49. Donderdag 31 mei 2007: Navarrenx-Ostabat. Baskisch met een stijve tong.
Als we om 5u45 opstaan regent het weer daarom maken we ons langzaam klaar, ruimen ons tentje op en besluiten om 7 uur om toch maar te stappen. We gaan via Nabas naar Aroue waar we een eetpauze houden en de Duitser Tilo, die we kennen van het avondgebed van gisteren, ontmoeten. We stappen samen verder nadat ik op de mairie de weg ben gaan vragen naar Olhaiby waar we een kerkje bezoeken en iets drinken. Dan stappen we verder tot Uhart-Mixe via het escargotspad, dit pad is aangegeven door plaatjes met slakken en is voor ons een kortere weg. In het dorpje aan de grote baan ligt een bar die ook dienst doet als gîte want er staat een caravan en enkele tenten, wij drinken er een cola terwijl er voor Tilo een boodschap is van twee dames en hij blijft iets langer. Via het GR-pad komen we in de stromende regen aan in Ostabat en zoeken er een slaapplaats. De eerste slaapplaats die we tegenkomen is natuurlijk volzet en ook de volgende gîte zit vol daarom gaan we naar de gîte á la ferme waar we voor 50 kunnen slapen en eten. We gaan nadien nog inkopen in het dorpje en keren terug voor ons avondmaal. Het eten bestaat uit een schotel met hesp en paté gevolgd door soep van vermicelli en dan worst met bonen en als afsluiter een schijf kaas met jam en koffie. Het eten wordt geanimeerd door een Bask die allerhande liedjes in de Baskische taal zingt. De gasten doen meer en meer mee navenant de wijn vloeit die rijkelijk wordt ingeschonken. Om 22 uur stop de animatie en haast iedereen zich naar bed.
Om 6 uur staan we op en in de eetruimte maken we een koffie en smeren er onze boterhammen, we hoeven ons niet te haasten want het regent nog maar eens. We verhuizen naar de uitgang en wachten tot 7u10 alvorens de omstandigheden beter zijn om te stappen. We volgen de GR en zitten alras in de modder daarom nemen we verder de route nationale die een brede vluchtstrook heeft en waar het eigenlijk ongevaarlijk stappen is. Om 10u30 houden we een pauze in een bar samen met een Nederlands koppel, we drinken ieder 3 kopjes koffie want buiten is er weer een zondvloed. Als de regen wat minder is stappen we verder naar Saint Jean, we bezoeken het Jacobshuis waar we zeer goed ontvangen worden en waar we documentatie krijgen over de Camino Francés ingedeeld in etappes met slaapplaatsen, afstanden en hoogteverschillen. Ze wegen hier ook de rugzakken, die van ons wegen respectievelijk 12 en 15 kilogram. Nu zoeken we een plaats waar we iets kunnen gebruiken, we eten er een omelet en ontmoeten nog eens het Nederlands koppel dat hier de trein naar huis gaat nemen. Nadat we gegeten hebben stappen we nog 8 km verder naar Orisson. We hebben daar deze morgen een slaapplaats gereserveerd in een tentje. Het is maar 8 km tot aan de refugio en die zijn serieus bergop maar ook met mooie uitzichten, om 15u30 komen we daar toe. Ze tonen ons de tent die is opgesteld op houten paletten met binnenin matrassen en dekens zodat we wel goed zullen slapen. Nadat we ons hebben gedoucht en ons tentje hebben ingericht gaan we zien wat de pot schaft want hier is avondeten en morgenbrood inbegrepen, prijskaartje 46.
Al voor 7 uur zijn we klaar voor het morgenbrood, we wachten buiten tot de deuren van het gebouw open gaan en kunnen dan genieten van ons ontbijt. Het morgenbrood bestaat uit stokbrood, jam, koffie en fruitsap. We doen ons te goed aan dat lekkers want we moeten hard gaan werken vandaag en beginnen daar om 7u20 aan. Buiten praten we even met twee Japanners, een is 76 jaar maar hij heeft in zijn leven de mount Everest en de mont Blanc reeds beklommen en is dus wel wat gewend. Bij het vertrek is het nog droog maar het ziet zwart van de regenwolken zodat we nog wat kunnen verwachten. Onderweg ontmoeten we een Bask die via een geitenpaadje op onze weg uitkomt, hij is hier geboren en kent er ieder pad en elke herder en we gaan ook samen aan die herders goede dag zeggen. Verder weet hij alles tot in detail wat hier te zien is. Het is ook gaan regenen zodat we in de capes moeten stappen en als het pad onbegaanbaar wordt leidt de Bask ons langs kleine paadjes tot aan de fontein op Spaans grondgebied. De afdaling naar Roncevailles is zeer modderig en zelfs gevaarlijk om een uitschuiver te maken, gelukkig hebben we een stuk asfalt kunnen nemen in plaats van de afzink door het bos. In Roncevailles aan het klooster worden we overrompeld door massas Spanjaarden die hier op visite zijn met ontelbare bussen. We wurmen ons door de menigte en geraken zo toch aan een stempel voor onze credential. Het is feestdag in Navarra vandaar die drukte. In een bar nemen we een pauze met een koffie en een magdalenaatje en besluiten verder te stappen eerst tot Burguette maar daar zijn ook feestelijkheden. We geraken er toch aan een bocadillo en een drankje waarna we verder gaan tot Espinal. Hier zoeken we een onderkomen, het eerste is completo en men stuurt ons naar de supermercado om de hoek waar we een appartementje krijgen voor 35. We nemen onze intrek in het luxe appartement, doen er onze was en plas en kunnen er ook koken. We kopen in de supermercado een snelle maaltijd, wat brood, toespijs en ook drinken zodat we ons energieniveau terug op niveau krijgen na zo een zware regendag in de bergen. In het gebouw hier komen ook nog twee Franse vrouwen en een Antwerps koppel logeren. De tocht door de Pyreneeën is misschien wel de mooiste etappe op weg naar Santiago maar door de regen en de mist hebben we niets gezien en zijn nat en verkleumd toegekomen. Alvorens te gaan slapen hangen we onze tent in de badkamer want die zit reeds een paar dagen nat in mijn rugzak. Daarna leggen we ons te rusten want morgen is het weer werken geblazen.
We staan op om 5u45 omdat we onze tent nog moeten opruimen en genieten nog van een koffie en een paar boterhammetjes tot we vertrekken om zeven uur. Het pelgrimpad is eerst zeer vettig en glibberig van de regen van vorige dagen maar een tijd later komt zelfs de zon onze dag verblijden. Na zoveel regen nog eens zonneschijn met dragelijke temperaturen van zowat 22 graden, in Zubiri in een bar eten we geroosterd brood met confituur en honing en drinken er een koffie en een cola. Na onze braspartij vervolgen we naar Larrasoaña waar we in 2001 hadden overnacht, we dachten er een winkeltje te vinden maar helaas, daarom besluiten we om verder te gaan naar Pamplona. Het is een mooi pad langs een kabbelend beekje in de schaduw van de bomen langs de oever. In Arre op 5 km van Pamplona gaan we een stempel vragen bij de broeders in de refugio en stappen daarna naar Pamplona waar we de kamer in een refugio delen met een Italiaan, een Deen, Spanjaarden en wie weet wat nog allemaal. We douchen er ons en gaan in de stad nog wat eten en kopen het noodzakelijke in die kleine dure winkeltjes. De jonge Italiaan van op onze kamer die aan de keukentafel zit te tekenen terwijl ik wat notities neem maakt daar ook een tekening voor mij, wat ik wel waardeer. We gaan weer vroeg naar bed zoals dat een pelgrim past.
Om 6 uur staan we op in de stampvolle albergue met welgeteld 3 WCs, ik vraag op de kamer aan de mensen die nog niet opgestaan zijn of we het licht kunnen aandoen en jawel het lukt en even later zijn in alle kamers de lampen aan. We kunnen hier voor 2 ontbijten bij de zusters, het ontbijt bestaat uit twee zoete koekjes met koffie. We vertrekken door de stad in gezelschap van een Braziliaan maar die laat ons verder gaan eens hij buiten de stad is, voor hem gaan we te snel. Al snel komen we voorbij de windmolens op Alto del Perdón, hier staat een kunstwerk om te duiden dat de sterrenweg en de windweg zich hier kruisen en we komen ook voorbij een aandenken voor de Belgische pelgrim Koks Frans die hier het leven liet. Op de berg is er veel wind en het is er koud zoals gewoonlijk, we haasten ons naar beneden door een mooi natuurpark maar overeen moeilijk pad met allemaal losse stenen. Er zijn wel mooie vergezichten die geaccentueerd worden door strepen zonlicht. We komen in Puenta La Reina aan om 12 uur en vragen in de albergue een stempel want om hier halt te houden is het nog te vroeg daarom eten we in een restaurant het pelgrimmenu waarna we verder stappen naar Cirauqui. Onderweg ligt er toch nog een verraderlijke heuvel maar we worden ter plaatse beloond met een mooie albergue, van de mensen van gisteren heeft enkel de Deen Jens hetzelfde traject als ons afgelegd.
54. Dinsdag 5 juni 2007: Cirauqui-Los Arcos. Niet alles is wat het lijkt.
De albergue ontwaakt om 6 uur en om 6u40 zetten we onze eerste passen naar Los Arcos, de Belgische albergue. We komen voorbij Lorca en Vilatuerta, waar we een hapje kopen bij een bakker en dat al stappend verorberen. In Estella de volgende stad herkennen we de refugio waar we vorige keer logeerden en drinken in de bar naast die refugio een koffie en een cola waarna we verder stappen naar Villamayor de Montjardin. Hier eten we een bocadillo en kunnen er dan tegen tot in Los Arcos. We zien er uit naar de Vlaamse mensen die daar als hospitaleros zijn maar dat valt tegen want als we vragen om ons tentje mee naar België te nemen zeggen ze dat ze nooit thuis zijn. We verstaan dat ze ons niet willen helpen, ze verwijzen naar de post maar dat willen we juist vermijden. Ik vraag of er geen Limburgse hospitaleros komen en in eerste instantie vindt hij er geen. Wij willen hen niet meer lastig vallen en besluiten om de tent dan maar mee te nemen tot in Compostela. Later die dag komen er enkele fietsers langs om goede dag te zeggen en een stempel te halen, het zijn Belgen en ik ken er eentje, Theo Peeters, wat een toeval, ik moet mijn broer de groeten doen want zij zaten vroeger samen in de klas. Als de fietsers vertrokken zijn wil de hospitalero toch nog eens zien of we ons tentje aan iemand anders kunnen meegeven en nu blijkt dat er een koppel uit Tessenderlo komt als toezicht in juli. Ik krijg de telefoonnummer en bel de man, hij is heel vriendelijk en wil heel graag dat tentje mee naar Belgie brengen zodat ik het bij hem thuis kan oppikken, wat een verschil met de mensen die nu daar zijn. We gaan daarna eten in een restaurant en nadien gaan we naar de pelgrimmis in de wondermooie kerk. Na de mis roept de pastoor de pelgrims samen en geeft ieder een gebedsprentje in zijn eigen taal, hij begroet ook ieder pelgrim in zijn taal. Na de zegen trekken we naar de albergue en praten nog een beetje met een Vlaamse pelgrim uit Mol en drinken een glaasje wijn alvorens we het bewuste voor het onbewuste ruilen.
Verlost van ons tentje en een gidsje goed voor meer dan 2.6 kg stappen we om 6u35 richting Viana waar we in een bar een koffie en een cola bestellen en ons oud stokbrood opeten. Daarna gaat het naar Logroño waar we s middags de menu del dia eten, onderweg lopen we door de wijnstokken van de Rioja en ook het stempelvrouwtje van 2001 is er nog net voor we de stad binnen komen. Na ons middagmaal trekken we verder naar Navarrete maar de albergue is net vol, de dame voor ons kan nog terecht. De Spaanse hospitalero stelt ons gerust en zorgt voor een plaats in een wijnkelder in Sotés drie kilometer hier vandaan. We moeten wachten op de man van de wijnkelder die ons komt halen en ondertussen drinken we een pintje in de bar naast de albergue want het is vandaag terug mooi zonnig weer. In een BMW voert de wijnboer ons naar zijn bodega, een oude wijnkelder met grote vaten die hier liggen te rijpen en waarvan we later nog mogen proeven. Het is een mooie slaapplaats met morgenbrood inbegrepen voor de prijs van 24. In het dorpje, op 100m van de slaapplaats gaan we een bocadillo eten en even later leggen we ons te slapen in de buurt van de wijnvaten, een heel koele slaapplaats. We zijn er samen met twee Duitsers en vier Italiaanse fietsers.
56. Donderdag 7 juni 2007: Sotés-Santo Domingo De La Calzada.
We kunnen om 6u30 ontbijten in de wijnkelder zodat we rond 6u50 op pad zijn. Het is mooi weer en we stappen eerst twee kilometer over asfalt vooraleer we terug op de camino zijn. Achtereenvolgens komen we in Najera en Azofrawaar we twee Belgische vrouwen tegenkomen, eentje uit Achel en de ander van Lommel. In een bar bestellen we een cola en onderhouden ons met die dames. Het zijn luxe pelgrims zeggen ze zelf, ze stappen zonder rugzak en hebben hun verblijf vooraf besproken, zo doenze ieder jaar een deel van de camino. Daarna stappen we naar Cirueña waar we in een bar een middagmaal gebruiken 19, gelukkig geen kip want die kan hier wel eens terug beginnen kakelen. Nu nog zes kilometer stappen tot in Santo Domingo waar we in de albergue een kamertje voor drie bekomen. In een winkel kopen we ons avondmaal, fruit en drinken. We zitten nog altijd in de Rioja dat ziet men onderweg aan de vele wijngaarden maar stilaan komen er weer korenvelden met bevloeiingskanalen. Het weer is voor het eerst zeer warm en dat is een mogelijke trend voor de volgende dagen. In de alberge in de eetzaal gebruiken we ons avondeten en daarna is het weer bedtijd voor de pelgrims.
Dag 57, Santo Domingo De La Calzada - Villafranca Montes de Oca.
57. Vrijdag 8 juni 2007: Santo Domingo De La Calzado-Villafranca Montes de Oca.
Om 6u20 ontwaakt de hele refugio, wij staan reeds klaar om te vertrekken. Eerst nemen we afscheid van een Belg met zijn Duitse vriendin en stappen dan via Grañon en Redicilla naar Belorado waar we een koffie, een cola en twee chocolade koeken eten. Daarna gaan wij naar Villafranca Montes de Oca waar we de menu del dia eten en de albergue opzoeken. Nadat we onze was en plas gedaan hebben gaan we terug naar de bar om onze dorst te lessen want het is weer snikheet. Om 17u doen we onze inkopen in het lokaal winkeltje waarna we in de albergue ons avondmaal gebruiken. We buurten nog wat met een Duitser bij een fles wijn onder een afdak op de koer en zoeken even later weer ons bedje op.
58. Zaterdag 9 juni 2007: Villafranca Montes de Oca-Burgos.
Al heel vroeg rommelen enkele pelgrims hun zaken bij elkaar om te vertrekken en ook wij vertrekken om 6 uur in de duisternis. Eerst is er de beklimming van Monte de Oca en daarna gaat het vlak door een dennenbos naar Altapuerca. Hier nemen we een pauze in een bar en klimmen daarna naar de heuvel altapuerca waar er vondsten uit de oertijd zijn gedaan. Onderweg wisselen regen en zon elkaar af zodat wij elke keer de regencape aan en uit moeten doen. Boven op de berg moeten we een schaapsherder laten voorgaan, hij heeft een kudde van 800 schapen en 5 honden. Daarna gaan we naar Burgos over vooral asfalt en onderweg in een klein dorpje met een bar drinken we nog een frisse cola. Eenmaal in Burgos zoeken we een plaats om iets te eten want de albergue ligt aan het andere einde van de stad. We eten er in een restaurant twee bocadillos met twee consumpties 13.90 en stappen daarna naar de albergue. Hier betalen we 6 voor ons verblijf in houten barakken met sanitair zonder warm water en een immens grote slaapzaal. Het stinkt er naar zweetvoeten en wat weet ik nog allemaal zelfs zo hard dat de hospitalero geurstokjes verbrandt om de eigenlijke geur te verbloemen. Het is erger dan een varkensstal en ik heb de indruk dat de meeste mensen helemaal geen pelgrims zijn maar gewoon toeristen die deze albergue gebruiken als goedkoop verblijf in deze toch wel grote stad. We bezoeken nog een winkel om eten voor vanavond en morgenvroeg te kopen en eten buiten aan een tafel ons avondmaal. We ontmoeten twee jonge Belgische fietspelgrims uit Lier en een pelgrim uit Mechelen die ook van thuis uit aan het stappen is alsook twee Nederlandse koppels die onderweg zijn met hun fiets. Na zoveel Frans, Spaans en wat nog allemaal zijn we gelukkig om onze eigen taal nog eens te spreken. Later begint het te regenen en het slaapvertrek loopt stilaan vol maar van slapen zal er wel niet te veel in huis komen.
Wij staan op om 5u30 omdat we toch niet kunnen slapen en alhoewel het regent, wat het overigens de ganse nacht heeft gedaan, gaan we naar een vertrek om ons morgenbrood te eten met een koffie uit de automaat. We haasten ons niet wegens de regen maar wonder boven wonder houdt de regen op zodat we kunnen stappen. Onderweg in Sambol kopen we enkele bananen en een appel en in een bar drinken we een koffie en een cola met enkele koeken. In Hontanas waar we om 12 uur voorbij komen eten we de dagmenu 17 en stappen daarna verder naar Castrojeriz waar we ons huisvesten in een albergue bij een camping. We liggen in een grote hal met enkele Spanjaarden, drie Duitsers, een Portugees en een Estse. Er is zoveel plaats zodat we heel ver uit elkaar liggen en geen hinder van elkaar ondervinden. Lisette verzorgt er een blaar aan de voet van een Duitse pelgrim. We gaan nog de stad in om een bocadillo te eten, zoeken de weg voor morgenvroeg, nestelen ons daarna in onze slaapzakken en weten niet eens wanneer de anderen zijn gaan slapen.
60. Maandag 11 juni 2007: Castrojeiz-Poblacion de Campos.
Na een heerlijke nacht wekt onze horloge ons om 5u30, we nemen onze spullen en trekken naar het hoofdgebouw waar we ons toilet kunnen maken en ook kunnen eten. Om 6 uur vertrekken we voor onze zoveelste dagtocht. We krijgen dadelijk een vreselijke beklimming voorgeschoteld, het betreft de berg Mostelares, met een wondermooie zonsopgang die men hier zelfs aan het filmen is. De beklimming in de frisheid van de morgen valt best mee want we weten uit 2001 dat diezelfde beklimming in de middagzon dodelijk is. Na de beklimming bevinden we ons op een plateau en vervolgen naar Itero de la Vega waar we in een bar enkele bananen, een appel en een consumptie bestellen om dan onze weg verder te zetten naar Frómista. We komen onderweg voorbij een pelgrimshospitaal dat nu als albergue dienst doet en waar we een kijkje nemen. In het stadje kopen we onze dagelijkse benodigdheden want verderop is er niets te verkrijgen. Nadat we een tijd het Canal de Castilla met ook een sluizencomplex hebben gevolgd komen we uiteindelijk in Poblacion de Campos aan en vinden er een kleine albergue met meestal bekende gasten. Er is hier toch een winkeltje en een bar, de winkel zou om 17 uur openen daarom besluiten we om een pintje te drinken in de bar waar we wat praten met een Duitser. Er komt ook een oude demente dame bij ons aan de tafel zitten maar die kennen ze hier en ze krijgt een koffie van de zaakvoerder. We begeven ons daarna naar de winkel maar die is niet open en na een tijdje wachten komt de barman uit de vorige bar de winkel open doen. Hij vertelt ons dat de winkeluitbater in zijn bar aan het kaarten en vooral aan het drinken is. Wat we nodig hadden hebben we toch gevonden zodat we terug naar de albergue gaan en aan de tafel ons avondbrood eten. Het is hier toch gezellig met al die meestal gekende pelgrims, we maken zelfs een groepsfoto. Het is weer slaaptijd, wij kruipen in onze slaapzakken en leggen ons op de dubbele matras op de grond. Omdat wij het enige koppel zijn hebben we die matras gekozen, later blijkt dat niet zo verstandig want we liggen er helemaal niet comfortabel.
Dag 61, Poblacion de Campos - Calzadilla de la Cueza.
61. Dinsdag 12 juni 2007: Poblacion de Campos-Calzadilla de la Cueza.
Om 5u30 staan de meeste pelgrims hier op en ook wij zijn van de partij zodat we rond 7 uur kunnen vertrekken. We stappen over een knobbelpad langs een weg kaarsrecht en zonder einde met altijd hetzelfde panorama, dat is de meseta. In Carion de los Condes drinken we in een bar op het terras buiten een koffie en een cola, het is er heerlijk vertoeven maar we moeten weer verder. Het is warm maar gelukkig staat er een windje, het ergste hier zijn de vele vliegen. Onderweg ontmoeten we mensen die met busjes komen aangereden en stukken pad aflopen om insecten te bestuderen, ze hebben het allerbeste materiaal het zijn waarschijnlijk studenten aan een of andere hogeschool. Vandaag hadden we de keuze tussen twee paden, sommigen van onze medepelgrims hebben het alternatieve pad genomen maar zijn er niet erg enthousiast over. Zo zijn er de Spaanse Joachim van 68 en de Deense Jens van 58 die we al dagen lang ontmoeten, onderweg en in de albergues, ze maken steeds dezelfde afstanden als ons. De Deen heeft een maat uit Denemarken getroffen, die is gekwetst maar tracht toch dezelfde afstanden te gaan zodat hij s avonds kan praten in zijn taal. De Spaanse ouderdomsdeken van 68 zoekt met iedereen contact, hij is nog zeer fit omdat hij in de Franse Pyreneeën woont en daar iedere dag een wandeling doet. De bloemen langs de weg zijn ook op eenzame paden als hier in de Meseta wondermooi en zelfs de muizen hebben geen angst om ons pad te kruisen. Een ooievaar liet zich bewonderen in het veld en zulke kleine dingen maken ons leven op de camino erg mooi. Om 12u30 zijn we in Calzadilla de la Cueza waar we een albergue vinden met zelfs een zwembad en ligweide. We douchen ons en doen de was die we hier op een lijn kunnen drogen en rusten dan op een tuinstoel in de zon want het is een zomerse dag vandaag. Enkele pelgrims wagen zich zelfs in het bad maar de meeste pelgrims zijn te vermoeid denk ik. In de enige bar hier eten we s middags de dagmenu en s avond een bocadillo en we kopen er enkele koeken voor morgenvroeg zodat we niet zonder brandstof vallen.
62. Woensdag 13 juni 2007: Calzadilla de la Cueza-El Burgo Ranero.
Om 6 uur zijn we weer op pad, eerst zijn we even de weg kwijt maar er zijn zoveel pelgrims op dit uur dat men snel door heeft waar men moet stappen. Het pad loopt weer altijd rechtdoor langs een oneindig lange rechte weg. We komen achtereenvolgens in Ledigos en Moratinos waar nergens iets open is voor een potje koffie. Dus stappen we tot Terradillos waar we de albergue van in 2001 herkennen, de pelgrims hier zijn ook aan het vertrekken en Lisette kan er een WC-stop houden. Van daaruit gaat het naar Sahagun waar we in een winkeltje enkele bananen en een appel kopen en in een bar drinken we koffie en een fruitsap met twee koffiekoeken zodat we verder kunnen naar El Burgo Ranero. We herkennen de albergue in een huis van stro en leem maar er tegenover kunnen we een kamertje hebben voor ons alleen en af en toe heb je daar nood aan, prijs 20. We drinken een pintje en een appelsienensap in een bar en bespreken er ons avondmaal en gaan nog wat inkopen in een winkeltje iets verderop. Op de wei naast de albergue staat een ezel gebonden, hij behoort bij een pelgrim die daar slaapt. Een Duitse pelgrim wil het dier een emmer water geven maar de koppigaard stoot die dadelijk om met zijn kop. Ik ga daarentegen naar het dier en streel hem in zijn hals en hij legt zich op zijn rug en krult zich van genoegen, wat een beest. Na ons lekkere avondeten is het weer bedtijd, even nog een oudere man zijn petje brengen dat hij vergeten is aan tafel.
Ons verblijf had een ambetant kraakbed en we rolden naar elkaar in het midden van het bed zodat we blij zijn als het weer morgen wordt. We eten op ons kamertje en in de badkamer maken we ons toilet zodat we op pad kunnen. Het verblijf was van buitenaf aanvaardbaar maar als we bij die mensen in de achtertuin kwamen om de was te kunnen drogen leek het wel een beetje op boer Charel. Buiten zien we dat het regent dat het plenst dus keren we terug naar binnen om onze regencapes aan te doen en vertrekken terug om 6 uur.We stappen 19 km tot in Mancillas in de stromende regen en vinden er een bar waar we twee croissants en een koffie en een fruitsap gebruiken. Wachten helpt niet want het blijft regenen en we stappen dan maar weer in de regen naar Leon. In de albergue delen we een kamertje met twee Spanjaarden die we bijna iedere dag tegenkomen en een Frans koppel. We nemen een douche en daarna gaan we de stad verkennen. In de kathedraal ontmoeten we mensen van Grote-Brogel, van de spinnerij, waar we zelfs dialect mee kunnen spreken. We lopen het traject van de camino terug naar de albergue zodat we ook weten waar we morgen moeten stappen. We doen inkopen en gaan een bocadillo eten in de bar waar we deze middag de dagmenu hebben gegeten en waar het zeer voordelig en goed is. Onderweg naar hier is er een kapperszaak, we vragen de kapper om mijn haar te knippen en dat is zo gebeurd. Weer is er een dag voorbij en zo komen we steeds dichter bij ons doel.
64. Vrijdag 15 juni 2007: Leon-Hospital de Orbigo.
Om 6u15 verlaten we Leon, in de stadsrand staan er nog woningen in heuvels in de grond zoals het hier vroeger moet zijn geweest. We volgen in hoofdzaak een pad langs en over de drukke nationale weg N120 en komen zo inVirgen del Camino, een bekend bedevaartsoord met een modern kunstwerk dat de 12 apostelen voorstelt. Dan gaat het langs allemaal dorpjes die camino in hun naam hebben, en dus al eeuwen op het pelgrimspad liggen. Alhoewel men nu een alternatieve route probeert aan te prijzen om het gevaar van die weg te mijden kiezen wij toch voor de echte weg. In Villadangos in een bar drinken we een koffie met een croissant.We gaan verder langs die drukke weg en komen langs een tafeltje met allerlei heerlijkheden voor de pelgrims zoals koekjes, snoepjes, nootjes en ook een kunstwerkje van een pelgrim. We zien de man die dat alles organiseert, doen een babbel met hem en schrijven enkele woorden in zijn notaboekje dat daar ligt. Het doet hem plezier om pelgrims gelukkig te maken, dat ziet men. In Hospital vinden we een zeer mooie albergue met een heel lieve hospitalero, er hangen hier overal schilderwerken van pelgrims en er staat een schildersezel voor de kunstenaars onder ons. Als we terug naar het dorpje gaan om een restaurant te zoeken komen we voorbij een andere albergue die er ook heel mooi uitziet. Ze hebben er zelfs zonnecollectoren voor warm water en net zoals onze albergue hangen er schilderijen en er is zelfs een Vlaamse hospitalera waar we een praatje mee slaan. We eten de dagmenu in een restaurant en gaan op zoek naar een kapster voor Lisette, wat een mislukking is geworden maar hier kent ons toch niemand. Als we in een winkeltje inkopen doen treffen we de Spanjaarden uit Madrid waarmee we reeds dagen onderweg zijn en die hebben bezoek van het thuisfront. Later aan tafel bieden ze ons huisgemaakte worst, verschrompelde appels en koekjes aan terwijl zij onze lekkere kersen eten. Weer zijn we klaar voor de nacht en voor een nieuwe tocht morgen.
65. Zaterdag 16 juni 2007: Hospital de Orbigo-Rabanal.
Om 6 uur staan we op en maken ons klaar om beneden een boterhammetje te eten, de hospitalero is ook present en vraagt of we goed hebben geslapen, hij geeft ons een banaan en suiker voor in de koffie, wat een lieve man. Spijtig dat we in het boek voor de pelgrims geen attentie hebben geschreven. Na ons morgenbrood stappen we op in het donker naar de bergen toe. In Astorga bezoeken we de kathedraal en komen voorbij het Bisschoppelijk paleis, een werk van Gaudi. In een winkeltje kopen we koekjes, kersen en drank en laten het ons smaken op een bank iets verderop. Later in Murias herkennen we de albergue waar we vorige keer logeerden, er is hier een nieuwe mooie albergue bijgekomen en die ligt op het pad, we drinken er een koffie en een cola en gaan er naar het toilet. Om 14 uur komen we aan in Rabanal in de albergue bij de kerk die wordt gerund door Engelsen. We nemen er een douche en gaan daarna eten in het restaurant aan de kerk. S Avonds gaan we er naar de eucharistieviering en daarna eten we enkele boterhammen en is het weer bedtijd.
Zoals elke dag zijn we om 5u30 uit de veren, op en aan, een beetje eten en weer op pad. De hele nacht heeft het geregend maar de apostel heeft compassie met ons en we krijgen een heerlijke dag door de bergen, niet te warm niet te koud. Aan Cruz de Ferro laten we onze steentjes achter die we van thuis hebben meegebracht en nemen er wat fotos van onze Spaanse vrienden. In El Acebo in een bar drinken we een koffie en een fruitsap met een koek en stappen verder tot Ponferada waar we om 13u15 aankomen. We moeten aanschuiven om in te schrijven in de albergue, we krijgen er een kamertje van vier samen met een Spaans koppeltje. We douchen ons en gaan op zoek naar een restaurant, na onze maaltijd gaan we nog de weg voor morgen verkennen. We vinden die weg niet dadelijk en vragen aan een man naar de juiste weg, de man is 94 en is nog zeer fit en helder. Later bij de kerk zien we het echte pad aangeduid met pijlen en zijn dan gerust voor morgen. We gaan s avonds nog een bocadillo eten in een bar en trekken dan naar onze slaapplaats. Van het koppeltje is alleen het meisje nog bij ons op de kamer, de jongen is waarschijnlijk op visite geweest. We poetsen nog onze tanden en duiken dan in onze slaapzak.
We zijn om 5u50 reeds op pad en herkennen de duistere schimmen voor ons, het zijn onze Spaanse vrienden, hiervan maken we gebruik om probleemloos door de stad te stappen. In Camponaraye in een bar drinken nog maar eens een koffie en een fruitsap met een croissantje en ook hier zijn onze Spaanse vrienden van de partij. Onderweg staan er overal kersenbomen met overheerlijke dikke vleeskersen waaraan we niet kunnen weerstaan. Ik weet dat het niet mooi is van een pelgrim maar Sint Jacob knijpt wel een oogje dicht. In Villafranca laten we ons in een winkel twee bocadillos maken die we op een bank bij een huis van een oudere man opeten, de man bezorgt ons fris nieuw water en slaat een praatje. We vervolgen onze weg over een baan die in 2001 nog levensgevaarlijk was voor pelgrims maar die ondertussen bijna verkeersvrij is wegens een nieuwe weg. Deze wegvolgt een riviertje en is nu ook mooi om te stappen, zo komen we in Belorado in de albergue waar we een kamertje van vier krijgen. We douchen er ons en doen de was die we buiten op een draad ophangen en gaan dan inkopen want we kunnen hier zelf iets klaarmaken. Als we terug op ons kamertje komen ligt er een kledingstuk op een bed en even later komt er een Fransman van Poolse origine van 73 jaar bij ons op de kamer. Als we samen naar het dorpje stappen vertelt de man dat hij deze pelgrimstocht doet omdat zijn vrouw vecht tegen kanker en ze zal zelfs de laatste kilometers als ze kan nog meestappen. De man is zijn tocht in Le Puy begonnen. S Avonds na het eten en nadat we onze notities hebben geschreven begeven we ons naar de kamer en gaan slapen. Van de Fransman is er die nacht geen spoor, we weten niet waar die is gebleven, enkel het kledingsstuk ligt er nog.
We hebben zeer goed geslapen in ons kamertje, we kunnen het licht aandoen zodat we sneller klaar zijn met inpakken, we eten onder in de eetzaal enkele boterhammen en staan om 6u05 op straat. Het is nog vrij duister zodat we de weg vragen aan twee Mexicaanse vrouwen waar we dan ook even mee stappen. Even voor Rutelan in een klein dorpje drink ik een koffie terwijl Lisette naar het toilet moet, ze heeft het eerst wel schoon moeten schrobben want toiletten dat is een probleem in Spanje. In de bar praat ik een beetje met de uitbaatster en zeg haar dat we in 2001 ook al eens daar zijn geweest, ze wenst ons nog buen camino als we opstappen. Even later begint het te regenen, we moeten snel zijn met onze capes, het gaat nu bergop in die plastiek gehuld maar het valt nog mee omdat de temperatuur fris blijft. Boven op Cebrero is het echt gaan stortregenen en we vluchten er een overvolle bar binnen waar we een koffie en fruitsap bestellen en later nog een bord soep. We moeten verder, want de albergue hier is in verbouwing, maar vluchten toch nog de kerk in. Het is de kerk van het wonder met de pateen, zo maken we van de nood een deugd. Als het toch niet ophoudt besluiten we in de regen te stappen maar het wordt steeds erger, regen, wind en kou zeg maar storm. Om 12 uur zijn we in Hospital de Condesa waar er een albergue is en waar iedereen halt houdt. We staan aan de ingang onder een portaal in onze handen te klappen en met de voeten te stampen om de kou te verbijten want we moeten er 45 minuten wachten op de hospitalera. In een mum van tijd is de albergue vol, alles op een hoop, je kunt er bijna niet ademen en bovendien is er enkel koud water zodat iedereen in enkele minuten gewassen is. We gaan dan in de bar iets verder de dagmenu eten, als we klaar zijn met eten en naar de albergue terugkeren is het opgehouden met regenen. We besluiten om toch nog wat kilometers verder te stappen. In het restaurant zijn onze Spaanse vrienden nog goede dag komen zeggen want voor hen was er geen slaapplaats, spijtig want nadien hebben we hen niet meer gezien. We komen aan in Triacastela waar we in de albergue een kamertje voor vier krijgen voor ons twee. In het stadje doen we wat inkopen en voor we gaan slapen eten we ons een bocadillo die we zelf samenstellen. Weer zijn we een dag dichter bij Santiago.
