Enkele weken geleden verkocht ik via internet een mooi stuk, in de verkoopsvoorwaarden vroeg ik 50 euro voor levering in België en 100 euro voor levering in Nederland.  En ja, je raadt het al, het is een Nederlander die het kocht en dan nog wel een échte Fries uit een klein dorpje niet ver van Groningen.

Eerst zag ik die levering niet zitten, temeer daar het weer er op dat moment barslecht was : sneeuw, ijs...  en als het daar wintert is het serieus!   De koper laat weten dat ik gerust enkele weken mag wachten.  Gelukkig maar want op dat moment was ik nog heel druk bezig met het leegmaken van mijn magazijn.

Gisteren, dinsdag dus, was het zover.  Tijd om naar het verre Friesland te reizen.  Onderweg nam ik nog enkele andere zaken mee bij iemand uit het Antwerpse die ook enkele zaken aan dezelfde man verkocht had.  Via Tilburg, Arnhem, ...  reed ik - tot mijn blijde verrassing - in een grote drie uur van die plaats in het Antwerpse naar Groningen.   De lucht zag grijs maar ik was blij dat het droog bleef. 

Ik was veel te vroeg ter plaatse, om 14u.   Daarom drie uur de tijd om de omgeving te verkennen.  Eerst de kerk bekijken.  Zeventiende-eeuws denk ik en los daarvan een jongere zware toren, eveneens uit rode baksteen.  De vensters van de kerk leken goed onderhouden, maar de toegangsdeuren leken niet veel geopend te worden.  Dit dorpje was immers bekend doordat het een communistische burgemeester heeft gehad.  Dit alles heeft te maken met de aanwezigheid van vele grote boerderijen die (in de jaren stilletjes) veel personeel hadden.  Dat personeel werd niet fatsoenlijk betaald en het dorp werd dus blijkbaar een communistisch bolwerk.   Met de mechanisatie verloren veel mensen hun werk.   Vandaag zie ik niet veel leven in dit dorpje.  Op het kerkhof is dat natuurlijk niet anders!  Vele oude graven in arduin, vele uit de 19e eeuw.  Ik zag er namen als Sterenborg, maar ook vele rare namen... 

Dan even het adres opzoeken waar ik moest leveren.  Geen kat in huis.  Geen hond te zien, maar schijn bedriegt, zo ik enkele uren later aan den lijve ondervinden.  Dan wat naburige dorpjes bezoeken.  Een buurdorp telde nauwelijks enkele tientallen huizen, maar daaronder twee grote 'huizen van plezier'.  Komt zeker van pas in dit vaak zo koude Friesland...

Ik zie veel boerderijen, vaak bestaande uit een heel groot woonhuis met voorgevel naar de straat, met daarachter een enorme schuur.  Die schuren zijn gebouwd tegen het woonhuis.  De woonhuizen zijn dus heel statig maar lijken me zo groot dat ze onverwarmbaar zijn als het wintert.  De grote schuur herbergt alles onder één dak : stallingen, bergplaats voor stro en machines enz.   Maar ook hier worden steeds meer boerderijen verkocht en ze krijgen dan een nieuwe bestemming, zoals het kweken van pieren (voor de vissers denk ik, alhoewel...  in Nederland is dit misschien een lekkernij?).   Veel slijk ook overal en op de akkers staat vaak water.  Hier en daar nog hopen sneeuw.  In enkele dorpjes bezoek ik een 'kringwinkel'.  Niet te vergelijken met onze kringloopwinkels.  Ongelooflijke brol, in slordige rekken in oude boerderijgebouwen...   Het erf van die boerderijen is ongelooflijk smerig, smeriger als wanneer er varkens zouden rondhollen.  Ik snap niet hoe die mensen kunnen overleven?  Maar ik zei het al eerder : pieren enzo kosten niet veel he.  Een greep pieren in een broodje en klaar is Kees!

Midden in een dorp vind ik nog een 'kringwinkel', de eigenaar vertelt me dat hij kosten nog moeite spaart om een mooie winkel uit te bouwen.  Inderdaad mooi gerestaureerd, maar binnen ligt ongelooflijk veel brol.  Alles mooi gepoetst maar brol blijft brol.  Blijkbaar zijn het gegoede mensen die domweg een fortuin verspillen aan een initiatief dat nooit rendabel zal kunnen zijn.

Intussen is het 16u geworden, ik heb dus nog een uurtje tijd.   Ik zie veel grote waterpartijen, meren of kreken of zo.  Wat verder ligt de zee, met daarover Scandinavië en Duitsland ligt hier ook in de buurt.  

Tijdens de rondrit vind ik een hotel, eigenlijk een kuuroord.  Men pompt er mineraal water op en je kan dan daarin gaan baden, dat water komt van 600 meter diep.  Ik zie enkel oude mensen, het is dan ook winter en midden in de werkweek natuurlijk...

Dan naar mijn klant.   Een sympathieke man van rond de 40 denk ik.  Hij laat me eerst zijn huis zien, ewel zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik ben toch al heel wat gewoon!   Duizenden boeken gestapeld in kasten, op de grond, op tafels, overal!  En enkele tientallen zware massieve staande Duitse klokken.   Ook een aantal mooie Friese hangklokjes.  De boeken gaan over veel verschillende onderwerpen : zo zie ik de verzamelde werken van Gezelle maar ook grote reeks boeken uit de 18e eeuw.  De boeken die monikken gebruikten (voor elk jaargetijde eentje).  Ook heel wat heiligenbeelden waaronder enkele die ik nog nooit eerder zag.  Veel zaken ook over de pausen.  

Dan twee honden, eentje was lekker op een nepbot aan het knabbelen, de ander was vakkundig een oude zetel aan het slopen.   Het eerste hondje was een vrouwtje, nogal schuw, want de vorige eigenaar had het mishandeld.   Het arme dier!  Maar hier is het voor haar de hondenhemel op aarde!  Niets moet en alles mag!   De andere , de 'bone collector' - knabbelaar, een mannetje, woonde vroeger in Spanje.  De vorige eigenaars castreerden de sukkelaar zonder verdoving.  Daarna gooiden ze stenen naar het arme dier.  Mijn klant heeft het dier naar Nederland kunnen halen en zorgt er voor als ware het eigen kind.   De veearts had er een hele kluif aan.   Het dier werd geopereerd en omdat het echt zwaar verminkt was, moesten er enkele drastische chirurgische ingrepen gebeuren : zo werd zijn 'afwateringskanaal' hergepositioneerd (of hoe moet ik het anders verwoorden he).  Uitgang achteraan...  niet zonder risico's voor wie zich achter die hond bevindt als het 'hoogwater' is.

De gastheer bracht me thee en heerlijke appeltaart.  Het teefje was nogal schuw en verstopte zich in een of andere klok (denk ik) en het mannetje knabbelde voort aan zijn been en hield me nauwlettend in het oog.   Ik gaf hem een stukje taart.  De rondleiding ging dan verder en ik wist niet waar eerst kijken, zoveel mooie dingen zag ik daar.  Plots begon de hond zenuwachtig heen en weer te lopen, het baasje zei dat hij naar buiten wilde.  En dan gebeurde het : de hond stond stil en een grote straal...  spoot de woonkamer in.  Ik werd nadien pas ingelicht over de operatie die de hond gekregen had en was me dus van geen kwaad bewust.  In een fractie van een seconde kon ik een stap opzij zetten zodat het goedje op het tapijt spatte!  Tja, ik heb al veel gezeik meegemaakt (figuurlijk dus) maar op zo'n gezeik was ik niet voorzien!

Intussen werd het donker buiten en ik nam afscheid van deze uiterst vriendelijke en merkwaardige man.  Ik was blij dat ik deze man iets heb mogen verkopen, zo maakte ik kennis met Friesland!

Daarna terug naar het hotel.  Intussen was het aan het regenen.  Mijn kamer was speciaal ingericht voor mensen met een handicap.  Heel vriendelijk bedoeld wellicht maar niet aan mij besteed.  Wellicht hadden ze geen andere kamers meer.  Ofwel zijn alle kamers daar zo ingericht aangezien het publiek meestal hoogbejaard is.  En bij het uitchecken de volgende morgen hoorde ik een dame zeggen dat ze die dag nog  460 km voor de boeg hadden voor ze thuis waren.  Ik zei hen dat ik er nog 440 te rijden had.  En toen bleek dat die mensen in Kortrijk wonen.  Gek dat mensen zo ver reizen om wat te baden in wat mineraal water...

Het ontbijt was heel lekker en ik vertrok terug richting Vlaanderen.  Helaas regende het onophoudelijk.  Mijn gps deed me een heel eind door Duitsland rijden.   Na 50 km terug Nederland in.  Op mijn verlanglijstje stond nog een bezoek aan de gekende kunst- en antiekbeurs te Naarden-Vesting.  Een heel mooi omwald en met belangrijke vestingwerken omgord stadje, niet zover van Amsterdam en Hilversum.  Het stadje is heel klein, er zijn enkele brocantewinkels en kunstgalerijtjes.   Allemaal niet veel soeps.  Om 15u20 zocht ik de 'Grote Kerk' op.  Naast de kerk was er een grote tent geplaatst, waar de ingang van de beurs zich bevond.  Tijdens het wachten op de opening zag ik heel wat (vooral oude) bekenden.  Heel wat standhouders van de beurs ken ik van andere beurzen.  Na een uurtje hield ik het voor bekeken en trok huiswaarts.  Gezien het uur, 17u, was het héél druk op de autowegen, ik verloor zeker anderhalf uur met aanschuiven...  en dan regende het ook nog de hele tijd.  Ik was dan ook een blij man toen ik Brugge binnenreed.