De hele dag was het weer bloedheet.  Tussen twee en zes uur is er in mijn stand geen bescherming tegen die vervelende zon.  Gisteren was ik net voor de beurs even in de kerk gaan bidden om wat minder zon op mijn dak te krijgen...  en prompt begon het te regenen en hadden we bewolkt weer tot 's avonds.  Vandaag is dat dus niet gelukt, jammer.   In de kerk laat ik me door een nonnetje van Filippijnse oorsprong verleiden om een ticket te kopen voor een concert deze avond : een 'gekend' orkest en koor zouden de Johannespassie brengen...  Alhoewel ik liever de Matheuspassie hoor bedenk ik dat wat extra cultuur geen kwaad kan.   Het concert zou starten om 20u45, tijd genoeg dus om na te beurs nog wat te gaan eten en dan een stoeltje uit te kiezen in de mooie kerk.  

Het is halfacht, nog een half uurtje 'te gaan' of zitten beter gezegd.  Ik hou het voor bekeken en sluit de boel af en rep me naar het restaurant voor een lekkere hoevekip.  Kip, t'is te zeggen een vierde van een kip, ze vragen of ik de vleugel of de bil wil.  Ik kies voor het laatste.  Echt lekker maar niet echt een grote portie.  De gebakken aardappeltjes en de groenten zijn ook lekker bereid.  Tijdens het eten komen de op fooien beluste kelners vier keer vragen of het smaakt...  Dan naar de kerk, er is nog geen kat, ik voel de bui al hangen...  Maar al vlug komen honderden mensen van alle hoeken en kanten opdagen en het wordt heel druk.  Nu heb ik weer een beter buikgevoel...  Als beesten worden we een halfuur lang gevangen gehouden tussen een soort dranghekkens achterin de kerk.  Om halfnegen is het drummen om zoveel mogelijk vooraan te kunnen gaan zitten.  De stoelen zijn met planken aan elkaar getimmerd zodat er tijdens de diensten geen voortdurend 'geschuifel' met stoelen is.

Ik vind een plaatsje op de derde rij.  Voor en naast mij is men met de tablet spelletjes aant spelen om de tijd te doden.   Vooraan is het een warboel.  Voor het altaar lopen vele tientallen zangers, zangeressen en muzikanten door elkaar.  Daarnet hoorde ik ze repeteren.  Plots gaat iedereen op zijn plaats zitten.  Het wordt stil en af en toe komt er nog iemand de groep vervoegen : er zijn zowat 80 dames en 15 mannen, dat belooft!  De stilte blijft duren en dan komt er nog eentje met een banjo af, hij voelt zich vast heel belangrijk ofwel werd hij opgehouden door het drukke verkeer.  Dan is het nog wachten op de dirigent-koorleider en de solisten.  Een luid applaus volgt, nog voordat er één noot gespeeld of voordat er één woord gezongen is.

En dan begint het.  De instrumenten zijn volgens mijn gehoor niet goed op elkaar afgesteld.  Ik hoor vooral dwarsfluiten die niet mooi gelijk spelen...  dan beginnen ze te zingen.  Na vijf minuten pas hoor ik een gezang dat me bekend in de oren klinkt.   Ik wil weglopen maar besluit nog wat te wachten want ik heb toch 25 euro opgehoest voor dit spectakel!   Dan komen er enkele solo-zangers.  De één zingt werkelijk te hard, de ander te zacht en volgens mij ietwat vals...  Wat een afknapper!   Ik kijk om me heen of de anderen ook dezelfde indruk hebben als ik, maar neen, iedereen zit gefascineerd te luisteren en kijken, hoe is dat toch mogelijk?   De muziek klinkt niet goed en ik kan nauwelijks een woord verstaan van wat er gezongen wordt.  De akoestiek is helemaal niet goed.   Ik hou het echt niet lang meer vol maar ik zit wel helemaal vooraan.  En die kleine duizend man zal het zeker niet waarderen als er daar eentje vooraan recht staat en de wijk neemt!  

Ik blijf rond me kijken, ik kan dat gedoe niet langer aanhoren.  Ik raap alle moed bijeen en sta recht.  Het koor en de muzikanten vooraan kijken zwaar verontwaardigd, ik lach even, en verlaat mijn zitje.  Die duizend man zitten me allemaal boos aan te staren maar het laat me eigenlijk ijskoud!  Ik ben verlost van al die ellende en die anderen moeten allemaal beleefd blijven zitten!  Achterin de kerk spreek ik met twee organisatoren en vertel over mijn indrukken.  De twee gapen me aan met open mond en zeggen geen woord...  nog twee die verontwaardigd zijn?   Ik zeg goeienavond en bots net buiten het portaal op de bedelaars en hun brutale hond.  De hond bijt zich vast in mijn broek, ik ruk me los en geef die rothond een schop dat hij normaal gezien niet rap zal vergeten.  Nu de metro in en naar het hotel.

30-11-2015 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert