Naast mooie en waardevolle boeken komt men ook soms af met ongelooflijke rotzooi. Gisteren kwam een moeder met haar gehandicapt zoontje naar de winkel. Ze wilden de waarde weten van iets wat het zoontje geërfd had van zijn opa. Natuurlijk was ik nieuwsgierig... Toen de plastic tas geopend werd zag ik de bui al hangen : een plooimap met allemaal losse bladen in. Het waren allemaal krantenknipsels uit Antwerpse dagbladen, uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. Alles slordig op grote bladen gekleefd. Zo waardeloos als wat. Met stijgende verwachting keken moeder en zoon me aan. Ik durfde echt niet zeggen : 'Gooi alles maar bij het oud papier.' Daarom zei ik hen dat het niet echt enorm waardevol was als handelswaar maar dat het wellicht wel een grote emotionele waarde kon hebben en dat ze het daarom beter niet verkochten. Beiden waren enigszins gelukkig met mijn woorden, en ik dus ook...
Vandaag kwamen twee oudere dames, graatmagere eind-de-zeventigers, de winkel binnengeslopen. Ze keken schichtig om zich heen en zagen mij niet zitten. Daarop begonnen ze overal commentaar op te geven in een bijna onverstaanbaar taaltje, ik denk dat het Maldegems was of zo. Ik dacht onmiddellijk aan een lijvig proefschrift over het dialect van Kleit bij Maldegem. Wellicht konden deze dames stof leveren voor een tweede boekdeel van dit werk. Toen de slimste van de twee mij uiteindelijk opmerkte slingerde ze een hele resem woorden naar mijn hoofd. Ik deed teken dat ik haar helemaal niet verstond en vroeg of we frans of engels konden spreken met elkaar. Begint dat mens mij daar uit te maken voor zeveraar en spotvogel. Ik stond recht en nam het boek over het Kleits dialect. Ik vroeg hen of ik hun praat mocht opzoeken in het boek zodat ik dat gebazel kon vertalen. Nu werden ze bijna razend en verlieten met hun hoofd in de nek mijn winkel. Ik ben vlot vijftalig : ik spreek Nederlands, Brugs, Veurns, Poperings en Iepers, en ik spreek natuurlijk ook Frans en Engels, maar het Maldegems valt niet aan te leren. En spijtig genoeg ... ook niet af te leren.
Zaligverklaring paus Johannes-Paulus II : waarom komt positief nieuws in de Kerk niet in media?
Morgen wordt paus Johannes-Paulus II zalig verklaard. En terecht, tijdens zijn pontificaat probeerde hij de wereld beter te maken. Geen inspanning was hem te veel. Hij speelde een grote rol in de val van het communisme. Zelfs toen hij zwaar gebukt ging onder ouderdom en ziekte bleef hij verdergaan.
Geen enkele paus die zo populair was als Johannes-Paulus II. Een onbesproken figuur, afkomstig uit een diepgelovig land, Polen. De huidige paus, waarvan men zegt dat hij al lang een oogje had op het hoogste ambt in de Kerk, zal steeds in de schaduw blijven staan van deze - ik zou zeggen Heilige - man.
Vreemd hoe hard de media te keer gingen met de affaire rond bisschop Roger Vangheluwe, en hoe ze nu nauwelijks iets te zeggen hebben over de Zaligverklaring van Johannes-Paulus II. Wellicht is er te weinig spectakel en drama mee gemoeid, wellicht is het moeilijk om uit te pakken met positief nieuws.
Zoals miljoenen andere mensen keek ik net ook naar de huwelijksplechtigheid van prins William van Engeland. Op straat geen kat, behalve dan een handvol toeristen.
Voor de dienst begon was er al heel wat commentaar, ik keek op internet naar de uitzending van Nederland. Daar het slechts een prinselijk en geen koninklijk huwelijk betreft, zo beweerde men, waren er wel belangrijke gasten maar niet de wereldtop. Ipv Beatrix kwam zoon kroonprins met Maxima, voor België waren dat niet het koningspaar maar prins Filip en Mathilde. Andere gasten waren de broer van Diana en Elton John. Camilla Parker zat gewoon vooraan in de kerk. Als trouwer zou ik dat mens niet in de kerk willen, de echtbreekster!!! Een andere gast was Mr. Bean, nog zo'n schertsfiguur.
Toen Kate Middleton haar oldtimer verliet om de kerk binnen te gaan werd de omvang van haar sluier duidelijk : werkelijk heel pover qua afmetingen, wat een verschil met dat van Diana dertig jaar geleden. Als jong ventje zat ik met heel het gezin, grootmoeder en een groottante aan het scherm gekluisterd. Dat was pas een sprookjeshuwelijk. En die sluier dan, spectaculair. En zo moet het toch zijn voor zo'n gelegenheid.
Tijdens de mis werd duidelijk verwezen naar de huwelijkstrouw, natuurlijk. Ook werd gevraagd of er iemand in de kerk beletsel had tegen het huwelijk, men werd uitgenodigd om 'nu te spreken of om anders voor eeuwig te zwijgen'. Toch steeds een bang ogenblik voor huwenden denk ik, stel je voor dat er iemand zijn mond open doet... Ook werd aan William gevraagd of hij àlle aardse bezit voor eeuwig wil delen met zijn aanstaande. William antwoordde ja maar ik las ergens dat er een (geheim) huwelijkscontract werd opgemaakt opdat (meen ik) Kate binnen een paar jaartjes het echtelijk dak niet verlaat met de helft van William's fortuin. Hopelijk blijven ze bijeen, hopelijk wordt het niet zoals met Williams ouders. Hopelijk blijven ze elkaar altijd graag zien en blijven ze trouw aan elkaar.
Nog dit : Diana, toch de moeder van William, werd niet vermeld tijdens de mis (alhoewel toch mogelijk doordat ik een stuk van de preek heb gemist). Dat zou toch wel straf zijn...
We horen de (paas)klokken wel luiden maar weten niet waar de klepel hangt.
De paasklokken galmen in volle kracht over de wereld, ze moeten vrede en vreugde brengen over de wereld, laten weten dat Christus niet dood is maar Leeft!
De Goede Week zit er dus weer bijna^ôp. Nooit had ik meer moeite om alles volop te beleven dan dit jaar. En dit heeft alles te maken met het vertrek van Monseigneur Roger Vangheluwe. De Kerk in Vlaanderen davert op zijn grondvesten, zeggen de media. De media die grotendeels schuldig aan de ontreddering bij vele gelovigen en die kerkhaters voortdurend stof tot natrappen gaf.
Mijn vroegste herinneringen aan de Goede Week dateren vanuit mijn jeugd te Eggewaartskapelle. Omdat ik me voorbereidde op mijn vormsel werd ik, samen met Ann Boeve uit Avekapelle, Kathy Harteel uit Avekapelle en Gerda Kinget uit Zoutenaaie, verwacht in de vieringen van de Goede Week. Op Witte Donderdag werden de stoelen in de kerk herschikt en bootsten we het Laatste Avondmaal na. De pastoor, zaliger memorie (Emiel Coulommier) zal wel Jezus gespeeld hebben en wij vier waren apostelen. Het jaar er op was deze dienst in Avekapelle, deze parochie werd immers ook door onze pastoor bediend. Plezant voor ons, in de vooravond tot in het buurdorp fietsen... Dit jaar was een van mijn broers apostel, dit jaar waren er zeker dubbel zoveel apostels zoals Didier Bruynooghe, Mieke en Trui Louagie, Pascal David, Johan Declerq, Mia Hauspie...
De jaren daarop ging ik af en toe nog naar de diensten van de Goede Week in een van deze parochies. Maar op zondag gingen we eigenlijk altijd naar de Sint-Niklaaskerk in Veurne omdat we dan daarna altijd op bezoek gingen bij mijn meter, de moeder van mij vader. Pastoor-dekens van dienst waren enkele jaren eerst Edgard Debergh (uit Westvleteren, neef van moeders (boze) stiefmoeder, later nationaal proost van de Boerenbond en werkzaam te Dadizele en nu woende te Ieper denk ik) en daarna vele jaren de minzame en graaggeziene Paul Vanderghote (afkomstig van Leke, en nu wonende te Oudenburg). Onderpastoors waren de vaak stuurs kijkende EH. Boudry (later pastoor in Elverdinge en nu op rust in Ieper vermoed ik) en de alomgekende 'coureur' Michel Nuttens (boerenzoon uit Veurne afkomstig, zoon van een neef van een nonkel van mijn moeder ..., en nu pastoor van Hoogstade en Gijverinkhove). Zondagsmedepastoor was lange jaren zaliger EH Trypsteen (Veurnaar van geboorte, leraar aan college te Diksmuide, kon ook streng kijken maar was in feite een heel hartelijk priester). De viering van Palmzondag was herinner ik me omdat het 'lank evangelie' zo lang duurde en we moesten blijven rechtstaan. Jaren later mochten we neerzitten, waarschijnlijk om de vele bejaarde kerkgangers wat te sparen. Het ging hier namelijk enkel over Jezus' lijdens-verhaal... Na de mis namen we een palmtakje mee naar huis, één keer werd ik aangeklampt door een man buiten aan het kerkportaal, hij gaf me 20 frank voor mijn palmtakje. Zo kon hij bewijzen (!) dat hij werkelijk naar de mis gegaan was voordat hij een pintje pakte op café.
Pas toen ik studeerde aan het Grootseminarie te Brugge begon ik de echte betekenis van de Goede Week echt te snappen. Dit was de mooiste en meest aangrijpende week uit het hele kerkelijke jaar. Op Palmzondag waren alle seminaristen aanwezig op de mmie viering in de kathedraal. Het 'lang evangelie' werd gezongen, door seminaristen en soms ook deels door anderen, zo zong pastoor-deken heel waardig en aandoenlijk de woorden die Christus sprak. Het grootste deel was voor rekenign van de 'verteller', enkele andere rollen waren oa voor de seminaristen (wij zonden de woorden van 'het volk'). Heel aandoenlijk. Organist Ignace Michiels begeleidde heel sober met het orgel. Er was ook steeds een palmprocessie doorheen de kathedraal, waaraan monseigneur Vangheluwe, alle priestes, alle aanwezigen deelnamen. Indrukwekkend, die honderden mensen die met een palmtakje zwaaiden onder het zingen van liederen 'Looft nu Jeruzalem, looft nu de Heer, looft ... Si-i-on ... Hosanna...' Deel van het (sorry voor het midplaatste woord) 'spectakelgehalte' was het grote aantal priesters die concelebreerden : naast de bisschop de deken, professoren van het seminarie, kannuniken... Al die witte gawaden. Nu zijn er veel minder priesters aanwezig, wellicht doordat een aantal proffen op zondag mis lezen in een of andere parochie of klooster.
Daarna was er Witte Donderdag. Eerst de Chrismamis waarop telkens honderden mensen uitgenodigd werden, bv. scholen, onderwijzers, priesters, verzorgenden en verpleegsters, enz. Na de wijding van de oliën kregen alle dekens van het bisdom deze mee om uit te delen op al hun parochies, ten gebruike van het komende jaar. 's Avonds de eigenlijke viering van Het Laatste Avondmaal. Telkens ook waste de bisschop de voeten van een aantal parochianen. Indrukwekkend, een bisschop die doet wat Jezus zovele jaren geleden voordeed.
Goede Vrijdag. Een sober middagmaal. Ik herinner me nog de gekookte eieren en de aardappelpuree. Ondeugend als ik soms was, dacht ik : mooir, ze hebben weer flink bespaard op het eten vandaag. Alhoewel deze verdenking natuurlijk de waarheid geweld aandeed, en alhoewel dat eten nog zo slecht niet was, het was eens iets anders. Toch begon de maag vroeger te knorren dan op andere dagen , maar wat zouden we klagen. Wij weten vandaag niet meer wat echt honger hebben eigenlijk voelt. Het moet verschrikkelijk zijn. Om drie uur was er de heel ingetogen viering in de kathedraal. Ik hoor de bisschop nog zeggen aan het begin van de viering : 'Luister naar het vele gedruis van de winkelstraat (Steenstraat). De mensen babbelen, lachten, doen inkopen en zitten op restaurant... maar ze beseffen niet dat Chritus straks zal sterven...' (niet letterlijk, maar in de trant van deze woorden sprak hij toen). Dat maakte indruk. Een heel hoog dramagehalte werd opgevoerd (in de goede betekenis van het woord) en zo moet dat ook op deze dag. 's Avonds was er dan 'Fakkels en Kruisen', een optocht door de straten van Brugge, steeds ook was de bisschop hier present.
Stille Zaterdag. Eigenlijk, naar mijn gevoel, was dit een heel beklemmende dag. Misschien is de vergelijking niet goed maar ik zie toch een band met het voor mij onaangenme, ongemakkelijke gevoel dat je hebt als een familielid of vriend 'over aarde' ligt. Dood is maar nog niet begraven. Je kunt in deze periode niet veel doen, zeker geen uitstapjes maken of naar een feestje gaan of leuke dingen doen en zo. Een heel beklemmend gevoel. Christus is dood maar zal verrijzen, we weten het wel maar het is nog niet zover...
Onrechtstreeks moet ik nu denken aan Mgr Vangheluwe. De hele heisa rond zijn persoon heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik de Goede Week niet heb beleefd zoals ik gewoonlijk doe. Het is net of ze RVG eerst triomfantelijk op handen hebben gedragen. Zoals een bevriend priester me onlangs toevertrouwde : RVG was ongetwijfeld de meest populaire Vlaamse bisschop tot een jaar geleden. Nu hebben ze lelijke dingen ontdekt en slaat de stemming helemaal om. De mensen slepen hem (of willen dat toch doen) naar de rechters, en nemen zelfs zelf het recht in handen. En hier speelt de media een héél smerige rol in. De bisschop moet weg, men wil hem kapot maken. Het is net alsof hij op de Koude Steen zit en moet wachten op zijn terechtstelling. Hij zit duidelijk in zak en as. Hopelijk kan hij weg van die koude steen voor hij er zijn dood aan haalt. Hopelijk kon RVG deze avond een paaswake meemaken, ik zal niet zeggen vieren want ik denk dat het moeilijk is voor hem om veel vreugde te voelen. Gelukkig mogen we geloven dat we allen eens zullen mogen verrijzen met Christus, en dat er vergiffenis is voor alle zonden, mits men maar oprecht berouw toont.
Aan alle mensen van goede wil wens ik dan ook een Zalig Pasen toe.
Wat verder vind je een en ander over hoe ik de Goede Week heb ervaren al die jaren tot nu.
Maar op Goede Vrijdag had ik het, nadat ik buitengezwierd werd uit het seminarie, echt jarenlang héél moeilijk. Het eerste jaar na mijn onrechtvaardig gedwongen vertrek was ik op Goede Vrijdag in de kathedraal. Ik werkte toen als magazijnier in de Beauvoorder Paté te Veurne. Ik was enkele uren eerder dan normaal beginnen werken om naar Brugge te kunnen gaan voor de voormelde kerkdienst. Onverwacht moest ik nog een grote pastei van 12,5 kg gaan leverren bij een Veurnse beenhouwer, hij had dit nodig voor een receptie of zo in de late avond. Ik vond geen tijd meer om eerst nog de stad binnen te rijden en reed dus met dat affaire eerst naar Brugge. In de kathedraal gekomen zocht ik een plaatsje opzij achteraan, naast de preekstoel, uit het zicht van iedereen, zo dacht ik. Toen ik even achterom naar het doksaal keek zag ik enkele seminaristen staan, enkelen zagen mij, de ene knikte vriendelijk, een ander keek koudweg over me heen, en enkelen gaven blijkbaar kritiek op mijn aanwezigheid. Ik dus weer met mijn hoofd naar de grond. Tijdens het gezongen passierverhaal werd het me allemaal te veel, ik begon heel hard te wenen, in stilte, mijn schouders schokten. Ik kon niet stoppen met wenen, zo hevig was ik geroerd door de woorden die als striemen over me heen kwamen. En dan zong men in drie stemmen : 'God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?' Dit was één van de moeilijkste momenten in mijn leven. Enkele omzittenden klopten op mijn schouder en vroegen of ze me konden helpen. Ik deed teken dat ik liefst gerust gelaten wilde worden. Omdat ik zo diep aangeslagen was en mijn ogen wellicht bloedrood waren door het voortdurende wrijven van mij handen en zakdoek, glipte ik de kerk uit vooraleer de seminaristen van het doksaal naar beneden konden komen en voor de andere kerkgangers de kerk verlieten. Daarna nog mijn bestelling afgeleverd in Veurne. Ook het jaar daarop had ik het heel moeilijk in deze week en toen ik de tweede maal buitengebonjourd werd was het zomogelijk nog lastiger geworden. De laatste jaren echter lijkt de verwerking al een heel stuk verder te staan. Voor mij echter zal de Goede Week altijd een heel speciale week blijven. Ik zal van mijn leven niemand dezelfde ellende toewensen en begrip proberen op te brengen voor wie het moeilijk heeft, en zeker voor wie ongenadig en onrechtvaardig vervolgd worden. En ... over wie ik het hier heb ... ewel, een goede verstaander heeft maar een half woord nodig!
Vandaag besliste ik om een bezoekje te brengen aan Oostende. Het was snikheet en ik hoopte dat er een frisse zeebries zou waaien in de 'Koningin van de badsteden'. Het is soms wel eens nodig een dagje echt te niksen, tussen al die beurzen en markten door.
In het station zag ik een nonnetje zitten, 't is te zeggen een non, gezien haar eerder rijzige gestalte. Ze was denkelijk op bezoek geweest in een zusterklooster, daarmee bedoel ik een klooster van dezelde congregatie als die van haar. Of mischien daar zelfs een paar dagen op verlof geweest. Discreet als ik ben stelde ik daarover natuurlijk geen vragen. Deze zuster ken ik al jaren. Ze is afkomstig van een boerderij dicht bij deze waar ik woonde. Een boerderij met een rare naam : De Steendam. Ze heeft zeker twee broers en een zus gehad. Eentje bleef op de boerderij, de andere broer werd priester en een zus ... werd vermoord!!! Wellicht al een grote veertig jaar geleden. Ik heb ergens een foto van haar, opgebaard op een bed en omringd door al haar vriendinnen, allemaal in uniform van een landelijke vereniging/jeugdvereniging. Ik kreeg de foto van een tante, die zelf ook op de foto staat. Het meisje werd vermoord door een jaloerse minnaar/vriend die het niet verkroppen kon dat hij het meisje niet mocht huwen. Een eind weg van de boerderij, toch wel een kilometer of meer, staat een bakstenen veldkapelletje langs de straat, op de plaats van de moord. Dat moet heel erg geweest zijn voor heel haar familie. Iedere keer als ik dat nonnetje zie denk ik hier aan.
Eerste doel was een wandeling op het staketsel want het was werkelijk snikheet. Onderweg passeerde ik de 'vistrap', de plaats waar verse vis verkocht wordt door echte viswijven. Met een schel-le stem prijzen ze hun koopwaar aan : echte dikke en zware... In de buurt staan ook kraampjes met allerlei vishapjes, om mee te nemen. Zoals elke keer kan ik het niet laten en neem een schoteltje mee die ik op eet aan de kade.
Wanneer ik verder wandel wordt er plots op mij geroepen. Het blijkt een oude kennis te zijn, het is te zegen een gast die nogal in de problemen was geraakt, maandenlang opgesloten zat in de gevangenis van Brugge wegens drugsgebruik, en deze morgen vrijgelaten werd. Op probatie. Hij snakte naar wat bewegingsruimte en de wijdse zee. Eigenlijk geen contrarie gast maar misschien niet genoeg weerstand om allerlei minder fortuinlijke verlokkingen te weerstaan. Het inkomen dat hij wekelijks had was hoger dan het maandelikse pensioen van bisschop Roger Vangheluwe... En nu terug vrij, zonder middelen van bestaan. Gelukkig hadden we een goed gesprek en kon ik hem aanraden om naar de VDAB te stappen. Daar weten ze perfect wat de mogelijkheden zijn, ook als je spijtig genoeg een strafregister hebt. Hij zal er een cursus volgen en beloofde me op de hoogte te houden van zijn vorderingen. Hopelijk slaagt hij er in om een nieuw en waardig leven op te bouwen.
Door deze ontmoeting lukte me het niet om nog door de stad te gaan wandelen. Kwestie van prioriteiten te stellen. Oostende is trouwens eigenlijk ook het bezoeken nauwelijks waard. Er is weinig moois te zien buiten de zee. Overal massa's toeristen, ook veel Japanners. Wat komen die hier doen? Wellicht gevlucht uit hun apenland. Misschien voorzie ik me beter van apparatuur om na te kijken of ze geen straling afgeven...
Door de grote hitte... besloot ik spoedig terug te keren naar Brugge en ik bezocht er in het Gruuthusemuseum de tentoonstelling over het ontstaan van Brugge en omgeving. Best wel interessant. Op heel wat schermen zag je voorstellingen van de vegetatie en bewoning van vele eeuwen geleden. Ik hoorde een gids zeggen dat er software bestaat om ook bewegende figuren zoals mensen te projecteren op het scherm, maar dat dit nogal duur uit viel voor de stad en we eigenlijk al tevreden mogen zijn met wat nu aangeboden wordt.
Van die veertig priesters die hun zegje mochten doen over Roger Vangheluwe is er ten minste eentje dat beter het zwijgen zou bewaren...
Een krant liet veertig priesters een drietal vragen beantwoorden over de zaak Roger Vangheluwe.
Eentje er van is zelf ook niet zuiver op de graat. Uit betrouwbare bron weet ik dat hij ook een en ander uitgespookt heeft, veel ernstiger dan wat Rvg deed. In zijn antwoorden is hij dan ook relatief voorzichtig... Gelukkig voor hem is niet iedereen gelijk voor de wet, anders zou hij ook 'een toer meedraaien'.
Heeft een bisschop op zondag niets anders te doen dan een nummertje op te voeren op tv?
Blijkbaar zijn er mensen in de Kerk die nogal heel mediageil zijn. Heeft een bisschop echt niets anders te doen op zondag dan een optredentje te geven in De zevende dag? Heeft Bonny zijn collega, collega ja want Roger Vangheluwe blijft nog steeds bisschop, nog niet genoeg de grond ingeboord? Hij kan nauwelijks wachten totdat hij nog een trapje hoger kan springen, totdat hijzelf aartsbisschop wordt. In het grootseminarie vond ik hem één van de beste lesgevers, voor zijn vak kerkgeschiedenis gaf ik hem 20 op 10. Spijtig dat ik het met wat minder puntjes moest stellen en ik buitengezwierd werd... Maar éénmaal had ik een heel wat mindere aangename ervaring met deze kerkvorst, ten tijde dat hij nog lesgaf in het seminarie. Twee collega's seminaristen leefden met elkaar in onmin. Ik wil hier geen details geven want dan heeft de pers hier wéér een vette kluif aan. De ruzie laaide hoog op en begon op de heupen te werken van heel wat andere seminaristen. Ook zelf vond ik dit heel vervelend en ik besloot met beiden te gaan spreken. Kort daarna luwde de storm en keerde de rust terug. Ik was dan ook heel gelukkig dat alles opgelost was. Maar!!! Kort daarop kreeg ik een opdonder van jewelste door Bonny. Blijkbaar was hij biechtvader van één van de twee die ruzie hadden. Die vertelde aan zijn biechtvader (ook vertrouwenspersoon geheten) wat er gebeurd was. De biechtvader was blijkbaar razend en ik werd op het matje( of op de mat) geroepen. Ik kreeg een uitbrander van je welste, ik was echt verbouwereerd. Er werd immers gedreigd dat ik onmiddellijk buiten zou vliegen als ik me nog éénmaal zou moeien met problemen tussen andere seminaristen. Dat was immers de taak van de biechtvader. Bijna sprakeloos en met de tranen in de ogen merkte ik stilletjes op dat het probleem al maanden aan de gang was, zwaar woog op andere studenten en dat de professoren blijkbaar al die tijd niets ondernomen hadden. Was ik nu zo verkeerd bezig? Vanaf het ogenblik dat ik die uitbrander kreeg was ik deze prof toch ietwat minder genegen. Ik had kennisgemaakt met een bijzonder agressieve en harteloze kant van een priester die ik tot dat ogenblik erg waardeerde. Iedereen, ook een priester, heeft fouten of kan eens uit de bocht gaan. Blijkbaar had ik op een lange teen getrapt. Later werd niet meer over het voorval gesproken. Tot op vandaag meen ik goed gehandeld te hebben.
Vandaag stoot het me toch wel tegen de borst te horen hoe deze nieuwbakken bisschop zijn collega zo diep mogelijk de grond in boort. Het lijkt op mijn situatie in het seminarie. De mensen de grond inboren en dan nog het zwijgen willen opleggen. Toen ik maanden na die uitbrander door president Eric Vanden Berghe werd afgevoerd wilde deze laatste dat ik naar de buitenwereld toe zou verklaren zelf te zijn opgestapt. Neen dus.
Misschien is het beter dat Bonny zich wat toespitst op de probleempjes in eigen bisdom. Ik hoor bijna wekelijks dat er daar nog heel veel werk aan de winkel is...
Over de veertig priesters die een oordeel uitbrengen over Roger Vangheluwe in het Nieuwsblad.
Interessant, veertig priestes die hun mening moeten geven over Roger Vangheluwe : ze moeten antwoorden op de drie volgende vragen. Wordt er over Roger Vangheluwe gesproken tijdend de mis op Palmzondag? Moet het Vaticaan ingrijpen en hoe? Mag hij zijn pensioen van 2800 euro volledig behouden?
Vooreerst meen ik dat men beter enkel priesters uit het bisdom Brugge had aangesproken, priesters dus die Rvg echt goed kennen vanuit hun functie als priester. Van de veertig zijn er maar een zestal Westvlaamse priesters. En die spreken duidelijk meer met kennis van zaken, rationeler, milder, omdat ze de beschuldigde kennen. Natuurlijk zijn ze ook erg aangedaan door de rare en deels domme uitspraken. Maar als je het interview volledig leest dan weet je dat er ook veel positievere zaken in staan. Natuurlijk wil de media enkel sensatie en daarom nemen ze de pittigste stukken om af te drukken.
Eerste vraag. Ik denk dat iedereen moet spreken over de boude uitspraken van Rvg en deze proberen te duiden voor zo ver mogelijk. Iedereen in de mis zit immers met vragen en deze mensen hebben recht op duiding. Doodzwijgen is onmenselijk en ook onmogelijk. Is het niet beter dat de parochiepriester de mensen toespreekt dan dat men alles (met alle leugens en stemmingmakerij) in de media moet vernemen? En dit ofwel voor de mis begint ofwel tijdens de viering zelf. Veel priesters hebben het over de vergeetput, maar hoe menselijk zijn ze dan zelf nog? Rvg moet beseffen dat hij beter geen dergelijke uitspraken meer doet, desnoods moet hij geholpen worden door professionelen, hetzij mensen vanuit de Kerk zelf hetzij door een advocaat.
Tweede vraag. Moet het Vaticaan ingrijpen? Awel, dat heeft ze al gedaan, zij het heel laat en deels op een slechte wijze. Het is inderdaad veiliger en beter voor Monseigneur Vangheluwe dat hij naar het buitenland trok. Meer kans om rust te vinden, ook kan de rust in de Kerk in Vlaanderen dan beter hersteld worden. Die begeleiding is volgens mij nogal belachelijk : er zou al 25 jaar geen misbruik meer zijn en nu moet hij in therapie gaan... veel te laat denk ik en onzinnig. Natuurlijk moet hij goede raadgevers onder de arm nemen om geen ongepaste uitspraken meer te doen want dat rijt oude wonden weer open.
Derde vraag. Moet men zijn pensioen afnemen? Volgens mij kan dit niet. Het is onwettig, Rvg heeft hier immers heel lang voor gewerkt. Waar veel mensen op hun 55ste al geen stro meer verleggen bleef Rvg werken tot zijn 73ste. Iedereen gelijk voor de wet. En dat bedrag is trouwens niet zo hallucinant hoog. Hoeveel zou Rvg nu eigenlijk niet nodig hebben om rond te komen. Het is immers niet zo dat hij gewoon een huis huurt en zijn huishouden moet regelen. Neen, hij heeft nog steeds geen vaste woonplaats en zal zeker veel kosten hebben. Ambtenaren, rechters, dokters, ... die een fout begaan worden toch ook niet zomaar hun pensioen ontnomen. Met zijn pensioen een fonds openen of steunen tegen kindermisbruik klinkt mooi maar dit geld zou niet gaan naar zijn eigen slachtoffer(s). Bovendien heeft Marc, zijn neefje, niet te klagen, hij kreeg al miljoenen frankskes. Duivelszak is nooit gevuld???
Net kreeg ik een deugddoend mailtje van een vriend-priester. Ook hij ergert zich mateloos aan de vele inquisiteurs van Mgr Vangheluwe. Velen die zelf ook geen zuiver geweten hebben.
Hij merkt heel accuraat op dat indien men anderhalf jaar geleden zou gevraagd hebben : Wie is er de beste bisschop van België? Dat dan het antwoord zondemeer zou luiden : Mgr Roger Vangheluwe! En dat hij dan dacht aan het evangelie van vandaag : Vandaag Hosanna, Morgen Kruisig Hem!!!!!!
Een kwartiertje geleden heb ik het volledige interview dat Mgr Vangheluwe in de Loirestreek gaf helemaal .
In het begin stonden een aantal zaken die me erg tegen de borst stootten, zoals al die details ivm zijn activiteiten met zijn neefje. Blijkbaar was het in die tijd niet ongewoon dat er zulke handelingen gebeurden, ikzelf vind dat dit helemaal niet kan. Van kinderen moet je afblijven. Blijkbaar wilde hij zo openhartig zijn om de media tevreden te stellen. Met als resultaat natuurlijk dat hij bij velen afschuw opwekte. Uiteraard zijn het net deze stukken die breed uitgesmeerd werden in de media. De reacties oa bij Het Nieuwsblad (op hun website) zijn veelal van een onbezonnen onbeschoft en dom zootje ongeregeld. Meestal merk je dat ze de zaak niet echt kennen, dat ze enkel uit zijn om zo hard mogelijk hun gal uit te spuwen. Een uurlang heb ik me bezig gehouden om antwoorden te geven op tientallen van deze reacties. Aan de ene kant vind ik dat ze gelijk hebben als ze stellen dat iedereen met zijn handen af moet blijven van kinderen. Dat vroeger, in de jaren zeventig en zo, deze handelingen niet als fout zouden bestempeld geweest zijn, is blijkbaar waarheid maar zelf kan ik nooit akkoord gaan met wat ik kindermisbruik noem!!! Aan de andere kant zijn er veel domme reacties zoals ze moeten hem op een spit braden enz. Dat is dan ook weer al te maf. Als ze mensen willen pesten moeten ze journalist worden bij VT4 zodat ze zelf hun lusten kunnen botvieren.
Als je echter het volledige interview leest kan je tot een ander besluit komen, een besluit dat minder negatief is. Uit de lectuur van het totaal blijkt toch dat de bisschop heel goed beseft wat hij gedaan heeft, zowel het onrecht tegenover zijn neefje(s) als de schade die hij toebracht aan het instituut Kerk. Mij verwondert het eigenlijk dat hij heel deze heksenjacht zo goed overleefd heeft. Hij zegt trouwens openhartig dat hij verschillende malen aan zelfdoding heeft gedacht, wat ieder normaal mens zou doen moest hij hetzelfde meemaken.
Net zoals veel weldenkende mensen heb ik stilaan (weeral!) genoeg van al deze onrust en heksenjachten. Ik ben benieuwd wat mensen als Mettepenning en Van Steenbruggen zullen uitvreten als hun plaat rond RVG afgespeeld is...
Interview door mgr Vangheluwe - 2 - Over Jurgen Mettegrotemond
In mijn vorig bericht had ik het over de volgens mij nogal ongelukkige en al te vrijmoedige bekentenissen van mgr Vangheluwe. Duidelijk dat dit stof zal doen opwaaien. Heel begrijpelijk. Morgen kunnen de kranten weer alles oprakelen en de bisschop nog harder aanpakken. Maar wat me heel erg aangreep was de reactie van Jurgen Mettepenningen of Metdegrotemond of zoals ze in West-Vlaanderen zeggen 'met de droeve muule'. Eerder had ik het al over mijn soms minder positieve ervaringen met deze betweter in het Brugse grootseminarie . Ook toen al wilde hij steeds het hoge woord voeren, ook toen al wilde hij altijd gelijk halen. Ook toen al kon hij héél kwaad kijken. Of heel bedenkelijk de wenkbrauwen fronsen. Niet echt het zonnetje in huis want we moesten de hele tijd opletten dat we niet op zijn grote lange tenen trapten.
Zo'n typetje wil nu het hoge woord voeren. Meneer is diep geschokt, verbijsterd, sprakeloos (!), kotsmisselijk, ... Meneer die vroeger niet veel achting genoot bij zijn collega's-seminaristen (als jullie - oud-collega's-seminariten - vinden dat ik lieg, dan moeten jullie het maar laten weten hoor!) komt nu bijna dagelijks op tv als hét geweten van de hele wereld.
Toen ik die clown bezig hoorde en zag op het scherm schoot ik dan ook in een onbedaarlijke lach, zo'n schertsfiguur!
Voor alle eerlijkheid toch nog even herhalen dat ik me ook ferm erger aan dat interview van de bisschop, maar er zijn andere manieren om daarop te reageren...
Benieuwd wat deze inquisiteur en 'zich kotsmisselijk' voelende man zal doen binnen hier en een paar jaar. Misschien kan hij persoonlijk inquisiteur = adviseur worden van de bisschop van Antwerpen. Maar de vraag is natuurlijk of J.M. daar niet al te vlug baas zal willen spelen, en de bisschop daar kennende weet ik dat ook dat liedje niet lang zou blijven duren.
Zo, nog een zestal uurtje slapen en dan kunnen we de volgende roddels lezen.
'Groot' nieuws, spectakel!!! Mgr Vangheluwe geeft een interview vanuit de Loirestreek. Op de radio hoorde ik een en ander. Toen ik het interview op tv bekeek kon ik mijn oren niet geloven.
Ik was natuurlijk blij dat Mgr Vangheluwe er goed uitzag, voor hetzelfde geld was hij een wrak geworden na al die afzondering in het verborgene. Hij gaf het interview vanuit een hotel daar in de buurt. Materieel komt hij dus niets te kort.
Maar aan de andere kant... Heel opmerkelijk hoe open hij sprak over het gebeurde met zijn neefje ('het' neefje) en met nog een ander neefje. Heel vrijuit werd zowat alles uit de doeken gedaan. Naar mijn mening werden heel veel details vermeld die mij veel te ver gingen. Waarom vertellen over het samen slapen met zijn neefjes 'omdat er weinig plaats was' en zo. En dat hij ... nee, iedereen heeft het zelf kunnen zien en horen op tv deze avond ... Hij gaf echt de indruk dat hij het allemaal heel gewoontjes vond wat hij deed. Sommigen beweren dat je dat in de juiste tijdsgeest moet zien, in de jaren zeventig kon dat allemaal... Welnu, ik vind dat dit echt niet kan. Zo zal ook de publieke opinie luiden. Mgr Vangheluwe moet toch ook beseffen dat zo'n uitspraken heel wat ophef en weerzin zullen opwekken. Waarom spreekt hij dan zo? Ik kan me niet inbeelden dat hij niet inziet wat hij mispeuterd heeft. Morgen zullen de kranten weer een vette kluif hebben aan dit gesprek. Ook vrees ik dat een aantal mensen die hem nog bleven steunen zich nu gaan distantiëren van hem. Ook zullen vele religieuzen die hem tot nu toe bleven steunen niet akkoord gaan met deze manier van omgaan met kinderen.
Eigenlijk zie ik het zo : hij is een jaar afgezonderd geweest en heeft ruimschoots de tijd gehad om alles op een rijtje te zetten. Goed dat hij nu van zich laat horen, maar ... hij doet dit op een heel verkeerde manier. Ipv zich enkel nogmaals te verontschuldigen tegenover zijn familie en dan ook zijn spijt uit te drukken dat als gevolg van zijn daden de hele Kerk meegesleurd wordt, begint hij openhartig zijn fratsen uiteen te zetten. Heel ondoordacht dunkt mij. Zelfs al vindt hij dat hij niets ernstigs misdaan heeft, dan nog beseft hij toch dat de buitenwereld daar anders over denkt en dat hij beter zwijgt over de gepleegde feiten.
Misschien ware het goed moest het neefje nu ook een interview geven. En oproepen tot sereniteit. Zeggen dat heel die heisa een zaak is tussen hem en zijn nonkel. Dat zijn nonkel oprecht berouw heeft en hem financieel ferm gesteund heeft. Zeggen dat het voor hem nu echt welletjes is geweest en dat er een einde moet worden gesteld aan deze heisa. Zeggen dat als hij als neef en slachtoffer de zaak wil afsluiten, dat dan de hele wereld ook beter het zwijgen bewaart. Als het neefje vindt dat de zaak moet afgesloten worden dan moeten wij daar respect voor hebben. Maar ... zal het neefje de moed vinden hiertoe? In elk geval draagt hij hier een grote verantwoordelijheid. Hoe erg iets ook is, als Christen moeten we elkaar kunnen vergeven als er berouw getoond wordt.
Een van de mooiste en meest geliefde afbeeldingen van Christus is zeker Christus op de Koude Steen. Het toont de zwaar getormenteerde diepbedroefde onuitspreekbaar smartelijke Jezus die wacht op de kruisiging. Het beeld wil de kijker doen nadenken over het lijden van Christus. Altijd al heeft dit tafereel mij zwaar aangegrepen. Zo wordt een dergelijk beeld meegedragen in de Boeteprocessie te Veurne en in de Heilige Bloedprocessie te Brugge. Dit laatste beeld staat doorheen het jaar in de crypte onder de H. Bloedbasiliek, dus in de zogeheten St-Basiliuskapel.
Heel belangrijk aan zo'n beeld is de uitdrukking van het lichaam en nog meer deze van het gelaat. Christus die door iedereen verguisd wordt, die geen hulp meer lijkt te verwachten, die zich totaal alleen voelt... heel aangrijpend allemaal.
Binnenkort is er weer de Goede Week. Op Palmzondag, volgende week zondag dus, wordt hij als een koning ontvangen in Jeruzalem. Kort nadien wordt duidelijk dat men zijn Bloed wil, dat men hem wil kapot maken. Elk jaar terug vind ik deze week de mooiste van het kerkelijk jaar, in die zin van 'meest aangrijpende, meest tot de geest sprekende' week. Gelukkig weten we dat dit verschrikkelijke verhaal eindigt met een happy-end : de Verrijzenis.
Ik heb het geluk momenteel ook zo'n beeld in huis te hebben. Tijdens de komende weken zal het thuis op de schouw prijken. Het beeld verwijst voor mij ook nog naar iemand anders, iemand die eerst op handen werd gedragen, nu ook met de handen gebonden afwacht wat met hem zal gebeuren...
Vandaag deed ik een toertje door tientallen dorpjes in de Ardennen. Ik zag vooral heel veel bomen, ongelooflijk. Ook veel gerooide bomen, blijkbaar een winstgevende zaak als je wat boompjes staan hebt op je grond. Mensen zag ik weinig, de dorpjes leken wel uitgestorven. Maar ... ook als het geen vakantie is zie je hier weinig bewegen in de dorpjes. Iedereen ligt hier blijkbaar de hele dag op zijn luie kr... Waarom ook niet hé, als de Vlamingen maar blijven betalen!!!
Rond de middag kom ik aan te Redu. Aangezien ik enkele jaren geleden verschillende malen niet vrolijk werd van de kookkunst van de plaatselijke 'restaurantjes' at ik onderweg al een en ander zodat ik onmiddellijk op boekenjacht kon gaan. Tegen beter weten in natuurlijk want er is simpelweg weinig deftige literatuur te vinden in dit 'boekendorp'. Maar ik ken er enkele verkopers en het is altijd gezellig om wat bij te praten. Enkele winkels waren gewoon niet open, en dat in de paasvakantie! Willen ze misschien slapend rijk worden? Blijkbaar kan dit in Wallonië... Ik vond enkele boeken die mij persoonlijk interesseren maar eigenlijk niets om door te verkopen. Na een uurtje verliet ik dan ook het dorpje en bezocht onder meer Rochefort. Eerst eventjes de kerk bezoeken en dan naar de abdij. De schade door de grote brand een paar maand geleden leek gelukkig minder erg dan ik eerst dacht. Enkele gebouwen brandden uit maar de muren bleven (letterlijk) overeind. Een van de gebouwen was al bijna volledig van een nieuw leiendak voorzien. Gelukkig werd de aanpalende abdijkerk gespaard. Op een bordje aan het onthaal stond vermeld dat de vespers om 17u20 beginnen tijdens de weekdagen. Om 17u00 stap ik de kerk binnen waar de dienst net begonnen is. Een tiental personen, meestal jongeren, woonden de dienst bij. Bij hen ook één oudere man, met een bril, aandachtig volgend. Eventjes dacht ik dat ik de man kende... ik verplaatste me tot ik het gezicht beter kon zien, maar het was niet de persoon die voor ogen had... De kerk is heel sober maar sfeervol. Een achttal paters zong a capella, zonder begeleiding van een muziekinstrument dus, de vespers. Wat een verschil met de mooie orgelbegeleiding in de abdij van Westvleteren! Na tien minuutjes had ik het dan ook gehad of gehoord, en trok ik verder. Een uurtje eerder bezocht ik ook al een Benedictinessenklooster, meer bepaald de abdijkerk, het enige gebouw dat vrij toegankelijk is. Een niet echt aangename gebedsruimte daar. Het laatste dorpje dat ik bezocht heet Celles. Ik stopte er omdat er een bord stond dat aangaf dat dit een van de mooiste dorpjes in de Ardennen is. Vooral de mooie kerk valt op. Romaanse stijl, mooi onderhouden. Twintig meter verder een hoge steile heuvel waarop een soort kloostergebouw staat. In de kerk (één van de weinige die open was) zijn er twee cryptes, wat toch wel heel zeldzaam is. De eerste kan je zomaar betreden langs twee kanten, telkens met een stenen trap. Binnen is er nu eigenlijk niet veel te zien maar oorspronkelijk werd hier het stoffelijk overschot van de H. Hadelinus (overleden in 690) hier bewaard. In 1337 namen de monniken het gebeente mee naar Visé. Voorin de kerk is er nog een crypte, de ingangen langs weerzijden zijn afgesloten met een smeedijzeren hek. Zouden hier edellieden in begraven zijn geweest? Want links vooraan in de kerk is er een met een hekken afgesloten ruimte die tekstplaten met blazoenen herbergt. Ik zie namen als 'Liedekerke' en 'Beaufort', gekende namen toch. Rechts vooraan ligt een heel grote arduinen grafsteen, blijkbaar zeker 400 jaar oud. Wanneer ik buiten kwam was de lucht wat betrokken en ik hoorde een gemekker dat over heel het dorp klinkt. Eerst dacht ik dat het Walen waren, van die typen die nooit genoeg hebben weet je wel? Maar bij nader toezien waren het echte schapen, uit verscheidene weiden. Wellicht met honger want in de weiden bleek er weinig gras over.
Vandaag een dagje uit naar het buitenland : naar de Ardennen dus. Na een rondrit zomaar door de 'bergen' zag ik weinig verkeer : blijkbaar zijn alle Walen op reis vertrokken naar de kust. Met ons geld uiteraard...
Uiteindelijk kwam ik aan in Dinant, na een steile afdaling kwam ik aan de Maas. Eerst een overnachtingsplaats zoeken, ze kunnen hier deftig doorrekenen voor een nette maar kleine kamer. Toen vroegen ze of ik morgen een ontbijt wilde. Ik schrok me rot want ik vond dat de prijs toch aan de hoge kant was en het ontbijt daar zeker zou inbegrepen zijn. Straks rekenen ze ook nog een toelage voor het gebruik van gordijnen, badkamer, tv en tapijt... Mijn antwoord luidde dus kordaat : NON!
Daarna een deugddoende wandeling langs de Maas gemaakt. Een warm zonnetje was van de partij en er was bijna geen wind. Zalig, eens op het gemak wandelen. Op een terras riep een Ollander of ik niet moest werken, ik keek beter toe en ik herkende een collega uit de streek van Haarlem, niet te geloven. Hij riep : Wat doe jij hier? Ik antwoordde dat ik (wettelijk gezien) in mijn eigen land vertoefde en dat hij hier de vreemde was. De dag dreigde te eindigen op dit terrasje maar na een paar paters vervolgde ik mijn weg. Langs de oevers lagen enkele plezierboten aangemeerd, maar ook een binnenschip uit Brugge met de naam Coubaert of zo en het nummer BR... Wat verder stond er een soort verwaande kwast me zeemanpetje de mensen aan te klampen, terwijl hij een geïmproviseerde scheepsbel deed luiden. Blijkbaar stond hij klanten te ronselen voor een boottocht op de Maas. Ik kocht een ticketje en stapte de boot in. De kapitein bleek een halfzat pretentieus mannetje te zijn, die op identiek dezelfde onnozele spottende manier als de notoire zuiplap - en vetbetaalde Waalse politieker - Michel Dardenne, hier en daar wat uitleg gaf. In het Frans en het Duits dacht ik, waarop ik halfluid zei : 'Et pour les flamands la même chose!' Schijnbaar onbewogen ging hij verder met zijn uitleg en toen ik beter luisterde hoorde ik een ongelooflijk stuntelig Nederlands. 'Kiek, dadis de plak waarop roi Albert gementioneerd staat!' Wij kijken naar die rots, en door de Franse uitleg begreep ik dat koning Albert I dikwijls die rots beklommen had en dat er daarom een gedenkplaat aangebracht is op die plaats. Dan : 'Kiek, dadis de viaduc over de Meuse waar de train over passeert, en la komst de Les in de Meuse (de monding van de Lesse dus).' Dan de 'écluse van Anseremme'. In het terugkeren de nieuw Casino en daarachter de oud prisong uut 1849. Een echt oud gevang inderdaad met aan de achterzijde een heel grote bomen met de takken bijna over de gevangenismuur, niet te geloven. En aan de autre kant voyeer je een oed klooster van de (als ik me goed herinner) Dominicains. Dan nog wat doorgevaren zover we konden tot aan de sluis van Dinant. Door het hoge verval zijn er hier nogal veel sluizen nodig. Tenslotte wees hij ook nog de 'collegiale' aan, de kerk. Wie deze term 'collegiale kerk' niet kent is met zo'n uitleg niet verder geholpen. Na 45 minuutjes legde hij de boot weer aan aan de kade en stak zijn hand uit, niet om ons uit de boot te helpen maar om wat zakgeld.
Daarna naar de kerk, de collegiale kerk dus, vroeger waren hier een aantal kanunniken aan verbonden, dat zal zoals in alle dergelijke kerken geduurd hebben tot aan de Franse Revolutie. De naam 'collegiale' blijft dikwijls behouden in de geschiedenisboeken, zie ook de collegiale kerken van St-Walburga te Veurne en de St-Pieterskerk te Cassel in Frans-Vlaanderen. Binnen in de kerk is het nogal duister, er is namelijk veel brandglas in de ramen en het wordt stilaan avond. Voorin zie ik eenpriester in paars gewaad, paars omdat we in de vastentijd zijn. Het lijkt wel wat op een mannequin... een ietwat donker huidtype met heel verzorgd kapsel. Net zoals de mannequins uit de catalogi van Slabbinck in Brugge : daar figureren mannen, vrouwen en kinderen in gewaden, volgens mij in de kerk van Lisseweg (gezien de grote bakstenen of moefen in de muur op de achtergrond). Even later verdwijnt de priester in de sacristie en ik wandel rond in de kerk. Blikvangers zijn de vier grote houten heiligenbeelden achteraan in de kerk, oa de H. Lambertus en Hubertus, ook de H. Materne(!!!). Een koppel met een hond en twee ijsjeslikkende kinderen verstoort de rust, plots zijn ze verdwenen en ik merk dat ze allemaal in een biechtstoel gekropen zijn, het lef! Ik kijk even rond en snel naar de biechtstoel waar het blijkbaar dolle pret is. Ik geef een paar ferme meppen op de zijkant en ze stuiven naar buiten. Dan zie ik de priester weer, hij wil de kerk sluiten. Een soort bedelaar met litteken in het gezicht valt de priester lastig en vraagt hem om geld en ... kaarsen. De priester geeft hem enkele kaarsen van op de kaarsentafels voor enkele heiligenbeelden en stop die in de plastic zak van de sukkelaar, dan zegt hij dat hij geen geld bij zich heeft. Blijkbaar kennen ze elkaar en wordt de priester bij elke ontmoeting om geld gevraagd. Ik blijf even in de buurt om zeker te zijn dat de priester geen gevaar loopt, je weet immers nooit met die bedelaars. Wanneer iedereen buiten is ga ik verder, enigszins gerustgesteld. Ik wens de priester nog een goedenavond maar blijkbaar hoort hij het niet... Daarna door de winkelstraat terug naar het hotel. Eigenlijk is er in Dinant heel weinig te beleven. Het stadje is telt maar een tweetal lange straten : de eerste langs de oevers van de Maas en dan nog een tussen de Maas en de steile rotsheuvel. Daarnaast een aantal kleine straatjes die deze twee met elkaar verbinden. Hoeveel inwoners Dinant telt weet ik niet. Natuurlijk zijn er een aantal vaste residentiëlen in het gevang, eigenlijk leek het stadje zo goed als verlaten. De meeste inwoners zullen wellicht hoofdzakelijk leven van de toeristen.
De kogel is door de Kerk : Mgr Vangheluwe moet weg. Flutstraf???
Eindelijk kwam er bericht uit Rome ivm Mgr Roger Vangheluwe. Het heeft iets van een middeleeuwse maatregel, Mgr Vangheluwe moet weg uit zijn geboorteland. Wellicht voor altijd verbannen naar een land dat niet het zijne is. Net zoals in de middeleeuwen mensen voor eeuwig verbannen werden nadat ze een of ander kwaad verricht hadden.
Dit zal ongetwijfeld heel hard aankomen bij de gewezen bisschop, ook al was het al zowat duidelijk dat er geen andere mogelijkheid was voor hem om ver van Vlaanderen weg te trekken om tot rust te kunnen komen. Spijtig dat zijn vertrek nu eigenlijk letterlijk uit dwang gebeurd is, en dus niet enkel uit vrije wil/keuze.
Wat Torfs een 'flutstraf' noemt lijkt me dus echt wel een serieuze veroordeling.
De heksenjacht is duidelijk nog niet ten einde. Een jaar geleden meldde E.H. Koen Vanhoutte : 'De herder heeft zich misdragen.' Heel subtiel en roerend hoe hij het uitdrukt. Er is inderdaad een en ander gebeurd dat niet door de beugel kan. De zaken zijn echter verjaard en ik ken weinig mensen als Mgr Vangheluwe die zo door de pers en door 'hoge piefen' zo verguisd en hard aangepakt zijn.
Naast het feit dat Vangheluwe decennia lang zware schuldgevoelens te verwerken had is hij ook zowat alles afgenomen : zijn ambt en al zijn relaties. Van de ene op de andere dag stond hij er quasi alleen voor. Hij beseft hoeveel kwaad hij aangericht heeft : zijn neefje die dit levenslang moet verwerken. Doordat de pers de hele zaak met een abnormale ijver uitgemolken heeft zit de hele kerk in zak en as. Het zal nog lange tijd duren om opnieuw het vertrouwen van de mensen terug te winnen. De hele persheisa is eigenlijk niet nodig geweest. Beter ware het geweest dat Vangheluwe en zijn neefje alles ten gronde hadden kunnen uitpraten en de zaak in der minne regelen, voor zo ver tenminste dat er al niet heel veel vergoed was gedurende al die jaren.
Nu, het leven gaat verder. In Vlaanderen zal Vangheluwe onmogelijk rust vinden, steeds zal er iemand zijn die hem zal aanvallen. Daarom denk ik dat hij best een nieuwe stek zoekt in het buitenland. Ook al zal hij niet graag zijn heimat verlaten. Indien ik in zijn plaats zou zijn zou ik alvast niet in het land blijven hoe ik ook van mijn geboortegrond hou. Er zijn nu eenmaal dingen gebeurd die onomkeerbaar zijn en het is nu eenmaal zo dat mensen heel hard kunnen blijven voor hun medemens.
Ik hoop van ganser harte dat Mgr Vangheluwe op een rustige plaats een nieuw leven kan opbouwen.
Het ergert me mateloos hoe de vroegere woordvoerder van Leonard inquisiteur speelt. Meneer zat vroeger bij mij op het seminarie. Voor ons Westvlamingen was het een hele aanpassing om een aantal Oostvlaamse collega's bij te krijgen in de priesteropleiding. Enkelen hadden het nogal hoog in de bol en dachten dat ze meer waren dan wij.
De ene snoof drugs tijdens de lessen 'Islam', een ander liep volgens mij soms te schaars gekleed in de gangen, nog een ander zat ons heel de tijd de les te spellen, een vierde zei bijna geen gebenedijd woord en een vijfde jaargenoot viel reuzegoed mee. Deze laatste is trouwens de enige van alle Gentse seminaristen die bij ons in Brugge kwamen studeren die priester gewijd werd. Wat de rest nu allemaal uitricht weet ik op de duur niet meer, er zijn heel wat geruchten.
Maar de meest geruchtmakende is ongetwijfeld Jurgen Mettepenningen. Soms aangenaam in de omgang maar veelal nors en eigenwijs. Hij weet het blijkbaar allemaal veel beter dan anderen. Commentaar en kritiek geven is gemakkelijk. Tot mijn verrassing zijn er nogal wat mensen die hem graag op zijn woord geloven, die klakkeloos zijn wijze woorden aanvaarden als evangelie.
Ik vraag me af wat hij denkt te bereiken met zijn inquisitierolletje dat hij nu speelt. Als boontje om zijn loontje komt zal hij op de duur nergens meer welkom zijn... en dan kan hij zijn naam veranderen in 'Zonderpenningen'.
Een tijdje terug kocht ik het allermottigste boek ooit : 'Ik noem Roger'. Het pietluttig formaat van zijn stom boekje verwijst natuurlijk naar een even pietluttige en gefrustreerde auteur.
Nog nooit moest ik zo veel moeite doen om dit 'boekje' te lezen, na maanden ben ik nog niet halfweg geraakt. Zo stom en zo onzinnig als maar kan.
De 'auteur', blijkbaar een journalist van drie maal niks, wil een portret neerzetten van Mgr Roger Vangheluwe. Maar ... wat een mislukking, wat een schamel vertoon... Het lezen niet waard. Uit het stuk dat ik al las wordt heel duidelijk dat de 'auteur' niet veel af weet van het onderwerp waar hij over 'schrijft'. Zo las ik ergens iets over de 'deken van het bisdom', wat een onzin, die functie bestaat gewoon niet...
In een boekenwinkeltje in Damme zag ik onlangs nog 'boek' van die veduivelde Verdievel. Achteraan op de flap staat dat hij werkelijkheid en fictie door elkaar mengt, dat 'het zo zou kunnen gebeurd zijn'... Een schande voor het vak. Waarschijnlijk is zijn specialteit dan ook de echte riooljournalistiek... Geen journalistiek zoals we gewoon zijn van bepaalde andere journalisten, ik denk hierbij aan de heer Stefan Vankerkhoven uit de Krant van Westvlaanderen. Deze journalist kan behoorlijk zwaar uithalen en heeft best een scherpe pen. Maar... hij gaat volgens mij wel correct te werk. En zo moet het zijn.
Wat Vandievel probeert is verder te teren op een onderwerp waar volgens hem iedereen in geïnteresseerd is. Is die kwestie rond Mgr Roger Vangheluwe nu nog niet genoeg uitgemolken in de pers? Welk nieuws kan men nu nog toevoegen aan de hele zaak? Maar ja, meneer wil na zijn mislukte stom boekje vol van eigen fantasie nu ook nog een toneeltje opvoeren. Wat een onzin!!! Durft hij zijn ding komen doen in West-Vlaanderen???? Ik wed van niet. Zo laf is hij wel dat hij niet dichterbij durft te komen met zijn gezwets.
