Doel bereikt of nog maar een beetje!

Het is, naar mijn (niet altijd) bescheiden mening dat ik vandaag hoor te schilderen. Mensen schilderen in woorden. In kleuren zou misschien makkelijker zijn want ik kan niet schilderen met verf.

Met 11 zouden we starten. Maar Kazze l’Africano moest absoluut zijn motor het nodige onderhoud geven. En we horen dat de ingreep geslaagd is. Hoe het met hem erbij zou geweest zijn is moeilijk te schatten maar in elk geval hebben we zijn ongebreidelde vrolijkheid gemist. Die ludieke interventies van de Kazze kan je niet nabootsen. Maar het gaat hem goed nu en dat is veel belangrijker dan een paar fietsers die naar Lourdes trappen.

En dan is er die goeie ouwe Bompie die na 1 dag moest terugkeren wegens dringende familiale omstandigheden. Hij heeft ongetwijfeld zitten watertanden na het bekijken van de blogfoto’s en in zichzelf ook wel gesakkerd. Maar hij stuurde ons vele figuurlijke pleisters op onze hitte-, koude-, en regenzorgen. Zo is hij nu eenmaal, den Bompie

En de dames, hoe zou het hen vergaan zijn sinds zij na de vierde dag afscheid van ons namen? De fietsblues hebben we gehoord. En dus maar in Vlaanderen al fietsend afkicken. We hadden het hen beloofd maar ze hebben het weggewuifd. En wij maar de ladies missen, en zij ons?

En wat vermogen klikplaatjes allemaal als ze niet zijn afgesteld op de fietser zijn onmogelijke voeten? Zorgen voor pijnlijke knieën, 12u in de bezemwagen, voltapleisters om te genezen. Maar cyclometalo of niet, een tegenstribbelende knie konden Dries niet weerhouden terug op de fiets te kruipen. Karakter noem ik dat.

Ik zal moeten in de leer gaan in de grafische afdeling om beteren te leren omgaan met kleuren want ik kan alleen maar kleuren met woorden. Dus beloofd Frank. Want alle pech heeft je achtervolgd eigenlijk van begin tot eind. Je bent de specialist in platte tubes geworden maar platte tubes is beter dan een platte portemonnaie. Met je hoofd diep gebogen over het stuur heb je geen enkele wedstrijd gewonnen maar meer dan jezelf overwonnen, 14 dagen aan een stuk.

Ivan de verschrikkelijk heeft de kop gedaan, geGPS’d, geroepen dat we moesten opletten, foto’s verzameld, zich veertien lange avonden geërgerd aan het trage internet maar tot half de nacht niet opgegeven om ons thuisfront heet van de naald te informeren. Hoera voor Ivan.

Er zijn geen woorden kleurrijk genoeg om Maarten’s aanwezigheid in de groep te schilderen. Na de vierde dag zag hij het even niet meer zitten maar een stevige reprimande van onze Tourdirecteur deed hem, geschrokken als hij was, dan toch maar weer op de fiets kruipen. En tot zijn eigen ergernis moest hij vaststellen dat hij eigenlijk veel beter is dan hij zelf soms beseft ook al vertelde hij zelf soms net omgekeerd om van de cyclistes een extra moreel steuntje te krijgen.

Kapitein zijn is niet altijd een cadeau. Je moet soms wel eens verloren matrozen terug gaan oppikken. Als je dan ook nog meer dan gediplomeerd fietshersteller bent, is je dag al ’s morgens om 7u volgeboekt. Tussendoor nog je 20 helpende handen uitsteken om te laden, lossen, waterdrager te spelen en nog zoveel meer, dan ben je minstens uit bankiraïhout gesneden. Dank je wel Jeroen voor al die goede zorgen.

De Tourmalet doet Stefaan altijd herinneren aan de heroïsche prestatie van Eddy Merckx die in 1969 al zijn tegenstanders op deze col in de vernieling reed. Neen, Stefaan is geen kannibaal, hij is een zalver, een grappenmaker, een echt groepsbeest. En zonder hem zou het niet zo kleurrijk geweest zijn. Vandaag heeft hij zijn (n…..) droom waargemaakt: in de wielen van zijn jeugdidool de tot de verbeelding sprekende col oprijden zonder één voet aan de grond te zetten. Leve Stefaan en de Bednetvaart.

Alleen bomen sterven staande, hoor je wel eens zeggen. Maar als een boom sterft springen de ratten die in de dode takken verscholen zitten eruit en zoeken een andere, groene boom. Buumratte Franky draait altijd op zijn grote molen. Niet omdat hij niet zou kunnen verleggen maar ‘zijne moteur’ is op zijn best met die grote molen. Zijn klimstijl is ongeëvenaard. Het lijkt niet op een coureur maar hij is wel een coureur in hart, maag, lever en nieren. En leerkracht zijnde leerde hij ook Maarten fietsen in de cols. Dank je, Franky

En dan is er nog die fortuinlijke volgwagen met onze Tourdirecteur en La Mama. We moeten ze absoluut in één adem noemen want een grotere harmonieuze tegenstelling bestaat niet. De stille dienstvaardigheid van La Mama staat inderdaad in schril contrast met onze flamboyante fluitende Peter. Ze kunnen niet zonder mekaar en wij niet zonder hen. Zo mocht ik vernemen tijdens de voorbije Tour de France van EDUGO Campus Glorieux.

Morgen gaan we uiteraard ook de grot opzoeken en even verwijlen in het heiligdom van Lourdes. Maandag vliegen we dank zij Maarten gesponsord naar huis. Terug naar onze vertrouwde stek. Uitkijkend naar vakantie, lekker lang niks doen, op adem komen, een beetje televisie kijken, naar een ander eethuis dan het ons zo geliefde Campanile-restaurant.

Het is ons goed gegaan. De scherpe kantjes zijn er al lang af. De ritten blijven in ons geheugen gegrift, voor altijd.

Hopen nu maar dat ook u, lieve lezer, uw portemonnee en Bednet royaal zult gedenken. Dan pas hebben we ons doel echt bereikt.

Tot blogs

Jarrive

Maak je geen zorgen voor morgen

Ik val in herhaling. De tiende Campanile te Auch is alweer een voltreffer. Chef Gaël verwent ons met een zalig ontbijtbuffet en geeft dan ook nog gratis ‘baguettes’ mee. Onze rit vertrekt alweer fel met een trip dwars door de stad en naderhand een paar pittige hellingen om onze spieren wakker te schudden. Bij ons eerste bevoorradingspunt is onze camionette niet te speuren. Een telefoontje later naar La Mama leert ons dat er een beetje vertraging is maar geen nood, ze zullen achterop komen. Alleen duurde dat achterop komen nogal. We hadden ons verstopt bij een riviertje omdat Jeroen het niet kon laten even op een alweer bijzondere manier een duik in het koele water te plaatsen. Sint-Médard bracht verlossing want ondertussen hadden onze foeriers al her en der rond gecrossed en ons niet gevonden. Als het dan uiteindelijk lukte bleek Frank zijn achterband zo verwrongen te hebben dat die moest vervangen worden.

En wijleweerweg. Doorheen een alweer ander soort landschap. Pajottenlandachtig maar alles is hier toch een beetje hoger en een beetje dieper. We zijn alweer op zoek naar mensen op deze roetsbaan van heuvels en dalen en vinden er twee of drie en enkele auto’s. Waar zijn de mensen hier? Ontmoeten ze mekaar ooit? Vreemd. Ook bij het middagmaal in het centrum van Bernadet-Debat zien we één vrouw gaan en na 10 minuten terugkomen. Vreemd.

Maar goed, we voelen ons goed en het heeft ons alweer gesmaakt. Geloven of niet, maar de volgende kilometers kijken we constant uit naar wat ons morgen te wachten staat. Waar blijven die Pyreneeën in godsnaam toch? We krijgen onder de baan gelukkig een drietal gratis douches door landbouwsproeiers. De camionette is dus ook drie keer gewassen. ’t Werd tijd!

De laatste stop levert niks bijzonder op en we willen snel terug verder. Waar blijven die Pyreneeën? Daar doemen ze eindelijk op. In de mist. Voorbode of zal het weer morgen meevallen? We zien wel en maken ons echt geen zorgen. Of toch een beetje?

Twee verrassingen staan ons nog te wachten. Jeroen zijn madam komt ons bezoeken en zal morgen onze foeriers vergezellen. ’t Zal handig zijn voor Peter en Claudine een extra waterdrager te kunnen inzetten op de gevreesde col.

En straks verwelkomen we ook Torencollega Evelien. Zij is hier in de buurt op vakantie met man en kinderen. Een toemaatje voor ons want zulke ontmoetingen zijn een grote steun voor ‘cyclistes’ als wij.

Dit wordt dus het voorlaatste blogje. Morgen schrijf ik nog even over de Tourmalet en probeer de bijzonder kwaliteiten van onze ‘cyclistes’ te schilderen met woorden. Ze moeten natuurlijk wel eerst over die berg en de nabijheid van de Lourdesgrot zal mij ongetwijfeld voldoende inspiratie bezorgen om van die laatste een topaflevering te maken.

Tot blogs

Jarrive

Toscane of Tarn-et-Garonne, een blogje uit de goeie ouwe doos.

Gisterenavond waren we toch wel een beetje dood. Vooral het slechte weer, de verraderlijke aanduidingen van de hoogtemeters en het gravillon-seizoen waren de boosdoeners. Hier in La Douce hebben ze een eigen manier om het wegdek van de vele secundaire wegen te onderhouden: ze smeren een laagje hete pek op het bestaande wegdek en gooien er naderhand heel fijne grind op. Ze noemen dat hier ‘des gravillons’

Nog goed dat we niet in de Camargue rijden want daar zijn de gravillons nog een stukje fijner én scherper. Iedereen rijdt er zijn fietsbanden kapot. Hier moeten we onze wielen allen maar even spoelen, leert Franky ons.

Franky heeft zijn rit opgedragen. Tussen de zonnebloemen door heeft hij zijn 138km opgedragen aan Rita, die vandaag begraven werd. En aan haar familie. Van hieruit dus een lieve groet aan de beproefde familie.

En er was nog een opdracht vandaag. Voor en door iedereen dan. Onze thuisblijver Kazze l’Africano onderging vandaag een belangrijke hartingreep. Frederik liet ons nu al weten dat alles prima verlopen is en dat hij aan zijn revalidatie kan beginnen. Geen Lourdes Lourdes dus op de fiets voor hem, enkel in gedachten erbij. Fré, we wensen je spoedig herstel en veel sterkte.

We zijn aan de derde kettingbreuk toe. Alweer 3s. Maar het is zijn fout niet. De fiets in kwestie is een erfstuk van Bompie en Dries heeft teveel macht. De Bompieketting is niet opgewassen tegen de power van Dries’ herstelde knie. Logisch, Dries is ook zoveel jonger en onstuimiger. En hierdoor is Dries vanaf nu overgegaan naar de status van ketting-roker. Tot driemaal toe kon hij het niet laten een sigaret op te steken terwijl Capitano Jeroen zijn ketting herstelt. Drie schakels mankeren er nu al in de ketting van Dries. Maar na een bad in Lourdes komen die er als bij mirakel beslist weer bij. Kijken hé, zou Tourdirecteur zeggen.

Maar goed. Gisteren leek de rit van vandaag net de druppel te veel maar we zijn “peten” hebben we gezegd en dus, deze morgen om 8u klonk het bekende fluitje. Deze keer niet door Peter, wel door onze bijzonder charmante gastvrouw van Campanile Cahors. Capitano Jeroen had ondertussen verzusterd met de lieve dame want ook zij is actief bezig met Huntington. Hoe klein is de wereld!

We hebben onze stop op de middag verlegd. Op aanraden van een lokale restauranthouder zoeken we de luwte op van een groene plek vlakbij alweer een kerkje. La Mama toverde een kaasfestijntje op ons welbekende klaptafeltje en een lieve buurman van het kerkje offreerde ons de beste zelfgekweekte tomaten aangevuld met een ‘oignon doux’. Frank zou pas later beseffen dat hij minstens één boterham te weinig at. Na 80 van de 138km heeft hij alle rugzakjes van de cyclistes leeggeroofd om zijn energieniveau weer op peil te krijgen. Maar ’t is gelukt en ook Frank bereikte zonder kleerscheuren de eindstreep. Kan ook moeilijk anders want hij klaagt al een paar dagen dat zijn broek te groot geworden is.

En er was alweer iets bijzonder aan de rit van vandaag. We kregen een heel erg sterk Toscanegevoel: de glooiende heuvels, de vergezichten, de azuurblauwe hemel, het soort warmte dat je niet verstikt of overmatig doet zweten. Zo echt dat je achter de volgende bocht de poort van Siena zou kunnen zien opdoemen. En dus hebben we vleugels gekregen. Om 17u40 hadden we de 138km in de benen. En we voelen ons goed.

Campanile Auch verwelkomt ons alweer bijzonder châleureux. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Zo dadelijk gaan we aan tafel en we weten het: ‘leRestaurant’ is goed, goed, goed.

Morgen lijkt de rit iets cycliste-vriendelijker. Alhoewel. We hebben hier geleerd tot onze eigen scha en schande dat ook in de amateurwielersport schijn heel dikwijls bedriegt. Ach, we zien wel. Want overmorgen komen we aan. En daar gaan we voor natuurlijk. Champs Elysées aan de Pont Saint-Pierre te Lourdes. We zijn bijna aan het eind, maar nog niet helemaal.

Het wordt beslist nog spannend maar we zijn vol vertrouwen.

Tot blogs

Jarrive

Kort en bondig

Mensen leven van tegenstellingen. De titel van deze aflevering verraadt een korte, krachtige rit. Niks is minder waar. Alle computervoorspellingen over hoogte- en lengte- en breedtemeters en alle weervoorspellingen ten spijt is de dag van vandaag een lange, natte, steile, maar toch verteerbare rit. We komen helaas maar toe om 19u na een pak plensbuien die onze roads spekglad en beregevaarlijk maken. Het voorspelde quality-time moment in Saint-Cirq La Popie is in rook opgegaan want het krioelde er van luie toeristen die ons in de weg liepen.

Morgen hebben we alweer 138km voor de boeg richting Auch. Een rit die we graag opdragen aan één van onze thuisblijvers: l’Africano ofte Kazze ofte Frederik. We wensen onze collega van hieruit courage en vooruit.

Lieve lezer, u zult het mij niet kwalijk nemen dat ik voor één keer kort afsluit. Na 11 dagen teisterende hitte hebben we nu enkel nog zin in eten, drinken en chillen. Niet alleen ons lijf maar ook  spieren en zenuwen snakken naar een uur of twee kletsen met de cyclistes, plannen smeden, uitkijken naar de laatste drie ritten. We moeten ook nog foto’s uitzoeken en posten op deze blog en ook ICT-kerels willen wel eens gewoon bij de anderen rustig chillen.

Zij het dus kort wil niet betekenen dat wij niet optimist zouden zijn. Alles is helemaal OK en we love you.

Tot blogs

 Jarrive

Robertie en Marie of hoe een ouwe Bompie de cyclisten beproeft

We zijn alweer vroeg uit de veren. Chef Bekaert van Central Hôtel heeft gisterenavond een bijzonder lekkere kip klaargemaakt maar de sauce diable heeft niks duivels. Goed voor de één, de ander heeft gecorrigeerd met het pepervat. Op weg dus naar Aurillac.

Slechts 87km scheiden ons van onze volgende etappeplaats. En Bompie zou Bompie niet zijn als hij het venijn elders dan  in de staart zou stoppen, maar bij de start en in het midden. Het niet haarfijn uitgetekende hoogteprofiel  van deze rit verraadt allerminst de ongeveer 10 muren van Gerardsbergen die verscholen zitten in de eerste 25km. Alleen Franky Buumratte Nimmegeers slaagde erin geen enkele voet aan de grond te moeten zetten op deze supersteile, onverwachte, nu gehate ‘La Robertie’. We waren alweer blij als kinderen die een onverwachte snoep krijgen als we de Bostoen-camionette op de plaats van afspraak vinden. En we kunnen ons hart luchten tegen Peter en Claudine in een pak lelijke maar goed bedoelde negatieve superlatieven over deze strook.

Als deze helling al zo tegen ons is, wie zal dan voor ons zijn? Bompie niet, dat zijn we nu al zeker. Maar weet je, Bompie zalft graag eens tussendoor. De Col d’Aulac was een ‘lopertje’. Allemaal gezwind naar boven en de tijdsverschillen blijven klein. Driesje Pantani, die volgens de cyclistes ‘back’ is en in het eerste gedeelte bolletjestruipunten gesprokkeld had, werd nu geconfronteerd met een onverwachte sanitaire stop en moest de duimen leggen tegen zijn maten-makkers zonder maes. Er was een andere reden voor zijn vertraging: een selfie-filmpje voor Ellie en Bas op het thuisfront. Hartveroverend. We zullen het straks opsturen naar Frauke. Bij de aankomst op de top ontmoeten we ook nog twee Duitse wielerfanaten en Jacques, die onze groepsfoto kiekte bij het bord van top van de col.

Op naar de Pas de Payrol en de Puy Marie. Marie verdorie. Mooie naam op een bedevaart naar Lourdes. Heeft ook niets te maken met onze directeur, gelukkig maar. Want deze Marie is leep, verrassend, stijl, vals plat, kortom alle lelijke dingen die je over een col kan zeggen. Als Frank ten prooi valt aan een hongerdip , moet het toch al heel erg zijn. Maar de collega’s zijn er en helpen hem naar boven en op zijn positieven. Onze foeriers hadden eveneens een dipje en moesten een Marietje rond om terug boven te geraken om de finishfoto te nemen. Wie kwam eerst boven, zonder foto? Franky Buumratte Nimmegeers. Voor het eerst in zijn EDUGO-fietscarrière komt hij eerst boven…. En dan zonder foto. Veel gelukwensen op de grote plateau.

Jeroen zou De Schepper niet zijn als hij er geen extraatje zou aan toevoegen. Samen met Dries te voet naar boven, naar de echte top. 200 extra meter stijgen op de blote voeten. Samen met Dries. Het kan niet straf genoeg. Maar bewonderende dames (Ingrid en Marina, nvdr) luisterden naar hun verhalen over Bednet en Huntington en tastten zelfs in hun portemonnee voor beide goede doelen.

Natuurlijk kwam hun middagmaal een beetje later maar dat gaf de tijd aan de anderen om te recupereren. Boterhammen met zalm, salami en hesp en de nodige hoeveelheid cola deden wonderen. Ze waren zelfs bereid de laatste stop over te slaan en dus in één ruk naar Campanile Aurillac te rijden.

We worden er goed ontvangen. De brave mensen hun restaurant is in renovatieperiode en wat krijgen we dus deze avond voorgeschoteld? Geen nood. Om 19u15 komen de pizza’s aan. En de brave hoteldienders zetten alles klaar: borden, bestekken, glazen, ijsemmers  enz… Als je bij het aperitief het ijs uit die emmers haalt om je benen af te koelen, dan pas ,ben je diep gegaan, heel diep. Het Campanile-terras is voor de rest eigendom van EDUGO Lourdes-Lourdes en we maken er een recovery-avond van en bespreken de ritten van morgen en overmorgen.

We zitten goed, beste lezer. Op ons zadel, in ons hoofd, in ons hart én in onze geest. We trekken naar Cahors. Hopen maar dat de weergoden ons goed gezind zijn en we niet geteisterd worden door onweer of andere onkans.

Duim dus maar voor ons want we zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal.

Tot blogs

Jarrive

Ik heb een steen verlegd in de grinta

Clermont-Ferrand, 8u15. Iedereen is er klaar voor. 3 cols van 2^de categorie wachten ons vandaag. En alweer hebben we geluk met de weergoden. Een leuke 22° bij het vertrek, maximaal 29° onderweg. Daar draaien we onze voeten niet meer voor om.

Het verlaten van Clermont-Ferrand was op zich al een col buiten categorie waard. En bovendien hadden we zonder ‘dien ouwen Bompie ‘ gerekend want de eerste 60km waren echt geen cadeau. We hadden het gevoel meer gestapt dan gereden te hebben na de eerste 25km. Met meer dan een uur vertraging hebben we ons aangemeld bij de eerste ‘ravitaillement’.  Jeroen verwoordde  het zo: “Ik zag een steen en hij verdween…  tussen alle ander keien”

Daarna ging het stilaan beter. Frank vroeg ons in de stilte van onze velo even te denken aan zijn schoonvader die langdurig ziek en zorgbehoevend is en aan dus meteen ook aan zijn schoonmoeder die al lange tijd zelf instaat voor de nodige zorgen. Het behoeft geen betoog dat  we dat graag doen en wensen beiden van hieruit het allerbeste toe.

En Dries kroop vandaag de cols op. Hij kreeg zopas het bericht dat zijn petekind begint te kruipen. En dus kruipt hij mee, niet de hele weg, maar toch voor even, uit solidariteit. Proficiat aan Babette en de ouders met de grote vooruitgang. Met Dries gaat het hier iets minder snel maar het gaat.

Op het middaguur hebben we dan de tweede top bereikt, de Col  zonder naam. Alweer een wedstrijd gewonnen. En merkwaardig genoeg krijgen we onze hartslag niet meer boven .de 150. Wij geloven dat dat een goed teken is, dat onze conditie (eindelijk) op peil is. Als we nu nog een paar dagen verder trainen zullen we beslist klaar zijn voor de Tourmalets en andere Aubisquen volgende zondag.

Niet getreuzeld bij het middagmaal, want we willen vandaag eens echt vroeg binnen zijn. En intussen onze hoogtegrens verleggen van de 1082m van gisteren naar 1365m. Een nieuwe grandioze klim waar we allemaal van genoten hebben. 300m meer boven de zeespiegel, da’s al niet niks. Maarten vroeg of we nog langer moesten klimmen en Frank antwoordde: “Als we nu nog langer klimmen, zijn we meteen in de hemel” Als we binnenkort terug in Vlaanderen zijn rijden we iedereen ‘deraf’ op Berendriesen en andere Liberts.

Het was goed daar boven. Met de Super Besse in de achtergrond zijn we toch nu al fier op onszelf en op de tochtgenoten. Hoe langer we fietsen, des t e meer groeit de saamhorigheid om ons heilige doel te bereiken: behouden aankomen te Lourdes en weten dat Bednet er beter van zal worden.

Al dat geklim van de eerste 60km zullen we dan maar wegfietsen in een grandioze afdaling naar onze volgende etappestad: Bort-les-Orgues. Daar is geen Campanile noch Kyriad te vinden, wel  Central Hotel, met een chef met een Vlaamse naam: Bekaert. Of hij iets met afsluitingen te maken heeft weet hij zelf niet maar maakt er ook geen punt van. We zullen hier ook eten. Leuk want dan hoeven we ons niet meer te verplaatsen. In de camionette kruipen kan niet en mag niet want de gendarmerie lacht er hier niet mee. Een boete van 90 Euro is zo geschreven. Vraag maar aan onze Tourdirecteur. En dat je moeten stoppen aan een stopbord is genoegzaam geweten bij de autobestuurders, lang niet alle fietsers, Lourdes-Lourdes of niet schijnen zich daar bewust van te zijn. Al best dat ze fietsers (tot nog toe) niet kunnen flitsen want een zone 30 is voor onze kornuiten zo overtreden.

We zijn al blij dat we tot hier geraakt zijn zonder noemenswaardige schade. Op enkele platte tubes, twee gebroken kettingen, een klapband en wat kleine prutserijen na loopt alles meer en meer gesmeerd.

Morgen staat d ekortste rit op het programma. Een tweetal cols zullen onze maximale hoogte opdrijven tot bijna 1600m. We houden dus al onze windstoppertjes klaar voor de afdalingen en hopen morgen aan te komen in Aurillac. Campanile verwacht ons, alleen zullen we moeten zoeken naar een restaurant want dat is tijdelijk gesloten wegens renovatie. We zien wel. We hebben zin en een spaghetti. Eens kijken of onze Tourdirecteur ook daar een oplossing voor vindt.

Houd jullie taai ginder, vermijd jaagpaden met paaltjes als het even kan en draag zorg voor mekaar.  

Tot blogs

Jarrive

Zijn er nog cols?

We zijn echt op tijd vertrokken deze morgen. Iedereen paraat om 8u. Een record tot nog toe. En gelukkig maar. Want de (relatieve) ochtendkoelte is zo een welkome zegen. We willen voor de middag al 70km gefietst hebben want het venijn zit vandaag in de staart.

Het was alleen een beetje jammer dat we onze oude spullen niet hebben kunnen meebrengen. Want op zondag vind je in deze streek wel hier en daar een “vide grenier”. Onze beproefde camionette zit al propvol. Laat staan dat we nog de speelgoed fietsjes uit onze echt jonge tijd hadden kunnen meebrengen. De “vide grenier” had meer dan veel belangstelling, waarschijnlijk mede veroorzaakt door een harmonie jachthoornblazers. Acht man sterk hebben ze met hun geblaas onze doortocht  doorheen Quartier begeleid. Leuk stel muzikanten die verbroederen met een (leuk) stel gekke cyclistes.

De streek van de Auvergne is meer dan de moeite waard. Het is meer dan glooien, meer dan plasjes, alleen maar echte meren, ferme hoogteverschillen, magistrale uitzichten. Het is ook de streek van een aantal gelukkig dode vulkanen. Ergens in de buurt hebben ze een echt vulkaanpark ingericht mét bijhorende dinosauriërs (of van die kleine beestjes die zoveel miljoen jaar geleden ook in deze contreien leefden, kortom toen de vulkanen van de Auvergne nog uitbarstten).

Van vulkanen gesproken. Gisteren waren we met zijn allen een beetje bedrukt door de confrontatie met de eerste col die ons te wachten stond. Vandaag barstte de vulkaan in onze benen uit. Een lang voorspel is leuk, vandaag duurde het toch wel zeer lang. Die gevreesde eerste col begon pas 17km voor de etappeplaats. Ondertussen werden we geplaagd door verdomd lastige Luik-Bastenaken-Luik-colletjes,  valsplatjes, afdalingeningeningskes waar je ternauwernood je groot mes eens voor kan bezigen.

Bij de middagstop was het een beetje uitverkoop in de keuken. Onze foeriers wilden absoluut eens schoon schip maken in de keuken. Maar we zijn flink geweest, hebben alle restjes opgegeten en zonder morren terug vertrokken, richting eerste col dan maar.

De Col de Ceysat. Een beetje bezijden de Puy de Dôme, oude bekende uit de echte Tour. Als je boven komt op de Ceysat kan je de top van de Puy zien en er zelfs naar toe stappen langs een trappenpad. Als je dat doet ben je beslist een beetje dood. Misschien doe je de Puy dan toch liever met de fiets. Maar dat was te vroeg voor ons. Wij moeten nog groeien. En zij gerust, we zullen nog groeien. We hebben de Aubisque en de Tourmalet op het programma durven zetten en dus moet we – op onze leeftijd – toch minstens een weekje in de stemming komen.

Maar je voelde het in de groep: “Eindelijk beginnen we aan het echte werk”. Ik zei het al dat we er geen wedstrijd van maken maar iedereen gunt iedereen wat punten voor de bolletjestrui. Mooi om zien, de één na de ander die alweer eens zijn grens verlegt. 1078m boven de zeespiegel. De lucht wordt toch stilaan een beetje ijler en de komende dagen ijler en ijler.

We zijn dus bezig ons Ventoux-gehalte aan het bijspijkeren en nogmaals, dat heeft tijd nodig. Cyclometalo of niet, grafist of niet, godsdienst leraar of niet,  nieuweling of oude rot, we hebben allemaal onze tijd nodig. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Banden smeden toch een hechte club die gaat voor dat goede doel.

Ik ben, zoals mijn fietsvrienden van Lourdes-Lourdes, meer dan behoorlijk enthousiast over de rit van vandaag. De start van de tweede week. De start van het betere grenzen verleggen. We hebben de 1000km overschreden. Nog 800 te gaan. Ik denk dat géén col ons nog tegenhoudt om ons einddoel te bereiken.

Morgen dus op naar nieuwe uitdagingen, nieuwe landschappen, nieuwe ontmoetingen, alweer een ander hotel, een nieuwe streekspecialiteit bij het middagmaal, een dag zonder platte tubes, zonder kettingbreuk, kortom een nieuwe, nieuwe dag met niets dan zegen voor iedereen hier en iedereen thuis. Zeker voor Stefaan’s zoon die vandaag jarig is. Straks zullen we voor hem zingen (althans met degenen die kunnen zingen) in het centrum van Clermont-Ferrand

Tot blogs

Jarrive

Lourdes of Compostela?

We konden het niet nalaten om even bij Bernadette Soubirous langs te gaan natuurlijk. De jong overleden kloosterzuster ligt er opgebaard in de Espace Bernadette. Het is een bijzonder schouwspel. Alsof ze slaapt. Is dit een echt mirakel of zitten hier mensenhanden achter. Hoe dan ook, stof om over na te denken, believer of non-believer. En onze Jeroen draagt zijn rit op aan zijn recent overleden Tante Bernadette, één van de Huntington-patiënten in zijn familie.

Een 15tal km verder ontmoeten we eerst Jorre. Schrijnwerker, net afgestudeerd. Op weg naar Compostela. Helemaal alleen. En even later Kris en Bart uit Diepenbeek, op weg naar de Pyreneeën. Alleen kraakt er toch iets aan de fiets van Bart. Jeroen had het al van ver gehoord en bij het binnenkomen van La Grenouille worden we fietsvrienden. Binnen de kortste keren wordt het achterwiel van Bart vakkundig geopereerd door Jeroen. Alleen is er iets met de kogelllager. Een en ander kogeltje heeft toch wel een tikje gehad en zorgt voor een kraakje. Een beetje vers vet aan beide kanten van het wiel moet de lagers nieuw leven inblazen maar dat lukt maar gedeeltelijk. Toch is er enige verbetering te speuren en gaat het trappen dan toch iets gezwinder voor Bart. En zo trekken Kris en Bart dan maar een aantal kilometer samen met ons verder.

De mobiele fietsherstelplaats van Jeroen hebben we dan maar omgedoopt tot eerste stop. En dus was het tweede deel van deze rit dan toch wel iets langer dan voorzien. Hoe dan ook, perfect binnen de timing landen we op een overdekt terras van een café-restaurant recht tegenover de kerk. Peter had intussen de eigenaar-chef-garçon overtuigd om het terras te mogen bemiddagmalen met zeven cyclistes. Het klassiek broodmenu werd deze keer aangevuld met echt frisse cola’s – Kyriad Nevers had niks willen koelen – en vers (nou ja, ontdooid diepvries) -fruit) met chantilly.

Een korte powernap later klimmen we alweer op onze strijdrossen voor de volgende 60 km, richting Montluçon – Saint-Victor. En de middagrit verloopt eigenlijk merkwaardig stil. Iedereen bezint zich over van alles en nog wat dat hem persoonlijk aanbelangt maar de voorspiegeling van de rit van morgen doet nadenken. Een hele dag klimmen met diverse percentages. Hoe zullen we dit verteren. Lokale weervoorspellers beloven ons een beetje milder temperaturen en we weten ook hoe hoger we klimmen, hoe milder de temperatuur wordt. Maar de zon blijft wel branden.

Morgen duiken we dus het Centraal Massief binnen en wie de streek een beetje kent, weet dat de cols aldaar en heel speciaal grillig karakter kunnen hebben. We zien wel en fietsen voort.

Aangekomen in Montluçon beseffen we dat we nu echt halverwege zijn. He geeft moed dat we al zover geraakt zijn. Zonder noemenswaardige accidenten. De geplaagden zijn ongeveer weer op hun positieven: Dries zijn knie doet het behoorlijk maar een kuitspiermassage deze avond zal hopelijk wonderen verrichten; De geteisterde kuit van Maarten heeft zich omgevormd tot een echte sportkuit en Frank beleeft zijn eerste dag zonder platte banden of wespensteken. Franky heeft opnieuw de kracht van de Vlaamse recoveryshake ontdekt en Ivan kreeg vandaag een gezel aan de kop van de groep. Stefaan coachte op zijn Picasso’s: gezwind, met in Frankrijk verboden oortjes en alert de volgende fietsers met het oog op zijn rug in het oog aan het houden.

We gaan een beetje vroeger eten en zullen de rit van morgen nog eens bespreken. Misschien vragen we wel aan onze Tourdirecteur om eens voor echt te doen: in de zwaarste beklimming van de dag zou het misschien wel eens handig kunnen zijn dat we al rijdend een verse drinkbus aangereikt krijgen. Want op ander publiek dan Peter en La Mama moeten we niet rekenen.

We zullen eenzame fietsers zijn morgen in de beklimmeningeningeningen, en hoe sterk zullen we zijn als we kromgebogen over ons stuur niet de wedstrijd, want er is geen wedstrijd, maar onzelf overwinnen en het Centraal Massief overwinnen.

Tot blogs

Jarrive

Waar ligt de top?

We hebben de Bourgogne definitief achter ons gelaten. De rit van gisteren heeft ons een beetje dood gedaan. De hele bende zat om 23u in zijn bed. Geloven of niet. En na zo een helse rit duurt het even eer je de slaap kan vatten. Sommigen doen een Rik Van Looyke en blijven met nog een tijdje met de benen bewegen als de fiets niet meer tussen de benen hangt. Het bed is dan des te meer omgewoeld.

Campanile-kamers zijn wel goed geconditioneerd en qua temperatuur was het gelukkig goed te doen. Alle ongemakken ten spijt ging de gemeenschappelijke wekker om 6u45 . Het ontbijt was alweer zonder eitje en wij cyclistes hebben die eierdooier nodig. Fausto Coppi ook, ook al deed hij die in een trappist.

Vertrekken dan maar. Niet echt helemaal gerust want de eerste echte col stond vandaag als starter op het programma. Maar Buumratte Nimmegeers had de juiste  geruststellende woorden om iedereen in zijn eigen comfortzone deze eerste echte beklimming aan te vatten.

De col zonder naam. Start in het Département de l’Yonne, eindigen in het Département du Nièvre. Tot vandaag nooit over deze departementen gehoord. Veel te moeilijk voor de tour. Want hier komen (alleen) de meeste vervelend eigenschappen van dit onding. Een beetje plat, een beetje vals plat, een beetje stijgen, even heel hard stijgen, dan weer een beetje vlak, meer pek dan asfalt, meer grind dan asfalt. Daarom zal de Tour hier niet passeren want hier froemkes doen is wishfull thinking. En waar is de top? Minstens 15 keer denk je aan de top te zijn maar telkens fluit die grillige natuur je terug. En als je dan finaal die top bereikt en hoopt op een Bahamontes-afdaling ben je lelijk mis. Een zeupje regen had het wegdek hier en daar spekglad gemaakt.

Net beneden stoten we alweer op een verrassing. Een lokaal terras, een meer dan bejaarde mopshond met defecte achterpoten die voor deurmat speelde, een bazin die luistert naar de naam Cathy én La Mama en Peter op het terras. Vervroegde middagstop. Tourdirecteur had al lang gezien dat de benen en de kop niet 100% waren en zocht en vond een afspanning waar ook even een powernap (vermogenslaapje) kon meegepikt worden. Het broodje met kaas werd vooraf gegaan door een lokaal , ongedefinieerd, maar bijzonder lekker aperitiefhapje, behalve voor Frank.

Driesje is even Pantani af. Zij gsm doet het weer, gelukkig. Want hoe had hij zijn mama kunnen bellen op de top van onze col. Mama Dries wordt vandaag 60. En de LL-trappers zongen zo van langzalze enz. En Dries zong zelfs eventjes mee. Dat beetje adem had hij nog over omdat Frank  hem meegesleurd had naar de top. Aan mama draagt Dries deze rit op. En Ivan is 19 jaar getrouwd en dus een zoen richting Tania in Oostakker. En zo dragen we allemaal elke rit op aan iemand of iets. Maar we vertellen het niet altijd.

Rond 13u gaat het onverbiddelijke fluitsignaal van Peter en wijleweerweg. Op naar Bernadette in Nevers. Een ander hotel. Kyriad. De receptioniste deed bij de reservaties bijzonder moeilijk en vond dat Peter niets kent  van on-line boekingen. Maar bij de aankomst was alles OK en ons aperitief-en-blogmoment houden op een gezellige “palier” op de eerste verdieping.

Maarten plooit niet, Stefaan vindt het geheel zwaarder dan Ganda Roma 2 jaar geleden, Frank wordt nog steeds geplaagd, niet alleen door de fietsvrienden maar alweer door de wespen . Jeroen is helemaal gerecupereerd en kan aldus zonder zuigmachientje van La Mama de angel en ingespoten gif verwijderen. Gelukkig komen we toch vrij vroeg aan in Nevers. En morgen zullen we nog vroeger aankomen. Een beetje minder tijd verliezen bij het opstaan-ontbijten-verhuizen. Een beetje meer helpende handen bij het laden van de camionette, bijvoorbeeld. Ach, alle kilometers in de ochtendluwte zijn gewonnen en wie weet kunnen we moren nog een frisse duik nemen in een zwembad.

Wie zal morgen een Gregje doen? Niet dat we wedstrijdjes houden maar toch. Eerst boven komen op een col of colletje is leuk. Niet omdat je eerst aankomt, wel omdat je de natuur bedwingt.

Bernadette is blij. Ze zet ons op goede weg naar Lourdes en ze glimlacht. Goed gek zijn ze die EDUGO-trappers, denkt ze misschien. Maar in mijn tijd was ik ook goed gek, zegden ze.

OK,  het goede Bednet-doel doet mirakels. Ze bestaan dus  nog denken we dan maar.

Jarrive

Klappen

Na de belevenissen van de voorbije dagen heb ik iets met dat woord. Op quatorze juillet wordt er geklapt voor onze renners, voor we vertrokken werd er over ons geklapt en sinds deze blog nog meer. Frankje Grafi zit al twee dagen in de hoek waar de klappen vallen met bancontact en ander platte tubes maar Ivan spant de kroon want hij slaagt er in zijn voorband te laten klappen.

Het was gisteravond al heet bij het afscheid van Sofie en Nathalie, vandaag werd het zo nodig nog heter, letterlijk dan. Stefaan noteerde een maximumtemperatuur van 44,1°. Als je dan vanuit een schaduwrijk bos komt, valt die hitte als een omgekeerde mistral op je hoofd. Het snijdt letterlijk je adem af. En dixit Franky: “Als g’eu beirgaf vaste reijt in den asfalt zalt redelijk woarme zijn”. Stefaan noemde het “slalommen tussen de pekvlekken. En zelfs Capitano Jeroen moest heel even happen. En dat moet het erg zijn. Geen bergprijspunten vandaag voor Jeroen. Het was deze keer voor Stefaan en Ivan.

Gisteren had ik het nog over wegen die niet meer durven kronkelen, vandaag smolt de asfalt bij het zien van de zon. Gestart in de relatieve koelte van Troyes rond 8u30 keken we aan tegen een Bompie-rit van liefst 147km. En normaal draaien we daar onze hand niet voor om maar vandaag was het er echt over. We kwamen pas aan in Avallon om 19u, gestoofd, tevreden en voldaan.

Maar dat neemt niet weg dat het een fantastische koninginnenrit was. We konden eindelijk de eentonige korenvelden van tijd tot tijd achter ons laten en werden vergast op niet onbelangrijke boomsecties. De verkoelende schaduw van die bospartijtjes waren echt nodig.

Maar hier en daar speelde het noodlot ons toch parten. Frank kreeg alweer rake klappen met twee platte tubes en een wespensteek. Het uitzuigmachientje van Claudine deed, na herhaalde lezing van de handleiding toch zijn werk zoals het hoort en een toegevoegd zalfje deed de rest van het werk.

En er was nog  het geteisterde been van Maarten. Zijn val van gisteren heeft een pijnlijke kuitspier opgeleverd en bij het vertrek zag hij het even niet zitten. Een donderpreekje van onze Tourdirecteur deed wonderen en Maarten klom toch op de fiets. Hij zou zo nodig afstappen na 80km. Maar gaandeweg werd hij beter al gelooft hij dat zelf nog niet. Hij reed de rit helemaal uit en stond bij de aankomst fier en zelfvoldaan te blinken. Terecht. Proficiat.

Wat is Lourdes-Lourdes zonder vrouwen? Tenslotte gaat het in beide plaatsen over een vrouw. Over Maria. En wij, wij hebben onze vrouwen overboord gegooid. Nou ja. Ze hebben hun missie volbracht, tot de laatste snik. Met vrouwelijke verve. Jeroen, Ivan en Dries deden dus voor de gelegenheid dan maar een geleend kleedje over hun koerspak.

En hoe vergaat het Franky Buumratte? Hij groeit. Best, want echt groot is hij niet. Zijn conditie groeit, zijn vertrouwen groeit, kortom hij geniet. Maar hij plast niet meer. Is langs de ene kant gemakkelijk maar het stemt tot nadenken. Waar gaat al dat vocht dan naartoe? Zweten dus. Best dat Franky een buumratte is en geen hond of hij zou de hele rit met zijn tong uit zijn mond gehangen hebben.

Toscane heeft niets aan de verzengende hitte van deze bourgondische streek. Gelukkig mochten we hier een aantal lieve mensen ontmoeten die ons fris water gaven. Want het water in de volgwagen stond tegen de kook aan. Eén bijzonder vriendelijke dame gaf ons een bakje lokale abrikozen cadeau. Zo maar, ook gepakt door de hitte en waarschijnlijk door medelijden met die geteisterde maar o zo schone mannenlijven. Een local in de Vallée de Cousin, een prachtige binnenkomer in Avallon verklaarde ons – terecht vermoedelijk – voor gek. Hij geniet dus duidelijk niet meer van deze vallei, wij des te meer.

Na de nodige liters recoveryshake, door iedereen op zijn eigen manier ingevuld zullen we de inwendige mens versterken. Niet dat we geen eten kregen want de broodmaaltijd onderweg was alweer af. We eten graag kaas en salami en worst en rundscarpaccio maar van het toetje van vandaag kunnen onze bakkers nog iets leren: eclairs met een chocoladelaagje met chocoladevulling en die met een caramellaagje met… caramelvulling. De lokale bakker had zijn hele toog leeg verkocht.

Ach Claudine en Peter zullen het me niet kwalijk nemen maar wij renners hebben een stevige warme maaltijd nodig om helemaal te recupereren. En daar gaan we nu van genieten.

Tot schrijfs, tot blogs, geniet van de zomer die er nu bij jullie ook aankomt en denk aan onze geteisterde maar des te sexier lijven. Want zweten is lijnen!

Het betere bochtenwerk.

Als je de champagnestreek verlaat, val je in een tranendal van alweer gouden korenvelden, verlaten dorpen, verlaten straten, ja zelfs in de hemel speur je geen vogel. Enkel boosaardige beesten zoemen onophoudelijk rond je hoofd en haken zich ogenblikkelijk vast in vel en vlees. Dazen dus. Duizenden.

Meer nog, zelfs de wegen vergeten te kronkelen in de verzengende hitte zelfs zo dat onze cyclistes vergeten waar het stuur van hun fiets is laat staan dat ze nog zouden weten hoe ze er moeten aan draaien.

Frank begon zijn dag met een pirouette rond een paaltje dat, na een horizontale blik van Frank bleek niet deftig in de grond geplant te zijn. Het was de voorbode van nog meer miserie later op de dag.

Het banaanmoment verliep dus zoals altijd: banaan, wickiekoek, water, aquarius.

Peter beloofde dat het deze middag alweer verrassend zou worden maar we hebben daar niet veel van kunnen speuren. Behalve dan dat La Mama een perfect abri gevonden had in een gerestaureerd pomphuis in Dampierre. Dampierre waar die graaf van Vlaanderen zijn naam aan ontleende ergens in de dertiende eeuw.

De inwendige mens was versterkt, de banden waren verslapt. Wiens banden? Frank’s banden natuurlijk. Niet één maar allebei tegelijk. We hebben onze gedachten aan sabotage direct de kop ingedrukt, gelukkig maar. Want even later liep Frank alweer bandbreuk op. Capitano Jeroen heeft dan uiteindelijk de dader ontdekt: een doorn doorheen de buitenband.

Deze rit zou gecatalogeerd worden als quantité négligable ware het niet dat we vanavond nog tegen een zeer droevig moment zullen moeten aankijken: de dames zullen ons morgenvroeg verlaten en vanavond is het dus laatste avondmaal.

Maar dat was dus zonder Bompie gerekend. De éminence grise van de fietsrouteplannings had nog een spetterend moment in petto: De namiddagstop aan het strand (jawel) van het Lac de L’Orient. De koele duik heeft onze verhitte lijven bijzonder snel opgefrist en de laatste kilometers kunnen we er weer tegenaan.

Maarten heeft nog even geprobeerd de paus na te doen door de grond te willen kussen maar het was – jammer genoeg – zijn rechterkuit die geteisterd werd met zeven kettinghaperingen. ’t Zag er erger uit dan dat het was en voor dokter Penning was het een kleintje om de kuitspier weer toonbaar te maken.

Allez, dan maar heel goed nieuws bovenop de prutsen en miserie van vandaag. Dries Pantani is back. Anderhalve dag rust, 2 Voltarenpatches, een ingenieuze herplaatsing van de klikkers op de pedalen hebben wonderen verricht.

’s Morgens nog een beetje twijfelend maar gaandeweg met meer vertrouwen én zonder kniepijn. De laatste twintig kilometer reed hij op de fiets van Sofie, niet omdat zijn benen het niet meer deden, wel omdat hij het elektrocutiegevoel van Sofie wilde leren kennen. En Sofie? Zij reed die kilometers op de fiets van Dries.

Geflankeerd door Nathalie kwamen de twee dames gelijk over de Campanile-meet.

Deze volledig vernieuwde vestiging verwelkomt ons bijzonder hartelijk en terwijl we op ons avondmaal wachten krijg ik de boodschap van Bompie dat ik de dames moet trakteren op champagne voor zijn rekening. Zal ik doen, Bompie. De bubbels zijn nu aan het afkoelen en rond 10u sluiten we af.

Morgen vertrekken de dames. Ze worden opgepikt door papa Erik en Magda, zijn vrouw. Ze hebben nog een deel van onze frisdrankjes meegebracht en nemen Sofie, Nathalie met pak en zak terug mee naar Vlaanderen.

We zullen jullie missen. Hoe erg en hoeveel? Dat laten we morgen wel weten want nu zijn jullie er nog… voor even.

Santé, bedankt voor de compagnie, blijf aan ons denken terwijl wij de hitte trotseren op onze verdere Bednetvaart.

Jarrive

Quatorze Juillet

Het ontbijt in Campanile deze morgen was een stuk vriendelijker dan gisteren. Het gekookte eitje lachte ons al van ver toe. En kaas en hesp waren toch net iets verser. Chocolademelk van de allerbeste kwaliteit was een mooie atout.

Franky had een lichte bezinning in petto en verraste ons met een schakelverhaal: als de gebroken schakel hersteld is kan de ketting weer alle last aan. Zo hebben we het aan Bompie beloofd. En dus gezwind op weg naar de champagnestreek. Want we wilden absoluut de dames eer aandoen én het hart van de streek bereiken.

De zon liet het nog even afweten maar dat zou als snel gaan veranderen. Glooiende goudgele tarwevelden afgewisseld met echt steile pieken tot ja zelfs 12% zijn voor de komende 100km ons deel. Maar Buumratte had ons verwittigd: “Oas de wind doar tegen zit est veur 30 kilometers”. Boerke Naas was ons deze keer wel goed gezind. De wind blies met moeite 25km/h.

Het monument-moment van de dag was beklijvend. De begraafplaats te Cerny en Laonnnois van honderden Fransen die sneuvelden bij een mislukt Duits offensief in 1917

De andere zijde van de medaille was iets leuker: De Chemin des Dames. Of de vaste route van de Parijse dames richting Reims en vice versa. Wat die dames dan in Reims te zoeken hadden laat ik aan de lezer over. De route is genoegzaam bekend. Stilaan gaan de tarwevelden over naar velden wijnranken, kilometer na kilometer. We geraakten al stilaan in de champagneroes maar werden al snel geconfronteerd met martel- en onthoofdingspraktijken uit de middeleeuwen. Franky en Frank waren de gedoodverfde slachtoffers van de beul (neen, niet Dries, die herstelt nog even van een knieblessure)

Onze volgende stop zou ons de klassieke boterham met kaas opleveren, aldus hadden we gedacht. Claudine en Peter hadden hun inkopen één dag vroeger moeten doen wegens quatorze juillet. Nationale feestdag in Frankrijk en dus winkels gesloten. Jeroen had gelukkig voor een mobiel koelkastje gezorgd en de kans op bederf van de toespijs was dus gering.

Bompie had een prachtig plekje uitgezocht in het centrum van Jouy, hartje champagnestreek. Alweer een desolaat dorp, zo leek het ons. Voor het vervolg moet ik uit respect overschakelen naar de taal van onze zuiderburen. Maar met twee leerkrachten Frans in de buurt en met dergelijk pseudoniem mag dat geen probleem zijn.

Il était une fois un petit village en Champagne qui est vraiment le coeur de la Champagne. Au plein milieu d’une bonne centaine de maisons on y retrouve une mairie, une église, une salle de fête et une espace de loisirs. Ajoutez-y un bon repas, un bourgmestre, des tentes abris et quelques dizaines de citoyens qui fêtent 14 juillet.

Une petite explication de notre directeur de tour convint le bourgmestre d’inviter les coureurs venir fêter avec.

Imaginez-vous la surprise totale des coureurs entrant la place communale sous un applaudissement incroyable des habitants. Le bourgmestre est prêt avec le champagne offert par la commune aux cyclistes Bednet.

Après la présentation au public des participants flamands, la fête pouvait commencer. Le pistolet classique, du pain français d’un mètre et demi, le salami flamand, le fromage français, le champagne et le vin rouge. Nous les flamands, nous aimons la France. Sûr et certain.

Toch maar weer naar de moedertaal. De champagne en de wijn eisen hun tol. De zon is er fulltime en het zweet stroomt in beken van de renners hun sportieve lijf. Tot de volgende stop. Snelle stop. Beetje drinken en weer vooruit voor de laatste kilometers. Op naar Campanile Châlons en Champagne. En hopen maar dat het er nog beter is dan vorige avond.

Kent u nog de muis van Thomas Pips? Wij doen het beter. Als je zo dadelijk de foto’s hier op de blog bekijkt, moet je beslist op zoek gaan naar het “fietsje van de dag”. Stuur ons via de blog een reactie en vertel ons op welke foto je dat “fietsje van de dag” ontdekt. Laat het ons weten via een jouw grappige, leuke, onverwachte of allerliefste reactie.

Graag tot morgen!

Het gras is altijd groener

Als het regent. Want andere kanten van heuvels hebben we al gezien en er wachten er nog veel. Een hele dag heeft Boerke Naas zijn hemelsluisjes open gezet. Niet keihard maar toch, tussen de druppels konden we niet fietsen. Iedere stop gingen de sluizen nog net iets harder open. Bij het middagmaal konden we gelukkig in een afgedankte wasruimte van een verlaten camping genieten van de klassieke broodmaaltijd. Nu klassiek. Ze hebben hier namelijk de préparé uitgevonden. En ja zelfs glutenvrij lekker brood.

Maar waar is Bompie? Deze morgen is hij terug naar Destelbergen gefietst. Familiale omstandigheden waar niet omheen kon gekeken worden. Bompie Dirk, we hebben deze morgen een beetje verweesd en stil gefietst. En de regen zorgde voor een extra trieste dimensie. Maar, we laten ons niet gaan en zoals beloofd nemen we de spirit mee. We doorkruisten een stil glooiend landschap en passerden dorpjes. Stil en verlaten. Boeren en boerinnen op hun landerijen, denken we. Nathalie telde 24 kerktorens. Meer kerktorens dan mensen. Kerktorens van ook verlaten kerken?

En als klap op de vuurpijl moest onze gele trui even afhaken na 72 km. Nee, geen cyclometalo of shampoovalies die roet in het eten gooide maar een knieletsel. Een bezoek van de vliegende verpleegpost leverde een Voltarenpatch met steunverband op. De specialist zou later komen.
Capitano Jeroen kon het niet laten eventjes de draak te steken met de tijdelijke opgave van Dries. Hij demonteerde in een oogwenk het voorwiel van Dries en deponeerde de fiets al even snel in de bezemwagen. En in de bezemwagen verklaarde La Mama zich akkoord dat, wegens de enge ruimte, Dries aan haar billen mochten prutsen als hij zijn gordel moest vastmaken. “Je moet mij wel op voorhand verwittigen” stemde Claudine toe. En Peter, de brave man, hij zweeg. Voor één keer.

Franky buumratte zweert bij een slecht gepositioneerd klikplaatje. Straks zoekt hij verder en zal het bewuste plaatje correct monteren. Dries krijgt nog een halve dag rust voorgeschreven van dokter Penning en daarna wordt opnieuw getest. We hebben er allemaal goeie hoop op en Dries wil en zal doorbijten. Wordt vervolgd.

Bij onze aankomst is de regen rond ons hoofd verdwenen en kunnen we deze blog zelfs op het terras van Campanile Laon schrijven. Want op het terras komen de verhalen los.

Zo kunnen Nathalie en Sofie best prat gaan op hun prestatie. De zitvlakken worden wel een beetje geteisterd maar dat is het dan. Niet dat wij mannen in de groep sexisten zijn maar ze zijn nieuw in de groep en jong en ze willen wel wat. Fantastisch dus en proficiat van jullie mannelijke maten.

Coach Stefaan heeft de bewegende beelden ontdekt. Zijn Kodakje schiet ook bewegende beelden. En hij regisseert ze zelf, ja, al rijdend. En toont ons naderhand het resultaat. Vooral de klank die er bij opgenomen is. En het einde van het filmpje. Top!

Gisteren is het onze Ivan niet echt goed gelukt de blogfoto’s allemaal door te sturen. Internet in Campanile Valenciennes moeten ze nog de octets vervangen door kilooctets, denk ik. We hopen dat dat deze avond beter gaat.

Frank’s tenen zitten geklemd en spelen hem parten. Ziende dat Dries zijn knie het even begeeft krijgt hij zelfs ghostpijnen. Maar vermoedelijk is dat te wijten aan het feit dat hij meer dan bezorgd uitkijkt naar een Bancontact. Geen cash meer. Maar vind eens hier in de streek van de Oise een bankautomaat als Bompie de ritten geprogrammeerd heeft van verlaten dorp naar verlaten dorp doorheen de al dan niet gemaaide korenvelden. Hoe dan ook, hij past zich aan, hoe lastig dat dat ook is. Hier in Frankrijk noemen ze dat “apprivoiser”. Zoals een pup in een nieuw gezin terecht komt.

Als u het nog niet wist: het regende hier de hele dag. En op de middag zeiden we: we zullen hier eens terug komen als het zomer is. Maar nu, hier op het Campanile-terras stellen we vast dat we, trots het regenweer behoorlijk gebruind zijn. Aldus coach Stefaan. Quote van de dag: ge bruint ook als het regent.

We gaan zo dadelijk de inwendige mens versterken. Geen broodjes met kaas maar biefstuk friet. Zijn we Vlamingen of niet?!

Jarrive

Het cyclometalo-virus

De feestklokken van onze Basiliek aan de grot schreeuwden het uit: “Hier staan ze dan, de Bednetfilantropen.” De stressgloed op de wangen van zowel de vrouwelijke als de mannelijke deelnemers werd algauw geblust met echt, genuine, authentiek wijwater uit de goeie ouwe koperen ketel. Rector Gino Grenson op zijn best dus. Al had hij deze keer wel een helper nodig in de persoon van pater Raymond, ereburger van Wachtebeke en Port-au-Prince die voor de gelegenheid vroeg was komen opdagen.
Onze voorzitter, br. Staf Tistaert, had nog enkele kompanen uit zijn klooster meegebracht. Tuurlijk, want onze broeders zijn er wel nog steeds.

Een verboden fiets-ommetje langs de gerestaureerde grot was een verplicht nummer want de politie was er nog niet of beter, wij waren vroeger klaar dan afgesproken. De pers was er namelijk niet en dat maakt de zaken iets minder tijdrovend. Die halen hun wetenschap straks wel uit deze blog en doen dan alsof ze er zelf bij waren. Sympathisanten waren er des te meer. Maar goed, voor de pers doen we het niet. Wel voor Bednet.

Daar gaan we dan. De slagboom aan het Hotel de Lourdes gaat open en onze tien fietsers vertrekken geflankeerd dus door de lokale politie, enkele sympathisanten en de onvermijdelijke bezemwagen met Peter en la Mama. De mooi gestouwde Bostoencamionette was dan al helemaal weer overhoop gehaald door het toevoegen van allerlei tassen, zakjes, minitasjes, omslagen en andere fietspompen van eigenaars die alleen met hùn pomp lucht in hùn banden willen toveren.

Op naar de eerste stop: het banaanmoment had een plek gevonden langs het jaagpad van de Schelde in Zingem. Berichtjes allerhande worden de wereld ingestuurd maar na een kwartiertje klinkt het onverbiddelijke fluitsignaal: Time to ride.

Fré L’Africano wacht ons op op de Edelareberg. Neen, hij kan deze keer niet mee. Hij wil tijdens de vakantie aan zijn eigen motor werken en wil daarin echt alles investeren. Met zijn zegen en wensen en trompetgeschal van Ignaas weer op weg, naar de middagstop.

Wat zullen onze foeriers getoverd hebben? Pistolets met kaas natuurlijk of wat dacht je. Maar er was ook worst, hesp, kruidenkaas, tomaatjes, sla, eitjes en een dessert. Mayonnaise was er niet. Beter voor de bloedvaten. En waar eten we: vlakbij Vader. Stefaan Modest Vader Glorieux. Die brave man heeft een bronzen standbeeld in het center van Ronsie. Broeder Gustaaf Verhoeven heeft daarom aan Bompie een tekst meegegeven. Een dankbetuiging aan de collega’s die het Glorieux-werk verder zetten.

Je MOET Dries noemen om alweer als eerste roet in de ketting te gooien. Maar Capitano haalt er een schakel van tussenuit en zet de gebroken ketting gezwind weer aaneen. Verder maar weer, op naar onze eerste eindbestemming: Valenciennes-Rouvignies.

U bent beslist benieuwd hoe het onze dames vergaat? Sofie is absoluut uit het goede hout gesneden en belooft straks, na de vierde dag in tranen uit te barsten als ze ons zal moeten verlaten. En Nathalie zit iedere kilometer verder meer en meer gestrekt op haar strijdros. Ik vermoed dat ze binnenkort met verve een sprintje zal trekken tegen cyclometalo. Tegen wie?

Het is u eveneens niet ontgaan dat Dries Pantani de voorbije twee maand sukkelde met een gestelondermijnend virus, cytomegalo genaamd. Bij Ganda-Roma was het een spierscheur en gegeven dat hij Rome bereikte mag de lezer gerust laten veronderstellen dat zijn spieren wel degelijk van metaal moeten zijn. Vandaar zo dat dat virus tot cyclometalo herdoopt is.

Tussen onze laatste tussenstop en de etappeplaats wacht ons nog een bijzonder fietsmoment. We duiken helemaal in Paris-Roubaixsfeer en trotseren Het Bos van Wallers in Arenberg net geblust stof door de onvermijdelijk regenbui. Bewondering alom voor deze site.

Het eerste Campanile hotel verwelkomt ons hartelijk. Onze fietsen krijgen zelfs hun eigen kamer toegewezen. En Stefaan beklaagt zich dat hij het dekentje voor zijn troetelkind niet meegebracht heeft. Een flinke gesproken nachtzoen aan het adres van de fiets moet dan maar goedmaken voor vannacht.

Kamers, douchen en zo dadelijk eten. Het belooft. En straks kaarten en chapeau spelen of lezen of wandelen?

Zo beste lezer, de kop is er af. Morgen trekken we naar Laon. Vermoedelijk bij hetzelfde echt Vlaamse weer. Licht bewolkt, op tijd een lichte regenval en 20°.

Voor nu de boeken toe en genieten van een eerste geslaagde etappe.

Hoe groen is het gras aan de andere kant van de Frans-Duitse taalgrens?

Natuurlijk groener dan bij ons, zo is dat nu eenmaal. Een ideale locatie daar in de buurt vinden is niet moeilijk. De familie Lodomez herbergt ons al jaren in een drietal chalets ter gelegenheid van onze Ontmoetingsdagen voor onze instromende derdejaars. Een chaletje losweken voor een weekend tegen een prijsje was dus voor Dirk Bompie geen probleem.

Dirk, Ivan, Maarten en Frank vertrokken op vrijdag kort na de middag en de EDUGO-camionette vlak na school, geladen met de nodige fietsen en bazassen.

Dries Pantani, Franky Buumratte en capitano Jeroen worden met de taxi van coach Stefaan ontvoerd richting Mont. Melle en de R4/E40 verkeerswisselaar Merelbeke waren de gelukkige eerste spelbrekers die ons een halfuurtje mochten gijzelen.

De catering had het avondmaal gelukkig al meegegeven met de eerste starters.

Rond 20u30 konden we dan eindelijk aan tafel, niet voor een streekgerecht maar voor Gentse stoverij met gebakken aardappelen.

Zaterdag was dus de eerste dag van de waarheid. Bompie had een rit van 100km uitgestippeld over de bergen en dalen van Mont, Xhoffraix, Malmedy, Bévercé en natuurlijk de Ferme Libert, een bijzondere steile kuitenbijter met een afdaling alleen geschikt voor Bahamontessen, Van Impes, Quintana’s en andere De Scheppers.

En hoe verging het onze nieuwelingen? Maarten deed het uitstekend en werd niet alleen het ritme maar ook de compagnie stilaan gewoon. Frank voelde zich een beetje alleen gelaten omdat hij het tempo wil hoog houden en praatte dus maar tegen zichzelf.

En om dat ritme gewoon te worden: na 2 uur fietsen een banaan en een tankbeurt, na 4 uur fietsen broodjes met kaas, hesp, salami en een tankbeurt, na 6 uur fietsen een suikerwafel en … een tankbeurt.

Onze cateraars—bevoorraders-verzorgers hebben dus niet moeten stil zitten. Want na die toch wel zware rit was een stevige maaltijd echt aangewezen: een heerlijke spaghetti voorziet ons in een oogwenk van de nodige koolhydraten.

Een avondvullende whistkaarting en chapeaupoker deed de omgeving opschrikken bij iedere bijzondere gebeurtenis. Wijl Dirk Bompie en Mama Claudine probeerden stilletjes te genieten van boek en tijdschrift, schreeuwden de spelverslaafden vreugde en verdriet uit. Peter was door het dolle heen na een geslaagde miserie op tafel.

Bedtijd dan maar. Want onze Dries Pantani rijdt momenteel op de cytodingesfiets en moet rusten en rusten en nog eens rusten. Maar hij laat de moed niet zakken en wij helpen waar we kunnen.

De volgende dag kwamen Nathalie, Sofie en Kazze l’Africano ons vervoegen. Zij rijden op een apart trainingsschema.

De dames verrasten ons met uiteraard hun aangename verschijning maar zeer zeker door hun deelname aan de rit van 55km, alweer over dezelfde bergen en dalen. En alles verloopt zoals gepland en verwacht.

Een afsluitende hespenrol met witloof en/of spaghetti carbonara besloot ons weekend en we stoomden dus terug huiswaarts.

De autosnelweg in Francorchamps zat vol en over de eerste 10km deden we een vol uur. Maar tegen 19u is iedereen weer thuis, moe maar voldaan.

We trainen nu verder met ritten in het Vlaamse landschap tot 5 juli. Dan een week rust en op 12 juli luiden de klokken op het basiliekplein van onze Vlaamse Lourdesgrot. Om 9 uur zijn we de laan uit en de piste in. Bednet zal er wel bij varen.

Met genegen groet

Jarrive