Er komt geen einde aan al die antiekbeurzen, en er komt vooral geen einde aan het betalen om te mogen deelnemen aan al die evenementen. En moest ik iedere keer goed verkopen, dan zou ik ook niet klagen, maar het laatste jaar waren de beurzen niet echt denderend voor mij. Keer op keer weer zwoegen en knokken om wat geld in het laatje te krijgen en bijna elke keer het deksel op de neus krijgen... neen echt leuk was het meestal niet. Maar als ik niet 'buiten kom' gebeurt er helemaal niets he... Dat zullen sommigen heel goed geweten hebben en ik doel daarbij oa op een bepaalde leegaard die ook antiquairtje wil spelen en die denkt dat de gebraden kiekens binnen zullen vliegen...
Ik dus naar Den Bosch, eigenlijk naar Rosmalen, in Autotron, een beursgebouw waar vroeger een oldtimermuseum was. Reeds voor de derde maal nu. Zoals de vorige edities was de zaal weer heel stemmig, vloeren en wanden mooi bekleed, plaatsen om te chillen, wijn te proeven, koffietjes te drinken, 'Bossche bollen' te degusteren, een lichte of zwaardere maaltijd te gebruiken...
Enige schaduw over deze beurs : een andere antiekbeurs te Breda, op precies dezelde dagen... Geen mens die er wat van snapt : waarom zoveel geld en energie verspillen door op eenzelfde ogenblik , twéé antiekbeurzen te organiseren, op een afstand van enkele tientallen kilometers van elkaar... Vroeger was er enkel een beurs te Breda, later verhuisde die naar de Brabanthallen in Den Bosch. Plots waren enkele mecontenten en een aantal Amsterdammers op het 'lumineuze' idee gekomen om zich af te splitsen en een nieuwe beurs te starten in Utrecht, en nu is die beurs van Utrecht verhuisd naar Breda. In Breda koos men er voor om een groot tentenkamp op te slaan op een plein... wat een verspilling van energie en centen, wat kost dat immers niet? In Rosmalen is er plaats genoeg om iedereen onder één dak samen te brengen, door samen te werken zou er veel geld bespaard kunnen worden, ik denk dan nog maar alleen aan het voeren van publiciteit... En dan zou de deelnameprijs voor de exposanten gevoelig verlaagd kunnen worden.... Maar neen dus... spijtig! Met het gevaar dat beide beurzen zware schade ondervinden... maar ik meen dat Rosmalen zeker de kop boven water houdt!
De opening brengt heel wat bezoekers mee maar toch wat minder dan de vorige jaren. Reden is natuurlijk dat ook die andere beurs op dezelfde uren haar deuren opent... Zondag, de tweede dag, is het zonnetje nergens meer te zien en komt er veel meer volk.
Opvallend is dat er veel geïnteresseerde mensen langskomen, iedereen is welgezind en wil info over de te koop gestelde voorwerpen, dat stemt me alvast heel hoopvol en ik mag een mooi stuk overhandigen aan mensen van nabij Amsterdam.
Ook de derde dag mag ik een nieuwe klant verwelkomen, stilaan mag ik constateren dat ik mijn standgeld intussen zowat terugverdiend heb...
Sinds ik door omstandigheden (...) in Brugge ben komen wonen had ik slechts enkele jaren tvdistributie. En dan nog... Ik betaalde wel voor die aansluiting maar ongeduldig en onhandig als ik ben slaagde ik er nooit in werkelijk ook maar één minuut echt tv te kijken. Geen groot probleem eigenlijk want ik heb een grote collectie films liggen en heb andere hobby's genoeg om me nooit hoeven te vervelen. Na enkele jaren beëindigde ik mijn abonnement. Sinds een paar weken echter maakte ik gebruik van een speciale actie van Belgacom : gratis installatie van heel dat spel... en zo kan ik nu genieten van mijn nieuwe tv die ik al een jaar geleden kocht.
Veel interessants is er echter niet te zien. Het nieuws ja ok, en dan soms een filmpje. Net ontdekte ik ook hoe ik Focus, de plaatselijke zender, kon bekijken. Interessant maar één van de eerste koppen die ik ontwaarde was er eentje van een nozem die me niet al te sympathiek overkomt. Aanvankelijk toffe gast, die veel afweet van WO I, maar gaandeweg leerde ik hem kennen als een lispelende spugende fanatieke verzamelaar die overal voor je neus springt op beurzen allerlei... met zijn elleboogjes werkt en door weinigen in het verzamelaarswerdeldje graag gezien is door zijn agressieve gedrag.
Hij weet altijd alles beter, en zijn muletje kleurt rood en blauw als hij opgewonden wordt. Zijn gezicht doet me denken aan het hoofd van een bepaalde viervoeter, van dat soort waarvan er héél veel rondlopen in Wingene... 't is trouwens in Wingene op de rommelmarkt dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met zijn onhebbelijk gedrag. Toen pikte hij mijn standplaats in, het mooiste plaatsje van de hele markt. Uit protest wilde ik toen niet meer deelnemen aan die prutsersmarkt, hoezeer men zich ook verontschuldigde!
Enkele jaren geleden was vriend en vijand verbaasd toen hij plots opstapte (of was het van 'moeten'?) in zijn functie van ... Veel van zijn huidige en vroegere medewerkers waren overgelukkig toen, het waarom hiervan kan ik wel raden! Maar intussen heeft hij weer een ander droomjobtje gevonden en duikt zijn ... nog steeds op in allerlei reportages over WOI. Dus ook vandaag, pfft, dan maar gezapt om iets mooiers te zien!
Op Eurantica komt er veel bezoek, heel veel bezoek, en helaas zijn er ook altijd van die rare typen die er in slagen binnen te glippen en de standhouders het leven zuur maken...
Omdat het tijdens de week altijd heel kalm is maakte ik me traditiegetrouw klaar om op een zo onopvallend mogelijke wijze een oogje dicht te doen... met het risico natuurlijk om dan 's nachts te kampen te krijgen met slaapproblemen... je kan natuurlijk niet én overdag slapen én tijdens de nacht blijven slapen... Net had ik me behaaglijk in mijn zetel geïnstalleerd toen een collega me liet weten dat er een uiterst verdacht sujet rondliep, een verdacht figuur die misschien minder eerzame bedoelingen had dan wat wij doorgaans van onze bezoekers verwachten...
Wat later twee smsjes met dezelfde boodschap, heel vreemd allemaal, en ik was benieuwd over wie het hier ging. Dus zocht ik een strategisch plaatsje op, een plaats waar ik mogelijk verdacht volk meteen zou op kunnen merken, het bezoek kon van twee kanten komen.
En plots... ja daar zag ik het mormel behoedzaam naderen, met een voorzichtige pas als van een dief die traag met de ogen alle spullen bekijkt, nadenkend over wat hij zou kunnen jatten... Gravend in mijn geheugen doemde vaag het beeld op van een man die ooit het rechte pad bewandelde maar door zucht naar geld en roem van dit pad afgeweken was. En sindsdien rusteloos ronddoolde als de wandelende jood...
Zo onopvallend mogelijk maakte ik me uit de voeten, sloop mijn stand in en doofde alle lichten... Dit trok natuurlijk meteen de aandacht van heel wat bezoekers en na een paar tellen stonden er twee a drie rijen mensen voor mijn stand te drummen om te kijken wat er wel gebeurd kon zijn... Ik stond intussen onbeweeglijk helemaal achteraan in mijn stand. Geroezemoes allom dat aanzwelde tot luid 'gekwetter', leuk! Reacties als : Kijk daar, die man deed het licht uit, waarom eigenlijk? En hij staat daar achteraan te kijken naar ons! Of is het een van zijn heiligenbeelden? (in het donker begon ik te glimmen van trots na dit complimentje!) Denkt hij zo te kunnen verkopen? Is de 'plong' gesprongen? En veel commentaar ook in het Frans natuurlijk want laat ons niet vergeten dat in Brussel niet enkel Vlamingen wonen...
Als een sluwe tijger naderde de de ongenode gast mijn stand, ik hield hem nauwlettend in het oog, klaar om in te grijpen moest hij met zijn lange vingers een 'slag willen slaan'... Maar het mormel bleef achter de rijen mensen toekijken, even met één oog de naam van de exposant lezend op de fries boven de stand en dan met half toegeknepen oogjes starend in het duister... Plots kreeg hij me in het vizier en leek eventjes schrikken... Mijn pret kon haast niet op en ik bleef onbewogen afwachten. Dan vertrok hij eindelijk. Wat verder zag ik iemand van de security en ik sprak deze man aan om hem te vragen een oogje in het zeil te houden. En of hij dat sujet misschien onopvallend in het oog wilde houden omdat hij me nogal verdacht leek. De bewakingsman trok zijn das recht en bleef de verdachte volgen tijdens zijn verder bezoek. Na een uurtje kwam hij zeggen dat we gerust mochten zijn want het heerschap had het beursgebouw eindelijk verlaten. Ik beloonde hem met een flinke fooi want ik was opgelucht dat het 'gevaar' geweken was.
Van een andere bezoeker hoorde ik dat de man écht aan lager wal geraakt was, een broertje dood heeft aan werken, een serieus drankprobleem heeft en schijn-heilig leeft op kosten van zijn medeburgers.
Twee jaar geleden nam ik voor het eerst deel aan deze toch wel prestigieuze antiek- en kunstbeurs. Ik hield er een behoorlijke kater aan over en besliste niet meer aan deel te nemen. Maar toen ik de beurs vorig jaar bezocht en veel gratie vond in de vernieuwde opstelling kreeg ik er opnieuw zin in. Dus een tweede deelname nu, op hoop van zegen. De kostprijs was 'ietwat' gestegen : van 6000 euro in 2012 naar 8000 in 2014... hierin is begrepen : een heel kleine stand van 5 op 3 meter, de muurbekleding in stof, de vloerbekleding in tapijt, de belichting en twee grote glazen vitrinekasten. Peperduur dus maar ik hoopte op een goede verkoop. Hoop doet leven dus!
Het opstellen van mijn stand begon heel vlot, plaats genoeg om te parkeren vlakbij mijn standplaats, de auto vlug leegmaken en alles een plaatsje geven. Daags nadien nog een vracht meegebracht om stand af te werken, ook een stofzuiger meegebracht om tijdens de beurs het tapijt proper te houden. Maar tijdens deze opbouwdag kwamen er plots een paar honderd collega's toegesneld, benieuwd of ze in preview koopjes konden doen. Heel leuk allemaal maar de ervaring leert dat er dan niet echt veel verhandeld wordt en spoedig sloot ik mijn stand af voor alle bezoek zodat ik rustig en vlot verder kon werken. En het werd avond en ik zag dat het goed was...
Daags nadien, op woensdag, was er keuring. Een groot team van experten kwam een kijkje nemen op de standen om te waken over een hoogwaardige kwaliteit van de tentoongestelde voorwerpen. De standhouders mochten dan niet aanwezig zijn zodat de experts ongestoord hun werk konden doen. 's Avonds dan was er de voor-voor-opening. Enkel op invitatie en ook voor de 'mannen' van de Fortis, sponsoren van deze event. Elke standhouder kreeg een vijftiental uitnodigingen om te geven aan speciale gasten. Kostprijs : 750 euro, een hele smak geld dus! Maar de receptie mocht er wezen : tientallen malen werden alle gasten getracteerd op heel lekkere soepjes, voorgerechtjes, hapjes, dessertjes en drankjes allerlei. Wat door iedereen fel geaprecieerd werd. Maar verkopen... neen dat zat er niet in, helaas.
Op donderdag de voor-opening. Weer massa's volk maar geen kopers...
Vrijdag de 'opening' : massa's volk opnieuw, veel mensen die interesse toonden voor vanalles en nog wat. Interessante gesprekken. Vrienden op bezoek. Veel mensen die me herkennen van andere beurzen (Namen, Luxemburg, Hasselt, Spa, Rosmalen, enz...). Leuk... maar... nog steeds geen verkoop!
(wordt vervolgd : een 'rare klant' op de beurs!)
Het weekend daarop opnieuw veel volk maar ... je raadt het al... nog altijd geen pingping.
Dan enkele rustige dagen, tijd voor babbeltjes met buren-standhouders en ander collega's, zelfs tijd om zélf eens een wandelingetje te doen langs de andere standen.
De keizer van China in Brugge, of beter gezegd de president
Een dag of vijf geleden hoorde ik dat de president van China naar Brugge zou komen... op dinsdag de eerste april... de link met een flauwe aprilgrap was natuurlijk rap gelegd! Alsof er hier in Brugge nog niet genoeg Chinezen rondlopen!!!! Je kan er elke dag opnieuw heel de Grote Markt én de Burg mee plaveien!!! Ze zijn meestal in grote bendes op toer : in anderhalf uur héél Brugge bekijken én natuurlijk alles fotograferen en filmen... De media verzekerden echter dat die grote Chinees werkelijk van plan was om naar Brugge te komen en om er zeker van te zijn dat het waar was besloot ik om mijn vrije dag op te offeren : winkel opendoen en op Burg Chinezen gaan spotten....
Toen ik rond de middag de inwendige mens wou versterken doken er nogal wat problemen op : het stadscentrum was hermetisch afgesloten door vele honderden agenten, militaire politie en talloze mannen in burger... Ik wilde eigenlijk eerst naar mijn winkel maar een van die flikken zei me dat ik twee kilometer om moest lopen, via Philipstockstraat, Hoogstraat, Meestraat, Predikherenstraat en Wollestraat! Ik antwoordde hem dat ik wel via Christus-Koning, St-Andries en St-Michiels... Eerst dus restaurantje gezocht, met hoop dat die meeneemchinees de pist in zou zijn tegen dat ik gedaan had met eten. Maar neen dus, die Chinees bleef dus plakken : etentje in Provinciaal Hof met het koningspaar, ministers, burgemeester enz. ze waren daar aan tafel met zo'n 130 personen. Na een lange wandeling kon ik mijn winkel bereiken, maar doordat de uitgang van de galerij aan de zijde van de Burg afgesloten was zag ik weinig volk passeren dus ik ook naar de Burg. Daar waren heel wat koningsfans verzameld, ze zaten daar te drummen dat het geen naam had, een paar tachtigplussers maakten van hun tak dat ze gehandicapt waren en recht hadden op de beste plaatsjes... Tja, wat doe je dan hé? Jawel, letterlijk een stap achteruit zetten. Een hele hoop Chinezen toonde zich buitengewoon opgewonden en maakten de hele tijd foto's van al wat bewoog...
Plots was er beweging onder de boompjes op de Burg : Quick en Flupke, Mathilde en haar Filip dus. Mathilde in het roodste socialistenrood dat je je kon indenken. Filip met grijze haren, beminnelijk lachend... En dan die Chinees met zijn madam. De twee madammen werden naar een schavot, ik bedoel podium geleid. Daar stonden ze gezellig te tetteren en zwaaien naar het publiek. Ondertussen werd een mooi deuntje geblazen door de militaire (?) muziekkapel en monsterden Flupke en de Chinees de 'troepen' : een zestigtal para's met blauwe muts en vervaarlijke geweren. Dan bestegen ze het schavotje en stonden ze met zijn vieren te blinken... en plots was het feestje gedaan : de para's trapten het af, dan het muziek en dan de Chinees en onze Filip. Aan de ingang van het galerijtje stond iedereen zich te verdringen om toch maar een glimp op te vangen van die grote meneren. Een dame van in de tachtig begon met te bedreigen : ik moest mijn mond beginnen houden en geen commentaar meer geven... Ze balde haar vuisten en ik kon geen kant uit, wat doe je als een tachtiger jou te lijf wil gaan? Ik gaf haar dus een flinke duw zodat ze meteen een meter dichter van het 'spektakel' stond, iedereen tevreden dus!
Antiekbeurs Doornik (3) : Haute cuisine in Doornik
Dat eten in de Walen vaak degoutant is weten we al langer... Nergens is het beter eten dan bij ons in Vlaanderen (op sommige plaatsen althans). Gij mij maar eenvoudige goeie boerenkost : een goeie entrecôte met lekkere groeten en gewone aardapelen!!!
Tijdens de drie dagen 'antiek'beurs in Doornik mocht - lees : moest - ik genieten van de échte Waalse keuken! Aangezien ik de eerste twee dagen geen tijd had om zelf eten bij te halen was ik veroordeeld (gedoemd?) om te proeven van de plaatselijke 'gastronomie'! Ongelooflijk hoe men hier met de voeten van de klanten speelt, het gebrek aan respect voor de klant is schrijnend!
Aangezien ik niet ver van de 'cafetaria' stond met mijn 'kraam' kon ik de activiteiten van de chefkok (!) goed in de smiezen houden. Een nogal jonge corpulente snordragende gast komt een uurtje voor de middag met een grote emmer 'fijne vleeswaren' naar een oude metalen bakplaat. Een grote vieze plastieken witte emmer van 20 liter, boordevol voorgebakken worsten en hanburgers en andere vleesprodukten. Met een schraper maakt hij de decennia oud vieze metalen bakplaat wat schoon en stapelt er zijn hele emmer worsten op. Een niet écht lekkere geur verspreidt zich over een groot deel van de zaal, hij is de boel aan het opwarmen. Een paar jaar geleden kon je hier echt lekker smullen : lekkere braadworsten met sausjes en gebakken uienringen, alles samen een heerlijke geur verspreidend. Nu echter spreek ik liever van een vieze walm... Omdat ik écht honger heb besluit ik toch maar iets te bestellen maar eerst af tte wachten om te zien wat anderen eten en of het lekker is of niet. Sausjes zijn er nauwelijks en gebakken uiten al helemaal niet, die worden nu vervangen door gedroogde uien...
Wanneer de worsten de deur uit zijn bakt het ventje wafels...
Iets over de deelnemers nu. Dus meestal dezelfden die op dezelfde plaats staan drie keer op een jaar. Meestal zestig- of zeventigplussers die nog 'wat' bijklussen of jongeren die nog wat 'achter hun uren' werken. Vooral de gepensioneerden hebben een héél ruim aanbod, niet echt mensen die nog wat oude spulletjes op de markt brengen maar een heuse winkel runnen met soms meer spullen dan iemand die professioneel standhouder is... Eigenlijk allemaal ten nadele van de échte belastingen- en btwbetalende handelaar... sommigen echte moeten bijklussen anders komen ze niet rond en kunnen ze niet driemaal per jaar mooie reizen maken en zo... Maar goed, de meesten ken ik redelijk goed en het zijn vriendelijke mensen nietwaar. Ik zie ook enkele échte handelaars die het niet makkelijk hebben om het hoofd boven water te houden...
Bij de opening is er naar gewoonte weinig volk, alhoewel het buiten slecht weer is en er normaal gezien dan méér volk komt naar de 'binnenmarkt'. Ze hebben allemaal niets nodig, ze komen gewoon maar kijken. Intussen kijk ik wat rond bij de buren. Aan de overkant staat een stokoud madamtje, ze moet de tachtig al lang voorbij zijn. Ze heeft een grote stand met bidprentjes, postkaarten, allerlei papieren documenten, maar alles zonder veel waarde. Ze heeft wel heel wat vaste klanten en als je je durft vertonen aan haar stand komt ze gezellig bij je staan en babbelt zo hartelijk op je in dat je niet durft weggaan zonder een of andere prul te kopen, alhoewel haar prullen veel geld kosten, ongelooflijk hoe duur dat mens dikwijls is voor zaken die een ander in de prullenmand gooit. Met haar wat medelijdenwekkende rimpelgezichtje lacht ze zo ontwapenend, zo vriendelijk, dat je echt niet kan weglopen zonder iets te kopen... Ze lacht dan heel zuinig en minzaam... de goedheid zelve zou je denken maar zeker weten dat ze telkens weer aan je centen zit! Ditmaal had ze een kleinzoon mee, ene student die ergens in een Franse kolonie woont maar af en toe bij zijn grootmoeder op vakantie komt, als ik me niet vergis woont hij in 'La Reunion' of zo. Een vriendelijke gast maar als negentienjarige verveel je je natuurlijk dood op zo'n markt, gelukkig kon hij de hele tijd smsjes verzenden... zijn oma keek af en toe afkeurend maar niets kon hem van zijn bezigheden afhouden. En intussen maar gebakjes en taarten eten, het lieve dametje doet niet liever dan allerlei gebakjes fabriceren... ze had zo veel van dat spul mee dat ze het zelf niet 'meester konden', en zo bracht ze regelmatig cake en allerlei gebak naar mij. Niet slecht maar ook niet superlekker en allemaal zo'n droog spul he! Op de duur gooide ik die rommel in een grote plastic zak onder tafel.
Achter mij een Waalse chi-chi madam die binnenkort naar Zuid-Frankrijk wil gaan wonen en nu haar boeltje uitverkoopt. Haar man staat wat verder, eveneens met een groot 'kraam', blijkbaar ook een plaats die ze gratis kregen... Naast mij een klein ventje, een zogezegde handelaar uit de buurt van Doornik, hij verkoopt allerlei halfantieke kasten, althans dat probeert hij... Peperduur : meubels die je op een veiling voor 20 euro kan kopen kosten hier 600 eurootjes... ook veel vals materiaal. Vooral een quasi nieuw stenen Mariabeeldje stoort me wat, hij verkoopt het nieuwe stuk als iets wat meer dan tweehonderd jaar oud zou zijn... pure oplichterij! Na vijf jaar volhardt hij in de boosheid, steeds weer dist hij een sterk verhaal op : het beeldje zou hij gered hebben uit een heel oude Mariakapel die afgebroken werd...
Intussen ontpopt het oude dametjes aan de overkant zich als een échte antiquair. Een soort clochard komt haar een beeldje van de H. Barbara verkopen, een mooi gipsen beeldje weliswaar maar de waarde daarvan is gering. Blinkend van contentement plaatste ze het midden haar stand, vlak voor mijn neus, met de verwachting natuurlijk dat ik onmiddellijk opveer en haar de oren van het hoofd zaag om het beeldje van haar te mogen kopen. Ik reageer echter niet. Daarop verlaat ze haar stand en koopt ze wat verder een grote oude glazen stolp. Dan stopt ze dat beeld onder die stolp en hangt ze er een prijskaartje aan : 300 euro! Waarde is nauwelijks 80 euro en ik denk bij mezelf dat ze jaren zal mogen rondzeulen met haar Barbara. Maar nog geen uur later verkoopt ze dat spel voor ... jawel, 300 euro! Aan mensen die een tentoonstelling willen houden over de brandweer in Doornik en de H. Barbare is de patrones van de brandweer... ongelooflijk!
Wanneer even later hetzelde dametje aan mijn stand komt en de prijs vraagt van een oude biscuit 'zwart' Onzelievevrouwebeeldje (OLV van Halle) en ik twintig euro vraag, krult haar neus en begint ze me uit te maken 'voor rotte vis', ik draai me om want ik wil geen 'lelijke dingen' zeggen...
Twee lelijk besnorde grijsaards vragen me of ik schilderijen verkoop alhoewel ze héél goed kunnen zien dat ik dat niet meeheb. Het is precies een tweeling en ik hoor van andere exposanten dat ze alle veilingen afdweilen en er alle goedkope schilderijen opkopen. En inderdaad, ik zie hen de hele tijd door passeren met allerlei lelijke 'schilderwerken'. Ook komen er enkele 'barbaren' langs, gespecialiseerd in het molesteren van boeken. Wanneer ik hen vriendelijk vraag om mijn boeken met twee handen vast te houden, kijken ze me woedend aan. Voor de zoveelste keer merk ik op dat er 'vodden van komen' als ze mijn boeken niet voorzichtig behandelen.
Enkele dagen geleden was er weer antiekbeurs in Doornik, vroeger gekend als een heel interessante beurs met veel mooie en waardevolle antiek. Vandaag echter, sinds enkele jaren al, is deze beurs verworden tot een mooie brocantemarkt. Ik nam vroeger al meedere malen deel aan deze beurs, maar meestal zonder al te veel succes... en telkens was ik bovendien een héél weekend kwijt, een heel weekend dat ik niet in de winkel kon zijn. Dus negatief in dubbele zin : tijd verspillen op een eerder waardeloze beurs én klanten verliezen door mijn winkel niet te openen.
Na enkele beurzen overgeslagen te hebben besloot ik toch weer deel te nemen daar ik een tachtigtal oude kadasterkaarten van de streek van Doornik terugvond, dus ideaal om op deze beurs te verkopen! De stand opstellen kon reeds op donderdag maar ik vond het al welletjes om drie dagen op te offeren en arriveerde dus pas vrijdagmorgen, drievierden van de standen was al opgebouwd, op het eerste gezicht de 'vaste collectie', dus dezelfde standhouders als altijd met dezelfde brocante als altijd. Eigenlijk verdween mijn hoop op een succesvolle beurs al voor ik ook maar één iets had uitgepakt maar ja, ik had nu betaald en ik zou er maar het beste van proberen te maken.
Eerst de Poppkaarten, de kadasterkaarten dus, uitpakken : de kaarten van Doornik, Ath, Lessen en die van vele kleine dorpjes waaronder een aantal gelegen aan de Schelde. Een indrukwekkende collectie eigenlijk, waarvoor ik veel plaats nodig zou hebben om alles ordentelijk uit te stallen voor het publiek dat binnen enkele uren zou arriveren. Gelukkig (!) was een standhoudster die vlak naast mij zou staan ziek geworden... en kon ik haar plaats gratis er bij nemen, zonder bijkomende kosten. In de zaal is het ijskoud, de verwarming aanzetten terwijl de grote poorten geopend zijn om de standhouders binnen te laten zou trouwens zinloos zijn. Tijdens de opstelling van de standen mogen enkel de exposanten zélf binnen wat eigenlijk normaal is. Zo kan je als standhouder voor de opening al eens rondsnuffelen en eventueel interessante zaken vinden. Eens iedereen binnen mag moet je immers aan je eigen stand blijven. Maar er zijn natuurlijk altijd van die slimmeriken die al binnenglippen voor de opening, oa een soort antiquair die vroeger een zaak in Brugge had, maar de pacht niet meer kon betalen en uiteindelijk verhuisde naar een dorp waar er veel meer varkens wonen dan mensen (en voor alle duidelijkheid : ik heb het hier dus niet over Diksmuide he!). In zijn nieuwe winkel hoopt hij minder centen uit te geven voor zijn huur, maar of hij méér volk zal zien in die varkensgemeente is nog de vraag!!! Met zijn veel oudere vrouw was hij er dus weer in geslaagd om vooraf al een kijkje te komen nemen... Deze vrouw bezorgde hem vroeger chronische koppijn door haar gezeur maar nu zegt ze geen gebenedijd woord meer. Beeld zonder klankt dus, tja, wat was nu het beste he? Klappen of zwijgen? Ik vermoed dat zwijgen draagbaarder is dan dat 'klappen' van haar... Op verschillende standen werd hij weggejaagd omdat hij de kwalijke gewoonte heeft mensen af te blaffen en te 'affronteren' alsof enkel hijzelf iets af kent van zilver. Ook wordt hij graag aangesproken met 'meneer'!!! Misschien moet ik eens nagaan hoe ik dat heerschap kan buiten de zaal houden tot aan het ogenblik dat de beurs opengaat voor iedereen. Iets dat ik zeker wil regelen te meer hi me enkele maanden een gemene loer draaide...
Een andere 'indringer' stuurde ditmaal zijn kat, hij is afkomstig van de Westhoek, glipt binnen via het 'restaurant' en kan zo gewoonlijk een paar uurtjes voor de opening al een rondje doen. Maar nu was hij in geen velden te bekennen, blijkbaar hebben de organisatoren dat ontdekt en hem zijn lesje gespeld.
De standhouders zijn dus telkens weer dezelfden. Nieuwe standhouders komen er nauwelijks bij en de echte antiquairs sturen hun kat, misschien moet ik hier ook wel wegblijven, maar ja, een mens moet iets doen om zijn kost te verdienen he... (wordt vervolgd)
Een schrikkelijk lelijk karwaat van een vrouwmens in de Westhoek heeft onlangs het 'affront van haar leven' gekregen van de man waarvan ze de bijzit is. God weet hoe dit afzichtelijk monster de rijke boer voor zich heeft gewonnen, God alleen weet ook waarom deze boertige man - alom gekend als een zeer luizig en sluw sujet - voor dit wangedrocht zijn mooie liefhebbende vrouw 'buitengekareld' heeft...
Deze boertige vent, die op bepaalde plaatsen bij hoog en laag beweert enkel watertjes en koffietjes en fruitsapjes te drinken tijdens zijn veelvuldig cafébezoeken, zuipt er namelijk op los... Dat was zo al lang voor hij trouwde, dat was zo op de dag voor, van en na zijn huwelijk, dat was tijdens zijn huwelijk en dat was nog altijd zo nadat hij zijn trouwe echtgenote buitengooide op de meest onmenselijke wijze. Nu hij een bijzit heeft, dat gemene vrouwspersoon, dat secreet hierboven reeds vermeld, is dit niet anders.
Alhoewel dit 'secreet' geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, kan ze haar 'aanhouder' niet op het 'rechte pad' (terug)brengen. En om haar doel te bereiken schuwt ze geen enkel middel... ze heeft immers zelf al een 'zwaar verleden' achter de rug, ze meent dat ze elke man de baas kan! Een lief gezichtje 'trekken' kan niet in haar geval, ze is immers zo lelijk als de nacht. Dus dan maar naar de grote middelen gegrepen om haar slag thuis te slaan, dus om voor eens en voor goed een einde te maken aan de escapades van haar b(o)ertje! Neen, ze grijpt niet naar rattenvergift of zo, neen ze wil een oude en beproefde methode aanwenden... Dus wacht ze haar vent op achter de deur, gewapend met een oude bezem!!! Ze wil hem een flinke rammeling verkopen want stomdronken als hij is zal hij haar toch niet herkennen, daarvan is ze stellig overtuigd!!!
En wat er verder gebeurde??? De straalbezopen echtbreker prutst met zijn sleutel de voordeur open en wanneer hij achter de deur een lelijk monster met haar bezem ziet afkomen roept hij uit : ewel lelijke duven, zie nog ant kuuschen of vlieg je nog entwoar naar toe? En dat was dan meteen het einde van een sprookje dat nu toch wel langer had geduurd dan velen hadden gedacht...
Als deze vertelling écht gebeurd is zou ik graag vernemen over wie het hier gaat!!! Iemand een idee?
En ik heb het hier uiteraard niet over die luie pilaarbijter die altijd zo hoog van de toren blaast maar uiteindelijk zijn kerk zal moeten verlaten wegens luiheid en hoogmoed en mislukte weerwraak...
Nee het gaat hier over de 'boot der traagheid'! Dat traag vlottend vehikel dat op de Damse Vaart tussen Damme en Brugge vaart. Die boot vaart zodanig traag en zie je zodanig weinig dat het me niet eens was opgevallen dat dat spel een hele tijd uit de vaart werd genomen (letterlijk en figuurlijk) om het wat op te kalefateren...
Kwatongen beweren wel eens dat het een volle week duurt om van Damme naar Brugge te varen of omgekeerd, met dien verstande dat dit enkel mogelijk is als er geen wind op kop is, anders wordt er eenvoudigweg niet uitgevaren... Niet te verwonderen dus dat Damme op sterven na dood is... als je met de auto komt is er meestal geen plaats of je moet betalen och here om in zo'n godverlaten stadje ter parkeren... of je moet een heel eind wandelen als je op een gratis parkeerplaats wil staan. Vele horecazaken sloten de laatste tijd, in sommige zaken die wél nog open zijn is het eten niet te vreten - nog volgens bepaalde kwatongen he - of zijn ze niet vaak open... De laatste tijd vielen er twee antiquaren weg, eerst Paul Verstraete en nu Eduard 'de Fransman'... En het openbaar vervoer is niet veel soeps.
Gelukkig dat ik - figuurlijk dan toch - enkele keren de boot afhield wanneer mij voorgesteld werd om mijn zaak van Brugge naar Damme over te brengen. Eerst was er de oude pastorie maar daar moest dan wel een lokaal vrijgehouden worden voor het vergaderen van de kerkfabriek, dan een grote horecazaak die te huur werd gesteld maar de prijs lag nogal hoog, en dan nog een grote feestzaal maar ook daar lag de vraagprijs nogal hoog. Bovendien waren er letterlijk veel kosten aan dat 'oud kot' en is de eigenaar stokoud aan het worden zodat het lang niet zeker was hoe lang 'die leute' zou duren....
Dus blijf ik maar lekker in Brugge, het is daar al moeilijk genoeg om de eindjes aan elkaar te knopen!
Nu ja, schatten... mss wat overdreven natuurlijk maar voor wie bezig is met lokale geschiedenis en genealogie... En die zoals ik op zo'n enorme verzameling stoot... Ongelooflijk wat er in deze collectie opduikt!
In de vele tienduizenden stuks die ik de voorbije weken al onderzocht vond ik van alles, verzamelingen van honderden stuks van mensen die in eenzelfde dorp geboren werden, bv. al een 2000-tal uit Jabbeke. Denkelijk verkoop ik de prentjes per gemeente, dus de prentjes van mensen die in een zelfde dorp geboren of overleden zijn. Dat is de meest logische manier natuurlijk want vele verzamelaars zijn vooral geïnteresseerd in hun eigen gemeente. Ondertussen vond ik al een twintigtal prentjes van Eggewaartskapellenaars, waarvan ik de helft nog niet in bezit had. Ook een tiental Moenaerts waaronder mijn overgrootouders... En ik zoek tientallen familienamen ook voor andere verzamelaars en die zoeken dan ook voor mij... leuk!
Ook andere zaken vond ik tussen deze bidprentjes, oa alle rouwkaartjes die deze verzamelaarster kreeg toen haar man, een landbouwer in Varsenare, overleed. Ook familiefoto's en andere persoonlijke documenten waarmee ik uiteraard (noch letterlijk noch figuurlijk) te koop loop he. Een en ander heb ik verticaal geklasseerd want ik meen dat daar niemand zaken mee heeft, een beetje sereniteit en respect kan geen kwaad, nee toch?
Bidprentjes van twee ex-collega studiegenoten in het seminarie te Brugge : mijn klasgenoot Kurt Desmet die intussen bijna twintig jaar geleden verongelukte, en dat van Ghislain Delheye uit Jonkershove die wat eerder eveneens jammerlijk om het leven kwam, maar dan in Panama. Arme jongens, het waren allebei heel goede vrienden van mij en hun begravingen waren beide behorende tot de meest droevige dingen die ik mij herinner... En die arme families dan, dat onmenselijke verdriet... levenslang overmand zijn door onnoemelijk verdriet... Bidprentjes ook van vele jonge kinderen, verongelukt op straat, zelfmoorden, zelfs vliegtuigongelukken. De teksten op die 'zentjes' zijn telkens beklijvend, elke keer iemands kind...
Maar ook bidprentjes van honderdjarigen, waarin verhaald wordt over het lange leven van mensen, wat ze allemaal meemaakten : blije maar ook droevige zaken. Oorlogen, partner verliezen, ziekte enz. Maar ook de vele verdiensten worden graag dik in de verf gezet, en terecht ook! Of er wordt gesproken over de job die de overledene uitoefende : brandweerman, fabrieksarbeider, landbouwer, enz.
Het mooiste vind ik de vele positieve zaken die mijn over de overledene vertelt, over de doden geen kwaad dus... Kinderen die heel emotioneel getuigen over het leven van hun moeder, de totale zelfopoffering voor de eigen kroost, soms in heel moeilijke omstandigheden... Veel mooie gedichten en bezinningsteksten ook, de mooiste hou ik opzij voor de eigen collectie.
Eigenlijk een mee-valler van formaat voor mij. Vaak heb ik in de winkel 'stille' momenten, soms zie ik uren geen 'levende ziel' en dan kan ik me heel goed bezighouden met mijn aanwinst. En dat duurt nog wel enkele maanden... Hopelijk vind ik nog veel zaken voor mijn eigen verzameling en voor de collectie van andere verzamelaars.
De voorbije maanden kwamen verschillende jonge mannen om het leven door verdrinking in het Brugse, telkens jammerlijke ongelukken die konden vermeden worden, moesten hun vrienden hen niet alleen hebben laten gaan...
Vorige nacht was het spijtig genoeg weer zo ver : een jongeman van 24 reed in Koolkerke in de Damse Vaart, een politiepatrouille zag de koplampen branden onder het wateroppervlak en verwittigde onmiddellijk de brandweer die de jongen niet meer kon reanimeren.
Het zou om een wanhoopsdaad gaan... hoe diep moet je in de put zitten om zoiets te doen? Het is om ziek te worden als je zoiets hoort, die gast had nog een héél leven voor zich! Welke problemen kunnen op die leeftijd zo ernstig zijn dat je je van het leven beneemt daardoor? Daarom is het belangrijk dat iedereen iemand kent waar hij dag en nacht bij kan aankloppen voor als er schijnbaar onoverkomenlijke problemen zijn, er over praten kan al heel wat helpen. Ik denk nu aan die arme ouders en familie en vrienden... hopelijk vinden ze veel steun en troost bij elkaar, zo'n verlies is het ergste wat ouders kan overkomen.
Bidprentjes kijken : een paar duizend priesters en zusters...
Onlangs kon ik een mooie verzameling bidprentjes verwerven voor een heel zacht prijsje. Velen wisten dat deze collectie te koop werd aangeboden maar zoals gewoonlijk zweeg iedereen als vermoord, benieuwd wat de prijs zou zijn en indien die belachelijk laag zou zijn dan toeslaan... Enkele van die gasten zag ik enkele dagen tevoren en die klemden de kaken op elkaar, ik had dan ook de grootste lol toen ze vroegen of ik geen interessante zaken op het oog had... en ze met geen woord repten over dat uitzonderlijke aanbod van doodszantjes...
Maar geen probleem hoor, ik was heel goed op de hoogte, en daar iedereen 'van krommen aas gebaarde' vroegen ze me niet om die collectie eventueel samen aan te kopen of om aan hen de kans te laten die verzameling zelf te kopen... Dus alle vrijheid om mijn kans te wagen...
Via allerlei media vernam ik dat het om 1 000 000 (één miljoen) stuks ging. De collectie in het VVF (Vlaamse Vereniging voor Familiekunde) te Oostende kennende, waar er ook een klein miljoen liggen, en dan die te koop aangeboden collectie bekijkende, zag ik onmiddellijk dat het hier om beduidend minder zantjes ging... hooguit een half miljoentje, maar toch nog de moeite! Dit alles was afkomstig van een boerin die nogal gebeten was door verzamelwoede... De instelprijs was 50 euro maar klom al snel naar een getal met vier cijfers. Ik wachtte geduldig aan de telefoon tot al die liefhebbers in de veilingzaal hun vingertjes niet langer in de lucht hielden, ik hoorde dat er een twaalftal bieders waren. Dan deed ik nog een bod en ik had prijs!
Maanden dolle pret dus, ik verzamel zelf bidprentjes van de eigen familie, naamgenoten en eggewaartskapellenaren en zoutenaaienaren en priesters, zusters en andere religieuzen.
Daags na de veiling repte ik om alles op te halen, heel mijn Kangootje stapelde ik boordevol met blikken koekendozen, een zestigtal grote verzamelmappen en een paar tientallen bananendozen. Een verzamelaar vroeg me of ik dit alles voor me zelf zou houden en ik zei dat ik alles eerst wou bekijken en vroeg hem waar hij interesse in had. Ik noteerde de familienamen die hij verzamelt voor zijn genealogische opzoekingen en zijn adres. Zijn familienaam zei me eigenlijk niet veel maar na een weekje heb ik al een paar honderd naamgenootjes van hem opgesnord, ik hoop hem dan ook leuk te verrassen binnenkort.
Van vele dorpen in de buurt van Jabbeke, Varsenare, Oudenburg, ... vond ik honderden bidprentjes, netjes op familienaam gesorteerd. Ook een paar duizend priesters en zusters en paters en broeders, waaronder een paar Moenaert's en religieuzen uit de streek van Veurne. Blij natuurlijk! Verder ook een vierhonderd mensen van adel, zowat alles wat er moet bestaan in de streek rond Brugge van in de laatste 60 jaar, ook een paar heel oude exemplaren. Ook gesneuvelde soldaten uit eerste en tweede wereldoorlog, honderjarigen, burgemeesters, enz. allemaal onderwerpen die veel verzameld worden. Ook een hele map met bekende Vlamingen zoals acteurs, auteurs, kunstenaars, toondichters, ... Ook meer lugubere zaken zoals honderden bidprentjes van overleden kinderen en jongeren, verschrikkelijk allemaal. Ook van mensen die door ongelukken overleden : verkeersdoden, verdronken vissers, slachtoffers van vliegtuigrampen, enz. Dan een hele map met lachende mensen, zo dacht ik eerst, wat raar.... maar bij nader toezien waren het allemaal mensen met konijnentanden of zo, toch wel erg gestoord om zoiets te verzamelen... echt absurd! Het eerste wat ik deed was alles uit die map halen en al die prentjes tussen de andere stukken gestoken. Ik vind het niet erg kies om zo de zot te houden met de mensen, stel je voor dat mijn bezoekers zoiets opmerken...
Nu even enkele vondsten vermelden : bidprentjes van Paul Coeck, Ferdinand Vercnocke, Cyriel Verschaeve, Renaat Veremans, massa's bisschoppen (ook missiebisschoppen) en pausen, Karel Dubois, Djoos Utendaele, Gerard Walschap, Joris Minne, Eugeen Vansteenkiste, Armand Preud'homme, Paul Delvaux, enz. Een hoop grote Vlamingen zoals Cyriel Verschaeve, dokter Daels, Hugo Verriest... Hector Dezutter, een van de slachtoffers van de moorden van Beernem. Guido Gezelle en zijn ouders. Vele bidprentjes van missionarissen die vermoord werden omwille van hun geloof, die Chinezen hebben heel wat Scheutisten naar de andere wereld geholpen, een wreed volkje... Priesters en paters die legeraalmoezenier waren bij onze Vlaamse jongens aan het IJzerfront in WO I. Heel wat gebedenblaadjes voor zaligverklaarden en heiligen en voor religieuzen die men zalig of heilig wil laten verklaren. Wanneer ik enkele van die 60 dikke verzamelmappen opensla haal ik al na enkele minuten een paar Moenaert's uit, dat belooft, waarvan eentje met twee nn'en ipva een, dus Moennaert geschreven, een naamgenoot waarvan ik het bestaan niet kende.
Trieste kermis voor de familie van de drie jongegasten die de voorbije maand verdronken in de Brugse wateren...
Totaal onverantwoord dat er een jongerenfuifzaal ingeplant werd nabij een diep kanaal... afgezien het natuurlijk nooit aangeraden is om met een glaasje op langs het water te gaan wandelen is het onverantwoord om geen omheinig te plaatsen aan de waterkant. Ik denk niet dat er aan die kaaien nog veel 'havenactiviteiten' zijn... Ofwel kan men een omheining plaatsen enkele meter van het kanaal zodat vrachtwagens en zo nog kunnen passeren...
Onvoorstelbaar hoeveel verdriet de getroffen families moeten hebben... De jongen die van de Scheepsdalebrug viel, tja jeugdige onbezonnenheid he en ja, een heel ongelukkig ongeval. Niemand anders die daar schuld aan heeft. Intussen hoorde ik ook dat die Oostkampenaar die na een avondjes stappen in de binnenstad naar de havenzone wandelde om naar een fuif te gaan in die fuifzaal... En een échte schande dat de controle aan de ingang van die fuifzaal zo laks was (is?)! Moest men Winok Wybo niet binnengelaten hebben (want hij was te jong...) dan was die arme jongen niet om het leven gekomen. Dus dààr ligt de hoofdverantwoordelijkheid... al dat nutteloos verdriet... Ik hoop dat de familie en vrienden van al deze gasten hun verdriet kunnen verwerken en dat de verantwoordelijke overheden maatregelen treffen om dergelijk oondraagbaar leed te vermijden in de toekomst!
En iedereen zal bij deze woorden onmiddellijk terugdenken aan een bijzonder onverkwikkelijke gebeurtenis van een paar jaar geleden in een abdij in de Westhoek...
Maar de geschiedenis herhaalt zich soms... zo ook vandaag... Iemand die ik nogal goed ken was vandaag toevallig 'op tour' in Nederland. Op zoek naar mooie kunst en antiek en zo... Opeens ziet hij een wegwijzer, hier in de buurt bevindt zich een heel belangrijke trappistenabdij... Meer was niet nodig om zijn stap/auto te wenden en deze abij op te zoeken. Zoals vele trappistenabdijen lag deze een eindje buiten de 'bewoonde wereld' en na enkele kilometer doemen in de verte de contouren van twee grote spitse torens op en een groot gebouwencomplex, indrukwekkend! Heel anders dan Westvleteren waar de gebouwen zowat opgaan in het landschap met zijn bossen. De reiziger ziet een groot poortgebouw en ondanks een verbodsteken rijdt hij het domein op. Hij zoekt een plaatsje voor de auto en merkt overal verbodsborden. Aan het grote brouwerijcomplex staat dat er geen enkel bezoek toegelaten is, ook niet vvan de gasten die hier logeren. Eigenlijk mag niemand dus op het domein komen.
Links van het poortgebouw is er een kleine winkel, de man stapt binnen en ziet allerlei boeken liggen. Ook een aantal mooie cd's met voornamelijk nederlandstalige religieuze muziek. Verder truffels, andere chocolaatjes, koekjes, champoo's, allerlei soorten bier uiteraard, enz. De man achter de kassa is wellicht een vrijwilliger. In een belendende ruimte staat een trappistenpater van een jaar of vijftig brood, abdijbrood dus, te snijden (met machine). Voortdurend moet hij zijn arbeid staken om telefoontjes te beantwoorden. Elke keer plaatst hij eerder verveeld de gsm aan de oren en antwoordt telkens kort en gevat, geen woorden te verspillen dus! Onze man vertelt hem dat hij geregeld in de abdij van Westvleteren komt. Goed gekend ook in Nederland...
Dan heeft de bezoeker het over de kerkelijke plechtigheden rond Kerstmis. Hij wil immers graag de middernachtmis bijwonen. Groot is zijn verrassing als de trappist - weeral kort en gevat en droogweg - meedeelt dat er geen plaats meer is... dat je een ticket moet hebben om vannacht in de kerk te 'geraken'! Er is dus 'geen plaats in de herberg' voor deze bezoeker... Het is eigenlijk ver gekomen dat men mensen de toegang tot de kerk ontzegt... Hij reageert duidelijk zwaar teleurgesteld, waarop pater trappist zegt dat er vanavond en morgen nog andere diensten zijn overdag... Maar deze kunnen de bezoeker gestolen worden natuurlijk...
Over welke abdij het hier gaat? Koningshoeven bij Tilburg. Als je dus ooit hier in de buurt bent en de middernachtsmis wil bijwonen moet je reserveren! Zover is het dus al gekomen in Nederland! Iedereen is welkom maar...
In mijn vorige blog had ik het over die vreemde man uit mijn Brugge. Schijn bedriegt soms: niet altijd alles is zoals het lijkt...
Wat is er mooier dan een medemens in nood te kunnen helpen? De voldoening die dit meebrengt valt niet te beschrijven. En iedereen zal wel iemand in zijn buurt kennen die een steuntje in de rug verdient, die soms al met een kleine 'geste' er weer bovenop kan 'geraken'.
Moest iedereen één medemens in nood helpen dan zou de wereld er al veel beter uitzien.
Dus geen goedkope wensen en blablabla maar : daden!
Een man waarvan velen denken dat het een dikke egoïst is. Dat hij de hele dag lang geen blad verlegt en een beetje lui is dus. Dat hij enkel maar aan zichzelf denkt. Zo negatief denken velen over hem.
Maar het zal hem allemaal worst wezen, hij heeft - gelukkig - maar een olifantenvel. Hij kan dus tegen een stootje.
Hij heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven, allerlei zware tegenslagen weten te verwerken en te overwinnen.
En elk jaar wil hij tegen het eindejaar een goede daad verrichten. Iemand écht helpen, iemands nood wat proberen te lenigen. Een échte nood dus, niet zomaar wat geld storten op een rekening van een of ander 'goed werk', waar alle centen verdwijnen in een grote pot of zo. Waar veel geld verslonden wordt door de werkingskosten van die vereniging... kortom je geeft geld maar hebt totaal geen controle of idee waar je zuurverdiende centjes naar toe gaan. Welnu, die man heeft door hard werken een nieuw bestaan opgebouwd en kan elke zuurverdiende cent heel goed gebruiken. Maar toch wil hij elk jaar dus een goed doel steunen, een welbepaald klein project om een reële nood te lenigen.m
Vorig jaar was het niet eenvoudig : hij had weet van een jonge moeder die het niet breed had, een zoontje van 14 dat er ziek uit zag telkens hij de jongen ergens tegenkwam in de oude binnenstad van Brugge. In St-Gilis meerbepaald. Hij kende de moeder al vele jaren, en de helft al van al die jaren stond zij er alleen voor om haar zoontje op te voeden. Elke keer hij hen zag had hij diepe hartepijn die sukkelaars in armoede te zien. Daarom was hij eind vorig jaar vastbesloten om de moeder een hart onder de riem te steken, niet alleen met woorden maar ook met een financieel gebaar. Maar voor de zoveelste keer bleek het kleine gezinnetje weer te zijn verhuisd, onvindbaar geworden. Ik wist dat de moeder naar een bepaalde apotheker medicamenten haalde voor haar zoontje en haarzelf maar die dame kon me het nieuwe adres niet bezorgen... of ze wilde niet... Dus bleef die gast met een ietwat wrang gevoel zitten, zo vol goede wil hij was om iemand te helpen... Niets aan te doen dus.m
Maar enkele dagen geleden bood zich een nieuwe kans aan. Al enkele weken was hij aan het uitkijken naar een nieuw 'goed doel'. Maar mensen lopen natuurlijk niet zomaar te koop met hun miserie. Vaak verkeren de grootste klagers niet echt in nood en lijden veel 'boffers' echte armoede... Omdat hij dit jaar zeker iemand echt wilde helpen 'zette' hij zich aan het chatten op het wereldwijde net... en met succes! Eerst vond hij een oproep van een jonge moeder die geld zocht voor haar doodzieke kindje. Het kindje was twee jaar oud en geboren in hetzelfde stadje als waar onze bescheiden weldoener geboren werd decennia geleden, dus het sprak hem wel aan. Maar de manier waarop de dame geld inzamelde vond hij minder 'katholiek'. In ruil voor geld wilde de moeder haar lichaam verkopen... hoe veel miserie moet je hebben om tot zo'n daden te willen overgaan. Het geld moest ergens op een internetrekening gestort worden en dan zou de dame zich gedurenden een halfuurtje 'showen' op een of andere site... Geld storten op een anonieme wildvreemde rekening wilde de man niet doen en hij vroeg of hij op bezoek mocht komen bij de moeder en haar zieke kindje, zelfs als dat in de kliniek was of zo. Maar de moeder weigerden haar identiteit prijs te geven en zo ging de gift niet door.
Kort daarop kwam hij in contact met een alleenstaande vader die grote miserie kent door een onvoorziene tegenslag. Daarom vroeg hij om financiële hulp. Ook hij wenste anoniem te blijven. Onze man wilde een deel van die schulden betalen en helpen bemiddelen om de rest te regelen om erger te voorkomen. Na een goed gesprek werd besloten elkaar te ontmoeten. Er werd afgesproken op een discrete plaats in de stad en het klikte meteen tussen de twee. De man had er een heel goed gevoel bij, dit ging om een reële nood! En de dringenste noden konden spoedig opgelost worden, een zalig gevoel voor beiden! En gelukkig dat die man was.
Moest iedereen wat meer rond zich kijken en een medemens in nood helpen zou de wereld er veel beter uit zien!!!
Iedereen die mij wat kent zal spontaan denken dat ik het over mijn winkel heb, dat ik hier spreek over mijn - vermeende - meest geliefkoosde tijdverdrijf : uitrusten na het zware werken... Als ik veel bezoek hier zeg ik immers soms al schertsend dat ik hier in de winkel 'geen oog dicht kan doen'... En dat is natuurlijk maar goed ook he, stel je voor dat ik hier geen kat zie... hoe moet ik dan rond (!) komen?
Maar goed het gaat over een andere uil nu, en neen ook niet over die kerkuil van ... je weet wel he...
Vandaag kreeg ik immers bezoek van iemand uit Sijsele die me sprak over een enorme uil die haar dorp teistert de laatste tijd. Het stond immers ook in de kranten overal. Het sujet - als je dat beest zo mag noemen - liet zich zelfs gewillig fotograferen op een balkon. Hij poseerde onbeweeglijk voor de lens. Een verstandige uil dus. Hij viel al een jonge gast aan, die hield er een serieuze schram van een kleine 18 cm en wat schrik van over. Moest ik dien uil op mijn dak krijgen zijn zijn laatste dagen geteld, een beetje de zot houden met de mensen!!! Natuurvrienden vermoeden dat het een halfwilde halftamme uil is die illegaal gekweekt werd en ontsnapt is. Ze roepen de Sijselenaren op om de bevoegde instanties te verwittigen die dan dit uiltje komen vangen... Dus hang niet zelf de uil uit en blijf er met uw pollen van!
Heel het weekend is het weer op de koppen lopen in Brugge. De horeca doet gouden zaken. Op de kerstmarkt verdringt iedereen zich voor de lekker geurende 'stalletjes' met braadworsten, gluhwein, wafels enz. Ook de klassieke horecazaken hebben handen te kort om iedereen tijdig te bedienen. Goed dus voor de 'commerce' al dat volk.
Echt massatoerisme dus, vooral veel engelsen. Een volk waaraan ik eerder een hekel heb, zeker als ze mij komen ambeteren in mijn winkel. Want ik weet vooraf reeds dat ze niets komen kopen. Ze komen enkel alles bepotelen en vragen stellen over van alles en nog wat. Je voelt ze denken van 'Zouden we hier koopjes kunnen doen, kent hij er wel iets van?' En dan polsen ze voorzichtig naar de ouderdom en het soort materiaal en ook soms naar de prijs. En dan... is hun nieuwsgierigheid voorbij. Stiekem hopen ze natuurlijk 'een slag te kunnen slaan' zodat ze dan op televisie kunnen showen met een speciale ontdekking...
Als ik dus engelstaligen in de winkel heb - en dat heb ik jammer genoeg veel te veel!!! - dan informeer ik altijd langs de neus weg van waar ze afkomstig zijn. Zijn het dus weeral engelsen dan weet ik meteen genoeg, zijn het Amerikanen dan liggen de kaarten anders. Die hebben altijd zin om speciale zaken te kopen. Ze kijken met oprechte bewondering in de zaak rond, ze vragen de prijs en als ze de prijs acceptabel vinden dan kopen ze, en zo is het leuk zaken doen. Wel spijtig dat er niet veel Amerikanen over de vloer komen, van collega's hoor ik dat er vroeger veel vaker Amerikanen in Brugge waren.
Deze namiddag kreeg ik bezoek van 6 (zes!) betweterigen engelse dames, waarschijnlijk onderwijzeressen, want ze gaven de indruk échte antiekexperts te zijn. Ook met veel kennis van boeken. Zo pakten ze zomaar een boekdeel van een Sanderusatlas beet en begonnen luidop Vlaamse woorden te brabbelen, wat natuurlijk veel hilariteit bij de andere kletsmajoors veroorzaakte. Ik was net met iemand anders aan het praten want anders had ik het zeker niet zo ver laten komen om een boek van duizenden euro wat te gaan laten doorbladeren... Toen ik het euvel in de mot kreeg nam ik mijn boek vriendelijk uit haar pollen en vroeg haar om ze geïnteresseerd was in aankoop en wat zei dat mens toen? 'Just looking!' Ik was dan ook blij wanneer het sluitingstijd was...
