Voorlaatste beursdag Eurantica in Brussel : Oh my God!!!
Achterzijde van een oud bidprentje
Verschrikkelijk die verkoop op Eurantica, arm arm Vlaanderen en nog armer Brussel en het arme Wallonië... Vandaag was er redelijk veel volk op de been, wat wil je ook : koud weer buiten en gratis kaarten...
Ik arriveerde nochtans welgemutst, voordien bezocht ik immers de ruilbeurs in Sint-Michiels hier in Brugge en ontmoette er heel wat kennissen. Naast een drietal kleine boekjes vond ik er een viertal negentiende-eeuwse bidprentjes (overleden dus voor 1900) van Eggewaartskapellenaars. Een heel bescheiden maar mooie aanwinst. Jammer echter dat ik er dubbel zoveel moest betalen dan ik zelf vraag voor prentjes uit dezelfde jaren... En... ik moet er van leven en die verkoper niet, maar goed, elk vraagt natuurlijk wat hij wil. Dat ze echter nog één maal durft zeggen dat ik 'te duur' ben, dan zal ze eens wat meemaken... (voor alle duidelijkheid : dan krijgt ze een donderpreek!).
Dus ik welgezind plaatsnemende op mijn stand. De laatste zes dagen heb ik gewoonweg niets verkocht, ongelooflijk toch! Maar je blijft lachen... Hopelijk regent het pijpestelen vandaag en vriest het dat het kraakt, dan moet iedereen wel naar binnen komen.
En ja, er is nogal wat volk. Twee stokoude dames duwen karretjes met nog oudere dametjes voor. Zuchten en kreunen, zagen en klagen, krakend en piepend, snuivend en ... Wellicht zijn ze met zijn viertjes ontsnapt uit het rusthuis van Wemmel. De dames zien al lang niet meer klaar (letterlijk en figuurlijk)... ze kijken nog nooit scheef als ik hen hartelijk welkom heet tussen al de (andere) antiquiteiten. Lap, nog enkele voortvluchtigen, eentje heeft zo'n wit stokje mee, dus dat mens ziet geen meter meer voor haar ogen. Ze kijkt alle kanten uit : vooral naar boven, precies alsof ze denkt dat ze in het atomium rondhost...
De standhouders klagen en zagen dat het een lieve lust is. Alhoewel we reden hebben om niet supervrolijk te zijn ben ik het toch wel wat beu, al dat zagen en klangen brengt immers geen zoden aan de dijk. De zeer lage verkoopscijfers zijn het resultaat van verschillende elementen. Vooreerst is het heel de week warm weer geweest, dus de mensen komen dan niet in een donkere beurszaal. Ook is de paasvakantie begonnen sinds gisteren en velen vertrokken al een of meerdere dagen eerder... Er is de 'crisis' alhoewel de mensen nog nooit méér geld bezaten dan nu, ze zijn bang om geld uit te geven, de slimmerds. En dan heb je natuurlijk ook al die luizigaards en gierigaards die op hun geld zitten, die elke euro in twee bijten, die enkel superkoopjes willen doen. Die de standhouders willen doen lijden en enkel maar willen kopen als de verkoper verlies lijdt (of als ze dénken dat de verkoper verlies lijdt, hahahahaha!).
Op het einde van de beurs krijg ik het bezoek van een lieve dame van een stuk in de zeventig. Enkele dagen geleden beloofde ze me een hele hoop bidprentjes te brengen. Ik dacht al dat het dametje me vergeten was of gewoon zat op te scheppen zoals zoveel bezoekers de afgelopen dagen... Maar ik stond stomverbaasd bij de aanblik van de grote hoop bidprentjes : een zeshondertal stuks waarvan zeker een derde van edellieden, een dertigtal begijntjes en heel wat priesters, allemaal overleden tussen 1825 en 1875, formidabel!!! De keerzijden zijn vaak echte juweeltjes.
Onderweg naar huis kon ik er al een deel van kwijt. Dan verder op bezoek bij een goeie klant maar deze keer ving ik - met alle respect hoor - 'bot' : 'geen geld meer'. Pech dus voor haar maar nog veel meer voor mij. Daarna bij de buren aangeklopt, goeie vrienden van jaren ver, medestudent van de bibschool te Gent met zijn lieve vrouw, zalig om elkaar nog eens te zien.
Zo hier eindig ik vandaag mijn blog want ik kan nauwelijks wachten om mijn aanwinsten volledig te onderzoeken!
Twee tachtigplussers kwamen vandaag aan mijn stand. Ze gaven hun ogen goed de kost want kijken kost immers geen geld... En dat is blijkbaar het motto van de meeste bezoekers hier de laatste acht dagen! Ze kijken zich scheel op al die mooie antiek maar hebben helemaal geen zin om ook maar iets te kopen. Slechts enkele standhouders zijn tevreden : enkele verkopers van juwelen en van kasten.
De slimste van de twee oudjes kijkt met halftoegeknepen luizige oogjes naar een grote hoop oude documenten op perkament. Dan kijkt ze naar mij en probeert te peilen of ik zelf wel echt weet wat daar ligt. Dat kan plezant worden... Het mens vraagt me vriendelijk wat dat is en ik antwoord dat dat een grote hoop oud papier is. Het oudje bekijkt me nu heel aandachtig en vraagt wat ik daarmee wil doen. Ik zeg dat ik net een nieuwe open haard heb thuis en dat het 's avons frisjes is als ik thuis kom en dat ik - aangezien niemand dat papier wil - de hele boel in de fik steek vanavond. 'Meent u dat?', vraagt ze met een luizige blik. Ik beaam en het mens steekt haar handen al uit naar mijn perkamenten archiefstukken. Ze denkt echt dat ik zo achterlijk ben dat ik waardevolle documenten op wil branden.
Inwendig lach ik me onnozel maar kan me van de domme houden. Ze vraagt de prijs en ik zeg tien euro. Vlug opent ze haar dure saccoche en haalt er wat kleingeld uit. Dan zeg ik dat ik dat 'papier' niet verkoop omdat ik met die schamele tien euro mijn stove niet kan aansteken.
Het mens heeft eindelijk door dat de bedrieger bedrogen is en verdwijnt met stille trom.
Een lange beursdag - praatjes vullen geen gaatjes.
De beurs beloofde vandaag extra lang te worden. De voorbije dagen kwam er immers bijna geen kat langs en vandaag was er een nocturne : open tot 22u00...
Gelukkig was er aardig wat volk op dreef, wellicht omdat het buiten minder warm was dan de dagen voordien. Maar iets kopen, neen dat zat er niet echt in. Gelukkig had ik heel wat interessante gesprekken met antiquairs, restaurateurs die hier klanten kwamen ronselen onder de standhouders, allerlei kennissen en klanten. Ook nieuwe contacten werden gelegd.
De hele dag door liepen bezoekers te zeuren en te zagen. Zelfs tegen sluitingstijd regende het nog kritiek : 'Kijk naar al die houtworm in dat beeldje!' De dame doelde op een houten engeltje dat lange tijd geleden aangetast werd door houtworm. Nogal wat gaatjes waren hier de getuige van. Ik was al dat gezeur zodanig beu dat ik het mens wandelen stuurde met de opmerking 'Ja, maar praatjes vullen geen gaatjes!' En ik deed het licht uit ten teken dat de voorstelling voor vandaag afgelopen was.
Omdat ik vanmorgen de bui (figuurlijk) al zag hangen - het was namelijk weer schitterend mooi weer - en ik me dus voorbereiden wilde op opnieuw een saaie beursdag besloot ik deze morgen het Atomium te bezoeken. Elke dag van de beurs zag ik dat spel opdoemen een paar honderd meter van mij en ik had dat gedrocht nog nooit bezocht. Op het eerste gezicht vond ik het vrij belachelijk dat men niet het hoogste punt van de omgeving uitkoos om dat gevaarte op te richten, zodat je het heel duidelijk zou kunnen zien bv. vanaf de ring rond Brussel. Maar al bij al is het toch indrukwekkend.
Ik kon de auto vlakbij parkeren en keek vol bewondering naar al die mooi opgepoetste aluminiumkleurige ballen. Gelukkig is het niet al te druk : een honderdtal kinderen met hun begeleiders staan te wachten op de lift. Een ticketje kost 11 eurootjes, wat me aanvaardbaar lijkt. In groepjes van zo'n twintig personen worden we met een lift tot bovenin de bovenste bal getild. De liftgirl, een rondborstige zwarte deerne van zo'n 25 jaar, zegt ons naar boven te kijken. De bovenkant is grotendeels doorzichtig en we zien heel duidelijk de mekaniek van de metalen liftkoker. Deze lift zou sinds haar bouw tot 1970 de snelste ter wereld zijn geweest.
Bovenin is er een schitterend zicht op de ruime omgeving, ik geloof dat we daar zo'n 90 jmeter hoog zaten. Ik zie de beurszaal en de andere hallen van de exporuimte, Mini-Europa, een planetarium, het koning Boudewijn stadion en ook Kinepolis ligt daar elders. Richting centrum is het zicht nogal wazig want er hangt nog serieus veel mist. Het enige dat opvalt in die richting zijn de omtrekken van een groot Disneykasteelachtig gebouw, ik vermoed terecht dat dat de kerk van Laken is. Sprookjesachtig gewoon. Een lokale gids, een man van rond de 60, geeft een boeiende rondleiding aan een groep kinderen van rond de 16 jaar. Hij stelt voortdurend vragen om naar de kennis van de toehoorders te polsen. Onder andere begint hij over het Heizeldrama van 20 jaar geleden en vraagt of iemand weet wanneer die ramp plaats vond. 'In 1890', roept er eentje. De gids is eventjes enigszins uit zijn lood geslagen door dat zotte antwoord maar geduldig zet hij zijn betoog verder.
Nu gaat het weer helemaal naar beneden, terug dus naar de begane grond. Vandaar met een lange roltrap naar de hoger gelegen bollen. Door vensterstjes zie je links en rechts boven de andere bollen verschijnen, heel leuk. Er is hier en daar info te vinden over de wereldtentoonstelling. Wat het meest boeide was een film over de bouw van het Atomium, een hels karwei in voor ons vandaag primitieve omstandigheden. De bouwvakkers lopen heen en weer over metalen balken, op grote hoogte. Geen spraken nog van veiligheidsschoenen of helmen. Maar natuurlijk zullen aangepast schoeisel en een helmpje je niet redden als je 60 meter naar beneden dondert... Ik zie ook wat maquettes van andere gebouwen en affiches voor de wereldtentoonstelling. Eigenlijk had ik heel wat meer gadgets en zo verwacht, er bestaat namelijk nogal wat materiaal rond de wereldtentoonstelling van 1957. Sommige ruimten waren afgesloten. Na de roltrap kon je weer naar ene andere bol via een lange rode metalen trap. Daarna nog zo'n trap naar boven. Nu gaat het via andere trappen weer naar beneden, het laatste stuk met een roltrap. Boven onze hoofden in de smalle koker flitsen vreemsoortige blauwe en rode lampen aan en uit, leuk maar gedateerd. Precies alsof je in een maanraket uit een film uit de jaren '60 zit... Lachwekkend dus. Beneden gekomen kan je allerleid souvenirs kopen. Ook is er een hele stand met allerlei 'lekkers' : échte (?in het buitenland?) fabriekspralienen, wellicht Lidl- of Aldikwaliteit. Ook houten brochettestokjes met telkens twee kanjers van (?Spaanse?) aardbeien op gespietst. Geen reclame dus als men dat 'Belgisch' noemt!!!
Daarna ging het richting kerk van Laken. Ik wilde de kerk, die ik net in de verte ontwaarde, nu eens van naderbij bekijken. Deze kerk is in verschillende fasen gebouwd en men is het gebouw aan het restaureren, mooi gebouw om er een zaak in te beginnen, veel mooier alvast dan dat stulpje in Kaaskerke... Maar zo makkelijk of zo vlug zal deze kerk, blijkbaar een basiliek, dus een kerk gewijd aan een speciale verering, herbergt de graven van de leden van het Belgische vorstenhuis. De kerk is gesloten en blijkt enkel op zondag toegankelijk te zijn. Enkele jaren geleden beloofde een klant me een rondleiding te geven alsook een bezoek aan de koninklijke crypte en onderaardse gangen in de buurt. Er zouden gangen leiden tot in het paleis van Laken... Spijtig genoeg heb ik het telefoonnummer van die mens niet bij. Links van de kerk zie ik een mooi kerkhof. Tussen de graven zie ik wat allochtonen die een sigaretje opsteken, wat doen die daar eigenlijk, zij worden toch in hun eigen a...nland begraven? Met veel verrassend mooie grafmonumenten. Achteraan links wandel ik door rijen met grote, identieke arduinen grafmonumenten. Op een aantal liggen arduinen platen met namen en data, heel vreemd. Blijkbaar konden die losse platen vervangen worden na verloop van tijd, kon men de inhoud van de graven verwijderen. Misschien met het oog op de beperkte plaats die men heeft midden in de stad... In het midden van het wandelpad zag ik vierkante stukken beton met daarin stukken dik glas, blijkbaar was er hier onder een gang of zo... Op een plaats was een stuk glas weg en ik zag een diepe gang onder mij, wat had dat te betekenen? Helemaal op het einde van de gangen gekomen werd dit mysterie opgelost. Twee brede arduinen trappen leidden naar de ondergrond... wel griezelig, en nergens een levend wezen te bespeuren (of wat dacht je wel op een kerkhof?)... Ik huiverde toch wat, stel dat hier een moordenaar huisde of zo... Nu het hoekje om (letterlijk, gelukkig niet figuurlijk) en héél lange gangen met nissen in de muur, drie lagen boven elkaar, allemaal opbergplaatsen voor lijkkisten... Brrrrrrrrrrrrr... Soms zie ik drie of vier gelijke familienamen op cellen naast elkaar. Een twintigtal meter diep in de gangen staat een afsluiting met vermelding van 'Verboden toegang - gevaar', netjes in de twee landstalen. Aan vele afsluitplaten hangen metalen of plastieken bloemen van 40, 50 jaar oud. Heel fris zien die er natuurlijk niet meer uit. Het 'gevaar' waarop gewezen wordt wijst zeker niet op ondoden of zo, of rammelende knoken die uit de muur kunnen vallen, maar veeleer op het plafond, die betonblokken met glas, die naar beneden kunnen donderen. De sfeer is hier nogal akelig en ik voel me hier precies niet helemaal alleen. Ik spurt de trappen weer op en kan weer vrij adem halen. Zo'n kerkhof heb ik nog niet eerder gezien, ik kan deze manier van stapelen niet anders verklaren dan doordat men kampt met plaatsgebrek in dit knekelpark.
Nu wat verder wandelen. Achteraan, meer naar rechts nu, is een 'jong' kerhofgedeelte, met gewone moderne graven. Een rare tiep zit te paffen op een oud grafmonument. De arduinen plaat vooraan is weggenomen, de man was wellicht enkele uurtjes zoet met het graven van een groot gat om een kist van een onlangs overledene bij te zetten in het graf. Wat verder was een recent graf opengemaakt. De zerk boven het graf was met behulp van een graafmachientje (Bobcat) opgetild en een paar meter verder neergelegd. Hier moest de kist via de bovenzijde in de grafkelder bijgezet worden. De man had zijn werk gedaan en wachtte wellicht op de corbeillard... Het grootste gedeelte van het kerkhof bestaat uit mooie grafmonumenten, soms met treurende engelen of een treurende jonge vrouw. Heel roerend. Sommige namen komen ook voor in West-Vlaanderen, bv. Tant. Ook heel wat adelijke namen. Bv. enkele de Ligne's. Begraven in een mini-kapelletje, eentje van de kleinste die ik zag. En dat voor zo'n naam, de naam zoals de prinsen die het kasteel van Beloeil bewonen. Misschien waren dit verarmde familieleden. Dan een rare naam, ik dacht eerst dat ik 'Brulkieken' las, de naam was moeilijk te lezen. Toen ik mijn brilletje opzette zag ik 'Breuls de Tiecken' staan, zoals er ooit woonden op het kasteel in De Moeren bij Veurne.
De meeste grafmonumenten verkeerden in redelijk goede staat. Wel was er hier en daar wat schade aan kapelletje, misschien door vandalen of door de tand des tijds...
In elk geval loonde dit bezoek dubbel en dik de moeite, mijn dag kon niet meer stuk! Daarna passeerde ik het paleis van Laken. Toen ik wat trager reed om het paleis beter te kunnen zien kwamen twee gendarms of zo naar het hek kijken of ik snode bedoelingen had...
Wat ik al een week vreesde werd vandaag werkelijkheid. De drie dwergen of kabouters als je wilt kwamen vandaag naar de antiekbeurs. Op elke beurs komen ze de boel verzieken, letterlijk dus, want je kan ze met de ogen dicht voelen naderen... ze 'protten' de hele dag door... het is hun lust en hun leven. Hun taaltje lijkt soms wel chinees en na elke zin proesten ze het uit. Ze lachen de hele tijd maar ik heb echt geen flauw benul wat er altijd zo grappig is. Misschien vinden ze elkaar gewoon leuk of lachen ze elkaar de godganse dag uit... Echt een mysterie.
Alsof het nog niet erg genoeg is dat ze aan mijn stand kwamen 'protten', vroegen ze me of ze hun kabouteroutfit - hun rode jassen met witte stippen - op mijn stand mochten acherlaten want het werd hen werkelijk veel te warm. Omdat de geurhinder echt niet te doen was zei ik hen dat dat mocht indien ze hun jassen in plastic tassen zouden opbergen, zogezegd om mijn stand netjes op orde te houden. Ze stemden daarmee in en al lachend trokken ze verder, tot mijn grote vreugde.
Na drie uur kwamen ze hun voddekleren ophalen. Duidelijk waren ze van plan om nog een hele vertelling 'af te steken' over alles wat ze op de beurs hadden gezien maar ik 'poeierde' hen onmiddellijk af door te zeggen dat ik zelf ook heel goed wist wat er in de zaal te beleven viel. Al proestend verlieten ze mijn stand. Dit wordt werkelijk een memorabele beurs!
Ontmoeting met Daisy met de mooie ogen, een welkome afwisseling op de sleur op de antiekbeurs
Daisy
Vandaag een verrassende ontmoeting gehad met Daisy, het meisje met de lange haren en de mooie ogen. Ze viel me direct op, ze gedroeg zich duidelijk helemaal anders dan de meeste andere bezoekers. Heel geïnteresseerd, heel lief kijkend met die grote donkere kijkers van ogen. Heel elegant, hartelijk, kortom een lust voor het oog. Bovendien had ze heel lange oren en kwispelde ze onophoudelijk...
U raadt het al, ik heb het hier over een trouwe viervoeter, een hond die naar de mooie naam 'Daisy' luistert. Ze is heel blij dat ze de hele week mee mag naar de antiekbeurs. Haar baasjes zijn trouwens ook heel vriendelijke mensen, hardwerkende antiquairs die ook maar al te blij zijn met de afleiding die hun hond hun bezorgd. Daisy voelde zich hier onmiddellijk thuis. Alhoewel ze een mooie mand heeft verkiest ze zich te nestelen op de verschillende mooie lederen zetels, bij haar baasjes. Ze registreert elke beweging en volgt haar baasjes overal. Dat mis ik wel, een hond. Vroeger toen ik nog thuis woonde op de boerderij hadden we er vier of vijf, wat zorgde voor een gezellige drukte.
Wellicht door het mooie weer was er weeral weinig volk komen opdagen. Drie man en een paardenkop... Vooral vrouwen want het was 'Ladies day' vandaag, alle dames mochten er gratis in. Geen goed idee volgens mij. Zulke dagen trek je vooral van die betweterige types aan, van die oude commeren die zich hier komen amuseren. Met een schoolmeestersmentaliteit, en een aantal waren duidelijk actief in het onderwijs. Die schelle stem, alles beter weten, alles aan een streng onderzoek onderwerpen, over hun brilletje alle kanten uitloeren, die venijnige ogen, Delvaux-saccochen, ...
Eentje had haar mond vol over haar man zaliger, hij gooide een 'enorme' hoeveelheid kostbare antiek in de container, antiek waarvoor hier 'stukken van mensen' werd gevraagd. Blijkbaar ook boeken, boeken nog veel mooier dan wat ze op mijn stand zag liggen. Ik amuseerde me kostelijk. Maar toen ze begon over de vele antiek die in 'al' de kerken gestolen werd en ze zich vervolgens afvroeg of er hier ook gestolen zaken zouden te vinden zijn, kwam ik tussenbeide. Ik zei : 'Madam, gelukkig voor jou en ongelukkig voor mij dat je man zaliger jou ook niet in de container gedumpt heeft. Ik geloof dat je een 'indelijk' groot verstand hebt, je weet werkelijk overal het fijne van! Ik wens je verder, ik herhaal VERDER!!! nog een leuke dag!' En de dames sloegen resoluut andere wegen in.
Vandaag weer allerlei héél interessante aanbiedingen. Oude kerkmissaaltjes, oude boeken in het latijn over recht, oude bidbanken en kaders met afbeelding van het H. Hart van Jezus en Maria, werkelijk te veel om op te noemen. Ik stuurde ze allemaal vriendelijk maar kordaat wandelen... Dat komt hier gratis binnen.. ze krijgen een hand en ze willen een hele arm grijpen...
Met enkele bezoekers uit Limburg had ik een interessant gesprek. Ze wonen in Brussel-stad en hadden het over de verschillende kerkgebouwen die overal te koop zijn. Eentje lijkt echt heel interessant maar ik zeg hier op mijn blog geen gebenedijd woord meer over want de snotrijke boer Bavo (je weet wel, diegene die de katten knijpt in het donker en bij nacht) en zijn gehandicapt zoontje (eerder geïnteresseerd in katers) liggen voortdurend op de loer om onder mijn duiven te schieten. Ik heb mijn lesje wel geleerd intussen dus ik zwijg verder als het graf...
Intussen schreef ik me vandaag in voor een mooie antiekbeurs waar er hopelijk wat meer verkoop zal zijn want ik ben nog lang niet uit mijn kosten hier en we zijn al over de helft van de beurs...
Boer Bavo met zijn nieuwe bijzit, een dom blondje...
Zowat alle standhouders klagen steen en been, er is gewoon geen volk en geen verkoop tot nu toe.
Merkwaardig eigenlijk : zo'n mooie beurs, in de hoofdstad en toch geen deftige verkoop. Blijkbaar is iedereen bang om geld uit te geven.
Vandaag had ik nauwelijks twee bezoekers waarmee ik een deftig gesprek kon voeren. Enkele bezoekers kwamen me allerlei waardeloze rommel aanbieden, ik stuurde hen wandelen met de goeie raad alles meteen naar de kringloopwinkel te brengen. Voor de rest gelukkig geen charlatans zien passeren zoals gisteren...
Het mooie weer zal ons wel parten spelen denk ik. En dat mooie weer blijft nog de hele week duren...
Voor wie rijk wil worden zonder een poot uit te steken....
Net kreeg ik volgend mailtje binnen... Wie heeft goesting om een miljoen euro binnen te halen? Hoe dom zijn ze dat daar één iemand in trapt?
Bonjour, C'est dans le feu que le fer se trempe et devient acier. C'est dans la douleur que l'homme trouve la révélation de sa force. En effet je suis atteinte d'une maladie qui dégrade ma santé de jour en jour et la médecine ne peut plus rien pour me sauver depuis trois. Consciente de ma décision j'ai décider de vous écrire afin d'avoir un accord avec vous pour la réalisation de vous projet Humanitaire. Je veux mettre à votre disposition une somme de UN MILLION D'EUROS que je vous offre pour aider les gens qui sont dans le grand besoin.Toutefois, je comprendrais votre étonnement quant à ma façon de procéder. Vous savez, il existe plusieurs organismes dans le monde que j'aurai pu contacter. Mais je ne préfère pas, j'aimerais plutôt que ça soit une personne comme tout le monde, à qui je confierai cette lourde responsabilité de créer une fondation et qui fera les bonnes uvres comme feu l'Abbé Pierre. Dans le passé, je faisais des dons à des associations déplorablement je n'ai jamais été satisfaite de la gérance de ces dons.Il y a beaucoup de souffrance dans le monde, et il faut que nous les êtres humains qui avons la possibilité d'aider un temps soit peu les personnes qui sont dans les difficultés le fassions.
Tout cet argent, je l'ai acquise toute ma vie et la seule chose que je pourrai faire de bien sur cette terre avant de m'en aller c'est de savoir que cet argent servira à rendre heureux des personnes qui sont dans le besoin. J'espère sincèrement que vous ne refuserez pas ma proposition et que vous m'aiderez à réaliser ce rêve. Ma vie professionnelle a été un véritable tourisme d'autant plus que j'ai toujours vécu loin de mon pays. D'abord au Koweït, où j'ai travaillé dans le secteur pétrolier pendant deux années. Ensuite j'ai été en République du Bénin (année 2001) où j'ai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieure...). C'est dans ce pays si accueillant que j'ai connu le vrai bonheur, celui du mariage d'avec un Français qui travaillait aussi dans ce pays. Malheureusement nous n'avons pas eu la chance d'avoir des enfants. Après Cinq années de vie commune, mon époux a perdu la vie suite a une longue maladie. Ainsi je suis restée à nouveau seule avec un majordome à ma disposition et un chien jusqu'à ce que ce cancer vienne limiter ma vie. Les jours passent et plus je sens que mes jours entre ces 4 murs de ma chambre d'hospitalisation ne tiennent plus à quelques semaines, alors je veux bien croire que je me suis pas adressée à une personne de mauvaise foi qui saura pas respecter mes derniers engagements et vux. Aussi Je tiens à vous informer que les procédures Juridiques et protocolaires sont préalablement définies et établies, afin que ma banque puisse vous adressez cette somme. Cela fait exactement trois ans que je me bats contre cette maladie et la médecine ne peut plus rien. Vous pouvez contacter mon Docteur D. Rock qui s'occupe de moi actuellement a Londres sur son numéro qui est le suivant : +44 70 111 83 582
J'attends votre réponse dans ma boite privée: mariebrigitteprouvost@hotmail.fr
Ongewenst bezoek op vierde dag van de antiekbeurs : Gerard de clochard en een 'droeve' (stoute) duvel
Gerard alias 'Ze(v)era(a)r' de clochard, vandaag gezien in de beurs.
Een oude Veurnenaar op bezoek..., kennis van Gerard de clochard
Onderweg naar de beurs deze morgen informeerde ik in het tankstation van Drongen even naar de twee autoongelukken gisteren daar in de buurt. Gelukkig waren er geen doden. Enkele dagen eerder was er ook al een zwaar ongeval gebeurd. Een oudijzermarchang stak nabij hetzelfde tankstation de autoweg over via de brug. Plots reed hij door de brugrailing en bengelde met zijn cabine boven de autoweg. Een deel van het oud ijzer vloog alle kanten op, op de voorbijzoevende auto's dus, en zorgde voor enkele gewonden. Stel je maar eens voor dat je een wasmachine op je dak krijgt...
Het brandje in het tankstation van Wetteren was nog niet geblust. Onblusbaar... dus men liet de boel maar ontsnappen en opbranden. Intussen is het tankstation nog steeds gesloten. De dronkaard die het ongeval veroorzaakte zal een Blankenbergse rekening voorgeschoteld krijgen!
Aangekomen op de Heizel, vlak voor elf uur, zag ik al onmiddellijk dat er bijna geen kat zou langs komen. Veel te mooi weer buiten! De verdere dag zou trouwens uitwijzen dat er behalve weinig ook ongewenst bezoek zou komen...
Een Brusseleir zag een gravure met wat Turken in een boek op mijn stand, het betrof één gravure in een oud boek over alle godsdiensten. Hij vroeg me om méér info over de Turken. Ik wilde hem antwoorden : 'Ewel, lees dan toch de krant onder de rubriek...' maar ik zweeg wijselijk. Hij zei me dat ze in Turkije grof geld geven voor boeken over hun volk. Ik vroeg hem hoe dat ze dan aan al dat geld kwamen... maar dat was weer bijna een brug te ver... Mag je dan verdorie nergens meer mee lachen???
Dan was er een bezoekster, een bewonderaarster blijkbaar, die een foto van me wilde maken 'omdat ik toch zo een hoop mooi haar heb'. Ik zei : Non, non et non. Moest je veertig jaar jonger zijn misschien! Het mens kon er gelukkig mee lachen en vervolgde haar weg.
Rood is duidelijk in de mode : één op drie draagt een rode broek. Sommige kindjes zijn volledig in het rood gestoken, heel mooi eigenlijk.
Enkele anderen liepen rond als halve clochards : haveloos gekleed, een lelijke klak op het hoofd, met een ongewassen mu.e, echt niet te doen. Bovendien luizig om zich heen ziend, misschien kijkend om een en ander achterover te drukken. Ik was meteen op mijn hoede.
Plots schrik ik me het lazarus. Een van die minder aangepasten meen ik ergens van te kennen. Hij kijkt me aan met valse koude ogen. Hij doet me denken aan iemand die al decennia geleden aan lager wal geraakte. Opgegroeid voor galg en rad. Heeft een doodarme moeder die zelf wees is geweest en haar hele leven al een half hondenleven heeft moeten leiden. Maar... gelukkig heeft hij een héél rijke papa. Een papa die als het ware al slapend rijk is geworden... een papa die vanalles heeft 'uitgemeten' maa ook heel hard heeft gewerkt en veel zomaar heeft gekregen van de een en de ander, die zelf goed kon commanderen en een ander aan het werk zetten. Maar om een lang verhaal kort te maken : snotrijk dus.
Het ventje trekt rare gezichten, hij kijkt zo ongelukkig dat de tranen mij in de ogen schieten. Is dat nu fake of is dat echt? Is dat ventje echt wie ik denk dat hij is? Hij lijkt fel verouderd maar onkruid vergaat niet zeggen ze. Hij kijkt tevens schuldig, alsof hij een en ander op zijn kerfstok heeft. Hier zit meer achter... Het ventje heeft meer in zijn mars dan men op het eerste gezicht zou zeggen. Hij heeft immers heel wat 'verdiensten' op zijn naam staan... geen verdiensten echter om heel trots op te zijn... maar zijn snode daden hebben hem alvast geen windeieren bezorgd. Al vele jaren lang is hij hierdoor in staat om een liederlijk leven te leiden, om de krekel uit te hangen. Gelukkig heeft hij die heel rijke papa die hem alles geeft wat hij wilt.
In elk geval lijkt hij héél erg veel op dat ventje die zijn moeder heeft betoeterd, belogen en opgelicht. Hij bedondert dus werkelijk iedereen. Gelukkig dat hij zo'n brave eerlijke gulle vader heeft die hem aan de nodige centjes bezorgt als beloning voor al zijn lelijke manieren... Dat komt het ventje heel goed uit want zelf heeft hij een broertje dood aan werken. En wat is de moraal van dit verhaal??? De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet!!!
Opeens is dat sujet van het toneel en uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik twijfel wie dat nu werkelijk was...
De rest van de namiddag is nogal eentonig. Om de tijd wat te doden bekijk ik wat moderne schilderijen bij de buren. Ik poog te snappen wat de kunstenaar bezielde om zo'n gedrochten te maken. Ik probeer te snappen wat hier staat afgebeeld maar dat lijkt onbegonnen werk.
Een oude Veurnenaar verschijnt ten tonele. Hij verzamelt vanalles maar 't mag duidelijk geen geld kosten. En vriendelijk of hartelijk is hij ook al niet. Ik voel dan ook niet de minste aandrang om wat dan ook aan woorden aan hem te verspillen. Het ventje heeft een bloedrode kop, zo rood als die van een duivel die al veertig jaar kolen stookt in de hel. Je ziet het vuur in zijn ogen branden... Hij begint te praten over bepaalde kastaars in het Veurnse, mensen die ik ook al lang ken. Hij vraagt of dat familie is die de (censuur!) gekocht heeft... Lap, daar heb je het weer. Het gaat weer over die 'schone' familie. Ik antwoord gewoon niet meer op die idiote vragen. Als het ventje wil lachen dat hij dan naar het circus gaat of daar zelf de clown speelt, een masker heeft hij alvast niet nodig! Plots lijkt het mannetje in rook opgegaan... Wat voor raar volk is dat hier toch allemaal vandaag?
De resterende tijd wil geen zeveraars meer zien aan mijn stand, dit is enkel haalbaar door een oogje dicht te knijpen en aan leukere dingen te denken (oa aan een bezoeker die een bod doet op mijn hele stand...).
De drie dwergen (?trollen?)
