De jongste opstoot in de
langste politieke crisis uit onze geschiedenis heeft ons weer een paar
wijze lessen geleerd. Niet alleen is het uitblijven van een
communautair akkoord enkel en uitsluitend de schuld van de
Franstaligen. De Franstalige minderheid verhindert bovendien de zes
miljoen Vlamingen hun democratisch recht, uit te oefenen.
Deze lessen worden ons gedoceerd door de usual suspects, vooraan uiteraard Bart De Wever, die het derde fake-ontslag
van Leterme zo formuleerde: 'Meerderheid en minderheid zijn hier gelijk
aan elkaar en worden zo gedwongen om compromissen te sluiten als ze de
staat willen hervormen. Dat vereist een consensusmodel. Maar als de
minderheid weigert zo'n model toe te passen, dan wordt het de dictatuur
van die minderheid. De brutaliteit waarmee men die dictatuur de
afgelopen dertien maanden heeft afgedwongen heeft ons echt verrast.'
Eerder al had de Gravensteengroep gepleit voor het 'herstel van de
democratie' , waaronder ze onder meer verstaat 'respect voor de
meerderheidsregel'. En zelfs Karel de Gucht, toch geen scherpslijper,
althans niet op communautair gebied, waarschuwde de Franstalige Belgen
dat ze uiteindelijk de macht van het (Vlaamse) getal zullen moeten
aanvaarden.
Het zijn uitlatingen waar een mens
moedeloos van wordt. Moedeloos omdat ze ieder perspectief op een
honorabel akkoord deskundig de grond inboren. Moedeloos omdat ze het
gebrek aan democratie in ons land, dat inderdaad reëel is, mijn inziens
totaal verkeerd analyseren. Natuurlijk heeft De Wever gelijk als hij
zegt dat onze federatie een consensusmodel nodig heeft. Maar betekent
dit dat de minderheid klakkeloos moet aanvaarden wat de meerderheid
beslist? En als ze dat niet doet, is er dan een 'dictatuur van de
minderheid'? Ik ben zeer benieuwd of De Wever dezelfde redenering zou
volgen als over een paar decennia de Walen en niet meer de Vlamingen
numeriek in de meerderheid zouden zijn.
De
waarheid is dat het denken in termen van meerderheid versus minderheid
als het over de Belgische bevolking in haar geheel gaat, totaal niets
met democratische bekommernissen te maken heeft. Integendeel. Laten we
even terugkeren naar de verkiezingscampagne van vorig jaar. In
Vlaanderen was de staatshervorming een thema, naast vele andere, en
niet eens het belangrijkste. In Wallonië was het geen thema. De Waalse
kiezer heeft hoe dan ook op geen enkel ogenblik zijn mening kunnen
geven over de Vlaamse voorstellen (die dan ook nog eens verschilden van
partij tot partij) met betrekking tot de staatshervorming. De
Franstalige politici hebben hun kiezers er ook niet over geraadpleegd.
Kan men dan verwachten dat Franstalig België juichend de eisen
aanvaardt die de Vlamingen onderling min of meer hebben afgesproken? Is
het democratisch dat de ene deelstaat zijn visie opdringt aan de andere
en er dan zijn beklag over maakt dat 'ze' het niet begrepen hebben?
Bovendien rijst de vraag of 'Vlaanderen' wel zo unaniem achter die
staatshervorming staat. Meer dan één onderzoeker betwijfelt of er op 10
juni vorig jaar echt zo communautair gestemd is als het spraakmakende
deel van CD&V en de NV-A beweert. Hoe democratisch is Bart De Wever
als hij met amper 5 procent van de Vlaamse stemmen de Franstaligen van
dictatoriale neigingen beschuldigt als ze zijn visie op de Belgische
staat niet delen?
En toch hebben De Wever, de
Gravensteengroep en alle andere 'Vlaamsgezinden' gelijk als ze ons
voorhouden dat in een democratie de meerderheid beslist en de
minderheid er zich moet bij neer leggen. Natúúrlijk hebben ze gelijk,
het is de essentie zelf van ons democratisch bestel. Maar wie zegt dat
de meerderheid uit Vlamingen bestaat en de minderheid uit Walen? Hoe
past in dat plaatje de 'Belgicistische' Vlaming en de regionalistische
Waal? Hebben zij, ieder in hun eigen deelstaat, geen recht van spreken?
Wie de Belgische federatie op democratische wijze wil hervormen, moet
inderdaad een meerderheid achter zich krijgen. En vermits dit een zaak
is die per definitie alle inwoners van héél België aangaat, zal die
meerderheid moeten bestaan uit Vlamingen, Walen, Brusselaars,
Duitstaligen en nieuwe Belgen. Dat veronderstelt dan wel een wervend
project, een enthousiasmerende visie op het nieuwe België. Heeft iemand
Leterme, De Wever of welke Vlaamse onderhandelaar dan ook al betrapt op
zo'n globaal plan, dat verder gaat dan de obligate splitsingseisen?
Mocht er zo'n project bestaan, dan zou men het kunnen voorleggen aan
àlle kiezers in België. Dat zal dan moeten gebeuren via een federale
kieskring, zodat een meerderheid nagestreefd kan worden in alle
gewesten en gemeenschappen. Dàt is democratie. Maar laten de De Wevers
en de Gravensteners daar nu juist niet voor te vinden zijn. Zij geven
liever aan de begrippen 'meerderheid' en 'minderheid' een etnische
definitie.
Op zich is dat al een reden om te hopen
dat ook in de toekomst Franstalige partijen mee het beleid, al dan niet
confederaal, zullen bepalen. Dat is nog eens pijnlijk duidelijk
geworden bij de discussies over het asiel- en migratiebeleid in de
schoot van de regering-Leterme. PS en CDH stonden daar voor een humane
aanpak, de Vlaamse partijen voor een harde. Ik moet er niet aan denken
dat het hardvochtige Vlaanderen voor het volle pond bevoegd zou worden
voor het vluchtelingenbeleid. Als inwoner van het gelukkige BHV kan ik
PS en/of CDH met mijn stem belonen voor hun houding. Maar de
Gravensteners willen mij en vele anderen dit voorrecht afpakken. 'De
vanzelfsprekende splitsing van BHV' is voor hen 'de hoeksteen van de
institutionele pacificatie' staat in hun jongste tekst. En dat is
ondertekend door zovele aardige en progressieve mensen? Wie dit
begrijpen kan, begrijpe het. Maar mijn verstand gaat het te boven.
Al in de kleuterklas werd het ons geleerd: je kan maar rechtvaardig handelen en oordelen, als je iedereen over dezelfde kam scheert. De 'slimme' of de 'domme' kindjes moeten gelijke kansen krijgen, en de meester moest zich harder inspannen voor de 'dommere' kindjes, zodat ook zij betere resultaten zouden halen. Als iemand het vandaag nog in zijn hoofd haalt om vrouwen als minderwaardig te zien, dan is het kot -terecht- te klein. Een vrouw verdient evenveel respect en waardering voor hetgeen ze is, ze doet, ze denkt,.. als iedere man. Ik hoop dat we het daar toch ten minste over eens zijn. Ik bekijk het besturen van een land als een dokterspraktijk: het is perfect mogelijk dat twee mensen geveld zijn door de griep, maar dat de dokter voor de één een hele andere genezingsmethode moet hanteren dan voor de andere: immers: er zijn geen twee mensen gelijk in deze wereld. De bedoelingen van de dokter kunnen en mogen maar één richting uitgaan: de patiënt zo snel mogelijk genezen. Als we het hebben over het regeren van een land, moeten we in dezelfde logica stappen: het doel kan en mag enkel zijn dat we het welzijn van àlle burgers voorop stellen, daarbij in het hoofd houden dat er niet twee gelijke mensen in dit (of enig ander) land wonen. Zo is het perfect denkbaar dat wij, als samenleving meer moeten uitgeven om één patiënt te genezen van kanker, dan voor de genezing van een andere kankerpatiënt. Zo is het perfect denkbaar dat het streven naar minder verkeersdoden op één plaats een heel andere aanpak vergt als op een andere plaats. Maar, ik ga nog een stap verder: het is hoe dan ook verkeerd te denken dat er groepen van mensen bestaan in onze maatschappij die we allemaal onder dezelfde noemer kunnen plaatsen: Er bestaan geen twee gelijke bejaarden, kinderen, werklozen, ... Toch zijn wij, hier in België in deze logica gestapt, en we blijven maar verder gaan met deze -totaal onzinnige- logica. De noden noch de verlangens van iedere afzonderlijke Belg zijn gelijk aan de noden of verlangens van om het even welke andere Belg. Sterker nog, wat kan gezegd worden over 'de' Belg, kan evengoed gezegd worden over 'de' Europeaan.
Ik geloof dat er slechts één mogelijke weg is die we kunnen volgen: de lat voor iedereen in Europa gelijk leggen, en streven om zo veel mogelijk barrières en grenzen te slechten.Hoe meer grenzen er binnen Europa zijn, hoe minder we geneigd zijn te geloven dat we evenwaardig zijn.Bovendien is het maken en instandhouden van grenzen contraproductief op vele vlakken, en bovendien is het een vruchtbare voedingsbodem voor hallucinante misverstanden.Zo begrijp ik niet waarom in er Duitsland op autosnelwegen geen echte snelheidsbeperkingen zijn, terwijl Nederland de snelheid beperkt tot 110 km/u, België tot 120 en Frankrijk dan tot 130.Wàt precies is het nut van deze verschillen?Waarom is een loodgieter in België verplicht om een gasleiding op deze manier te installeren, terwijl in Frankrijk, Nederland of Duitsland andere normen gelden?We willen toch allemaal dat de leiding die wordt geïnstalleerd veilig is?Of nog, waarom wordt het ophalen en sorteren van vuilnis, zelfs binnen het Vlaamse Gewest, in iedere stad of gemeente anders gereglementeerd?Ik pleit voor één uniforme regelgeving in héél Europa.Als ik karton kwijt wil, dan moet dit precies duidelijk zijnhoe ik dat moet doen in heel Europa, en bovendien wil ik dat het overal even duur/goedkoopis.
Er zijn flink wat mensen in België die vinden dat de federale staat minder bevoegdheden moet hebben, en in feite hebben ze gelijk.Alleen de meeste pleiten voor schaalverkleining (het Vlaamse niveau), ik pleit voor het schaalvergroting, het Europese niveau.Als België aan het verdampen is, vind ik dat niet eens zo erg, alleen, dàn wil ik dat àlle andere Europese landen evenzeer verdampen.Als we er hier in dit land voor zorgen dat alleen ons land verdampt, dan zullen we daar op elk mogelijk vlak de gevolgen van moeten dragen.Het lot van België, en dus ook van Vlaanderen (want, Vlaanderen is hoe dan ook een deel van België) is onlosmakelijk verbonden met het lot van heel Europa.Zolang we dat niet inzien, en ons blijven gedragen als kleine kinderen op de speelplaats, zijn we op het verkeerde spoor.En waar naar toe dit spoor kan leiden moeten we eens gaan vragen in ex Joegoslavië.De splitsers in dit land hebben het maar wat graag over Tjechië en Slovakije als ze een voorbeeld willen geven, maar ze vergeten er maar al te graag bij te vertellen dat er in dit land/deze landen geen stad was waarvan zowel Tjechen als Slovaken beweerden dat het hun hoofdstad was.Als er betwiste gebieden aan te pas komen, dan leidt het spoor altijd naar geweld.
Alle grote Vlaamse democratische partijen zijn het erover eens: een grote staatshervorming is absoluut noodzakelijk. Deze mantra wordt dag na dag tot in den treure herhaald. Ze is naar verluidt nodig om het hoofd te bieden aan de grote economische, sociale en ecologische stormen die ons land bedreigen. Zonder méér bevoegdheden voor de gewesten en de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde redden we het niet.
De politieke praktijk van het afgelopen jaar leert ons nochtans het tegenovergestelde: het politieke establishment gedroeg zich een jaar lang als een brandweerkorps dat niet wil uitrukken zolang het geen nieuwe brandweerwagens krijgt (gelukkig bestaan er zo geen brandweerkorpsen in ons land). Terwijl het politieke brandweerkorps meerderheid én oppositie- naar de communautaire lichtbak staarde vloog de wereld rondom ons in brand. Al onze bevoegdheden inzake energie werden overgeheveld naar Parijs. De bevoegdheid over onze spaarcenten en pensioenfondsen werd kwistig uitbesteed aan de generaals van de private banken, die er overnameoorlogen mee uitvochten. De beruchte transfers naar Wallonië verzinken in het niets bij de kapitalen die de kleine spaarder de afgelopen jaren verloor op de beurs.
Staatshervorming of niet, onze minister van defensie slaagde er in elk geval in onze defensiebevoegdheden over te hevelen. Niet naar de gewesten, maar wel naar Washington.
Ondertussen slaagden onze Vlaamse bewindvoerders er maar niet in om de stijgende huur- en woningprijzen onder controle te krijgen, al hun bevoegdheden op het vlak van sociale woningbouw ten spijt. Ze slaagden er wél in om slecht onderbouwde en peperdure infrastructuurprojecten te beslissen zonder enig draagvlak bij de bevolking, zoals de Oosterweelverbinding en het Schipdonkkanaal. Met de budgetten die daarvoor worden uitgetrokken zou men in Wallonië in elk dorp een scheepslift kunnen bouwen.
Toch is het volgens de hogere wiskunde van de Vlaamse politiek nodig om nog méér bevoegdheden inzake mobiliteit en openbaar vervoer over te hevelen naar de gewesten. Niemand die kan uitleggen hoe dit het gebrek aan taalgrensoverschrijdend openbaar vervoer zal oplossen. Evenmin is het duidelijk hoe een verdere opsplitsing van de arbeidsmarkt Brusselse werklozen naar de luchthaven van Zaventem zal lokken.
De mythe van de verlossing door middel van een grote staatshervorming die in ons land een synoniem is geworden van een voortschrijdende ontmanteling van de federale staat - is in België een eigen leven gaan leiden. Deze mythe wordt niet meer onderbouwd met rationele argumenten. Het volstaat om ze te herhalen. Het juweel is niet in de lotusbloem maar in de staatshervorming.*
Het kartel CD&V/NV-A ging in haar verkiezingsbeloften nog een stap verder. De staatshervorming zou er komen zonder ook maar één toegeving te doen aan de Franstaligen. Vijf minuten politieke moed zouden volstaan. De mythe werd een niet meer te bedwingen monster van Frankenstein.
Tot zover enkele elementen van analyse. Maar hoe moet het van hieruit nu verder ? Bieden verkiezingen een uitweg ? Misschien, maar dan op termijn. Het probleem is echter dat de staatshervorming het zwarte gat is geworden waarrond het zonnestelsel van de Belgische politiek momenteel baantjes trekt. Als Copernicaanse hervorming kan dat natuurlijk tellen.
Verkiezingen kunnen in zon heelal slechts soelaas bieden als de kiezer de keuze krijgt tussen méér, dan wel minder staatshervorming, en als hij ook over de kwaliteit van die staatshervorming kan oordelen. Dat is momenteel niet het geval. Aan Vlaamse zijde stemden alle grote democratische partijen de beruchte Vlaamse resoluties. Zelfs SP.a-voorzitster Caroline Gennez zegt vandaag dat de huidige crisis in de eerste plaats de schuld is van de Franstaligen. Heel wat kiezers willen nochtans minder communautair gezwets en méér daadkracht op het vlak van de koopkracht. Maar waar moeten ze met hun stem heen ? Verkiezingen bieden pas een uitweg als er daadwerkelijk gekozen kan worden. Zover zijn we vandaag niet. Elk verkiezingsresultaat zal -aan beide zijden van de taalgrens trouwens- uitgelegd kunnen worden als een mandaat voor nog meer communautair opbod.
Moet er dan een noodregering op de been worden gebracht ? Een tripartite met daarin de SP.a ? Dat zou van de socialisten net iets teveel suïcidaal staatsmanschap vergen. Yves Leterme verkoos zijn kartel te redden door zijn ontslag aan te bieden als eerste minister. En nu zou de SP.a zichzelf in de vernieling moeten rijden om het land te redden ?
Laten we daarom vertrekken van de feiten zoals ze vandaag voorliggen. De mythe van de staatshervorming heeft zich genesteld. Anderzijds heeft de politieke klasse het afgelopen jaar haar staatshervormingsimpotentie ten overvloede bewezen. Bijzondere tijden vergen bijzondere maatregelen. De kwestie van de staatshervorming moet daarom tijdelijk gedepolitiseerd worden. Als je België NV wil herstructureren laat je ze best eerst doorlichten. Stel een onafhankelijke commissie samen van vakbondsmensen, mensen uit het bedrijfsleven en academici. Betrek er een paar Nederlanders, Fransen, Canadezen en wat Zwitsers bij voor een frisse kijk op de zaak. We hebben geen enkele illusie in de neutraliteit van zon commissie. Geen enkele commissie is neutraal. Maar ze zal in elk geval honderd maal rationeler en objectiever zijn dan een politieke klasse die het thema staatshervorming steeds weer herleidt tot de bekrompenheid van haar eigen korte termijnagendas. Hele leugens en halve waarheden zoals de stelling dat je het constitutioneel probleem rond Brussel-Halle-Vilvoorde enkel maar kan oplossen door het arrondissement te splitsen zullen in elk geval door zon commissie ontmaskerd worden.
Op basis van de resultaten van zon commissie kunnen de partijen dan in 2009 hun programmas samenstellen. Of ze kunnen de resultaten straal negeren als ze dat willen. Dat is hun democratisch recht. Maar de kiezer zal dan tenminste in staat zijn om het communautaire gezwets aan een maatstaf te toetsen en geen kat meer in een zak te kopen zoals ze dat deden op 10 juni 2007. SP.a Rood verklaart zich alvast akkoord met een verregaande staatshervorming. De afschaffing van de senaat, de afschaffing van het koningshuis, de afschaffing van de ondemocratische kiesdrempels en verder alle maatregelen die de democratie verdiepen en bevoegdheden overhevelen, niet naar de gemeenschappen maar naar de werkende bevolking kunnen op onze steun rekenen.
Ondertussen kan Leterme I eindelijk eens beginnen regeren op basis van haar sociaal-economisch programma. En de oppositie kan daar voluit oppositie tegen voeren. De kiezer zal zich dan een oordeel kunnen vellen op basis van themas waar het werkelijk om gaat: koopkracht, sociale rechtvaardigheid, ecologische duurzaamheid.
Bart De Wever zal natuurlijk niet akkoord gaan. Hij zal dit een ijskast noemen. Of erger nog, een diepvries. De vette vissen die daar uit tevoorschijn komen zullen stijf bevroren zijn. Maar we kijken vol verwachting uit naar wat De Wever in tussentijd te vertellen heeft over de échte problemen van de mensen. En we zullen eens zien of hij dan nog verkiezingen kan winnen.
Het zou natuurlijk goed zijn mocht de kiezer de communautaire scherpslijpers terugfluiten. Er zal echter ook iemand de komende verkiezingen moeten winnen. Wat mij betreft natuurlijk liefst de SP.a. De partij zal dan wel met iets anders voor de dag moeten komen dan met datgene wat de Vlaamse rechterzijde verkondigt, namelijk dat het allemaal de schuld is van de Franstaligen. Werk, koopkracht en pensioen, stuk voor stuk themas die op het lijf geschreven staan van de socialisten, vormen de topdrie in de bekommernissen van de kiezers. De SP.a zou rond die drie themas, samen met de PS, een (geloofwaardig!) socialistisch noodprogramma moeten opstellen. Op die manier zouden de socialistische partijen in de praktijk aantonen dat samenwerking over de taalgrens wel mogelijk is.
* Om mani padme hum, of het juweel schuilt in de lotusbloem is de bekendste mantra van het boeddhisme die door zijn herhaling het Nirwana dichter brengt.
Vlaamse BMW's, Waalse Trabantjes en de arbeidsmarkt
De splitsing van het arbeidsmarktbeleid ligt als kernpunt op de tafel van de onderhandelingen die naar een communautair akkoord zouden moeten leiden. Het lijkt heel technisch maar het is cruciaal. Het wordt duidelijk dat dit onderdeel van het splitsingsdiscours het breekijzer is voor een sluipende splitsing van de sociale zekerheid. O.a. de SPa en het ABVV gingen daar deze week alvast over in de contramine.
Vlamingen zijn BMWs, zei de hoogste Vlaamse politieke functionaris enkele jaren geleden. Ze hebben Brains, een groot Maritiem vermogen en ze Werken hard Hébt u m? Eigenlijk bedoelde hij: de roestige puffende Trabanten in dit land zijn de Walen. Hij vertelde niet dat ooit drommen Vlamingen met een schoofzak naar de Walenpays trokken. Met deze passage wijst Pascal Verbeken in zijn boek Arm Wallonië op het koppige Walencliché: ze zijn verslonsd, luie steunpilaren van de uitkeringseconomie. Maar niks is zo naakt als cijfers. Hier die van de RVA voor 2007: In België leeft 15,9% van de bevolking tussen 15 en 64 op enigerlei wijze van de werkloosheid. In het Vlaamse gewest is dat 14,2%, in Brussel 16,7% en in Wallonië 18,5%. Deze cijfers geven al een heel ander beeld dan de perceptie van de luieWalen. In het Zuiden zijn meer volledig werklozen op zoek naar werk. In Vlaanderen liggen de uitgaven voor brugpensioen, tijdskrediet en dienstencheques het hoogst. Daardoor is driekwart van de werklozen in Vlaanderen in feite onbeschikbaar voor de arbeidsmarkt. Maar in Wallonië en vooral Brussel is het gros van de werklozen wél beschikbaar. De Vlaamse arbeidsmarkt wil een beroep doen op die beschikbare werklozen. Er werken bijvoorbeeld al veel Walen in het Kortrijkse. LEES MEER...
Op 15 mei had in Namen een bijna idyllische ontmoeting (dixit De Standaard) plaats tussen mister Vlaanderen (Kris Peeters) en mister Wallonië (Rudy Demotte). De twee spraken af samen een interregionale banenconferentie op te zetten. Doel: de interregionale mobiliteit op de Belgische arbeidsmarkt op gang trekken. Een paar dagen eerder, op 5 mei, tekende de hele top van de VDAB en de Waalse tegenhanger Forem present bij de start van het allereerste confederale arbeidsbemiddelingsteam. VDAB-topman Fons Leroy zei bij die gelegenheid: De tijd is voorbij dat VDAB en Forem zich voortdurend apart willen profileren, los van de federale RVA en los van elkaar. (DS 6 mei) Het arbeidsbemiddelingsbeleid herfederaliseren lijkt aangewezen. Zo kan de arbeidsvraag over de regios heen doelgerichter afgestemd worden op het arbeidsaanbod. Wat we nodig hebben is een beleid dat veel meer de Belgische arbeidsmarkt in zijn geheel beheert, ook al omdat bijna 30% van de bedrijven zetels heeft in twee of drie gewesten. Ze zijn goed voor een kwart van de jobs.
En toch, en toch veel volk in de Wetstraat gaat koppig diametraal de andere richting uit. Dat volk wil niet alleen de controle en opvolging van werklozen door de gewesten laten beslissen, maar ook het recht op uitkering, op brugpensioen en op tijdskrediet. Er zouden ook per gewest aparte regels komen voor schorsing van werklozen, het begrip passend werk, de uitzendarbeid, de sociale economie enzovoort. Kris Peeters (ja, dezelfde!) is de eerste die vindt dat een verdere regionalisering van de arbeidsmarkt zich opdringt. Hoe kan dat nu? Welk argument kan hier spelen? In De Tijd maakt hij zijn beweegreden duidelijk: Gezien het aantal werklozen in Vlaanderen (sic) moeten we het debat verruimen tot activering van inactieven, waarbij je wortel en stok nodig hebt. Hij wordt prompt bijgetreden door Unizo-voorman Karel Van Eetvelt: Het probleem is dat je die stok niet echt in handen hebt in Vlaanderen. De Vlaamse overheid zit op een bepaald moment vast en moet dan op het federale niveau gaan smeken voor een fors bestraffingsbeleid. (De Tijd, 19 april) Vicegouverneur Luc Coene van de Nationale Bank zei het eerder al: grotere paardenmiddelen gebruiken om mensen die bruikbaar zijn in het arbeidsproces aan het werk te krijgen. (Vacature, 12 januari) De werkgevers zitten verlegen om werknemers maar ze willen tegelijk werknemers van wie de sociale rechten geamputeerd zijn. Het veiligheidsnet van rechten omvormen tot een springplank van persoonlijke verantwoordelijkheid, heet dat in de newspeak van het neoliberalisme. Het is de facto waar de Lissabonagenda van de EU op uitdraait. De werkloosheid wordt dan herleid tot een probleem van de werkloze. Hij krijgt de zwartepiet toegespeeld
Stel: de VDAB in Gent is een andere instantie dan die in de Gentse kanaalzone. Maar Engels spreken is voor beide instanties een vereiste voor een baan, al is er geen aanbod van taallessen Engels. En het vervoer is verschillend voor de stad en de kanaalzone. Ondenkbaar? Op die manier is Brussel nochtans afgesneden van de industriezones in de periferie. Of hoe een gespleten infrastructuur heeft geleid tot absurde situaties. Moeten we deze farçe écht nog verder drijven? Is het écht onmogelijk een fatsoenlijke regering te formeren die dit soort problemen oplost? Mensen zijn het splitsingsopbod beu. Hun echte probleem is het verlies van koopkracht. Its the economy stupid! Als sociale zaken en werkgelegenheid gesplitst zouden worden, is dat natuurlijk funest voor Wallonië. Maar het zou ook onherroepelijk leiden tot een ernstige recessie of het verder ontmantelen van de verzorgingsstaat. Dat zijn allemaal grote en serieuze belangen en ze hebben niets vandoen met Waalse arrogantie.
