Ik heb een passie. Passie voor rechtvaardigheid is inmiddels geweten. Maar nog groter is de passie voor moord. Hou ouder ik word hoe groter het verlangen om te handelen in plaats van te oordelen in me brandt. ik heb een zeker sadistisch genoegen in het zien of veroorzaken van de dood. Al in mijn prille jeugd begreep ik dat ik een natuur vol tegenstrijdigheden bezat. Ik wou moorden, en alleen op grote schaal. Ik kreeg het verdict te horen van mijn dokter dat ik mijn leven niet meer lang kon rekken. Voor ik stierf, wou ik geleefd hebben. In het dagelijkse leven luisterde ik naar allerlei verhalen van mensen die hebben gedood maar nooit zijn gestraft. Zo begon ik mijn slachtoffers te verzamelen. Een dokter die dronken aan de operatietafel opereerde, een jongeling die 2 kinderen doodreed, een vrouw die haar dienstmeid aan haar lot overliet,.. Ik verdiepte me in de zaken en kwam alles over hen te weten, niet moeilijk voor een gewaardeerde rechter als ik. Niet veel later stuurde ik iedereen een persoonlijke en overtuigende brief om naar het eiland genaamd Negereiland te trekken. Nu kon het spel beginnen. Ik besloot dat de eerste moorden zouden gebeuren op de personen met de lichtste daden. Zo stierven mevrouw Rogers en Anthony Marston eerst. Na Macarthur en meneer Rogers te vermoorden smeedde ik een plan met dokter Armstrong. We zouden mijn dood in scène zetten om zo te kijken hoe er werd gereageerd. Later zouden we in de nacht samenkomen om een besluit te nemen. Althans dat dacht de dokter. Ik liet hem volgens het versje sterven, net zoals alle anderen. De twee overgeblevenen zouden elkaar uitmoorden en ik zal binnen enkele ogenblikken zelfmoord plegen zonder daar enig bewijs van achter te laten. Er zullen 10 lichamen en een onopgelost raadsel op Negereiland te vinden zijn. Mijn oorspronkelijke bedoeling was om dit mysterie onopgelost te laten blijven maar ik heb nood aan erkenning, ik wil dat iemand getuige is van mijn scherpzinnigheid. Daarom laat ik dit bericht aan jullie achter, jullie die mijn avontuur hebben meegevolgd.
Angst voor het onbekende. Er heerst angst voor het onbekende op deze verlaten plek. Angst van de ondertussen zes overlevenden.Generaal Macarthur was de eerste van de volgende 3 gesneuvelden. Hij sprak wartaal, hij sloot op voorhand vrede met de dood. Waarna hij hij stierf door bovenaan de rots met een voorwerp op het achterhoofd geslagen te zijn. Rogers kwam er niet zo netjes van af. Deze ochtend toen hij hout ging kappen werd de schedel van de arme stakker met een bijl in twee gespleten. Emily Brent had er nog nooit zo kwetsbaar uitgezien. Haar strenge gelaat maakte plaats voor een angstige, geschrokken uitdruikking. De moorden gaan in de volgorde van het versje van de 10 Kleine Negertjes, dat is nu wel duidelijk. Mevrouw Brent as gestorven aan een cyanide-injectie, of een bijensteek als we het versje lezen. De moordenaar probeert humor te verwerken in zijn daden. Niemand raakt hier levend weg, iemand gunt het ons niet meer te leven. Lombard en Blore staan op de uitkijk om eventueel een boot te zien aankomen. Een hopeloze actie, de bedenker van dit plan zal er uiteraard voor gezorgd hebben dat in geen enkel geval een boot hierheen werd gezonden. Er worden elk moment theorieën uitgekraamd en groepjes gevormd, iedereen heeft zijn eigen onuitgesproken verdachte. Natuurlijk heb ik de mijne ook, maar een correcte rechter blijft objectief. Ik blijf het onderzoek leiden zoals in het begin al gebeurde, ook al weigeren er, zonder ze bij naam te noemen, enkelen mee te werken.
Hoe zit het trouwens met het laatste nieuws? Ben ik nog geen belangrijke feiten misgelopen? Het is akelig om van niets op de hoogte te zijn.
Opnieuw neerslachtig nieuws heb ik klaar voor dit derde bericht in mijn digitale dagboek. Vanochtend hebben wij ook van mevrouw Rogers afscheid moeten nemen. Vooral haar echtgenoot heeft het moeilijk op dit moment, hoewel het een troost is dat ze pijnloos heengegaan is tijdens haar nachtrust. Het is naast tijd om te rouwen ook tijd om eens de stand van zaken te overlopen. 2 doden in minder dan 24 uur, een merkwaardige zaak als u het mij vraagt. Er wordt door mijn huisgenoten geïnsinueerd dat er sprake zou zijn van een moordenaar. Natuurlijk is er een crimineel in het spel elke persoon met gezond verstand zou het verdachte aspect hiervan inzien. De vraag is alleen of het één van ons gezelschap is of iemand van buitenaf. De heren Lombard, Blore en dokter Armstrong controleren het eiland op schuilplekken, een volgens mij nutteloze excursie. Het is één van ons, dat kan niet anders. De enige echte vraag is; Wie is de volgende? Dokter Armstrong gedraagt zich verdacht, hij heeft mevrouw Rogers voor het slapengaan een "slaapmiddel" gegeven, of misschien een iets te hoge dosis ervan. Hij is ook niet helemaal eerlijk als het gaat over de moord waarvoor hij door de onbekende beschuldigd wordt, zegt mijn intuïtie me. De aandachtige jongedame Claythorne heeft trouwens terecht opgemerkt dat er een klein porseleinen negertje is verdwenen van het dienblad. Ook vermeldde ze dat de laatste voorvallen sterk lijken op een versje die in haar kamer hangt. Een professionele rechter als ik houdt rekening met elk detail, hierdoor kan er vordering in de zaak komen.
Ik zou het uiterst appreciëren als iemand in de reacties me op de hoogte zou kunnen houden van de actualiteit, aangezien ik hier in dit afgezonderde gebied niet kan genieten van mijn dagelijkse krant.
Moord? Zelfmoord? Deze avond kwam de jongeheer Marston om het leven tijdens ons eerste diner. Gestikt in een glas whiskycola waar een cyaanverbinding was toegevoegd. Deed hij het zelf uit schaamte voor het bericht? Misschien ben ik genoodzaakt een beetje context aan deze gebeurtenis te hechten. Tijdens het avondmaal werd er plots een langspeelplaat opgezet. Het was een bericht dat duidelijk maakte waarom we hierheen waren gelokt. Volgens de sprekende persoon had ieder van ons iemand om het leven gebracht. Van een verdronken kind tot een in de dood gestuurde officier. Ikzelf werd ervan beschuldigd Edward Seton onterecht ter dood te hebben veroordeeld. Duidelijke flauwekul! Dat schepsel was de duivel zelve! Ik sprak mijn kompanen toe met het gezag dat het leven in de rechtbank me gegeven had, de kamer werd een geïmproviseerde rechtszaal. Het is een merkwaardige situatie, ik hou mijn ogen open en mijn juridische brein aan de gang.
Laat ons beginnen bij het begin. Een aantal dagen terug kreeg ik een brief opgestuurd van Lady Culmington, een kennis die ik jaren niet gezien heb. Ze had me uitgenodigd voor een bezoek aan Negereiland, een mysterieuze plek waar 1 huis gebouwd staat. Er gaan allerlei theorieën rond over wie het eiland bezit; volgens sommigen is een Amerikaanse miljonair de eigenaar, volgens anderen was het een filmster uit Hollywood. Ik had er niet van opgekeken als Constance Culmington het gebied had gekocht, ze deed wel gekkere dingen. Aan de manier waarop ik dit schrijf merken jullie waarschijnlijk dat dit niet het geval bleek te zijn. Samen met 9 andere onwetende onbekenden werd ik zowat gedumpt op deze prachtige maar ietwat kille plaats. Een beleefd koppel die daar was om ons te bedienen, een bejaarde onaangename vrouw met een streng gezicht, een eerder koelbloedige jongedame, de heer Lombard, generaal Macarthur, een chaotische dokter, detective Blore en een rebellerende twintiger. Het zijn allen mensen die niet tot dezelfde sociale klasse behoren als ik, een vergissing van Constance lijkt het mij. Gedurende de tijd die ik me hier bevind kan ik beter genieten, daarom is het nu tijd voor mijn namiddagdutje ( Ik ben namelijk al sinds het middageten wakker).
Ik ben Lawrence Wargrave, een uiterst gewaardeerde, ondertussen gepensioneerde, rechter én president van een gerechtshof. Aangezien ik niet meer van de jongste ben en niet vergeten wil worden vond dat ik ook me ook maar eens moest aanpassen aan deze technologische samenleving en zal ik vanaf nu mijn papieren dagboek ruilen voor deze blog op het wereldwijde web. Wordt u net zoals mij uiterst geboeid door de juridische en politieke kant van het leven? Dan hebt u het juiste adres aangeklikt.
