Na de moorddadige raid van Hans van Themsche werd de federale wapenwet in allerijl verstrengd. Sinds 8 juni 2006 is het een stuk moeilijker om aan een wapen te geraken. Wie zich een wapen wil aanschaffen moet bij de gouverneur een vergunning aanvragen. Deze verplichting geldt niet voor de houders van een sportschutterslicentie. Zij kunnen bepaalde types wapens zonder vergunning bezitten, aanschaffen, vervoeren en hanteren.

Opvallend is dat sinds de invoering van de nieuwe wapenwet het aantal leden van schietsportfederaties zeer sterk is toegenomen. Dat blijkt alvast uit gegevens die ik heb opgevraagd bij de minister van Sport. Voor drie van de vier erkende federaties beschikken we over cijfers van 2005, 2006 en 2007. Hun gezamenlijk ledenaantal steeg in die jaren van 15.878 leden naar 26.720, ofwel een stijging met 68,28%

Niet elk lid van een erkende schietsportfederatie hanteert vergunningsplichtige wapens. De meesten hanteren luchtdrukwapens waarvoor geen licentie is vereist. Belangrijker zijn de mensen met een sportschutterslicentie, want zij hanteren de gevaarlijke types wapens.

Om zo’n licentie te bekomen, dient men aan een aantal voorwaarden te voldoen. Zo moet men minstens zes maand actief lid zijn en slagen voor een theoretische en praktische proef. Wie een licentie wil bekomen, moet eerst aan de slag met een voorlopige sportschutterslicentie om zich voor te bereiden op die proeven.

Het toekennen, weigeren, schorsen, beperken of intrekken van een (voorlopige) sportschutterslicentie, het noteren van de schietsessies in het sportschuttersboekje, en het afnemen van de theoretische en praktische proeven gebeurt telkens door de federaties zelf. De cijfers tonen alvast aan dat er weinig weigeringen of schorsingen zijn: telkens minder dan 1% van de aanvragen. Een zeer hoog percentage slaagt ook voor de examens, met name 96,28% voor de theoretische proeven en 94,7% voor de praktische proeven.

De cijfers roepen alvast enkele vragen op. Wat is de oorzaak van deze plotse stijging inzake leden? Proberen mensen zo de strenge wapenwet te omzeilen? Zijn de schietstanden wel voorzien op deze enorme stijging van het ledenaantal? Maar vooral ook, gebeurt alles wel zoals het hoort. Kennelijk is het helemaal niet moeilijk om een licentie te bekomen, zo tonen alvast de cijfers aan.

Hoewel er geen enkele aanwijsbare reden is om aan te nemen dat de schietsportfederaties hun taak niet naar behoren zouden vervullen, blijken er weinig controles te zijn en dus weinig garantie dat alle procedures correct verlopen. Uit het antwoord van de minister blijkt bijvoorbeeld dat Bloso (de bevoegde dienst voor de controle op drie van de vier federaties) tot nu toe enkel controles heeft uitgevoerd in geval van beroep tegen een schorsing of intrekking van een licentie. Dat is wat magertjes.

Reden tot paniek is er zeker niet. Maar wel voor enige ongerustheid. Een stijging van het aantal leden met haast 70% kan onmogelijk toeval zijn. De Vlaamse Regering kan dus maar beter snel onderzoeken wat de oorzaak hiervan is. En vooral grondig controleren of alles in veiligheid en volgens de regels verloopt.

Vraag aan de minister en het antwoord :
http://www.vlaamsparlement.be/Proteus5/showSchriftelijkeVraag.action?id=548456

04-03-2009, 16:21 geschreven door Els Van Weert  

08-02-2009, 12:36 geschreven door Els Van Weert  

Wie iets koopt op krediet, weze het nu een huis of een wasmachine, realiseert vandaag een aankoop waar hij anders maanden of jaren zou moeten voor sparen. Het kan zelfs aankopen realiseren die anders misschien nooit mogelijk zouden zijn. Wie immers een huis koopt, kan het geld dat hij anders aan huur kwijt is, gebruiken voor de afbetaling. En bij een wasmachine spaar je het geld uit dat je anders kwijt bent in de wasserette. Kopen op krediet helpt dus de consument. Zolang het evenwel goed beheerd en beheerst wordt. Wie immers te veel krediet aangaat in verhouding met zijn inkomen, riskeert cumulerende en oplopende schulden, met armoede en miserie als gevolg.

In België blijkt het aantal kredietopeningen elk jaar toe te nemen. In de Centrale voor kredieten aan particulieren stonden op 30 juni 2008 niet minder dan 7.742.983 kredietovereenkomsten en 4.761.157 personen geregistreerd. Dit is een toename met respectievelijk 7,85 % en 4,08 % op anderhalf jaar tijd.

Deze cijfers hebben betrekking op leningen en verkopen op afbetaling, hypothecaire kredieten en kredietopeningen. Vooral de kredietopeningen, namelijk visakaarten en aanverwanten die door banken en winkels ter beschikking gesteld worden, zijn een potentieel zorgenkind. Zij maken 46,4 % van het totale aantal contracten uit en hebben vooral voor mensen met bescheiden inkomens vele nadelen.

Vijf factoren spelen hierin mee. In de eerste plaats worden kredietopeningen over het algemeen voor onbepaalde duur gesloten. Dat vergroot de neiging om er telkens opnieuw gebruik van te maken, ook voor niet echt noodzakelijke aankopen. Ten tweede ontbreekt er een vooraf overeengekomen afbetalingsplan, dat toelaat om de afbetalingen in het gezinsbudget te integreren en op voorhand na te gaan of deze inpassingen haalbaar zijn. Ten derde worden er maar al te vaak door kredietverstrekkers, die routinematig beginnen te handelen, hogere kredieten toegekend dan gevraagd of noodzakelijk is. Ten vierde worden deze formules gepromoot met verleidelijke, zelfs agressieve reclame, waardoor er dus vaak en vaak onnodig gebruik van wordt gemaakt. Tenslotte ligt de kostprijs van kredietopeningen over het algemeen hoger dan bij andere kredieten. Zodra de maximale kredietlijn bereikt is, wordt het dan ook heel moeilijk het aangegane krediet terug aan te zuiveren.

Een lening aangaan is dus niet zonder risico. Steeds meer mensen ondervinden problemen om hun lening af te betalen. Het aantal kredietopeningen dat op 30 juni 2008 met een betalingsachterstand is geregistreerd, is goed voor 217.674 dossiers of een stijging met meer dan 14% op nog geen vijf jaar tijd. Deze grote toename is zeer opvallend, te meer daar bij de verkopen en leningen op afbetaling en de hypothecaire kredieten in die periode het aantal betalingsachterstanden is afgenomen.

SLP heeft dit probleem in het verleden reeds meermaals aangekaart. Zo hielden we een sterk pleidooi om de rentevoet bij kredietopeningen te beperken (vandaag kan die 19% bedragen) en om de niet-bancaire kredieten (door winkels, postorderbedrijven, enzovoort) te verbieden.

Maar soms is het simpelweg noodzakelijk om over krediet te beschikken. Bijvoorbeeld om een moeilijke periode te overbruggen of om een dringende aankoop te doen. De betrokkene is dan op deze gevaarlijke kredietopeningen aangewezen, met schuldopstapeling als mogelijk gevolg. Of hij blijkt als klant niet betrouwbaar genoeg voor de banken, en wordt een lening geweigerd. Iets wat met de recente kredietcrisis wellicht steeds vaker zal voorvallen.

Om dit te vermijden is in Wallonië een pilootproject rond begeleide sociale kredieten opgestart. Dit zijn consumentenkredieten die worden toegekend aan mensen met een bescheiden inkomen. De kredieten stellen deze mensen in staat om nuttige aankopen te verrichten, die een meerwaarde opleveren voor het dagelijkse leven. Denk bijvoorbeeld aan een tweedehandswagen, een computer, huishoudtoestellen of dringende herstellingen in huis. De bedoeling is om mensen of gezinnen die in armoede leven tegen een voorkeurtarief geld te lenen en hen te begeleiden tijdens de terugbetalingsperiode.

Het project wordt gedragen door de vzw Osiris-Crédal en draagt de naam “Prêt 5 sur 5”. Het dient gekaderd te worden binnen een politiek van preventie van overmatige schulden. Het wil immers kredieten verlenen aan mensen die uitgesloten zijn van een bancair krediet en die benaderd worden door frauduleuze kredietorganisaties (denk aan Citibank) die hoge en gevaarlijke kredieten aanbieden.

Het begeleid sociaal krediet kan beschouwd worden als een preventiemiddel tegen overmatige schuldenlast, in die zin dat er op wordt toegezien door gespecialiseerde sociale diensten en dat het beantwoordt aan een aantal eenvoudige regels waardoor het risico op ontsporingen aanzienlijk wordt beperkt.

Aan de toekenning van een krediet zijn meerdere voorwaarden verbonden.

- Over professionele netto-beroepsinkomsten beschikken, na aftrek van de kosten van de huisvesting (huurprijs of hypothecaire vergoeding), lager dan 992 euro voor een alleenstaande en 1.353 euro voor wie samenwoont. Aan deze bedragen wordt 176 euro per kind ten laste toegevoegd, met een extra 176 euro per kind of volwassene met een handicap

- De aankoop is nuttig en noodzakelijk

- Het verkrijgen van bancair krediet is moeilijk

- Het gezin kan aan een terugbetaling voldoen

- Een andere, minder dure of meer passende oplossing, is onmogelijk

- De aanvrager laat zich begeleiden gedurende de periode van terugbetaling

Het te ontlenen bedrag ligt tussen 500 en 7.500 euro. De maximale afbetalingstermijn is afhankelijk van dit bedrag en schommelt tussen 18 en 36 maanden. Het Jaarlijks Kostenpercentage bedraagt 5%.

Het begeleid sociaal krediet werd in 2004 op bescheiden schaal opgestart en behandelde in dat eerste jaar 250 aanvragen waarvan er 56 een positieve evaluatie kregen. Zonder noemenswaardige promotie te voeren, werd dit aantal in 2007 al opgedreven tot 912 dossiers waarvan er 148 goedgekeurd werden.

Het is dus geen grootschalig instrument, maar wel een nuttig middel om gericht en selectief mensen te helpen. Het heeft alvast in Wallonië zijn deugdelijkheid bewezen. Uit een evaluatie in 2007 bleek dat 37% van de kredietnemers van mening was dat het begeleid sociaal krediet hun jobkansen had verhoogd (20% had erdoor zelfs vast werk gevonden). Voorts stipte 59% aan dat het krediet hun familiaal leven had verbeterd, vooral op het vlak van mobiliteit, en 49% merkte een verbeterde materiële welvaart. Door de begeleiding bij de terugbetaling waren alle kredietnemers zich goed bewust van de impact hiervan op het gezinsbudget, en slechts 2% van hen ondervond die impact als negatief. Tot slot stelde 69% dat het begeleid sociaal krediet hun algemeen welbevinden had verbeterd. Voor slechts 2% had het moeten afsluiten van een lening een negatief effect op het zelfbeeld.

Het begeleid sociaal krediet kan dus een nuttig instrument zijn om mensen met een bescheiden inkomen in staat te stellen nuttige aankopen te doen zonder het risico van cumulerende, niet meer af te lossen schulden. In Vlaanderen bestaat het echter nog niet. Daar wil Vlaams Volksvertegenwoordiger Els Van Weert nu verandering in brengen. Zij heeft immers een resolutie klaar waarin de Vlaamse Regering de opdracht krijgt om een proefproject rond begeleid sociaal krediet in Vlaanderen en Brussel op te starten.

Voor meer info over het sociaal krediet in Wallonië, kijk op de website van Crédal

02-02-2009, 11:53 geschreven door Els Van Weert  

07-01-2009, 20:17 geschreven door Els Van Weert  

Het is een hele tijd stil geweest op deze blog. Eerst en vooral omdat ik – ik geef het toe – niet de beste blogger ben. Ik schrijf er wat op als ik het gevoel heb echt wat te willen vertellen aan de buitenwereld.  Eigenlijk is het meer mijn plekje voor een standpunt of tribune en niet zozeer mijn dagboek met mijn diepste zieleroerselen.  Maar daarnaast waren er ook de ellendige gebeurtenissen in onze partij. Dat die bij mij diepe gevoelens van frustratie, over verdriet tot ergernis, maar ook vechtlust (elkaar soms razendsnel afwisselend) hebben veroorzaakt is zeker. Dat ik ze niet à-la -minute wilde neerpennen, was mijn bewuste keuze. Maar nu het stof wat is gaan liggen, en ook nu ik een bepaalde rol krijg toegedicht door Knack , is het toch tijd om één en ander te verduidelijken.

Ik zou – aldus een trouwens lezenswaardig artikel in Knack (zie www.knack.be) - een paar weken voor sp.a het kartel met onze partij opblies - aan Bert voorgesteld hebben om met een Lijst Anciaux naar de kiezer te trekken. Een op zijn minst zeer vrije interpretatie van de feiten.
Natuurlijk heb ik met Bert gepraat de weken voorafgaand aan de kartelbreuk en de stap van Bert en zijn volgelingen richting sp.a. Mocht ik dat niet gedaan hebben, ik zou het mezelf nooit vergeven hebben. Een breuk in je partij, een breuk tussen mensen met wie je soms  vijftien jaren en meer  hebt samengewerkt: een fijn gevoel is dat niet. En uiteraard geef je dan het beste van jezelf om het niet zover te laten komen. Maar dat ik zou voorgesteld hebben om met een Lijst Anciaux naar de kiezer te trekken? Dat is gewoonweg ‘zever in pakjes’. Jammer dat Knack me niet even opbelde om één en ander dubbel te checken dus.

Wat was de context van het gesprek waarnaar Knack refereert? Het drong die dagen langzaam maar zeker tot velen in de partij door dat het einde van de kartelformule in zicht was. Sp.a had de eis om na de verkiezingen over te gaan naar een integratiescenario immers dwingend op tafel gelegd. Niet voor de eerste keer overigens. Nieuw was evenwel dat ook mensen in onze partij dit scenario gingen promoten. Kortom, een crisissituatie. Zeker omdat het voor mij van meet af aan duidelijk was dat voor dit integratiescenario nooit een meerderheid zou gevonden worden in onze partij. Wat mij betreft ook terecht, overigens. Niet alleen omdat wij nu eenmaal geen socialisten, maar links-liberalen zijn. Maar ook omdat de strak hiërarchische partijcultuur die een machtspartij als sp.a eigen is, haaks staat op onze manier van politiek bedrijven.

Gezien de integratie-eis op tafel lag, restten er nog twee opties: buigen of barsten (of sp.a compleet belazeren door meteen na de verkiezingen onze samenwerking op te zeggen, maar dat is alvast voor mij nooit een optie geweest). Ik ben dan ook naar Bert getrokken om hem te overtuigen om – indien deze situatie zich zou doorzetten – met onze partij desnoods alleen naar de kiezer te trekken.
Niet als een Lijst Anciaux op de leest van het Oostendse enfant terrible DD. Maar als een eigenstandige , authentieke , sociaal-liberale partij, met Bert als belangrijke trekker.   Daar geloof ik ook vandaag nog rotsvast in, hoe zwaar de uitdaging (die er door het vertrek van Bert en zijn volgelingen uiteraard niet kleiner op geworden is) ook zal zijn.

Maar laat ons daarbij een aantal begrippen niet met elkaar verwarren. Als links-populisme slaat op de stijl waarmee mensen als Jan Marijnissen en zijn partij SP in Nederland aan politiek doen, dan zouden we wel gek zijn om daar niets van op te willen steken. Maar als links-populisme slaat op de oude, linkse recepten die Jan Marijnissen, maar ook mensen in Vlaanderen als Erik De Bruyn en zijn SP.a Rood naar voor schuiven, dan bedank ik daar feestelijk voor. Niet omdat ik het niet eens zou zijn met hun sociale doelstellingen. Wel omdat ik eenvoudigweg niet geloof in de oud-linkse methodieken die zij naar voor schuiven om die sociale doelstellingen ook daadwerkelijk te realiseren. Daartoe biedt onze links-liberale ideologie inhoudelijk immers veel sterkere garanties.

Geloof ik in een eigenstandige partij aan de linkerzijde van het politieke spectrum die niet bevreesd is voor een flinke dosis anti-establishment en ‘anders dan de anderen’ aan politiek wil doen? Zeker en vast. Geloof ik in het links-liberalisme als ideologische onderbouw van die partij? Meer dan ooit tevoren. Had ook Bert zich thuis kunnen voelen in dit project? Ik heb hem daar met hart en ziel – zij het zonder succes – van proberen te overtuigen. Die bladzijde is omgeslagen nu. Wij gaan er voor en kijken niet meer om. Met nieuwe mensen en hernieuwde moed. En veel goesting om er stevig tegenaan te gaan.

10-12-2008, 16:02 geschreven door Els Van Weert  

07-12-2008, 10:46 geschreven door Els Van Weert  

Persbericht : Huidige loonindex werkt niet

Volgende week verschijnt de nieuwste editie van het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting, maar de onderzoekgroep van de Universiteit Antwerpen lichtte reeds vandaag een tip van de sluier. De centrale conclusie voor professor Jan Vranken en zijn team is dat de huidige loonindex niet werkt.

Een procentuele aanpassing van alle lonen zorgt er immers voor dat de hoogste lonen in absolute cijfers meer stijgen dan de laagste lonen. Uit het Jaarboek blijkt dat die hoge lonen dankzij het indexsysteem aan koopkracht winnen in plaats van hun koopkracht op hetzelfde peil te houden. Omgekeerd blijkt de loonstijging voor de laagste inkomens onvoldoende groot om het verlies aan koopkracht te compenseren.

Voor Vlaams Volksvertegenwoordiger Els Van Weert (VlaamsProgressieven) komt deze conclusie alvast niet als een verrassing. Het voorbije jaar voerde ze al meermaals een vurig pleidooi voor een ‘rechtvaardigheidsindex’.

De rechtvaardigheidsindex bestaat uit twee componenten:

Ten eerste moeten basisproducten die voor iedereen noodzakelijk zijn (zoals voedingsmiddelen, nutsvoorzieningen, kleding, GSM, computer, enz.) in de indexkorf veel zwaarder doorwegen dan luxegoederen die niet in ieders bereik liggen (zoals dure wagens, exclusieve reizen, elektronische snufjes, enz.). Want het huidige indexsysteem vormt – in tijden van stijgende prijzen van basisproducten en dalende prijzen van luxeproducten – een aanslag op de portemonnee van mensen die in hoofdzaak op basisproducten zijn aangewezen.

Ten tweede dienen indexaanpassingen voortaan in centen in plaats van in procenten te worden uitgekeerd. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende.

Na onder meer de gouverneur van de Nationale Bank, Guy Quaden, en de gedelegeerd bestuurder van Agoria, Paul Soete, pleiten nu dus ook de onderzoekers van het Jaarboek Armoede en Sociale uitsluiting voor een wijziging van de huidige index. Het lijstje voorstanders wordt dus steeds langer en dat is een goeie zaak.

Els Van Weert: “De huidige index is in de praktijk asociaal want ze vergroot alleen maar de inkomenskloof. De grootverdieners gaan met de kersen lopen, de kleine inkomens blijven met peanuts achter. Geen enkele sociaalvoelende partij, of vakbond, mag zoiets aanvaarden.Ik betreur dat men momenteel in het interprofessioneel overleg niet verder kijkt dan de platgetreden paden en een hervorming van het indexsysteem niet durft te bekijken. “

Vlaamsprogressieven zal in de volgende weken met de wetenschappelijke argumenten in de hand de diverse besluitvormers opnieuw confronteren met haar voorstel voor een rechtvaardigheidsindex

04-12-2008, 17:40 geschreven door Els Van Weert  

zie ook www.zegeensja.be

30-11-2008, 19:11 geschreven door Els Van Weert  

14-10-2008, 10:29 geschreven door Els Van Weert  

Dit opiniestuk verscheen vandaag in De Morgen.

 “Moet Vl. Pro per se als aparte formatie overeind blijven? Is een eigen partij nog wel het juiste vehikel om ‘VlaamsProgressieve’ ideeën door te drukken? Dat is erg twijfelachtig. Zeg maar gewoon neen”, oordeelde Ruud Goossens, chef politiek bij De Morgen, zaterdag over onze linksliberale partij en haar kartel met de sp.a. Ik kroop in de pen voor een scherpe reactie. 

Beste Ruud Goossens,

‘VlaamsProgressieven, stoppen is geen schande’ was de kop die afgelopen zaterdag boven jouw analyseartikel prijkte. Hoewel verpakt als een dwingende uitnodiging tot euthanasie, las je bijdrage als het doodsbericht van onze partij.  Inclusief de bijhorende respectvolle ondertoon: over de doden niets dan goeds, toch?Laat me je om te beginnen iets onthullen over mezelf. Aan het eind van deze Vlaamse legislatuur (in juni 2009 dus) neem ik afscheid van de nationale politiek. Het is een keuze die ik voor mezelf in wezen al maakte enkele dagen vóór ik nu goed een jaar terug Bettina Geysen vroeg om een gooi te doen naar het voorzitterschap van onze partij.

Die keuze is zowel positief als negatief geïnspireerd. Positief, omdat ik als moeder van drie levensvrolijke en talentvolle opgroeiende kinderen een heel sterke drang voel om structureel meer tijd met hen door te brengen dan de afgelopen tien jaar door het hectische politieke leven vaak mogelijk bleek, niet zelden tot mijn eigen grote frustratie overigens. Positief ook omdat een afscheid van de nationale politiek betekent dat er toch ook nog dat tikje extra energie vrijkomt voor mijn schepenambt in Lier, die zo boeiende uitdaging waarvoor ik me ook de volgende jaren vol overgave en met ambitie zal smijten.

Maar Ruud, mijn afscheid van de nationale politiek is ook negatief geïnspireerd. Noem het een zwakte, maar het voortdurende en slopende gevecht tegen het  cynisme waarvan het Wetstraatmilieu zo doordrongen is, heeft zijn tol geëist: het is een gevecht waarvoor ik niet langer de daartoe zo noodzakelijke kracht kan opbrengen, althans niet in het spotlicht van media en parlement. Want van mijn al bij al vrij eenvoudige visie op de wezenlijke opdracht van de politiek –samen met gelijkgestemden en andersdenkenden verantwoordelijkheid opnemen om samen vorm geven aan een betere samenleving hier en elders – vind ik de afgelopen jaren in de Wetstraat nog te weinig sporen terug. Wel integendeel. Cynisme is de alom aanwezige parasiet die dat ideaal almaar meer leegzuigt en de mensen massaal doet afhaken. Onze democratie verwordt in een verschroeiend tempo tot een verdorde plant. Kwetsbaar om krakend vertrapt te worden wanneer de Dedeckers, Dewervers en Dewinters van deze wereld vroeger of later zouden besluiten om de rechtse handen in elkaar te slaan.

Authenticiteit
   
Wat ik me afvraag, Ruud: voelt ook een Wetstraatjournalist zich ooit medeschuldig aan de steile opgang van dat cynisme? Wordt op een Wetstraatredactie nog doorgedebatteerd over de eigen rol in dit verhaal? Wordt er nog doorgediscussieerd over de deontologische vraag waar als journalist schrijven over politiek eindigt, en waar als journalist politiek bedrijven begint? Niet alleen in jullie krant was de grens nooit eerder zo flinterdun. 

Want even terug naar mijn politieke partij die jij zaterdag haast bekommerd een spoedig levenseinde toewenste.  Natuurlijk is VlaamsProgressieven als politieke formatie in deze fase nog kleiner dan dat we dit voor onszelf dromen en ambiëren; misschien kunnen we inderdaad wel een bijkomende charismatische figuur als Bert Anciaux gebruiken in onze rangen, al werd de afgelopen tien jaar geen enkele politicus door Wetstraatpers meer verguisd dan Bert; en wellicht is links-liberalisme in het Vlaamse politieke landschap inderdaad de meest complexe ideologie om duiden.
 
Maar Ruud, mag er misschien ook nog een politieke formatie als de onze bestaan voor wie authenticiteit de voornaamste drijfveer vormt? En voor wie zin voor nuance geen belediging, maar een geuzentitel vormt? Wij zijn nu eenmaal geen partij van schreeuwers en demagogen. We beweren zelden dat een waarheid gitzwart of helderwit is. We hunkeren naar een clash tussen visies op de samenleving zoals die in politieke partijen worden vormgegeven, en kijken soms gefrustreerd toe hoe alles verengd wordt tot een haantjesgevecht tussen individuen. Individuen die door de media bovendien aan een zorgvuldige selectie onderworpen worden: want een soap met te veel acteurs zou voor de lezers of kijkers wel eens te moeilijk om volgen kunnen worden.

Voor onze partij – en ik kan hier ook spreken uit eigen ervaring – was de afgelopen jaren vaak slechts een bescheiden rol weggelegd in de politieke soap zoals die door jou en je collega’s journalisten mee wordt geschreven, Ruud. Maar als politieke partij weggeschreven worden uit het scenario? Ook scenarioschrijvers moeten weten waar de grenzen van hun deontologie liggen.

Politiek laboratorium

VlaamsProgressieven – en voordien spirit – mag er fier op zijn om in haar al bij al nog jonge bestaan al vele malen dienst gedaan te hebben als een progressief politiek laboratorium waar tal van vernieuwende ideeën bedacht en vormgegeven werden. Denk aan de verstrengde regels omtrent privéwapenbezit of aan onze voorstellen omtrent de omvorming van het huidige indexsysteem tot een rechtvaardigheidsindex, ideeën waarvan ik zelf aan de basis lag.

Maar ook aan onze innovatieve voorstellen omtrent nieuwe samenlevingsvormen, aan onze unieke visie op de interculturele samenleving of aan de concrete invulling van artikel 35 van de Grondwet om uit de communautaire impasse te geraken. We zijn een voorhoedepartij die nieuwe ideeën op de agenda plaatst die niet alleen hun weg vinden naar tal van maatschappelijke organisaties, maar die vaak ook door andere politieke partijen – niet in het minst door onze kartelpartner –worden overgenomen.
Die rol van progressieve voorhoedepartij zullen we ook de volgende jaren voluit opnemen, desnoods tegen de cynische stroom in. Soms met nieuwe mensen in de spotlichten dus. Maar daarom niet minder gesteund door de mensen die hen vooraf gingen.

17-09-2008, 10:38 geschreven door Els Van Weert  

Ziezo, het is er uit: zoals de meesten onder jullie inmiddels wel ergens konden lezen of horen, kondigde ik vandaag mijn afscheid aan uit de nationale politiek. Tot juni 2009 blijf ik uiteraard actief in het Vlaams parlement: ik heb er nog tal van voorstellen in petto rond thema’s als armoedebestrijding, geweld op school of gezonde voeding. Daarna wil ik me voluit concentreren op mijn schepenambt in Lier waar ik bevoegd ben voor Cultuur, Wijkwerking, Evenementen, Onderwijs, Duurzame Ontwikkeling en Ontwikkelingssamenwerking.

Sinds 1999 bekleedde ik een nationaal politiek mandaat. Als voorzitter van spirit (nu VlaamsProgressieven) smeedde ik samen met o.m. Patrick Janssen het kartel met sp.a. In 2004 trad ik toe tot de federale regering: ik was er verantwoordelijk voor de departementen Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie. Vorig jaar nam ik opnieuw mijn mandaat op als Vlaams parlementslid waarvoor ik in 2004 door de kiezers van de provincie Antwerpen werd verkozen. Sinds begin dit jaar cumuleerde ik dit nationaal mandaat met mijn schepenambt in Lier.

Al komt het velen onder jullie wellicht als een verrassing en spijt het me dat ik haast niemand voor deze aankondiging op de hoogte kon stellen: voor mezelf is dit wellicht de meest overwogen beslissing die ik ooit nam in mijn leven. En zelfs al was ik er op dat moment nog niet klaar voor om dit te verkondigen aan de buitenwereld: eigenlijk maakte ik deze keuze vorig jaar reeds op het moment dat ik Bettina Geysen aanzocht om zich kandidaat te stellen tot het voorzitterschap van onze partij.

Ik kies in de eerste plaats voor levenskwaliteit. Tien jaar bekleedde ik een nationaal mandaat, vijf jaar ervan bovendien in een extra opslorpende functie als partijvoorzitter of staatssecretaris. Ik heb prachtige tijden beleefd in de nationale politiek en geregeld ook mijn stempel kunnen drukken. Ik ben best wel fier dat ik aan de basis lag van de verstrengde regelgeving rond privéwapenbezit, dat ik als staatssecretaris twaalfduizend nieuwe banen in de sociale economie hielp creëren, dat ik via het Open Stadion Fonds de sociale rol van voetbal stimuleerde, dat ik de federale duurzaamheidstoets invoerde waardoor beleidsbeslissingen voortaan getoetst dienen te worden aan hun duurzaamheidsgehalte,  dat ik mee aan de wieg stond van het Vlaams Vredesinstituut, …

Al waren er ook mindere momenten: het is mooi geweest dus. Maar wat mensen soms al eens over het hoofd zien: dat vergt ook opofferingen, niet in het minst wat tijdsbesteding aan je gezin betreft. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om de volgende jaren wat meer tijd en energie in mijn drie opgroeiende en levensvrolijke kinderen te kunnen investeren. Daarnaast wil ik me de komende jaren ook voluit smijten voor mijn mandaat als schepen in Lier. Mijn stad verdient die extra aandacht. Er is zoveel werk aan de winkel hier. Binnen enkele maanden volgt een referendum over de heraanleg van de Grote Markt waarvoor ik resoluut de JA-campagne zal ondersteunen. Ik koos ook bewust voor een heel ruime en boeiende bevoegdheidsportefeuille.

Nu ik na juni 2009 niet voortdurend zal hoeven te pendelen tussen Brussel en Lier, zal ik zeker ook nog een extra tandje bij kunnen steken om goede plannen te smeden en te realiseren voor de inwoners van Lier en Koningshooikt.Ik neem dan wel afscheid van de nationale politiek, ik blijf ook actief als partijmilitant van VlaamsProgressieven. Mijn partij zal altijd op mij kunnen blijven rekenen. Niet alleen als schepen in Lier, maar ook als basismilitant en lid van het partijbestuur en de partijraad.

Toegegeven, tegen het cynisme van het Wetstraatmilieu was ik soms wat moe gevochten. Vooral de manier waarop sommige media onze partij voortdurend in het hoekje trachten te drummen, voelde en voelt erg onrechtvaardig. Maar we zullen blijven vechten tegen die vooringenomenheid en onze plek in het politieke landschap veroveren en verzekeren. Onze partij, haar programma, haar mandatarissen en haar leden zijn het waard om voor gevochten te worden. Het is daarom goed dat frisse krachten het roer overnemen om die strijd in de nationale spotlichten voluit verder te voeren. Op mijn raad en daad mogen ze ook in de toekomst blijvend rekenen.

15-09-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

Interne milieuzorg op de kabinetten van de Vlaamse regering vormt hoegenaamd geen prioriteit voor Vlaams minister van Openbare Werken, Energie, Leefmilieu en Natuur Hilde Crevits. Dat blijkt overduidelijk  uit een antwoord dat ik van haar ontving op een schriftelijke vraag ter zake. Ontgoochelend is dat. Net nu in de politieke wereld en in de publieke opinie stilaan doordringt hoe urgent de milieuproblemen zijn waarmee we wereldwijd geconfronteerd worden, blijkt de voorbeeldfunctie van de Vlaamse ministeriële kabinetten voor bevoegd minister Crevits van geen tel.

In een schriftelijke vraag polste ik minister Crevits naar haar ambities om – in navolging van o.m. een aantal ministeriële kabinetten en overheidsdiensten op federaal niveau – ook op het niveau van de Vlaamse kabinetten en administraties een zgn. EMAS (Eco-Management & Audit Scheme of milieubeheer & milieu-auditsysteem van de Europese Unie) in te voeren. EMAS is een doorgedreven vorm van intern milieubeleid: deelnemende organisaties onderzoeken de impact van hun activiteiten op het milieu, werken een concreet actieplan uit om die milieu-impact in aanzienlijke mate terug te dringen en durven daarbij zowel een interne als externe vorm van controle aan. De praktijk leert dat enkel een dergelijke doorgedreven, planmatige en begeleide aanpak tot betekenisvolle resultaten leidt. Zo niet verzandt interne milieuzorg al heel snel in vrijblijvende ad hoc maatregelen.

Maar dat laatste schijnt geen bekommernis te zijn van minister Crevits. Enkel binnen het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie lopen momenteel de voorbereidingen om een ISO 14001-certificaat te behalen: dat is bovendien een milieuzorgsysteem van niveau 3 en geen milieuzorgsysteem van niveau 4 zoals EMAS dat is. Achter dat voor niet-ingewijden wellicht weinigzeggend onderscheid gaat nochtans een wezenlijke beleidskeuze schuil: als zelfs het voor milieu bevoegd departement geen hogere ambities koestert, zegt dat veel over de prioriteit die interne milieuzorg momenteel geniet op het Vlaamse niveau.

Wat de Vlaamse ministeriële kabinetten betreft, is het antwoord van Crevits nog meer veelzeggend. Crevits minimaliseert de milieu-impact van de Vlaamse kabinetten, hoewel die met ca. 450 werknemers de proportie aannemen van een flink uit de kluiten gewassen bedrijf. Verder stelt ze onomwonden dat het geen zin heeft milieuzorgsystemen op te leggen tegen de wil van ‘het management’ in.

Ik ben er nochtans van overtuigd dat bij verschillende Vlaamse ministers er wel degelijk bereidheid is om werk te maken van een gestructureerd systeem van interne milieuzorg. Maar dat vraagt wel om een bevoegd minister die de maatschappelijke voorbeeldfunctie van ministeriële kabinetten ernstig neemt en het voortouw neemt om de reële milieu-impact van de Vlaamse kabinetten terug te dringen. Niet om een minister die zich tevreden stelt met de jaarlijkse deelname van kabinetten aan een aantal mediagenieke acties als de Dikke Truien-dag.

09-07-2008, 09:33 geschreven door Els Van Weert  

Volgende melding bereikte mij zeer recent vanuit het Bureau van het Vlaams parlement:

“Het Bureau neemt kennis van de brief van Vlaams volksvertegenwoordiger Els Van Weert van 16 juni 2008 betreffende een voorstel in verband met de indexering van de weddes van de Vlaamse volksvertegenwoordigers. Het Bureau neemt akte van het verzoek, maar is van mening dat het niet opportuun is het mechanisme van de loonindexering in vraag te stellen.”

Waarvan acte dus.

08-07-2008, 14:41 geschreven door Els Van Weert  

Mijn blog van 3 januari

Voor een leefloontrekker, arbeider of bediende met een bescheiden inkomen betekent een indexaanpassing met 2% een druppel op een hete plaat. Want 2% verhoging betekent voor een gezin dat moet rondkomen met een leefloon concreet maar 18 euro extra per maand. 2% voor iemand met een inkomen van 1500 euro betekent 30 euro extra. Terwijl 2% voor een minister of topmanager dan weer om en bij de 150 euro extra per maand oplevert. Dat zijn minstens twee onrechtvaardigheden samen. (....) Om deze onrechtvaardigheid weg te werken heb ik het voorstel van de rechtvaardigheidsindex gelanceerd. Een nieuwe indexformule die bestaat uit twee onderdelen. Enerzijds moeten de basisproducten zwaarder doorwegen in de indexkorf en anderzijds pleit ik voor een verhoging van de index in centen in plaats van procenten. Iedereen hetzelfde bedrag dus, wat ten opzichte van het huidige systeem een verbetering zal betekenen voor de lagere en middeninkomens. Om de nieuwe regering aan te sporen nu snel werk te maken van concrete oplossingen voor de koopkrachtproblemen zullen we de komende week met spirit in de verschillende Vlaamse provincies actie voeren.

Om de huidige inflatiecrisis te bestrijden gaan inmiddels stemmen op om een indexaanpassing over te slaan, een zgn. indexsprong (zie bvb. professor Marc De Vos van de Universiteit Gent, De Morgen van 8 april). Onaanvaardbaar is dit voor mij niet, mits deze operatie uitgaat van eenzelfde sociale rechtvaardigheidsgedachte die ook aan onze voorstellen omtrent een rechtvaardigheidsindex ten gronde ligt. Laat het mij concreet maken: een indexsprong voor lonen van 4000 euro bruto of meer lijkt mij gezien de ernst van de economische crisis best verdedigbaar. Nog maar net na de aanpassing in februari van dit jaar zou ikzelf als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf mei maandelijks op nog eens 167 euro extra mogen rekenen. Voor ACV-topman Luc Cortebeeck vermoed ik – mij baserend op wat hij over zijn loon zelf zei in een interview met Vacature – maandelijks een extra bedrag van ca. 110 euro. En Guy Quaden – u weet wel, vier keer beter betaald dan zijn Amerikaanse ambtscollega Ben Bernanke – zou bij een nieuwe indexaanpassing maandelijks mogen rekenen op zowat 790 euro extra. .

Laat ons wel wezen: geen van ons drieën heeft deze bedragen nodig om zijn of haar koopkracht op peil te houden, zoals dat dan heet. Mensen met lagere inkomens des te meer. Laat de rijken de crisis betalen, luidde het in de tijd. Dit lijkt mij een uitstekend moment om die slogan van kleinlinks op een erg verdedigbare manier om te zetten in beleidspraktijk.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

13-06-2008, 07:12 geschreven door Els Van Weert  

In Villa Politica kon ik ons idee van een centenindex uitleggen. Ook mijn voorstel voor een indexsprong voor hoge lonen kwam aan bod. Het interview begint op 60m32s

10-06-2008, 23:59 geschreven door Els Van Weert  

Daarnaast is de invoering van een centenindex in plaats van een procentenindex een voorstel dat nu echt eens serieus moet bestudeerd worden door de sociale partners.

Voor hoge lonen is een indexsprong ( het overslaan van een indexaanpassing) gezien de ernst van de economische situatie best verdedigbaar. Daarnaast moet er door de sociale partners eens goed bestudeerd worden of we de procentenindex niet stilaan kunnen vervangen door een centenindex .VlaamsProgressieven wil een index die wordt uitgekeerd in centen en niet in procenten. Een indexaanpassing levert dan evenveel op voor een minister of topmanager als voor een leefloontrekker, gepensioneerde, arbeider of gewone bediende.

Zoals de inflatie nu evolueert zal er in 2008 drie keer een aanpassing van de lonen aan de index zijn.
Ongeacht of je een hoog of een laag loon hebt, komt er binnenkort 2% bij je loon bij.Voor de mensen met een laag loon is dat weliswaar soms een magere maar noodzakelijke troost; voor mensen met een hoog loon zoals parlementsleden of laat staan ministers begint het dit jaar stilaan gênant te worden.

Els Van Weert : “ Nog maar net na de aanpassing van mijn loon in februari van dit jaar mag ik als Vlaams parlementslid na een nieuwe indexaanpassing vanaf volgende maandmaandelijks nog eens op 167 euro extra rekenen. Als de berichten over de steeds stijgende inflatie waarheid blijken, komt er in november of december een derde keer dit jaar een verhoging van dezelfde grootte.
Concreet stijgt het loon van een Vlaams parlementlid in 2008 dan met een slordige 500 euro.
Dat is niet meer rechtvaardig en ik vind het zelfs gênant worden.”

Ook andere mensen met een hoog inkomen – denk bijvoorbeeld maar aan topambtenaren, maar ook aan topmensen bij de vakbond – hebben geen nood aan drie procentuele indexaanpassingen per jaar.Niemand van deze groep heeft deze bedragen nodig om zijn koopkracht op peil te houden, zoals dat heet. Mensen met lagere inkomens des te meer.

VlaamsProgressieven roept de sociale partners op om dit debat eindelijk aan te durven gaan.
De uitgangspunten van het indexsysteem (met o.m. de automatische koppeling van de lonen aan de index) kunnen behouden blijven, maar de modaliteiten moeten rechtvaardiger worden ingevuld opdat ook de koopkracht van de meest kwetsbaren in onze samenleving beter kan worden gevrijwaard dan volgens het huidige indexsysteem het geval is.

Kijk ook nog eens naar www.bloggen.be/rechtvaardigheidsindex

29-05-2008, 00:00 geschreven door Els Van Weert  

‘Kathleen, of de schijn van het zijn' luidde gisteren de titel van ‘Pauli’s pen’, een rubriek waarin De Morgen-journalist Walter Pauli geregeld zijn licht laat schijnen over het reilen en zeilen in de Wetstraat. Kern van zijn boodschap: Vlaams minister Kathleen Van Brempt – ooit een beloftevolle politica die mee symbool stond voor de vernieuwing binnen sp.a – is verworden tot een mediageile tafelspringer die niet te beroerd is om naast zichzelf desnoods ook haar eigen kinderen te prostitueren om toch nog maar eens met haar snoetje in de krant of op TV te komen. Een zwierig geschreven column, zij het qua tonaliteit niet bepaald verfijnd. Niet gespeend van enige zelfingenomenheid ook. Pauli’s pen, maar Hugo Camps was nooit veraf.

De kritiek aan het adres van Kathleen oogde sterk overtrokken en onnodig persoonlijk. En ontbrak geloofwaardigheid wegens onvoldoende ‘fond’. Want Pauli verwijt Kathleen Van Brempt haar kunstjes te vertonen in het circus genaamd Wetstraat. Maar ontbeert zelfs maar een minimale zin voor zelfkritiek om toe te geven dat journalisten in deze metafoor niet zelden de rol van circusdirecteur spelen, die de circusartiesten alsmaar aanporren om het publiek te geven wat het wil: licht verteerbaar vertier; amusement en sensatie; en als je ‘babe-gehalte’ groot genoeg bevonden wordt, graag ook een tikje sensualiteit.

‘Meedraaien in de mallemolen!’ luidt het ordewoord dat je als politicus zowel door journalisten als spin doctors wordt toegeroepen. Je politieke idealen, initiatieven en realisaties grotendeels prediken in de woestijn is immers het weinig aanlokkelijke alternatief. Toch laat ik het circus graag aan mij voorbijgaan. Dat journalisten de wetmatigheden van de Wetstraat hekelen alsof zij op die wetmatigheden zelf geen gigantische impact hebben, stoort me mateloos. Of hij dat nu graag hoort of niet: ook Walter Pauli maakt deel uit van de cocon van de Wetstraat. Een cocon die alsmaar minder mensen weet te beroeren. Een cocon waar alsmaar meer mensen het hoofd van afwenden.

Liever dan als pot de ketel te verwijten dat hij (of in dit geval: zij) zwart ziet, zouden Pauli en zijn collega’s een debat ten gronde kunnen openen over de scheefgelopen relaties tussen media, politiek en publieke opinie. Mijn pen is dan wel niet zo scherp als de zijne, toch zal ik dat debat graag mee helpen stofferen.

24-05-2008, 13:23 geschreven door Els Van Weert  

Bij uw aantreden als minister in de regering Leterme gunden wij u – en met ons het gros van de humanitaire organisaties – graag het voordeel van de twijfel. Vooreerst omdat migratie en asiel voor de eerste maal in onze politieke geschiedenis als voldoende belangwekkend werden beschouwd om behartigd te worden door een minister die daar voluit voor kan gaan. Vervolgens omdat de teksten van het regeerakkoord – hoewel badend in een flou politique – indien voluntaristisch geïnterpreteerd u toch de mogelijkheid boden om verder te evolueren naar een beleid dat in de eerste plaats op humanitaire leest is geschoeid.

Amper anderhalve maand na uw aantreden heeft die voorzichtige hoop plaats gemaakt voor bittere ontgoocheling en diepe verontwaardiging. U weet ongetwijfeld wat de aanleiding vormt voor deze radicale omslag. Toen op dinsdag 29 april enkele honderden mensen betoogden voor de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken om uiting te geven aan hun grieven, werden tientallen actievoerders hardhandig opgepakt door de politie. Diezelfde Dienst Vreemdelingenzaken besloot daarop wraak te nemen op de meest cynische manier denkbaar: elf aangehouden actievoerders zonder papieren kregen immers te horen dat ze kortelings ons land zouden worden uitgezet.

Mevrouw de minister, wij zijn zondermeer verbijsterd over deze beslissing van uw diensten die wij – weloverwogen – durven catalogeren als een maatregel die volstrekt haaks staat op onze democratische traditie. Eén van de meest fundamentele mensrechten – met name het recht op vrije meningsuiting – wordt hier immers op flagrante wijze met voeten getreden. Ook mensen zonder papieren, mevrouw de minister, genieten dit universele mensenrecht.

Enkel in totalitaire regimes worden kritische stemmen ten aanzien van de overheid op een dergelijk vergaande wijze monddood gemaakt. Van u die zich als politica expliciet inschrijft in een liberale traditie kunnen wij de uitwijzing van deze actievoerders begrijpen noch aanvaarden. Wij vragen u dan ook met de sterkst mogelijke klem, mevrouw de minister: laat onze vrienden vrij.

Teken de internetpetitie en steun de actievoerders die dreigen uitgewezen te worden op http://www.ipetitions.com/petition/laatonzevriendenvrij/

Els Van Weert (Vlaams parlementslid voor VlaamsProgressieven)
Frank Wauters (partijbestuurslid VlaamsProgressieven en initiatiefnemer van de humanitaire organisatie Laat Onze Vrienden Blijven)    

13-05-2008, 07:11 geschreven door Els Van Weert  

Vrije tribune in De Morgen van 8 mei

De problemen met crimineel ontspoorde jongeren nemen toe, de ernstige feiten verplichten politici tot een krachtige reactie. Als VlaamsProgressieven nemen we de handschoen op, maar dan zonder te vervallen in simplistische voorstellen genre boot camps of heropvoedingskampen. Onze samenleving heeft heus geen nood aan een afdankertje van de Amerikaanse conservatieven dat haar failliet reeds lang bewezen heeft.

Het is niet voor niets dat in de VS het ene boot camp na het andere gesloten wordt nu blijkt dat ze meer wantoestanden veroorzaken dan dat ze jongeren op het juiste pad brengen. Het is dwaas en populistisch of minstens pijnlijk ondoordacht om te denken dat je de problematiek van moeilijke en criminele jongeren met dergelijke kampen zal klaren. Heropvoeden en klaar is kees? Vergeet het maar, zo werkt het niet.

Laat ons duidelijk zijn: ook als VlaamsProgressieven willen we geweld en misdrijven van jongeren niet vergoelijken of bedekken met de mantel der liefde. Een duidelijke en vroegtijdige reactie op normoverschrijding is zondermeer noodzakelijk. Maar wij ijveren voor oplossingen die werken. Oplossingen die niet alleen de probleemjongeren zelf, maar ook hun natuurlijke leefomgeving (hun gezin, school en netwerk van kennissen) mee in ogenschouw nemen. Want een jongere even weghalen uit een negatief milieu en hem of haar er een paar maanden later weer in droppen zonder tegelijkertijd ook dat milieu beïnvloed te hebben, zal weinig effect ressorteren. Zeker omdat die moeilijke levenscontext vaak mee aan de oorzaak ligt van het ontspoorde gedrag.

In Vlaanderen is via de bijzondere jeugdzorg het gepaste instrumentarium aanwezig om ter zake ook effectieve resultaten te boeken. Alleen, we hebben schandalige lange wachttijden die een welvarende regio als de onze onwaardig zijn. Het Globaal Plan van Inge Vervotte en Steven Vanackere is too little, too late. Het kan toch niet dat het soms meer dan een jaar duurt voor er iets gebeurt met de jongere? Want die tijd blijkt niet zelden ruim voldoende om van kleine feiten naar ernstige misdrijven te evolueren.

Wij pleiten daarom voor voldoende opvang- en begeleidingsmogelijkheden om alle kinderen en jongeren te helpen, of ze nu het slachtoffer zijn van bepaalde criminele feiten of er zelf plegen. Daarom stellen wij voor de financiële instroom voor de bijzondere jeugdzorg af te stemmen op de zorgvragen die er zijn in plaats van omgekeerd, zoals vandaag helaas het geval is.

Vergelijk het met de gezondheidszorg. Je bent ernstig ziek, maar de dokter laat weten dat je pas binnen vier maanden kan behandeld worden omdat je 43ste staat op de wachtlijst. Dan is het misschien al te laat. Dat is ook zo voor de jongeren die op het criminele pad geraken. Keer daarom de logica om: elke hulpvraag moet direct en adequaat worden opgepakt. Daar moet de overheid – vooral de Vlaamse – het nodige geld voor vrijmaken.

Opsluiten kan in ultieme gevallen de enige aangewezen aanpak zijn. Het is daarbij onaanvaardbaar dat wie erge feiten pleegt, dezelfde dag het politiekantoor of het bureau van de jeugdrechter uitwandelt, omdat er geen ‘plaats’ wordt gevonden. Maar tegelijk moet het sanctioneren ook opgevolgd worden. Jongeren die morgen een jeugdgevangenis of een gesloten instelling uitwandelen, maar niet intens worden begeleid door een sociale werker, komen later in 2/3de van de gevallen terug.

Jongeren in jeugdgevangenissen wegstoppen, is het probleem parkeren tot ze 18 jaar zijn. Vaak zijn die jeugdgevangenissen ook leerscholen van criminaliteit en broedplaatsen van recidive. Gevolg: na de jeugdgevangenis zijn jongeren enkel rijp voor de volwassenengevangenis en niet voor de samenleving. Jongeren actief aanzetten om zich te herpakken is daarom de boodschap. Eenvoudig is dat niet, maar toch zijn er behoorlijk wat succesverhalen.

Het klinkt misschien minder stoer aan de toog, maar als we echt resultaten willen boeken in de richting van een veiligere samenleving waarin minder jongeren ontsporen, dan is er voor ons slechts één krachtdadig antwoord: keer de logica om van de financiering van de jeugdzorg.

De hulpvraag moet de financiering bepalen, net zoals in de gezondheidszorg. En daar moeten we als hoog ontwikkelde samenleving het nodige geld voor uittrekken. Om te voorkomen dat we nog meer criminaliteit krijgen. En ja, dat zal behoorlijk wat geld kosten … Maar finaal veel minder dan al te laks te handelen om dan over 10 jaar vast te stellen dat we steeds meer volwassen gevangenen hebben, met een crimineel parcours dat in hun jeugdjaren startte, maar steeds verwaarloosd is.

08-05-2008, 07:22 geschreven door Els Van Weert  

28-04-2008, 23:15 geschreven door Els Van Weert