Relieken : wie heeft er nog ergens liggen voor mij?
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
Als je dit zelf hebt liggen of ergens te koop weet zijn, aarzel dan niet om me op te bellen op 0497 753 398
Heel plezant : de Sinterklaai 'uithangen' met een ander zijn geld. Enkele uren geleden had ik opnieuw contact met het arme weesmeisje uit het 'Wilde Westen'. Hartverscheurend waren al die verhalen...
Hieronder de kerk waar het warme weesmeisje zoveel gebeden heeft voor haar zieke moeder, waar ze zoveel geschreid heeft bij het begraven van haar doodbrave moeder en zelfs nog bij de begrafenis van haar stiefmoeder die haar zo geduveld heeft al die jaren. Schokkend van tranen door de herinneringen aan die vele harde arme moederloze jaren hier...
Velen zullen deze kerk herkennen maar zullen niet vermoed hebben hoe de hemel hier 'bestormd' werd...
Een vet varken weet niet dat een mager honger heeft...
De sukkelaar uithangen en hele dagen taartjes gaan eten en dan 's avonds verwonderd zijn dat 's avonds maar met moeite nog door het 'deuregat geraken'. Dikkevetgegeten in de kerk k....n en dan op de heiligen steken...
Nie mi werken en toch niet op pensioen willen gaan zodat het arme weesje, intussen de 70 naderend(!), op haar honger mag blijven zitten. Ewel, dat verdient om nulder moend toegenaaid te worden ierboven in den hemel, ze goan dan e keer weten wat oenger is!
Hopelijk gaan vallen nu bij velen 'de schellen van de ogen'...
In Wallonië is het elke dag feest : ze zwemmen ... immers in het (ons) geld!!!
Ik ben echt benieuwd wat Elio Di Rupo allemaal zal 'uitsteken' de komende jaren. Blijkbaar is hett machtswellusteling die over lijken gaat om zijn overtuiging door te drukken.
Vooreerst mag hij Vlaams leren, zijn 'Vlaams' is echt te gek voor woorden. Op tv zien we een echte schertsfiguur...
En dat onderhandelen van hem... Als je de boel maar lang genoeg laat aanslepen wordt iedereen ongeduldig. Volgende stap voor de Vlamingen is dan : weer toegevingen doen...
De sossen : snoepjes uitdelen aan luie Walen, ze kunnen hun luilekker leventje ongestoord verderzetten en hoe minder ze doen hoe meer ze krijgen...
De laatste jaren komen er zodanig veel nieuwe ministers bij dat ik het niet meer bij wil houden. De meesten zijn eendagsvlinders. Eens men aan de macht is worden eerdere principes aan de kant geschoven. Waar is de tijd van de grote politiekers zoals Tindemans, Eyskens, Declercq, Martens, Dehaene, Claes, ... Die mensen hebben allemaal dubbel en dik (!) hun strepen verdiend, getoond dat het menens was met hun job.
Hopelijk wint de NVA de komende verkiezingen met een meerderheid... Misschien kan Frank Vanhecke, een eerlijke, intelligente en ingoede man met een visie, de NVA vervoegen. Samen met Bart De Wever zou hij heel die bende muletrekkers eens kunnen tonen hoe het land geregeerd moet worden. De Walen dwingen respect op te brengen voor de Vlamingen, hun broodheer... Al die leegaards doen werken zoals wij Vlamingen ook moeten doen willen we brood op tafel hebben. Uiteraard zijn niet alle Walen 'leegaards', ik ken er heel wat die hard werken, zonder van ons te profiteren...
Natuurlijk moeten we Di Rupo een kans geven maar indien hij met de Vlaamse voeten rammelt mag hij opstappen...
Overlijden van student Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke
IN MEMORIAM
+Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke
De hele dag hoorde ik praten over het plotse overlijden van Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke. Hij zou zelfmoord gepleegd hebben in Oostenrijk, door zich voor een trein te storten...
Student rechten aan de KULAK. Zelf ken ik de overledene of zijn familie niet maar leef wel heel erg mee... Ik ken de site in de buurt van het 'Hoge' in Kortrijk wel een beetje want ik studeerde ooit aan de Catho, daar vlakbij... De hele campus staat op stelten en reageert verslagen op dit verschrikkelijke nieuws.
Zijn ouders waren landbouwers in Jabbeke maar sinds enige tijd veranderden ze van beroep, zo hoorde ik vanmorgen op de wekelijkse woensdagmarkt op de Burg (tijdelijk op Burg omdat op de Grote Markt nu de ijspiste staat). Brave eenvoudige mensen.
Heel veel vragen blijven natuurlijk maar daarmee komt de jongen niet terug. Niemand had zo'n wanhoopsdaad zien aankomen zo las en hoorde ik... Dat is net het verschrikkelijke : afscheid moeten nemen zonder enige voorbereiding... en zo jong nog.
Heel belangrijk dat iemand die met zelfmoordplannen kan spreken met iemand zodat er hulp geboden kan worden. Soms kunnen er problemen opduiken in ene mensenleven, problemen die ononverkomelijk lijken... Er met iemand over praten kan al heel wat helpen...
Hopelijk kan de familie van Waldo wat vragen oplossen en zich in dit onmenselijk harde leed gedragen weten door heel veel vrienden en kennissen. Ook mogen ze zich wat gedragen voelen door het medeleven van zoveel andere mensen die geen persoonlijke band hebben met hen.
Misschien kunnen de volgende woorden wat troost brengen...
Als je van iemand houdt
en je bent door de dood van elkaar gescheiden
dan is er op de wereld niets en niemand
die de leegte van die afwezigheid kan vullen.
Probeer het maar niet,
want het zal je nooit lukken.
Aanvaard liever het gemis dat je is overkomen.
Dat klinkt hard,
maar het is ook een grote troost.
Want zolang de leegte werkelijk leeg blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden.
Zeg niet: God zal de leegte vullen,
want geloof me -, dat doet hij niet.
Integendeel: hij houdt de leegte leeg
en helpt ons zo om de vroegere gemeenschap
met elkaar te bewaren, zij het ook in pijn.
Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker is het afscheid.
Maar dankbaarheid zal de pijn der herinnering
veranderen in stille vreugde.
De mooie dingen van vroeger
zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt.
Zorg dat je niet aldoor blijft graven in je herinneringen,
maar doe het van tijd tot tijd.
Ook een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat,
Waterellende : concurrentie tussen rommelmarktorganisatoren...
Gisteren hoorde ik een onwaarschijnlijk straf verhaal. Ik wist natuurlijk wel dat organisatoren van rommelmarkten elkaar af en toe wel wat beconcurreren. Een rommermarkt houden op dezelfde dag in dezelfde buurt bijvoorbeeld...
Maar enkele organisatoren kunnen elkaar niet zien of ruiken... Enkelen geven rommelmarktagenda's uit en vertikken daarin de rommelmarkten van bepaalde 'concurrenten' ter vermelden. Spijtig en onnodig eigenlijk om zo te handelen...
Ook weigeren ze de 'concurrent' hun publiciteit uit te laten delen.
Enkele weken geleden was er serieus ambras. Een organisator was blijkbaar ongezien binnengeglipt in de rommelbeurs van een concurrent en was publiciteit aan het uitdelen. De organisator ('Eddy ready')had hier echter lucht van gekregen en verwelkomde/vergastte zijn concurrent met een ferme emmer water. Ongelukkiglijk kreeg de bladjesventer niet enkel die tien liter over zijn hoofd maar ook het handvat van de emmer tegen de tanden, met alle gevolgen vandien. Dus : dit is geen storm in een glas water!
?=?
Grappig, héél grappig achteraf... natuurlijk was het niet verstandig van die blaadjesuitdeler om zich te begeven op 'vijandelijk gebied'! Je moet toch een beetje ... zijn om de bui niet te zien hangen...
In het kleinste kamertje... - rommelbeurs te Wieze
Wieze wieze wies bombom!
Wieze. Deelgemeente van Lebbeke, nabij Aalst, in de Denderstreek.
Neen, ik zit nu niet waar iedereen wel denkt... wèl in een piepklein kamertje op hotel in het mooie Wieze. Ik heb vanmiddag héél Wieze kunnen bekijken via de vele wegomleggingen... Een paar jaar geleden was ik hier ook al present op de rommelbeurs in de oktoberhallen. Pas toen ik een uurtje aan het rondkijken was op de vele standen wist ik plots opnieuw wat mijn laatste woorden waren toen ik hier twee jaar geleden vertrok... 'Nie wieder!!!!' Nu ben ik veel gewoon, ik heb al immens veel rommel gezien op beurzen her en der, maar nu moet ik formeel bevestigen : 'Dit is het einde, dat doet de deur toe!!!' Met heel veel moeite zag ik een vijftal standhouders die enigszins waardevolle en verkoopbare dingen meebrachten. Ook een heel symptathiek koppel uit de buurt dat ik ken van de beurzen in Ciney.
Eigenlijk overwoog ik even om gewoon niet uit te pakken want mijn materiaal past niet in het plaatje hier... maar ja, ik heb nu betaald en het hotel is gereserveerd... En zo maakte ik de wagen leeg. Ik plaatste alles op mijn standplaats en wilde nog niet alles uitpakken want mijn stand bevindt zich vlak bij een deur waar iedereen vrij in en uit loopt. En eigenlijk is het vooral mijn bedoeling om iets te verkopen en niet dat de helft voetjes krijgt... Ik koop enkele boeken en een hoop dvd's met mooie films.
Om halfzes dan verlaat ik de 'Grand Bazar' om wat mondvoorraad op te zoeken. De plaatselijke beenhouwer is al aan het sluiten, blijkbaar heeft hij ook geen groot gedacht van de vele extra bezoekers... Dan naar het hotel, dus de straat oversteken. Restaurant, feestzaal en hotel. De vorige keer logeerde ik op dezelfde plaats en toen had ik een ruime kamer, wel wat ouderwets, precies alles uit de jaren 1950-1960. Gezellig! Ditmaal echter krijg ik een piepkleine kamer. Heel netjes dat wel, maar echt piepklein. Wat echt tegenvalt is de tv, ik bedoel teeveetje! Het scherm is een derde kleiner dan dat van mijn laptop. Gelukkig kocht ik daarnet wat films die ik op mijn laptop kan bekijken, want om alles op tv te kunnen volgen heb ik een vergrootglas nodig...
Ik heb een gat in de markt gevonden... Iets wat heel veel werkgelegenheid met zich mee kan brengen voor de streek van héél Wieze : hier achter de oktoberhallen kan men een afvalwerkingsbedrijf opstarten... Want rommel en rotzooi is er hier in overvloed... Benieuwd wie wat zal aan de man kunnen brengen dit weekend...
Zaterdagmorgen. Ik sta op met hevige rugpijn. Die matras is geen frank (euro) waard en het bed is nog geen 40 cm hoog dus uiterst oncomfortabel, zeker als je op wil staan. Ik spring in de douchecabine. Om dit te installeren heeft men een stuk van de betonvloer uitgkapt en een gat in het plafond gemaakt... zodat die Ikearommel hier kon geïnstalleerd worden. In de vloer van de douchecabine zie ik mijn voetafdrukken waar net mijn voeten stonden... Voor het toilet moet je op de gang zijn, da's toch niet meer van deze tijd! Het is intussen zeven uur en ik ga naar beneden voor het ontbijt. De vloer beweegt onder mijn voeten. Hier en daar ontbreken er stukken uit de planken. Om dit euvel te verbergen gooit men er gewoon een stuk dik tapijt over... Overal niveauverschilletjes, nogal gevaarlijk in die slecht verlichte gangen. Beneden gekomen schrik ik me een hoedje : een overjaarse lelijke papegaai zegt me goeiendag. Ik zeg : 'Hou toch je bek!' en de papegaai aapt me onmiddellijk na... Wat een rund! Aan tafel zitten een deel ouden van dagen en enkele jongere mensen. Ik ken ze allemaal, zeker de 'paracommando's'. Dit stokoude koppeltje draagt vaak legerkledij en ze sloffen steeds zij aan zij. Omdat ze al stokoud zijn en wat minder kracht hebben, verkopen ze dvd's en zo, dat weegt niet veel en brengt goed op. Vlug kijk ik om me heen, waar staat dat eten hier? Ik zie enkele plateautjes met wat kaas, salami, hespeworst. Een zak gesneden brood, wat sandwiches en boterkoeken. Bijna helemaal leeggeroofd, ik had het kunnen weten, ik vind de hond in de pot... Op tafel staan een piepklein kommetje vleessalade, préparé en boursin. Voor drievierden uitgelepeld natuurlijk. En een bijna lege fles sinaasappelsap van het merk 'Varesa' (...). Koffie en thee moet je vragen aan het jongedametje dat deze feesttafel (!) heeft voorbereid. Niet onknap maar wel dom of stom want ze zegt nauwelijks een woord. Niet echt een zonnetje in huis. Ik verneem dat de twee para's de avond voordien een (één?) glas te veel op hadden : ze dronken enkele pintjes en glaasjes wijn. Beiden gingen gisterenavond de trappen op om te gaan slapen.
Wat zullen we drinken???
Onderweg bleef er eentje op de trappen plakken en wat verder viel de andere over een of andere hindernis in de vloer (een gat of een trede of zo). Beiden bleven als dood liggen en sliepen hun roes uit totdat andere bezoekers hen opmerkten en naar de kamer brachten... 'Oude zuipschuiten' noemen ze dat... Dan naar de bakker : een heel dik mens en een magere 'sprietel' van een meisje bedienen de klanten, alles gaat heel vlot. Nu de rommelmarktzaal in, heel wat mensen komen pas vandaag toe met hun rotzooi. Ik stel heel mijn stand op en kijk wat rond, tegen beter weten in natuurlijk, naar interessante dingen. De helft van de standhouders ken ik, sommigen staan het hele jaar door met dezelfde rommel op de markten, ik vraag me soms af waarom... Om tien uur gaan de deuren open en er passeert heel wat volk. Met de nadruk natuurlijk op 'passeren'. Er wordt heel wat verkocht, zolang het maar spotgoedkoop is. Kledij aan een euro, poppen, kinderwagens, serviezen en glazen. Vooral de kledij is een waar succes, al zou ik zelf geen kledij van een ander willen... Mijn boeken en beelden lokken veel nieuwsgierigen maar de meesten willen natuurlijk geen eerlijke prijs betalen. Ze denken dat ik alles gratis krijg. Het enige wat ik verkoop vandaag zijn enkele boeken. Na enkele uurtjes is het echt balen, wat doe ik hier eigenlijk? Af en toe doe ik een dutje maar net dan moeten mensen wat uitleg vragen. Een enkele keer zeg ik tegen een halvegare : 'Waarom maak je me nu wakker? Ik hoop voor jou dat het belangrijk is!' Waarop de halvegare vraagt vanwaar al mijn spullen komen. Wat is dat nu voor een idiote vraag? Net alsof ik hen een lijstje zal bezorgen van de plaatsen waar ik aankopen doe... Gelukkig wordt het avond. Ik vertrek naar het hotel en ben blij dat ik morgenavond naar huis kan. De volgende ochtend weer van hetzelfde : weer de helft verdwenen van al dat 'heerlijks' op de ontbijttafel... De hoeveelheden voor de acht personen zijn berekend op een bende ouden-van-dagen die de hele dag geen 'klop' moeten doen en dus ook niet veel moeten eten. Dan komen ze binnen met de boterkoeken. Schijnbaar heel kalm staan allen meteen op en grijpen de lekkerste koeken vast. Ze zeggen geen woord meer en smikkelen alles vlug op. Ik doe geen enkele moeite, ik ga straks wel zèlf naar de bakker... Dan de bagage inpakken en de papegaai nog eens ferm doen schrikken. Het ondier roept : 'Bedankt! Bedankt en tot ziens!' Ik denk daar anders over : mij zien ze hier nooit meer terug! Wat een waardeloos hotel, totaal verouderd en veel te kleine kamers... Ik slaap dan nog liever in een kartonnen doos!
De laatste beursdag. Ik moet een half uur aanschuiven in de bakkerij, drie meisjes (leer-meisjes wellicht) bedienen de klanten uiterst traag. Spijtig dat die dikke madam van gisteren er niet meer was, want dat ging heel wat vlotter! BIj het buitengaan vraag ik of ze per uur betaald worden en iedereen brult van het lachen.
Van bij de opening is er veel volk. Maar kopers, neen dat niet... Gelukkig heb ik aangename buren. Een koppeltje dat in het Gentse woont en dan enkele mensen uit Appelterre. Die zeggen me dat het dit weekend uitzonderlijk kalm is in de verkoop. Een magere troost natuurlijk voor mij. Een dame met dochter komt aan mijn stand en zegt : 'Ik kom terug voor uw Sanderussen.' Ze was hier gisteren ook al en toonde interesse voor deze mooie werken. Ze vervolgt : 'Ik zal ze niet kopen maar ik wil er wel nog eens in bladeren.' Ik zeg : 'Jongedame, zo zijn we niet getrouwd hé! Daar komen vodden van!!!' De dame kijkt me nietbegrijpend aan en ik verduidelijk dat mijn boeken in vodden veranderen als iedereen te pas en te onpas wat wil bladeren in deze boeken. Je verwart mijn stand met die van een lompenboer! Einde gesprek!
Een uurtje voor het sluiten verkoop ik nog wat kleinigheden zodat ik toch nog uit mijn kosten geraak. Een succes is het zeker niet, een volgende keer gaat het misschien beter.
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
?=? 
