Elk jaar opnieuw denk ik terug aan de uiterst sfeervolle Sint-Maartensviering vroeger in Eggewaartskapelle. Wellicht volgens een unieke formule. Sint-Maarten en Zwarte Piet die in de pastorie op de zolder 'zaten' en dan via de houten trap naar beneden kwamen waar héél het dorp de H. Man opwachtte in de grote pastorietuin. Dan stapt de Sint langs de voorgevel naar de zijkant van de pastorie, buigt het wijze gemijterde hoofd wanneer hij door het sierlijke stenen toegangspoortje stapte en sprong op zijn paard. Vandaar in stoet, begeleid door de vele kinderen met uitgeholde koe- en suikerbieten waarin een kaarsje brandde. Dan naar het schooltje waar allerlei 'zottigheid' naar het hoofd van de stoute kinderen geslingerd werd. De schooljuffen lichtten de sint namelijk vooraf in omtrent de 'daden' van de kinderen : 'Die eet zijn soep niet uit, die plaagt de anderen, die komt te laat op school soms...' enz. De sint kon alles lezen op spiekbriefjes die hij in een groot kerkmissaal verstopte. De kinderen verstonden er zich niet aan hoe de Sint dit allemaal wist... Maar goed, na enkele vermaningen of positieve opmerkingen kreeg iedereen een grote zak snoep!
Dit feest had telkens plaats op de vooravond van 11 november. Ik kan me niet inbeelden dat Sint-Maartensfeestjes in andere dorpen even leuk kunnen geweest zijn!
De tijd vliegt echt snel : weeral een jaartje voorbij. Maandag laatstleden was er zoals elk jaar een mis voor de overledenen en ook voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen. Nadien gezellig samen tafelen in het restaurant te Zoutenaaie.
Bij het binnenkomen van de kerk kregen we een boekje om de dienst te kunnen volgen. Meteen keek ik naar de plaats waar de overledenen van het afgelopen jaar vermeld waren. Acht personen!!! Ik dacht aan één persoon uit Zoutenaaie en een vroegere buurvrouw uit Eggewaarts. Maar het lijstje was dus viermaal langer... allemaal mensen die vroeger in ons dorp woonden of huwden met iemand van de 'onzen'.
Ik was benieuwd welke priester de mis zou komen doen. Elk jaar een ander??? Vorig jaar was het deken Frans Essel, maar die is intussen met pensioen. Nu was het Frans Terry, een oude (!) bekende van mij. Hij gaf les in het college van Veurne. Alhoewel ik persoonlijk geen les gekregen heb van hem ken ik hem wel redelijk goed. Vooral van de strafstudie... strafstudie krijgen van hem was niet bepaald een straf... de hele tijd hielden we hem voor de gek, en we 'gooiden' inkt op zijn blauwgrijze stofjas, dit door met ons vulpen gooiende bewegingen te maken. Die stofjas zag er niet meer uit na een uurtje inktgooien... en na twee uur was het écht gieren!
De man houdt veel van poëzie en tijdens het praten articuleert hij eerder overdreven, om toch maar correct 'schoon Vlaams' te klappen. Mij stoorde dat overdreven gearticuleer enigszins, het kwam nogal verwaand over, maar goed, de man zette zich honderd procent in voor zijn studenten. Ook is hij nogal verstrooid. Wanneer een dame (Paula) hem wil komen helpen bij het uitdelen van de communie, staat ze ongeduldig met opengevouwen handen te wachten om de communie te krijgen, een hostie dus. De priester is verstrooid en ziet haar (letterlijk) niet staan. Paula wordt ongeduldig en fronst grappig de wenkbrauwen en kijkt van 'Gaat het nog lang duren?' De meeste misgangers let niet echt op (zoals gewoonlijk) en heeft niets in de gaten. Ik wel, grappig! Plots kijkt de priester naast zich en ziet de geopende handen van Paula, nu fronst hij de wenkbrauwen en kijk van 'Jezus, oeps, vergeten!' en geeft een hostie aan de dame, die opnieuw met de ogen doet van 'Eindelijk, hij heeft me toch gezien nu!'
Heel veel volk is er niet, misschien tachtig of honderd personen. Het zouden er véél meer moeten of kunnen zijn, maar goed alle beetjes helpen! Eentje hoorde er echter helemaal niet thuis! Pinockio! De grootste roddelnonkel van het dorp, een echtbreker bovendien. Aan de andere kant... niemand die meer bekering nodig heeft... In zijn onmiddellijke omgeving dook een lelijk oud vrouwtje op, zo eentje dat nooit zo oud zal worden als ze er nu 'uitziet'... Ontzettend, wie heeft zo'n creatuur op de wereld kunnen brengen? Een echt mysterie!
Na de viering het nationaal en Vlaams volkslied. En dan naar Zoutenaaie. Onderweg zie ik dat één van de zes huizen van Zoutenaaie verdwenen is. Het huis van de familie Carpentier. Onlangs overleed weduwnaar Urbain Carpentier en één van de zonen gooide heel de boel plat om er een nieuwe woning te bouwen. In totaal zullen er dan weer twee boerderijen en drie huizen en een restaurant zijn.
Eerst lekker aperitieven. Elk jaar opnieuw zijn er enkele mensen die ontbreken. Mensen die hier vorig jaar waren en nu verstek geven. Ofwel omdat ze overleden zijn... logisch dat ze niet meer te zien zijn. Ofwel mensen die in rusthuis gingen wonen afgelopen jaar of niet mobiel zijn en geen vervoer hebben. Mensen die op vakantie zijn. Weinig jonge gezichten, ik denk dat ik met mijn 43 lentes hier de allerjongste ben. Het is natuurlijk 'werkdag' maar ik neem graag 'verlof' voor Eggewaarts-kermis.
Focus-tv arriveert en wil vanavond in het nieuws wat beelden nemen van wat het laatste grote feest is in de feestzaal te Zoutenaaie. Hopelijk vindt de eigenaar een overnemer. Vraagprijs is slechts 650 000 euro, heel schappelijk voor zo'n groot pand met weids (!) uitzicht en met een kleine 2000 vierkante meter grond. Eerst een groepsfoto in het grasveld, met zicht op de hoeve Kinget. De oud-Eggewaartsnaars en oud-Zoutenaaienaars drummen om vooraan op de foto te komen. Iedereen wil vooraan staan en na een kwartier duwen en drummen staat iedereen in één grote gesloten kring! Hoe moet je daar nu in hemelsnaam een foto van nemen? Een opname van 360 graden misschien, zoals op de foto die gemaakt werd tijdens het pausbezoek te Ieper? Die foto was tot voor kort nog te bewonderen in de kathedraal van Ieper. De fotografe van het Wekelijks Nieuws staat op een stoel op het gras en ziet er geen doen meer aan... Dan trekt de dame des huizes naar het eerste verdiep en de fotografe laat iedereen in dezelfde richting kijken en klaar is kees...
Dan terug naar binnen voor het middagmaal : kalkoengebraad met frietjes en sla en tomaten. Iets wat iedereen lust. Daarna lekker gebak en koffie. Met koffieklets. Héél leerrijk telkens : enkele uurtjes babbelen met oudere mede-ex-dorpsgenoten. Ongelooflijk wat deze mensen allemaal meemaakten en realiseerden. Eenvoudige mensen met een leven vol werken maar ook genieten. Wanneer alle koffie opgeslurpt is wordt het tijd om afscheid te nemen.
Een groot feest zou je denken? Jaja normaalgezien wél natuurlijk... Maar veel reden om feestvieren zit er natuurlijk niet in. Misschien volgend jaar : 20 jaar echtscheidingsellende? Ook niet echt iets om te vieren!
De tijd vliegt enorm snel. Op 26 augustus 1944 werd mijn teergeliefde moeder geboren in het kleine mooie lieflijkogende (!) dorpje Beveren-aan-de-Ijzer. Haar ouders runden er een mooi en groot landbouwbedrijf. Maar al gauw was er heel wat kommer en kwel... de jonge moeder werd ziek en moest enkele jaren later haar twee spruiten achterlaten in dit aardse tranendal... In 1950 vertrok deze liefhebbende moeder naar de hemel... De weduwnaar, mijn grootvader hertrouwde, maar wel met de voorwaarde dat eventuele volgende kinderen gelijkwaardig zouden behandeld worden als de twee weesjes...
De geschiedenis wees uit dat onrechtvaardigheid en wreedheid overal voorkomen... Veel meer uitleg kan ik hier niet geven maar om een lang en vreselijk verhaal kort te maken : het levenspad van mijn moeder ging niet bepaald over rozen... Een héél boek kan hierover geschreven worden... het is niet ondenkbaar dat dit ook ooit gebeuren zal want de waarheid heeft zijn rechten.
Op vierentwintigjarige leeftijd (1968) treedt mijn moeder in het huwelijk met een landbouwer uit het Veurnse. Het gaat om échte liefde (zeker vanwege moeder). Ze krijgt drie 'wolken' van kinderen (al zeg ik het zelf...) : drie flinke zonen. Maar na een grote twintig jaar komt abrupt (?) een einde aan het 'geluk' op de grote boerderij in Eggewaartskapelle!!! De boerin van 50 is afgeschreven blijkbaar en gaat gedwongen in ballingschap.
Tot op vandaag verblijft ze in ballingschap, hoop op de oogst van wat zij zoveel jaren trouw gezaaid heeft...
Gelukkig mag ze op de onvoorwaardelijke liefde en steun rekenen van twee van haar zonen (van de rest zal ik wijselijk zwijgen). Eigenlijk verdient ze een standbeeld!
We moeten niet klagen want de weermannen hadden het voorspeld : massa's regen en soms opklaringen! Maar die mannen zijn er vaak helemaal naast... en dus trok ik vol goede moed naar Damme. De eerste uurtjes was er geen vuiltje aan de lucht, figuurlijk toch niet. Wel heel wat wolken.
Veel standen op de boekenmarkt, wat beter niveau dan anders, wat echter niet wil zeggen 'goed' niveau. Jammer dat vele standhouders niet wat méér moeite doen om écht tweedehandse boeken te zoeken, waardevolle boeken dus. Enkele standhouders kwamen vandaag voor het eerst en sommigen hadden wel enkele interessante boeken bij. Altijd leuk om een ontdekking te doen, een boek te vinden waar wat winst in zit. Zolang je op je gemak kan snuisteren natuurlijk. Tot mijn onaangename verrassing was Roomule daar weer. Waarom hij altijd zo rood (in het gezicht) aanloopt weet niemand... een slecht karakter misschien, haat en nijd (=zeker), een teer hart (neen, zeker niet!). In elk geval, R. drong zich, zoals gewoonlijk, overal op om de mooiste 'batjes' te vinden. Elke standhouder op de boekenmarkt in Damme heeft een hekel aan hem, omdat hij alles voor zich wil, zoals 'Alexander, alles voor zichzelf en niets voor een ander!).
Pfft, moest je dat gezicht zien, als hij zag dat hij toch niet overal als eerste bij was! Een kwatong beweerde vandaag dat hij 'met niets in orde is', wil dat dan zeggen dat hij geen btwnummer heeft? Dat kan ik me moeilijk inbeelden want elk weekend is hij op allerlei markten te zien met een grote stand met mooie boeken. Ongetwijfeld maakt hij veel meer omzet dan professionele belastingbetalende antiquaren zoals ik... Niet dat ik jaloers ben hoor, zélf ben ik ook begonnen met boeken verkopen op rommelmarkten allerlei. Maar niet op grote schaal zoals bovenvermeld sujet! En van zo'n mooi camionette kan ik enkel dromen... zo'n 'bak' kan ik me niet veroorloven, enkel met een veel grotere omzet zou ik me zoiets kunnen veroorloven.
Rond de middag begon het te regenen. Gelukkig had ik extra plastic zeilen mee want de boekenkraampjes zijn echt onvoldoende afgeschermd tegen regen. Elke keer als het regent is het weer doffe ellende : schade aan boeken door de regen en door bezoekers met natte paraplu's. Vlug monteerde ik wat zeilen rondom mijn boekenstand maar even later bleek dat ik de zaak verkeerd had aangepakt. Enkel als je het volledige boekenkraam met heel grote zeilen overdekt zijn je boeken enigszins veilig voor alle nat. Intussen de hele tijd druppels verwijderen van mijn boeken en wachten op klanten.
Veel kopers waren er niet. Een historicus uit het legermuseum, die ik al een tijdje niet meer gezien had, kwam goeiendag wensen. Ook andere mensen die ik enkel in Damme zie, nooit in de winkel. Enkele mensen waren heel gelukkig bij mij een boek te vinden dat ze al jarenlang zochten. Eentje vroeg een korting want het stond bij een collega aan de zelfde prijs... bij iemand die altijd loopt te zeuren dat mijn prijzen 'veel hoger liggen dan bij haar'... Neen dus!
Ook kwam er een ventje van zijn neus maken... Blijkt dat hij hoorde van enkele mensen dat ik geruchten rond zou strooien dat hij losse handjes heeft, lange vingers dus... Tja wat moet ik daar op zeggen? Als ik van collega's zo'n dingen hoor... Als ik met eigen ogen héél ongewone zaken waarnam een tijdje geleden, héél ondubbelzinnige handelingen... Als ik... Ja, dan kan ik enkel het volgende zeggen : gasten brengen altijd vreugde aan, is't niet bij het komen, dan bij het gaan'! Om zijn woordje kracht bij te zetten vervolgde hij nog : 'Ik geloof dat je mij nog niet goed kent, let maar op of je gaat mij héél goed leren kennen!' Hoeft het gezegd dat ik niet sta te springen om hem nog beter te leren kennen??? Ik kies mijn vrienden nog altijd zélf, laat dat duidelijk zijn! En dat hij maar vriendjes zoekt onder zijn eigen soort...
Enkele dagen geleden wou ik op bezoek gaan bij een nonnetje dat ik heel goed ken vanuit mijn seminarietijd. Een schat van een vrouw, één van de 'schatten van de Kerk' zoals mgr Desmedt destijds altijd zei. Mijn winkel gesloten toog ik op tocht, het was een flink eindje wandelen.
Aan het klooster is een rusthuis verbonden, alhoewel... gezien de eerbiedwaardige (hoge) leeftijd van de gepensioneerde nonnetjes mag je eigenlijk het omgekeerde zeggen : een klooster verbonden aan een rusthuis. Om binnen te komen moet je op de bel drukken en gezien het al achttien uur dertig was diende je op de 'nachtbel' te drukken. Na wat wachten 'ging' de zoemer en kon ik de deur van het rusthuis openduwen. Ik vroeg een personeelslid waar ik 'mijn' zuster kon vinden. In de kapel dus, ik had al zo'n vermoeden, want deze godgewijde maagden (of gewaagde meiden?) brengen een groot deel van de dag al biddend door. Bidden ook ipv de mensen die zelf geen tijd (of zin) hebben, bidden voor de hele wereld dus. Aan de kapel gekomen zie ik door de gekleurde glazen deuren dat de zusters aan het bidden zijn. Het personeel zei dat ze daar al een tijdje 'zaten' en dat ik 'even geduld' moest hebben.
Natuurlijk kon ik de zusters gaan vervoegen in de kapel maar ik wilde hun gebed niet verstoren of zo. Ze zijn niet veel gezelschap gewoon in de kapel, behalve dan enkele bejaarden die willen meebidden. En natuurlijk is er wel heel wat meer volk tijdens de misvieringen in het weekend en zo.
Ik dus wachten op de gang. Eventjes verder zag ik enkele rolstoelgebruikers zitten in de dagzaal. Om de 'ouden van dagen' wat gezelschap te bezorgen kunnen ze de dag samen doorbrengen in een grote zaal, 's middags eten ze daar en daarna is er gelegenheid voor ontspanning zoals gezelschapspelletjes en babbelen met elkaar.
Ik ken dit rusthuis heel goed want jaren geleden nam ik deel aan een 'caritaskamp' hier. Een groepje jongeren die een week lang zorgt voor extra aandacht voor de bejaarden door allerlei activiteiten te organiseren. Ook op bezoek gaan in de kamers zélf werd meestal heel erg gewaardeerd. Veel bejaarden hebben immers weinig bezoek als ze geen familie of vrienden hebben 'extra muros' (buiten de muren van het rusthuis bedoel ik hiermee). Ik herinner me de Vlaamse volksspelen. Een oud priestertje, EH Leopold Grymonprez, steelde de show door zijn enthousiasme. Bijna honderd jaar en in rolstoel maar héél kwiek. Ook was er een priester Vanmassenhove, een ernstiger type. Beiden genieten intussen van de Eeuwige Rust sinds jaren... Toen ik hier een weekje 'meedraaide' was ik eigenlijk net enkele dagen 'buitengebonjourd' uit het grootseminarie (voor de duidelijkheid : de eerste van twee malen dat ik de (voor)deur gewezen werd!). Ik wist toen van geen kanten waarom ik 'buitengevlogen' was... een échte zware klap die ik eerlijk gezegd nog altijd niet helemaal heb verteerd... Maar goed, ik was dus héél aangeslagen en mijn eerste idee was : al de engagementen die ik in de grote vakantie zou doen, last ik af, want buitengesmeten wil zeggen : kappen met heel die boel!!! Maar die ene brave Zuster drong aan om toch maar deel te nemen aan dat caritaskamp : het zou me wat afleiding geven en intussen kon zij toezien hoe ik die tegenslag verwerkte... Het werd een heel mooie week!
Eén negatief puntje echter was toen ik tijdens die week op een middag uitgenodigd werd door de aalmoezenier, we zouden samen middagmalen. De priester stelde wat vragen over het seminarie, en besloot toen heel zelfverzekerd 'dat ze wel een héél goeie reden moeten gehad hebben om mij buiten te gooien!' Wat een lomperik! Ik stond recht van tafel en antwoordde : 'Meneer de aalmoezenier, je bent gehersenspoeld door bepaalde confraters! Leer een eigen en eerlijk oordeel te vellen voor je iemand zijn zaligheid vertelt! Ik zoek nu beter gezelschap op om mee te gaan tafelen!' Verschillende malen zocht hij tijdens die week nog contact maar voor mij was hij vanaf toen 'lucht' geworden. De laatste dag van dat caritaskamp moest ik de mis dienen. De Zuster zei dat mgr Vangheluwe, die zelf vroeger aalmoezenier geweest was in dit rusthuis, de mis zou voorgaan, geassisteerd door de aalmoezenier, en dat ik niet te veel wierook mocht maken, dus niet te veel rook... Maar... dat was dus buiten de waard gerekend, ik strooide rijkelijk wierookkorrels op de gloeiende kooltjes... Jammer genoeg moest ook de bisschop er aan geloven, de twee priesters hoestten als gek en even later gleed de rookwolk richting rusthuisbewoners zodat er nog veel meer gehoest werd als gewoonlijk... Een wolk, misschien enigszins te vergelijken met, maar gelukkig (minder) dodelijk dan die gaswolken (gifgas) die traag over de velden naderden naar onze soldaten in de loopgraven in het Ieperse tijdens WO I. Op de duur kon je de achterste mensen in de kapel niet meer zien zitten...
En waar waren we intussen gebleven, ik bedoel waar was ik gebleven? Oja, ik wachtte dus aan de buitenkant van de kapel. Het altaar stond vol kaarsjes, ook voor het OLV-beeld stonden er heel wat. Het was nog steeds muisstil in de kapel, meditatie dus. Plots hoorde ik muziek en er werd gezongen, en verder beurtelings muziek en gebed... En het bleef maar duren, té lang voor een avondgebed, naar mijn bescheiden menig.
Intussen mocht ik meegenieten van het rust-huis-leven. Een personeelslid herkende me nog van dat jongerenkamp van toen en zei me dat dit niet meer georganiseerd werd omdat de mensen die tegenwoordig in een rusthuis gaan wonen bijna zonder uitzondering zwaar zorgbehoevend zijn. Dus gedaan zoals vroeger, toen je als kwieke zestiger of zeventiger lekker op 'hotel' kwam hier. Neen de mensen zijn meestal niet meer mobiel, velen zijn ook dementerende zodat je hen niet echt kan plezieren met lawaaierige en drukke activiteiten. Jammer maar ik begrijp het. En natuurlijk is het ook zo dat het vandaag veel moeilijker geworden is om nog jongeren te vinden die gratis een weekje van hun vakantie willen 'opofferen'. Een van de meer mobiele mensen komt op het personeelslid af met een klacht : ze willen een andere tafel 's middags in de zaal want haar 'buren' zitten met hun handen in haar bord te 'potelen'... Ook gooien de buren soms met stukjes aardappel en zo... Er wordt een andere zitplaats beloofd. Eén voor één worden de hoogbejaarden met rolstoeltjes van de dagzaal naar hun kamer gebracht. De laatst overblijvende dame heeft echt last van verlatingsangst want ze vraagt elke dertig seconden : 'En ikke té? En ikke té?' Ik beloof haar bij haar te blijven tot ze haar komen halen (in de betekenis van : naar haar kamer zullen brengen,niet tot ze haar van Hierboven komen halen he...!). En daarna wordt het rustig. Tot ik een paniekerige mannenstem (op eerste verdiep) hoor smeken : 'Allez kom me helpen! Ik weet dat je daar bent!' Denkt hij dat ze hem van Hierboven spoedig komen halen? Verbeeldt hij zich dat de Man met de Zeis hem wenkt? Dat hij binnenkort 'het hoekje om gaat'? Neen, het is wellicht een dementerende man die op de gang rondwaart... Ik wil wel maar durf niet te gaan kijken want ik zal hem toch niet kunnen helpen. En wat zou het personeel wel niet denken als een wildvreemde zich gaat moeien met hun werk...
Het wachten blijft duren... en ik krijg grote honger! Ik open de kapeldeur wat om te luisteren naar wat er gebeden wordt... misteksten, er is dus een gebedsdienst bezig die de H. Mis vervangt. Het personeel zei me bij het binnenkomen eigenlijk al 'de zusters zijn naar de mis', en ik dacht dat ze 'avondgebed' bedoelden want veel mensen kennen het verschil niet tussen de twee... Daarom dus dat het altaar zo speciaal verlicht is en daarom dus dat het zo lang duurt. Ik besluit nog wat te wachten... maar dan werd ik een rare geur gewaar... Een verzorgende opende een deur wat verder op de gang en was een karretje aan het leegmaken. Pampers blijkbaar, tweedehandse... om het duidelijk te stellen... Pff, grote honger hebben en dan .... Nu werd het mij te veel, die hoge temperatuur daar in de gang en al de rest... ik had er stilletjes aan genoeg van en voor ik een appelflauwte zou krijgen of ik dreigde zélf daar in één of ander kamertje te belanden, koos ik het hazenpad. Ik keer later wel eens terug!
Heel dat gezever bij Marcel Vanthilt, een man die zijn naam niet gestolen heeft... Hypnose in Blankenberge. De Marcel weet op de duur wellicht niet meer van welk hout pijlen maken. De meest onnozele gasten worden opgetrommeld om de tvkijkers en de toeristen bezig te houden. Past wel bij het imago van Blankenberge, wat de burgemeester daar ook mag beweren... Veel meer dan platte commerce vind je daar gewoon niet!
Vandaag zag ik die pezewever zijn kunstjes opvoeren... Hij zocht duidelijk labiele onderdanige typetjes die graag eens in beeld komen. Mensen die zich écht niet wilden laten beinvloeden, daar had hij ook geen vat op! Voor mijn part een idiote vertoning om Blankenbergertjes bezig te houden...
Maar... er bestaan nog veel ergerlijkere vertoningen voor wie gek is op hypnosestuntjes!!! Zo zegt men dat in de rechtbank in Veurne, beter bekend als 'het Huis van Wantrouwen' heel wat van die tovenaars zitten. Tijdens héél ernstige rechtszaken zouden échte hypnotiseurs vuile spelletjes spelen. Zeker als men vreest een rechtszaak te verliezen omdat men heel goed beseft zwaar in de fout te zijn gegaan. Als er recht zou gesproken worden dan zijn die vooraf al zeker dat ze hun straf niet ontkomen zullen!
Mààr! Als je goed toneel kan spelen... de arme sukkelaar uithangen door een oud versleten hemd aan te trekken, pijnlijke grimassen trekken dus 'de Pierrot uithangen'... 'Kriepen' als een konijn... naar je hart grijpen en 'wanhopig' roepen naar je vrouw voor die pilletjes voor je hart... Wat een comedie! Of... telkens als een getuige tegen jou wil spreken, de keel schrapen zodat de getuige zijn mond niet meer durft opendoen... De getuigen strak in de ogen kijken zodat ze wegkruipen van angst... Jaja in Veurne gebeurt dat allemaal!
Natuurlijk zou de rechter al deze truukjes onmiddellijk moeten kennen en die snoodaards/ manipulatoren de mond snoeren of buitengooien... Maar zo gaat het niet altijd in Veurne, het lijkt wel of die 'rechtsprekenden' een selectief gehoor hebben, een 'straffere' bril nodig hebben... Maar wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil???
En wie is dan 'het kind van de rekening' en 'den uil van het spel'? Je raadt het al... Soms ben ik beschaamd om te zeggen dat ik in Veurne geboren ben!
Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet begrepen! Begin van WO I net honderd jaar geleden
Indrukwekkend Het licht verschijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet begrepen... Gewichtige woorden... En alle kaarsen en lichten (behalve eentje) gingen uit in Buckingham Palace en de kathedraal in Londen... De Engelsen hebben er alles aan gedaan om héél de wereld te laten zien dat de verschrikkingen van WO I nooit mogen vergeten worden. Prachtige en heel zwaar beladen symboliek.
Ook de herdenkingsplechtigheid nabij Bergen, een hele avond lang, was pakkend. Daar liggen Geallieerden én Duitsers broederlijk naast elkaar te rusten. De toekomstige koning en koningin van Engeland, onze koning en koningin en vele andere staatshoofden woonden de plechtigheid bij.
In Leuven kwam de Duitse president op bezoek. Daar ging de universiteitsbibliotheek in vlammen op tijdens de oorlog en werden vele inwoners gedood door de Duitse oorlogsmachine.
Foto's van gesneuvelde soldaten die door een pastoor uit de streek van Luik, je word er stil van... Lichamen van gedode soldaten... Ijskoud word je daarvan! Een wat luguber initiatief maar zo is er toch een gezicht (...) bewaard van die arme drommels. Deze foto's liggen nu in Ieper.
Deze wreedheden en onmenselijkheden mogen nooit vergeten worden! Persoonlijk vind ik dat de Duitsers helemaal niet uitgenodigd moeten worden om deze herdenkingen bij te wonen. Als ik zie wat Duitsers hebben aangericht... al dat menselijk leed, al die materiële schade, al dat patrimonium dat vernield werd... nee, ik zal huiveren als ik Duitsers zie of hoor... en dat neerbuigende, dat minachtende zit er nog wat in soms... Als ze maar weten dat ze met zo'n attitude nooit welkom zullen zijn in mijn winkel!
Geen topnieuws voor niet-Eggewaartskapellenaren natuurlijk, en wellicht niet ook voor de 'ingezetenen'. Maar toch een lieve dorpsgenote die het tijdige met het eeuwige heeft verwisseld...
De dame woonde vlakbij mijn 'ouderlijke' hoeve. Maria Vandepoele, weduwe van Georges Vandamme, overleed op 89-jarige leeftijd. Ze was al een hele tijd weduwe en bleef tot kort voor haar dood in haar huisje wonen, een kleine boerderij. Ze bracht drie zonen en een dochter groot.
Haar schoonzus, Angele Vandamme, was gehuwd met een broer van mijn grootvader, zij boerden in Nieuwkapelle en zijn al jaren overleden ook.
De eerste overledene van het jaar in ons dorp Eggewaartskapelle, en misschien ook wel het enige.
Heel toevallig hoorde ik vanmorgen van haar overlijden, daarna van een dorpsgenote die in haar tuintje aan het werk was toen ik er passeerde en een derde keer werd ik er met mijn neus op gedrukt op het kerkhof. Daar lag in het midden van een graswegel de bovenste plaat van het grafmonument waar de man van Maria al begraven ligt. Een raar gezicht... alles was al voorbereid voor de begrafenis die overmorgen vrijdag plaats heeft.
Eigenlijk wilde ik net al naar bed, het was intussen bijna één uur geworden. Maar op tv zag ik net de zoveelste storende reclamespot. Er zijn veel mottige reclamespots maar nu werd het me toch even te gortig :
Een verkoper van vaatwassers maakt reclame voor 'Finish Protector'. Hij zet een pokerface op en verklaart weinig overtuigend dat hij al zijn klanten aanraadt dit product te gebruiken voor het onderhoud van een vaatwasmachine. Zijn ogen bewegen op een manier waardoor je kan vermoeden dat hij een tekstbandje afleest. Maar... in kleine lettertjes verschijnt terzelfdertijd op het scherm dat die 'verkoper' een acteur is maar dat alles wat hij zegt ondersteunt wordt door de fabrikanten van het kuisproduct.
Wat een lef : dus een acteur die zich voordoet als specialist... en de fabrikant die dan nog durft (omdat hij wettelijk daartoe verplicht is natuurlijk!!!) verklaren dat er geen echte vaatwasverkoper aan te pas komt...
Ik vind gedachtenissen van mensen die ik goed gekend heb, oa van een dame uit St-Pieters bij Brugge, jarenlang bezocht ik haar elke week toen ik aan het grootseminarie studeerde. Ook toen ze minder mobiel werd en verhuisde naar het rusthuis Ter Potterie, vlakbij het seminarie. Ook van een buurman van mijn grootmoeder uit Veurne, blijkbaar ook al overleden. En van een man uit Oostende, die ik jarenlang kende als mede-amateurgenealoog, ik zag hem al jaren niet meer maar wist niet dat hij overleden was.
Veel bidprentjes van kinderen en jongeren. Jongeren die zelfmoord pleegden, maar meestal staat de doodsoorzaak er niet letterlijk te lezen. Vaak staat 'plots thuis overleden'. Eén keer staat er 'bewust gekozen om uit het leven te stappen', héél dapper om zoiets neer te schrijven, het leed is immers al erg genoeg zonder het nog eens expliciet te vermelden. Af en toe weet ik hoe de vork in de steel zit omdat de dame die deze verzameling samenstelde soms in potlood de doodsoorzaak vermeldde. Heel vaak zocht ze ook het krantenartikel op en voegde het bij de gedachtenis. Een aantal jongeren overleed op reis : hotelbrand, treinongeval, vliegtuigcrash, verongelukt op ijspiste of tijdens bergbeklimming, verdronken in zee tijdens de vakantie, enz.
Veel verkeersongevallen natuurlijk, opvallend veel meer dan nu. Immers vandaag zijn vele gevaarlijke verkeerskruispunten veiliger gemaakt, moet men trager rijden dan vroeger en zijn de auto's veiliger gebouwd.
Ongelukken met dieren : dodelijke trap van een paard, wespensteken.
Familiedrama's : moord zoals landbouwer Roger Kerckaert uit Oostkamp, pannenkokenbakker Lef... uit Pervijze, dierenarts en inspecteur Karel VanNoppen, de slachtoffers van Dutroux... Of een boerin uit Oudekapelle die zelfmoord pleegde uit wanhoop, uit vrees voor de onzekere toekomst voor het landbouwbedrijf van haar en haar man en kindjes...
Werkongevallen op bouwwerven, klusjes op dak thuis, val onder tractor, ...
(wordt vervolgd)
Enkele bidprentjes vallen op omdat de tekst en foto elk jaar nog in de krant komt, soms 20 jaar na het overlijden. Bv. Serge Marysael, vakbondafgevaardigde die in 1993 in Brugge verongelukte tijdens een betoging. Of Kris Debaenst uit Veurne, een jongen die ik kende van op school en van tijdens de zondagsmis te Veurne, zo'n dertig jaar geleden overleed hij als gevolg van een beenderziekte, hij was nauwelijks een jaar ouder dan mij. Of twee broers die verongelukten te Veurne, tijdens het leegmaken van beerputten op een hoeve, de nagedachtenis aan deze drie personen wordt in ere gehouden door een jaarlijkse aankondiging in de krant, het ontroert me telkens opnieuw.
Bidprentjes kijken : een indruk na zeven maand sorteren
Even voor Kerstmis vorig jaar kocht ik een miljoen bidprentjes. Een miljoen stuk volgens de verkoper, volgens mij de helft minder maar niettemin nog steeds een enorme hoop! Vele bananendozen en meer dan zestig grote volle albums met gedachtenissen. Gedachtenissen van overleden personen uit alle rangen en standen en beroepen en leeftijden... vooral Westvlamingen.
Honderden stuks van edellieden, duizenden van priesters, broeders en nonnetjes. Voorbeelden : Mgr Laridon, gewezen hulpbisschop van Brugge, pastoor Geldof van Meetkerke, paster Pype van Oostende, Freddy Malfait. Twee oud-medestudenten uit het grootseminarie : Ghislain Deleye uit Jonkershove en Kurt Desmet uit Tielt. Vele dorpsgenoten, mensen uit Eggewaartskapelle dus, ook enkele Zoutenaaienaars die ik nog 'miste' in mijn collectie. Veel naamgenoten Moenaert en vele andere familieleden zoals nonkels en tantes van mijn ouders.
Vele tientallen kunstenaars zoals Verschinghel uit Veurne, José Vermeerch, Felix De Boeck. Schrijvers : oa Frans 'Sus' Verleye, Stijn Streuvels. Michiel Mispelon, baanbreker voor genealogische vorsers, uit Handzame. Heemkundigen als Albert Dawyndt die vele jaren in Eggewaarts woonde, Magda Cafmeyer, Karel De Lille, Antoon Lava oud-schoolhoofd uit mijn dorpje. De vrouw van 'boer Clerck' van Beaulieu, Alberic Florizoone die de Meli stichtte, Willem Denys van Peegie uit Roeselare, Guido Depraetere, rector Henk Brugmans van het Europacollege van Brugge, en vele andere bekende mensen. Hieronder ook 't Rood Madamtje uit Oostende, Margareta D'Hossche, die altijd in 't rood gekleed was en met helrode lippen en dito kledij afgebeeld is op haar gedachtenis.
Wordt vervolgd (drie vierden van mijn tekst werd per ongeluk niet bewaard en ik zie het niet zitten om al die gegevens vandaag allemaal nog een keer op te snorren!)
Deze zware misdaad beroert de hele wereld : alle wereldleiders hebben intussen deze criminelen zwaar veroordeeld. Hopelijk kan men de daders oppakken en berechten, écht berechten dus!
De lijken van de slachtoffers lagen vele uren lang in open veld, op tv zag je gewoonweg hompen menselijk vlees en rompen... Onschuldige mensen die hopelijk niet te veel geleden hebben... alhoewel... midden in de vlucht een bom nincasseren en neerstorten... het is te wreed voor woorden...
De Nederlandse Staat doet er alles aan om het terugbrengen van de lichamen en de identificatie spoedig tot een goed einde te brengen. Twee militaire vliegtuigen brachten 40 lichamen terug en dan werden de kisten in 40 begrafeniswagens naar Hilversum overgebracht. Heel plechtig, heel sereen zonder toespraken want woorden schieten hier te kort. De Nederlandse koning en zijn vrouw hebben het heel moeilijk, ze staan dicht bij hun 'onderdanen', wat diepe indruk maakt. De stilte op het vliegveld is loodzwaar en beklemmend. Het is stil, je hoort enkel de ringen van de vlaggen tegen de vlaggenmasten 'kletteren'. De identificatie zal gebeuren in de gebouwen van een (oude) legerkazerne en zal wel heel wat tijd in beslag nemen. Deze taak zal heel veel inspanningen vergen gezien de omstandigheden van dit ongeval.
Er is veel woede en verdriet, heel begrijpelijk natuurlijk. Prachtig hoe heel het land de getroffen families steunt door massaal de vlag halfstok te hangen, een minuut stilte te houden (zelfs treinen blijven even staan, vele auto's blijven even stilstaan op pechtstrook op autoweg, enz.). Heel treffend ook en typisch voor Nederland molenland : de wieken die in 'rouwstand' staan. Dit zag je vroeger ook in Vlaanderen. Aan de stand van de wieken van de windmolens kon je allerlei zaken afleiden : bv. rouw. Reden ook waarom tijdens oorlogstijd molenaars soms narigheid kregen wanneer legers meenden dat men met de wieken bepaalde boodschappen overbracht naar de vijand...
De vijand nu is de mens die zonder mededogen onschuldige medemensen afmaakt. Laat ons hopen dat de schuldigen berecht worden! En laat ons denken aan de vele getroffen mensen : vaders, moeders, kinderen, vrienden, ... dat ze steun mogen vinden bij elkaar, dat ze dit ondraaglijke verlies voor elkaar draagbaar maken en een plaats kunnen geven en verder kunnen leven.
Terwijl ik andere en interessantere zaken doe staat de tv aan. Vlaanderen muziekland. Faken van begin tot ... 'Topzangers' als Stan van Samang en Gunther Neefs lippen er duchtig op los... wat valt dat op en wat valt zo'n nepvertoning tegen! En hun liedjesteksten : zelfs nog geen karamelleverzen en elkaar na-apen, weinig origineel dus...
De muziekanten en zangers zijn voor allen krek dezelfde! Ze staan daar maar wat de shaken en te faken, ze moeten niet écht zingen he en wat maakt het dan uiteindelijk nog uit?
Het 'zangfeest' vindt plaats in Kasterlee, op fabrieksterrein van Ijsboerke, waar een tijdje geleden nog sociale onrust was... en met een feestje is dat natuurlijk allemaal vergeten!
Bart Kaël heeft duidelijk de zoveelste facelift achter de rug en kan nu pronken met een echte babyface. En nu Jo Vally, lekker lippen en faken. Wat een feest! Heel wat vrouwen gaan compleet uit hun dak, fakers ook?
Volgende 'live'zanger is Niels Destadsbader, waardeloos! En nu Willy Sommers! Bart Kaël zegt dat ze elkaar al héél lang kennen, uit gène wil hij niet zeggen hoe lang...
Twee jonge gasten komen 'Mia' van Gorki zingen, is écht origineel! En nu Luc Steeno en Laura Lynn, eindelijk een mooi lied, mooie muziek en mooie zinvolle(re) tekst. Dan Christoff (juist gespeld?), is ook ok. En 'nummer 2' is Clouseau maar die toont zijn kop hier niet wegens te duur wellicht? Nummer 1 ken ik niet maar is wel leuk liedje.
Voetbal of rugby? We hebben genoeg geweld gezien! Voor mij geen voetbal meer! Althans geen meer tot de volgende wereldbeker toeval. Op voorwaarde dat de Belgen wéér meedoen en harder hun best doen en zo misschien wel kampioen kunnen worden.
Het voetbal vandaag eindigde heel goed : de Brazilianen in hun eigen land in de pan gehakt door Nederland! Dik verdiend! En toch een bevriend en buurland! >Ook in deze match werd er weeral lekker geduwd en geschopt. En... toen er afgefloten werd... dat gejoel en awoe-geroep door de onsportieve Brazilianen! Hoe beschamend, maar ze mochten roepen en brullen zoveel ze wilden, verloren waren ze toch.
Rond 20u30 begon de grote triomfklok uit het belfort zwaar te luiden, wat een feest!!! En dan kwam het muziek van de frères met groot kabaal (positief bedoeld hoor want heel goeie opvoering!!!) de Burg opgemarcheerd. In haar zog een aantal politiekers : meneer Breedsmoelkikker die dacht burgemeester te worden, meneer sos die het ook dacht en het ook werd... , en enkele schepenen en zo, ik ken die mannen en vrouwen niet echt want zo actief blijken die gasten helemaal niet... Mevr. Minne-Soete leek me de grote afwezige maar net zag ik dat ze present tekende op de viering aan de Groeningekouter in Kortrijk.
Prominent aanwezig door hun grote vlaggen met zwarte klauwen waren een aantal Vlaams Belangers en/of Broederbanders aanwezig. Ze hadden méér vlaggen mee dan de 'processie' achter het muziek, de processie verdween al spoedig in het stadhuis, wellicht dorstig. En het muziek, dat speelde voort. De fanfare van het Franciscus-Xaveriusinstituut uit Brugge staat voor mooie optredens. Zelf vind ik het spijtig geen muziekinstrument te kunnen spelen, ik zou met veel plezier mee oprukken naar allerlei feestelijkheden!
Daarna optreden van Scala, een paar duizend mensen woonden het spectakel bij, gelukkig regende het niet.
En net nog naar het weerbericht gekeken op Focus, de plaatselijke tv, de weerman van dienst is een tand kwijt, in de bovenste helft van zijn gebit, net in het midden. Als hij praat is het nogal potsierlijk en hij lijkt het zelf ook te beseffen want hij probeert zijn lippen zoveel mogelijk op elkaar te klemmen tijdens het spreken. Heeft hij een rammeling gekregen van een boze kijker, na een foutieve voorspelling of door een restauranthouder van aan de kust???
Op tv zag ik net dat ze in Planckendael een olifantenverzorger zoeken. Een mooie job voor wie van deze opmerkelijke dieren houdt. Maar niet voor watjes en zeker niet voor zijn neus ophaalt voor drollen en zo. Elke dag deponeert een olifant 80 (tachtig!) kilo van die dingen... En er lopen wel zes van die beestjes rond daar bij Mechelen!
Deze namiddag zag ik een jongedame die bejaardenhulp is, ze klaagde steen en been over haar 'klanten', bepaalde klusjes - je raadt al meteen dewelke, die waar een geurtje aan hangt dus - daar heeft ze een bloedhekel aan. Misschien moet ze maar eens nadenken over die olifantenverzorgers, dié hebben pas reden tot klagen!
Regen tijdens rommelmarkt op het Zand in Brugge : geen 'pluymstryckers' deze dag!!!
Al heel de week voorspelde men bakken regen voor vandaag zondag. Pech dus voor al de standhouders op de rommelmarkt op het Zand. Maar ik gaf mezelf wat moed : die weermannen en -vrouwen zouder er wel weeral naast zitten... Maar helaas, heel vroeg in de nacht hoorde ik het regenen en om vijf uur was het nog van dat... Wat later stopte de regen, alles was klaar om er in te vliegen maar tenslotte besloot ik forfait te geven. Die regen is heel nefast voor mijn boeken, één druppel water op mijn boeken is er al één te veel! Ook zijn er veel verzamelaars die niet komen met slecht weer, behalve dan die die-hard's die je telkens opnieuw ziet, ze hopen natuurlijk heimelijk dat de prijzen beter zullen zijn vanwege het slechte weer...
Ik zie iemand staan die enkele jaren hier met gestolen goed stond, je moet maar durven... Een geluk voor hen misschien dat ik niet meedoe aan de beurs want verder zijn er weinig standen met boeken over streekgeschiedenis. Wel zijn er enkele heel mooie standen met postkaarten, zij hebben hier hun vaste klanten. Als je geen winkel hebt is deelnemen hier zeker een must...
Door het slechte woord was er voor mij weinig te vinden, althans wat boeken betreft. Maar toch kon ik andere heel interessante zaken op de kop tikken. Massa's mensen vroegen me waarom ik niet deelnam. Mijn stand gaf ik door aan een collega, en ook die werd de hele dag gepolsd naar de reden waarom ik niet op mijn gewone plaats stond. Veel reacties als 'oh spijtig zeg' enz. en die komen meestal van mensen die nooit geen eurocent achterlaten bij mij... Pluimstrijkers dus! Beeldt je in... een kip over haar kop strijken, de pluimpjes gladstrijken... ewel die kip koopt daar geen brood voor, of wel soms? Het laat die kip volkomen koud, door over haar kop te strijken krijgt die heus geen 'warm gevoel vanbinnen'!
's Namiddags opende ik mijn winkel, ik verwachtte veel 'rommelmarktvolk' want ik sprak op de markt mijn klanten aan en stelde hen voor na de rommelmarkt naar mijn winkel te komen. Eén gast kwam effectief af en maakte mijn dag goed, ik verkocht hem méér dan tijdens een hele dag buiten in weer en wind.
Eigenlijk ben ik het een beetje beu, al die rommelmarkten buiten, je verkoopt er doorgaans beter dan op de binnenmarkten, maar het sloopt een mens... Een hele week inpakken voor de beurs, dan heel vroeg opstaan de dag van de markt zelf, en dan heel de dag luisteren naar de 'zagin' van de lastige klanten... Dus voorlopig kap ik er mee, we zien wel...
Wie mij kent zal mogelijks verwonderd zijn dat ik me nu plots interesseer voor het voetbal. Idd dat kan me normaal geen bal schelen maar nu... ben ik toch superfan geworden van de Rode Duivels, ze weren zich vandaag werkelijk als een duivel in een wijwatervat! Jonge sterke spelers!
De Rode Duivels zijn wakker geschoten... eindelijk! Veel kansen om te scoren maar die keeper van de VS laat geen enkele bal binnen! Nog 1 minuut! Benieuwd!
0-0, Verleningen dus, hopelijk winnen we opnieuw!
Intussen gaan ze op tv terug naar de studio van Canvas te Brussel waar een stelletje oudgedienden, Nederlanders vooral blijkbaar, nog een potje zeveren over wie zal winnen...
Beide partijen hebben héél goed gespeeld, de VS kreeg weinig kansen tot scoren maar de Belgen toch een achttal keer...
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!! goal!!!!!!!!!! Hopelijk blijft de stand zo!!!!! Fantastisch dat enthouisasme van Wilmots die zot van contentement het veld opstormt! De Duitse bondscoach van de Amerikanen kijkt zo nijdig als zijn landsgenoten na hun verlies in WO I en II... hopelijk blijft het zo! Intussen is het middernacht geworden.
Nu wat komedie spelen die Amerikanen, die ex-marinier, geboren in Frankfurt, laat zich vallen en spartelt wat, maar even later verlaat hij met gezwinde pas het veld, wat een muletrekker!
De Belgen laten geen enkele bal meer door, ze verdedigen en tegelijkertijd vallen ze hard en massaal aan...
Weer een vallende Amerikaan, verdorie, weer dezelfde denk ik... maar 't zal allemaal niet helpen!
En............jawel..................................... TWEEDE GOAL!!!!!! Zo zaterdagavond wéér voetbal kijken!
En nu nog de tweede verlenging, er kan niet veel meer mislopen!
GVD! 2-1! Door een snotneus van 19 jaar... Dit zal wel één van de spannendste wedstrijden zijn die ik ooit zag...
En we zijn gewonnen! Nu Argentinië in mootjes hakken!!!
Opgepast voor listige man met lange vingers : boekendief
Vandaag hoorde ik van iemand die regelmatig meewerkt aan een boekenveiling dat ze weer een en ander meemaakte heel kortelings (héél onlangs dus...). Voor elke veiling is er altijd een tentoonstelling van de te veilen stukken. Soms bestaan de loten uit één enkel boek, meestal duurdere en belangrijke werken. Soms ook gaat het om loten met verschillende boeken. Dan is het opletten geblazen. De catalogus vermeldt meestal alle boeken apart, en dan is er weinig kans tot problemen. Maar als er geen beschrijving is met elke boektitel dient er opgelet te worden. Soms worden er hele dozen ineens geveild, die dozen staan jammer genoeg tegen elkaar en je moet niet veel verbeelding hebben wat er dan kan gebeuren als er snoodaards over de vloer komen...
In dit geval betrof het een twintigtal loten met een heel variabele inhoud : zowel oude etsen, archiefstukken, foto's, litho's e.a. zaken. Sommige bezoekers doen de moeite om elk lot aandachtig te bestuderen... maar dat doe je best op het einde van de tentoonstelling! Dan kan er niet meer geprutst worden met de inhoud van de afzonderlijke loten. En daarom dient er ook constant toezicht gehouden te worden om snoodaards elke zin tot fraude te ontnemen! Maar (héél) onlangs wist een snoodaard dus toch zaken uit de ene map in de andere te stoppen. Alles wat interessant bleek voor hem haalde hij uit verscheidene mappen en verstopte die in één andere map, om dan tijdens de veiling enkel op dàt lot te bieden en al de mooiste zaken mee te pikken (...).
Gelukkig was de man/vrouw van dienst op de hoogte van de capriolen van die snoodaard, immers een paar jaar geleden had die al een boek gepikt in de veilingzaal. Een boek dat niet verkocht was en dus terug zou gaan naar de rechtmatige eigenaar. Maar de snoodaard kon zijn poten dus niet thuishouden en pikte het kleinood mee. En - het lef!!!! - een weekje later presenteerde hij het op de rommelmarkt te Brugge, waar de diefstal dan ontdekt werd. Gelukkig voor hem toonde de veilinghouder zich uiterst mild en kwam de dief er van af met de schattingsprijs uit de catalogus te betalen.
Moest ik veilinghouder zijn dan kreeg hij van mij verbod om nog één poot binnen te zetten in mijn veilingzaal... hijzelf en zijn personeel zouden er mee gebaat zijn denk ik. De snoodaard weet alvast dat hij bij mij geen zulke fratsen moet uithalen, in mijn winkel is hij persona non grata ... en dat weet hij héél goed!
Voetbal is niet echt mijn ding. Ik vind het pure commerce. Een ploeg speelt goed als het goeie spelers heeft en vooral... als er veel geld ter beschikking is, dan kan men de beste spelers binnenhalen.
Persoonlijk vind ik het voetbal één grote waardeloze sport : volwassen mannen die dag in dag uit achter een stuk leer lopen...
Omdat ik echter toch benieuwd ben wat onze Belgische voetballers uitspoken op het wereldkampioenschap heb ik me voor elke wedstrijd van de Belgen vrijgemaakt... Tv aanzetten en dan proberen wakker te blijven. Me ergeren omdat er niets te beleven valt. Blijkbaar hebben die krabbers veel te veel centen al op hun bankrekening en hoeven ze zich niet dood te werken... Maar op het einde ben ik dan toch telkens blij en ook wel fier dat de Belgen tot nu toe elke keer wonnen!
Tijdens de eerste wedstrijd zat ik in de wagen en kon enkel horen hoe traag en slecht de Belgen speelden. De wedstrijd tegen de Algerijnen was nog saaier, ik had nu beeld en klank en na tien minuten begon ik allerlei huishoudelijke karweitjes op te knappen : de afwas doen, de was, een dweiltje gooien... Dan de frigo plunderen en de innerlijke mens versterken. En dan weer blij met de overwinning. Maar gisteren was er eindelijk animatie, maar dan in de negatieve zin! Ongelooflijk hoe agressief die Koreaantjes zijn! Die nijd van vijftig jaar geleden (Koreaanse oorlog) zit er nog héél sterk in. Moesten ze kunnen dan zouden ze de grasmat ondertunnelen en de tegenstanders op de meest onverwachte momenten aanvallen vanuit de ondergrond. Maar dit konden ze niet maken natuurlijk!!! Letterlijk niet en evenmin figuurlijk... Dan maar krijgertje spelen in het open veld, de 'vijand' bekampen met alle mogelijke middelen : trekken en duwen, mekaar in het gras doen bijten, onze Belgen bespringen... en steeds met die ondoorgrondelijke blik in de ogen. Ook de koreaantjes in de tribune kijken onbewogen toe, met een soort gemene moordblik... Het moet gezegd worden dat de Koreanen heel vlugge kereltjes zijn, na een tijdje vreesde ik dat ze onze mannen zouden uitputten en dan zouden kunnen scoren. Gelukkig bleken onze gasten goed getraind. Eentje kreeg een rode kaart, spijtig maar rechtvaardig... Maar ik snap niet hoe die Koreanen niet meermaals eenzelfde rode kaart kregen... Misschien had de scheidsrechter medelijden met die arme kleine spleetoogjes? God weet het. Gelukkig dat de keeper zijn werk meer dan behoorlijk deed, prachtkerel! Deze wedstrijd was dus al heel wat spannender dan de voorgaande en ik begon in de sfeer te komen. Groot was ook mijn vreugde toen we scoorden!
Ik denk ook wel dat we zullen winnen tegen de Amerikanen. Van voetbal ken ik niets maar volgens mij redden we het wel als de keeper goed blijft werken, wij ons eigen doel heel goed blijven verdedigen en af en toe een aanval wagen naar het andere doel. Afwachten dus!
