Vandaag in De Morgen met veel interesse en verwachting de tribune gelezen van Luc Van Doorslaer onder de titel Waar is het linkse post-België project ? Hij legt terecht de vinger op de wonde als het gaat over de angst of zelfs afkeer van links in Vlaanderen voor alles wat te maken heeft met identiteit, het streven naar meer autonomie, de invulling van een Vlaams project. Hij schrijft in zijn analyse ondermeer: Onze linkse angst voor Vlaanderen en ons onvermogen om daar offensief en vernieuwend in te denken maken ons de facto Belgicistisch en extreem behoudsgezind.
Een analyse die ik volkomen deel en die in mijn politiek engagement van meer dan 20 jaar al voor veel frustratie heeft gezorgd. Ik ben immers, zoals de auteur van de tribune, al meer dan 20 jaar én links-progressief én Vlaamsgezind: een combinatie die me vaak kritiek opleverde, zowel in progressieve kringen (waar Vlaamsgezindheid onterecht vaak verward wordt met rechts en conservatief) als in meer traditioneel Vlaamse milieus (waar sommigen al jaren verwoede pogingen ondernemen om van de Vlaamse Beweging een uitsluitend rechtse en conservatieve beweging te maken). In de verdere ontwikkeling van zijn redenering blijft de auteur, tot mijn ontgoocheling, steken in het traditionele communautaire discours dat gelardeerd is met anti-Waalse en anti-Belgische clichés ( de Walen zijn expansionistisch en hebben een dedain tegenover de inferieure cultuur
) zonder een al te bruikbaar alternatief naar voren te schuiven.
Ik verwoord het nu misschien wat ongenuanceerd, maar ik ben er van overtuigd dat we met dat soort retoriek geen stap verder zullen geraken. Dat stellen we nu trouwens al meer dan 150 dagen lang vast. Het is mijn overtuiging dat als we grondige stappen vooruit willen zetten, we in de Vlaamse Beweging en dan vooral vanuit de progressieve hoek in die beweging duidelijk het signaal moeten geven dat respect voor elkaar en dialoog tussen de gemeenschappen, de enig mogelijke weg is om Vlaanderen meer autonomie te geven, om op een ongecompliceerde manier om te gaan met onze identiteit en eigenheid en om van ons complex af kunnen raken dat Vlaams gelijk is aan rechts, onverdraagzaam en egoïstisch.
En misschien moeten we dan als Vlaams-gezinden ook durven afstappen van onze fetisj van de overbodigheid van België. Omdat nu eenmaal precies dat discours het wantrouwen bij onze Waalse partners voedt en hen sterkt in de overtuiging dat we als het er op aan komt toch de solidariteit en de bevoorrechte relatie met Wallonië willen afbreken. En dat zorgt er dan weer voor dat elke stap richting uitgebreide bevoegdheidsoverdrachten en dus richting een echt confederaal België steeds weer wordt afgeblokt en elke gesprek onmogelijk wordt. Geen gemakkelijke oefening voor mensen zoals ik die hun hele politieke leven besteed hebben aan het uitkleden van de Belgische staat ten voordele van de deelstaten.
Daarom is het hoog tijd om oude schemas in vraag te stellen en te zoeken naar nieuwe benaderingen. Dat is wat de auteur vraagt en dat is wat we met spirit de afgelopen weken ook gedaan hebben. Hij noemt het een links-communautair project om deel te nemen aan het onvermijdelijke debat over post-België. Wij hebben met spirit als eerste partij invulling gegeven aan zon progressief en oplossingsgericht communautair project, waarin een helder confederalisme en solidariteit met Wallonië samen centraal staan. En of dat dan zal leiden tot een post-België periode? Dat zal de toekomst uitwijzen. Voor ons is dat alvast niet de hoofdzaak. Want geef nu zelf toe: gemeenschap is leuker met twee.
Alles over ons project is te vinden op
www.gemeenschapisleuk.be
16-11-2007, 17:05 geschreven door Els Van Weert
|