Maandag mocht ik alweer naar 't hospitaal voor mijn voorlopige prothese, dat was ook eventjes heel hard en moeilijk. Ook je omkleden en douchen valt heel zwaar. Vraag me niet hoe het gesteld is met mijn wonde, dan moet ik je exact de woorden herhalen van de dokter, want ik heb de wonde nog niet gezien en weet eigenlijk niet of ik ze wil zien, nu toch nog niet! 

Dinsdagmiddag had ik een afspraak met de oncoloog. Op vlak van therapie weet ik ook al hoe en waar ik sta. Eerst en vooral 15 weken chemotherapie. Dat is telkens een dag opname in t ziekenhuis voor al die veelbelovende sapjes door je aderen te blazen en dit om de drie weken, zes opnames in totaal. Daarna vier weken rust en dan nog vijf weken, iedere werkdag voor radiotherapie naar Kortrijk. Nadien spreken ze van een vijfjarige nabehandeling, elke dag een pil, zou beter allemaal op die manier gaan niet? Maar dan zou het percentage om te genezen veel lager liggen waarschijnlijk. Nu geneest 85% van borstkanker, dat is heel veel en we proberen positief te blijven, maar t gebeurd toch ook dat je je de vraag stelt wie er dan bij die andere 15% hoort. Zelfs als je de vraag stelt, hoe ze weten dat die Chemo aanslaat of niet krijg je als antwoord dat ze ook daar geen antwoord kunnen op geven. Enkel als je niet her vallen bent binnen x aantal jaren. 

Maar ook hier proberen we positief te blijven en we gaan er vanuit dat we bij die 85% horen. En eigenlijk trek ik mij ook wel op aan de gouden woorden van iemand die ik enorm bewonder, die nog voor me zorgde toen ik nog een kind was, die ook tot nu toe genezen is van die smerige ziekte: "wij die er ziek van werden kunnen hervallen net zoals iemand die het nog nooit had kan krijgen"

Wat mag ik daar dan weer van verwachten? Mijn haar mag ik met zekerheid adieu toe roepen, n geluk is dat tijdelijk. Dat worden bandanas, mutskes en sjaalkes. Voor een pruik voel ik mij echt niet geroepen. Ik mag er niet aan denken dat er mij iemand staat te begluren of mijn pruik al dan niet recht staat. Iedereen die mij kent of wie ik ken weet het en iemand die ik niet ken, kan enkel denken, oei een zieke!

Begin januari voelde ik precies irritatie onder mijn oksel, had nog een voorschrift voor een mammografie, dus waarom niet eerder een afspraak maken en de resultaten laten doorsturen naar mijn huisarts?

Eerst gebeld naar de huisarts en jip dit was geen enkel probleem. Zogezegd zo gedaan op donderdag 24 januari mocht ik langsgaan. 

Heel mijn verhaal uit de doeken gedaan tegen de verpleegster en ze stelde spontaan voor om na de mammografie misschien ook nog een echografie erbij te doen, voor alle zekerheid? 

En een vorm van zekerheid had ik, ik moest niet meer wachten op een telefoontje van de huisarts, ik had tekst en uitleg ter plaatse van de radioloog hij zelf: "mevrouw, u zit met een verharding in uw linkerborst, het liefst zou ik u direct voor een biopsie sturen, wie mag ik opbellen voor jou? De huisarts of de gynaecoloog? Of bel ik ze allebei, u zegt maar?" 

Dus toch geen wespensteek? 

De radioloog regelde alles voor mij, zo'n momenten gaat er van alles in je om, maar waarschijnlijk niet het juiste. Je doen en denken liggen heel ver uiteen! 

Maandag 28 januari om 10h mocht ik al naar t ziekenhuis voor een nmr en niettegenstaande mijn gynaecoloog mij liever eerst had gezien vond mijn huisarts dat we niet bij de pakken konden blijven zitten en regelde zelf diezelfde voormiddag de biopsie. 

Met heel die bagage mocht ik naar huis. Is een hele last voor heel weinig woorden. 

Ik had afgesproken om na het onderzoek, gezellig een koffietje te drinken met mijn ouders op mijn vrije namiddag. De gezelligheid was weg, meer dan weg, gelukkig waren ma en pa er wel!

Nu maar bang verlangen naar maandag....

Maandag met een piepklein hartje, ging ik naar t ziekenhuis, na de nmr werd geen woord gerept, misschien maar best ook. 

Kort daarop mocht ik al bij een radioloog voor die punctie. Had al verschillende meningen gehoord over hoe ze zo'n punctie uitvoeren en moest eigenlijk nergens bang voor zijn. Alles gebeurd onder verdoving. 

Sorry, maar niets is minder waar, ik moet wel toegeven van de vier keer dat ze die punctie uitvoerde, heb ik het maar drie keer gevoeld, maar die vierde keer telde dan wel voor de vier keer samen. Zelfs het vocht vanuit mijn lymfeklieren trekken voelde ik haast niet. De radioloog wist me al een uitleg te geven dat die verharding niet zo'n onschuldige vorm had.

Na al die onderzoeken voelde ik me weer als een uitgeschudde zak ik kreeg er zo stilaan de pest aan. Om 14h30 mocht ik dan nog eens terug komen voor een afspraak bij mijn gynaecoloog. Mijn afspraak was maar liefst met een uur en 15 minuten verlaat. Kan ook niet anders hé als je dan de andere patiënten het tijdstip hoort vermelden dat zij er moesten zijn. Mijn lieve gynaecoloog had om het kwartier wellicht 2 patiënten staan. 

Één ding is duidelijk een mens zijn geduld is soms heel ver zoek, maar op zo'n momenten heb je er geen meer.

Toen het eindelijk mijn beurt was, kreeg ik een hele pak informatie te verwerken in een heel korte tijd. Eerst nogmaals een echografie en eigenlijk nogmaals een bevestiging dat het er eigenlijk niet zo aardig uitzag.

Het protocol over al mijn testen zou ik pas donderdagmorgen krijgen en dan was het beter dat ik mij vrijdag al zou laten opereren! Dat was efkes een heel bangelijke boodschap... 

Al bij al ben ik toch nog twee dagen gaan werken, ik dacht op die manier alles van mij af te kunnen zetten, maar nadien bekeken, ben ik enerzijds blij, en mijn baas dankbaar dat ik mocht gaan ( had tenslotte een ziektebriefje voor de hele week al) die dagen zijn voorbij gevlogen, anderzijds was het gewoon een opkroppen van de feiten en was ik tegen donderdagmorgen een wrak!

The verdict: donderdagmorgen 31 januari om 07h50 mocht ik weer langs bij de gynaecoloog, deze keer was ik patiënt nr 1! Maar goed ook want na al zijn goede nieuws zat ik precies in een stroomversnelling en ik kon het echt efkes niet meer volgen. In mijn linkerborst werd er een tumor aangetroffen van 2,1cm ('n satelliet-tumor) met nog kleinere op andere plaatsen, van de vier puncties waren er drie positief, één negatief, waar ze vanuit gingen dat de punctie net naast het gezwelletje werd genomen. Ook het vocht uit mijn lymfeklier was positief. Dus was er geen andere optie dan de volledige borst te amputeren alsook mijn lymfeklieren. Er moesten wel nog verdere onderzoeken gebeuren, nl mijn longen, lever en bot. Er werd contact genomen met de borst kliniek en er kwam mij een verpleegster opvangen, die mij tot op vandaag nog altijd begeleidt naar alle nodige dokters en onderzoeken. 

Één ding had ik mijn ma wel duidelijk gemaakt, ik zou alle onderzoeken laten gebeuren, maar als of mijn longen, lever of bot aangetast zouden zijn, zou dit mijn eindstation geweest zijn! Ik zou mij niet meer laten behandelen. Iedereen maakt zoiets uit voor zichzelf waar het start en of stopt, voor mij zou daar mijn "start to stop" geweest zijn!

In al mijn slechte nieuws heb ik dan na al die onderzoeken toch nog een beetje goed nieuws gekregen, er zijn geen uitzaaiingen naar mn longen, lever of bot.

Op woensdag 6 februari werd mijn 1persoonskamertje geboekt in het Jan Yperman.  Ik moest er zijn om 7h30 om om 12h onder het mes te gaan. Om 12h30 kwamen ze dood gewoon meedelen mevrouw u operatie is ui gesteld tot 16h, er is iets tussen gekomen en daarmee moest ik het dan maar doen.

Ik had me voorgenomen dat ik zou stoppen met roken na mijn operatie, ik had rond 10h die voormiddag mijn laatste sigaret gerookt en ze aan Tom gegeven om ze mee te nemen zodat ik er niet meer bij kon. Hij zou ze aan iemand geven op zijn werk. Jammer voor die persoon, maar met die aankondiging dat de operatie pas om 16 h zou doorgaan, heb ik ze nog zelf op gerookt, nog een geluk er waren er maar twee meer....