Zaterdag hoorde ik mensen roepen in de galerij. Ik liep naar buiten en hoorde dat er een heel serieus bomalarm was in de buurt. Wat me niet vrolijk maakte want ik wilde nog boodschappen doen om in de loop van de avond niet van de honger om te komen... Het was tegen 18u en ik trok mijn stoute schoenen aan en verliet de winkelgalerij via de Burg. Daar stonden heel wat politiecombi's en andere auto's, wellicht ook van de politie of zo. Maar échte agenten zag ik niet onmiddellijk.
Om zeker aan eten te geraken besloot ik friet met ... te halen op de Grote Markt. Lekker dichtbij en gezien de 'dreiging' dus haalbaar. Op de Grote Markt zag ik een paar tientallen agenten maar ik bespeurde geen paniek. Ik dus naar dat frietenkot. Twee allochtonen vroegen me wat ik wou, ik stond als enige aan dat kot want door dat alarm waren de meeste mensen in de restaurants op de Markt gaan schuilen. Een goede zaak dus voor de horeca! Zonder te ronselen je restaurant zien vollopen. De frietverkopers spraken niet echt vloeiend Nederlands, en de frieten roken niet echt super maar ja, als je honger hebt...
Ik neem de nogal prijzige frieten mee en kan nog net de Breidelstraat in voor ze héél de boel afsluiten met van dat blauw-wit politielint. Nu is de politie zenuwachtig geworden, ik snap nog steeds niet waarom. Ik blijf nog wat staan kijken en een politieagente geeft me een por en vraagt waarom ik blijf stilstaan. Ik zeg haar dat ik daarnet iets over 'ontploffen' had gehoord vlakbij mijn winkel. De dame had plotseling wél oor naar mijn woorden. 'Zeg op!', snauwt ze me toe en ik : 'Oeioei ik kan je enkel vertellen dat ik deze namiddag de musketier in de galerij naar een voorbijganger hoorde roepen : 'Als die krantenartikels hier niet vlug verdwijnen van de ruiten zal ik ontploffen!'
Tja, die man ijlt zo vaak he, en toen stond ik er niet verder bij stil. De agente 'schoot' in een lach en duwde me richting Burg.
Schermutseling in galerij Ter Steeghere : de musketier weet van geen stoppen!
Donkere wolken boven Brugge deze morgen... Een somber voorteken voor de komende dag?
In 1127, op deze zelfde 2 maart, werd graaf Karel de Goede vermoord in de Sint-Donaaskerk, op enkele tientallen meters van mijn woonst op de Burg. Belaagd door enkele schooiers, ellendige schavuiten. Bedelaars die om een aalmoes kwamen vragen, ronselaars dus!
Vandaag is het mijn verjaardag, 44 jaartjes geleden kwam ik ter wereld in het mooie Veurne, in het 'moederhuis'. Nu, 44 jaar later dus, woon ik in het nog mooiere Brugge. Een droomstad. Intussen nadert het de middag, buiten is het mooi weer geworden. Ik slaak een zucht van verlichting want mijn tijd is nog niet gekomen. In tegenstelling tot de Zalige Karel de Goede zal ik deze dag overleven!
Maar dan gebeurt er iets vreselijks! Eén minuut nadat twee Franse klanten mijn winkel hebben verlaten, hoor ik de musketier - die twee winkels verder 'zijn brood probeert te verdienen' door mensen lastig te vallen - hen aanspreken eerst in het Engels en dan in het Frans. Hij kust de hand van de vrouw, een onhebbelijke gewoonte van hem, en bezorgt haar hierdoor misschien een vieze ziekte. Dan roept hij ze gemaakt vriendelijk naar binnen. Ik steiger want ik ben zijn manier van 'werken' kotsbeu! Elke voorbijganger wordt door hem lastiggevallen. Vroeger ontzag hij nog enigszins mijn klanten maar nu lijkt het of dat hij perse mijn klanten extra hard lastig valt. Het feit dat hij zijn 'klanten' lastig valt en oplicht (verkoop van een waardeloos produkt, niet zelden zonder gebruik van dwang), is natuurlijk in de eerste plaats het probleem van zijn klant. Die moet maar uitkijken en niet in de 'tourist trap' lopen! Maar als het mijn eigen klanten betreft liggen de zaken enigszins anders natuurlijk!
Een discussie voeren met die 'man' is onmogelijk, misschien omdat hij gek is, zoals zoveel mensen beweren. Ik weet het niet want ik ben geen zielenknijper. Omdat de nozem altijd wegloopt als je hem wil spreken, zie ik nu een kans om het woord tot hem te richten. Zijn deur staat immers nog open, veel openheid voor iemand die normaal gezien onmiddellijk zijn deur op slot doet zodra hij een 'klant' in zijn web gelokt heeft. Ik bedenk de vele beledigingen die hij me de laatste dagen naar het hoofd slingerde. Precies een gek, hij projecteert gewoon zijn eigen onhebbelijkheden op mij. Onhebbelijkheden zeg nu, maar... méér en zwaardere verwijten kan je niet naar je hoofd geslingerd krijgen. Ik zal hem dus meteen wat toelichting vragen...
Ik poseer me in het gat van zijn deur, hij valt mijn klanten werkelijk lastig! Hij heeft ze tegen de muur gezet : letterlijk maar erger nog : figuurlijk! Ik vraag hem om het personeel van de collega's met rust te laten : hij stalkt hen al maanden en valt hen lastig. dit moet gedaan zijn! Ook jaagt hij de klanten van mij en mijn buren weg door uitlatingen zoals : 'Je moet daar niet eten, ze verdienen al genoeg. Let maar op, het eten is er niet lekker! Alles wat daar verkocht is, is vals! Veel te duur allemaal!' enz. enz. Hoog tijd dus om hem - voor de honderdste (?) keer - te vragen om eindelijk de mensen met rust te laten!
In heel de binnenstad is het verboden om te ronselen, je mag dus de mensen niet aanspreken om je 'waren' aan te prijzen. Op ronselen in Brugge staan zware sancties. Maar in onze galerij kan ronselen blijkbaar weg, dan is de galerij 'privegebied'. Maar roken mag niet want dan is de galerij een 'openbare' ruimte!!! Twee maten en twee gewichten dus! In het huishoudelijk reglement van de galerij staat bovendien dat ronselen verboden is, maar dit geldt blijkbaar niet voor de musketier. Tot op vandaag.
De musketier lijkt heel geagiteerd wanneer ik dus kom aandringen om mijn klanten met rust te laten. De man kijkt me met een gekke uitdrukking 'nietsbegrijpend' aan en 'zet zijn onschuldigste gezicht op'. Je zou hem vijf frank of 20 eurocent geven... Even later rolt zijn vuile smerige vettige musketiershoed op de grond... Daarna wordt er wat aan zijn kostuum getrokken en aan mijn kleren gerukt... Mijn klanten nemen ijlings de benen nadat ze me 'bonne chance' toe roepen. De musketier struikelt wat en trapt een waardeloos kadertje kapot. Eigen schuld want hij alles uitgelokt!
Wat later komt een politiepatrouille, de zoveelste dit jaar... Iedereen is de musketier kotsbeu en wil dat hij eindelijk de voorbijgangers met rust laat na 25 jaar straattereur! Benieuwd wie eindelijk zijn verantwoordelijkheid zal opnemen en een einde maken aan deze stadskanker...
Deze namiddag wandelde ik me - van geen kwaad bewust zoals altijd - door het galerijtje waar ik mijn winkel heb. Deze morgen was ik even in Antwerpen geweest, ik reed oa door Borgorokko, dat wellicht een deelgemeente is van Antwerpen. En Antwerpenaren - of in dit geval Borgorokkers of zo... - zijn heel creatief (of misschien juist helemaal niet???) in het bedenken van de naam voor hun café : 'De nieuwe muggen'!!! Wat bedoelen ze daarmee in hemelsnaam??? Op wie doelen ze, welk doelpubliek hebben ze of welk publiek net niet??? Voor mij nu nog een vraag, voor anderen misschien al een weet.
Ook in Brugge hebben we last van sommige nozems met dierenmanieren. En ik noem de ambetantste nozem hier dan niet zozeer een/de Brugse Mugge, nee het individu waar ik het hier heb heeft effenaf échte varkensstreken... Met dien verstande dat een 'normaal' varken 'een zeker niveau' heeft, maar dit exemplaar niet... Dit exemplaar volhardt in de boosheid, hij valt agressief àlle toeristen aan, àlle voorbijgangers... Wie een sigaretje durft roken wekt in hem een baarlijke duivel! Zeker als het een vrouw is, die kan hij makkelijk terroriseren!!! Slechts enkele mensen laat hij met rust : politiemensen in uniform en struisgebouwde mans- en vrouwspersonen. Wanneer de politie 'in burger' passeert zijn ze ook de klos!
Maar laten we het nu over échte varkens hebben. Héél speciale dieren, toen ik klein was heb ik er massa's gezien op de boerderij. Lieve kleine roze wezentjes die ongelooflijk hard kunnen schreeuwen... Heel grappige en lieve diertjes ook. Ik vond het jammer dat die knorpotjes zo vlug groeiden en dan verkocht werden aan een varkenshandelaar om de arme drommels naar de slachtbank te leiden...
Een heel leuk boek over varkens is 'Het alomtegenwoordige varken' (een naam die heel toepasselijk zou zijn voor de voornoemde nozem). Je leest er ondermeer dat men in de late middeleeuwen verplicht was om muurtjes te plaatsen rond de kerkhoven want varkens liepen zo maar los over het erf en in de straten van het dorp. Het waren dus scharrelvarkens in de letterlijke zin van het woord... Bij ons thuis liepen de zwijnen ook vrij rond in de grote boomgaard en in de uitgestrekte weiden achter de hoeve. Varkens zijn duidelijk alleseters : ze zijn niet enkel tuk op gras en onkruid, maar zijn ook niet vies van ... een 'stukje vlees'. Jawel ze wroetten de lijken uit de grond om alles smakelijk op te vreten... In mijnen tijd stak mijn vader - onder on?menselijk? schreeuwend protest - ijzerdraadjes dwars door de snuit van de varkens. Zo werd voorkomen dat de varkens alle grasvodden loswoelden en zo de weiden kapot maakten. Wanneer ze begonnen te wroeten voelden ze immers die ijzerdraden in hun snuit duwen...
Dat varkens luid kunnen 'schreeuwen' staat buiten kijf : ze kunnen méér decibels produceren dan een Concorde! Ik heb het vaak met eigen oren gehoord : wanneer het etenstijd was begonnen die beesten enorm van 'hun tak te maken'! Dan moest je lopen en koersen om de dikkerds hun zin te geven. Het is dan ook niet te verwonderen dat meer dan zestig procent van de varkenshouders aan lichte tot zware gehoorsbeschadiging lijden.
Het dikste varken ooit woog 1499 kilootjes. Dit varken was 'made in Taiwan', geen nep maar toch zeker ferm geforceerd. Het groeide op in een kamer met airco en een stereoinstallatie... Het oudste varken werd 27 jaar. Het vruchtbaarste varken mocht zich in 1987 de trotse mama noemen van niet minder dan 372 nakomelingen. Ze deed er 6 jaar over.
Over de hele wereld zijn bijna een miljard zwijnen en zo'n 300 varkensrassen. De verschillen ontstonden eigenlijk door nationale selectie en door doelgerichte fokkerij. Eén soort zorgt voor heel wat hoofdbrekens, ze weten niet waar het vandaan komt en hoe het zich kon ontwikkelen tot zo'n ondier... Het is een plaag voor vele Bruggelingen en toeristen...
Een triestige begrafenis in Oostkamp : afscheid van een jonge vader
Een speciale dag voor geliefden... niet dus in Oostkamp vandaag, alhoewel er veel over liefde zal getuigd worden. Terwijl ene oude voetballegende 'Rik Coppens' met veel poeha werd begraven in de kathedraal van Antwerpen werd begraven, een stokoude legende, vergane glorie... werd vanmorgen te Oostkamp afscheid genomen van een jonge vader van 37 jaar. Een liefhebbende hartelijke echtgenoot en liefdevolle vader van twee dochtertjes. Schoonzoon van mijn buren van de koffieshop in galerij Ter Steeghere.
Soberheid. Weinig mensen in overdreven chique kostuum, er was immers geen enkele reden tot vreugde of feesten. Geen klokkengelui, wat ik wel jammer vond, want 'wenende' klokken - heel traag luidende klokken dus - horen wel thuis in een rouwsituatie. De begrafenis was om halfelf maar om tien uur stonden al een paar honderd man buiten de kerk te wachten om te familie van Stefaan te begroeten. Wat ik wel verwacht had : een jonge man met veel vrienden en kennissen, een man die nog een héél leven voor zich had, met nog zoveel plannen voor zijn lieve vrouw en kindjes. Het is niet rechtvaardig!
Heel langzaam konden we de kerk binnen, aanschuivend om de familie een woordje van steun te geven. (Mooie rustige muziek zorgde voor sfeer.) Eerst de jonge weduwe (wat een woord voor een jonge vrouw van nog geen veertig jaar!), dan wellicht de ouders van Stefaan en de ouders van Tamara (de weduwe van Stefaan). Deze laatsten, Annie en Rudy, baten sinds meer dan twintig jaar koffieshop 'Ter Steeghere' uit. Vaak zag ik de dochters en zoon met hun gezinnen langskomen, ik kende de overledene dus betrekkelijk goed. Iedereen had het heel moeilijk om zich kranig te houden, dit verlies is onnoemelijk zwaar voor iedereen. En wat konden wij meer doen dan een woord van troost te geven en een stevige handdruk en omarming... Lange rijen van mensen schoven voorbij, er kwam gewoon geen einde aan. De kerk die heel ruim is was al vlug volledig gevuld met familie en kennissen, aan de zijkanten en achteraan moesten vele mensen rechtstaan daar er onvoldoende stoelen waren. Om stipt halfelf klonk een luide bel en de pastoor schreed naar achteren tot bij de kist en begon de uitvaartdienst met mooie troostende woorden. Daarna werd de kist naar voren gebracht, gevolgd door de familie.
Voorbeden, eerste lezing, homilie... werden naar voor gebracht door familie. De kindjes van Stefaan, de schoonbroer en schoonzus, de beste vriend, andere vrienden... behalve de kindjes die natuurlijk (gelukkig maar) nog niet ten volle beseffen wat er gebeurd is, hebben het heel moeilijk om te praten, zeker als ze de naam van Stefaan uitspreken. Iedereen in de kerk leeft heel diep mee en velen wenen want het verdriet is imens. Niemand kan aanvaarden hoe zoiets kan gebeuren, niemand blijft onbewogen bij zoveel leed...
Heel de dienst mooi weerklinkt er tussen de getuigenissen mooie rustige muziek, ook zachte tonen van het orgel die troost brengen. Het enige wat enigszins stoort is het ophalen van centen... voor mijn part mogen ze dat afschaffen want dit verstoort de dienst. Wat later de offerande. Ik zie nog enkele collega's uit mijn galerij, heel lief van hen om hun medeleven te komen betuigen. Ook enkele klanten van de buren. Op het bidprentje staat een mooie foto van Stefaan.
De volgende week was voor heel de familie een vakantie gepland, gelukkig maar dat iedereen dan samen zal zijn om elkaar te troosten. Iedereen...
Af en toe is er een jaar dat er helemaal geen begrafenissen zijn in mijn geliefde Eggewaartskapelle. En dat er ook geen oud-Eggewaartskapellenaren overlijden, dus mensen die elders wonen.
Maar afgelopen maanden zijn er al een vijftal overleden, zo ook nog eergisteren een verre buurvrouw. Iemand die dichtbij de hoeve woonde waar ik opgroeide. Martha Boone, een hele lieve dame, die altijd graag een babbeltje sloeg. Voor mij heel interessant omdat ik zo telkens weer wat bijleerde over mijn dorpje. Een vriend houdt me op de hoogte van overlijdens van ex-dorpsgenoten. Doordat ik in Brugge woon, ontvang ik natuurlijk geen doodsbrieven uit de Westhoek. En ik vind het telkens bijzonder jammer als ik pas maanden later hoor dat iemand overleed.
Ik vraag me af hoeveel inwoners er nu nog zijn in Eggewaarts. Veel komen er niet bij, en af en toe sterft er natuurlijk iemand. Of wordt iemand haar huis uitgekegeld en verbannen naar de vreemde... Wellicht schommelt het inwonersaantal nu rond de 150.
Ik zeg duidelijk 'OP', op-dat er mij later niemand woorden in mijn mond zou leggen die ik niet gezegd heb...
Eergisterenavond hoorde ik een raar geluid : oe-oe-oe... Een aap? Dat kan he, want er lopen zoveel apen rond in 't stad en 't stad is toch van iedereen he? Een buurman met een 'rare hoest'? Dat kan, maar die hoest al maanden, maar niet op die rare manier... Een dronkaard misschien, want na middernacht lopen er altijd wel zatlappen over de Burg. In het donker voelen ze zich superstoer en dan roepen ze regelmatig iedereen wakker... Heel leuk allemaal!
Maar dan komt dat gehoest of wat dat kabaal ook wezen mag, pardoes, vanuit mijn schouw... Ik steek mijn hoofd in het zwarte gat boven mijn open haard en hoor nu inderdaad opnieuw dat geschreeuw, maar nu veel luider. Ik 'trek' mijn hoofd vlug terug want wie weet welk wild beest ik op mijn nek krijg. De laatste maanden ben ik immers al herhaaldelijk fysiek aangevallen door een agressief wezen met een pluim op zijn kop (alhoewel... die pluim is onlangs verdwenen...). En plots, even gauw als dat gekrijs begon, is er plots niets meer te horen. Op de Burg - het is inmiddels ongeveer 1 uur ('s nachts) - kan je een muis (of rat) horen lopen. Muisstil dus.
Gisternacht weer van dat. Ik ga kijken op het balkon en hoor nu 'oehoe' roepen, van op het dak van de H. Bloedkapel. Aan het lawaai te horen is er een uil neergestreken op de kapel naast het stadhuis. Wat later komt het lawaai van op het stadhuis. Op de Burg loopt nog wat volk : de dronkaards dier er altijd te vinden zijn en andere mensen, iedereen staat stil en staart naar het stadhuis.
Misschien is het wel die agressieve uil die een jaar of zo geleden in Sijsele rondfladderde en die de mensen zelf lastigviel? Vogelvrienden zullen vast wel raad weten met die uil op het stadhuis...
Dat er héél veel zotten vrij rondlopen is algemeen geweten. Hopelijk denken jullie nu niet dat het over jullie lezers gaat... alhoewel enkele lezers mogen zich eigenlijk wel geviseerd voelen. En dan doel ik op enkele zotten in het wilde Westen van onze provincie, maar ook over eentje pal in het centrum van Brugge én nog over enkele zotten die tussen het wilde Westen en Brugge wonen (rand-gevallen dus)...
Wat ik meemaakte gebeurde in de Westhoek, in een klein kuststadje. Een maat van mij liet me enkele dagen geleden weten in zware problemen te zitten. Problemen met zijn vader vooral. Een vader die hem wil laten opnemen in een psychiatrische kliniek (een zottekot dus). Met dat doel stuurt vaderlief héél onverwacht, onaangekondigd dus, een psych naar de woning van zoonlief. Mijn maat schrikt zich een hoedje en heeft niet meteen door wie hij voor zich ziet staan. Meer dan enkele zinnen worden er niet gesproken. Rare ontmoeting dus.
Een paar dagen later echter vindt hij een briefje in de bus, zo'n document waarin staat dat de postbode langs is geweest met een aangetekende zending. En dat je de volgende dag vanaf een bepaald uur die aangetekende brief kan ophalen in het postkantoor. Achteraf blijkt dat er nààst die aangetekende brief ook een andere brief verstuurd werd, via de 'normale' post. Maar deze laatste is nooit ter plaatse geraakt, en daarmee bedoel ik dat de geadresseerde die brief nooit ontvangen heeft. Een mysterie... de postbode deed zijn werk goed... maar wat gebeurde er nadien he... een mysterie? Feit is dat de geadresseerde niet op de hoogte was van de laagte... van de kuiperijen van vaderlief.
Maar goed, mijn maat haalt dus die aangetekende brief op de volgende dag en verneemt dat enkele uren voordien in zijn eigen huis een soort rechtszitting zou moeten hebben plaatsgevonden hebben. Die 'zitting' vond werkelijk plaats en daar mijn maat van toeten noch blazen wist, is hij natuurlijk bij wijze van spreken 'bij verstek' veroordeeld. Hij heeft zich helemaal niet kunnen verdedigen. Gevolg : een vonnis. Mijn maat moest opgenomen worden in een psychatrische instelling. Paniek natuurlijk want het is geen pretje dat je zot verklaard bent zonder dat je je hebt kunnen verdedigen. Zot verklaard worden zonder dat je er zelf bij bent, hoe kan dat nu?
Nog langer in zijn eigen huis blijven was geen optie want daar zou hij stante pede opgepakt kunnen worden. Dus uitwijken maar naar een familielid die hem heel genegen is. En dan mij opgebeld, vandaag dus. Dan samen naar het politiekantoor geweest want intussen bleek dat de politie bij hem was komen aankloppen deze morgen. Daarom wat inlichtingen inwinnen. Vlug bleek dat mijn maat niet 'geseind' was, geseind zijn betekent namelijk dat je overal meteen opgepakt wordt als de politie je in de mot krijgt. Dan naar de politie van het adres van mijn maat gebeld. Daar vroegen ze om morgenochtend 'langs te komen'. Zonder verdere uitleg. Allemaal raar natuurlijk, waarom zo geheimzinnig doen? Er was toch geen misdaad gebeurd? Ik stelde mijn maat gerust en we zouden wachten op de tussenkomst van zijn advocaat.
Ik was nog maar een uurtje thuis of mijn maat belde op. De politie stond aan de deur van zijn opvangadres en hij moest meegaan. Hij vroeg me hem te vergezellen omdat hij niet wist wat er zou gebeuren. Ik me dus vlug terug omgekleed en in vliegende vaart voor de tweede maal vandaag naar het Wilde Westen. Onderweg hoorde ik dat de politie hem ondertussen meegenomen had naar het politiebureau van een naburige gemeente. Bij aankomst merkte ik een grote gele ambulance, een politiecombi en een soort landrover, ook met twee dienders. Mijn maat zat vanachter in die ambulance. Wat een vertoning! Ze zouden naar Brugge rijden, naar het psychiatrische ziekenhuis van de Zusters van de Bermhertigheid Jesu, vooral het gekend als 'het zothuis' van Brugge. Even later dus processie naar Brugge, eerst dien ambulance, dan twee politiemannen met hun 'Landrover' en dan ik in mijn 'blekgele' camionette. Onderweg passeerden we de parochie waar mijn maat opgroeide, waar ook het huis staat waar die schijnheilige vader het 'heilig boontje speelde' ten aanzien van zijn brave vrouw. Het arme mens moest eens (alles) weten...
Dan aankomst in Brugge. De ambulance van de brandweer van Westkust vlamde het Venetië van het Noorden binnen maar verloor zelf het noorden. Eerst passeerden we de voorgevel van de kliniek, dan richting stad, een rondje op het rondpunt nabij de 'voorkant van het station'. Dan langs de spoorweg richting St-Andries. Dan het domein van de kliniek opgereden, maar 'verkeerd adres' blijkbaar want kort daarna er weer af. Dan zoeken naar een andere ingang van het domein. Dan wat rondtoeren op het domein van het St-Lodewijkscollege, dan terug naar de voorgevel van de kliniek. Daar aangebeld en terug weg. We moesten aan de 'achterkant' van het domein zijn. Eens het domein opgereden wat zitten zoeken in de wirwar van kleine straatjes tussen de vele woonpaviljoenen... Van de Westkust tot Brugge reed de ambulance tergend traag, ik had toen het vermoeden dat de chauffeur per uur betaald werd. Nu reed hij rondjes en verdacht ik hem er van per km betaald te worden...
Maar goed, uiteindelijk zagen we in de verte een lichtje branden... opflakkerende hoop!
Vandaag was een dagje niksen dacht ik. Maar ja, wat is 'niksen' he. Een dag helemaal mijn eigen zin doen??? Tja, bij mij zijn àlle dagen zo!
Dus gezellig vele tientallen naamgenootjes invoeren en publiceren op internet, hopelijk tot grote vreugde van wie een 'Moenaert' in zijn stamboom heeft. Dan mijn mailbox wat opkuisen en honderden berichtjes verwijderd. Onvoorstelbaar hoe ik dagelijks bestookt word met de meest onnozele berichtjes. Zo krijg ik soms aanbiedingen van dames en heren om voor mij te komen werken... Precies of ik hier zelf de boel niet kan beredderen... Zoveel volk komt er écht niet in de winkel, zeker niet nu er een heuse stoorzender ronddwaalt in onze contreien! Als een échte gendarm bepaalt hij wie wel of niet ongestoord de galerij in komt...
Dan een heel speciaal mailtje gekregen van een van de vier zussen van een oud-medesoldaat. De jongen verongelukte op 1 november 1991, net twee maanden na ons afzwaaien. Een autoongeluk met tragische gevolgen. Ik zat toen in het seminarie hier te Brugge en mocht niet naar de begrafenis, stel je voor!!! Wat een onmenselijke houding van iemand die zich priester heet... Ik til tot op vandaag heel zwaar aan die weigering! Ik was dus de enige van ons peleton van weleer die afwezig was. Ze zullen gedacht hebben : 'En dat leert dan voor priester!' Maar neen, het was een geval van overmacht of moet ik zeggen on-macht? Maar goed, ik ben enkele weken later met mijn oude R4 naar het huis van de ouders gereden met een lading strips, tja ik moest toch iets meenemen he. Het verdriet in het gezin was groot, vijf kleine zussen en broer bleven achter in het grote gezin... Later bezocht ik trouw elk jaar het graf van die soldatenmaat, ook al was het een héél eindje rijden. Vandaag hoorde ik dat het graf na 20 jaar verwijderd werd, jammer.
In de namiddag een enorm gezaag, even meende ik dat een collega in mijn winkelgalerij, onder mijn appartement, in slaap gevallen was want er liep werkelijk geen kat op straat. Of was er een nieuwe nachtmerrie geboren? Een winkelier hier beneden die een of andere nieuwe machine aan het installeren was? Daagde iemand ons uit? Wilde iemand de gemoederen hier (nog méér) verhitten? Maar al gauw ontdekte ik waar dat kabaal vandaan kwam... Midden op de Burg (plein voor het stadhuis dus) waren twee oranje mannen van 't stad bezig de enorme kerstboom een kopje kleiner te maken.
Gedaan dus met de leute 's nachts onder de kerstboom. Tientallen keren zag ik (en hoorde ik vooral) dat er veel plezier gemaakt werd onder de kerstboom en ja, zo hoort het ook he! Vaak zag ik de kerstboom vrolijk bewegen : van links naar rechts en van rechts naar links... dit doordat er jong volk in de boom klauterde en de veerkracht van de dennenboom wilde beproeven. Aanvankelijk schreef ik dat shaken van die boom toe aan een plaatselijk rukwindje of zo... Grappig ook dat het shaken telkens stopte als een patrouillewagen van de politie het plein opreed... Eens de combi weg van het plein, was het telkens weer dolle pret.
Hoe ze die enorme boom uit haar lijden hielpen? Met een kraan hielden ze de top stevig vast en een oranje mannetje zaagde de stam door op een meter hoogte. Met een klein zaagmachine. Dan een duwtje met de kraan en de boom stortte krakend neer. Heel wat toeschouwers die druk selfies maakten, soms om gevaar om onder de boom terecht te komen. Eens de boom geveld was verliep het opruimen heel vlug : alle takken werden losgezaagd, de zware stronk in stukken gezaagd en de rest van de stronk uit de kasseigrond getrokken. Alles mooi opgeladen en wegwezen. Ik zal de boom missen! En heel wat jongegasten ook vermoed ik, maar die vinden wel een nieuwe stek, in de parken staat het vol bomen of niet soms?
Tja hoe komt dat he... Vandaag hoor ik dat massa's jongeren zonder enig diploma de school verlaten, ik veronderstel dus dat ze bij het schoolverlaten dan 18 jaar zijn op zijn minste, daar er 'leer-plicht' (leer-recht ook!) is tot 18... Maar als ze op hun 18e nog geen diploma hebben van lager onderwijs? Dan schort er toch iets... Wie in ons luilekkerlandje woont moet zich aanpassen, ook de tweede, derde, vierde, ... generatie. Geen enkel excuus om je taal niet te kennen als je hier woont vanaf je geboorte. Daarmee bedoel ik dat elke jongere zich moet scholen om later als volwassene voldoende sterk te staan in de samenleving. Om goed werk te vinden enz. En minderbegaafdheid of dergelijke mogen geen reden zijn om je 'botten te vegen' aan de mensen die zich dag in dag uit wijden aan de opvoeding van kinderen op school. Ik ken verschillende volwassenen die weinig capaciteiten hadden om te studeren maar door het zoeken naar een goede leerrichting in een goede school, het ver geschopt hebben.
Ook uit de teksten van liedjes van bepaalde allochtonen... goeie muziek, maar die tekst... compleet verkeerde zinsbouw (en ik heb heus geen probleem met wat 'dichterlijke vrijheden' he) en vooral : compleet onverstaanbaar gewauwel, vaak een mix van Antwerps (?) en andere... Een goed begin ware zoals vele Vlaamse 'zangers' tegenwoordig doen : playbacken of proberen de liedjes van anderen na te zingen (en daarbij hopelijk wat letten op een duidelijke uitspraak...).
Is een nieuwe organisatie die kippen in een levensbedreigende situatie wil redden. Niet te verwarren met 'Red de kip'!
Een dame klust na haar dagtaak nog wat bij, ze richtte een heus kippenasielcentrum op. Ouwe kippen die er niet meer in slagen elke dag een lekker eitje te leggen dreigen een kopje kleiner gemaakt te worden. Wat enigszins te begrijpen valt, een kippenleggerij is geen pension voor oude kippetjes! Maar de kippetjes moeten niet langer vrezen voor hun leven als ze wat minder gaan presteren, deze dame wil ze allemaal opvangen.
De aftandse kippen arriveren zonder pluimen in het asiel. Door lekker te eten en een stapje in de buitenwereld te doen worden ze weer helemaal de oude. Ze worden tot en met vertroeteld, zo krijgen ze een mooi kleurrijk jasje als ze het wat koud krijgen. Ik zie het al voor mij, straks krijgen ze ook 'botten' om door het slijk te ploeteren en een Louis Vuitton saccocheke om mee te pronken, m'as tu vu?
Een opvangs- en doorgaanscentrum moet dit worden, mss later ook dagopvang voor diertjes waarvan de baasjes overdag moeten werken? Met een mooie bestelwagen worden de kippen opgehaald. Er is opvang mogelijk voor 80 van die mormels. Of ze daarmee àlle kippen kan redden? Ik betwijfel het.
En doel is om de kippen te laten adopteren, een nieuwe (definitieve!) thuis te geven, ze in de watten te leggen tot het einde van hun dagen. En eigenlijk denk ik dat dat einde soms heel vlakbij zal zijn, als je een feestje wil houden kan je gewoon een tiental kippen adopteren met de belofte er 'levenslang' goed voor te zorgen...
En misschien kan de dame beter eens naar Brugge komen, daar lopen nogal wat rare kiekens vrij en doelloos rond op straat. Eentje vooral springt in het oog : een supergek kieken met nog één vuile zwarte pluim op zijn kop... Als die geen speciale opvang nodig heeft dan weet ik het niet meer!
Wat er vandaag allemaal op de markt komt? Je kan het je niet voorstellen!!! Onlangs hoorde ik dat een rare kwast de hand kon leggen op een gynecologische stoel of zetel, je weet wel : zo'n zetel waar de dames met de benen wijd poseren voor de dokter voor ik-weet-niet-wat-voor-onderzoeken allemaal... Een ziekenhuis in Brugge had er een aantal oude versleten exemplaren op overschot en verpatste ze voor een appel en ei voor de prijs van het oud ijzer.
De voornoemde rare kwast hoorde van dit buitenkansje en kon er dus eentje op de kop tikken. De pervert is echter geen vrouwenarts, hij is wel maniakaal op zoek naar allerlei vertier... Jaren geleden praatte hij tegen mij al honderduit over zijn hobby's : hij bezoekt allerlei louche clubs waar hij zich laat betalen om afgeranseld te worden. Dit brengt nogal wat centen op blijkbaar, want met zijn 'gewone beroepsbezigheden' kan hij volgens mij niet veel verdienen...
De oplichter geniet dus van zijn afranselpartijtjes in het Kortrijkse en het Brusselse. Op een gegeven ogenblik maakte hij er zodanig veel publiciteit voor dat ik hem (figuurlijk dan toch!) de mond moest snoeren. Al die schuine praat...
Het SM-mannetje kwam onlangs op een lumineus idee : hij wil twee keer munt slaan (!!!) uit zijn wekelijkse verzetjes... Hij geniet van volle teugen van zijn SM-opvoeringen, laat er zich dik voor betalen en... achteraf zegt hij dat hij van bepaalde stadsgenoten af en toe een rammeling krijgt. Meer bepaald van bepaalde handelaars die een punt willen zetten achter zijn oplichterspraktijken midden in de stad Brugge. Hij licht mensen op : eerst lokt hij ze door ronseling binnen in zijn 'winkel', dan maakt hij waardeloze foto's van de argeloze bezoekers en vraagt hij een onredelijke prijs voor zijn rotzooi. Hoedanook oplichting dus!!! Maar hij is niet op zijn mondje gevallen : bij hoog en bij laag beweert hij dat allerlei belangrijke mensen een hand (losse handjes???) boven zijn hoofd houden en dat hem niets kan gebeuren, dat hij zijn oplichterspraktijken dus verder kan zetten tot in het jaar 'blok'! We zullen zien, zei de blinde!
Deze morgen maakte ik een wandelingetje door de stad, met de nodige omzichtigheid weliswaar, want heel wat dames die anders niet veel 'aan bod komen' zijn op kussen-jacht héél januari! Sommigen zou ik nog met geen tang aanraken, bij wijze van spreken dan toch... Dus was ik op mijn uiterste hoede. Rekening houdend met mijn pijnlijke grote teen, waardoor ik minder mobiel ben dan anders. Onderweg kwam ik in een klooster, al die lieve nonnetjes bestormden me bijna : vluchten kon niet meer! Maar ok, het zijn échte schatten!
Wanneer ik na een uurtje de benen kan nemen uit dat klooster, passeerde ik een jongeman die ik al jaren ken, een trouwe bezoeker in de winkel. Ik schat hem op 25 jaar. Maar vandaag zag hij er véél ouder uit. Ik wenste hem een Gelukkig Nieuwjaar en kreeg als antwoord een onverstaanbaar gemompel... Ik vroeg hem wat hij daarnet zei en hij barstte prompt in tranen uit : hij kwam net van 'huis', een huis dat sinds 15 minuutjes niet langer zijn thuis was... Zijn vrouw gooide hem buiten! En ik die dacht dat dat zo'n gelukkig gezinnetje was. Kinderen hadden ze (gelukkig maar!) niet, wel een grote hond. Dat wordt knokken dus want ze zien de hond beiden als een eigen kind... De man zei me dat hij eerstdaags zou komen met heel zijn bibliotheek daar hij dringend centen nodig had. Ik suste hem en overtuigde hem niet te hard van stapel te lopen... Zomaar zijn hele bieb van de hand doen, ik wilde zoiets niet op mijn geweten hebben en zei hem dat er wel andere oplossingen zouden zijn. Ietwat opgemonterd vervolgde hij zijn weg naar de bank om er allerlei zaken te regelen. Waarom hij buitenvloog? Ik weet het echt niet maar ik durf te wedden dat het een gevolg is van een uit de hand gelopen ruzie.
Een eind verder wordt ik aangeklampt door een frisse tachtiger. De dame maakte al een en ander mee in haar leven, genoeg om er een boek over te schrijven. Maar wat ik nu hoorde, sloeg werkelijk alles! Ze vertelde me over de tweede wereldoorlog. Over de vele ontberingen, over de Duitse bezetters. Maar dat was nog niet het ergste. Op het einde van de oorlog kwamen de Canadese bevrijders. Maar behalve bevrijden deden ze ook nog andere dingen. Mijn gesprekspartner was toen 13 jaar en werd door een hele groep Canadese soldaten ruw verkracht in een weide achter haar huis. Meer dood dan levend sleepte ze zichzelf naar huis. Ze wilde haar ouders niet vertellen wat er gebeurd was want ze wist zeker dat haar vader de soldaten zou lynchen en dat ze dan mogelijks haar vader zou verliezen als die de militairen zou vermoorden uit wraak. Enkele dagen na die misdaad zag ze de daders onverwacht terug bij haar buren, ze zweeg als vermoord... Al die jaren heeft ze dit geheim voor zich gehouden en nu wilde ze van die loodzware last bevrijd worden...
Hoog tijd om terug naar huis te keren, al die ontboezemingen maakten me niet echt vrolijk. Maar ik ben toch blij wat te hebben mogen delen in het leed van mensen, gedeelde smart is halve smart?
Net ben ik bezig wat krantenartikels aan het ordenen. Een artikel valt dadelijk in het oog. Een oude boer uit het Wilde Westen die zich rotverveelt... die een 'nieuw' leven begonnen is toen hij reeds op jaren was... Nu werpt hij zich op als specialist in aardstralen. Zijn papa overleed nogal vroeg omdat zijn bed boven een waterader stond, kanker... ja, naar horen zeggen is de arme man nogal onverwachts vlug overleden... God weet het. Gelukkig ontdekte de specialist dit onheil en meent hij zelf minder gevoelig te zijn voor die waterader waar hij zélf ook boven geslapen heeft. In een kerkgebouw huizen heel wat gevaarlijke aardstralen, beweert hij, maar zou een dergelijk gebouw gekocht hebben of gefinancierd hebben voor zijn lievelingszoontje... Wat daarvan te denken??? Maar even later zien we hoe hij die stralen gelukkig heeft kunnen bedwingen... Als je zelf niet goed slaapt thuis kan je deze specialist altijd vragen om een potje met een speciaal poedertje, 'gezegend door meneer pastoor'! Je plaatst dat dan onder je bed en weg zijn je slaapproblemen! Te mooi om waar te zijn...
Maar laten we het over dieren hebben... de zelfverklaarde specialist beweert dat honden die de hele nacht blaffen eigenlijk op een waterader liggen... Kan allemaal wel zijn, want die man zal wel niet zomaar uit zijn nek kletsen want hij zou cursussen gevolgd hebben... Maar naar het schijnt kan er een heel andere reden zijn waarom hondjes blaffen in het donker. Bv. als je het vertikt om je lievelingsdieren/waakhondjes eten te geven of 'vergeet' om hun water te geven. Er mogen nog massa's wateraders onder zijn hok liggen, die hond kan daar niet van drinken... Een boer, bijgenaamd boer 'Charel', wonend in het 'Wilde Westen', zou vroeger talrijke misdaden tegen de hondelijkheid bedreven hebben. Maar ja, een hond is maar een hond hé, zal hij gedacht hebben. En 'een frang is een frang'!
Hij vertikte het vaak om zijn arme dieren eten en drinken te geven, tja eten kost geld en met water moet je zuinig zijn he! De arme dieren huilden dan de ganse dag door en natuurlijk waren er ook concerten 's nachts. En als het de boer te veel werd kregen de trouwe viervoeters een rammeling met een houten stok... De kinderen hadden elk hun eigen hond, die hondjes volgden hun baasje overal op de boerderij. Maar de grote boze boer lag steeds op de loer... Vooral als een hond of hondje ziek werd. De boer zat op zijn geld en zou nooit of te nimmer één frank (want de euro bestond toen nog niet) uitleggen aan een dierenarts. Wanneer de kinderen smeekten om een dierenarts op te bellen, beval de boer aan zijn kroost om een grote diepe put te maken onder een grote boom in de boomgaard. Dan moesten ze hun lievelingsdier in die put plaatsen en - wenend kijkend in de diepe trouwe droevige oogjes van hun oogappel - met een riek of tak het arme dier in bedwang houden zodat het niet kon vluchten. Dan volgde het genadeschot met een jachtgeweer. Boer Charel had immers maar te kiezen uit zijn uitgebreide wapenarsenaal. Zo, weer duizend frank bespaard!
Mensen die niet van dieren houden kunnen ook niet van mensen houden.
2014 was een jaar met enkele gruwelijke misdaden tegen de mensheid. Lafaards die een passagiersvliegtuig met honderden weerloze mensen neerhalen. Al die kinderen en volwassenen die plots de dood ingejaagd werden en onnoemelijk lijden veroorzaakten bij zovele familieleden en vrienden. Ontroerend evenwel met hoeveel respect men de stoffelijke resten terugbrengt en de zorg voor het identificeren zodat de nabestaanden waardig afscheid kunnen nemen van hun geliefden.
De moslimextremisten spannen evenwel de kroon! IS en consoorten die duizenden mensen afslachten en Westerse onschuldige journalisten met een mes het hoofd afsnijden... Hoe laag kan een mens vallen. Onder het mom van het strijden in naam van een godsdienst wordt andersdenkenden zonder scrupules vermoord. Hier zijn geen woorden meer voor... wie kan hen tegenhouden?
Gelukkig zijn er ook veel mooie zaken gebeurd. Bv. de herdenkingen van WO I. Deze zinloze volkerenmoord moet bij iedereen in het geheugen geprent blijven. Wat me vooral treft is de grenzeloze ellende waarin de gewone soldaat dag in dag uit moest leven. Zinloos allemaal zo blijkt achteraf... Ontberingen als honger en koude, de talrijke epidemies en andere ziektes, zovele Vlamingen die leden, ... Mooi dat er zoveel aandacht besteed wordt aan de offers gebracht door onze voorouders en familieleden.
Oud-medeleerling Wim Seynaeve, priester, stelt dat kindermisbruik door priesters voortkomt uit de celibaatsverplichting. Wat zeker grotendeels klopt. Hopelijk wordt het celibaat vlug opgeheven want het doet me pijn vele priesters te zien lijden onder deze 'wetten', door mensen gemaakt. Door mensen gemaakt en dus ook te herroepen door mensen! Priesters zouden vrij moeten zijn om alleen te leven of niet, net zoals alle andere mensen.
Koopjesdagen tussen Kerst en Nieuwjaar : veel kooplustigen maar ook ...
elke dag mensen die de meest uiteenlopende smoezen verzinnen om er zonder aankoop van onder te ... muizen.
In december zijn veel mensen op zoek naar een leuk cadeau, de ultieme verrassing voor familie en vrienden. Soms mag dat een flinke duit kosten, soms is vijf euro al te duur. De klant is koning natuurlijk. Veel mensen kunnen bovendien niet op hun eentje beslissen over een aankoop, vaak moeten ze terugkeren met de partner. De klant is koning natuurlijk!
Veel klanten zijn uitermate tevreden -als ze een geschikt cadeautje hebben gevonden : een goed boek of een mooi stukje antiek. Klant blij en ik natuurlijk des te meer. De enen beslissen meteen, de anderen blijven een uur lang piekeren of keren een paar dagen later terug voor een aankoop. De klant is koning natuurlijk!
Soms vragen bezoekers me de oren van het hoofd, maar klantvriendelijk als ik altijd ben geef ik alle mogelijke inlichtingen, met veel waardering vanwege de klanten.
Maar soms ook wil de ene iets kopen maar wil de partner niet... En dan verzinnen ze allerlei smoezen, soms is men heel inventief in het bedenken hiervan. Meestal zegt men dat men er nog eens over zal nadenken, dat men eerst nog een 'toertje' zal doen en later op de namiddag terugkeren. Of vragen ze mijn kaartje en beloven ze me op te bellen. Of zeggen ze dat ze even gaan pinnen (sommige mensen blijken zelfs geen tien euro op zak te hebben, onvoorstelbaar!) 'om de hoek'. Hoog tijd dat ik zelf een pinautomaat installeer in de winkel!
De mooiste smoes hoorde ik echter deze namiddag. Een koppeltje wil een boek kopen over de romaanse doopvont in de kerk van Zedelgem(-dorp). Ik weet perfect waar het ligt : achter mijn bureau in een kast, het is een dun boekje uit de negentiende eeuw. De man kijkt een beetje zuur, is blijkbaar al wat paniekerig want ik hoor hem vezelen 'dat het stukken van mensen zal kosten'. Ik lach natuurlijk en zeg dat het 30 eurootjes kost. Daarop zegt de man : 'Heb je dat gezien Maria, daar loopt een muis in die hoek!' De vrouw zegt : 'Mo vint toch! Kuje niet zwiegen, je wit toch da'k doodsbenauwd zien van muuzen!' En vlam, beiden haasten zich naar buiten, de man echter niet zonder zich nog eens vlug om te draaien en me triomfantelijk spottend aan te kijken!
Vandaag was er weer de jaarlijkse bokswedstrijd in Izegem : elkaar zo rap mogelijk in de grond slaan, leuk toch? Allemaal onbekende namen. Maar met een bekende toeschouwer : Persoone die het nog altijd niet kan verkroppen dat ze een tijdje geleden naast een eretitel greep. Moet men al dat geweld aanmoedigen door prijzen uit te delen voor wie Op elkaar het best in elkaar timmert?
Op tv lekkere moordfilmpjes, een onnozel filmpje 'de Crimiclowns', typische Vlaamse film-brol. En een paar honderd mensen die gebruik maakten van Kerstmis om toch maar in ons luilekkerlandje te kunnen (blijven) wonen... Tja, "zonder papieren" dat wil zegen : zonder papieren. De Kerk kan tegenwoordig voor velen de boom in, maar als ze Die voor hun kar kunnen spannen is de Kerk weer ok... Lekker hun eisen uitbrullen in de straten van Brussel...
Maar ook veel mooie dingen op tv gezien. De toespraak van koning Filip, op zijn gebruikelijke stuntelige manier. Een oproep om positief te staan tegenover de toekomst. Hopelijk heeft hij voor zijn eigen gezinnetje ook nieuwe plannen, zoals bv. zijn snoepreisjes uit eigen zak te betalen... De mooie middernachtmis op tv. De mooie kerstvieringen deze morgen : een sfeervolle mis in een kathedraal in Ierland. De zegen 'Urbi et Orbi' in Rome. De paus hield een korte toespraak waarin hij zijn bezorgdheid uitdrukte voor de vrede in de hele wereld. Zijn woorden komen recht uit het hart en zijn stem is warm. Nadien bleef hij nog een tijdje kijken naar het volk op het Sint-Pietersplein, wellicht bezorgd om en biddend voor de vele duizenden mensen voor hem en de rest van de gelovigen.
In Brugge was er heel wat klokkengelui. Rond 10u de feestelijke klokken van de St-Salvatorskathedraal. Daarna het klokje van de H. Bloedkapel. Om 11u de zware triomfklok in het Belfort op de Grote Markt. En daarna een mooie beiaardconcert door onze alomgekende beiaardier Frank Deleu.
Bijna mijn geloof verloren... geslagen door de hand Gods?
Niet te geloven, wat een klap! Misschien wat overdreven om te spreken van mijn geloof verliezen. Daar moet immers nogal wat méér voor gebeuren! En wat zou ik zijn zonder mijn geloof??? Maar geslagen worden door de hand Gods, of nog méér precies : door de hand van zijn Zoon Christus (zelfs als hij geen handen heeft...)! Waar heb ik dat aan verdiend?
Wat er nu gebeurd is? Al maanden erger ik me mateloos aan de 'service' van Belgacom of Proximus of hoe ze zich nog allemaal noemen! Vele lange telefoontjes naar hun 'noodcentrale' leverden niets op, behalve dan (in totaal) verschillende uren muziekjes en vraag om wat geduld te hebben omdat alle lijnen 'momenteel bezet zijn'. De laatste maal viel ik weg na meer dan dertig minuten. Ik dus maar wachten tot ze me zelf zouden terugbellen, want ik had geen zin om nog eens te bellen en een half uur te wachten en dan weer zo'n krabber aan de lijn te krijgen...
Daarom dan contact opgenomen met telenet. Het duurde een hele tijd voor ze me konden bevestigen of ze op mijn adres Telenet konden installeren maar uiteindelijk klonk er een 'ja'. Dat was maandag en ze beloofden me woensdag alles te komen installeren. Aanvankelijk vond de installateur de juiste 'stekkerdoos' voor internet niet, met de stekker voor internettoegang van Belgacom kunnen ze niets aanrichten. Dus maar alle kasten van de muren geschoven om die stekker te vinden want volgens hun gegevens moest er ergens al een aansluitingsplaats bestaan in mijn appartement. Maar... niets te vinden, totdat we voor de laatste kast stonden. Maar die kast lag (en ligt nog steeds) vol met papier en er stond van alles op, een hele karwei dus om dat spel aan de kant te schuiven.
Alles opruimen dus. Aan de rechterkant staat een grote corpus, een Christusbeeld zonder armen dus uit de 15e eeuw, en zo'n vijftig kg wegend! Ik verplaats het beeld en geef het een plaatsje tegen de muur. Maar o wee! Zonder dat ik het merk valt Jezus om, recht op mijn voet, op mijn arme grote teen! Ik schrik me rot en voel een enorme pijn! Mijn adem wordt even afgesneden maar al spoedig produceer ik enkele zware krachttermen zodat de installateur die alles zag gebeuren en uit schrik niets kon uitbrengen, achteruit deinst. Ik kan een grimlach niet onderdrukken en vraag hem vriendelijk om verder te werken. Ik leg Christus op een tafel zodat hij geen nieuwe slachtoffers kan maken.
Een dikke tegenslag, op kerstavond zoiets meemaken. Ik doe mijn schoenen uit en staar verbijsterd naar mijn grote teen, die is gewoon de helft groter dan anders, helemaal 'schorteblauw', onder de nagel blauw bloed... En die pijn! De installateur voltooit zijn werk en ik ga naar de winkel want ik verwacht een klant, een Chinees die iets aan de kant had laten leggen twee dagen geleden. De brave Chinees stuurt zijn kat... een geluk voor die kat anders was ze al in één van zijn kookpotten verdwenen... Om 14u dan naar een apotheker geweest om een zalfje om het leed wat te verzachten. Allemaal boter aan de galg want de pijn wordt almaar erger, hevige pijnscheuten af en toe. Met wat pijnstillers komt er verbetering en met de grootste moeite wurm ik de pijnlijke voet in haar schoen zodat ik toch met volle teugen (!) van een zalige kerstmaal kan genieten 's avonds.
Heel evident uiteraard dat moslims ook begraven moeten worden na een lang leven gewerkt te hebben in België, het luilekkerland bij uitstek. Met luilekkerland bedoel ik uiteraard dat het leven in België uitzonderlijk goed is voor iedereen...
Dit begrafenisbedrijf - blijkbaar ergens in Vlaanderen, bij een moskee - is uiterst modern ingericht. Alles loopt er op wieltjes, letterlijk. Tijdens de reportage tonen ze hoe de overledenen ritueel gewassen worden, maar ik vond dat de ledematen nogal zéér slapjes waren... en ik die dacht dat een dood lichaam helemaal stijf werd. Maar ja, ik ben natuurlijk geen ervaringsdeskundige... Misschien werd voor de reportage een acteur ingeschakeld, omdat wellicht niemand graag zijn familielid half naakt en morsdood op tv ziet. Indien die persoon echter wél écht verondersteld wordt dood te zijn dan moeten ze toch nog eens enkele tests uitvoeren zodat ze geen levende dood begraven...
Onlangs vond ik in een bibliotheek in een huis in de Zwalmstreek een nogal akelig boek. Het gaat over de grootste nachtmerrie dat iemand kan overkomen... levend begraven worden. Na lectuur van dit boek heb ik wel geleerd dat men uiterst behoedzaam moet zijn... er zijn nogal veel verhaaltjes over vingernagels die in de bovenkant van de lijkkist teruggevonden worden... Of handen die half opgegeten zijn wanneer zogenaamde doden honger krijgen bij het ontwaken... gruwelijk allemaal. Uiteraard is er vandaag veel minder kans op levend begraven te worden. De vooruitgang van de wetenschap zorgt er voor dat dit wellicht niet vaak meer gebeurt.
In vroegere tijden was men heel vindingrijk om na te gaan of de dode werkelijk dood was, zoals het prikken met ijzeren pinnen/naalden enz. onder de vinger- of teennagels... Een spiegeltje bij de mond houden om te zien of de dode nog ademt... Gelukkig allemaal verleden tijd. En een belangrijke maatregel is dat men meerdere dagen wacht met het begraven, zodat de dode nog de kans krijgt om zicht te 'herpakken' en een teken van leven te geven! Kwestie allemaal om je niet zomaar te laten kisten!!!
Maar goed, wat me wat verwondert is dat de Islamieten, men spreekt hier over Turken en Marokanen, kosten nog moeite sparen om de doden op de vlieger te zetten. Ook al zijn ze niet in Turkije en omgeving geboren... Dus dure vliegtuigreizen boeken, gelukkig kunnen ze zich dat veroorloven. Zelf heb ik geen centen om vliegtuigreisjes te maken, hopelijk verandert dit spoedig en kan ik in levende lijve reisjes ondernemen...
Reden is dat ze hier in België geen 'eeuwig' graf kunnen krijgen. De mogelijkheid om een grafconcessie te verlengen is niet voldoende. De dode moet écht in eeuwigheid kunnen rusten. Ik heb daar volledig begrip voor, ik zou ook niet graag moeten vaststellen dat men de laatste rustplaats van mijn voorouders zou verstoren, hun graf zou verwijderen... De graven van mijn grootouders, en hun ouders en grootouders zijn nog allemaal bewaard en onderhouden. Nu door de generatie van mijn ouders en daarna door mijn generatie. Wie hier woont moet zich volgens mij aanpassen aan onze gewoonten maar ja... elk zijn zin hier blijkbaar.
Tot slot werden de Joden nog aan het woord gelaten. Ook zij willen niet dat aan de graven van hun familie en voorouders geraakt wordt. Groot gelijk ook. Velen laten zich in Nederland begraven omdat de grafconcessies niet beperkt zijn in tijd, zoals in België. Dergelijke oplossing lijkt me minder overdreven dan diegene die de moslims kiezen.
Vanavond zag ik een mooie reportage over een klooster in Zuid-Frankrijk, in de buurt van Nîmes. In het dorpje Solan wonen een vijftien zusters samen in een mooi klooster, midden de weidse natuur. Ze brengen uiteraard veel tijd door al biddend. De zang is polyfoon en zonder muziekinstrumenten. Heel mooi en begeesterend zal ik maar zeggen.
Deze zuster komen van overal, de meesten komen uit Frankrijk natuurlijk maar er is er ook eentje uit Estland, ... en eentje uit België. Alles ziet er heel mooi uit en verzorgd. Mooie gebouwen, mooie landerijen ook waar ze hun eigen groenten kweken. Alles gebeurt zo ecologisch mogelijk, zo wordt stro gebruikt als muurisolatie.
Een grote winkel biedt allerlei kloosterprodukten aan zoals wijnen en kweepeerconfituur. Ook boeken en ikonen. Er zijn veel bezoekers en het is natuurlijk altijd leuk om na het bijwonen van een dienst in de kloosterkerk nog een souvenir mee te nemen.
De uitgestrekte tuinen en de groene omgeving roepen rust op, waar vind je dat nog vandaag? Dus zeker een bezoekje waard als je in het Zuiden van Frankrijk bent.
