03-09-2010 om 13:30 geschreven door Lieselotte R.  

Het is zondag. Welke zondag, weet ik niet. Sinds een tijdje besloot ik tijdloos door te gaan. Zo gaan de dagen sneller, lijkt het wel. De werkelijkheid, dat oncontroleerbaar aan mij voorbij gegaan is, sluipt nog steeds ongeruisloos verder door de aderen waar mijn onverstrooide zelf zijn baan is blijven volgen. Onafgezien van het blauw zijn stroomt mijn donkerrode bloed door mijn koude lijf. IJskoud heb ik het. Gedreven door iets wat me tot nog toe onbekend is blijf ik overeind. Grabbelend. Tastend naar het onbekende rond mij. Foto’s aan de muur geven me goede herinneringen die in een flits een film alles opnieuw laten afspelen in mijn hoofd. Fijne herinneringen. Een glimlach laat mijn gezicht opvrolijken langs de donkere schaduwen. Schaduwen die wijzen op een verstoorde slaap. Nachtenlang piekerend het stiltste deel van de dag doorkomen. Nadenken over wat mezelf in het dagelijkse leven bezig houdt. Een klein beetje bezeten, obsessief misschien. Zoekend naar antwoorden op ongestelde vragen. Het mezelf moeilijk makend de slaap niet kunnen vatten en moordend tussen de lakens blijven liggen zonder enige aanwijziging. Elk uur de kerkklokken aanhoren in deze onkatholieke tijden. Tot de eerste trein die met vol enthousiasme de vroege vogels naar hun werk brengt.

Zo lijkt het elke dag te gaan, zonder stoppen. Iedere dag, een beetje ouder worden. Met kleine stapjes het leven volgen en kijken wat het brengt. Geen onmogelijke dingen verwachten, gewoon het leven laten leven.

Na een lange nacht lijkt alles te ontwaken. Met mijn 21 jonge jaren leef ik thuis, in het ouderlijke huis samen met mijn ouders. De haan van de buren liet al gretig van zich horen. Vermoeid kijk ik op. Ik knijp mijn ogen samen zodat ik de rode gloed van mijn bestofte wekkerradio kan aflezen zonder bril op te zetten. Het is bijna half vijf, maar als ik naar mijn lichaam luister is het alsof ik pas in mijn bed lig. Met een diepe zucht wikkel ik me nog even in mijn veel te warme donsdeken. Ik vervloek het steeds als ik net een paar minuten wakker word voordat mijn wekker afloopt. Het onherroepelijke gevoel van die schreeuwerige zeven minuten die ik nog kon spenderen aan broodnodige slaap zijn nu vervlogen. Voorgoed.

Ik heb het moeilijk om een lach te onderdrukken als ik hoor hoe de haan zijn kraai overslaat in een nooit eerder gehoord geluid. Als in een vorm van falen is het vreemd genoeg een hele tijd stil ten huize van de haan. Gelukkig maar. Mijn gedachten zijn nog niet koud of mijn wekkerradio springt aan. Het nieuws duurt niet zo lang en al snel hoor ik een hyperactive radiopresentator die mij dwingt mijn bed uit te gaan. Met een leeg gevoel en het dolgedraaide Use Somebody van The Kings Of Leon op de achtergrond stap ik mijn bed uit en ga langzaam de trap af. Hoewel ik dringend naar de wc moet, versnel ik mijn tempo niet. Ik moet stil zijn, niemand mag me horen. Nog even en alles laat ik achter. 

03-09-2010 om 14:08 geschreven door Lieselotte R.  

Tot u spreekt een winkelverantwoordelijke van een  van de vele ketens waar men tegenwoordig straten mee kan leggen. Hoewel de winkels uit Wetteren Centrum wegtrekken en dra gedoemd wordt een spookgemeente te worden, blijft het voorgaande geldig. Blijkbaar blijven de klanten even arrogant, onvriendelijk, arrogant, onterecht misnoegd en bovendien nog steeds arrogant. Inderdaad: ondertecht. Want ook wij, als winkeliers die ons werk graag doen, hebben de regels van het bedrijf ook niet uit de duim gezogen. Regels? Bestaat dat dan nog? ‘Als het dat niet is, dan maakt u mij wel iets anders wijs.’ Zei een klant nog onlangs op een zeer arrogante toon. Wel ja, sommige mensen leven toch nog in hun eigen wereldje, zo blijkt. Heel ver van planeet aarde ergens tussen Venus en de hel. Meer neigend naar het vagevuur waar men voor mijn part mag verkolen als in een zomerse barbecue. Zo wordt hun bestaan toch nog ergens nuttig voor gebruikt. Al heb ik er zelf dan geen geniet meer van. Of is dit dan net weer overdreven?

Storm in een fles

“Kan ik spreken met de verantwoordelijke?” Helaas, mevrouw, daar spreekt u mee. Ogen vol ongeloof, een stuk vernedering te bespeuren door het afgaan als een gieter. En water, dat lijkt er wel te vloeien. Een tsunami als het even kan. “Dit zijn nu eenmaal de regels. Als u hier niet mee akkoord gaat kan u altijd terecht op het telefoonnummer of de website dat op het visitekaartje staat.  Lieselotte Roelandt is de naam en dit is het adres van de winkel.” En toch, schoorvoetend komen ze telkens weer. Omdat ze zich schamen voor hun gedrag. Zonder verontschuldigingen, maar ze zich wel twee tonen lager, met valse noten weliswaar,  klinkt het bijna als muziek in de oren. En met de wetenschap dat een schuldgevoel over zich heen gaat doet een extra glimlach van mijn kant er nog een scheut bovenop. Als ze dan nog complimenten geven op de mooie bril die ik mijn neus heb is de maat vol. Natuurlijk is dat een mooie bril, wat had u dan gedacht? Nee. Zo ver reikt het me net niet om dat laatste over mijn lippen te krijgen. Gelukkig maar, waarschijnlijk.
En zo werd de zoveelste discussie tot een goed einde gebracht. En discussiëren; daar kunnen ze hier wel wat van, die Wetteraars. Maar helaas voor hen: ik ben ook een Wetteraar.

Tot schijtterij toe

Zelfs een WC-bezoekje lijkt een klant te ver gaan. Wanneer ik 2 liter water achter de kiezen heb dien ik wel, als elke modale mens, af en toe mijn behoefte in het kleinste kamertje te moeten doen. Natuurlijk is een misplaatste opmerking dan nooit ver weg wanneer een klant het gevoel heeft lang te hebben moeten wachten, mij vervolgens de huid vol scheld en vervolgens ofwel met tegenzin zijn bezoek afmaakt, ofwel prompt de winkel uit loopt als een of andere niet op de mens lijkend zoogdier. 

03-09-2010 om 13:40 geschreven door Lieselotte R.