41 weken is onze kleine man al, dat wil zeggen dat zijn buitenbaarmoederlijk bestaan vanaf morgen de duur van zijn parasietenleventje gaat overstijgen. Precies 41 weken geleden besliste de babydokter dat er een einde moest komen aan zijn luilekkerleventje in mama's buik. Al een geluk, anders had hij er misschien nog gezeten en dat ging toch wel een beteke te zwaar geworden zijn, denk ik. Maar eens losgekoppeld van de navelstreng, is hij er als een mini-tgv vandoor gegaan. Eten doet hij als de beste: de volle 300 gr, zowel groenten als fruit, worden vakkundig naar binnen gewerkt. Drinken is blijkbaar een hobby, hij moet nog maar zijn bekertje zien en hij wordt uitzinnig van vreugde door het vooruitzicht om het kostbare water aan zijn lipjes te zetten. Kruipen, rechtstaan, stappen met steun (kasten, tafeltjes, eetstoel, allemaal handig materiaal om zich van punt A naar punt B te verplaatsen), hij kan het allemaal. Ook het slapen heeft hij ondertussen onder de knie gekregen (joehoe *vreugdedans*). Het "platte" begint er echt af te gaan en wat eens een hulpeloze baby was, wordt een vrolijk peutertje. Op zijn 41 weken verjaardag, mocht hij ook nog eens naar de "keuring" oftewel Kind & Gezin. Het resultaat: 7kg720 en 72 cm, nog steeds nen langen smallen. Maar naast de weging en meting moet er ook bij de arts worden langsgegaan en dit om neus, keel en oren te laten nakijken, balzakje (in het geval van een jongetje toch) te controleren, fontanelleke te meten, .... maar er worden daar toch ook wel belachelijke vragen gesteld. Dokter: " en mevrouw wat kan hij zoal" Ik: " hij brabbelt, hij kruipt, staat recht, stapt met steun" Dokter: "ha zo nen flinken en draait hij al schoon van rug naar buik en omgekeerd?" Op zo een moment moet ik mij echt inhouden om niet te antwoorden "oei, ik heb hem nog geen koprol zien maken en nen radslag ook niet, zou dat erg zijn???"
41 weken is onze kleine man al, dat wil zeggen dat zijn buitenbaarmoederlijk bestaan vanaf morgen de duur van zijn parasietenleventje gaat overstijgen. Precies 41 weken geleden besliste de babydokter dat er een einde moest komen aan zijn luilekkerleventje in mama's buik. Al een geluk, anders had hij er misschien nog gezeten en dat ging toch wel een beteke te zwaar geworden zijn, denk ik.
