Lieven

Ik passeer de huisjes van plezier.  Tot mijn verwondering ziet het achter de vitrines weer zwart van het volk...  De zwarte dames hebben de draad weer opgenomen, ze zijn duidelijk weer prominent aanwezig...  Om te weer aan het werk te gaan...  alhoewel... het feit dat ik ze zie zitten of rondlummelen in hun acquarium wijst er natuurlijk wel op dat ze niet aan het werk zijn he, anders waren de gordijntjes dicht en de barkrukken leeg...  maar het is natuurlijk nog lang dag.  Het bijzonderste is dat de wil er is en da's toch al veel he.  

Op de bovenverdieping tientallen mooie houten heiligenbeelden, van romaans tot 18e eeuw.  Pronkstukken zijn een groot retabel met honderden figuren, een mooie St-Nicolaas en H. Barbara.  Plots zie ik een lege sokkel, in het midden een gaatje en wat houtsplinters...  Verdorie hier is een dief gepasseerd!!!   En meteen bedenk ik dat men mij aan de balie net vroeg vanwaar ik ben en welk beroep ik heb...  dus : superverdacht misschien!!!  Ik kijk rond en zie een koppel eveneens bezoekers.  Ik maak hen er op attent en samen wenken we een dame, een personeelslid.  Deze laatste lijkt in paniek te zijn en snelt naar beneden...  Wij blijven als versteend staan tussen al die houten beelden...  Even later komt de dame al blazend en puffend terug de trap op en stelt ons gerust : het beeldje van de H. Druon is weg voor restauratie.  Waarop ik haar zeg dat ze dan beter gewoon een bordje op de lege sokkel plaatst met tekst en uitleg...   Nu kunnen we met een gerust geweten ons bezoek verder zetten.  Verder nog een mooie verzameling oude sleutels.

Dan terug naar beneden waar ik enkele heel mooie schilderijen bewonder : eentje stelt de wonderbare broodvermenigvuldiging voor.

Je auto parkeren in het centrum van Namen is geen pretje.  Gelukkig kan ik mijn wagen kwijt in een priveparking van een bank waarbij ik klant ben.  Het parkeren is enkel toegestaan voor de duur van het bezoek aan de bank maar daar lap ik feestelijk mijn laars aan...

Daarna wat gaan eten en naar de antiekbeurs.  Vandaag is het mijn feestdag, St-Livinus.  De man die men het zwijgen wou opleggen door met een tang zijn tong uit te rukken.  Allemaal vergeefse moeite echter want de heilige man bleef 'klappen'!!!   Dus mijn moeder heeft mij echt een passende naam gegeven 42 jaartjes terug : ook ik ben niet te stoppen als ik eenmaal op dreef ben!

Ik hoor dat hier een veertigtal seminaristen studeren, ze komen uit alle Waalse bisdommen, ook zijn er een aantal (andere) buitenlandse studenten.  Ik bezoek er ook de mooie kapel waar net een student het orgel bespeelt.  Hier komen de seminaristen samen om te bidden.  

Dan naar de beurs.  Vandaag is het opmerkelijk rustig : veel minder volk.  Ik zie vooral gepensioneerden die zich wat komen bezig houden.  Enkelen met de kin tot aan de grond, waarschijnlijk nadat ze hier en daar schrokken van de prijs van de vele mooie stukken.  Ze zien er uit net alsof ze hun einde al zien naderen...   En dan komt wat ik al dagen vreesde : uit de 'saccoche' halen dames omslagen met foto's van hun eigen 'schatten'...  meestal minderwaardige rommel die ze aan de straat niet kwijt kunnen, rommel die ze al aan vele anderen presenteerden, zo denk ik als ik de vele beduimelde foto's zie...  'Vlaams' aardewerk, lelijke vermolmde houten heiligenbeelden, waardeloze schilderijen, enz.  Wanneer ik hen duidelijk maak dat hun spullen niet echt waardevol zijn, kijken ze me wantrouwend of bedremmeld aan.  Dan vragen ze me wat ze er mee moeten aanvangen.  Ik raad hen aan om de andere standhouders niet te 'ambeteren' en hun rommel naar een verkoopzaal of veilingzaaltje te brengen, ofwel de boel dumpen in het containerpark.  Ik probeer dit zachtjes aan het verstand te brengen maar dit wordt meestal niet erg gewaardeerd...  Maar wat wil je, ik wil hen niet voor de gek houden. 

Op hotel heb ik twee oorlogsdagboeken mee.  Eentje van Raoul Snoeck, telg van de gekende drukkersfamilie aldaar.  Die man en zijn vele makkers hebben serieus afgezien aan het Ijzerfront tijdens WO I.  Misschien zou zo'n een boek verplichte literatuur moeten worden voor de jeugd...  dan hebben ze tenminste een realistisch beeld van wat er daar echt is gebeurd.  Verrassend is dat hij regelmatig op verlof kon naar Parijs bij vrienden en kennissen.  De sukkelaar sneuvelde op het einde van de oorlog, na jaren vechten voor ons vaderland.  Dit dagboek was oorspronkelijk in het Frans opgesteld, maar vertaald door oud-leraar André Ghysel uit Sint-Jacobskapelle.  

Een tweede boek is het verhaal van Oostendenaar Valentin Dewaele.  Zijn moeder had een winkel in stoffen in Oostende en diende naar Engeland te vluchten met haar zoon en dochter.  Valentin liet zich inlijven bij het Belgisch leger en kreeg opleidingen in Frankrijk.  Zijn leven was minder lastig als dat van Snoeck.  Verveling en sleur en moedeloosheid staken dikwijls de kop op, de oorlog bleef immers maar duren, eigenlijk onvoorstelbaar dat zo'n een stroompje als de Ijzer vier jaar lang de Duitsers kon tegenhouden...  Ik vergeef het die 'Boches' nooit wat ze allemaal vernielden in mijn mooie Westhoek...  al die kerkjes en grafmonumenten van mijn voorouders...   Al dat onnoemelijk leed met het verwoesten van hofsteden en andere gebouwen...  Al die gesneuvelden, altijd iemands vader en/of iemands kind, zoals Willem Vermandere het zo mooi verwoordt...  Maar deze Oostendenaar overleeft de oorlogsgruwel en moet zelfs nog maanden in het leger blijven om de Duitsers verder als 'zwiens deur de beeten' te jagen tot in hun eigen land.  Daarna het overwonnen gebied bezettten...

Normaal gezien ga ik op 11-11 graag naar het boekenmarktje (zowel antiquarische als nieuwe boeken) in Zonnebeke.  Er is dan enorm veel volk en ik draai er een goede omzet.  Maar sinds enkele jaren komt er daar een heel agressief ventje de boel echt verpesten.  Weinigen zien hem graag komen en hij voert altijd het hoge woord.  Bovendien vliegt het speeksel in het rond vanaf het ogenblik dat hij zijn bakkes openzet...  Sinds kort zou hij een toontje lager zingen omdat hij een en ander op zijn kerfstok heeft...  wat er allemaal van waar is weet ik niet maar feit is dat hij door zijn vroegere bazen op een zijspoor is gezet...  Barstend van talent beweren velen maar zijn ogen worden groter dan zijn buikje als hij centen ruikt...  En wij handelaars als ik maar btw en belastingen betalen!!!

In de Walen is er veel minder activiteit rond Wapenstilstand.  Het is weliswaar ook Sint-Maarten vandaag.  Het enige wat me opvalt is dat er in de roodblauw verlichte vitrines in Namen geen zwarte dames te bespeuren zijn...  Misschien uit solidariteit met de zwarte mannen die niet langer de 'zwarte piet' willen spelen met de goede Sint.  Misschien zeggen hun dames dan : als jullie niet werken vandaag, dan wij ook niet... (?)  

En het is uiteraard ook genoegzaam bekend dat er in de eerste wereldoorlog véél meer Vlamingen sneuvelden dan Walen...  Vlamingen waren namelijk het kanonnenvlees bij uitstek, zeker als ze de bevelen van hun Franstalige oversten niet correct konden interpreteren!!!

Iemand komt kijken voor relieken en vroeg massa's uitleg.  Hij zegt me dat hij geen verzamelaar is maar wel een heel gelovige man is en graag wat relieken zou kopen.  Een zeer aangename gast die me massa's vragen stelt.  Hij zegt me dat ik een goede verkoper ben, zo goed dat ik volgens hem makkelijk frigo's kan verkopen aan de Eskimo's.  Ik vertel hem dat ik dat ook doe en dat ik hen ook nog zonnepanelen verkoop voor de stroomvoorziening van die frigo's.  

Veel bezoekers hebben fototoestellen mee of maken filmpjes met hun gsm.  Ogenschijnlijk met als doel om de foto's thuis te tonen aan anderen met de bedoeling om later terug te keren om een aankoop te doen.  Maar als ik voortdurend foto's zie nemen van mijn oude kaarten uit 1797 met daarop de Maas en de vele belangrijke steden aan haar oevers, wordt het mij toch even te veel...  Ik vraag hen uitleg en dan zeggen ze steevast dat ze dichtbij de Maas wonen en 'gewoon een fotootje' willen maken en dus geen interesse hebben tot aankoop.  Waarop ik hen zeg dat ik de bedoeling heb om die dingen te verkopen.  Ondertussen krijg ik enkele heel interessante telefoontjes.  Mensen die me allerlei spullen willen verkopen waaronder een 'heel mooie Larousse encyclopedie'...  ik zeg hen dat ze die boel naar de papiercontainer mogen brengen of dat in de kachel moeten steken als ze er nog iets willen aan hebben.  Meestal begrijpen ze niet dat boeken die zoveel geld hebben gekost nu niets meer waard zijn.  

Ik denk dat er zeker 10 000 man gepasseerd zijn.  Heel mooi maar het nadeel dan is natuurlijk dat je moeilijk met iedereen een praatje kan maken, dat je eigenlijk te weinig tijd hebt om rustig met je bezoekers te praten.  Ook vandaag enkele mooie zaken verkocht, aan Bruggelingen nota bene, grote kunstliefhebbers.

Intussen is het woensdagavond geworden.  Hier en daar worden nog stukken binnengebracht en wordt er nog wat getimmerd, gezaagd (in de beide betekenissen he) en geboord om de standen af te werken.  Een mooi wit tapijt wordt uitgerold in de wandelgangen.  Alles is klaar nu.

Donderdag om 17u00 is er de voor-voor-opening, dit werd ook vorig jaar al georganiseerd.  Dit omdat men meent dat er beter geïnvesteerd kan worden in het extra verwennen van de bezoekers dan nog langer een lijvige en vooral catalogus te produceren.  Die catalogus was een kanjer van zo'n halve kilogram en voor vele bezoekers een blok aan het been want ze moesten dat overal meesleuren de hele avond.  Dus werd deze vervangen door een klein gidsje met alle info over alle deelnemers en een uitgebreide 'walking dinner' voor speciale genodigden.  Zo ook dit jaar dus.  De bezoekers zijn veelal uitgedost in kostuum maar voor mij hoeft dat niet natuurlijk, zelf ben ik meer op mijn gemak in gewone outfit.  Maar ja, al die bankdirecteurs van Fortis zijn dat gewoon he.  Tientallen opdieners komen met allerlei hapjes en drankjes.  Een aantal genodigden stuurden hun kat, dus volgend jaar krijgen ze geen kaart meer van mij...  De bezoekers kijken intussen naar het vele tentoongestelde moois, hier en daar zie ik mensen met pakjes rondlopen, de verkoop is dus begonnen.  Ook ik verkoop een klein stuk aan een dame, even later blijkt dit een echte prinses te zijn, en veel prinsessen telt ons land uiteraard niet...  Dat belooft dus...

Veel bezoekers komen met de trein en moeten dan ook tegen 21u00 met spijt terug naar huis vertrekken.  Eentje komt klagen dat hij nog honger heeft...  waarschijnlijk heeft hij van de hele dag niet gegeten en wil hij hier zijn buikje rond komen eten...   Tot 23u00 worden de gasten verwend met tientallen verschillende soorten hapjes, soepjes en andere lekkernijen, dit alles 'overgoten' met drank naar believen.  Er wordt steeds luider gepraat en méér gelachen...  zelf drink ik niet tijdens het 'werk' behalve dan één glas champagne en wat fruitsapjes.  

Dan naar het hotel.  Onderweg zie ik plots een groot oranje bord met grote zwarte letters, daarop staat dat het Waalse Gewest hier investeert in de veiligheid van het wegverkeer.  Bon!  Maar een paar honderd meter verder moet ik op de remmen gaan staan want het verkeer vertraagt plotseling.  Wat verder zie ik hoe dat komt : rode en blauwe lampen.  Huisjes van plezier dus.  De wegstroken versmallen zelfs en het is net file rijden, zelfs op dit toch al late uur.  De chauffeurs vergapen zich aan de vele rondborstige bronstige dames achter de vitrines.  De enen zitten schaars gekleed op hoge barkrukken, anderen in zetels.  Ze zijn heel vriendelijk : ze zwaaien of maken niet mis te verstane gebaren naar de passanten...  Zeker de helkft van de dames is zwartgetint.  Zelf heb ik geen problemen met deze huisjes van plezier maar ik heb wel bedenkingen bij de ligging...  levensgevaarlijk...  De dubbele moraal dus van de overheid : enerzijds veiliger verkeer aankondigen en daarnaast ook poen scheppen en  verkeersstremmende activiteien toelaten...

Om te kunnen deelnemen diende ik diep in de geldbeugel te tasten, deelnemen koste me zo'n slordige 6000 euro, voor mij toch een klein vermogen...  Maar goed, het is me toch weer gelukt om de  nodige financiën bijeen te harken en we gaan ervoor, zoals altijd!   Wanneer ik in Namen arriveer - sorry voor de soms wat verfranste taal want we zitten hier toch in het buitenland hé! - is twee derden van de standen al opgesteld.  Heel bewust vermijd ik om gebruik te maken van de eerste opbouwdag.  Het is namelijk zo dat de ruimte rond het expogebouw heel beperkt is, er is nauwelijks plaats genoeg om met twee wagens naast elkaar te rijden, en het merendeel van de exposa nten komt met bestelwagens, vrachtwagens en zelfs opliggers...  Onnodig dus te zeggen dat het vele wachten en oponthoud voor wrevel zorgt, ik hoor zelfs dat er vroeger wel eens op de vuist gegaan werd : Vlamingen tegen Walen, Nederlanders tegen Fransen, Engelsen tegen Duitsers en alle andere mogelijke combinaties.  Zelf de vrede liefhebbend zorg ik er dus voor mijn 'kop' niet te tonen die eerste dag.  Om zeker makkelijk te kunnen werken vertrek ik 's morgens vroeg om voor de files Brussel te passeren, dan zoek ik een rustig plaatsje vlakbij de poort dichtst bij mijn stand en kan ik nog een uurtje een oogje dichtdoen.  Om acht uur gaan de poorten open en onder een lichte motregen maak ik mijn auto leeg.  Alles is zorgvuldig ingepakt in 'bubbeltjesplastic' en op elkaar en tegen elkaar gestapeld zodat er niets beschadigd wordt.  Zonder badge raak je niet binnen, de bewaking is heel secuur, soms zie ik die gasten ons met enig leedvermaak bekijken als we met zware stukken sleuren...  een helpend handje moet je niet verwachten, dat is immer niet hun taak.  Maar geen nood, ik wil ook helemaal geen hulp want enkel ikzelf weet hoe alles ingepakt is en wat breekbaar is.   Na een halfuurtje is de auto leeg en plaats ik hem wat verder om andere exposanten wat meer ruimte te geven.  

Het terugzien van de andere exposanten is altijd heel hartelijk, door de jaren heen kennen we elkaar redelijk goed.  Meestal staan we op dezelfde plaats zodat we eigenlijk 'vaste geburen' geworden zijn.  Zo is er een Rus met ikonen, een Duitser met curiosa, een Waalse dame met moderne bronzen beelden, twee Westvlamingen met allerlei poetsprodukten voor hout, zilver, enz.  en zijn er in de buurt standen met meubels, kroonluchters, zilver, aziatische en afrikaanse en andere kunst, te veel om op te noemen.  Elke beurs opnieuw babbelen we op rustige ogenblikken over de kunst- en antiekwereld, over de vele beurzen waaaraan we deelnemen en over andere zaken.  Opvallend is hoe iedereen echt keihard moet werken om de zaken bloeiend te houden.  Je krijgt niets voor niets.  Zeker niet in deze tijden waar mensen steeds minder de portemonnee bovenhalen voor onze produkten, die toch eigenlijk wel luxeprodukten zijn.  Op de eerste plaats moeten de mensen zorgen voor kosten van gezin, woning, vervoer, ...  als er dan nog centen over zijn kunnen die eventueel besteed worden aan antiek en kunst...   Maar aan de andere kant heb ik de indruk dat mensen nooit rijker zijn geweest dan nu...  als je ziet welke duren stukken hier telkens weer verhandeld worden.  Maar misschien is het ook zo dat de middelen niet gelijk verdeeld zijn : er zijn steeds meer superrijken en de 'gewone' mensen hebben het steeds moeilijker om hun levensstandaard te behouden...   Maar wat kunnen wij handelaars daar aan doen he?  We kunnen enkel inspanningen leveren om mooie dingen aan te bieden en te hopen dat er een liefhebber met centen opdaagt...