Na 7 maanden van zon, avontuur en massas zwarte mensen ben
ik dan toch weer terug in Belgie. De voorbije weken waren ongelofelijk druk en
de afsluitende blog is er even bij ingeschoten. Vandaag zal dan toch
eindelijk het laatste deel van de Chronicles of Africa gepubliceerd worden.
Het was een prachtige ervaring, die nog eens zo goed werd door het feit dat we
de dikste klotewinter van de voorbije 20 jaar ontlopen zijn. Zomer Zomer
Zomer is the way to roll.
Anyhow, deze blog is bedoeld om de mensen die nog niet het
genot hebben gehad de verhalen persoonlijk te horen te updaten. Deze keer
vertel ik jullie over onze backpack-trip, en hoe prachtig die uitgedraaid is.
Zonder planning, zonder kaarten en grotendeels zonder schoenen verkenden wij de
woestste delen van Zuiderlijk-Afrika, en onze duim was ons voornaamste
transportmiddel. Vorige blog ging nog even kort over mozambique dus vandaag zal
ik verder gaan waar ik jullie de vorige keer verliet. Mozambique Maputo
Fatimas backpackers.
Zoals eerder vermeld zijn we hier de twee Duitsers, Hetai en
Guido tegengekomen die ons een lift aanboden richting de Zuidelijke Oostkust
van ZA. Gemaakte plannen werden aan de kant gezet, goedkope mozambiquaanse Gin
werd ingeslagen (75 eurocent per fles) de rugzakken weer ingepakt en voor we
het wisten reden we richting Swaziland. Het landje dat ligt tussen Zuid Afrika
en Mozambique. In Swaziland zijn we 4 dagen gebleven. We hebben er de eerste
dag een nationaal park aangedaan (en zijn daar snachts eveneens blijven
kamperen) waar we nijlpaarden, neushoorns, olifanten, buffels, .. zagen en de
leeuwen konden horen brullen als we savonds in ons bedje kropen. Dag 2 in
Swaziland zijn we verder gereden richting de hoofdstad, alwaar we 2 nachten
zijn blijven kamperen bij Lea, een Australische rasta-chick die al enkele jaren
in Swaziland vertoefde en die Hetai kende van een vorige trip. Zij liet ons ook
de omgeving daar zien. We gingen naar een schooltje dat op een uur rijden van
alles lag, in de middle of nowhere. Een prachtige plek, met mooie aapjes! (zie
fotos) en ook de hoofdstad werd aan nader onderzoek onderworpen. Na het mooie
Swaziland besloten we richting Lesotho te gaan. Lesotho is een klein
koninkrijk, dat zich volledig in Zuid Afrika bevind. Een eilandje zeg maar. Het
wordt het dak van Zuid Afrika genoemd, en dat is ook waarom het nog steeds een
zelfstandig rijkje is. Door middel van een iets intelligentere politiek + het
feit dat niemand zin had om 4000m hoog te klimmen om 300 vierkante kilometer
extra te veroveren bewaarden zij hun soevereiniteit. Om van Swaziland tot
Lesotho te raken ga je een drie- vierhonderd kilomter door Zuid Afrika, maar je
zit ook al wel wat in wat hogere delen, dus mooie natuur gegarandeert. Dit
ritje hebben we op 2 dagen geklaard, met ergens een tussenstopje aan de kant
van de weg, al ergens nabij de grens met Lesotho. Wakker geworden met 1 van de
mooiste uitzichten. Makes your day.
Eenmaal in Lesotho besloten we om naar de Semonkong
Watervallen te gaan. Normaal gezien is het een tocht van 7-8 uur, maar omdat
wij, met veel, in een oud mercedesbusje met een moter van 1963 zaten deden we
er 2 dagen over, werden we 4x gesleept en ben ik ervan overtuigd dat ik
minstens de helft van de afstand naast de auto heb moeten lopen omdat het
anders te zwaar zou zijn. Wat heb je dan nog aan technologie? En des nachts was
het KOUD in ons tentje. KOUD. Dit was wel een van de enige momenten dat het
koud was. Moet ik toch wel toegeven.Toen we na hard labeur dan toch eindelijk Semonkong bereiktenbesloten we dan ook om 3 nachten te blijven
en wat oldskool te gaan hiken. 2 Heel erg mooie tochten gemaakt. Eentje naar
het vieuwpoint, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de Waterval (200 meter
hoog) en de andere zijn we naar beneden geklauterden beneden aan de waterval gezwommen en
gepicknicked. Lekkerr. Verder gaat de tocht dan weer. Van Lesotho Zuidwaards
naar de Kust. Destination
Coffee Bay.
COFFEE BAY
// COFFEE SHACK// BEST BACKPACKERS EVER.
Na een kleine 3 weken reizen komen we dan eindelijk aan in de Transkei. Paradise.
De backpackers Coffee bay, ook hier willen we 3 of 4 nachten doorbrengen, maar
uiteindelijk werden het er 6. Dagtochten, surfen, zwemmen,strand, drinken (af en toe) & geweldige
mensen maakten dit veruit de 6 meest relaxte dagen van de trip. MO FAYA, SPEED
KILLS & SHARING IS CARING! Zijn enkele van de vele, legendarische uitroepen
die daar gepasseerd zijn. Na 6 dagen vonden we toch dat we maar eens verder
moesten. s Avonds op een kaartje gekeken en wat namen opgezocht van plaatsen waar
we wel langs wilden.(we gingen 3/4
dagen enkel wandelen, met de grote rugzak, door de bergen) s ochtends
vertrokken we, vergaten het papiertje met de namen, en wandelden het eerste
deel van de tocht naar Hole in de Wall. Makkelijk zat. Er was een weg. Na Hole
in the Wall ging het echter fout. Toen we zeiden he, hier is een zijwegje,
laten we dit even volgen waren we een klein uurtje later hopeloos verdwaald.
We zitten op een berg, er is geen wegje meer en het begint te regenen.
Hoorrayy. Wouter die al het grootste deel van dag 1 op teenslippers/blote
voeten had afgelegd kon de teenslippers wel vergeten. Veel te glad op een berg
vol modder. En mijn sneakers hadden om de 1 of andere reden ook nul grip.
Blootsvoets door de modder baggeren dan maar, berg op, berg af, ezelpaadjes,
geen idee waar we zijn en nog altijd die regen
DAAR IS EEN DORPJE MET MEER DAN 5 HUIZEN WOUTER! KIJK! WE
ZIJN GERED!
Zou het nog ver zijn? Naah, nog 2 keer berg op zou ik
zeggen. Maak daar maar 7 keer van. We zijn
verdomme helemaal rond het dorp moeten lopen voor we een plek vonden waar het
enigsinds begaanbaar was. Ook dit was allemaal, blootsvoets, bunkerend, offroad
freestyle hardcore. Toch ff vermelden. Uitgeput, nat, natte spullen, modderig
en hongerig komen we bij de taxi-rank aan. Om daar te horen te krijgen dat we
niet een beetje verdwaald zijn, maar er in geslaagd zijn om 2 dorpen te missen
en TOTAAL uit de richting zitten. En dat er geen taxis meer rijden. Want het
is al laat. Balls. Dan maar rondgaan en hopen op een vriendelijke medemens die
ons een slaapplek kan geven. Wanneer we bij een priester aanbellen komt ons
geluk dan eindelijk weer terug. De man laat ons achterin zijn bucky slapen, en
we kunnen onze kleren te drogen hangen in de garage. Wat een geweldige slaapplaats.
Verder dan maar weer. Wandelend/liftend terug op onze route geraakt, en dan de
laatste dagmars naar Bulungula. Moe maar voldaan rusten we hier 2 dagen onze
zere voeten, om daarna weer noordwaarts te keren, de kust op richting
Durban.Nog een verlengde tussenstop in
Port st. Johns om te genieten van de jungle en shark-infested-waters. Heerlijk.
Ook in Durban bleven we een paar dagen om onze tocht rustig af te sluiten, en
daarna was het weer richting Johannesburg. Afscheid nemen, valiesjes pakken,
vliegtuig op. 7 maanden vlogen voorbij, maar vergeten zal ik ze niet.
BIG UP
AFRICA
I miss you
Vaarwel bloggers, het ga jullie goed ^^
PS. FOTO'S ZULLEN ZEER SNEL VOLGEN. fotoalbum ligt plat voor de moment. bon.
Ons vrijwilligerswerk zit er nu dan officieel op en we zijn vol goede moed aan onze reis begonnen. 12 Maart zijn we vertrokken, om 18.10 vertrok onze trein van Johannesburg richting Komatipoort (borderpost). deze rit duurde een helse 14 uur. Het was heet, lawaaierig, slechte bankjes en we hadden te weinig eten bij. Eenmaal in Komatipoort aangekomen zijn we overgestapt op een mini-van. Hier was het zo mogelijk NOG oncomfortabeler en NOG heter dan op de trein en bij aankomst in Maputo City waren Wouter en ik officieel verkankerd. Hier moesten we nog een laatste taxi zien te fixen die ons tot het hostel zou brengen. Uiteindelijk zijn we achterop een bakkie gekropen en die hebben ons dan via een shortcut door de ghetto naar onze bestemming gebracht. Eenmaal aangekomen daar zijn wij rustig beginnen koken terwijl (het was ondertussen vroege avond) het volk langzaam begon binnen te sijpelen. Hierna zijn we dan met de hele zooi naar een club gegaan en we hebben goed gelachen. We hadden iets van een 7-8 nationaliteiten in de groep.
Gisteren zijn we de hele dag opgetrokken met 3 Noorse meisjes, DownTown Maputo gaan verkennen. Daarna met de taxi naar de kust naar een vismarkt. Hier kon men zich dagverse vis/scampi's aanschaffen en voor een klein prijsje werden deze gekruid en op een bbq geflikkerd. Lekker gegeten, I have to admit. 's Avonds hebben we het gewoon rustig gehouden, wat biertjes gaan halen en goed gelachen. Ook werden hier connecties gelegd met 2 Duitsers die al 10 maanden door Afrika aan het reizen zijn met hun busje. Dit bleek een productieve avond, de Duitsers zijn aangenaam gezelschap en ze vonden dat hun busje nog wel plaats had voor 2 Belgen. Overmorgen vertrekken we dus voor een dag of 5 met hun, terug Zuid-Afrika in. En dan worden wij gedropt ergens in East Londen. Sounds like fun!
Voor de rest is er nog niet zoveel spectaculairs gebeurd. Buiten dit ene kleine voorvalletje waarbij we onze paspoorten in het hostel hadden gelaten, we gingen namelijk maar heel even naar de supermarkt. Wanneer we buiten komen worden we aangesproken door 2 politiemannen. We wisten natuurlijk meteen hoe laat het was. Deze jongens waren zo duidelijk op geld uit dat ik een brede grijns op mijn gezicht kreeg toen ze zeiden : "you can go to jail for 1 night for this". B.U.L.L.S.H.I.T. tien minuten en 5 euro later was het hele zaakje opgelost, en wij gaan nu nergens meer heen zonder onze identificatie.
Zozo, dit was het eerste korte relaas over onze reis. Wanneer het volgende internet eraan zit te komen weet ik niet. misschien binnen een week, misschien twee, ... wie zal het zeggen.
Ik had eigenlijk niet door dat ik al
zooo lang niet geblogged had. Excuses. Dagen worden weken worden
maanden, en opeens komt het besef: say what? Binnen 17 dagen zit
ons werk erop? Het is echt zot snel voorbij gegaan (het is
natuurlijk nog niet over, nog lang niet 30 april) maar de
integratie heeft zijn stiekeme werk al gedaan. Gisteren ben ik met
Walter en Sarge naar Johannesburg gegaan om de CMC nog eens te
controleren. Walter en Sarge gingen naar een meeting dus ik kreeg de
taak van inspectie op mij. Na een klein half uur zat het er op (ik
ken het gebouw nu wel ..) en aangezien Walter en Sarge een uur of 4
zouden achterblijven besloot ik maar om wat de tourist uit te hangen
en wat rond te wandelen door Johannesburg Centrum aka roetjesland.
Het is al vaak gezegd, maar om de ENIGE blanke te zijn in een heel
stadsdeel voelt natuurlijk wel een beetje raar. Iedereen kijkt
u nieuwsgierig aan what you doin' in mah hood bro?! en een
blank figuur is een baken van hoop en rijkdom voor de plaatselijke
bedelaars. Na vier maanden echter wandel ik vlot zigzaggend door de
massa, ontwijk de blikken van mensen die mijn zakken lichter willen
maken en probeer de stank die overal aanwezig is te negeren. Gedraag
u alsof ge weet waar ge mee bezig zijt, en de mensen laten u met
rust. Als ge de weg begint te vragen dan trekt ge aandacht. Niet
goed. Ik wist waar ik mee bezig was (het station is ergens daarzo
achter mij ..) en kon dus in het bezit blijven van geld, GSM en
nieren. De kleine expeditie werd beeindigd met een spelletje pool en
een fris pintje. Pas achteraf besefte ik dat 4 maanden geleden ik
hier waarschijnlijk in mijn broek had gedaan als ik hier alleen rond
moest lopen. AFS zou er nog steeds niet mee kunnen lachen, de
weners. Meer dan de helft van de AFS uitwisselingsstudenten komt
enkel in een Township op een bus. Een rondleiding, zoals de
dierentuin. Hoe kunt ge Zuid-Afrika begrijpen als ge niet in de
delen komt waar meer dan 75 procent van de bevolking woont niet
dat we overmoedig zijn, tijdens het reizen gaan we die plaatsen wel
vermijden natuurlijk. Beter voorkomen dan genezen.
Natuurlijk hebben we de laatste weken
niet stilgezeten. De MOTH shelter zit eraan te komen, we zijn aan een
programma bezig voor de NGO Doubles Ministry in Sicelo en de CMC is
natuurlijk nog steeds een prioriteit. Het enige minpunt is natuurlijk
dat de auto kapot is. En dat het station op een kilometer of 7
wandelen ligt. Dit houdt in: wandelen. VEEL wandelen. En het is hier
HEET. Veel wandelen en zweten dus. Om daarna een uur met de trein
richting Johannesburg te cruisen. Maar de treinen hier vergelijken
met de NMBS is zoiets als een derde-hands volkswagen uit de jaren
stillekes vergelijken met een nieuwe BMW. Het is een bak, het rijdt,
en daar houdt de vergelijking ongeveer op. Niemand weet hier
wanneer een trein komt. Men gaat gewoon op het juiste perron
staan wachten en hoopt op een snelle trein. Het concept snel
houdt alles in tot en met 30 minuten. Pas wanneer je trein anderhalf
uur te laat komt heb je lang staan wachten. Maar wanneer je, zoals
Wouter en ik, drie en half uur in de regen staat te wachten op een
trein die maar niet komt denkt men natuurlijk niet meer in termen van
snel of lang. Integratie of niet, dan wordt het gewoon
zwaar klote. Wanneer we na drie en half uur toch maar eens gaan
informeren aan het loket krijgen we heel droog de uitleg the train
is a little bit later.Deze man was duidelijk een sterk denker.
Andere minpunten aan de trein zijn: Warm, vol, plastieken banken die
speciaal ontworpen zijn om de gebruiker zo hard mogelijk te naaien en
geen toiletten. De trein die al anderhalf uur te laat is zal een
tactische 15 seconden stoppen, als je geluk hebt. En aangezien de
mensen die OP te trein willen natuurlijk niet het geduld hebben om
mensen eerst VAN de trein te laten, moet de loop-en-spring tactiek
altijd achter de hand gehouden worden. Treindeuren worden tijdens het
rijden naar believen geopend of gesloten en de echt durvers hangen
buiten. (we moesten het natuurlijk een keertje testen, toch? Cultuur?
..) Tussen sommige voertuigen geldt ook weer ieder voor zich en
god voor ons allen en als men lomp is dan valt men. Met gevolg dat
desbetreffende persoon zeer effectief over de komende 2 kilometer
rails uitgesmeerd zal worden. Buiten dit niets dan lof over het
treinsysteem.
Volgende topic, de afgelopen dagen zijn
er rellen geweest in Orange Farm, een location hier in de buurt. Nu
weten sommigen zich niet meteen een township voor te stellen. Even
uitwijden. Een township is heel simpel: een GIGANTISCHE stad. (over
het algemeen dan, er zijn ook dorpen, blabla, hetzelfde dus
maar dan kleiner, en dus minder spectaculair.) Maar dan vervangt men
elk stadsgebouw door een lage Shack. Een gebouwtje gemaakt van
zinkplaten en hout. De wegen zijn van zand, kinderen spelen op straat
met autobanden, luide muziek komt uit verschillende pubs, kleine
kraampjes en winkels kopen groenten, fruit, chips, sigaretten en
andere kleine dingen. Het is niet dat elke shack zo armoedig is als
ze eruitzien. Ik ben in shacks geweest waar leren zetels stonden en
een TV groter dan die van de oma van Gilles, en die probeert
bijziendheid te combineren met grote ondertiteling. (no offence) Ook
al is er slechtere accomodatie dan op het gemiddelde festivalterrein
in Belgie, toch ziet men nergens zoveel gelach als in de Townships.
Iedereen kent elkaar, er heerst een hecht gemeenschapsgevoel en
luidrichtige uitingen van liefde van 50jarige vrouwen voor jonge
blanke jongens zijn geen uitzondering. (Had ik al vermeld dat de
daken vol rommel liggen die moet beletten dat de zinks gaan waaien?)
Beeld u nu in dat ge op een kleine heuvel staat en overal rondom u is
township, zover het oog rijkt, met een paar zwarte rookpluimen hier
en daar waar nog een autoband ligt na te branden en de rommel op de
daken geeft een extra chaotisch zicht aan het hele zaakje. I have to
admit that's pretty impressive. Als de overheid na 2010 niet deftig
in actie komt en de townships komen in opstand gaan de
nieuwsberichten over Zuid-Afrika in 2011 een stuk interessanter
worden. Terug naar Orange Farm en het werk dat we er moesten
verichten.
Er waren service delivery protests, de
overheid voorziet namelijk niet voldoende in basisbehoeften zoals
zuiver water, wegen, .. De reactie hierop was brandende banden op elk
kruispunt en een geplunderde shop. Totdat dinsdag namiddag de politie
arriveerde, toen werd het stenen tegen rubberen kogels. 1-0 politie
en geen doden of zwaar gewonden. Na beloftes van de overheid om na
2010 onmiddelijk in actie te schieten bedaarden de boel, maar de
mensen waar we mee gepraat hebben waren het meer dan zat en veel meer
is er niet nodig
(leuke anecdote: In Orange Farm staat
er tussen de shacks heel droog een kasteeltje gebouwd van
handgemaakte baksteen en zinkplaten. Uitslover.)
De afgelopen maand hebben we ook in de
tuin gewerkt, opgeruimd, perkjes gegraven, Kortom, we zijn zwaar
gecrepeerd daar met 34 graden brandend op de rug. Het ziet er wel een
stuk netter uit nu, maar of het het waard was? (het gras begint er
alweer verdacht lang uit te zien ..). Ik ben ook een paar keer met
militia op patrouille geweest, wat natuurlijk ook altijd interessant
blijft om te zien en te doen. Natuurlijk wil ik niet alles
verklappen, zo hou ik de opties open voor prachtige verhalen over
spionage en vuurgevechten met 23 rebellen en 2 getrainde tijgers uit
de toekomst. (Waart gij derbij? Nee? Awel, zwijg en laat mij dan
vertellen)
We hebben nu ook een nieuwe
vrijwilligster, speciaal uit Nederland overgekomen, ook met AFS, om
ons dreamteam te versterken. Haar naam is Patty! Ook hier hebben we
weer geluk gehad dat de hele zooi goed overeen komt. (buiten de oude
vrouwtjes) en wij hebben weer iemand die onze afwas kan doen! Glorie
aan de macho-cultuur!
Nog iets dat waarschijnlijk niemand een
bal interesseert, maar toch: Ik begin vetstrak te worden op de
pooltafel. Voor 10-20 cent per spelletje kunt ge het niet laten
liggen. En daar waar in het begin vernedering en gelach het gevolg
waren van ons geklungel moet nu ook de ervaren speler uitkijken als
ik een beetje geluk heb met mijn ballen.
Een minder gezellige ervaring was om 's
avonds te gaan zoeken naar het varken dat ergens in het hoge gras
vanachter lag te pitten. Dat is dus 4 voetbalvelden gras van 2 meter
hoog, struiken en verdwaalde rollen prikkeldraad. Mietjes!
Roepen jullie dan. Maar wij zijn natuurlijk niet bang van een
rolletje prikkeldraad. Slangen daarintegen. Niet dat ik hypocriet wil
doen, maar Siphelele heeft een cobra van 1.5 meter doodgeslagen hier
in de tuin en aangezien het dichtstbijzijnde ziekenhuis een uur
rijden is en wij geen auto hebben. Reken zelf maar uit dat ge
behoorlijk lang aan het wandelen zijt en dat ge het dus met andere
woorden wel kunt vergeten. Het varken werd echter na een klein uur
gevonden zonder incidenten en tevreden konden wij gaan eten. (geen
varken, geen eten)
Zo, hier ga ik het is bij laten denk
ik. Ik weet dat het lang geleden is maar ik ben jullie zeker niet
vergeten. Het was deze morgen veel te vroeg en de inspiratie ebt
langzaam weg. Zonnige groeten en een virtuele kokosnoot voor iedereen
die de moeite nam om tot de laatste regels door te zetten. Het ga
jullie goed.
Na onze welverdiende vakantie in Cape Town zijn we terug volop in het werk gevlogen. Niet dat we "meer" doen dan in het begin, maar het werk begint eindelijk zichtbare vruchten af te werpen. Onze research in de Central Methodist Church heeft er voor gezorgd dat Bishop Paul Veryn uit zijn ambt gezet is, als kerkhoofd zowel als hoofd van een "vluchtelingencentrum". De voorbije maanden heeft een constante stroom van kritiek (door ons, en volledig terechte kritiek trouwens) de media gehaald. Het heeft zijn effect gehad. De Central Methodist Church als vluchtelingencentrum is zijn einde nabij. De kinderen zijn al verplaatst naar een andere shelter en aangezien wij rallyen voor het runnen van de MOTH shelter, aan het centraal station, hopen we binnenkort de last van de CMC nog met 750 man te verminderen. Of de CMC volledig gesloten zal worden, of zich zal beperken tot een kleinere groep daklozen en zijn structuur en aanpak herziet weten we nog niet. Het zal allesinds een hele verbetering zijn tegenover de huidige situatie.
Volgende "werkpunt", een vriend van Walter, Mechanic (uit Mozambique), belt hem om halfvier 's nachts. Home Affairs is aan hun deur komen aankloppen, heeft de hele familie Gestapo-style in de truck gegooid, met enkel de mogelijkheid voor 1 extra set kleren mee te nemen en heeft hen dan rechtstreeks naar de grens gebracht. De papieren van Mechanic waren vervallen. Een inwoner uit Mozambique kan in Zuid Afrika verblijven en werken, maar moet om de 3 maanden zijn passpoort vernieuwen. Mechanic was hier een week te laat mee en zat dus 1 week illegaal in Zuid Afrika (en zijn hele familie ook, aangezien die allemaal bij op het passpoort staan). Het feit is nu, Mechanic woont in een Shack gebouwd uit golfplaten. De buren aan beide kanten hebben allebei een "degelijk" en verzorgd huisje. Blijkbaar vond 1 van de buren dit een smet op de wijk, en heeft dus Officieren uit Home Affairs omgekocht. Normaliter ondergaan illegale vluchtelingen een proces van 12 tot 24 uur waarin ze geregistreerd en gerepatrieerd worden PLUS een week op voorhand een waarschuwing, zodat ze tijd hebben om hun spullen te pakken en alles te verkopen. Het laatste punt dat u moet weten beste lezer, is, dat als een shack 1 week leegstaat in een township, er zelfs geen shack meer over is. Laat staan dat er ook nog maar een spoor te bekennen zou zijn van wat er in die shack stond. Mechanic zou dus alles kwijt zijn, en iemand anders zou een mooi en degelijk huisje bouwen op zijn land. Einde verhaal. Gelukkig (of dikke pech ?) haalde walter ons om 5 uur uit ons bed. Kleren aan, trailer achter de 4x4, en het huis gaan leeghalen, en alles hier bewaren tot Mechanic het terug komt opeigenen. Om negen uur 's ochtends echter, krijgt Walter opnieuw een telefoontje van Mechanic, Hun truck heeft panne in "the middle of fucking nowhere", en het plannetje van Home Affairs om in de vroege voormiddag terug op kantoor te zijn gaat in rook op. Terwijl Walter, Siphelele en Sarge de verdere verhuis op zich namen gingen wij de trein op, richting Home Affairs. Een keer polsen wie er daar mankeert en of iemand er iets van afweet. Niemand blijkt bereidt ons te helpen, dus hebben we gewoon maar wat onrust gestookt. Toen niemand ons kon helpen vroegen we naar iemand hoger in rang (arrogant, zo moet dat :P). Wij dus naar boven, de plaats waar de directors horen te zitten. En hohoho, wat mankeert er daar, in dat belangrijke kantoortje? De 3 directors zijn nergens te bekennen. 2 mannen en 1 vrouw (Mechanic en zijn familie werden afgevoerd door 2 mannen en 1 vrouw. Coincidence? I think not.) Gelukkig was de secretaresse er wel. Gelukkig? Ja, onrust stoken is geweldig. We hebben haar rustig de feitjes voorgelegd. Namelijk dat er een familie gerepatrieerd was zonder door de nodige procedures te gaan. Dat dit een serieuze schending van de mensenrechten inhield, dat we een blanke Zuid Afrikaanse ooggetuige hadden (blank + zuid afrikaans = belangrijk, zeker als het om getuigenissen gaat) die bereidt was om te getuigen voor de rechtbank en dat dit zeer zwaar naar corruptie rook. En dat we dit ook met de media hadden medegedeeld. GE-NAAID. :D Mechanic is onderweg terug naar hier, zijn spullen zijn nog intact (buiten het tv kastje. onze excuses. Het was de trailer) zijn huis staat er nog en zijn honden leven nog. 2 van de 4 dan toch. Alweer, niet onze schuld. Inenten, zo heet dat. RIP Oscar & Max.
Over dan maar naar het volgende topic, de MOTH shelter. Zoals ik eerder al vermelde is de MOTH shelter een shelter nabij het centraal station, die 750 daklozen zal huizen. Iedere persoon kan tussen 1 dag en 3 maanden blijven. Als hij na deze 3 maanden een verlenging tot 6 maanden wil kan hij deze aanvragen. De bedoeling is niet dat men in een shelter kan wonen. Een shelter is een noodoplossing die je de tijd geeft om een job en een huis/shack te zoeken en je leven weer even op orde te brengen. We hebben ons voorstel ingediend. De shelter moet eind februari overgenomen worden en er zijn maar 2 concurrerende voorstellen. Er is dus een zeer behoorlijke kans dat we het gaan krijgen.
Laatste op de agenda. In de East Rand is de laatste weken hevige regenval geweest. Met als gevolg overstromingen waardaar een dikke 3000 familie zonder inkomen zitten. Een land vol NGO's en niemand steekt een hand uit. Daarheen dan maar. Lekker baggeren door de modder. Ingestorte huizen, weggespoelde huizen, ... Hier een klein artikeltje dat ik geschreven heb. Wouter wilt echt graag op de computer en het bevat alle feiten :) en ik ben een beetje lui.
FLOODS CAUSE OVER 300 DISPLACED FAMILIES IN PALMRIDGE AND POMOLONG
The continuing rain over de last weeks has caused major floods in Palmridge and Pomolong. In Palmridge approximately 3000 families were hit by the flooding. The ground on which their premises are located is transformed to a mudpool where even the trucks, provided to help replacing the shacks, were not able to get through. During the past 8 days 168 shacks have been moved with the help of RedAnts, local volunteers and Shoprite. Besides this no help has occured. Most families find almost all their belongings and food destroyed with no chance of decent shelter and food in the near future. With the current situation and an eye on the close future, removing only those shacks which have been hit hardest now is not enough. Weather reports show more rain in these areas in the next week and thus the whole area should be evacuated. The shacks which are built with wood are hit hardest. The wood starts to rot and collapses. Several families are using blankets to keep new rain out of their homes. Lack of propper organisation and funding leaves thousands of South Africans desperate. While removing the shacks to higher ground is one part of the plan, food, shelter and blankets are vital for the health of those who have been displaced by the heavy rainfall of the past few weeks. Sandbags are required to create a temporarily solution for those in the problem areas untill their shelters can be replaced.
In Pomolong, a sudden mudriver caused by the rainfall completely washed away 4 houses containing 40 people, and severely damaged dozens of others. These 40 people find themselves robbed of everything, since they had to run with only with what they could carry, the rest got swept away. Lots of houses that haven't been damaged yet face a chance of collapsing since future rainfall might further erode their fundings. 81 People are currently sheltered in the old hospital of Pomolong. The hospital has acquired clothes, blankets and food by donations of the local population, but there's not enough to help all those who are in need.
Nadat we uitgebaggerd waren zijn we dus rechtstreeks naar Salvation Army en Meals on Wheels gegaan, daar wat onder konten getrapt en nog dezelfde avond waren er al 2 trucks vol dekens en eten onderweg naar Pomolong. Op tenen trappen helpt wel degelijk.
Zozo, hier eindigt mijn relaas weer. Ik wens jullie allen veel sterkte met de kou. Vooral papa, -25 graden terwijl je zoon het zo'n goeie 50 graden warmer heeft moet hard zijn ;)
Nu we weer bij Walter op de boerderij
zitten kan ik weer rustig de tijd nemen om aan de blog te werken,
laten we hopen dat er nog megabytes over zijn om het te uploaden. De
laatste weken is het wat stiller geweest, dit heeft meerdere
oorzaken. Voordat we naar Cape Town vertrokken hadden we hier geen
internet, en in Cape Town zelf waren we veel te druk bezig met lol
hebben. Een zwak excuus, ik weet het. Aangezien ik niet echt meer
weet waar mijn memoires geeindigd zijn zal ik dus beginnen met onze
strandvakantie in Cape Town.
Cape Town, 14 december 4 januarie,
een stevige vakantie. Het begon allemaal met een busreis. Een lange,
saaie busreis. 16 uur rijden met de busorganisatie TransLux. Laten we
het op Trans houden, van de Lux was niet veel te bekennen. Snikheet,
geen ventilatie, en beenruimte waar zelfs klein duimpje nog over zou
klagen. Maar goed, we hadden goede vooruitzichten die de pijn iets
draaglijker maakten.Afgepeigerd en zweterig kwamen we 's ochtends
rond tienen aan in The Mothercity Het zonnetje scheen en de
taxichauffeurs deden hun uiterste best om ons te overtuigen van de
superioriteit van hun eigenste taxi. Het ritje tot ons hostel duurde
een minuut of tien, we wisten TOTAAL niet wat we moesten verwachten,
aangezien we op internet Cape Town Hostel Cheap
gegoogeld hadden. Maar het hostel was geweldig. Het bevond zich in
Greenpoint, ongeveer recht tussen de 2 populairste stranden en
Longstreet, de plaatselijke uitgaanswijk. De accomodatie was
degelijk, en de sfeer was, sja, geweldig. Er zat altijd wel iemand op
het terras om een babbeltje te slaan. En dan bedoel ik ook altijd.
Van 8 uur 's ochtends tot 5 uur 's nachts. Geniaal toch? Onze eerste
dagen bestonden vooral uit: het strand checken (goedgekeurd), de
omgeving checken (goedgekeurd) en Longstreet onveilig maken. Sjeweet.
Onze eerste avond uitgaan ging wel iets minder vlot als verwacht. Men
hebbe namelijk een bewijs nodig dat men de nederige leeftijd van 18
jaar heeft bereikt. Wij, onwetende Belgen, hadden dus onze Paspoorten
niet bij. En IEDEREEN raakte de club binnen, buiten Jo, blijkbaar zie
ik er niet uit als 19 (ter informatie, ik was de oudste van de hoop,
bastards!) uiteindelijk dus maar opgegeven, een pintje gaan drinken
en daar mensen leren kennen die contacten hadden in Springboks (een
club) waardoor we zonder ID binnenkonden. Hoorraayy! De dagen erna
zagen er ongeveer hetzelfde uit. Strand Eten Feestje. Een
geslaagde combinatie vind ik dan. Ook de rotswandeling met Jeremy was
een vermoeiende doch geslaagde activiteit. Na een kleine week, laten
we het op 5 dagen houden, zijn we binnengeraakt in een club waar de
minimumleeftijd 21 was en waar DUBSTEP gedraaid werd. Haleluja! Het
was een geweldige avond en we leerden er Didi kennen, die ons gelijk
meevroeg de dag erna naar een Houseparty met braai. Ook dit werd een
geslaagde avond met fijn gezelschap, chille muziek (oldskool hiphop
^^), een buitenzwembad en vlees. Veel vlees. (as usual) Op deze avond
werden ook weer plannen gesmeed voor de volgende dag. Een 5FM party,
guestlist only. Guess who got in? VIP? Thanks Didi, we love you! Daar
stonden we dus, tussen al het sjieke volk, en maar vegen! Ook zijn we
naar een verjaardagsfeestje gegaan van de ex-gastzus van Jore (een
vriendin uit Belgie van Wouter) Ja, we hadden er eigenlijk helemaal
niets te zoeken, maar zo het toeval het wil, er was een waterpijp,
met gezellige mensen, en ook hier volgde weer een uitnodiging voor
een feestje de volgende dag (weer dubstep, yezz!)
Op kerstmis dachten we dat we zielig en
alleen op restaurant (lees als KFC) moesten gaan, maar dat was buiten
het hostel gerekend. We hebben uiteindelijk een kerstdiner gehouden
met een man of 15, iedereen droeg een beetje bij, en het was
geweldig. Geen emmer vol kip maar ik heb voor het eerst in men leven
(denk ik?) gevulde kalkoen gegeten op kerst. LEKKAH! De dag na kerst
hebben we weer met Didi en Sara afgesproken, wat rondgehangen en 's
avonds DVD'tjes gekeken. Op deze avond werden ook weer plannen
gesmeed. Up next? Een Kampeertripje! Op 3 uur rijden van Cape Town,
verscholen tussen de bergtoppen lag een prachtig dal. Een rustige
camping, op 5 minuten wandelen van een bergmeertje met bijhorende
waterval waar men van rotsen van 6 meter kon springen. Het springen
op zich was fijn, maar toen Wouter zei: Jo! Ge moet duiken!
moest ik al mijn moed bij elkaar schrapen .. en het was niet genoeg.
Das vies hoog jom! En we weten allemaal dat ik niet zo'n held ben als
het op hoogtes aankomt. (ik steek het op het feit dat mijn ogen zich
toch wel een goeie 10 cm hoger bevinden dan die van Wouter) Anyhow,
het kampeertripje was meer dan geslaagd (ondermeer door de hangmat
die constant geshotgunned werd), en de 31ste keerden we weer
huiswaards om 's avonds te gaan knallen. Helaas. Zowat elke avond in
Cape Town was beter dan oudjaar. We maakten ruzie met Didi en Sara,
en zijn toen maar weer gewoon naar het hostel gegaan en hebben er een
rustige avond van gehouden. De laatste dagen in Cape Town hebben we
het ook zeer rustigjes gehouden. Genieten van de zon, genieten van de
zee en chillen. Zo gaat dat.
De busreis terug dan, even @#$ als de
heenreis, en voeg er dan nog een huilende baby aan toe. Merde alors.
Rond een uur of elf 's ochtends komen we weer aan bij Robert om daar
te ontdekken dat zijn baas (die het huis voor hem huurt) ons
buitenflikkert. Wat een nozem, het excuus was dat hij niet geloofde
dat wij vrijwilligers waren en dat hij niet kon toestaan dat Robert
zijn huis onderverhuurde. Goed, spullen pakken en naar de boerderij
dan maar. Daar hebben we de dagen erna besteed met het aanleggen van
een contactenlijst en research gedaan naar de conflicten in Congo.
Niet zo spannend, zeker nuttig.
Vrijdag dan, Walter besluit ons naar
Bruma-Lake te sturen, een soort toeristische vlooienmarkt om
foto's te nemen van verscheidene handgemaakte objecten die eventueel
voor fundraising gebruikt kunnen worden. Helaaselijk, we zijn nooit
zover geraakt. We nemen de trein naar het Centraal station, en zoeken
dan onze mini-van naar Bruma, we vinden er geen aan het centraal
station, dus besluiten we naar Hillbrown te wandelen, aangezien we
daar normaal overstappen als we naar Bruma gaan, met het (juiste)
gedacht om daar een taxi te versieren. Maar nu zit het lot ons toch
een keer stevig tegen. Ik hoor Wouter nog zeggen: Jo, kom aan mijn
linkerkant wandelen, dan kunt ge mijn tas in de gaten houden, we
zijn namelijk niet onbekend met mensen die eens eventjes in onze
spullen willen rommelen. Zo gezegd zo gedaan, ik wandel links, nu kan
er niks gebeuren, toch? Balen. Opeens komt een van onze zwarte
medemensen (sommige mensen vinden het woord neger blijkbaar
niet kunnen), middelbare leeftijd, uit een portier gesprongen met
getrokken mes. Ik dacht wat is da .., what the fu.. en bij oh
shit zaten zen 2 vriendjes die ons laf langs achter hadden
beslopen, eveneens met getrokken messen, in onze zakken. Het hele
voorval duurde misschien 45 seconden, ik verloor wat geld, maar
Wouter, die minder geluk had, had zijn camera en GSM op zak. (Het
zijn wel slimme jongens, aangezien ze het de autoriteiten het niet te
lastig willen maken met touristen, met oog op 2010, hebben ze de
bankkaart en paspoorten laten zitten.) Hierna kozen de jongens het
hazenpad, ze gingen een hoekje om, en tegen dat wij daar aankwamen
waren ze spoorloos. Natuurlijk had niemand iets gezien, en geloof
mij, er was stevig wat volk op straat. Naar het politiekantoor dan
maar, aangifte doen. We weten dat het vrij, zoniet compleet nutteloos
is, maar toch, better safe then sorry. En laat ik u vertellen, beste
lezer, op vrijdag 8 januarie 2010 om 10.49 GMT +2 was er een korps incompetente/arrogante agenten en officieren aanwezig in JHB
Central Police Station. 3 en half uur voor een aangifte. Mijn god.
Gelukkig was Walter, die we gebeld hadden (slechte connectie)
afgekomen naar het politiestation, hij wist niet dat we nog 400 Rand
overhadden (door die slechte connectie) om terug huiswaarts te keren,
dus speelde hij op safe. (en zo moet dat) Zo eindigde ons kleine
avontuurtje op de straten van Johannesburg.
En zo eindigt ook mijn blog weer.
Veel plezier met de blok lieverds, en
hou die voetjes warm!
Gegroet daar in Belgie, Mijn excuses voor de lange afwezigheid, maar wij zijn ook maar jongeren op vakantie, dus we hangen fulltime de tourist uit. Cape Town is echt een geweldige stad, properder, veiliger en gewoon veel aangenamer dan Johannesburg. We zitten in een geweldig hostel, in het midden van .. alles. Feestjes, het strand, supermarktcentrum, alles ligt binnen wandelafstand/een korte rit met de taxi. (ook wij hebben luie dagen) Ook het weer valt hier dik mee, dus we brengen regelmatig een dag op het strand door. Het water is wel koud, vies koud, dus echt veel gezwommen wordt er niet. Helaas. We hebben een boel mensen leren kennen, Wouter kende nog een Belgisch meisje dat hier zit met Rotary, dus daar hebben we wat mee opgetrokken. We zijn zelfs naar een Christmas Special gegaan, waar de geboorte van Jezus nagespeeld werd met de nodige kutmuziek als begeleiding. Gelukkig hadden we wijn mee, of we waren helemaal gecrepeerd. En op het enige dubstepfeestje van de maand hebben we Didi leren kennen, die ons meteen meevroeg naar haar houseparty de dag erop. En die ons de dag erop binnenkreeg Als VIP's op een guestlist-only feestje. Free of charge. Zoals ik al zei hangen we zwaar de tourist uit, onze actiefste activiteit tot nu toe was toch "Rock-hopping" langs de kustlijn. Dit houdt in dat men gewoon 4 kilometer lang de kust "afwandeld". Helaas kan men niet echt wandelen, aangezien het een rot(s)kust is, dus moet men springen, klimmen, en vooral, regelmatig een rustpauze houden als men een zeer chille rots tegenkomt. Genieten van het uitzicht, en zo nu en dan een walvis die bovenkomt of een zeehond die eens nieuwsgierig komt kijken naar "wat die bende nozems daar boven op die rots zit te doen" We hebben ook wat volk van Johannesburg leren kennen, dus eenmaal we terug daar zijn kunnen we eindelijk 's avonds ook es ergens heen. Ook kerst was hier zeer geslaagd. Er was een man of 12 die niets te doen had, dus hebben we ons eigen kerstetentje in elkaar geknutseld. Het was lekker, het was veel en het was CHILL. De eerste keer in men leven dat ik een gebraden kalkoen heb gegeten op kerst. Maar damn, zo'n beest is lekker. We beginnen ook best goed te worden in koken, wat we de laatste tijd steeds vaker en vaker doen. Fastfood blijft ook maar fastfood, en na een tijd is men de hamburgers gewoon weg beu. Vandaag is ook de laatste nacht in onze hostel, en dan moeten we slaapplaatsen gaan schooien, we zien wel waar we uitkomen. We kennen allesinds genoeg volk om ons een dak boven het hoofd te bezorgen.
Geniet nog van jullie laatste sneeuwresten, wij knallen 'm naar het strand.
Het is weer even stil geweest de laatste dagen omdat we terug bij
Robert zitten, dus internet wordt gelimiteerd tot wanneer we in
Johannesburg op een internetcafe kunnen. Het is wel fijn dat ik weer
eens even in de beschaving zit. Na een maand op de boerderij zijn een
zacht bed en een rattenvrij huis twee zeer welkome dingen. We werken
ook weer in de CMC, waar we onderzoek moesten doen naar een zaak van
kindermisbruik. Maar we ondervinden niet echt medewerking van het hoofd
van het vluchtelingencentrum en de mensen zelf.
De afgelopen week hebben we het buiten een keertje naar de cinema en
een nachtelijke dwaaltocht door Sandton behoorlijk rustig gehouden.
Maar dat is enkel om extra energie op te sparen voor de komende 16
dagen. Voor 200 euro/man hebben we 16 dagen vakantie in Cape Town,
vervoer (16 uur op de bus) en verblijf, enkel het eten en drinken
moeten we nog betalen. We zitten in het High Level backpack hostel in
Green Point, op een dikke kilometer van de zee. Kerst in een zwemshort,
een keer wat anders. De kerstsfeer is er niet echt, echt ELKE kerstboom
die men ziet is van plastic. En zoveel zijn er nu ook weer niet, enkel
in de rijkere delen van Johannesburg duikt er zo nu en dan eentje op.
We beginnen het taxisysteem nu ook zwaar onder de knie te krijgen, want
ondanks het afraden van AFS is dit het enige vervoersmiddel waarmee we
mobiel kunnen zijn in en rond Johannesburg. Maar het is helemaal niet
gevaarlijk, zolang men weet waar men heen moet en welke taxi men moet
nemen kan er niet veel gebeuren. Beeld u een volkswagen busje in, en
prop er dan 15 passagiers in. Zo zit het taxisysteem er hier dus uit.
En als er een dikke vrouw naast u komt zitten is de rit dus helemaal
naar de zak. Maar dit alles is nog steeds een stuk aangenamer dan 3
uur wandelen tot in het centrum, dus we nemen het geprop en het
rugzweet er maar bij. Tijdens onze ontdekkingstochten in Sandton hebben
we een GIGANTISCH shoppingcentrum gevonden. We zijn serieus 30 minuten
beziggeweest om een weg terug naar buiten te vinden. We zijn ook al bezig om
ons vliegticket uit te stellen tot half mei. Met het visum zijn er geen
problemen. Ons visum vervalt 14 maart, dus als we 12 maart verdwijnen
naar een of ander buurland, en 15 maart terug naar Zuid Afrika komen
krijgen we automtisch een 90-dagen touristenvisum. En dan kunnen we
lekker de tourist gaan uithangen.
We zijn nu juist 3 dagen in Cape Town, en het is echt een geweldige stad, honderd keer zoor mooi als Johannesburg, en we zitten in het "High Level Hostel" Waar we een mooi zicht op de baai hebben. Vanavond gaan we eens rondgaan met een Belgische vriendin van Wouter, waar we uiteindelijk gaan belanden, daar heb ik geen idee van. :)
Anyhow, mijn internet-tijd is op en we willen pasta met scampi's maken.
Recente briefingen van het thuisfront
onthulden dat er in belgie op de moment veel rotweer en examenstress
op de agenda staan. Geen last van hierzo, na een weekje minder
weer is de zomer nu dan toch vollenbak begonnen. Het voorhoofd
begint een bruin tintje te krijgen en de oortjes profiteren, na jaren
vertoeven in de duisternis van mijn haardos, van hun herwonnen
vrijheid en een stevige portie zon. Beide websites zijn, mits een
paar kleine veranderingen hier en daar, online en running. Laat het
fundraisen beginnen! www.dmpsp.org
en www.militia.org . Verder is
het de laatste weken zijn gangetje gegaan. Een avondje naar de pub in
de township en wat poolen, een vergeefse poging om een konijnenhok te
maken, wat rondhangen in de zon, Ook is er een nieuw subproject
bijgekomen, namelijk een structuur bedenken voor het
kinderopvangcentrum in Lesotho met verschillende dagactiviteiten.
Kans is groot dat we er ook een week of twee gaan werken als
begeleiders. Met de maand december voor de deur begint ook de jacht
naar een deftige camping ergens nabij Capetown om een weekje te gaan
strandkloppen, ergens rond kerst ofzo, muhaha!
Het voorbije weekend ben ik ook weer
gaan patrouilleren met militia, in Henley on Klip, waar veel inbraken
zijn. Inbrekers hebben we niet gezien, maar de ambulance is toch twee
maal moeten komen. Een jongen lag bewusteloos op de straat nadat hij
aan het kortste eind had getrokken in een gevecht, en zijn vrienden,
ook niet meer van de nuchtersten, kregen hem niet meer wakker. Een glazen fles op het hoofd doet namelijk niet zo'n deugd.
Helaas. Nadat de jongens van de ambulance meneer hadden meegenomen
vervolgden we onze tocht, om een half uur later getuige te zijn van
een auto accident 100 meter voor ons. Het ongeluk bestond uit 3
auto's, waaronder 1 politiewagen en 1 dronken chauffeur zonder
rijbewijs die duidelijk niet akkoord was met de plaatselijke
snelheidsbeperking. Moge hij rotten in de gevangenis. Bloed is ook
zeer goed zichtbaar op een witte pick-up truck. Ranzige boel.
Ambulance twee dus. En als laatste missie een verdacht huis in de
gaten houden waar koper gestript wordt voor verkoop. Al bij al zeker
een interessante nacht gehad.
Verder heb ik dan ook eindelijk een
bedpartner gevonden, meer dan 1 zelfs. Maar de liefde is niet
wederzijds, ik prefereer namelijk gezelschap met net iets minder
haar dan de gemiddelde rat. Gelukkig heeft een stevige portie vergif
deze beestjes netjes naar het hiernamaals gezonden. Problemo solved.
Wouter is nu ook weer op de boerderij, dus veel plaats voor
indringers in bed is er al niet. Elke nacht bestaat uit een
onderbewust gevecht met het deken als inzet, dat ik blijkbaar altijd
win. Maar geen nood, Wouter heeft een slaapzak, anders zou mijn
onderbewustzijn vast niet zo gemeen zijn.
Anyhow schatjes,
keep in touch.
And remember, don't drink and drive,
rather smoke and fly!
Heeft iedereen het nog naar zijn zin in Belgie? Ik hier allesinds wel, alles gaat nog steeds zijn gangetje, buiten het feit dat Walters Jeep wat defecten had en we hierdoor niet elke dag de noodzakelijke afstand naar de Central Methodist Church konden afleggen. Maar geen paniek! Een rustige week was het gevolg, met een beetje computerwerk op de boerderij, een wandeling naar de dichtse Township, en wat genieten van die heerlijke, zwoele zon. De zon en het poolen leverden helaas niets op, buiten een verbrand voorhoofd (voor zij die nog niet up to date zijn, mijn haarlengte is gereduceerd tot 9 mm), maar het computerwerk begint vorm te krijgen. www.militia-trust. org is een feit, en de website voor Displaced and Migrant Person Support Program zal binnenkort zijn eerste stapjes zetten in de wijde, blije wereld van het internet. Mijn derde week op de boerderij is officieel ingegaan, ik plan binnenkort nog eens naar Robert terug te keren om mijn resterende spullen op te halen. Aangezien ik plan hier te blijven en alles wat ik op de moment bij me heb zijn de kleren voor die originele 4 dagen. Festivalstyle. En ja, ik was mijn kleren. Soms.
Blijkbaar zijn er nog mensen, daar ergens, ver in hun eigen wereldje, die niet helemaal door hebben wat we nu precies doen. Aangezien we nu een maand verder zijn kan ik een iets beter beeld schetsen dan toen in het begin. Obvias. Sedus, het werk: Ik werk voor een Non Governmental Organisation (NGO) genaamd Displaced and Migrant Person Support Program. Mijn taken en die van mijn Limburgse mede-afrikaner lopen grotendeels gelijk. Het in de kaart brengen van Xenopobia in Zuid Afrika, de oorzaken en de huidige situatie. Alsook de oorzaken van migratie, de routes en middelen die migranten gebruiken om Zuid Afrika op een al dan niet legale manier te betreden en mogelijke problemen met de plaatselijke bevolking/authoriteiten. Wanneer we genoeg research gedaan hebben is het de bedoeling hiervan een verslag te produceren dat aan verschillende overheidsinstanties voorgelegd zal worden, en ook gebruikt zal worden om fundraising te doen voor DMPSP. Hier eindigt onze gemeenschappelijke taak. Wouter heeft de taak gekregen om een oplossing te bedenken voor het ruimtegebrek van de kinderen in de CMC. Ik ben aangenomen als Walters persoonlijke web-assisten, en ben websites aan het opzetten voor 2 NGO's en hieraan gelinkt de taak om fundraising op poten te zetten. Dit houdt in, samen met Walter de manier van promotie van de organisatie uitwerken en een manier bedenken om geld in het laatje te brengen. "Saai Werreeeuuuhk!" hoor ik iemand daar achterin roepen. Fout. De research op zich bestaat eigenlijk uit: op verschillende plaatsen in het land met de lokale bevolking praten en hun verhaal te weten te komen. Geen sociale isolatie dus. Zei ik in het land? De buurlanden zullen ook onderworpen worden aan de Belgische superioriteit! Het weekendje Mozambique was slechts een voorproevertje van wat nog komen zal! Maargoed, niet te enthousiast, dit is Afrika, you never know what happens next.
Nu werkweek en werk onder de loep genomen zijn resten er nog, de weekends! Ook hier de beste periode van de week! Er zijn 2 weekends voorbijgegaan sinds mijn laatste update, het ene wat maffer, het andere wat spannender. In het maffe weekend zijn ik en Wouter met iemand die we hadden leren kennen in de CMC meegegaan naar een traditioneel Afrikaans feest in een Township van East Lesotho. Bij aankomst lag de koe mooi geslacht en opengespreid op de oprit en stukken verse koe (kan een koe vers zijn?) werden op een geimproviseerde BBQ gezwierd. Het late middagmaal bestond dus uit vlees, vlees en vlees. Heerlijk! Nadat onze buikjes gevuld waren liet de neef van de gastheer ons de plaatselijke Township zien. We werden bijna letterlijk door 1 op de 4 mensen binnen uitgenodigd en kregen overal iets te drinken, meestal van alcoholische aard, aangeboden. Een beetje aangeschoten keerden we terug naar het huis van onze gastheer om een deel van het ritueel bij te wonen. Veel gestamp, gedans, gezang, traditionele kleren en alcohol. Veel alcohol. Bier van alle merken, zelfgebrouwen traditioneel Afrikaans bier (als m'klak'ntongboit uitgesproken) en allerhande breezer- en sterke dranken. Het traditioneel bier was fijn om eens te proeven, maar bweuch, geef mij maar Hansa, Black Label of Castle, alle drie zeer degelijke bieren. Na deze rituele uitspattingen volgde het avondmaal bestaande uit vlees, bonen, en wat groenten. De rest van de avond brachten we gedeeltelijk door in het huis of struinend door Lesotho. It was a great night.
Het andere weekend was iets minder lekker, maar toch een ervaring op zich. 's Nachts met Walter, Maikel en Sarge gaan patrouilleren bij de CMC. 2000 mensen samengepakt in een kerk en bendevorming a volonte. Walter en co waren allemaal in uniform, maar ik stond daar. CMC waar mensen 's nachts niet komen en auto's niet eens stoppen aan het rode licht. In teensletsen, shortje en t-shirt. Patrouilleren en een headcount doen. We gingen eigenlijk ook een nachtelijke operatie doen om alle inwoners te registreren, maar het hoofd van de kerk weigerde medewerking. Patrouilleren dus, het dronken gebral in toom houden, iedereen naar binnen jagen, de dronkelappen buiten houden, op hun plaats zetten en wegsturen. Tot 2 uur 's nachts hebben we buiten en binnen de kerk gepatrouilleerd. En het stonk. BBC was er ook, een of andere journaliste ging er een nacht slapen, haha, ze had 2 bodyguards bij waar ik 4 keer inpas, en om twaalf waren ze allemaal spoorloos. Magie! Er deden zich ook minder grappigde dingen voor. Een van de jongeren in CMC had een accidentje gehad(??) en dus moest de ambulance komen. Zijn halve onderarm lag open door een glaswond.
Aan de ambulance:
Maikel: Jo, have you ever smelled the smell of someone covered in his own blood? Jo: Euhm, no, why? Maikel: Dude, come check this out, this guy got fucked up!
Maar zonder kleerscheuren en met al mijn bezittingen nog veilig in mijn zakken keerden we terug om 2 uur om allemaal veilig in ons bedje te kruipen. De muizen en insecten in de kamer neem ik er vrolijk bij!
Zozo, ik heb geen idee hoelang het precies geworden is, ik schrijf in kladblok, maar ik geef er de brui aan! Als je nu nog niet genoeg weet dan stap je maar in het vliegtuig en kom het hier eens uitchecken zou ik zo zeggen, zeker de moeite waard.
Ik groet u, beste lezer, waarschijnlijk vriend of familie,
Na een maand in Zuid Afrika kan ik dan ook blind typen op een QWERTY toetsenbord, hoera! gedaan met het gepruts en het gezoek naar leestekens. Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets heb laten weten, dus geef ik maar weer eens een overzichtje van wat me de afgelopen week overkomen is.
Niet al te veel eigenlijk, de vorige weekdagen is het rustig zijn gangetje gegaan, research in de Central Methodist Church, ze beginnen ons daar te kennen nu. Ook is er een taakverdeling gekomen, buiten het research doen naar xenophobia neemt Wouter het kinderverblijf van de kerk onder zijn hoede. Hieronder valt: De herindeling van het gebouw, zodat alle kinderen en jongvolwassenen zich op 1 verdieping bevinden die dan makkelijker te beveiligen en controleren is. Het in kaart brengen van mankementen zoals lekken, kapotte vloeren, ventilatie, ... Terwijl ik de nobele taak heb gekregen om websites op te zetten voor zowel "Displaced and Migrant Person Support Program" alsook "Militia". Hierbuiten ben ik ook fotograaf van dienst, foto's trekken van de kerk, en elk ander project waar DMPSP zich mee bezighoudt, met als voornaamste doel om fundraising voor de kerk en de organisatie op poten te zetten. Moeilijker dan gedacht trouwens, hoe overtuigt men mensen om hun zuurverdiende centjes af te geven aan migranten? Maar dat zal wel lukken, het voornaamste knelpunt op het moment is het stuk schroot dat de naam PC draagt dat resoluut weigert om mijn liefelijke webdesignprogramma Dreamweaver te runnen. Maar er komt hopelijk snel een nieuwe PC die deze taak met plezier zal uitvoeren.
Ik verblijf nu ook al 10 dagen op de boerderij, met een hoeveelheid kleren voor 4 dagen, njummie :O Zondag zijn we gaan vissen aan de rivier. Vissen. Veel gevist is er uiteindelijk niet, maar dat kon de pret niet bederven, na 2 uur staren naar de vishengel borgen we de spullen op, wandelden wat stroomopwaarts, om dan stroomafwaarts te zwemmen. Jippie, Spelele en Maikel verzekerden ons dat er geen krokodillen of ander gevaarlijk spul in het water zat, maar vertelden achteraf wel lachend dat er "Puffadders" in het gras naast de rivier zaten. Smeerlappen! Maar voor deze beesten geldt: If you leave them alone, they'll leave you alone. Al bij al een prettige dag gehad, met een overdosis zon "au, mijn schouders", een frisse pint en het gezelschap van de gezellige medevissers! (die iets minder konden lachen met de waterpret die alle vissen verjoeg)
Ook heb ik mijn eerste slapeloze nacht gehad omdat mijn eten weigerde te verteren en dus de makkelijkste weg, langs boven, koos om zich uit mijn maag te verwijderen. Walters bed ondergekotst, oeps :P Maar ik voel me al veel beter, geen koorts en geen spierpijn, dus voor zover ik de symptomen ken is het geen Malaria, eerder de combinatie van VEEL en VETTIG eten. (ik hou het in de gaten hoor thuisfront, als ik me binnen dit en 2 dagen niet kiplekker voel spring ik even langs bij de dokter) Geen spierpijn, dat is dan voor zover het mijn bovenlichaam betreft, gisteren zijn we Baptista van school gaan halen met de Uno. We hebben de auto 2 van de 10 kilometer moeten duwen voor hij eindelijk wou starten, en daarna nog een keer of 5 elke keer als hij weer stilviel. Gratis fitness, zo heet dat.
Sfeerbeeld van de week: 2000 kippenkuikens in de keuken, wat een lawaai! Walter heeft al deze donzige beestjes in de 4x4 gestoken en is ermee naar Eastern Cape gereden om ze daar te verkopen.
