Ik ben een vrouw van 22 jaar, nog steeds studerend.
En daar komt het al, het woordje 'vrouw' vind ik al raar. Wanneer ben je een vrouw? Wanneer ben je nog een meisje? Naar mijn ervaringen in het leven beschouw ik mijzelf al als een vrouw, terwijl ik eigenlijk vanbinnen nog stiekem een meisje ben. Een jonge, energieke meid die niet zo standvastig in het leven staat.
Ik ben deze blog begonnen omdat ik het een en ander eens van mij af wou zetten, en volgens meerdere is schrijven hier de ideale manier voor. Dus misschien helpt het mij ook wel! :)
Ik ben kortweg gezegd een redelijk negatief iemand. Mijn leven loopt niet echt van een leien dakje, en net daarom wil ik erover gaan schrijven, zo heb ik toch het gevoel dat er iemand hier luistert, ook al is het maar een computer...
Om mijzelf even nog verder te beschrijven: ik heb nu, en vooral vroeger redelijk wat problemen gehad. Met mijzelf, met anderen... onzelfzekerheid is wel een woord dat mij op het lijf geschreven is.
En hierbij laat ik het ook, de rest volgt vanzelf wel in mijn (hopelijk) dagelijkse berichten hier...
Vanmorgen wakkergeworden naast mijn beste vriend. Een hele gezellige dag gehad gisteren en vandaag!
Afleiding had ik nu wel nodig, nu het wat stroef loopt binnen het gezin.
Ik woon nog steeds thuis, tussen mijn ouders en mijn andere zus die in het weekend thuis is (tijdens de week zit ze nog op kot). Mijn papa en ik zijn zoals water en vuur... komen totaal niet overeen. Volgens mama hebben we hetzelfde koppige karakter, maar dit blijf ik steevast ontkennen. Ja, ik ben koppig, maar mijn papa leeft in een andere wereld dan mij, en dat is nog zacht uitgedrukt. Mijn visie en papa's zijn compleet anders, over alles wat je je maar kunt bedenken. We hebben zeer vaak ruzie, en die ruzies lopen vaak zeer slecht af. Een aantal weken geleden was er weer zeer grote ruzie (vraag mij zelfs niet meer waar het om gaat), waarna hij toen zei dat hij vanaf nu niets meer doet voor mij. En zo gesproken, zo gedaan... Toen ik eens van de bushalte moest gehaald worden, -bij gebrek aan eigen rijbewijs-, heeft hij mij gewoon in de koude laten staan. Mama heeft moeten stoppen op haar werk om mij te komen halen. Dit heeft mij diep gekwetst ... waarom willen mensen in godsnaam kinderen als ze er niet voor kunnen/willen kijken? Nu, het gaat intussen alweer wat beter. Ik blijf niet boos en koppig, in tegenstelling tot papa blijkbaar. Ik probeer al weken om de lieve vrede te bewaren hier thuis, maar dat is ver van papa's bed ... Ik moet overmorgen naar school, en bijgevolg moest ik gevoerd worden naar de bushalte. Ik ga dit vriendelijk gaan vragen aan papa, waarna ik gesnauw achter mijn hoofd krijg dat hij niets meer voor me wilt doen, dat hij dit al eerder gezegd heeft. Nou, dat is fijn... Dan maar niet naar school? Gelukkig hebben we er ,met het nodige geroep en gesnauw erbij, wel kunnen over 'praten'. En dat is ook zeer zeldzaam hier. Al bij al is alles dus nog goed geworden. Godzijdank heb ik mama nog die het dikwijls voor mij opneemt. Ze weet ook wel hoe papa bestaat, en dat hij onredelijk kan zijn... Mom, you're the best!
