Hiep hiep hoera! Niet alleen ikzelf ben onlangs weer een jaartje ouder (en wijzer ) geworden. Deze maand bestaat ook deze blog maar liefst 6 jaar! Jaren waarin er best veel gebeurd is: tram 3 opgestapt, van werk veranderd, verhuisd.... Al bij al mag ik best tevreden zijn, eigenlijk.

Soms zijn er periodes waarin het ontzettend druk is, andere periodes kabbelt het leven rustig verder en valt er niet veel interessant te vertellen.

Daarom probeer ik maandelijks 1 of 2 berichten te posten. Niet zo heel veel, maar ik wil het een beetje boeiend houden. In eerste plaats voor mezelf, maar ook voor 

jullie lezers. Als er echts iets te melden valt, vernemen jullie het natuurlijk snel hier of via andere weg.

Ik hoop op deze manier nog een hele tijd verder te kunnen doen!

Spring sprong....voor je het weet is het alweer lente! 

De maand maart heeft al rare kuren gehad. Vorige week was het nog ijskoud en in er viel zelfs nog een vlokje sneeuw! Vandaag een heerlijke lente dag. Nog een beetje aan de frisse kant, maar het zonnetje doet haar best en de natuur staat in volle bloei. En of ik daar blij van wordt!

Dit betekent ook dat het drukke seizoen op mijn werk er bijna op zit. Volgende week werk ik nog twee dagen, daarna begint mijn verlof. Love it! We vertrekken dan die zaterdag ook op skivakantie naar Zwitserland. Ik kijk er zo naar uit! 

Maar eerst vieren we donderdag nog mijn verjaardag. Ik heb geen zin om mijn leeftijd te vermelden (in de rubriek 'meer over mij' staat het wel ergens, voor zij die te nieuwsgierig zijn). Maar anderzijds: verjaren is best plezant, toch? Een dagje van lekker uitslapen, misschien een beetje shoppen, daarna in de infraroodcabine en 's avonds gaat mijn lief papaatje lekker koken .

Nog een paar leuke nieuwtjes: ik heb een reisje naar Kreta geboekt in augustus, samen met een vriendin! Toppie! Gisteren is ook mijn nieuwe boxpring-bed geleverd! Ja, ik heb nog is wat geld uitgegeven. Af en toe moet dat kunnen, he. Het is trouwens een perfect verantwoorde investering: op slaapkwaliteit mag je niet besparen! Zeker met mijn zwakke rug en gevoelige spieren is een degelijke matras geen overbodige luxe.

Zo, ik ga deze goed nieuws show nu maar stoppen

See you soon!

Wegens een geannuleerde opdracht ben ik vandaag.... een extra dagje vrij! 

Het was welgekomen, want de laatste dagen voel ik me niet echt top. Heel moe, hoofdpijn en spierpijn. Het klassieke verhaal. Maar wonder boven wonder dus nog niet echt ziek geweest. Het is wat drukker geweest de laatste weken, vooral op het werk dan. Niet dat ik dat erg vind, integendeel. Maar het heeft natuurlijk wel invoel op mijn lichaam. Niets aan te doen, ik probeer goed zelf te dragen voor mezelf en dat lukt behoorlijk

Ik ga ervan profiteren om een aantal dingen kleine dingetjes gedaan te krijgen die anders blijven liggen, zoals deze blog posten (ja, ik weet het. Het is een beetje stilletjes de laatste tijd. Sorry daarvoor!). Straks misschien langs mijn grootouders, wat sporten, wat netflixen bij mijn broer (die zit met zijn intussen-al-vier-maanden-maar-nog-altijd-kersverse- vrouwtje in Amerika, by the way). Kortom.... alleen maar leuke dingen! Komt helemaal goed ;-)

Ik ga er meteen eens aan beginnen, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik al een halve vrije dag verspil voor het computerscherm 

Tot heel snel!

Kijk niet te veel achterom,

elk nieuw jaar is een nieuw begin.

Haal de moet er wat vaker uit,

hou de moed er altijd in.

Ga achter je dromen aan:

geniet, lach, bewonder, bemin.

Ik wens je een prachtig jaar,

eentje helemaal naar je zin!

Melige kerstsongs in de straten (en stiekem bij mij thuis ook, hoor), lichtjes overal, druk over-en weer-gemail met laatste afspraken rond het kerstmenu, lange wachtrijen aan de kassa, de warmste week op radio en televisie (goed bezig, by the way!).....Ho ho ho, het is weer zover!!! Bijna kerstmis! En ja, natuurlijk het is allemaal een opgeklopt en commercieel gedoe. Geforceerde gezelligheid, te veel verplichtingen, en er zo zijn er nog een heleboel argumenten om kerst niet zo heel tof te vinden. En toch, en toch... ik vind het wel nog altijd fijn! Daarom kijk ik er ook naar uit, om met de hele familie samen te zijn.

De laatste dagen voel ik me niet zo fit, ik doe het vandaag nog wat rustig aan. Al moet ik nog wel naar de winkel voor de laatste inkopen. Maar vanavond blijf ik lekker thuis, met een kerstfilm en de kat op schoot. Stilte voor de storm.

Volgende week ga ik bij een vriendin oud op nieuw vieren, zal ook wel leuk worden. Daarmee is er alweer een jaar voorbij gevlogen, ongelooflijk eigenlijk.

Op persoonlijk vlak was het al bij al een rustig jaar, wat ik eigenlijk prima vind. Ook in 2018 mag alles zijn gewone gangetje blijven gaan, met af en toe een hoogtepuntje hopelijk.

Ik wens iedereen die dit leest een warme, vredevolle kersttijd en een goede start van het nieuwe jaar!!!

Liefs en feestkussen

Dit keer stond een consult bij de dermatoloog (nazicht van vlekjes) en een aantal onderzoeken bij oogheelkunde (opvolging oogdruk en oogzenuw) op het programma.

De dag begon al slecht: gietende regen, een ongeluk op de autostrade en als gevolg daarvan een monsterfile  opweg naar het ziekenhuis. Ik kwam hopeloos te laat op mijn afspraak, de eerste is daardoor helaas niet kunnen doorgaan. Balen!

Daarna geduldig wachten in de wachtzaal, die afgeladen vol zat. Vrolijk wordt je hoe dan ook al niet van wachtzalen, en al helemaal niet als je zo ellendig lang moet wachten. Gelukkig liepen de onderzoeken zelf wel vlot en ben ik er weer voor een tijdje vanaf 😋.

Wat valt er verder nog te zeggen? Natte en donkere novemberdagen. Volle weken werken, want het is nu zoals te verwachten viel  wel lekker druk. Morgen nog een lastige vergadering met de medebewoners. Nee, het is echt geen topweek 😣. 

Van mij mag het nu heel snel kersttijd worden! Want daar word ik dan weer wel vrolijk van!

De bomen worden langzaam kaal, pompoenen zijn plots heel populair, het winteruur gaat in, dikke jassen worden weer boven gehaald. Jawel, de herfst is begonnen.

Ik voel het helaas ook aan mijn spieren en gewrichten, maar daarover wil ik nu niet gaan klagen.

Het is tot nu toe nog vrij rustig op het werk, maar druk daarbuiten. Concerten met het koor, activiteiten met de vereniging, afspreken met vrienden... ik weet wat gedaan.

Volgend weekend gaan we ook een weekendje weg met de familie, dat is al een jaarlijkse traditie geworden. Wandelen, gezellig samenzijn, het wordt leuk.

Maar heel veel spectaculairs valt er dus niet te melden, deze keer.

Ik zal me nog is bezig houden met een gedichtje of zo ;-)

Tot later!!!

Zoals aangekondigd: de maand september is al halfweg en we zullen het geweten hebben!

Eerst ben ik natuurlijk op vakantie vertrokken naar Kroatië. Ik keek er al heel lang naar uit, al wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Een volledig vreemd land, een groep waar ik niemand kende... het kon zowat alle kanten op. Maar het is volledig meegevallen, hoor! Kroatië is prachtig en we hebben zoveel mooie dingen gezien.

Dubrovnik, Kurçola, Split, Mostar...stuk voor stuk fantastische steden. En het gezelschap was ook best ok, gelukkig. Het was altijd heel gezellig en leuk.

Het weer was wat wisselvallig, maar we hebben al bij al nog geluk gehad. Toch een paar dagen met volop zon waardoor de helderblauwe zee nog mooier uitkomt.

En dan was het al heel snel zaterdag. De langverwachte trouwdag van mijn broer en schoonzus. We hebben er allemaal zo lang naar toegeleefd en dan is die dag zo voorbij. Maar het was geweldig! Het weer was bang afwachten, ze voorspelden erg wisselvallig met buiten en amper vijftien graden. Maar zaterdagmorgen was daar plots de zon! En die is eigenlijk tot een stuk in de namiddag blijven schijnen.  Warm was het niet, maar het is tot onze opluchting toch droog gebleven!

Verder is alles heel vlot en gemoedelijk verlopen. Stralend bruidspaar, trotse ouders, lekker eten en 's avonds een stevig feestje (wat had je dan verwacht? )

En daarmee hebben we het weer gehad. Deze week vlieg ik er weer in op het werk. Het nieuwe schooljaar is begonnen en daarmee ook de bijhorende snottebellen en dergelijke. We zijn weer vertrokken voor een nieuw seizoen, haha

Tot snel!

Kus Sarah

Stel nu even dat ik zonder aandoening door het leven mocht gaan....

Zou mijn leven dan anders zijn?

Absoluut!

Zou mijn leven dan makkelijker zijn?

Waarschijnlijk wel

Zou mijn leven dan beter zijn?

Daar ben ik nog niet zo zeker van....

De waarheid is...

dat mensen die je niet naar waarde schatten,

je geen traan meer waard zijn.

dat je aan mensen die je als vuil behandelen,

je geen woorden meer vuil moet maken.

dat mensen die kwaad over je spreken,

vaak zelf veel kwaad in zich dragen.

dat mensen die wat je doet niet de moeite vinden,

nooit dezelfde moeite zouden doen voor jou.

Waarom zo je best doen om het anderen naar de zin te maken?

De meest waardevolle mensen zien je graag zoals je bent.

Afgelopen weekend hadden we met de turnervereniging ons jaarlijkse 'meidenweekend'. Geen partners, ouders...toegestaan! Girls only

En tadaa... dit keer heb ik het ook zelf georganiseerd! Jawel, vorig jaar kreeg ik die vraag nadat ik zelf een voorstel had gedaan voor de locatie. En ik dacht... waarom ook niet?

Vorig jaar is er in Lier vlakbij de muziekschool waar ik les volg een nieuwe jeugdhostel open gegaan. Bovendien is Lier een heel gezellig stadje waar wel een en ander te beleven is. Natuurlijk vond ik het wel een beetje spannend. Gaan ze het wel leuk vinden? Zal het weer meezitten? Wat als er toch een en ander misloopt?

Het weer was inderdaad niet echt top. Jammer, maar niets aan te doen We hebben er zeker het beste van gemaakt. Een fijn groepje turnerdames van tussen de 21 en 43 jaar. Een winkelmiddag, spelletjesavond, zondag een workshop rond zelfverdediging en 's middags nog een boottochtje. Alles verliep in heel aangename sfeer en gelukkig was iedereen ook enthousiast. En zo was ik zelf na afloop ook heel moe maar tevreden!

Of er nog een volgende editie komt? Wellicht wel, hoor. Daar moeten we nog eens over vergaderen. In elk geval, heb ik wel het idee om nog meer betrokken te zijn bij de vereniging.  Misschien later ook in het bestuur? We zien wel, maar in elk geval: deze ervaring was wat mij betreft een succes. En het contact met lotgenoten is voor mij enorm belangrijk, dat kan geen enkele andere vriend(in) of therapeut of wat dan ook vervangen.

Verder is alles vrij rustig. De grote vakantie is begonnen, dus alle hobby's liggen stil. Niet dat ik dat zo erg vind, hoor.

Tot snel!!!

Veel is ze op deze blog nog niet ter sprake gekomen, mijn kat Mie. Hoog tijd om daar eens verandering in te brengen, dacht ik zo.

Want ze is wel degelijk belangrijk voor mij!

Als alleenstaande vrouw met een chronische aandoening lijd ik, meer dan me soms lief is, een net iets ander leven dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten. Zij zijn volop bezig met zich te settelen, een gezinnetje te stichten, carrière te maken.... dit is voor mij allemaal niet meteen weggelegd. Er zijn ook periodes waar ik vaak alleen thuis zit, ook overdag. En, laten we een kat een kat noemen (sorry, deze is echt flauw maar ik kan het niet laten), niet iedereen is even begripvol. Zo komt het weleens voor dat ik me wat eenzaam voel.

Bij mijn ouders thuis had ik ook een kat, Naya. Toen zij overleed, duurde het niet lang of het begon weer te kriebelen. En zo kwam Mie zes jaar geleden mijn leven binnen gewandeld. Of liever: gewaggeld. Mie had als echte binnenhuiskat flink wat overgewicht. Inmiddels kan ze wel vrij rondlopen in de tuin, en dat vindt ze heerlijk. En de beweging en buitenlucht doen haar duidelijk goed: sinds de verhuis is ze al een goede kilo kwijt.

Ze is enorm lief en aanhankelijk. Maar soms ook enorm koppig en een tikkeltje venijnig. Ze heeft een pittig karaktertje. Een huisdier brengt ook heel wat werk met zich mee: de kattenbak, overal haar in huis enzovoort. Maar dat weegt niet op tegen de vriendschap die ik van haar krijg. Als ze tevreden spinnend om mijn schoot ligt, vergeef ik haar alles!

Mie is mijn roommate, mijn gezelschapsdame, mijn surrogaatkindje. Nee, ik ben geen crazy cat lady (hoewel, wat niet is kan nog komen LOL). Wel een rasechte kattenfan.

Om op gepaste wijze af te sluiten: Miauw en tot de volgende!!!!

De blije mei, idd. Maar daar is helaas nog niet veel van te merken.  En gezien het op werk ook heel rustig is (iets te rustig naar mijn zin, maar soit) is het vandaag weer tijd voor een verslagje. Heel veel valt er wel niet te melden, hoor.

Vorige week ben ik gaan shoppen, en ik heb een leuk kleedje gekocht voor de trouw van mijn broer in september. Wel tof om zo eens echt feestkleding te kunnen kopen. Nu nog bijpassende schoenen, een handtasje.... komt dik in orde!

Ik heb ook een vakantie vastgelegd naar Kroatië, daar kijk ik ook enorm naar uit!

Valt het op? Ik verlang naar de zon, beter weer, buiten kunnen zitten, barbecue ....  Laat maar komen!

Dat was het voor nu, tot snel!

Ken je dat?

Je voelt je onzichtbaar.

Niemand die luistert,

of je zelfs nog maar ziet.

Alsof het niet uitmaakt,

of je er nu bent of niet.

Dan voel je je zo klein.

Je zou het liefst verdwijnen.

Of iemand anders zijn.

Iemand die zich niet laat negeren.

Die durft te schreeuwen:

'Hier ben ik!'

Happy birthday to me!!!    Jawel, het weer zover: een jaartje ouder! 33 alweer! en dit jaar kan ik helaas niet valsspelen door de cijfertjes om te draaien (Sorry, ik heb dyscalculie! )

Ik heb een verwendagje ingelast vandaag: de kapster is vanmorgen aan huis geweest, straks ga ik bij mijn ouders naar de privé - wellness (haha, zij hebben een infraroodsauna en een crosstrainer staan....geen dure abonnementen voor mij!).

Vanavond gaan we iets eten. Niet te veel gedoe, gewoon lekker genieten!

De lente is nu echt in het land, heerlijk! Alles begint weer in bloei te komen en de zon klopt overuren. Alleen jammer dat ze het net vandaag wat laat afweten. Ach, ik laat het niet aan mijn hartje komen!

Zaterdag vertrekken we op skivakantie en daar kijk ik ook wel naar uit, zeker omdat ik vorig jaar heb moeten overslaan omdat we met het koor op wedstrijdreis waren. Niet dat ik daar spijt van heb, hoor. Integendeel! Ik blik er nog altijd met heel veel plezier op terug.

Voor de rest niets bijzonders te melden, alles gaat zijn gewone gangetje en zo heb ik het eigenlijk ook graag!

Lieve kus en tot snel!

Sarah

Kort berichtje: gisteren ben ik weer in het UZA op bezoek geweest. Dit keer bij de reumatoloog en de...gynaecoloog. Dat laatste was al enkele jaren geleden. Gelukkig maar, want - daar moeten we niet flauw over doen - echt leuk is het toch niet, he. Maar goed, het helpt wel als de dokter in kwestie vriendelijk is en haar tijd neemt. Zoals gisteren het geval was.

Zoals gewoonlijk...volledig goedgekeurd, ik kan er weer even tegen. Ik heb ook terloops even gemeld dat ik de laatste weken heel weinig energie heb. Sja, het is winter natuurlijk. Weinig zonlicht enzo. Daarom zal mijn bloed ook eens extra onderzocht worden, oa de vitamine D waarden.

Verder weinig nieuws te melden eigenlijk,. Des te beter, zeker?

Soms ben ik het zo beu.

Medicatie, dokters, therapie...

Neem me alsjeblieft niet kwalijk,

dat ik er niet altijd het nut van zie.

Ik kan echt niet zonder,

dat weet ik zelf ook wel.

Toch hoop ik op een wonder,

al dat gedoe is voor mij de hel.

Want helemaal 'normaal'

zal mijn leventje nooit zijn.

Chronisch 'anders', mijn verhaal.

Daartegen bestaat geen medicijn.

Met kerst kregen wij van mijn broer allemaal een bijzonder pakje: enkele dvd's met oude familie filmpjes, die hij eigenhandig had gedigitaliseerd. Nu had ik de meesten wel al vrij vaak gezien, maar van sommige was het wel heel lang geleden. En het is toch altijd lachen geblazen op een familiefeest, zo'n oude filmpjes. Die kleren van vroeger, onze gekke fratsen, verbazing over hoe snel de tijd is gevlogen ...

Maar wat mij het meeste is opgevallen: ik was eigenlijk een heel vrolijk en spontaan kind! Dat is me altijd wel verteld, toch schrok ik er nu zelf van: zingen, springen, lachen naar de camera. Totaal zorgeloos!? Nee, dat nu ook weer niet. Ik had ook mijn typische kinderverdrietjes, natuurlijk wel. Ruzie met een vriendinnetje, de juf die boos werd omdat ik weer eens zat te kletsen, dat soort dingen. Ach, zalig is de tijd waarin dat je grootste problemen zijn . Hoe had ik toen kunnen vermoeden dat van dat vrolijke, spontane meisje enkele jaren later niet veel meer zou overblijven? Er gebeurde zoveel dat ik niet bevatten, ik liep verloren. Een onzekere, verdrietige, ietwat schuchtere puber werd ik. En het is lang blijven aanslepen, helaas.

Door de jaren verandert iedereen, dat is niet meer dan normaal. Toch is het ergens jammer, dat we die onbevangenheid voor een groot stuk verliezen. Daarom wil ik dit jaar proberen weer wat van mijn levensvreugde van toen terug te vinden. Niet dat ik helemaal terug kind wil worden, he . Maar ik wil weer leren blij zijn om stomme, kleine dingen, Het leven gewoon nemen zoals het komt, zonder altijd die angst en stress. (Wat als het weer misloopt? Gaan ze mij wel leuk vinden ????? en meer zo van die onzin) Dat is geen simpele opgave voor mij. Maar het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het kleinste kind kan het, toch?

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Elk jaar opnieuw hebben we vele dromen, maken we goede voornemens en wensen we elkaar het beste. Maar als puntje bij paaltje komt, verandert er meestal niet zo veel. De meeste mensen zijn gewoontedieren. We zijn omgeven van patronen die we maar moeilijk kunnen en willen doorbreken. En eerlijk is eerlijk: dat hoeft ook niet altijd. Als je je goed voelt bij de dingen die je doet, dan is dat prima.

Voor mij hoeft er het komende jaar ook niet zoveel te veranderen, eigenlijk. Of misschien een paar kleine dingen, die wel van grote waarde zijn: meer innerlijke rust, minder piekeren of me aantrekken wat anderen van me denken, nog veel meer genieten van wat er op mijn pad komt.

Ik wens de wereld een rustig en vredevol jaar toe, zonder angst en terreur. Maar helaas, ik maak me geen illusies: ook in 2017 zullen er conflicten zijn, zullen er mensen sterven, zullen we bezorgd toekijken en hopen dat we zelf toch een beetje gespaard blijven van ellende.

Mag ik toch stiekem blijven hopen? Nog even in de waan blijven? Zodra de feestroes voorbij is, gaat het leven toch weer zijn gewone gangetje.

Welkom 2017!!!

Ongelooflijk, maar waar: het jaar is weer bijna om!!! Zo cliché, maar het lijkt echt elk jaar sneller te gaan. En het was op zijn zachtst gezegd een bewogen jaar, dat hebben de jaaroverzichten van de laatste dagen ons wel bewezen. Maar ook in mijn directe omgeving heb ik veel miserie gezien, en dat is natuurlijk nooit fijn. Ik ben vrees ik van het idealistische type: ik zou nog het liefst willen dat alle mensen over de hele wereld hand in hand staan te zingen, onder een stralende zon tussen regenbogen en vrolijk kwetterende vogeltjes of zoiets. Maar na 32 jaar zal ik me er bij moeten neerleggen dat dit niet de realiteit is .

Voor mezelf heeft 2016 dan weer wel iets moois gebracht: mijn appartementje! De verhuis zelf was een lastige klus, het was ook een grote stap, maar ik heb er zeker geen spijt van. Ik voel me echt helemaal thuis in mijn eigen nestje en ik hoop dat ik hier nog veel gelukkige jaren mag doorbrengen.

Momenteel heb ik een paar daagjes verlof, zeer welkom zo in de drukke dagen tussen kerstmis en nieuwjaar. Kerst was trouwens ook best gezellig, en veel te snel voorbij zoals gewoonlijk.

Ik wens iedereen die dit leest een zachte overgang van oud naar nieuw toe, en vele mooie dromen voor het komende jaar!