Dat er héél veel zotten vrij rondlopen is algemeen geweten. Hopelijk denken jullie nu niet dat het over jullie lezers gaat... alhoewel enkele lezers mogen zich eigenlijk wel geviseerd voelen. En dan doel ik op enkele zotten in het wilde Westen van onze provincie, maar ook over eentje pal in het centrum van Brugge én nog over enkele zotten die tussen het wilde Westen en Brugge wonen (rand-gevallen dus)...
Wat ik meemaakte gebeurde in de Westhoek, in een klein kuststadje. Een maat van mij liet me enkele dagen geleden weten in zware problemen te zitten. Problemen met zijn vader vooral. Een vader die hem wil laten opnemen in een psychiatrische kliniek (een zottekot dus). Met dat doel stuurt vaderlief héél onverwacht, onaangekondigd dus, een psych naar de woning van zoonlief. Mijn maat schrikt zich een hoedje en heeft niet meteen door wie hij voor zich ziet staan. Meer dan enkele zinnen worden er niet gesproken. Rare ontmoeting dus.
Een paar dagen later echter vindt hij een briefje in de bus, zo'n document waarin staat dat de postbode langs is geweest met een aangetekende zending. En dat je de volgende dag vanaf een bepaald uur die aangetekende brief kan ophalen in het postkantoor. Achteraf blijkt dat er nààst die aangetekende brief ook een andere brief verstuurd werd, via de 'normale' post. Maar deze laatste is nooit ter plaatse geraakt, en daarmee bedoel ik dat de geadresseerde die brief nooit ontvangen heeft. Een mysterie... de postbode deed zijn werk goed... maar wat gebeurde er nadien he... een mysterie? Feit is dat de geadresseerde niet op de hoogte was van de laagte... van de kuiperijen van vaderlief.
Maar goed, mijn maat haalt dus die aangetekende brief op de volgende dag en verneemt dat enkele uren voordien in zijn eigen huis een soort rechtszitting zou moeten hebben plaatsgevonden hebben. Die 'zitting' vond werkelijk plaats en daar mijn maat van toeten noch blazen wist, is hij natuurlijk bij wijze van spreken 'bij verstek' veroordeeld. Hij heeft zich helemaal niet kunnen verdedigen. Gevolg : een vonnis. Mijn maat moest opgenomen worden in een psychatrische instelling. Paniek natuurlijk want het is geen pretje dat je zot verklaard bent zonder dat je je hebt kunnen verdedigen. Zot verklaard worden zonder dat je er zelf bij bent, hoe kan dat nu?
Nog langer in zijn eigen huis blijven was geen optie want daar zou hij stante pede opgepakt kunnen worden. Dus uitwijken maar naar een familielid die hem heel genegen is. En dan mij opgebeld, vandaag dus. Dan samen naar het politiekantoor geweest want intussen bleek dat de politie bij hem was komen aankloppen deze morgen. Daarom wat inlichtingen inwinnen. Vlug bleek dat mijn maat niet 'geseind' was, geseind zijn betekent namelijk dat je overal meteen opgepakt wordt als de politie je in de mot krijgt. Dan naar de politie van het adres van mijn maat gebeld. Daar vroegen ze om morgenochtend 'langs te komen'. Zonder verdere uitleg. Allemaal raar natuurlijk, waarom zo geheimzinnig doen? Er was toch geen misdaad gebeurd? Ik stelde mijn maat gerust en we zouden wachten op de tussenkomst van zijn advocaat.
Ik was nog maar een uurtje thuis of mijn maat belde op. De politie stond aan de deur van zijn opvangadres en hij moest meegaan. Hij vroeg me hem te vergezellen omdat hij niet wist wat er zou gebeuren. Ik me dus vlug terug omgekleed en in vliegende vaart voor de tweede maal vandaag naar het Wilde Westen. Onderweg hoorde ik dat de politie hem ondertussen meegenomen had naar het politiebureau van een naburige gemeente. Bij aankomst merkte ik een grote gele ambulance, een politiecombi en een soort landrover, ook met twee dienders. Mijn maat zat vanachter in die ambulance. Wat een vertoning! Ze zouden naar Brugge rijden, naar het psychiatrische ziekenhuis van de Zusters van de Bermhertigheid Jesu, vooral het gekend als 'het zothuis' van Brugge. Even later dus processie naar Brugge, eerst dien ambulance, dan twee politiemannen met hun 'Landrover' en dan ik in mijn 'blekgele' camionette. Onderweg passeerden we de parochie waar mijn maat opgroeide, waar ook het huis staat waar die schijnheilige vader het 'heilig boontje speelde' ten aanzien van zijn brave vrouw. Het arme mens moest eens (alles) weten...
Dan aankomst in Brugge. De ambulance van de brandweer van Westkust vlamde het Venetië van het Noorden binnen maar verloor zelf het noorden. Eerst passeerden we de voorgevel van de kliniek, dan richting stad, een rondje op het rondpunt nabij de 'voorkant van het station'. Dan langs de spoorweg richting St-Andries. Dan het domein van de kliniek opgereden, maar 'verkeerd adres' blijkbaar want kort daarna er weer af. Dan zoeken naar een andere ingang van het domein. Dan wat rondtoeren op het domein van het St-Lodewijkscollege, dan terug naar de voorgevel van de kliniek. Daar aangebeld en terug weg. We moesten aan de 'achterkant' van het domein zijn. Eens het domein opgereden wat zitten zoeken in de wirwar van kleine straatjes tussen de vele woonpaviljoenen... Van de Westkust tot Brugge reed de ambulance tergend traag, ik had toen het vermoeden dat de chauffeur per uur betaald werd. Nu reed hij rondjes en verdacht ik hem er van per km betaald te worden...
Maar goed, uiteindelijk zagen we in de verte een lichtje branden... opflakkerende hoop!
Vandaag was een dagje niksen dacht ik. Maar ja, wat is 'niksen' he. Een dag helemaal mijn eigen zin doen??? Tja, bij mij zijn àlle dagen zo!
Dus gezellig vele tientallen naamgenootjes invoeren en publiceren op internet, hopelijk tot grote vreugde van wie een 'Moenaert' in zijn stamboom heeft. Dan mijn mailbox wat opkuisen en honderden berichtjes verwijderd. Onvoorstelbaar hoe ik dagelijks bestookt word met de meest onnozele berichtjes. Zo krijg ik soms aanbiedingen van dames en heren om voor mij te komen werken... Precies of ik hier zelf de boel niet kan beredderen... Zoveel volk komt er écht niet in de winkel, zeker niet nu er een heuse stoorzender ronddwaalt in onze contreien! Als een échte gendarm bepaalt hij wie wel of niet ongestoord de galerij in komt...
Dan een heel speciaal mailtje gekregen van een van de vier zussen van een oud-medesoldaat. De jongen verongelukte op 1 november 1991, net twee maanden na ons afzwaaien. Een autoongeluk met tragische gevolgen. Ik zat toen in het seminarie hier te Brugge en mocht niet naar de begrafenis, stel je voor!!! Wat een onmenselijke houding van iemand die zich priester heet... Ik til tot op vandaag heel zwaar aan die weigering! Ik was dus de enige van ons peleton van weleer die afwezig was. Ze zullen gedacht hebben : 'En dat leert dan voor priester!' Maar neen, het was een geval van overmacht of moet ik zeggen on-macht? Maar goed, ik ben enkele weken later met mijn oude R4 naar het huis van de ouders gereden met een lading strips, tja ik moest toch iets meenemen he. Het verdriet in het gezin was groot, vijf kleine zussen en broer bleven achter in het grote gezin... Later bezocht ik trouw elk jaar het graf van die soldatenmaat, ook al was het een héél eindje rijden. Vandaag hoorde ik dat het graf na 20 jaar verwijderd werd, jammer.
In de namiddag een enorm gezaag, even meende ik dat een collega in mijn winkelgalerij, onder mijn appartement, in slaap gevallen was want er liep werkelijk geen kat op straat. Of was er een nieuwe nachtmerrie geboren? Een winkelier hier beneden die een of andere nieuwe machine aan het installeren was? Daagde iemand ons uit? Wilde iemand de gemoederen hier (nog méér) verhitten? Maar al gauw ontdekte ik waar dat kabaal vandaan kwam... Midden op de Burg (plein voor het stadhuis dus) waren twee oranje mannen van 't stad bezig de enorme kerstboom een kopje kleiner te maken.
Gedaan dus met de leute 's nachts onder de kerstboom. Tientallen keren zag ik (en hoorde ik vooral) dat er veel plezier gemaakt werd onder de kerstboom en ja, zo hoort het ook he! Vaak zag ik de kerstboom vrolijk bewegen : van links naar rechts en van rechts naar links... dit doordat er jong volk in de boom klauterde en de veerkracht van de dennenboom wilde beproeven. Aanvankelijk schreef ik dat shaken van die boom toe aan een plaatselijk rukwindje of zo... Grappig ook dat het shaken telkens stopte als een patrouillewagen van de politie het plein opreed... Eens de combi weg van het plein, was het telkens weer dolle pret.
Hoe ze die enorme boom uit haar lijden hielpen? Met een kraan hielden ze de top stevig vast en een oranje mannetje zaagde de stam door op een meter hoogte. Met een klein zaagmachine. Dan een duwtje met de kraan en de boom stortte krakend neer. Heel wat toeschouwers die druk selfies maakten, soms om gevaar om onder de boom terecht te komen. Eens de boom geveld was verliep het opruimen heel vlug : alle takken werden losgezaagd, de zware stronk in stukken gezaagd en de rest van de stronk uit de kasseigrond getrokken. Alles mooi opgeladen en wegwezen. Ik zal de boom missen! En heel wat jongegasten ook vermoed ik, maar die vinden wel een nieuwe stek, in de parken staat het vol bomen of niet soms?
Tja hoe komt dat he... Vandaag hoor ik dat massa's jongeren zonder enig diploma de school verlaten, ik veronderstel dus dat ze bij het schoolverlaten dan 18 jaar zijn op zijn minste, daar er 'leer-plicht' (leer-recht ook!) is tot 18... Maar als ze op hun 18e nog geen diploma hebben van lager onderwijs? Dan schort er toch iets... Wie in ons luilekkerlandje woont moet zich aanpassen, ook de tweede, derde, vierde, ... generatie. Geen enkel excuus om je taal niet te kennen als je hier woont vanaf je geboorte. Daarmee bedoel ik dat elke jongere zich moet scholen om later als volwassene voldoende sterk te staan in de samenleving. Om goed werk te vinden enz. En minderbegaafdheid of dergelijke mogen geen reden zijn om je 'botten te vegen' aan de mensen die zich dag in dag uit wijden aan de opvoeding van kinderen op school. Ik ken verschillende volwassenen die weinig capaciteiten hadden om te studeren maar door het zoeken naar een goede leerrichting in een goede school, het ver geschopt hebben.
Ook uit de teksten van liedjes van bepaalde allochtonen... goeie muziek, maar die tekst... compleet verkeerde zinsbouw (en ik heb heus geen probleem met wat 'dichterlijke vrijheden' he) en vooral : compleet onverstaanbaar gewauwel, vaak een mix van Antwerps (?) en andere... Een goed begin ware zoals vele Vlaamse 'zangers' tegenwoordig doen : playbacken of proberen de liedjes van anderen na te zingen (en daarbij hopelijk wat letten op een duidelijke uitspraak...).
Is een nieuwe organisatie die kippen in een levensbedreigende situatie wil redden. Niet te verwarren met 'Red de kip'!
Een dame klust na haar dagtaak nog wat bij, ze richtte een heus kippenasielcentrum op. Ouwe kippen die er niet meer in slagen elke dag een lekker eitje te leggen dreigen een kopje kleiner gemaakt te worden. Wat enigszins te begrijpen valt, een kippenleggerij is geen pension voor oude kippetjes! Maar de kippetjes moeten niet langer vrezen voor hun leven als ze wat minder gaan presteren, deze dame wil ze allemaal opvangen.
De aftandse kippen arriveren zonder pluimen in het asiel. Door lekker te eten en een stapje in de buitenwereld te doen worden ze weer helemaal de oude. Ze worden tot en met vertroeteld, zo krijgen ze een mooi kleurrijk jasje als ze het wat koud krijgen. Ik zie het al voor mij, straks krijgen ze ook 'botten' om door het slijk te ploeteren en een Louis Vuitton saccocheke om mee te pronken, m'as tu vu?
Een opvangs- en doorgaanscentrum moet dit worden, mss later ook dagopvang voor diertjes waarvan de baasjes overdag moeten werken? Met een mooie bestelwagen worden de kippen opgehaald. Er is opvang mogelijk voor 80 van die mormels. Of ze daarmee àlle kippen kan redden? Ik betwijfel het.
En doel is om de kippen te laten adopteren, een nieuwe (definitieve!) thuis te geven, ze in de watten te leggen tot het einde van hun dagen. En eigenlijk denk ik dat dat einde soms heel vlakbij zal zijn, als je een feestje wil houden kan je gewoon een tiental kippen adopteren met de belofte er 'levenslang' goed voor te zorgen...
En misschien kan de dame beter eens naar Brugge komen, daar lopen nogal wat rare kiekens vrij en doelloos rond op straat. Eentje vooral springt in het oog : een supergek kieken met nog één vuile zwarte pluim op zijn kop... Als die geen speciale opvang nodig heeft dan weet ik het niet meer!
Wat er vandaag allemaal op de markt komt? Je kan het je niet voorstellen!!! Onlangs hoorde ik dat een rare kwast de hand kon leggen op een gynecologische stoel of zetel, je weet wel : zo'n zetel waar de dames met de benen wijd poseren voor de dokter voor ik-weet-niet-wat-voor-onderzoeken allemaal... Een ziekenhuis in Brugge had er een aantal oude versleten exemplaren op overschot en verpatste ze voor een appel en ei voor de prijs van het oud ijzer.
De voornoemde rare kwast hoorde van dit buitenkansje en kon er dus eentje op de kop tikken. De pervert is echter geen vrouwenarts, hij is wel maniakaal op zoek naar allerlei vertier... Jaren geleden praatte hij tegen mij al honderduit over zijn hobby's : hij bezoekt allerlei louche clubs waar hij zich laat betalen om afgeranseld te worden. Dit brengt nogal wat centen op blijkbaar, want met zijn 'gewone beroepsbezigheden' kan hij volgens mij niet veel verdienen...
De oplichter geniet dus van zijn afranselpartijtjes in het Kortrijkse en het Brusselse. Op een gegeven ogenblik maakte hij er zodanig veel publiciteit voor dat ik hem (figuurlijk dan toch!) de mond moest snoeren. Al die schuine praat...
Het SM-mannetje kwam onlangs op een lumineus idee : hij wil twee keer munt slaan (!!!) uit zijn wekelijkse verzetjes... Hij geniet van volle teugen van zijn SM-opvoeringen, laat er zich dik voor betalen en... achteraf zegt hij dat hij van bepaalde stadsgenoten af en toe een rammeling krijgt. Meer bepaald van bepaalde handelaars die een punt willen zetten achter zijn oplichterspraktijken midden in de stad Brugge. Hij licht mensen op : eerst lokt hij ze door ronseling binnen in zijn 'winkel', dan maakt hij waardeloze foto's van de argeloze bezoekers en vraagt hij een onredelijke prijs voor zijn rotzooi. Hoedanook oplichting dus!!! Maar hij is niet op zijn mondje gevallen : bij hoog en bij laag beweert hij dat allerlei belangrijke mensen een hand (losse handjes???) boven zijn hoofd houden en dat hem niets kan gebeuren, dat hij zijn oplichterspraktijken dus verder kan zetten tot in het jaar 'blok'! We zullen zien, zei de blinde!
Deze morgen maakte ik een wandelingetje door de stad, met de nodige omzichtigheid weliswaar, want heel wat dames die anders niet veel 'aan bod komen' zijn op kussen-jacht héél januari! Sommigen zou ik nog met geen tang aanraken, bij wijze van spreken dan toch... Dus was ik op mijn uiterste hoede. Rekening houdend met mijn pijnlijke grote teen, waardoor ik minder mobiel ben dan anders. Onderweg kwam ik in een klooster, al die lieve nonnetjes bestormden me bijna : vluchten kon niet meer! Maar ok, het zijn échte schatten!
Wanneer ik na een uurtje de benen kan nemen uit dat klooster, passeerde ik een jongeman die ik al jaren ken, een trouwe bezoeker in de winkel. Ik schat hem op 25 jaar. Maar vandaag zag hij er véél ouder uit. Ik wenste hem een Gelukkig Nieuwjaar en kreeg als antwoord een onverstaanbaar gemompel... Ik vroeg hem wat hij daarnet zei en hij barstte prompt in tranen uit : hij kwam net van 'huis', een huis dat sinds 15 minuutjes niet langer zijn thuis was... Zijn vrouw gooide hem buiten! En ik die dacht dat dat zo'n gelukkig gezinnetje was. Kinderen hadden ze (gelukkig maar!) niet, wel een grote hond. Dat wordt knokken dus want ze zien de hond beiden als een eigen kind... De man zei me dat hij eerstdaags zou komen met heel zijn bibliotheek daar hij dringend centen nodig had. Ik suste hem en overtuigde hem niet te hard van stapel te lopen... Zomaar zijn hele bieb van de hand doen, ik wilde zoiets niet op mijn geweten hebben en zei hem dat er wel andere oplossingen zouden zijn. Ietwat opgemonterd vervolgde hij zijn weg naar de bank om er allerlei zaken te regelen. Waarom hij buitenvloog? Ik weet het echt niet maar ik durf te wedden dat het een gevolg is van een uit de hand gelopen ruzie.
Een eind verder wordt ik aangeklampt door een frisse tachtiger. De dame maakte al een en ander mee in haar leven, genoeg om er een boek over te schrijven. Maar wat ik nu hoorde, sloeg werkelijk alles! Ze vertelde me over de tweede wereldoorlog. Over de vele ontberingen, over de Duitse bezetters. Maar dat was nog niet het ergste. Op het einde van de oorlog kwamen de Canadese bevrijders. Maar behalve bevrijden deden ze ook nog andere dingen. Mijn gesprekspartner was toen 13 jaar en werd door een hele groep Canadese soldaten ruw verkracht in een weide achter haar huis. Meer dood dan levend sleepte ze zichzelf naar huis. Ze wilde haar ouders niet vertellen wat er gebeurd was want ze wist zeker dat haar vader de soldaten zou lynchen en dat ze dan mogelijks haar vader zou verliezen als die de militairen zou vermoorden uit wraak. Enkele dagen na die misdaad zag ze de daders onverwacht terug bij haar buren, ze zweeg als vermoord... Al die jaren heeft ze dit geheim voor zich gehouden en nu wilde ze van die loodzware last bevrijd worden...
Hoog tijd om terug naar huis te keren, al die ontboezemingen maakten me niet echt vrolijk. Maar ik ben toch blij wat te hebben mogen delen in het leed van mensen, gedeelde smart is halve smart?
Net ben ik bezig wat krantenartikels aan het ordenen. Een artikel valt dadelijk in het oog. Een oude boer uit het Wilde Westen die zich rotverveelt... die een 'nieuw' leven begonnen is toen hij reeds op jaren was... Nu werpt hij zich op als specialist in aardstralen. Zijn papa overleed nogal vroeg omdat zijn bed boven een waterader stond, kanker... ja, naar horen zeggen is de arme man nogal onverwachts vlug overleden... God weet het. Gelukkig ontdekte de specialist dit onheil en meent hij zelf minder gevoelig te zijn voor die waterader waar hij zélf ook boven geslapen heeft. In een kerkgebouw huizen heel wat gevaarlijke aardstralen, beweert hij, maar zou een dergelijk gebouw gekocht hebben of gefinancierd hebben voor zijn lievelingszoontje... Wat daarvan te denken??? Maar even later zien we hoe hij die stralen gelukkig heeft kunnen bedwingen... Als je zelf niet goed slaapt thuis kan je deze specialist altijd vragen om een potje met een speciaal poedertje, 'gezegend door meneer pastoor'! Je plaatst dat dan onder je bed en weg zijn je slaapproblemen! Te mooi om waar te zijn...
Maar laten we het over dieren hebben... de zelfverklaarde specialist beweert dat honden die de hele nacht blaffen eigenlijk op een waterader liggen... Kan allemaal wel zijn, want die man zal wel niet zomaar uit zijn nek kletsen want hij zou cursussen gevolgd hebben... Maar naar het schijnt kan er een heel andere reden zijn waarom hondjes blaffen in het donker. Bv. als je het vertikt om je lievelingsdieren/waakhondjes eten te geven of 'vergeet' om hun water te geven. Er mogen nog massa's wateraders onder zijn hok liggen, die hond kan daar niet van drinken... Een boer, bijgenaamd boer 'Charel', wonend in het 'Wilde Westen', zou vroeger talrijke misdaden tegen de hondelijkheid bedreven hebben. Maar ja, een hond is maar een hond hé, zal hij gedacht hebben. En 'een frang is een frang'!
Hij vertikte het vaak om zijn arme dieren eten en drinken te geven, tja eten kost geld en met water moet je zuinig zijn he! De arme dieren huilden dan de ganse dag door en natuurlijk waren er ook concerten 's nachts. En als het de boer te veel werd kregen de trouwe viervoeters een rammeling met een houten stok... De kinderen hadden elk hun eigen hond, die hondjes volgden hun baasje overal op de boerderij. Maar de grote boze boer lag steeds op de loer... Vooral als een hond of hondje ziek werd. De boer zat op zijn geld en zou nooit of te nimmer één frank (want de euro bestond toen nog niet) uitleggen aan een dierenarts. Wanneer de kinderen smeekten om een dierenarts op te bellen, beval de boer aan zijn kroost om een grote diepe put te maken onder een grote boom in de boomgaard. Dan moesten ze hun lievelingsdier in die put plaatsen en - wenend kijkend in de diepe trouwe droevige oogjes van hun oogappel - met een riek of tak het arme dier in bedwang houden zodat het niet kon vluchten. Dan volgde het genadeschot met een jachtgeweer. Boer Charel had immers maar te kiezen uit zijn uitgebreide wapenarsenaal. Zo, weer duizend frank bespaard!
Mensen die niet van dieren houden kunnen ook niet van mensen houden.
2014 was een jaar met enkele gruwelijke misdaden tegen de mensheid. Lafaards die een passagiersvliegtuig met honderden weerloze mensen neerhalen. Al die kinderen en volwassenen die plots de dood ingejaagd werden en onnoemelijk lijden veroorzaakten bij zovele familieleden en vrienden. Ontroerend evenwel met hoeveel respect men de stoffelijke resten terugbrengt en de zorg voor het identificeren zodat de nabestaanden waardig afscheid kunnen nemen van hun geliefden.
De moslimextremisten spannen evenwel de kroon! IS en consoorten die duizenden mensen afslachten en Westerse onschuldige journalisten met een mes het hoofd afsnijden... Hoe laag kan een mens vallen. Onder het mom van het strijden in naam van een godsdienst wordt andersdenkenden zonder scrupules vermoord. Hier zijn geen woorden meer voor... wie kan hen tegenhouden?
Gelukkig zijn er ook veel mooie zaken gebeurd. Bv. de herdenkingen van WO I. Deze zinloze volkerenmoord moet bij iedereen in het geheugen geprent blijven. Wat me vooral treft is de grenzeloze ellende waarin de gewone soldaat dag in dag uit moest leven. Zinloos allemaal zo blijkt achteraf... Ontberingen als honger en koude, de talrijke epidemies en andere ziektes, zovele Vlamingen die leden, ... Mooi dat er zoveel aandacht besteed wordt aan de offers gebracht door onze voorouders en familieleden.
Oud-medeleerling Wim Seynaeve, priester, stelt dat kindermisbruik door priesters voortkomt uit de celibaatsverplichting. Wat zeker grotendeels klopt. Hopelijk wordt het celibaat vlug opgeheven want het doet me pijn vele priesters te zien lijden onder deze 'wetten', door mensen gemaakt. Door mensen gemaakt en dus ook te herroepen door mensen! Priesters zouden vrij moeten zijn om alleen te leven of niet, net zoals alle andere mensen.
Koopjesdagen tussen Kerst en Nieuwjaar : veel kooplustigen maar ook ...
elke dag mensen die de meest uiteenlopende smoezen verzinnen om er zonder aankoop van onder te ... muizen.
In december zijn veel mensen op zoek naar een leuk cadeau, de ultieme verrassing voor familie en vrienden. Soms mag dat een flinke duit kosten, soms is vijf euro al te duur. De klant is koning natuurlijk. Veel mensen kunnen bovendien niet op hun eentje beslissen over een aankoop, vaak moeten ze terugkeren met de partner. De klant is koning natuurlijk!
Veel klanten zijn uitermate tevreden -als ze een geschikt cadeautje hebben gevonden : een goed boek of een mooi stukje antiek. Klant blij en ik natuurlijk des te meer. De enen beslissen meteen, de anderen blijven een uur lang piekeren of keren een paar dagen later terug voor een aankoop. De klant is koning natuurlijk!
Soms vragen bezoekers me de oren van het hoofd, maar klantvriendelijk als ik altijd ben geef ik alle mogelijke inlichtingen, met veel waardering vanwege de klanten.
Maar soms ook wil de ene iets kopen maar wil de partner niet... En dan verzinnen ze allerlei smoezen, soms is men heel inventief in het bedenken hiervan. Meestal zegt men dat men er nog eens over zal nadenken, dat men eerst nog een 'toertje' zal doen en later op de namiddag terugkeren. Of vragen ze mijn kaartje en beloven ze me op te bellen. Of zeggen ze dat ze even gaan pinnen (sommige mensen blijken zelfs geen tien euro op zak te hebben, onvoorstelbaar!) 'om de hoek'. Hoog tijd dat ik zelf een pinautomaat installeer in de winkel!
De mooiste smoes hoorde ik echter deze namiddag. Een koppeltje wil een boek kopen over de romaanse doopvont in de kerk van Zedelgem(-dorp). Ik weet perfect waar het ligt : achter mijn bureau in een kast, het is een dun boekje uit de negentiende eeuw. De man kijkt een beetje zuur, is blijkbaar al wat paniekerig want ik hoor hem vezelen 'dat het stukken van mensen zal kosten'. Ik lach natuurlijk en zeg dat het 30 eurootjes kost. Daarop zegt de man : 'Heb je dat gezien Maria, daar loopt een muis in die hoek!' De vrouw zegt : 'Mo vint toch! Kuje niet zwiegen, je wit toch da'k doodsbenauwd zien van muuzen!' En vlam, beiden haasten zich naar buiten, de man echter niet zonder zich nog eens vlug om te draaien en me triomfantelijk spottend aan te kijken!
Vandaag was er weer de jaarlijkse bokswedstrijd in Izegem : elkaar zo rap mogelijk in de grond slaan, leuk toch? Allemaal onbekende namen. Maar met een bekende toeschouwer : Persoone die het nog altijd niet kan verkroppen dat ze een tijdje geleden naast een eretitel greep. Moet men al dat geweld aanmoedigen door prijzen uit te delen voor wie Op elkaar het best in elkaar timmert?
Op tv lekkere moordfilmpjes, een onnozel filmpje 'de Crimiclowns', typische Vlaamse film-brol. En een paar honderd mensen die gebruik maakten van Kerstmis om toch maar in ons luilekkerlandje te kunnen (blijven) wonen... Tja, "zonder papieren" dat wil zegen : zonder papieren. De Kerk kan tegenwoordig voor velen de boom in, maar als ze Die voor hun kar kunnen spannen is de Kerk weer ok... Lekker hun eisen uitbrullen in de straten van Brussel...
Maar ook veel mooie dingen op tv gezien. De toespraak van koning Filip, op zijn gebruikelijke stuntelige manier. Een oproep om positief te staan tegenover de toekomst. Hopelijk heeft hij voor zijn eigen gezinnetje ook nieuwe plannen, zoals bv. zijn snoepreisjes uit eigen zak te betalen... De mooie middernachtmis op tv. De mooie kerstvieringen deze morgen : een sfeervolle mis in een kathedraal in Ierland. De zegen 'Urbi et Orbi' in Rome. De paus hield een korte toespraak waarin hij zijn bezorgdheid uitdrukte voor de vrede in de hele wereld. Zijn woorden komen recht uit het hart en zijn stem is warm. Nadien bleef hij nog een tijdje kijken naar het volk op het Sint-Pietersplein, wellicht bezorgd om en biddend voor de vele duizenden mensen voor hem en de rest van de gelovigen.
In Brugge was er heel wat klokkengelui. Rond 10u de feestelijke klokken van de St-Salvatorskathedraal. Daarna het klokje van de H. Bloedkapel. Om 11u de zware triomfklok in het Belfort op de Grote Markt. En daarna een mooie beiaardconcert door onze alomgekende beiaardier Frank Deleu.
Bijna mijn geloof verloren... geslagen door de hand Gods?
Niet te geloven, wat een klap! Misschien wat overdreven om te spreken van mijn geloof verliezen. Daar moet immers nogal wat méér voor gebeuren! En wat zou ik zijn zonder mijn geloof??? Maar geslagen worden door de hand Gods, of nog méér precies : door de hand van zijn Zoon Christus (zelfs als hij geen handen heeft...)! Waar heb ik dat aan verdiend?
Wat er nu gebeurd is? Al maanden erger ik me mateloos aan de 'service' van Belgacom of Proximus of hoe ze zich nog allemaal noemen! Vele lange telefoontjes naar hun 'noodcentrale' leverden niets op, behalve dan (in totaal) verschillende uren muziekjes en vraag om wat geduld te hebben omdat alle lijnen 'momenteel bezet zijn'. De laatste maal viel ik weg na meer dan dertig minuten. Ik dus maar wachten tot ze me zelf zouden terugbellen, want ik had geen zin om nog eens te bellen en een half uur te wachten en dan weer zo'n krabber aan de lijn te krijgen...
Daarom dan contact opgenomen met telenet. Het duurde een hele tijd voor ze me konden bevestigen of ze op mijn adres Telenet konden installeren maar uiteindelijk klonk er een 'ja'. Dat was maandag en ze beloofden me woensdag alles te komen installeren. Aanvankelijk vond de installateur de juiste 'stekkerdoos' voor internet niet, met de stekker voor internettoegang van Belgacom kunnen ze niets aanrichten. Dus maar alle kasten van de muren geschoven om die stekker te vinden want volgens hun gegevens moest er ergens al een aansluitingsplaats bestaan in mijn appartement. Maar... niets te vinden, totdat we voor de laatste kast stonden. Maar die kast lag (en ligt nog steeds) vol met papier en er stond van alles op, een hele karwei dus om dat spel aan de kant te schuiven.
Alles opruimen dus. Aan de rechterkant staat een grote corpus, een Christusbeeld zonder armen dus uit de 15e eeuw, en zo'n vijftig kg wegend! Ik verplaats het beeld en geef het een plaatsje tegen de muur. Maar o wee! Zonder dat ik het merk valt Jezus om, recht op mijn voet, op mijn arme grote teen! Ik schrik me rot en voel een enorme pijn! Mijn adem wordt even afgesneden maar al spoedig produceer ik enkele zware krachttermen zodat de installateur die alles zag gebeuren en uit schrik niets kon uitbrengen, achteruit deinst. Ik kan een grimlach niet onderdrukken en vraag hem vriendelijk om verder te werken. Ik leg Christus op een tafel zodat hij geen nieuwe slachtoffers kan maken.
Een dikke tegenslag, op kerstavond zoiets meemaken. Ik doe mijn schoenen uit en staar verbijsterd naar mijn grote teen, die is gewoon de helft groter dan anders, helemaal 'schorteblauw', onder de nagel blauw bloed... En die pijn! De installateur voltooit zijn werk en ik ga naar de winkel want ik verwacht een klant, een Chinees die iets aan de kant had laten leggen twee dagen geleden. De brave Chinees stuurt zijn kat... een geluk voor die kat anders was ze al in één van zijn kookpotten verdwenen... Om 14u dan naar een apotheker geweest om een zalfje om het leed wat te verzachten. Allemaal boter aan de galg want de pijn wordt almaar erger, hevige pijnscheuten af en toe. Met wat pijnstillers komt er verbetering en met de grootste moeite wurm ik de pijnlijke voet in haar schoen zodat ik toch met volle teugen (!) van een zalige kerstmaal kan genieten 's avonds.
Heel evident uiteraard dat moslims ook begraven moeten worden na een lang leven gewerkt te hebben in België, het luilekkerland bij uitstek. Met luilekkerland bedoel ik uiteraard dat het leven in België uitzonderlijk goed is voor iedereen...
Dit begrafenisbedrijf - blijkbaar ergens in Vlaanderen, bij een moskee - is uiterst modern ingericht. Alles loopt er op wieltjes, letterlijk. Tijdens de reportage tonen ze hoe de overledenen ritueel gewassen worden, maar ik vond dat de ledematen nogal zéér slapjes waren... en ik die dacht dat een dood lichaam helemaal stijf werd. Maar ja, ik ben natuurlijk geen ervaringsdeskundige... Misschien werd voor de reportage een acteur ingeschakeld, omdat wellicht niemand graag zijn familielid half naakt en morsdood op tv ziet. Indien die persoon echter wél écht verondersteld wordt dood te zijn dan moeten ze toch nog eens enkele tests uitvoeren zodat ze geen levende dood begraven...
Onlangs vond ik in een bibliotheek in een huis in de Zwalmstreek een nogal akelig boek. Het gaat over de grootste nachtmerrie dat iemand kan overkomen... levend begraven worden. Na lectuur van dit boek heb ik wel geleerd dat men uiterst behoedzaam moet zijn... er zijn nogal veel verhaaltjes over vingernagels die in de bovenkant van de lijkkist teruggevonden worden... Of handen die half opgegeten zijn wanneer zogenaamde doden honger krijgen bij het ontwaken... gruwelijk allemaal. Uiteraard is er vandaag veel minder kans op levend begraven te worden. De vooruitgang van de wetenschap zorgt er voor dat dit wellicht niet vaak meer gebeurt.
In vroegere tijden was men heel vindingrijk om na te gaan of de dode werkelijk dood was, zoals het prikken met ijzeren pinnen/naalden enz. onder de vinger- of teennagels... Een spiegeltje bij de mond houden om te zien of de dode nog ademt... Gelukkig allemaal verleden tijd. En een belangrijke maatregel is dat men meerdere dagen wacht met het begraven, zodat de dode nog de kans krijgt om zicht te 'herpakken' en een teken van leven te geven! Kwestie allemaal om je niet zomaar te laten kisten!!!
Maar goed, wat me wat verwondert is dat de Islamieten, men spreekt hier over Turken en Marokanen, kosten nog moeite sparen om de doden op de vlieger te zetten. Ook al zijn ze niet in Turkije en omgeving geboren... Dus dure vliegtuigreizen boeken, gelukkig kunnen ze zich dat veroorloven. Zelf heb ik geen centen om vliegtuigreisjes te maken, hopelijk verandert dit spoedig en kan ik in levende lijve reisjes ondernemen...
Reden is dat ze hier in België geen 'eeuwig' graf kunnen krijgen. De mogelijkheid om een grafconcessie te verlengen is niet voldoende. De dode moet écht in eeuwigheid kunnen rusten. Ik heb daar volledig begrip voor, ik zou ook niet graag moeten vaststellen dat men de laatste rustplaats van mijn voorouders zou verstoren, hun graf zou verwijderen... De graven van mijn grootouders, en hun ouders en grootouders zijn nog allemaal bewaard en onderhouden. Nu door de generatie van mijn ouders en daarna door mijn generatie. Wie hier woont moet zich volgens mij aanpassen aan onze gewoonten maar ja... elk zijn zin hier blijkbaar.
Tot slot werden de Joden nog aan het woord gelaten. Ook zij willen niet dat aan de graven van hun familie en voorouders geraakt wordt. Groot gelijk ook. Velen laten zich in Nederland begraven omdat de grafconcessies niet beperkt zijn in tijd, zoals in België. Dergelijke oplossing lijkt me minder overdreven dan diegene die de moslims kiezen.
Vanavond zag ik een mooie reportage over een klooster in Zuid-Frankrijk, in de buurt van Nîmes. In het dorpje Solan wonen een vijftien zusters samen in een mooi klooster, midden de weidse natuur. Ze brengen uiteraard veel tijd door al biddend. De zang is polyfoon en zonder muziekinstrumenten. Heel mooi en begeesterend zal ik maar zeggen.
Deze zuster komen van overal, de meesten komen uit Frankrijk natuurlijk maar er is er ook eentje uit Estland, ... en eentje uit België. Alles ziet er heel mooi uit en verzorgd. Mooie gebouwen, mooie landerijen ook waar ze hun eigen groenten kweken. Alles gebeurt zo ecologisch mogelijk, zo wordt stro gebruikt als muurisolatie.
Een grote winkel biedt allerlei kloosterprodukten aan zoals wijnen en kweepeerconfituur. Ook boeken en ikonen. Er zijn veel bezoekers en het is natuurlijk altijd leuk om na het bijwonen van een dienst in de kloosterkerk nog een souvenir mee te nemen.
De uitgestrekte tuinen en de groene omgeving roepen rust op, waar vind je dat nog vandaag? Dus zeker een bezoekje waard als je in het Zuiden van Frankrijk bent.
In het boekje over Eggewaartskapelle door Antoon Lava in 1974 staan veel merkwaardige zaken over mijn mooie dorpje. Zo ook de weergave van een soort vervloeking voor wie een boekje, eigendom van de familie David, zou stelen of zo.
De tekst :
Dezen behoort toe aen mij Norbertus David die dezen boek vindt ende wederom bringt, hij zal hebben voor zijn loon een bourse vol appelschroon en heeft hij daarmee niet genoeg me zullen hem stellen aen den ploegh en slagen geven genoeg!
dezen 5 Xbre een duyst seven hondert vijf en negentig. joannes norbertus david woonachtig tot Ascappeloek
Wat appelschroom precies kan betekenen is me niet meteen duidelijk, of toch? Misschien zijn dit appelschillen? In ons dialect zeggen we immers : 'we gaan een appel schroon', schillen dus... en 'appelschroon' zijn dus appelschillen. Dit geschenk voor de eerlijke vinder blijkt inderdaad niet veel soeps, maar het alternatief is nog minder interessant!
Joannes David was een voorname landbouwer in Ascappel (= Eggewaartskapelle).
In andere boeken vinden we heel af en toe nog andere teksten in die aard, met vooral nadruk op wat er gebeurt als je een gevonden boek NIET terugbezorgt aan de rechtmatige eigenaar.
In een volgende blog zal ik het hebben over een vervloeking vooraan in een zestiende-eeuws boekje over de Duivel!
Wat een heisa rond het al dan niet zwart mogen zijn van Zwarte Piet. Wat ook vroeger aan de oorsprong van de keuze van een zwarte als gezel van de Sint kan geweest zijn, Zwarte Piet is gewoon deel van onze folklore.
Persoonlijk vind ik het erg dat in ons land het allochtonen zijn die ons hier de les gaan spellen. Het zijn gewoon relschoppers die zich niet willen aanpassen aan de cultuur in België. In Nederland is er nog méér herrie, nog meer onnozelaars die zich niet kunnen aanpassen in West-Europa.
Wie zich niet kan aanpassen aan onze cultuur, keert misschien best terug naar het land waar hij hoort te zijn. De welvaart die onze voorouders opbouwden wordt opgesoupeerd door mensen die hier niet thuishoren, gelukkig voor hen zijn er de sossen die graag Sinterklaas spelen met een ander zijn centen.
Het lijkt er heel sterk op dat vooral de advocaten pret beleven aan het feest met de Sint...
Bladerend in het uiterst interessant boekje over de geschiedenis van Eggewaarts (door Antoon Lava, 1974), verneem ik dat er precies 100 (HONDERD) soldaten begraven werden in ons dorp gedurende de eerste wereldoorlog. Nadien werden ze herbegraven oa in Adinkerke.
Nu ligt er nog één Belgische soldaat, Casier geboren te Beselare. En daarbij nog een Fransman. En enkele piloten verongelukt in WO II. Daarmee zou dit het kleinste militaire kerkhof zijn...
In Passendale was er vandaag weer een boekenmarktje met boeken uit WO I. Ik ben er zelf jarenlang met veel plezier standhouder geweest. Heel veel bezoekers, meestal erg kooplustig. Maar plots werd de sfeer er grondig verpest door een wilde snoeshaan die alle koopjes voor zichzelf opeiste. Een onverbeterlijke betweter. Nogal agressief, hevig met de ellebogen werkend... Iedereen had er last van maar enkele dorpsgenootjes van hem, wellicht bang voor deze 'rijzende ster', lieten lijdzaam begaan... Ik zal hier geen namen noemen anders krijg ik (weer) onder mijn voeten van een wild krijsende lelijke domme vrouw... Ik heb niets tegen domme vrouwen hoor maar ik mijd alle conflict met hen want uiteindelijk moet je toch vluchten voor zoveel dwaze praat...
Mij daar dus niet meer gezien (lett. en fig.), maar mijn medeleven gaat elke 11e november weer uit naar de vele slachtoffers van mentaal en verbaal geweld in het anders zo vredig geworden Passiondale.
Elk jaar opnieuw denk ik terug aan de uiterst sfeervolle Sint-Maartensviering vroeger in Eggewaartskapelle. Wellicht volgens een unieke formule. Sint-Maarten en Zwarte Piet die in de pastorie op de zolder 'zaten' en dan via de houten trap naar beneden kwamen waar héél het dorp de H. Man opwachtte in de grote pastorietuin. Dan stapt de Sint langs de voorgevel naar de zijkant van de pastorie, buigt het wijze gemijterde hoofd wanneer hij door het sierlijke stenen toegangspoortje stapte en sprong op zijn paard. Vandaar in stoet, begeleid door de vele kinderen met uitgeholde koe- en suikerbieten waarin een kaarsje brandde. Dan naar het schooltje waar allerlei 'zottigheid' naar het hoofd van de stoute kinderen geslingerd werd. De schooljuffen lichtten de sint namelijk vooraf in omtrent de 'daden' van de kinderen : 'Die eet zijn soep niet uit, die plaagt de anderen, die komt te laat op school soms...' enz. De sint kon alles lezen op spiekbriefjes die hij in een groot kerkmissaal verstopte. De kinderen verstonden er zich niet aan hoe de Sint dit allemaal wist... Maar goed, na enkele vermaningen of positieve opmerkingen kreeg iedereen een grote zak snoep!
Dit feest had telkens plaats op de vooravond van 11 november. Ik kan me niet inbeelden dat Sint-Maartensfeestjes in andere dorpen even leuk kunnen geweest zijn!
De tijd vliegt echt snel : weeral een jaartje voorbij. Maandag laatstleden was er zoals elk jaar een mis voor de overledenen en ook voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen. Nadien gezellig samen tafelen in het restaurant te Zoutenaaie.
Bij het binnenkomen van de kerk kregen we een boekje om de dienst te kunnen volgen. Meteen keek ik naar de plaats waar de overledenen van het afgelopen jaar vermeld waren. Acht personen!!! Ik dacht aan één persoon uit Zoutenaaie en een vroegere buurvrouw uit Eggewaarts. Maar het lijstje was dus viermaal langer... allemaal mensen die vroeger in ons dorp woonden of huwden met iemand van de 'onzen'.
Ik was benieuwd welke priester de mis zou komen doen. Elk jaar een ander??? Vorig jaar was het deken Frans Essel, maar die is intussen met pensioen. Nu was het Frans Terry, een oude (!) bekende van mij. Hij gaf les in het college van Veurne. Alhoewel ik persoonlijk geen les gekregen heb van hem ken ik hem wel redelijk goed. Vooral van de strafstudie... strafstudie krijgen van hem was niet bepaald een straf... de hele tijd hielden we hem voor de gek, en we 'gooiden' inkt op zijn blauwgrijze stofjas, dit door met ons vulpen gooiende bewegingen te maken. Die stofjas zag er niet meer uit na een uurtje inktgooien... en na twee uur was het écht gieren!
De man houdt veel van poëzie en tijdens het praten articuleert hij eerder overdreven, om toch maar correct 'schoon Vlaams' te klappen. Mij stoorde dat overdreven gearticuleer enigszins, het kwam nogal verwaand over, maar goed, de man zette zich honderd procent in voor zijn studenten. Ook is hij nogal verstrooid. Wanneer een dame (Paula) hem wil komen helpen bij het uitdelen van de communie, staat ze ongeduldig met opengevouwen handen te wachten om de communie te krijgen, een hostie dus. De priester is verstrooid en ziet haar (letterlijk) niet staan. Paula wordt ongeduldig en fronst grappig de wenkbrauwen en kijkt van 'Gaat het nog lang duren?' De meeste misgangers let niet echt op (zoals gewoonlijk) en heeft niets in de gaten. Ik wel, grappig! Plots kijkt de priester naast zich en ziet de geopende handen van Paula, nu fronst hij de wenkbrauwen en kijk van 'Jezus, oeps, vergeten!' en geeft een hostie aan de dame, die opnieuw met de ogen doet van 'Eindelijk, hij heeft me toch gezien nu!'
Heel veel volk is er niet, misschien tachtig of honderd personen. Het zouden er véél meer moeten of kunnen zijn, maar goed alle beetjes helpen! Eentje hoorde er echter helemaal niet thuis! Pinockio! De grootste roddelnonkel van het dorp, een echtbreker bovendien. Aan de andere kant... niemand die meer bekering nodig heeft... In zijn onmiddellijke omgeving dook een lelijk oud vrouwtje op, zo eentje dat nooit zo oud zal worden als ze er nu 'uitziet'... Ontzettend, wie heeft zo'n creatuur op de wereld kunnen brengen? Een echt mysterie!
Na de viering het nationaal en Vlaams volkslied. En dan naar Zoutenaaie. Onderweg zie ik dat één van de zes huizen van Zoutenaaie verdwenen is. Het huis van de familie Carpentier. Onlangs overleed weduwnaar Urbain Carpentier en één van de zonen gooide heel de boel plat om er een nieuwe woning te bouwen. In totaal zullen er dan weer twee boerderijen en drie huizen en een restaurant zijn.
Eerst lekker aperitieven. Elk jaar opnieuw zijn er enkele mensen die ontbreken. Mensen die hier vorig jaar waren en nu verstek geven. Ofwel omdat ze overleden zijn... logisch dat ze niet meer te zien zijn. Ofwel mensen die in rusthuis gingen wonen afgelopen jaar of niet mobiel zijn en geen vervoer hebben. Mensen die op vakantie zijn. Weinig jonge gezichten, ik denk dat ik met mijn 43 lentes hier de allerjongste ben. Het is natuurlijk 'werkdag' maar ik neem graag 'verlof' voor Eggewaarts-kermis.
Focus-tv arriveert en wil vanavond in het nieuws wat beelden nemen van wat het laatste grote feest is in de feestzaal te Zoutenaaie. Hopelijk vindt de eigenaar een overnemer. Vraagprijs is slechts 650 000 euro, heel schappelijk voor zo'n groot pand met weids (!) uitzicht en met een kleine 2000 vierkante meter grond. Eerst een groepsfoto in het grasveld, met zicht op de hoeve Kinget. De oud-Eggewaartsnaars en oud-Zoutenaaienaars drummen om vooraan op de foto te komen. Iedereen wil vooraan staan en na een kwartier duwen en drummen staat iedereen in één grote gesloten kring! Hoe moet je daar nu in hemelsnaam een foto van nemen? Een opname van 360 graden misschien, zoals op de foto die gemaakt werd tijdens het pausbezoek te Ieper? Die foto was tot voor kort nog te bewonderen in de kathedraal van Ieper. De fotografe van het Wekelijks Nieuws staat op een stoel op het gras en ziet er geen doen meer aan... Dan trekt de dame des huizes naar het eerste verdiep en de fotografe laat iedereen in dezelfde richting kijken en klaar is kees...
Dan terug naar binnen voor het middagmaal : kalkoengebraad met frietjes en sla en tomaten. Iets wat iedereen lust. Daarna lekker gebak en koffie. Met koffieklets. Héél leerrijk telkens : enkele uurtjes babbelen met oudere mede-ex-dorpsgenoten. Ongelooflijk wat deze mensen allemaal meemaakten en realiseerden. Eenvoudige mensen met een leven vol werken maar ook genieten. Wanneer alle koffie opgeslurpt is wordt het tijd om afscheid te nemen.
Een groot feest zou je denken? Jaja normaalgezien wél natuurlijk... Maar veel reden om feestvieren zit er natuurlijk niet in. Misschien volgend jaar : 20 jaar echtscheidingsellende? Ook niet echt iets om te vieren!
De tijd vliegt enorm snel. Op 26 augustus 1944 werd mijn teergeliefde moeder geboren in het kleine mooie lieflijkogende (!) dorpje Beveren-aan-de-Ijzer. Haar ouders runden er een mooi en groot landbouwbedrijf. Maar al gauw was er heel wat kommer en kwel... de jonge moeder werd ziek en moest enkele jaren later haar twee spruiten achterlaten in dit aardse tranendal... In 1950 vertrok deze liefhebbende moeder naar de hemel... De weduwnaar, mijn grootvader hertrouwde, maar wel met de voorwaarde dat eventuele volgende kinderen gelijkwaardig zouden behandeld worden als de twee weesjes...
De geschiedenis wees uit dat onrechtvaardigheid en wreedheid overal voorkomen... Veel meer uitleg kan ik hier niet geven maar om een lang en vreselijk verhaal kort te maken : het levenspad van mijn moeder ging niet bepaald over rozen... Een héél boek kan hierover geschreven worden... het is niet ondenkbaar dat dit ook ooit gebeuren zal want de waarheid heeft zijn rechten.
Op vierentwintigjarige leeftijd (1968) treedt mijn moeder in het huwelijk met een landbouwer uit het Veurnse. Het gaat om échte liefde (zeker vanwege moeder). Ze krijgt drie 'wolken' van kinderen (al zeg ik het zelf...) : drie flinke zonen. Maar na een grote twintig jaar komt abrupt (?) een einde aan het 'geluk' op de grote boerderij in Eggewaartskapelle!!! De boerin van 50 is afgeschreven blijkbaar en gaat gedwongen in ballingschap.
Tot op vandaag verblijft ze in ballingschap, hoop op de oogst van wat zij zoveel jaren trouw gezaaid heeft...
Gelukkig mag ze op de onvoorwaardelijke liefde en steun rekenen van twee van haar zonen (van de rest zal ik wijselijk zwijgen). Eigenlijk verdient ze een standbeeld!
We moeten niet klagen want de weermannen hadden het voorspeld : massa's regen en soms opklaringen! Maar die mannen zijn er vaak helemaal naast... en dus trok ik vol goede moed naar Damme. De eerste uurtjes was er geen vuiltje aan de lucht, figuurlijk toch niet. Wel heel wat wolken.
Veel standen op de boekenmarkt, wat beter niveau dan anders, wat echter niet wil zeggen 'goed' niveau. Jammer dat vele standhouders niet wat méér moeite doen om écht tweedehandse boeken te zoeken, waardevolle boeken dus. Enkele standhouders kwamen vandaag voor het eerst en sommigen hadden wel enkele interessante boeken bij. Altijd leuk om een ontdekking te doen, een boek te vinden waar wat winst in zit. Zolang je op je gemak kan snuisteren natuurlijk. Tot mijn onaangename verrassing was Roomule daar weer. Waarom hij altijd zo rood (in het gezicht) aanloopt weet niemand... een slecht karakter misschien, haat en nijd (=zeker), een teer hart (neen, zeker niet!). In elk geval, R. drong zich, zoals gewoonlijk, overal op om de mooiste 'batjes' te vinden. Elke standhouder op de boekenmarkt in Damme heeft een hekel aan hem, omdat hij alles voor zich wil, zoals 'Alexander, alles voor zichzelf en niets voor een ander!).
Pfft, moest je dat gezicht zien, als hij zag dat hij toch niet overal als eerste bij was! Een kwatong beweerde vandaag dat hij 'met niets in orde is', wil dat dan zeggen dat hij geen btwnummer heeft? Dat kan ik me moeilijk inbeelden want elk weekend is hij op allerlei markten te zien met een grote stand met mooie boeken. Ongetwijfeld maakt hij veel meer omzet dan professionele belastingbetalende antiquaren zoals ik... Niet dat ik jaloers ben hoor, zélf ben ik ook begonnen met boeken verkopen op rommelmarkten allerlei. Maar niet op grote schaal zoals bovenvermeld sujet! En van zo'n mooi camionette kan ik enkel dromen... zo'n 'bak' kan ik me niet veroorloven, enkel met een veel grotere omzet zou ik me zoiets kunnen veroorloven.
Rond de middag begon het te regenen. Gelukkig had ik extra plastic zeilen mee want de boekenkraampjes zijn echt onvoldoende afgeschermd tegen regen. Elke keer als het regent is het weer doffe ellende : schade aan boeken door de regen en door bezoekers met natte paraplu's. Vlug monteerde ik wat zeilen rondom mijn boekenstand maar even later bleek dat ik de zaak verkeerd had aangepakt. Enkel als je het volledige boekenkraam met heel grote zeilen overdekt zijn je boeken enigszins veilig voor alle nat. Intussen de hele tijd druppels verwijderen van mijn boeken en wachten op klanten.
Veel kopers waren er niet. Een historicus uit het legermuseum, die ik al een tijdje niet meer gezien had, kwam goeiendag wensen. Ook andere mensen die ik enkel in Damme zie, nooit in de winkel. Enkele mensen waren heel gelukkig bij mij een boek te vinden dat ze al jarenlang zochten. Eentje vroeg een korting want het stond bij een collega aan de zelfde prijs... bij iemand die altijd loopt te zeuren dat mijn prijzen 'veel hoger liggen dan bij haar'... Neen dus!
Ook kwam er een ventje van zijn neus maken... Blijkt dat hij hoorde van enkele mensen dat ik geruchten rond zou strooien dat hij losse handjes heeft, lange vingers dus... Tja wat moet ik daar op zeggen? Als ik van collega's zo'n dingen hoor... Als ik met eigen ogen héél ongewone zaken waarnam een tijdje geleden, héél ondubbelzinnige handelingen... Als ik... Ja, dan kan ik enkel het volgende zeggen : gasten brengen altijd vreugde aan, is't niet bij het komen, dan bij het gaan'! Om zijn woordje kracht bij te zetten vervolgde hij nog : 'Ik geloof dat je mij nog niet goed kent, let maar op of je gaat mij héél goed leren kennen!' Hoeft het gezegd dat ik niet sta te springen om hem nog beter te leren kennen??? Ik kies mijn vrienden nog altijd zélf, laat dat duidelijk zijn! En dat hij maar vriendjes zoekt onder zijn eigen soort...
