat wegens omstandigheden gesloten was. Het ruime terras errond met tafeltjes, parasols, loungezetels- en stoelen voldeden om onze namiddag in de zon te doen slagen.
Eénmaal de zon haar kracht verloor, ruimden we op en wandelden naar de foodtrucks om onze avondhap te halen. Thai werd de keuze : rijstschotel met kip voor Susy, Pad Thai met kip voor mijzelf. $14 was de prijs voor twee schotels die overheerlijk waren.
Goed geslapen en over naar het ontbijt ! Buffetvorm, but not as we know it ! Dit buffet kan concurreren met buffetten in Caraïbische all-in resorts. Vers fruit, sapjes, yoghurts, warme gerechten, koffies en thees à volonté ! Echt mooi.
Op onze tweede dag in Portland stond een klassieke hop-on-hop-off tour gepland. Ditmaal was de naam van de tour : The Pink Trolley Tour. De kleur van deze toer stond mij al niet aan en dat werd helemaal bevestigd tijdens de anderhalf uur durende rit. De Amerikaanse tegenhanger van Ben Crabbé was chauffeur/gids en was door zijn ouders gezegend met de naam Ben Shot. Ik ga de woordgrapjes niet herhalen maar bij elke hit van onze gids steeg mijn drang om mij vanop grote hoogte uit een rijdende roze trolley te gooien. Niets kon erger, alles was beter ! 90 minuten later hadden wij Portland gezien en bruutweg gezegd : tegenvaller.
Portland blijkt een klassieke schaakbordstad te zijn met zijn éénrichtingsverkeer, avenues en streets. Eénmaal je dit doorhebt, zou je de stad makkelijk kunnen verkennen ... Moest er iets te verkennen zijn !!!
In het midden van het universiteitsgebeuren vind je een prachtig plein, omgeven door trappen die overdag constant bezet zijn door allerlei mensen ... De wandelgang boven het ronde plein is omrand met foodtrucks ! Alweer voor elk wat wils ... Original Frankfurter with relish and ketchup for Susy en een Pork Bratwürst with Sauerkraut and Grainmustard für mich !
Worstjes op de trapjes verorberd, samen met honderden Portlanders ! Fun !
De kaart van downtown Portland in de hand, trachtten we nog iets leuks te ontdekken, maar onze wandeling begon te lijken op de zesdaagse van Gent : rondjes draaien en niks nieuws zien ...
De zon deed een poging om door te breken en onze coolbag werd opnieuw geladen om nog even te relaxen naast het zwembadje van het hotel. Totdat ook dáár de zon verdween en we ons noodgedwongen opnieuw naar onze kamer moesten begeven om ons te bezinnen over ons komende diner. Het aanleunende restaurant bood niet wat we wilden, dus opnieuw het hoekje om ! Foodtrucks !
Een broodje met de meest exotische, onuitspreekbare naam, máár met lekkere kip werd à la minute bereid en even later zaten we terug op onze kamer te vechten tegen een hoeveelheid lekker eten dat je slechts enkele bucks kost.
Olympia, Washington 22/6
Korte rit op een verrassend drukke I-5, voor een zaterdag. De weekendamerikanen zijn blijkbaar evenvroeg op pad als wij ! Niet getreurd want Susy had leuke side-steps gepland.
Vooreerst Vancouver Fort, Washington. Een groot, militair park; eerbetoon aan de vliegtuigindustrie van WOI en WOII. Voornamelijk vanwege de houtwinning, werd deze plaats gebruikt om militaire vliegtuigen te bouwen die in Europa een deel van de Grote Oorlog zouden uitmaken. Toevallig was er op de dag van ons bezoek een herdenking gepland met een delegatie Russische hoogwaardigheidsbekleders, waardoor ook wij toegang kregen tot het gedeelte van het museum dat normaal gesloten is voor het publiek. Zeer vriendelijke "rangers" gaven ons uitleg terwijl zij alles in gereedheid brachten voor het grote gebeuren.
Bedankt, rangers !
Next ! Washington State Capitol Building. Indrukwekkende campus die tijdens het weekend volledig gratis te bezoeken is. Er is geen professionele activiteit ... Is dat er ooit in een overheidsgebouw ? Anyway, imposant gebouw met een typische, hoge koepel, aan beide zijden voorzien van kolossale zuilen die de ingang verbergen.
Eénmaal binnen word je overweldigd door de grandeur en voelbare geschiedenis die van het gebouw uitgaat. Marmer en goud, gecombineerd met glas-in-lood ... That should do it !
Nog een korte shoppingstop bij Van Heusen Factory Outlet. In één winkel : normale prijs voor onze 4 artikelen : $180, tijdens de sale : $34 ! Het is pas achteraf dat je beseft ... hadden we maar méér gekocht ! Maar hey, onze valiesjes zijn ook maar zo groot ...
Een goed half uur later kwamen we aan bij RL Hotel Olympia. Blijkt hier toch iemand zijn huwelijksfeest gepland te hebben, net op de dag dat wij hier aankomen ? Daardoor was één vleugel van dit grote hotel praktisch volledig ingenomen door de gasten van het huwelijksfeest. Om een ons onbekende reden was de check-in hier blijkbaar niet op voorzien en stonden we even aan te schuiven. De dame die instond voor de check-in wist echter van wanten en even later openden we de deur van onze prima kamer. Dubbel queen op de tweede verdieping met zicht op het meer, ijskast, microgolf, koffiezet en een TV waarmee ik in ons huisje een muur zou kunnen behangen. Ik schat 75 inch. Alle premium kanalen beschikbaar, ongeveer 400 in HD, de rest analoog.
De laatste keer onze coolbag geladen en hopla, naar het zwembad met bijhorend terras. De zon werkte nog met ons mee op deze laatste dag en toen ze afscheid van ons nam, begaven wij ons naar de lounge/bar van het hotel voor Bloody Mary, Margerita, Chicken Wings en voor Susy drie overheerlijke Crab Cake Sliders !
En daarmee is deze trip over. Morgen nog een korte rit naar de luchthaven in Seattle.
Susy en ik kunnen samen zeggen dat dit gedeelte van de USA uitzonderlijk mooi is en dat sommige steden nog niet helemaal toeristisch mee zijn, maar dat maakt ze nú nog zo mooi. Je hoeft niet elke dag gevangen te worden in een tourist-trap. Act like a local !
De natuur in deze uithoek is overweldigend en wij hebben geprobeerd om ze zo goed mogelijk in ons op te nemen. Hopelijk hebben jullie als lezers een kleine impressie kunnen opdoen via onze beschrijvingen hierboven.
Eindelijk nog eens de kans gevonden om een update te plaatsen ... De WiFi-verbindingen in de holen van Pluto zijn soms echt erbarmelijk.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, zijn we ingecheckt in het University Place Hotel. Een prachtig hotel, gelegen in de universiteitsbuurt van Portland.
Maar eerst onze trip naar Arco, Idaho.Vanuit Dillon namen we Highway 20, een secundaire weg, die je toelaat om volop te genieten van het wondermooie landschap dat naast je doorglijdt. Locals noemen deze weg de Nez Perce, naar de oorspronkelijke Indianenstam die het gebied bevolkte. Momenteel is het een officieel reservaat met nog ongeveer 3500 Native Americans.
Deze route voerde ons tevens langs het Craters of the Moon National Park. Een vulkanisch stuk land dat héél lang geleden werd gevormd door de uitbarstingen van 3 aktieve vulkanen in lijn. Alweer wordt hier ons gevoel van afstand getest, want zover we kunnen zien, bestaat het landschap uit grillige rotsformaties, gevormd door gestold lava. Zo is er bijvoorbeeld de "Snowcone", een kleine lavakrater, gevuld met eeuwige sneeuw. Even verder kan je, mits getrainde kuiten, een lavarots beklimmen van 7m hoog, waarbij het hoogste stijgingspercentage 94% bedraagt ... Mijn kuiten werden hier op eigen beslissing van gevrijwaard. Susie's daarentegen ...
Met het park achter ons, ging het richting DK Motel, onze hokplaats voor de nacht. Het weer verslechterde en we konden met wat geluk nog net iets eten in een plaatselijke deli. Een verse grote pizza, half peperoni, half hawaï en een Sprite maakte ons $14 lichter. We verlieten de zaak met twee dozen overschot, gevuld met elk een kwart pizza ... Een grote pizza hier is geen grote pizza bij ons.
Net het hoekje om bevond zich onze slaapplaats, zoals gezegd het DK Motel.
Een roadside motel zoals je ze enkel in de films ziet. Een rijtje huisjes, gebouwd in U-vorm, met parking voor de deur en twee stoelen op de porch.
We werden hartelijk ontvangen door nieuwe uitbaatster die ons vertelde dat ze haar uiterste best deed om deze zaak terug iets van een naam te geven, aangezien de vorige eigenaars geen interesse meer hadden. Onze kamer, double queen, was met al het nodige uitgerust : ijskast, microgolf, HD-TV en een propere badkamer. Het weer was ons minder goed gezind, aangezien we een storm over ons heenkregen ... Klank- en lichtspel van jewelste, en toch mooi om zien.
Boise, Idaho 17-18/6
Een lange rit over secundaire wegen voor de boeg om onze eindbestemming van de dag te bereiken : Boise, Idaho. Ongetwijfeld zijn er mensen die al gehoord hebben over deze stad. Meestal omdat er in films nogal neerbuigend wordt gedaan over Boise. Het zal mij een raadsel blijven waaróm, want het is een wondermooie grootstad.
De weg ernaartoe sneed door eindeloze prairies, onbewoond en niet te vatten op film of foto. Je kan er mijlenver zien en wanneer de weg op de hoogste heuvel komt, wordt het zicht op de horizon te wazig omdat de horizon simpelweg té ver weg is ...
Borden vragen je om op te passen voor loslopend vee, eigendom van grote veeboeren met open ranges : Weilanden zonder hekwerk. We moesten dan ook van tijd tot tijd onze snelheid aanpassen omdat deze grazers naast de weg stonden.
Ons hotel in Boise was de Safari Inn Downtown. Centraal gelegen en een goede uitvalsbasis. Omdat we te vroeg waren voor de check-in van 15u, kregen we toch een parkingpas, zodat we al van onze Koreaanse huifkar afwaren.
We gingen lunchen in één van de talrijke zaken die vlakbij het hotel gelegen waren. Wat ons onmiddellijk opviel was het feit dat de meeste zaken hier beschikken over een terras. Dit is iets wat we voordien, in deze mate, nog nooit hadden gezien.
De keuze was dus : terrasje in de zon of in de schaduw ? We gingen voor half/half.
Een lekkere steak en een half kipje later, wandelden we terug naar het hotel. Het was toen 1410u.
De kenau van dienst zei ons bruutweg dat check-in pas vanaf 15u was en dat we maar moesten wachten. Verdere info over onze kamer werd niet gegeven. Nu hebben wij al in tientallen hotels, motels en andere plaatsen geslapen over de ganse Verenigde Staten, maar nog nooit werden wij zo ontvangen. We hoeven niet als royalty te worden behandeld, maar zulke ingesteldheid is voor hotelmedewerkers hier zeker geen norm !
Dan nog maar een ander terrasje vlakbij gezocht, waar we met een fijne selectie van de lokale bevolking een biertje dronken.
Uiteindelijk konden we toch op onze kamer, ingecheckt door een iets vriendelijker exemplaar van het personeel. Onze kamer echter, maakte veel goed. Een eiland, voorzien van alles wat we wilden.
Het hoogstnodige uitgepakt (de ijskast gevuld dus), zwempak aan, de nodige vloeistoffen en ijs in de koeltas, lectuur mee en hop ! Naar het zwembad ! Enkele ligstoelen, een tafeltje met parasol en een klein zwembadje dat perfect voor wat afkoeling kon zorgen.
Het ondergaan van de zon deed de temperatuur snel dalen waardoor we ons dienden terug te trekken naar ons verblijf.
Het pitten nam een vroege start.
Dag 2 in Boise begon met een ondermaats ontbijt in de Safari Inn Downtown. Geen verdere uitleg waard.
In de stad bestaat er een Historic Trolley Tour, een rondrit met een oud tramwagentje dat je langs alle bezienswaardigheden brengt. Zoals vele van onze geplande activiteiten, hadden we dit vanuit België proberen te boeken, doch tevergeefs. Ons inziens geen probleem, we wandelen simpelweg naar de startplaats en kopen een ticketje ! Nope ! De website nogmaals gecheckt vooraleer ons blindelings in een wandeling van 20 minuten te storten en wat bleek ? Treintje volzet !
Geen alternatief ... Ik werd dus lichtelijk verplicht om mijn wandelsandalen aan te trekken en de stad met de voetenkar te ontdekken.
Uiteindelijk was dit niet zo erg als gedacht. Onze rondgang begon in het Julia Davispark, een groene oase langs de Boise-river, die grenst aan de Boise Zoo en enkele musea. De voortzetting van onze stapsessie ging richting Downtown, waar we verschillende stadsgedeelten ontdekten. Eén ervan was het Baskische gedeelte, met eigen marktjes en restaurants. Het was in één van deze zaken waar we stopten voor onze lunch. Net zoals in bv. San Sebastian, neem je hier plaats op een zonnig terras en kies je verschillende pintxo's ... En eerlijk gezegd, de gerechtjes die wij proefden zouden op een Baskische patio niet uit de toon vallen !
Verder viel ons nog op dat Boise houdt van kunstenaars die verroest ijzer in een abstracte vorm weten te plooien, vormen, lassen of gewoon neerzetten op een straathoek, en dit tóch als kunst weten te verpatsen. Geef mij dan maar Freak Alley Gallery, een pissteegje waarin graffiti-freaks hun gangen mogen gaan ! Soms heel mooi, soms terecht een openbaar urinoir !
Pendleton Oregon19/6
Een rit, zo goed als volledig op I-84 West, een Interstate, simpelweg omdat dezelfde rit over secundaire wegen onze trip met een aantal dagen zou verlengen ...
Maar niks van treurnis was ons deel ! Elke "rest-area" werd bezocht voor een plasje, drankje en een pafje, totdat we Baker City bereikten. Een mooi, gezapig westernstadje op de Oregon-Trail. Waar de "emigranten" uit ongeveer 1850 passeerden, op weg naar groenere velden en blinkend goud ! Uit Missouri vertrokken er ongeveer 50.000 mensen met alles wat ze hadden voor een 3000km lange reis met huifkar, ossen en paarden. De gemiddelde afstand die deze pioniers per dag konden overbruggen was ongeveer 18km.
Wij doorkruisten een vallei waar één pionier op een gedenksteen werd geciteerd : vrij vertaald : "De wielen van onze huifkarren begeven het in dit ruige terrein. Onze watervoorraad geraakt uitgeput en de kinderen hebben honger. Pas achteraf kwamen we te weten dat de duizenden bewegende vlekken op de glooiende hellingen van deze immense vallei, Indiaanse ponies waren ... Hun eigenaars ontmoetten we spijtig genoeg een tijd later ... " Harde tijden, mij dunkt ...
Baker City beschikt over een majestueuze kathedraal, waar nog elke morgen de dagelijkse mis wordt opgedragen. Dit feit is een Susy echter niet besteedt, wanneer zij haar zinnen heeft gezet op het bezoek van voornoemde kathedraal. Zij vond de ingang, trapje op en hopla : recht de mis binnen ! Zij stond redelijk snel terug buiten, waar ik geduldig wachtte.
Dan maar eerst een wandeling over Main Street, vestingsplaats van het Grand Geiser Hotel, vergane glorie van een mijnstad doch in ere gehouden en nu één van de duurdere plaatsen om je vermoeide lijf te rusten te leggen. Wij kozen er echter voor om ons terug naar de kathedraal te begeven, na de dagelijkse eucharistie, die trouwens voor een weekdag druk bezocht was.
Opvallend : elke oversteekplaats voor voetgangers op Main Street, wordt aan beide zijden opgesmukt met een bronzen beeld van elke man of vrouw die iets in de geschiedenispap van de stad te brokken had.
Nog een klein uurtje karren, bracht ons bij het Rooster Restaurant, een zaak voor breakfast, lunch en dinner met een full bar. Alles home-made en dat proefde je ! Chicken-noodle soep and salad combo voor Susy, grilled chicken breast with mash and gravy voor mij. Bordje leeg en klaar voor de laatste mijlen. De laatste tussenstop was de historische Woolen Mill, een oude wolmolen, omgebouwd tot museum en bijhorende shop met 100% wollen en linnen kledij. Twee hemden en een short later was ons hotel voor vannacht niet meer veraf.
America's Best Value Inn. What's in a name ? Nog zo'n roadside motel dat nostalgie uitstraalt. Een Mexican Mama ontving ons zeer hartelijk en checkte ons in. Leuke kamer op het gelijkvloers met mogelijkheid tot het vormen van eigen terrasje, mits het buitenzetten van je kamermeubilair. We konden nog enkele uurtjes naast het zwembadje in de zon zitten, alvorens het weer omsloeg. Mama zei dat er een "windstorm" op komst was ... "She could feel it !". En de Mama kreeg gelijk.
De Chinese combo-maaltijd die we lieten leveren werd vlotjes verorberd en de "windstorm" was, onder onze dekens, een zorg voor anderen ...
Ik ga het hierbij houden voor vandaag ... Wat Portland ons zal bieden, laat ik jullie nog wel weten !
Een kort ritje later vonden we het Visitor Center, waar een vriendelijke dame ons aanraadde om de 5 dammen die de rivier rijk is, te gaan bekijken. Eentje was te ver uit de richting, maar Ryan's Dam was ongetwijfeld de meest spectaculaire. Het beste zicht op deze dam is trouwens op een eilandje in de rivier, bereikbaar met een hangbrug waar tegelijkertijd slechts 6 personen op mogen.
Wij hadden onze picnic voorzien en waggelden de brug over, onder het oorverdovend geraas van het water dat door de dam werd doorgelaten.
Na het overschrijden van de brug kwamen we terecht op een mooi onderhouden, groene oase tussen het woeste watergeweld. Tafels en banken in overvloed en een gebouw met 4 elektrische vuren met 4 bekkens. Gratis te gebruiken. Een klein opgaand wandelweggetje bracht ons tot aan het mooiste zicht van de dam. Indrukwekkend ! Alle dammen op dit stuk van de rivier zijn hydro-elektrisch en leveren ongeveer 90% van de energie voor de regio.
De volgende dammen, Rainbow Dam en Black Eagle Falls waren iets minder spectaculair, maar nog steeds het bekijken waard. Ik val in herhaling maar ik word steeds weer verbaasd door de uitgestrektheid van deze staat !
Verder naar onze rustplaats voor vandaag : La Quinta Inn by Windham, waar ons een kamer met "riverview" te wachten stond. Althans dat is wat wij dachten ...
Bij het inchecken nog even benadrukt dat wij een kamer aan de achterzijde (rivierkant) van het hotel hadden geboekt. De dame bevestigde en gaf ons de sleutels van een kamer op het gelijkvloers, aan de andere kant ... Susy terug naar de lobby. En volgens de dame waren alle kamers aan de rivierzijde volzet. Met tegenzin legden we ons neer bij dit gegeven ... De kamer was verder wel volledig in orde en daarenboven bleek het hotel te beschikken over een mooi terras met zicht op de rivier !
Dus hebben we ons daar genesteld met onze boeken, zonnecréme en drankjes ! Uiteindelijk een prachtige dag !
Helena Montana 13/6
Na een lekker ontbijtje werd de GPS ingesteld op Gates of the Mountains. Ritje van iets meer dan anderhalf uur.
Het betreft hier een boottour door een canyon op de Missouri. De natuur en het wildlife dat je op deze 2-uur-durende tocht kan zien, is onevenaarbaar ! Kippenvel en koude rillingen waren ons deel terwijl we over deze legendarische rivier gleden, sprakeloos onder de indruk van de omgeving !
Onze gids gaf ons de uitleg over het ontstaan van de naam : Gates of the Mountains. Het is een visueel effect, gecreëerd door je locatie op de rivier. Als je je bevindt aan de linkeroever, lijkt het of de rotsen van de linker- en rechteroever ervoor zorgen dat de rivier daar stopt. 75m meer naar het midden van de rivier en de poorten lijken zich te openen ! Prachtige optische illusie !
Onze gids kreeg ooit de vraag van 2 Californische, jonge jetskiërs. Zij hadden reeds 10 maal door de canyon gevaren en konden "The Gates" maar niet vinden. Onze gids vroeg hoe laat ze waren gaan kijken. Rond 11 uur was hun antwoord. Toevallig was dit het uur dat The Gates hun onderhoud krijgen ...
Richting Hotel groeide het hongergevoel en omdat we deze reis, nog niet veel, "gejunkt" hadden, stopten we bij een Wendy's en gingen daar voluit voor een "4 for $4" : 4 items; een burger naar keuze, frietjes, nuggets én een drink ! Jeuj !
We checkten in bij Jorgenson's. En hopelijk verdwijnt deze naam uit het collectieve geheugen want deze mensen toejuichen of laat staan bejubelen, zal nooit gebeuren. Kamer met double queen beds en terras. Yep, de twee bedden waren er, het terras bleek het gangpad naar de kamers op de eerste verdieping te zijn. Nu, voor ons geen probleem, wij hebben al op andere manieren "geporched".
Tweede probleem was de WiFi. Wij hebben tijdens onze talrijke Amerikareizen ondertussen geslapen in bruutweg 100+ hotels of motels maar nérgens was de verbinding zo armetierig als hier. Frontdesk gecontacteerd : ik zal het eens resetten. Hey, waar heb ik dat meer gehoord ? Zet het maar eens op en af en het zal wel beteren ?
Anyway, we hebben nog wat buiten kunnen zitten in het gangpad en doken dan onder de dekens van het toch wel lekkere bed !
We gingen ontbijten op een on-site restaurant waar ons een degelijk ontbijt werd geserveerd : 2 spiegeleitjes met toast en spek én de gebruikelijke hashbrowns, de verplichte gebakken, gemalen petatjes ! Koffie à volonté en we waren klaar om de Last Chance Train Tour aan te vangen !
Een treintje met 4 wagonnetjes trok ons door de bezienswaardigheden van Helena, de hoofdstad van Montana. Met zijn 36000 inwoners is dit niet de grootste, maar wel een van de mooiste steden van de Big Sky State. Het ritje bracht ons langs prachtige gebouwen, eens bewoond door de rich and famous. Eén van deze famous people was Gary Cooper, die hier opgroeide. Voor de filmfanaten geef ik nog mee dat Myrna Loy hier eveneens over enkele eigendommen beschikte.
We passeerden ook over de Walking Mall, een verkeersvrij gedeelte van Downtown, geflankeerd door winkeltjes van allerlei kunne, horeca, kleding, kunst, boeken ...
Ons oog viel op de Windbag Saloon, een oude zaak met een terras op het verkeersvrije parcours. Dus, het treintje af en de voetenwagen naar de Saloon ! Verse Yellowfin tonijnsteak voor mij, Susy Fried Cod and tartarsauce. Een klein gevechtje met onze gerechten later, stapten we verder over de Walking Mall.
Used books at Auntie Bonnie's kon niet genegeerd worden door Susy. Een overhoop aan tweedehandsboeken, die verrassend genoeg zeer mooi waren gerangschikt. 11 minuten later en $10 armer, stapten we buiten met 5 Agatha Christie's ...
Het half uurtje dat we nodig hadden om het hotel te bereiken, onderbraken we om een Safeway Supermarket binnen te stappen om nog wat drinken en snacks in te slaan.
En dat brengt ons plots op de dag van vandaag, althans voor ons !
Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het hier zaterdag 15/6 2240u.
Dus hier volgt ons wedervaren van vandaag !
Met grote vreugde verlieten wij Jorge ... Oops die naam moest reeds vergeten zijn.
Een geweldige rit voor de boeg ! Richting Dillon, Montana. En uitgezonderd de wondermooie, groene, eindeloze valleien die we onderweg mochten doorkruisen, was er niks te doen. Wat er wel gebeurde, is dat je gevoel van afstand totaal wordt gereset. Je rijdt door een vallei, links en rechts geflankeerd door glooiende hellingen, die de besneeuwde bergtoppen niet kunnen verbergen. Je zicht focust zich even op de rechtse heuvels en je ziet roodgekleurde puntjes. Links hetzelfde ... Het blijkt dat dit reuzegrote mansions zijn van grote veehouders, die de grenzen van hun eigendom te voet niet binnen een week kunnen bereiken ... Eén weg snijdt zulke vallei in twee . We passeerden "open ranges", hetgeen we ook al zagen in Arizona en Colorado. Dit zijn veeboeren die de moeite niet doen om hun eigendom van hekwerk te voorzien ... Te groot ! Dus laten ze hun vee de vrije loop en hebben ze cowboys per moto en helicopter. Als autobestuurder moet je wel attent zijn om geen lopend stuk beef aan de rijden ... Uiteindelijk is medium-rare het beste !
Dankzij onze treinbestuurder/gids van gisteren, kregen we de tip om Bannack te bezoeken. Een ghosttown van een vroeger goudmijnstadje. Mooi bewaard en in een onvoorstelbaar mooi stukje natuur !
De eerste "golddiggers" van vroeger zijn hier bijna allemaal stinkend rijk geworden. Er zijn hier verhalen van mensen die het geld niet hadden om materiaal te kopen om voor goud te gaan, en dan maar een moestuintje aanlegden. Tijdens de oogst van hun eerste petatjes, hingen de klompjes goud in de wortels en werden zij ook alsnog stinkers !
Broodje aap of niet, feit blijft dat Montana zéér lang de rijkste staat van de Federatie is geweest, omwille van hun goud.
Na het spookstadje checkten we in bij Quality Inn Dillon. Onze voucher maakte ons duidelijk dat wij de nacht zouden doorbrengen in één queensize bed. Na overleg besloten we om een upgrade naar twee queensize bedden te vragen. Wij vroegen dus naar de prijs voor deze upgrade en de check-in-lady zei : Maak je geen zorgen, jullie krijgen van mij de kamer met twee bedden, geen betaling nodig. En er is ook 24-uur gratis ijskreem, verse koekjes, koffie en citroenwater ! Van service gesproken ...
We brachten de rest van de namiddag door op het zonnige terras van dit hotel, met zicht op besneeuwde bergtoppen en in het besef dat er écht mooie plaatsen zijn op onzen bol ...
Uiteindelijk lukt het ons, want vanaf nu is dit een gezamenlijke blog met Susy, om iets terug online te krijgen.
Sinds de laatste update is er enorm veel gebeurd. De meeste details volgen in deze post.
Eerst en vooral was er een medisch probleem met mezelf en dat was de voornaamste reden dat er niets nieuws werd gepost.
Anyway, ik ben terug "op mijn plooi" en zal een poging doen om jullie mee te nemen van dag 3 tot vandaag dag 8.
Ik ga gewoonweg dag per dag een overzicht geven van onze trip.
Spokane, Washington 8/6
Een rit van 280 mijl in totaal. Eén van de langste ritten van onze trip en meestal over een Interstate (autostrade) omdat secundaire wegen zich niet echt leenden tot het overbruggen van deze afstand. Dit vormde geen probleem omdat deze Interstate bestaat uit een asfalten biljartlaken waar je de cruisecontrol op 65 Mph mocht instellen. Eindeloze stukken mooie weg, geen verkeer, mooi weer en vergezichten om van te dromen. Lichthellend ging het de Cascade Mountains in, een prachtig, groen stuk heuvelige natuur waar onze Ardennen 8 keer in kunnen. Eén van de hoogtepunten was Moses' Lake, een enorm uitgestrekt meer tussen de groene heuvels, waar geen mens te zien is, en waar de weerspiegeling van de heuvels in het water een perfect symmetrisch beeld vormt. Ik denk dat Forrest Gump een gelijkaardig beeld véél beter beschrijft dan ik ooit zal kunnen.
De geplande lunch was voorzien in Ritz' Roadhouse in Ritzville. Een typische roadside diner met idem menu. De bediening is zo gemeend vriendelijk en geïnteresseerd als ze horen vanwaar je komt, dat het je raakt. Eerlijke kost voor een eerlijke prijs. Ik ging voor "Grilled Ham and Cheese Sandwich" en Susy voor de "Fishwich". Oh deary ! Mijn "Grilled" was wat je bij ons een croque noemt, maar was zodanig belegd dat hij rond de 7cm hoog was. Ham and cheese galore ! Susy's gerecht was een gebakken vis, verse kabeljauw met een korstje, verse tartaar en iets wat of frietjes moest gelijken ... Maar vis en saus waren toppie !
Een kort ritje verder kwamen we aan in Spokane. Een middelgrote stad waar we een kamer hadden geboekt in een Quality Inn. Hotelletje zag er OK uit en we checkten in. Daarna de stad verkennen.
Een All Gender Pride Parade was aan de gang en om geen hashtagmetoo-toestanden te veroorzaken, ga ik hier wijselijk over zwijgen. Details zijn op eenvoudige vraag verkrijgbaar !
Libby, Montana 9/6
Ritje van 160 mijl.
Eerste bestemming onderweg : Sandpoint, een leuk stadje met een shoppingmall over the Kootenai River. Wandelingetje gedaan met een koffietje op een zonnig terrasje met zicht op de rivier : leuk !
Onze lunch was voorzien in Troy, The Silver Spur. En dít is het moment waarop mijn medische problemen roet in het eten beginnen te gooien.
Ik had sinds het verlaten van Seattle een ongewoon gevoel in mijn neus. Niet gezwollen, geen snotneus, gewoon een beetje pijnlijk gevoel.
Enfin, eten besteld in de Silver Spur : Loaded Roastbeef Sandwich with mash ! Mmmh ! Laat maar komen ! Totdat ik het bord voor mij had staan, was ik hoopvol. Even later keek ik neer op een bord met gebonden vleessaus, waaronder een toast met roastbeef en een bolletje puree verstopt waren. Had veel weg van een modderpoel in een bord. Het vlees was overduidelijk een geperste versie van wie-weet-wat en de rest is het vernoemen niet waard. Disgusting !!!
Dan verder naar de Kootenai River Swinging Bridge ! Een hangbrug die niet meer dan 5 personen tegelijkertijd kan dragen. Wat bij aanvang niet werd vermeld dat, om de brug te bereiken, een stevige hike van 15 minuten vereist was. Wij dus geklefferd en geklauterd, door het bos tot aan voornoemde brug. Susy ging de brug testen. Daarna volgde ik, waardoor de brug, om welke reden dan ook, op en neer begon te gaan (?). We waren nog wel in staat om enkele mooie fotomomenten vast te leggen waarna we de afdaling aanvatten.
Een korte rit bracht ons bij de Country Inn in Libby. Een klein roadside motel, gerund door een familie en voorzien van een tafeltje voor de ingang, met prachtig zicht op de bergen.
Het is hier dat ik dacht om de pijn in mijn neus weg te krijgen door de inname van enkele Baco's.
Kalispell, Montana 10/6
90 mijl. Opgestaan met een gevoel dat mijn hoofd niet het mijne was. Neus opgezwollen, wangen rood en gevoelig. Ik was blij dat het vandaag maar een kort ritje was. Mentaal en fysiek klopte het allemaal niet, maar je moet verder ... Nog gestopt aan het wondermooie McGregor Lake en via Old Historic Downtown belandt bij Bojangle's Diner ! Wat een schitterende zaak ! Volledig ingericht zoals ze vroeger begonnen ... Originele foto's van Rock helden uit de 60's, filmposters, nummerplaten, en noem maar op ... Geweldig ! Het soepje dat ik bestelde voor lunch was lekker, maar ik moest na een lepeltje of 5 opgeven. Mijn toestand verergerde.
We sliepen in de Quality Inn Big Sky, met zwembad en lekker weer ! En zoals het geluk altijd bij ons is : zwembad was vandaag gesloten !
Browning, Montana 11/6
Bij het ontwaken, stelden Susy en ikzelf vast dat mijn toestand alleen maar verergerde. Wij hadden twee dagen voordien reeds zelfmedicatie geprobeerd, aangezien je hier in elke supermarkt bijna alles zonder voorschrift kan verkrijgen. Eerst probeerden we sinusmedicatie omdat er op dat gebied reeds eerdere problemen waren. Even later in een andere supermarkt een apotheker aangesproken : deze dacht aan een allergische reactie. Hup nogmaals medicatie gekocht. Niks bleek te helpen. Dus, wij worden wakker in Kalispell op 11/6 en stellen vast dat mijn neus in omvang is verdubbeld (alhoewel ik op dat gebied eigenlijk al voldoende was bedeeld), mijn wangen lijken op die van Louis Armstrong in een trompetsolo en mijn oogleden zijn zo opgezwollen dat ze niet meer zichtbaar zijn. I need a doctor !
Reisverzekering gecontacteerd via app en onmiddellijke reactie en info gekregen. Via Google een walk-in doctor's office gevonden en een halfuurtje later ontmoette ik Dr. Kyle Austin. Zijn nurse had mijn info al gegaard en toen Dr. Kyle binnenkwam, schudde hij Susy en mij de hand en vertelde hij ons dat hij zin had om mij te laten opnemen !!! We vertelden hem onze situatie en toen besloot hij om mij onmiddellijk aan een IV (Baxter) met antibiotica te hangen. Ik had een bacteriële infectie van de gelaatshuid. Blijkbaar iets serieus.
Mijne kop zag er echt nie uit ! Dus ik aan den Baxter, half uurtje. Ondertussen werd mijn voorschrift voor de opvolgmedicatie doorgemaild naar de apotheek van keuze, welke naast de deur was en even later waren we : READY TO GO !!!
Van de rit die volgde, herinner ik mij echt niet veel, want die stafylo- en/of streptokokken maken tevens een soepje van je hersenen.
Maar wat mijn lieve, zorgende vrouw mij hielp herinneren, is dit.
Na alle medische zorgen, startten wij onze kar richting Glacier National Park. Eén van de mooiste nationale parken van de USA.
Het bevat ondermeer de Gateway to the Sun; de prachtigste rit ter wereld om met auto of moto te doen. Spijtig genoeg waren wij te vroeg om deze route te volgen, simpelweg omdat de hoogste pas nog met sneeuw is bedekt.
Onze ingecalculeerde alternatieve route leidde ons dan langs Essex, waar de prachtige Silver Staircase Falls te bezichtigen zijn.
En dat ze mooi zijn ... Ik ga niet proberen om de schoonheid te beschrijven van dit natuurlijk fenomeen. Stilte is wat je overvalt, bij het aanschouwen van zulks moois. En dat is voor mij, voor ons, genoeg.
Een kleine lunch in Two Medicine Grill in East Glacier Park, viel mij nog altijd niet goed op het gestel. Een cup of chili ging er niet in, terwijl Susy op haar beurt een mooie Ham and Cheese verorberde !
Na de lunch bracht een korte rit ons bij Glacier Peak Hotel and Casino in Browning. Een hotel op de "RES", het reservaat van de Native Americans, de Indianen. In dit geval de Blackfeet. Mooi en simpel. Ik voelde de invloed van de Baxter en de medicatie op positieve wijze en besloot om er een Dafalgan Codeïne bovenop te gooien. And Beware : na een dutje van een uur was mijn hoofd terug het mijne ! Ik was goed op weg om terug mijzelf te worden ...
Great Falls 12/6
125 mijl. Tijdens deze rit was het moeilijk om iets te vinden dat de moeite was om te bezoeken. Toch slaagde Susy erin om het Two Medicine Dinosaur Center in Bynum te vinden. Ik daag jullie uit. Toch werd dit museum door ons gevonden, ergens tussen 100 mijl waar niks is ... Toeval of niet, net voor onze aankomst zijn wij een familie uit het museum komen en zij rijden verder. Wij stappen het gebouw binnen, niet groter dan een doorsnee woning. De dame die de ontvangsten doet, 5 bucks, zegt ons dat we moeten opletten dat we geen beren aanrijden ! De mensen die net vertrokken, hebben een noodstop moeten maken om de overstekende grizzly te vermijden ! Nee, niet bij ons, onze chauffeur krijgt een gelaatsontsteking !!! Museum trok op niks, leerde ons enkel dat er enorm veel vondsten werden gedaan in de regio wat betreft dino's.
Voilà, al een beetje dichter bij vandaag, maar nu wordt het voor mij iets te laat, dus laat ik jullie met de beste groeten en hoop jullie morgen opnieuw te kunnen updaten. De WiFi in dit hotel was ondermaats dus ik hoop dat deze post zijn doel bereikt !
Jetlag zorgde ervoor dat wij op dag 2 tijdig wakker waren om te gaan ontbijten ... Heel specifiek : half vijf wakker, half zeven ontbijt ! Bedankt, jetlag !
Dit gaf ons nog wat tijd om onze geplande aktiviteiten nog eens op een rijtje te zetten.
Het ontbijt was naar lokale normen geweldig. Twee wafelmachines, een toaster voor 4 sneden, een bain-marie met prefab-omelet en hamburger, hardgekookte eieren, "verse" cheddar (ontdooid en uit het pakje gehaald), yoghurt, confituur, 2 soorten koffie, 4 soorten thee en bananen à volonté.
Pretty good ! Er is een 100% kans dat wij bij de volgende verblijven slechts een mueslireep gaan krijgen ...
"Riding the Ducks" is een must wanneer je Seattle bezoekt ! Een amfibisch voertuig neemt je mee op een informatieve rit door de stad én een leuke rondvaart op Lake Union. Wij hadden het geluk om van commentaar voorzien te worden door een gezellige oma, die zonder moeite zou kunnen concurreren met Ben Crabbé .
Zo kwamen wij onderweg te weten dat Amazon, of Jeff Bezos, hier in Seattle hun hoofdkwartier hebben. Gisteren viel ons tijdens onze eerste wandeling al een Amazon Go winkel op. Onze oma verduidelijkte : Amazon kocht zowat alles op wat er is te kopen inzake het verhandelen van "whole foods", wat wij "bio" zouden noemen. Zij openden hier in Seattle een winkel waar enkel personeel aktief is dat rekken vult. De klant maakt een account, wordt herkend bij het binnengaan en neemt wat hij die dag nodig heeft. Betaling wordt automatisch uitgevoerd.
Ook Microsoft, Bill en Melinda Gates, hebben hier nog steeds projecten lopen.
Google Maps is eveneens gesitueerd in Seattle, met een nieuw gebouw dat nog in de steigers staat, prachtig verwoord door onze gids : Het gebouw dat jullie zien is Google Maps, de grote berg zand ervóór is Google Earth. Eat this, Ben Crabbé !
Lunchtime !
Voor we vertrokken, wisten we al waar we een enorme lunch zouden kunnen genieten. The Crab Pot (Neem eens een kijkje op hun site). The Alaskan is hun paradepaardje en bestaat uit een mengeling van alle krabben die er gevangen worden in de Pacific en de Beringzee (King-, Snow- en Dungenesscrab), gemengd met schelpen, mosselen, andouilleworst, maïs, aardappelen in de schil en gesmolten boter "om te soppen". Onze tafel werd voorzien van bakpapier, waarop de hele Alaskan werd uitgekapt. Naast onze tafel, op de grond, stond een grote kom om de schelpen en het restafval in te droppen.
Wat ook mooi is om weten : deze zaak is gelegen aan een mooie, lange boulevard langs de waterkant, niet zover van Pike Place Market. Deze markt is wereldberoemd, ondermeer vanwege zijn vliegende vissen. Bestel je aan een bepaald kraam een hele zalm (wild en handgevangen), wordt deze vanuit de verstoog gegooid naar de medewerker die voor je bediening instaat. Ontelbare filmpjes op YouTube !
Aangezien wilde zalm zich niet echt leent tot cuisson in de microgolfoven op een hotelkamer, lieten wij dit aan ons voorbijgaan.
Laatste aktie van dag 2 was een bezoek aan de Space Needle, het gebouw dat werd opgericht voor de Wereldtentoonstelling van 1962.
Wij kochten tickets voor toegang tussen 1700-1715u. $38 per persoon om op een 184m hoog gebouw de stad te gaan bekijken ?
OK ... Hun draaiende, glazen vloer doet je even duizelen, maar daar blijft het dan bij ...
Morgen verlaten we Seattle en rijden we naar Spokane. Nog steeds in dezelfde staat. Niks spectaculairs gepland, buiten onvoorstelbare vergezichten en ongeplande gebeurtenissen !
De noordwestelijke uithoek van de Verenigde Staten was tot nu toe voor ons onbekend terrein. Er was dan ook geen discussie toen er een voorstel kwam om Washington State, Montana, Idaho en Oregon te gaan doorkruisen.
Een lange vlucht werd aan zéér goedkoop tarief geboekt bij Lufthansa en een Boeing 747 bracht ons vanuit Frankfurt naar Seattle.
Leuke plaatsen op het vliegtuig, een mooi aanbod inzake "in-flight-entertainment", wat moet je nog meer hebben ?
Wij gingen voor drie Indische families, voorzien van alle opties ; een bende jengelende kinderen, constant bewegende stoelen en afval dat (wegens te weinig plaats aan hun kant) onder de stoelen tot bij ons werd geschoven.
Deze mensen werden op hun eigen vraag nog voorzien van zéér aromatische, vegetarische maaltijden, die mij persoonlijk zin deden krijgen om op een ouwe sok van boer Charel beginnen te sabbelen.
Anyway, geland in Seattle, de Custom and Border Patrol succesvol gepasseerd én onze bagage gerecupereerd, konden wij op zoek naar onze huurwagen.
Naar goede gewoonte bleek dit alweer een fluitje van een cent. Shuttlebussen brengen je naar de Rental Car Plaza, waar alle verhuurbedrijven hun stekkie hebben. Omdat onze huidige trip geen extra reisgezellen bevat, gingen wij voor een midsize SUV.
Nadat we de gebruikelijke formaliteiten hadden doorlopen, werden we door een vriendelijke medewerkster in de richting gewezen van het door ons gehuurde karretje.
"Vanaf die grijze Hyundai mag je uit de ganse rij kiezen." Hyundai ??? Ik wil in the States wel rijden met een anti-Anunakarreke; GMC, Ford, Dodge en noem verder de grootverbruikers maar op ! Maar nee, blijkbaar is Alamo op de groene kar gesprongen ...
GPS ingesteld richting Renton, Greenwood Memorial Park. Hier ligt gitaarlegende Jimi Hendrix van zijn eeuwige rust te genieten.
En als je het bombastische van Elvis' laatste rustplaats samenvoegt met de sobere elegantie van Johnny en June's graven, vormt het monument van Jimi het perfecte beeld van wie deze iconen waren, op hun eigen manier.
Travelodge by the Space Needle zal voor twee nachten ons honk worden. Verouderd hotelletje nét buiten het stadscentrum ... Perfect uitvalspunt voor het begin van onze trip !
Na een heerlijk ontbijt in het
voornoemde hotel stuurden wij onze SUV via Indian Lake naar Raquette Lake. Een
rit vol onvoorstelbare landschappen, water en land, met aan de boorden soms
villas die alle verbeelding overstijgen De gekende 1% heeft hier voor 100%
zijn stekkie gevonden !
Via Old Forge en Thendara baanden
wij ons een weg door de Adirondack Mountains, het grootste, beschermde
natuurgebied van de Lower 48, de staten onder Alaska (en Hawaï). Hier word je
eveneens bestookt met de meest fantastische vergezichten. Je waant je zó ver
van de bewoonde wereld dat het soms beangstigend is (laat staan er met de auto
doorrijden )
De plaats van overnachting na
deze rit : The Edge in Lyons Falls. Tijdens de winter is dit hotel de
uitvalbasis voor alle wintersportfanaten. Gelegen middenin de bergketen, vormt
het de perfecte startplaats voor alle vormen van sneeuwgerelateerde
activiteiten. Tijdens de zomer echter, worden de winterse pistes gebruikt door dames
en heren die hier hun midlife-crisis komen verwerken. Ze rijden de parking op
met reuzengrote SUVs met op een aanhangwagen minstens 2 gigantische quads.
Deze quads worden uitvoerig warmgereden op de gravelparking waarna ze
onvervaard de bergen in scheuren. Het
stof dat hierdoor ontstond, werd door ons met plezier doorgespoeld aan ons
tafeltje naast de parking
Het ontbijt was aan de magere
kant, typisch in een hotel van dit type. Cereal, wafelmachine, toast en jam. De
koffie maakte veel goed
De volgende rit beloofde veel
goeds ! The Great Lakes Seaway
Trail Een rit die je heel dicht bij Canada brengt, zó dicht dat je het
ziet liggen en de enige scheiding is de Lawrence River. De rivier die deels
huisvesting biedt aan de Thousand Islands. Je kent misschien de saladdressing
met dezelfde naam. Wij hadden een boottocht op de rivier geboekt tussen deze
eilanden. Onze gids beantwoordde onmiddellijk onze ongestelde vraag : zijn het
echt 1000 eilanden ?. Het zijn er 1864. En om als een eiland aanzien te
worden, stelt de plaatselijke wet : een eiland is een stuk grond dat het ganse
jaar boven water staat, en minstens 1 levende boom heeft. Simpel. En wéér
stelden we vast dat je met het gemiddelde jaarloon van ons Belgen, je hoop op
hier ooit iets te bezitten, al snel kan opbergen. Anyway, mooie boottocht met
alweer visuele pareltjes in ons geheugen
Het volgende hoogtepunt was
Niagara Falls. Susy en ik hadden dit natuurlijk spektakel al eens bekeken van
de Canadese kant. Deze keer gingen we voor het Amerikaanse perspectief. We
boekten de Maid of the Mist. Een boot die volgestouwd wordt met toeristen,
verpakt in plastic zakken, vaart letterlijk tot op enkele meters van de
grootste waterval, de Horseshoe. Zodra de boot vertrekt, is het allemaal fun
and games, lachen alom ! Tien minuten later zie je sommige dames hulpeloos naar
hun vernietigd kapsel grijpen, heldhaftige tieners zich panisch vastgrabbelen
aan vaders been en anderen zie je zichzelf afvragen waarom hun selfie mislukt
is en hun telefoonmachine niet meer werkt Het is werkelijk alsof de boot je
naar het midden van een tropische storm brengt Je ziet niks meer en het water
pleurt met emmers op je neer ! Ter info : The Falls hebben een debiet van
285.000 liter water per seconde. Een pak Belgische zwembaden op één seconde
gevuld ! Oh ja, parkeren kost je ook wel wat $25 van aankomst tot middernacht.
Maar dit kan nog erger, later meer.
Een nachtje later en een
ontbijtje rijker, waren we klaar om Pennsylvania binnen te rijden langs Lake
Erie, het op één na kleinste meer van de Grote Meren, met zijn 26.000 vierkante
kilometer oppervlakte bijna zo groot als België. Weerom werden wij verrast door
de schoonheid van de waterkant en de eindeloze grootsheid van deze meren Je
vind hier leuke plaatsen om te eten, iets te drinken maar de lucky few zorgen
er toch voor dat de vele mooie plaatsen de stempel privé krijgen en
automatisch daarbij : ontoegankelijk. Dit was absoluut onvoldoende om onze pret
te drukken want morgen stond er een historisch park op het programma.
Gettysburg National Military Park
stond nog op onze lijst nadat we tijdens onze eerdere reizen het Battlefield
van Vicksburg, Mississippi al hadden bezocht. De slag van Gettysburg heeft een
enorme impact gehad op het verloop van de Amerikaanse geschiedenis. Nu te
kunnen zien en leren wat er zich hier heeft afgespeeld, is gewoonweg
ongelooflijk. Ik ga jullie al de details besparen. Wij kochten een dubbele CD
met een audio-gids die ons begeleidde tijdens de 2 uur durende rondrit door het
vroegere slagveld. Dit open museum stelt een ware rijkdom aan monumenten,
standbeelden en eerbetoon tentoon (rare zin, toch funny). Na deze bijna
overdosis aan geschiedkundige feiten, was de nood aan een degelijke lunch hoog.
Steinwehr Avenue is dé straat waar je in Gettysburg terecht kan voor een hapje,
drankje, ijsje, snoepje en noem maar op Wij kozen op goed geluk voor ORorkes
Family Eatery. Bleek een uitstekende keuze. Onder een bewolkte hemel met een
aangename temperatuur, was de hostess zeer blij dat wij kozen voor een plaats
op het terras. Binnen was het aanschuiven en wachten Een uiterst vriendelijke
dame begeleidde ons naar onze plaats en bracht ons de menukaarten. De
steak-sandwich die ik hier geserveerd kreeg, staat in de top 3 van de
steak-sandwiches die ik ooit in de US gegeten heb En dat zijn er ondertussen
wel wat Dreigende wolken en enkele grote regendruppels dwongen ons om het
Toyotabeest met zijn neus in richting
van de Days Inn Gettysburg te sturen om daar aan onze debriefing te beginnen
Het volgende doelwit was
Philadelphia, PA, één van de grootste steden van de USA. De vijfde in de
ranglijst, als we onze gids op de Big Bus Tour mochten geloven. We verbleven in
de Alexander Inn, midden in het hart van Center City. Met een licht gevoel van
terughoudendheid reed ik de stad in, wetende hoe het verkeer in zulke
metropolen voor problemen kan zorgen. Een gevoel dat totaal onterecht bleek.
Nooit heb ik mij zo snel thuis gevoeld in het stadsverkeer als hier.
Wederzijdse hoffelijkheid helpt enorm en het grid-systeem (blokken met enkel
richtingsverkeer zoals in NY) is geweldig. De mensen van de Alexander Inn
werken samen met een parkeergarage, slechts twee blocks van het hotel. Gasten
krijgen een korting op hun parkeerkosten in de garage. In Philly betaal je
overdag gemiddeld $6 per half uur parkeren. Wij mochten in de bewaakte garage
staan aan $20 per dag ! Twee nachten waren gereserveerd in de Inn. Enorm
vriendelijke mensen checkten ons in en zorgden ervoor dat wij ons zeer snel
thuisvoelden.Even later bleek dat wij
tevens in het midden van het LBGTQ-gebeuren lagen Jasper heeft mij de Q
uitgelegd, zover was ik nog niet mee Anyway, Philadelphias centrum is zo
compact dat je eigenlijk alles te voet kan bezoeken. Vooraf had ik uitgezocht waar de Liberty Bell
stond en tiens, rechttegenover het Liberty Bell museum is de Independent Beer
Garden Toeval speelt een héél grote rol op vakantie. Veertig biertjes on tap,
vele meer uit de fles en fingerfood op de kaart waardoor deze garden een leuke
plaats wordt om wat tijd door te brengen ! Terug in het hotel maakten we kennis
met de nightmanager van dienst, een voormalig highschoolteacher, die nu twee
nachtshiftjes per week kwam draaien om zijn mager pensioen wat te spijzen. Wij
zetten ons in het ontbijtgedeelte van het hotel, waar twee TVs aanwezig waren,
aten nog wat en kregen dan gezelschap van onze vriend, die een fervent
aanhanger bleek te zijn van base-ball. Een live-game van de Philadelphia
Phillies zorgde tegelijkertijd voor animo én teleurstelling van zijnentwege
maar uiteindelijk werd het een uiterst gezellige avond. De ochtend erna zorgde
de receptionist dat wij door een shuttle werden opgehaald om plaats te nemen in
de Big Bus, een hop-on hop-off bus die ons de stad zou leren kennen. Natuurlijk
is er Independence Hall waar de Onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend,
maar (voor sommigen méér belangrijk) de Rocky Steps ! De trappen waar Sylvester
Stallone op het welbekende deuntje opliep en hiervoor rijkelijk beloond werd
met een Oscar. Al bij al is Philadelphia een prachtige stad, met een compact
centrum, dat bol staat van American History. Ik dacht dat ik verliefd was op
New York Er is een nieuwe liefde ontstaan
Zo ! De update staat hierboven
Hopelijk krijg ik nog de kans om jullie over de laatste etappes van onze trip
te vertellen Hope you enjoy !
Onze eerste nacht was geboekt in het Brandt House, een
prachtig en enorm groot huis, dat werd gebouwd rond het begin van de jaren
1900. De eigenaars vormden het om tot een B&B met 9 kamers.
Bij onze aankomst waren de
eigenaars nog niet aanwezig, doch er was een enveloppe aan de deur bevestigd
waarin wij de toegangscode konden vinden en waarin wij werden verzocht om het
ons zo aangenaam mogelijk te maken. Wij hadden vóór onze aankomst reeds de
liquor store bezocht en waren dus klaar om ons te nestelen op één van de
meerdere terrassen die deze mansion rijk was. Eerst moest er echter nog een
fond gelegd worden. Pete’s Seafood Restaurant was in de jaren ’80 een vis- en
seafoodstore. Pete zag de kans en begon ook zijn eigen koopwaar te bereiden.
Verse krab, schelpen en ander lekkers uit de zee wordt hier voor een habbekrats
geserveerd ! Ons maal werd nog met wat cocktails overgoten en we genoten van
een lekker slaapje in dit geweldig huis.
Na het
ontbijt, geserveerd in een prachtige kamer, ging het via de Molly Stark Scenic
Byway naar Saratoga National State Park. In dit park werden de Britse troepen
in 1777 voor het eerst in de geschiedenis, tot dusver, tot een overgave
gedwongen. Deze overgave zou een definitieve verandering betekenen in de
toekomst van de USA én de rest van de wereld.
Onze bestemming van die dag was
de Holiday Inn Johnstown-Gloversville. Een
mooi hotel, buitenzwembad en een restaurant op het domein.Na het dipje in de pool waren de cocktails op
het terras van het restaurant ééns zo lekker. Voor de rokers onder ons : zelfs
op een terras mag hier niet gerookt worden ! Twee meter van mijn stoel en twee
trapjes later mocht er wél gerookt worden ! Begrijpe wie kan …
Morgen of later het vervolg ... Ik weet het, het is niet veel maar wij moeten altijd maar eten en drinken en dingen zien ...
Nadat we New York City al een paar keer hadden bezocht, overviel ons het idee om de ganse staat New York te gaan ontdekken.
We planden onze roadtrip vanuit Boston om zo via de staten Massachusetts, Vermont, New York, Pennsylvania, New York (nogmaals), opnieuw in Boston uit te komen.
Nadat Susy deze uitstap tot in de puntjes had voorbereid, waren wij allen klaar om vanuit Brussel via Lissabon, in Boston te landen.
De vlucht naar Lissabon was redelijk zacht, wat niet kon gezegd worden over de aansluitende vlucht naar Boston. Véél en hevige turbulentie ontlokte hier en daar in de Airbus een kreetje van angst in economy. Hilariteit in business- en first class, maar dit kan te maken hebben met het aanbieden van alcoholische dranken op de laatstgenoemde plaatsen.
Al bij al viel alles mee en na het passeren van de verplichte douane- en immigratieformaliteiten, pikten wij onze fullsize SUV op.
Het bleek dit jaar een Japans monster te zijn : Toyota Seqouia (?). Ik had zoiets nog nooit gezien ... Ik denk dat dit type in Europa niet rijdt.
Anyway ... we konden onze trip aanvangen !
Iets minder dan 2 uur zouden we nodig hebben om de Brandt House in Greenfield te bereiken. Het verkeer in Boston dacht hier anders over. Files en verkeerslichten tot daar aan toe, maar een half uurtje later belandden we in een regenbui waarover de landbouwers in België 's nachts nat over dromen. Ruitenwissers op volle kracht en focussen op de achterlichten van de auto vóór ons, was aan 15 Km/u een goed idee.
Vijf minuten later, met de zonnebril terug op de neus, waren onze gedachten al terug bij de komende B&B.
Ik ga het hierbij laten wat betreft onze aankomst ... Jetlag moet nog overwonnen worden .
Charlevoix als volgende bestemming. Hier zitten de franstalige immigranten, of althans, hun afstammelingen. Wanneer je hier door iemand aangesproken wordt, en je vertelt hen dat je vanuit België hierheen bent gereisd, is er telkens iemand die een Belgische voorouder heeft.
Beetje grappig, want zij denken, in deze buurt, dat elke Belg frans spreekt !
Het Mac Dougall House is een B&B met weinig uitstraling maar met een uitstekende ligging. De uitbaters, Michelle en Charley, zijn op leeftijd en de ontvangst en voorstelling van het huis was OK. De woning beschikt over een mooie "porch" en binnen heb je vrij gebruik over een ijskast en ijsmachine (!)
De B&B is op wandelafstand van het centrum van het stadje. Mooie restaurantjes en bars boorden de drukke, en enige, verkeersader die door het compacte dorpje loopt. Op aanraden van Michelle stapten wij tot aan de Villager's Pub. Zij vertelde ons dat je daar voor een derde van de prijs hetzelfde kon eten als in de chique zaak naast de rivier.
Dit bleek te kloppen : Bacardi-cola's aan $4, Long Island Ice Teas aan $6 en Margarita's aan $5.50 ipv $12 naast de rivier !
De prijzen van het eten waren evenredig goedkoop, zodat wij ons voor een gezapig prijsje terug konden begeven naar onze B&B.
De porch gaf ons nog de mogelijkheid om het verkeer te zien uitdoven en uiteindelijk te genieten van een final drink.
Onze rustige nacht werd lichtjes verstoord door een enorme donderstorm met uitermate, hevige regenval.
Het gezamenlijk ontbijt werd zonder uitzondering om 9 uur in de ochtend geserveerd en alle 12 gasten van de B&B waren op het appèl. Op 1 koppel na waren het allemaal praatgrage mensen; vooral nadat ze ons onderling hadden horen converseren. Zijn jullie van Oekranie, Duitsland, Nederland of Brussel. Ooh België ! En jullie spreken Nederlands ???
Uiteindelijk bleek het een mooie ontmoeting te zijn ... Geen vrienden voor het leven maar simpelweg memorabele momenten !
Het ontbijt op zich was volledig in eigen keuken gemaakt : vers fruit- en fruitsap, koffie en/of thee, lekker gebakken spekje (hickory smoked) en muffins van ei met ham of ei met spek en champignons. Verse yoghurt en vers gesneden fruit voor de liefhebbers !
De volgende ochtend werd onze GMC Yukon SLT gestuurd naar Manistee, een onooglijk dorpje, even van het meer. Ik ga jullie veel besparen wat betreft de twee volgende dagen.
Behalve dat we nog een omweg hebben gemaakt langs Dr. Pol, de veearts van nederlandse origine, die zich hier jaren geleden vestigde en ondertussen een reality-star is geworden op National Geographic. De maandag na ons bezoek begonnen de volgende opnames.
Enkele snelle fotootjes genomen en wanneer we wilden vertrekken, werden we plots aangesproken door een zeer vriendelijke dame, Diane, dochter van Jan Pol. Zij vertelde ons honderduit over de carrière van haar vader en moeder, doch wilde om persoonlijke redenen niet met ons op de foto. Begrijpelijk ... Niet iedereen in ons gezelschap geniet van de fotogenieke eigenschappen van ondergetekende ...
Anyway, de volgende dagen kregen wij nog reakties van mensen die zich afvroegen wat ons bezielde om deze route te volgen. Maar wij weten zeker dat wij als eerste Belgen in en op deze plaatsen zijn geweest, no reason why !!!
Zodus, de rest van de rit nam ons op een trip van het arme en rurale binnenland van Michigan naar Amish Country.
Het Visitor Center in Elkhart was het beginpunt. Hier kregen we een gedetailleerde kaart en een dubbele CD. Gratis.
Je duwt CD1 in de player en je begint aan je tour van de Heritage Trail.
De tour is 3.5 uur lang, zonder stops. Wij hebben er een 6-tal uurtjes over gedaan, omdat we nog een stopje naast het hotel hadden : University of Notre Dame !
De unif op zich is al legendarisch en viert zijn 175-jarige bestaan in 2017. Open voor het publiek en zodus verloren wij al snel een uurtje, wandelend over de campus die in oppervlakte een gemiddeld vlaams stadje beslaat.
T-shirtjes gekocht, Amish voorbijgestoken in hun koets, op hun fiets en te voet en dan JU : op naar onze huidige verblijfplaats : Best Western Indian Oaks in Chesterton, Indiana.
Mooie BW gelegen aan een klein meertje, en omgeven met fastfoodrestaurants. Mickey D, Arby, KFC, Wendy's, Pizza Hut, A&A, DQ, Burger King en ga zo maar door ... Een fatsoenlijk dineetje zat er dus niet in ... Gelukkig beschikt het hotel over een terras met uitzicht op de grote vijver. Even checken bij de manager van het hotel en enkele ogenblikken later waren wij geïnstalleerd ! Pizza's laten leveren en nog genoten van ons uitzicht ...
Morgen nog wat shoppen, auto droppen en terug naar huis voor de uitgestelde 25ste verjaardag van ons Dorien en onze Jasper !!!
Jetlag zorgde ervoor dat wij op dag 2 tijdig wakker waren om te gaan ontbijten ... Heel specifiek : half vijf wakker, half zeven ontbijt ! Bedankt, jetlag !
De noordwestelijke uithoek van de Verenigde Staten was tot nu toe voor ons onbekend terrein. Er was dan ook geen discussie toen er een voorstel kwam om Washington State, Montana, Idaho en Oregon te gaan doorkruisen.
