Wat is ze er al ziek van geweest, van die windpokken! Nooit kunnen vermoeden dat mijn kleine meisje zo'n hoopje ellende zou kunnen zijn door die vervelende blaasjes... Héél haar lijfje, maar dan ook écht héél haar lijfje onder de blaasjes! Er werd hier gedept met de zalf, zoals de dokter en de apotheker hadden voorgeschreven. Maar Luna schreeuwde de hele buurt bij elkaar. En er was versterking nodig van opa om dat lieve meisje vast te houden terwijl de mama haar verder martelde. Afzien, mensen, afzien. Kleine meid én grote meid!

Er werd een 'verstuiver' aangeschaft. Omdat het deppen veel te lang duurde. Met die verstuiver was het een even grote marteling, maar het duurde toch minder lang. En er werden druppeltjes toegediend tegen de jeuk. Drie maal per dag. Stiekem. Anders wou Luna ze niet. Druppeltjes in de melk. Druppeltjes in de yoghurt. Druppeltjes in de platte kaas.
En siroop tegen de koorts. Want wat had Lunaatje hoge koorts! Nooit gezien... Gelukkig vindt ze de siroop wel lekker en wil ze meestal 'nog mama, nog!'. Wat dan op zijn beurt weer tot huilbuien leidt, want ze mag helaas niet 'nog' van die siroop... Daar staat wel een maximum op per dag hé...

Het ging drie dagen lang van kwaad naar erger. Lunaatje wou enkel en alleen bij mama zijn. Op schoot. Heel dicht tegen mij. Niet bij oma. Niet bij opa. Bij mama. En niet in de stoel. Niet in de zetel. Niet in het eigen bedje. Bij mama. Tja, wat moet je dan?
Gisteren hadden we hier al helemaal een dieptepunt: Lunaatje wou niet eten. En ook niet drinken. En zelfs geen siroopje. Vermoedelijk had ze ook blaasjes in haar mondje en keeltje, want als er na héél veel aandringen toch eens van het flesje gesipt werd, leek het haar veel moeite en pijn te kosten. Er werd hier dan ook lichtjes gepanikeerd. Hoge koorts en siroop, voeding en vooral vloeistof weigeren, dat zou niet zomaar goedkomen...

En toch! Na een moeilijke voormiddag leek ze er langzaam 'door te komen'. Ieder uur leek beter dan voordien. In die mate dat hier tegen 's avonds een meisje rondliep vol energie en met schijnbaar véél minder blaasjes in haar gezichtje! Het kan ook gezichtsbedrog zijn. Misschien zijn wij hier al zo gewend aan dat gezichtje-met-blaasjes dat we aan wishfull thinking doen en niet al die blaasjes meer zien of willen zien. Oma en opa kwamen nog op bezoek en kleine meid vond alles prima! Zolang we maar niet suggereerden dat ze naar bedje moest. Uiteindelijk zijn oma en opa om kwart voor elf vertrokken. Waarna kleine meid, veel te laat maar toch hélemaal tegen haar zin, in haar bedje werd gestopt. Grote meid ook trouwens, want die was meer uitgeteld dan Lunaatje...

Inmiddels is het hier zaterdagmorgen 10.30u en dat kleine meisje slaapt nog. Ergens wel logisch... Grote meid hoopt zo hard dat er geen blaasjes zullen bijgekomen zijn op dat lieve kleine lijfje! Hopelijk zijn er zelfs een aantal verdwenen. Want we hebben het hier nu wel gehad, met die windpokken.

Nog even wachten tot ze wakker wordt. En daarna het kleine lijfje van het lieve meisje aan een windpokken-inspectie onderwerpen...