Gauw even wat aan mijn blogje werken. Het is ontzettend druk op school, het einde van het schooljaar. De klassen worden terug verdeeld en dat maakt dat niet steeds iedereen even tevreden is. En dat geeft wrevel en gemopper. Dus, ik moet sterk wezen en op de juiste manier hiermee omgaan. Maar dat kost energie, en die heb ik momenteel niet meer zoveel. De laatste tijd is er zoveel gebeurd....
Maar ik voel dat alles terug in orde gaat komen. Sinds ik contact heb met Kelly, zit L. weer veel in mijn gedachten. Hoe stom kan alles soms verlopen! Had ik die brief niet gemaild naar E. , was het misschien allemaal niet zo erg geweest. Maar ja, wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan dat niet terugdraaien, ik moet daar mee omgaan, en liefst nog op een positieve manier.
Nog 8 dagen en de leerkrachten doen hun klasdeur dicht. Dat brengt bij mij ook rust, ik kijk daar zo naar uit! Mijn dochter heeft nog 1 examen en dan is dat ook weer voorbij. Joepie!! Ik hoop dat ze geslaagd is, maar ik vrees er voor. Ik moet er op letten dat indien ze niet geslaagd is, ik de schuld niet op mij ga nemen. Het is niet omdat ik weggegaan ben bij mijn man, dat ik de schuld moet krijgen van de schoolresultaten! En toch...
Binnenkort kan ik mij weer gaan verdiepen in mijn boeken. Zalig! Ik heb nog een goed boek liggen: Crisis en spiritualiteit.
Ik heb een besluit genomen. Ik wil deze blog delen. En ik denk dat ik de juiste persoon gevonden heb. Ik ga hem delen met Kelly. Voor mij is dat heel veilig; Ze woont ver van hier. We hebben beiden ons eigen leven, onze eigen vrienden, onze eigen omgeving.
Toch voelt het vertrouwd aan, voel ik raakpunten met haar. Zij is ook geïnteresseerd in masterminds, in het positief denken enz. En daarover wil ik met haar praten, denken...
Vandaag, na een lange periode, opnieuw mijn blogje gelezen. Ik was er plots mee gestopt omwille van L. Haar man had mijn blog ontdekt, ik heb er dus heel wat dingen afgehaald en de naam veranderd. Zelfs L. kan deze blog niet meer vinden. Waarom dan opnieuw? Ik heb via mijn dochter een bericht gekregen van Kelly, de vriendin van L. Ik was behoorlijk door geschrokken, had daar nooit aan gedacht. Heb via FB met haar contact opgenomen en waarschijnlijk spreken we later wel eens af. Zij volgt ook masterminds. Dus op dat gebied hebben we wel wat raakpunten. Misschien wil ik deze blog wel met haar delen? Een blog wil je ook wel delen, je gebruikt dat niet alleen voor jezelf. Maar ik geef hierin zoveel bloot van mezelf. Dat deel ik niet zomaar met iedereen. Stel je voor dat mijn leerkrachten dit lezen....zij hebben hier geen boodschap aan. En toch heb ik behoefte aan iemand die met me praat, die met me doordenkt over het leven. Dat mis ik zo nu ik geen contact meer heb met L.
Vandaag bij de notaris geweest, weer niks getekend. Deze keer omdat mijn domicilie niet volledig in orde was. De wijkagent is nog niet komen controle doen, en dan telt het niet. Kunnen we nog eens terug!
Ik zit met een soort allergie op mijn ogen, ze prikken en zien rood, waarschijnlijk van de stress. Morgen naar de notaris. Heb mijn geboorteakte, een kindrekening geopend, nu morgen nog naar het gemeentehuis voor mijn domicilie te veranderen. En hopelijk kunnen we dan 's avonds de akte tekenen. Dan kan de hele procedure eindelijk ingezet worden.
Ik heb het boek 'Je kunt je leven helen' voor mezelf gekocht en heb er al een 50tal bladzijden in gelezen. Het helpt mij wel om het geheel positief te kunnen bekijken. Want soms heb ik het gevoel dat ik er niet meer tegen kan, dat mijn energie op raakt. En dat wil ik niet. Dan zou ik het liefst vluchten in de armen van ik weet niet wie, gewoon om me even geliefd te voelen, om me geborgen te voelen, om te vluchten voor de realiteit. Maar dat is de oplossing niet.
Heb eergisteren voor de eerste maal gechat. Begon eerder toevallig, maar was wel leuk. Dit is iets dat ik meer ga doen denk ik. Met onbekenden heb ik het nog niet gedaan. Weet ook niet hoe dat moet, nu is het zo enkel via facebook. Stel je voor dat je zoiets als hieronder meemaakt.... Hoe gevaarlijk kan internet niet zijn. Je vertrouwt elkaar blindelings. Opletten dus!!
Heb gisteren de ganse dag spullen verhuisd. Ben enkele keren op en af gereden met een volle aanhangwagen. Je kan niet geloven hoe erg ik dat vind. Al die herinneringen uit het huis halen. Buren die gluren vanachter hun raam. Eigenlijk wil ik er mee stoppen, maar er staan nog spullen van mij op zolder en misschien heb ik daar later spijt van. Hoeveel 'rommel' kan een mens bijeen sparen op 16 jaar! Niet te geloven!!!
Toch wel enkele keren van de ene plaats naar de andere gereden met tranende ogen. Ik voelde me zo alleen. Ik kon ook niet veel zeggen. Ik heb er immers zelf voor gekozen. Ik had evengoed ginds kunnen blijven.
Heb ook nog een discussie gehad met mijn ouders. Ben al naar enkele appartementen gaan kijken en telkens schrik ik van de kostprijs van een nieuwbouw. En als er dan al iets betaalbaars is, dan is het pas klaar in 2013. En ik word steeds ouder. Vooral om te lenen heeft dat nu belang. Ik ben ook bang dat ik niet echt gelukkig ga worden op een appartement. Ik heb altijd op de buiten gewoond. Ik ben bij wijze van spreken geboren in de bossen en daar opgegroeid. Ik heb graag ruimte rondom mij. Het appartement moet dus al zeker een groot terras hebben. Ik wil nu eerst eens uitkijken naar een huis. Maar een notariële verkoop kan nog niet zolang we niet definitief gescheiden zijn en zo wordt alles steeds uitgesteld. Daar is zo weinig aan te doen. Gewoon proberen er het beste van te maken. Maar ik vind het beangstigend dat ik de laatste jaren van mijn leven niet zou kunnen doorbrengen zoals ik het graag had. Dat wil ik niet.
Moet moeite doen om positief te blijven, ik voel me af en toe wegzinken. Heb ook zin om te huilen, maar dan liefst ergens tegen een schouder. Ik moet nog een paar keer spullen gaan ophalen bij mijn vroegere woonst en ik heb daar geen zin in. Maar binnen enkele dagen gaan we weer naar de notaris en ik hoop dat dan de papieren getekend kunnen worden. Maar als ze getekend zijn, betekent dit ook dat ik niets meer mag gaan halen, dus alles moet wel degelijk verdeeld zijn voor volgende week. En ik zie daar zooooo tegenop.....
Ik ben ook volop aan het zoeken naar een nieuwe woning. Niet gemakkelijk: ofwel te duur, ofwel te veel werk aan, ofwel op de verkeerde plaats gelegen.... Het is ook niet niks wat ik moet gaan doen: nog 20 jaar een lening gaan afbetalen! Ik zal dus nooit deeltijds moeten gaan werken. Maar wie weet wat gebeurt er nog allemaal in mijn leven? Geen zorgen vooraf maken. Weg negatieve gedachten! Ander onderwerp!
April is bijna voorbij. De tijd vliegt. Nog steeds zijn de papieren voor de scheiding met onderlinge toestemming niet ondertekend. Het sleept al een half jaar aan. En dan te bedenken dat eens de papieren ondertekend zijn, het nog minstens 7 maanden duurt voor de scheiding officieel is. Niet dat het allemaal zo snel moet gebeuren, maar zolang ik niet gescheiden ben, kan ik eigenlijk niet verder met mijn leven. Ik kan niets aankopen. En ik zou toch graag weer een eigen plekje hebben, ik kan niet bij mijn ouders blijven wonen.
Toen ik het artikel in de krant las over de jongen van 12 jaar die zelfmoord gepleegd heeft omdat zijn ouders gingen scheiden.....kreeg ik toch even rillingen. Uiteindelijk zijn de kinderen er steeds de dupe van. Maar vaak is het voor hen ook niet fijn als ouders omwille van de kinderen samen blijven. Dat voelen zij ook wel aan!
Iets heel anders nu. Ik ben vandaag mijn droomkleed gaan kopen. Een kleed uit de jaren 60. Ik had dit al vaak bekeken op een website www.vintage.nl. Maar ik durfde het niet bestellen omwille van de maat. Gisteren vond ik toevallig een retro winkel hier in een naburige stad en daar hing 'mijn' kleed. Schitterend! Liefst van al had ik er nog een petticoat bij gekocht, maar wanneer doe ik dat aan? Ik voelde me precies een prinses. Ik heb het dadelijk gekocht, nu het nog durven aandoen.... Maar ik ben er alleszins heel blij mee.
