Interne milieuzorg op de kabinetten van de Vlaamse regering vormt hoegenaamd geen prioriteit voor Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur Hilde Crevits. Dat blijkt overduidelijk  uit een antwoord dat ik van haar ontving op een schriftelijke vraag ter zake. Ontgoochelend is dat. Net nu in de politieke wereld en in de publieke opinie stilaan doordringt hoe urgent de milieuproblemen zijn waarmee we wereldwijd geconfronteerd worden, blijkt de voorbeeldfunctie van de Vlaamse ministeriële kabinetten voor bevoegd minister Crevits van geen tel.

In een schriftelijke vraag polste ik minister Crevits naar haar ambities om – in navolging van o.m. een aantal ministeriële kabinetten en overheidsdiensten op federaal niveau – ook op het niveau van de Vlaamse kabinetten en administraties een zgn. EMAS (Eco-Management & Audit Scheme of milieubeheer & milieu-auditsysteem van de Europese Unie) in te voeren. EMAS is een doorgedreven vorm van intern milieubeleid: deelnemende organisaties onderzoeken de impact van hun activiteiten op het milieu, werken een concreet actieplan uit om die milieu-impact in aanzienlijke mate terug te dringen en durven daarbij zowel een interne als externe vorm van controle aan. De praktijk leert dat enkel een dergelijke doorgedreven, planmatige en begeleide aanpak tot betekenisvolle resultaten leidt. Zo niet verzandt interne milieuzorg al heel snel in vrijblijvende ad hoc maatregelen.

Maar dat laatste schijnt geen bekommernis te zijn van minister Crevits. Enkel binnen het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie lopen momenteel de voorbereidingen om een ISO 14001-certificaat te behalen: dat is bovendien een milieuzorgsysteem van niveau 3 en geen milieuzorgsysteem van niveau 4 zoals EMAS dat is. Achter dat voor niet-ingewijden wellicht weinigzeggend onderscheid gaat nochtans een wezenlijke beleidskeuze schuil: als zelfs het voor milieu bevoegd departement geen hogere ambities koestert, zegt dat veel over de prioriteit die interne milieuzorg momenteel geniet op het Vlaamse niveau.

Wat de Vlaamse ministeriële kabinetten betreft, is het antwoord van Crevits nog meer veelzeggend. Crevits minimaliseert de milieu-impact van de Vlaamse kabinetten, hoewel die met ca. 450 werknemers de proportie aannemen van een flink uit de kluiten gewassen bedrijf. Verder stelt ze onomwonden dat het geen zin heeft milieuzorgsystemen op te leggen tegen de wil van ‘het management’ in.

Ik ben er nochtans van overtuigd dat bij verschillende Vlaamse ministers er wel degelijk bereidheid is om werk te maken van een gestructureerd systeem van interne milieuzorg. Maar dat vraagt wel om een bevoegd minister die de maatschappelijke voorbeeldfunctie van ministeriële kabinetten ernstig neemt en het voortouw neemt om de reële milieu-impact van de Vlaamse kabinetten terug te dringen. Niet om een minister die zich tevreden stelt met de jaarlijkse deelname van kabinetten aan een aantal mediagenieke acties als de Dikke Truien-dag.

09-07-2008, 09:33 geschreven door Els Van Weert  

Volgende melding bereikte mij zeer recent vanuit het Bureau van het Vlaams parlement:

“Het Bureau neemt kennis van de brief van Vlaams volksvertegenwoordiger Els Van Weert van 16 juni 2008 betreffende een voorstel in verband met de indexering van de weddes van de Vlaamse volksvertegenwoordigers. Het Bureau neemt akte van het verzoek, maar is van mening dat het niet opportuun is het mechanisme van de loonindexering in vraag te stellen.”

Waarvan acte dus.

08-07-2008, 14:41 geschreven door Els Van Weert  

Mijn blog van 3 januari

Voor een leefloontrekker, arbeider of bediende met een bescheiden inkomen betekent een indexaanpassing met 2% een druppel op een hete plaat. Want 2% verhoging betekent voor een gezin dat moet rondkomen met een leefloon concreet maar 18 euro extra per maand. 2% voor iemand met een inkomen van 1500 euro betekent 30 euro extra. Terwijl 2% voor een minister of topmanager dan weer om en bij de 150 euro extra per maand oplevert. Dat zijn minstens twee onrechtvaardigheden samen. (....) Om deze onrechtvaardigheid weg te werken heb ik het voorstel van de rechtvaardigheidsindex gelanceerd. Een nieuwe indexformule die bestaat uit twee onderdelen. Enerzijds moeten de basisproducten zwaarder doorwegen in de indexkorf en anderzijds pleit ik voor een verhoging van de index in centen in plaats van procenten. Iedereen hetzelfde bedrag dus, wat ten opzichte van het huidige systeem een verbetering zal betekenen voor de lagere en middeninkomens. Om de nieuwe regering aan te sporen nu snel werk te maken van concrete oplossingen voor de koopkrachtproblemen zullen we de komende week met spirit in de verschillende Vlaamse provincies actie voeren.

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

13-06-2008, 07:12 geschreven door Els Van Weert  

In Villa Politica kon ik ons idee van een centenindex uitleggen. Ook mijn voorstel voor een indexsprong voor hoge lonen kwam aan bod. Het interview begint op 60m32s

10-06-2008, 23:59 geschreven door Els Van Weert  

Daarnaast is de invoering van een centenindex in plaats van een procentenindex een voorstel dat nu echt eens serieus moet bestudeerd worden door de sociale partners.

Voor hoge lonen is een indexsprong ( het overslaan van een indexaanpassing) gezien de ernst van de economische situatie best verdedigbaar. Daarnaast moet er door de sociale partners eens goed bestudeerd worden of we de procentenindex niet stilaan kunnen vervangen door een centenindex .VlaamsProgressieven wil een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

VlaamsProgressieven roept de sociale partners op om dit debat eindelijk aan te durven gaan.
De uitgangspunten van het indexsysteem (met o.m. de automatische koppeling van de lonen aan de index) kunnen behouden blijven, maar de modaliteiten moeten rechtvaardiger worden ingevuld opdat ook de koopkracht van de meest kwetsbaren in onze samenleving beter kan worden gevrijwaard dan volgens het huidige indexsysteem het geval is.

Kijk ook nog eens naar www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

29-05-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

‘Kathleen, of de schijn van het zijn' luidde gisteren de titel van ‘Pauli’s pen’, een rubriek waarin De Morgen-journalist Walter Pauli geregeld zijn licht laat schijnen over het reilen en zeilen in de Wetstraat. Kern van zijn boodschap: Vlaams minister Kathleen Van Brempt – ooit een beloftevolle politica die mee symbool stond voor de vernieuwing binnen sp.a – is verworden tot een mediageile tafelspringer die niet te beroerd is om naast zichzelf desnoods ook haar eigen kinderen te prostitueren om toch nog maar eens met haar snoetje in de krant of op TV te komen. Een zwierig geschreven column, zij het qua tonaliteit niet bepaald verfijnd. Niet gespeend van enige zelfingenomenheid ook. Pauli’s pen, maar Hugo Camps was nooit veraf.

De kritiek aan het adres van Kathleen oogde sterk overtrokken en onnodig persoonlijk. En ontbrak geloofwaardigheid wegens onvoldoende ‘fond’. Want Pauli verwijt Kathleen Van Brempt haar kunstjes te vertonen in het circus genaamd Wetstraat. Maar ontbeert zelfs maar een minimale zin voor zelfkritiek om toe te geven dat journalisten in deze metafoor niet zelden de rol van circusdirecteur spelen, die de circusartiesten alsmaar aanporren om het publiek te geven wat het wil: licht verteerbaar vertier; amusement en sensatie; en als je ‘babe-gehalte’ groot genoeg bevonden wordt, graag ook een tikje sensualiteit.

‘Meedraaien in de mallemolen!’ luidt het ordewoord dat je als politicus zowel door journalisten als spin doctors wordt toegeroepen. Je politieke idealen, initiatieven en realisaties grotendeels prediken in de woestijn is immers het weinig aanlokkelijke alternatief. Toch laat ik het circus graag aan mij voorbijgaan. Dat journalisten de wetmatigheden van de Wetstraat hekelen alsof zij op die wetmatigheden zelf geen gigantische impact hebben, stoort me mateloos. Of hij dat nu graag hoort of niet: ook Walter Pauli maakt deel uit van de cocon van de Wetstraat. Een cocon die alsmaar minder mensen weet te beroeren. Een cocon waar alsmaar meer mensen het hoofd van afwenden.

Liever dan als pot de ketel te verwijten dat hij (of in dit geval: zij) zwart ziet, zouden Pauli en zijn collega’s een debat ten gronde kunnen openen over de scheefgelopen relaties tussen media, politiek en publieke opinie. Mijn pen is dan wel niet zo scherp als de zijne, toch zal ik dat debat graag mee helpen stofferen.

24-05-2008, 13:23 geschreven door Els Van Weert  

Bij uw aantreden als minister in de regering Leterme gunden wij u – en met ons het gros van de humanitaire organisaties – graag het voordeel van de twijfel. Vooreerst omdat migratie en asiel voor de eerste maal in onze politieke geschiedenis als voldoende belangwekkend werden beschouwd om behartigd te worden door een minister die daar voluit voor kan gaan. Vervolgens omdat de teksten van het regeerakkoord – hoewel badend in een flou politique – indien voluntaristisch geïnterpreteerd u toch de mogelijkheid boden om verder te evolueren naar een beleid dat in de eerste plaats op humanitaire leest is geschoeid.

Amper anderhalve maand na uw aantreden heeft die voorzichtige hoop plaats gemaakt voor bittere ontgoocheling en diepe verontwaardiging. U weet ongetwijfeld wat de aanleiding vormt voor deze radicale omslag. Toen op dinsdag 29 april enkele honderden mensen betoogden voor de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken om uiting te geven aan hun grieven, werden tientallen actievoerders hardhandig opgepakt door de politie. Diezelfde Dienst Vreemdelingenzaken besloot daarop wraak te nemen op de meest cynische manier denkbaar: elf aangehouden actievoerders zonder papieren kregen immers te horen dat ze kortelings ons land zouden worden uitgezet.

Mevrouw de minister, wij zijn zondermeer verbijsterd over deze beslissing van uw diensten die wij – weloverwogen – durven catalogeren als een maatregel die volstrekt haaks staat op onze democratische traditie. Eén van de meest fundamentele mensrechten – met name het recht op vrije meningsuiting – wordt hier immers op flagrante wijze met voeten getreden. Ook mensen zonder papieren, mevrouw de minister, genieten dit universele mensenrecht.

Enkel in totalitaire regimes worden kritische stemmen ten aanzien van de overheid op een dergelijk vergaande wijze monddood gemaakt. Van u die zich als politica expliciet inschrijft in een liberale traditie kunnen wij de uitwijzing van deze actievoerders begrijpen noch aanvaarden. Wij vragen u dan ook met de sterkst mogelijke klem, mevrouw de minister: laat onze vrienden vrij.

Teken de internetpetitie en steun de actievoerders die dreigen uitgewezen te worden op http://www.ipetitions.com/petition/laatonzevriendenvrij/

Els Van Weert (Vlaams parlementslid voor VlaamsProgressieven)
Frank Wauters (partijbestuurslid VlaamsProgressieven en initiatiefnemer van de humanitaire organisatie Laat Onze Vrienden Blijven)    

13-05-2008, 07:11 geschreven door Els Van Weert  

Vrije tribune in De Morgen van 8 mei

De problemen met crimineel ontspoorde jongeren nemen toe, de ernstige feiten verplichten politici tot een krachtige reactie. Als VlaamsProgressieven nemen we de handschoen op, maar dan zonder te vervallen in simplistische voorstellen genre boot camps of heropvoedingskampen. Onze samenleving heeft heus geen nood aan een afdankertje van de Amerikaanse conservatieven dat haar failliet reeds lang bewezen heeft.

Het is niet voor niets dat in de VS het ene boot camp na het andere gesloten wordt nu blijkt dat ze meer wantoestanden veroorzaken dan dat ze jongeren op het juiste pad brengen. Het is dwaas en populistisch of minstens pijnlijk ondoordacht om te denken dat je de problematiek van moeilijke en criminele jongeren met dergelijke kampen zal klaren. Heropvoeden en klaar is kees? Vergeet het maar, zo werkt het niet.

Laat ons duidelijk zijn: ook als VlaamsProgressieven willen we geweld en misdrijven van jongeren niet vergoelijken of bedekken met de mantel der liefde. Een duidelijke en vroegtijdige reactie op normoverschrijding is zondermeer noodzakelijk. Maar wij ijveren voor oplossingen die werken. Oplossingen die niet alleen de probleemjongeren zelf, maar ook hun natuurlijke leefomgeving (hun gezin, school en netwerk van kennissen) mee in ogenschouw nemen. Want een jongere even weghalen uit een negatief milieu en hem of haar er een paar maanden later weer in droppen zonder tegelijkertijd ook dat milieu beïnvloed te hebben, zal weinig effect ressorteren. Zeker omdat die moeilijke levenscontext vaak mee aan de oorzaak ligt van het ontspoorde gedrag.

In Vlaanderen is via de bijzondere jeugdzorg het gepaste instrumentarium aanwezig om ter zake ook effectieve resultaten te boeken. Alleen, we hebben schandalige lange wachttijden die een welvarende regio als de onze onwaardig zijn. Het Globaal Plan van Inge Vervotte en Steven Vanackere is too little, too late. Het kan toch niet dat het soms meer dan een jaar duurt voor er iets gebeurt met de jongere? Want die tijd blijkt niet zelden ruim voldoende om van kleine feiten naar ernstige misdrijven te evolueren.

Wij pleiten daarom voor voldoende opvang- en begeleidingsmogelijkheden om alle kinderen en jongeren te helpen, of ze nu het slachtoffer zijn van bepaalde criminele feiten of er zelf plegen. Daarom stellen wij voor de financiële instroom voor de bijzondere jeugdzorg af te stemmen op de zorgvragen die er zijn in plaats van omgekeerd, zoals vandaag helaas het geval is.

Vergelijk het met de gezondheidszorg. Je bent ernstig ziek, maar de dokter laat weten dat je pas binnen vier maanden kan behandeld worden omdat je 43ste staat op de wachtlijst. Dan is het misschien al te laat. Dat is ook zo voor de jongeren die op het criminele pad geraken. Keer daarom de logica om: elke hulpvraag moet direct en adequaat worden opgepakt. Daar moet de overheid – vooral de Vlaamse – het nodige geld voor vrijmaken.

Opsluiten kan in ultieme gevallen de enige aangewezen aanpak zijn. Het is daarbij onaanvaardbaar dat wie erge feiten pleegt, dezelfde dag het politiekantoor of het bureau van de jeugdrechter uitwandelt, omdat er geen ‘plaats’ wordt gevonden. Maar tegelijk moet het sanctioneren ook opgevolgd worden. Jongeren die morgen een jeugdgevangenis of een gesloten instelling uitwandelen, maar niet intens worden begeleid door een sociale werker, komen later in 2/3de van de gevallen terug.

Jongeren in jeugdgevangenissen wegstoppen, is het probleem parkeren tot ze 18 jaar zijn. Vaak zijn die jeugdgevangenissen ook leerscholen van criminaliteit en broedplaatsen van recidive. Gevolg: na de jeugdgevangenis zijn jongeren enkel rijp voor de volwassenengevangenis en niet voor de samenleving. Jongeren actief aanzetten om zich te herpakken is daarom de boodschap. Eenvoudig is dat niet, maar toch zijn er behoorlijk wat succesverhalen.

Het klinkt misschien minder stoer aan de toog, maar als we echt resultaten willen boeken in de richting van een veiligere samenleving waarin minder jongeren ontsporen, dan is er voor ons slechts één krachtdadig antwoord: keer de logica om van de financiering van de jeugdzorg.

De hulpvraag moet de financiering bepalen, net zoals in de gezondheidszorg. En daar moeten we als hoog ontwikkelde samenleving het nodige geld voor uittrekken. Om te voorkomen dat we nog meer criminaliteit krijgen. En ja, dat zal behoorlijk wat geld kosten … Maar finaal veel minder dan al te laks te handelen om dan over 10 jaar vast te stellen dat we steeds meer volwassen gevangenen hebben, met een crimineel parcours dat in hun jeugdjaren startte, maar steeds verwaarloosd is.

08-05-2008, 07:22 geschreven door Els Van Weert  

28-04-2008, 23:15 geschreven door Els Van Weert  

26-04-2008, 10:07 geschreven door Els Van Weert  

Een Vlaams gezin genereert gemiddeld per jaar 39 kg huis-aan-huis reclame papierafval. Veel gezinnen helpen al mee aan het verminderen van die papierberg door nutteloos papier buiten de deur te houden via allerlei soorten stickers op de brievenbus.

Weinig gezinnen ontsnappen echter aan de ongeveer 2,5 kg papier die elk jaar in de periode augustus, september door de firma Truvo (voorheen Promedia) voor de deur van elke woning in de vorm van een witte en een gele telefoongids wordt neergelegd.

De firma Truvo stelt de informatie die men in de gidsen vindt ook ter beschikking op de websites www.1207.be en www.goudengids.be.

Vlaanderen telt meer dan 2,4 miljoen internetaansluitingen en ongeveer 2,7 miljoen gezinnen. Het spreekt voor zich dat vele honderdduizenden gezinnen, omdat ze de telefoongegevens via internet kunnen raadplegen, geen gebruik meer maken van de papieren gidsen. Bij veel gezinnen gaat de 2,5 kg papier zelfs onmiddellijk bij het oud papier.

Het aan ieder gezin ter beschikking stellen van de papieren gidsen is dan ook volledig achterhaald. Een selectieve verspreiding lijkt aangewezen. Het reduceren van het aantal gidsen met bijvoorbeeld 30 %, wat zeker haalbaar is gezien de verspreiding en het gebruik van internet, levert een reductie van meer dan 2 miljoen kg papier op. Volgens cijfers van de Vlaamse papierindustrie zorgt de productie van 1 ton papier voor 525 kg CO². Een reductie van 2000 ton papier zorgt dan ook onmiddellijk voor een verminderde uitstoot van meer dan 1 miljoen kg CO².

Momenteel is het mogelijk om zich via www.1207.be uit te schrijven voor de bedeling van de witte gids. Veel mensen gaan ervan uit dat dit automatisch betekent dat men ook geen gele gids meer krijgt, maar volgens een woordvoerder van Truvo is dat een vergissing, want het niet aanleveren van de gele gids is met de nieuwe telecomregelgeving wettelijk niet geregeld. Truvo behoudt zich dus het recht voor om iedereen een gele gids te blijven leveren.

Het lijkt logisch dat er in het kader van afvalpreventie bekeken wordt of een structurele vermindering van het aantal telefoongidsen mogelijk is.

1. Heeft de minister al laten nagaan in welke mate het terugdringen van het aantal telefoongidsen dat bij de Vlaamse gezinnen verspreid wordt, een bijdrage kan leveren in het halen van nog betere cijfers qua afvalpreventie?

2. Heeft de minister binnen haar bevoegdheden reeds stappen gezet richting Truvo of richting federale regering om het selectief verspreiden van telefoongidsen ingang te doen vinden?

3. Heeft de minister een bepaalde doelstelling inzake het terugdringen van het aantal kg papierafval dat een gemiddeld gezin produceert ?
Zo ja, over hoeveel kg gaat het en binnen welke termijn wil de minister dat realiseren?

ANTWOORD van minister Crevits op vraag nr. 475 van 6 maart 2008 van ELS VAN WEERT

1. In het kader van het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen onderneemt de OVAM samen met de betrokken actoren/organisaties, afvalpreventie-initiatieven, ook voor papierafval. Zo werd nog in november 2007 via de STIP-berichten van de OVAM de aandacht gevestigd op de mogelijkheid om via www.1207.be te laten registreren of de klant nog een papieren telefoonboek (witte en gouden gids) wenste te ontvangen of niet.

Daarnaast beschouwen wij de telefoonboeken als reclamedrukwerk. De nieuwe milieubeleids-overeenkomst reclamedrukwerk (principieel goedgekeurd door de Vlaamse Regering op 14.3.2008) voorziet de opmaak van een afvalpreventieplan. Een actie om de verspreiding van papieren telefoonboeken te voorkomen moet hierin opgenomen worden. Aangezien de overeen-komst nog definitief moet worden goedgekeurd is de sector van het reclamedrukwerk nog niet begonnen met een onderzoek naar de impact van dergelijke preventiemaatregel.

2. Op dit moment werd door de OVAM nog geen contact opgenomen met Truvo of de federale overheid in verband met de verspreiding van papieren telefoonboeken. Er wordt gewacht op de definitieve goedkeuring van de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk en het bijhorende afvalpreventieplan om op dit vlak actie te ondernemen samen met de betrokken organisaties.

3. Het Uitvoeringsplan Milieuverantwoord beheer van huishoudelijke afvalstoffen 2008-2015, dat begin 2008 van kracht is geworden, voorziet globaal een afvalpreventie van 2% per jaar voor de droge fracties (waaronder papier en karton) om de toename door economische en bevolkingsgroei te compenseren. Hoe die preventie specifiek binnen de fractie papier en karton wordt verwezenlijkt, is niet verder gespecificeerd in het voormelde uitvoeringsplan. Dat behoort tot de vrijheid van de betrokken sectoren.

In de milieubeleidsovereenkomst reclamedrukwerk wordt ook gestreefd naar een reductie in gewicht van de effectieve oplage van 8% tegen 31 december 2008 en zelfs van 16% tegen 31 december 2010, ten opzichte van de oplage in het referentiejaar 2005. Deze doelstellingen gelden eveneens voor de telefoonboeken.

24-04-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

23-04-2008, 16:43 geschreven door Els Van Weert  

Toen ik daags voor ons partijcongres van afgelopen zaterdag overpeinsde welke boodschap ik wou meegeven, stootte ik op internet op het levensverhaal van Martha, een dappere gepensioneerde vrouw die haar leven lang al vecht tegen armoede en sociale uitsluiting in haar eigen bestaan.

Haar levensverhaal (je kan het in zijn volledige versie lezen via Indymedia) greep me heel erg aan. Ik besloot de congresgangers even mee te nemen in het levensverhaal van Martha. Ik sprak over haar tegenslagen, maar ook over de veerkracht waarmee ze telkens weer wist terug te vechten. Over haar angst , maar ook over haar hoop. Over haar droefenis, maar ook over de lichtpuntjes in haar soms donkere bestaan.

Het verhaal van Martha is helaas geen alleenstaand verhaal. In een periode waarin honderdduizenden kooplustigen met hun geld eigenlijk nog amper blijf weten, kreunen honderdduizenden anderen onder de stijging van voedselprijzen en andere basisproducten. In een periode waarin Vlaanderen jaar na jaar bijna triomfantelijk kan uitpakken met mooie begrotingsresultaten, leveren honderdduizenden lotgenoten van Martha een dagelijkse strijd om de eindjes aan elkaar te knopen.

Vele politieke partijen schijnen kansarmoede te beschouwen als een onvermijdbaar randfenomeen in onze grotendeels welvarende samenleving. Als mandataris van een radicaal progressieve partij als de onze die rechtvaardigheid en solidariteit tot haar absolute kernwaarden rekent, zal ik die cynische houding met al mijn kracht bestrijden.

Daarom zeggen wij ‘neen’ aan de vlaktaks van Open VLD die er enkel op gericht is de inkomenskloof te vergroten in plaats van te verkleinen. Daarom zal armoedebestrijding door ons steeds opnieuw bovenaan de politieke agenda geplaatst worden indien de Vlaamse regering nog maar eens vaststelt dat er voldoende middelen voorradig zijn.

En daarom durft onze partij tegen de behoudsgezindheid van werkgevers en vakbonden in voluit te pleiten voor de hervorming van de huidige index tot een rechtvaardigheidsindex. Voor een index dus waarin basisproducten veel zwaarder dan vandaag zouden doorwegen in verhouding tot luxeproducten. Voor een index ook die wordt uitgekeerd in centen en niet langer in procenten.

Daar wil ik samen met al onze militanten voor vechten. Want voor de Martha’s van deze wereld doen wij samen aan politiek.

22-04-2008, 00:10 geschreven door Els Van Weert  

Het was een enthousiasmerend congres gisteren. Het laatste congres van spirit, tegelijk het eerste van onze tot VlaamsProgressieven herdoopte partij.

Een operatie die ik als voormalig spirit-voorzitter ten volle ondersteun. We zochten naar duidelijkheid en hebben die gevonden. Dat VlaamsProgressieven minder trendy zou klinken dan spirit: het zij zo. Grappig om horen bovendien als die kritiek dan komt uit de mond van mensen die de naam spirit vroeger afdeden als te frivool of te weinigzeggend.

We hebben inmiddels bewezen dat we over de nodige veerkracht beschikken om een electorale tegenslag zoals die van juni 2007 te verwerken. Een tegenslag waarvan we overigens – en dat schijnen sommigen wel eens over het hoofd te zien – meer slachtoffer dan oorzaak waren.

Liever dan die frustratie publiek te ventileren, hebben we gekozen voor een grondige herbronning. Dat proces heeft zijn vruchten afgeworpen. Samen met het zelfvertrouwen is ook de strijdlust terug. Geen beter symbool om die wederopstanding te bezegelen en duidelijk te maken aan de publieke opinie dan een nieuwe naam.

Als VlaamsProgressieven minstens 5% van het Vlaamse electoraat veroveren: het is een uitdaging waar ik maar wat graag mee de schouders onder zet.

20-04-2008, 20:03 geschreven door Els Van Weert  

19-04-2008, 20:11 geschreven door Els Van Weert  

“2008 wordt het jaar van de waarheid voor de index”, orakelt Guy Quaden dezer dagen ten aanzien van iedereen die het horen wil. De gouverneur van de Nationale Bank voelt de hete adem van zijn Europese collega’s in de nek en lonkt nauwelijks verholen naar de afschaffing van de automatische koppeling van de lonen aan de index. Want die is al langer een doorn in het oog van het Europese neoliberaal establishment. Een selecte herenclub waartoe ook Quaden graag behoort. En waarbinnen immoreel misbruik van een instrument als de notionele interest ongetwijfeld eerder instemmend gegniffel dan kritiek oplevert. Ontluisterende praktijken toch voor iemand met socialistische roots.

Redenen om de automatische koppeling van de lonen aan de index in vraag te stellen, zie ik niet. Ik steun de vakbonden dan ook in hun verzet tegen ideeën in die richting die de sociale ongelijkheid enkel zouden versterken en bovendien wel erg eenzijdig de werkgeversbelangen voor ogen hebben. Maar angst voor hervormingen in neoliberale richting ontslaat de vakbonden niet van de plicht om zelf mee na te denken over een meer sociale invulling van het indexsysteem. .

Een meer sociale invulling van het indexsysteem is exact wat we met spirit beogen met onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex. Voor ons moeten basisproducten die voor iedereen noodzakelijk zijn (voedingsmiddelen, kleding, GSM, computer, …) in de indexkorf veel zwaarder doorwegen dan luxegoederen die niet in ieders bereik liggen (dure wagens, exclusieve reizen, elektronische snufjes, …). Want het huidige indexsysteem vormt – in tijden van stijgende prijzen van basisproducten en dalende prijzen van luxeproducten – een aanslag op de portemonnee van mensen die in hoofdzaak op basisproducten zijn aangewezen. Bovendien willen we een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende. .

Onze voorstellen omtrent een fundamentele hervorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex zijn voorstellen die – daar zijn we ons van bewust – slechts op middellange termijn kunnen gerealiseerd worden: de geesten daartoe moeten rijpen, niet in de laatste plaats bij de vakbonden. Fundamentele hervormingen als deze voer je ook beter door in economisch meer stabiele tijden. .

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Meer over de rechtvaardigheidsindex en over de index in het algemeen kan je vinden op mijn themablog www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

11-04-2008, 11:24 geschreven door Els Van Weert  

Woensdag werd in het Vlaams Parlement in het actualiteitsdebat over jongerengeweld door Lijst Dedecker voor de zoveelste keer gepleit voor het invoeren van bootcamps . Ik kreeg het de laatste dagen wat op mijn heupen van de beweringen van Jurgen Verstrepen en zijn partij die helemaal vol is van het idee dat boot camps naar Amerikaans voorbeeld een oplossing zouden zijn voor het beteugelen van geweld door jongeren.

Verstrepen haalde allerlei cijfers en citaten naar boven tijdens zijn betoog over het geweld op de bussen maar zijn huiswerk over boot camps heeft hij duidelijk niet gedaan. Boot camps werken niet en dat is ondertussen wetenschappelijk en ook in de praktijk bewezen. Daar heb ik hem dan ook op gewezen.

Ook in Nederland en Duitsland dook de laatste maanden de idee van een bootcamp naar Amerikaans voorbeeld op.

Populistische politici moeten ophouden met straffe verklaringen af te leggen over harde maatregelen waarvan al lang bewezen is dat ze niet werken. Alleen maatregelen die bewezen hebben resultaat te boeken moeten overwogen worden. Dat zijn boot camps, heropvoedingskampen, drilkampen of hoe je ze ook noemt duidelijk niet.

Ik heb er natuurlijk niets op tegen dat er gezocht wordt naar goede maatregelen om geweld bij jongeren, en geweld tout court te bestrijden. Ik heb wel een probleem met simplistische voorstellen. Wat natuurlijk wel werkt is hard roepen om harde maatregelen. Veel mensen houden nu éénmaal van simpele ‘ oplossingen’ en dat is ook de reden waarom populisten in binnen- en buitenland zo hard roepen.

In de Verenigde Staten, waar de boot camps in de jaren ’80 uitgevonden zijn, worden er meer en meer gesloten omdat ze het omgekeerde doen waarvoor ze bedoeld zijn. Een rapport van de GAO ( Government Accountability Office ) dat in november 2007 aan het Congres werd voorgesteld spreekt van 10 bekende doden sinds 1990, 1600 meldingen van geweld in 2005 en duizenden sinds 1990. Mishandelingen waren dus schering en inslag. Wetenschappelijk onderzoek toonde ook aan dat bij jongeren die in een boot camp zaten de recidivecijfers niet beter waren dan bij gewone detentie. Vernedering, lijfstraffen en ijzeren discipline stromen het karakter van de jonge criminelen niet zoals de conservatieven hadden gehoopt.

Ondertussen sloot de staat Florida in april 2007 alle boot camps. Nochtans was de gouverneur Jeb Bush, broer van de president, er jaren een fervent voorstander van. Ook de staten Georgia en Arizona sloten hun boot camps.

In Nederland stelde de staatssecretaris van Justitie Abayrak vorig jaar dat men geen methoden meer zou betalen die niet ‘ evidence based ‘ zijn. Dus wat niet werkt daar wordt geen geld en tijd meer ingestoken. Ik kan me alleen maar aansluiten bij deze wijze woorden.

Populisten als Verstrepen adviseer ik om hun voorstellen voor Vlaamse of Belgische boot camps op te bergen en om te stoppen met de mensen blaaskes wijs te maken. Ze roepen om harde maatregelen omdat ze denken dat de burgers dat willen. De vraag of een harde aanpak effectief werkt en welk programma de beste kans op slagen heeft wordt door hen nauwelijks gesteld. Nochtans is dat het enige dat telt.

10-04-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

‘ACV-topman Luc Cortebeeck haalt zwaar uit naar te blauwe Leterme I’ blokletterde De Morgen gisteren. CD&V zit verveeld met die kritiek, luidt het vandaag. Er zitten wel degelijk sociale maatregelen in de pijplijn, reageert voorzitter Etienne Schouppe. Om die stelling vervolgens zelf te ondergraven via een oranje variant op de donkerblauwe dooddoener dat de taart eerst moet gebakken worden vooraleer ze kan worden aangesneden. Hoe het verder zal lopen, staat in de sterren geschreven. Eerst mogen de hogere en de middeninkomens zich verheugen om aan te schuiven aan de bescheiden feestdis. De kruimels op het eind van het gelag worden bewaard voor mensen aan de zelfkant van onze samenleving. Minder doen, zou niet netjes zijn.

Rechts zwaait de plak in dit land, zoveel is duidelijk. Meer dan wat neoliberale concepten overgoten met een scheutje caritas hoeven we van deze regering niet te verwachten. De striemende kritiek van het ACV aan het adres van CD&V is meer dan begrijpelijk. CD&V verbindt nu al jaren haar lot aan een kartelgenoot die onverbloemd ijvert voor het stopzetten van de solidariteit met onze Waalse medeburen en die zichzelf ongegeneerd als rechts en conservatief bestempelt. CD&V heeft tijdens de maandendurende oranje-blauwe soap zelfs niet eenmaal overwogen om de mogelijkheden van een sociaal alternatief voor deze rechtse coalitie – m.n. een olijfboomcoalitie – te exploreren.

Ik begrijp dat een christelijk geïnspireerde arbeidersbeweging vanuit een gedeelde levensbeschouwelijke overtuiging geneigd is om haar invloed bij voorkeur aan te wenden via een partij als CD&V. Maar wanneer zal de sociale verontwaardiging over de koers van CD&V/N-VA de overhand nemen op vervagende levensbeschouwelijke banden? Wanneer zal een zeker begrip van de ACV-basis voor het machtsdenken van de top plaats maken voor contestatie? Tot hoe ver reikt de spreidstand? Kan de kritiek van het ACV aan het adres van CD&V de voorbode vormen van meer fundamentele verschuivingen?

Misschien kan oranje-blauw toch nog een nuttige bijdrage leveren aan een meer solidaire samenleving. Zij het dan geheel ongewild.

14-03-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

In de bouwsector worden heel wat prijzen uitgereikt, maar bij geen enkele daarvan heeft de (ver)bouwer zelf iets in de pap te brokken. Daarom lanceerde het bouwmagazine ‘Beter bouwen & verbouwen’ de Eerste Prijs. Lezers konden kiezen wie volgens hen in de loop van het voorbije jaar het meest gedaan heeft voor die zovele (ver)bouwers van dit land op gebied van duurzaam bouwen, betaalbaar bouwen en de bescherming van de bouwheer.

De trofee, een cijfer 1 gemaakt van Foamglas, werd op 3 maart tijdens Batibouw uitgereikt aan de website www.energiesparen.be. Dit initiatief vergaarde 42% van alle uitgebrachte stemmen. Zelf was ik best tevreden: ik behaalde de tweede plaats, met 25% van de stemmen. Relatief natuurlijk, maar toch fijn om horen.

Het structureel inbedden van het concept ‘duurzaam (ver)bouwen’ op Batibouw was één van de eerste beleidsinitiatieven die ik als voormalig staatssecretaris van Duurzame Ontwikkeling nam. Via de introductie en gestage uitbouw van de veel bezochte stand ‘Duurzaam Bouwen’ in het Adviespaleis, boden we talloze kandidaat-(ver)bouwers de kans om hun bouwplannen door experts en architecten te laten doorlichten op hun duurzaamheidsgehalte. Duurzaam bouwen en verbouwen groeide dit jaar zelfs uit tot het hoofdthema van Batibouw. Ik durf wedden dat ook de volgende jaren duurzaamheid niet meer is weg te denken op Batibouw.

Want duurzaamheid is duidelijk geen modegril meer beleden door overjaarse hippies met geitenwollen sokken, maar een concept dat ingang heeft gevonden in zeer brede lagen van de bevolking. Duurzaamheid vertrekt niet louter vanuit sociaal of ecologisch engagement, maar appelleert ook heel uitdrukkelijk aan het gezond verstand van mensen. En net die combinatie leidt tot groeiende nieuwsgierigheid en concrete actie.

Daarom is het zo pijnlijk om vast te stellen dat ons land nu met een federale regering zit opgescheept die ter zake bijzonder weinig ambities koestert. Tenzij de ambitie om gerealiseerde zaken terug te schroeven dan. Zo werd de door mij zo fel bevochten duurzaamheidstest al gauw herleid tot een instrument zonder slagkracht waarvoor de rechts-liberale ministers van dienst niet langer hoeven te vrezen. En moeten progressieve partijen lijdzaam toezien hoe – met instemming van de PS en mijn opvolger Paul Magnette, godbetert – de rechts-liberale en christendemocratische regeringspartners plat op de buik gaan voor de kernlobby.

Democratie betekent terugknokken na een nederlaag. Daar gaan we als progressieve beweging voluit voor. Maar de tussentijds aangerichte schade zal nauwelijks te overzien zijn. Van de christen-democraten kon nauwelijks meer verwacht worden. En het aanschurken tegen Al Gore van Verhofstadt en Open VLD bleek enkel een schaamteloze campagnestrategie. En dat allemaal op de kap van de nieuwe generatie.

03-03-2008, 19:05 geschreven door Els Van Weert  

El lider maximo treedt voorgoed terug als president en opperbevelhebber van het Cubaanse leger, functies die hij bijna een halve eeuw lang bekleedde. Cuba beleeft daarmee het einde van een tijdperk. Want tenzij zijn broer Raul de vergissing zou begaan om de onvermijdbare en legitieme roep om meer democratie met nog veel hardere hand dan voorheen te negeren, kan het terugtreden van Fidel Castro haast niet anders dan een tijdperk van verandering inluiden. Of die omslag er snel komt of nog even op zich zal laten wachten, is koffiedik kijken. Of er geweld mee zal gepaard gaan, kan niemand op dit ogenblik voorspellen. Hopelijk beseft Raul zelf dat democratisering onontkoombaar en wenselijk is. Indien niet kunnen we enkel hopen dat het de Tsjechoslowaakse Fluwelen Revolutie is die het Cubaanse volk tot voorbeeld zal strekken. Want wat er ook van komt, verandering is nu onvermijdelijk.

Fidel Castro was een dictator, maar laat niet enkel nare herinneringen na. Samen met zijn revolutionaire strijdkompaan Ernesto Che Guevara groeide hij uit tot een symbool van verzet tegen de ideologische en geopolitieke arrogantie van de Verenigde Staten – een verzet dat het waard was en is om gevoerd te worden. De revolutie die hij gestalte gaf, was steeds oprecht sociaal geïnspireerd: hoewel onvolkomen, verdient het Cubaanse sociaal model meer respect dan dat van heel vele andere landen in de wereld. De decennialange handelsboycot van de westerse landen tegen Cuba – illegitiem en hypocriet, want getuigend van een onaanvaardbaar grove selectiviteit – maakt een eerlijke beoordeling van de economische politiek op Cuba eenvoudigweg onmogelijk, hoe graag velen hun neoliberaal geïnspireerde kritiek ook spuien.

Als democraat in hart en nieren kan ik voor mezelf niet anders dan besluiten dat de balans van Castro’s regime negatief uitvalt. Maar dat wil niet zeggen dat vele van de daden van verzet tegen de Verenigde Staten van Fidel Castro en Ernesto Che Guevara hen niet tot eer zouden strekken. Dat wil ook niet zeggen dat vele van hun sociale uitgangspunten geheel verwerpelijk zouden zijn. Zelf ben ik geen dweper. Maar wie niet inziet waarom zoveel miljoenen jongeren overal ter wereld ook in de toekomst zullen blijven dwepen met figuren als Fidel en Che, is stekeblind. Of weigert het eigen neoliberale, rechtse en conservatieve gelijk zelfs maar minimaal in vraag te stellen. Alsof dát model voor een eerlijke verdeling van de welvaart in de wereld heeft gezorgd.

19-02-2008, 22:47 geschreven door Els Van Weert