We horen de (paas)klokken wel luiden maar weten niet waar de klepel hangt.
De paasklokken galmen in volle kracht over de wereld, ze moeten vrede en vreugde brengen over de wereld, laten weten dat Christus niet dood is maar Leeft!
De Goede Week zit er dus weer bijna^ôp. Nooit had ik meer moeite om alles volop te beleven dan dit jaar. En dit heeft alles te maken met het vertrek van Monseigneur Roger Vangheluwe. De Kerk in Vlaanderen davert op zijn grondvesten, zeggen de media. De media die grotendeels schuldig aan de ontreddering bij vele gelovigen en die kerkhaters voortdurend stof tot natrappen gaf.
Mijn vroegste herinneringen aan de Goede Week dateren vanuit mijn jeugd te Eggewaartskapelle. Omdat ik me voorbereidde op mijn vormsel werd ik, samen met Ann Boeve uit Avekapelle, Kathy Harteel uit Avekapelle en Gerda Kinget uit Zoutenaaie, verwacht in de vieringen van de Goede Week. Op Witte Donderdag werden de stoelen in de kerk herschikt en bootsten we het Laatste Avondmaal na. De pastoor, zaliger memorie (Emiel Coulommier) zal wel Jezus gespeeld hebben en wij vier waren apostelen. Het jaar er op was deze dienst in Avekapelle, deze parochie werd immers ook door onze pastoor bediend. Plezant voor ons, in de vooravond tot in het buurdorp fietsen... Dit jaar was een van mijn broers apostel, dit jaar waren er zeker dubbel zoveel apostels zoals Didier Bruynooghe, Mieke en Trui Louagie, Pascal David, Johan Declerq, Mia Hauspie...
De jaren daarop ging ik af en toe nog naar de diensten van de Goede Week in een van deze parochies. Maar op zondag gingen we eigenlijk altijd naar de Sint-Niklaaskerk in Veurne omdat we dan daarna altijd op bezoek gingen bij mijn meter, de moeder van mij vader. Pastoor-dekens van dienst waren enkele jaren eerst Edgard Debergh (uit Westvleteren, neef van moeders (boze) stiefmoeder, later nationaal proost van de Boerenbond en werkzaam te Dadizele en nu woende te Ieper denk ik) en daarna vele jaren de minzame en graaggeziene Paul Vanderghote (afkomstig van Leke, en nu wonende te Oudenburg). Onderpastoors waren de vaak stuurs kijkende EH. Boudry (later pastoor in Elverdinge en nu op rust in Ieper vermoed ik) en de alomgekende 'coureur' Michel Nuttens (boerenzoon uit Veurne afkomstig, zoon van een neef van een nonkel van mijn moeder ..., en nu pastoor van Hoogstade en Gijverinkhove). Zondagsmedepastoor was lange jaren zaliger EH Trypsteen (Veurnaar van geboorte, leraar aan college te Diksmuide, kon ook streng kijken maar was in feite een heel hartelijk priester). De viering van Palmzondag was herinner ik me omdat het 'lank evangelie' zo lang duurde en we moesten blijven rechtstaan. Jaren later mochten we neerzitten, waarschijnlijk om de vele bejaarde kerkgangers wat te sparen. Het ging hier namelijk enkel over Jezus' lijdens-verhaal... Na de mis namen we een palmtakje mee naar huis, één keer werd ik aangeklampt door een man buiten aan het kerkportaal, hij gaf me 20 frank voor mijn palmtakje. Zo kon hij bewijzen (!) dat hij werkelijk naar de mis gegaan was voordat hij een pintje pakte op café.
Pas toen ik studeerde aan het Grootseminarie te Brugge begon ik de echte betekenis van de Goede Week echt te snappen. Dit was de mooiste en meest aangrijpende week uit het hele kerkelijke jaar. Op Palmzondag waren alle seminaristen aanwezig op de mmie viering in de kathedraal. Het 'lang evangelie' werd gezongen, door seminaristen en soms ook deels door anderen, zo zong pastoor-deken heel waardig en aandoenlijk de woorden die Christus sprak. Het grootste deel was voor rekenign van de 'verteller', enkele andere rollen waren oa voor de seminaristen (wij zonden de woorden van 'het volk'). Heel aandoenlijk. Organist Ignace Michiels begeleidde heel sober met het orgel. Er was ook steeds een palmprocessie doorheen de kathedraal, waaraan monseigneur Vangheluwe, alle priestes, alle aanwezigen deelnamen. Indrukwekkend, die honderden mensen die met een palmtakje zwaaiden onder het zingen van liederen 'Looft nu Jeruzalem, looft nu de Heer, looft ... Si-i-on ... Hosanna...' Deel van het (sorry voor het midplaatste woord) 'spectakelgehalte' was het grote aantal priesters die concelebreerden : naast de bisschop de deken, professoren van het seminarie, kannuniken... Al die witte gawaden. Nu zijn er veel minder priesters aanwezig, wellicht doordat een aantal proffen op zondag mis lezen in een of andere parochie of klooster.
Daarna was er Witte Donderdag. Eerst de Chrismamis waarop telkens honderden mensen uitgenodigd werden, bv. scholen, onderwijzers, priesters, verzorgenden en verpleegsters, enz. Na de wijding van de oliën kregen alle dekens van het bisdom deze mee om uit te delen op al hun parochies, ten gebruike van het komende jaar. 's Avonds de eigenlijke viering van Het Laatste Avondmaal. Telkens ook waste de bisschop de voeten van een aantal parochianen. Indrukwekkend, een bisschop die doet wat Jezus zovele jaren geleden voordeed.
Goede Vrijdag. Een sober middagmaal. Ik herinner me nog de gekookte eieren en de aardappelpuree. Ondeugend als ik soms was, dacht ik : mooir, ze hebben weer flink bespaard op het eten vandaag. Alhoewel deze verdenking natuurlijk de waarheid geweld aandeed, en alhoewel dat eten nog zo slecht niet was, het was eens iets anders. Toch begon de maag vroeger te knorren dan op andere dagen , maar wat zouden we klagen. Wij weten vandaag niet meer wat echt honger hebben eigenlijk voelt. Het moet verschrikkelijk zijn. Om drie uur was er de heel ingetogen viering in de kathedraal. Ik hoor de bisschop nog zeggen aan het begin van de viering : 'Luister naar het vele gedruis van de winkelstraat (Steenstraat). De mensen babbelen, lachten, doen inkopen en zitten op restaurant... maar ze beseffen niet dat Chritus straks zal sterven...' (niet letterlijk, maar in de trant van deze woorden sprak hij toen). Dat maakte indruk. Een heel hoog dramagehalte werd opgevoerd (in de goede betekenis van het woord) en zo moet dat ook op deze dag. 's Avonds was er dan 'Fakkels en Kruisen', een optocht door de straten van Brugge, steeds ook was de bisschop hier present.
Stille Zaterdag. Eigenlijk, naar mijn gevoel, was dit een heel beklemmende dag. Misschien is de vergelijking niet goed maar ik zie toch een band met het voor mij onaangenme, ongemakkelijke gevoel dat je hebt als een familielid of vriend 'over aarde' ligt. Dood is maar nog niet begraven. Je kunt in deze periode niet veel doen, zeker geen uitstapjes maken of naar een feestje gaan of leuke dingen doen en zo. Een heel beklemmend gevoel. Christus is dood maar zal verrijzen, we weten het wel maar het is nog niet zover...
Onrechtstreeks moet ik nu denken aan Mgr Vangheluwe. De hele heisa rond zijn persoon heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik de Goede Week niet heb beleefd zoals ik gewoonlijk doe. Het is net of ze RVG eerst triomfantelijk op handen hebben gedragen. Zoals een bevriend priester me onlangs toevertrouwde : RVG was ongetwijfeld de meest populaire Vlaamse bisschop tot een jaar geleden. Nu hebben ze lelijke dingen ontdekt en slaat de stemming helemaal om. De mensen slepen hem (of willen dat toch doen) naar de rechters, en nemen zelfs zelf het recht in handen. En hier speelt de media een héél smerige rol in. De bisschop moet weg, men wil hem kapot maken. Het is net alsof hij op de Koude Steen zit en moet wachten op zijn terechtstelling. Hij zit duidelijk in zak en as. Hopelijk kan hij weg van die koude steen voor hij er zijn dood aan haalt. Hopelijk kon RVG deze avond een paaswake meemaken, ik zal niet zeggen vieren want ik denk dat het moeilijk is voor hem om veel vreugde te voelen. Gelukkig mogen we geloven dat we allen eens zullen mogen verrijzen met Christus, en dat er vergiffenis is voor alle zonden, mits men maar oprecht berouw toont.
Aan alle mensen van goede wil wens ik dan ook een Zalig Pasen toe.
