Wow, het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat we hier nog eens iets neergetypt hebben, waar waren we gebleven...?
We zullen beginnen bij Huacachina. Huacachina ligt dicht bij Ica, een van de twee stadjes die het hardst getroffen zijn door de aardbeving. Eerst stonden we een beetje sceptisch tegenover het voorstel van Cosi om tot daar te gaan. Ook onze stage begeleidsters keken maar een beetje raar toen we over onze plannen begonnen. Maar het feit dat er voor Cosi geen vuiltje aan de lucht was en ze ons daarbovenop ook nog prachtig weer, landschap hotel en zwembad beloofde heeft ons toch overtuigd: na die eerste zware maand stage klonk dat als muziek in onze oren! Zaterdagmorgend, half drie vertrokken we gepakt en gezakt (tis te zeggen: wij al iets minder dan de anderen: we hadden juist onze bikini ingepakt en dat bleek later gezien toch iets te koud voor snachts) richting woestijn, met als eindpunt onze oase: het dorpje Huacachina. Toen we om acht uur aankwamen, konden we Cosi wel vermoorden: geen straaltje zon te bespeuren, twas denken we even koud als in Lima. Bij het zwembad aangekomen begon de warmte stillaan op te komen, na een uurtje konden we dan toch onze bagage uitpakken (= bikini-time!!). Later op de dag vertrokken we op tocht door de woestijn. Ons hotel had drie open Jeeps met inclusief drie stoere chaufeurs. Aan honderd per uur vlogen we over de zandbergen: twee uur rollercoaster-plezier! Tussen het gehop door stopten we een aantal keer om te sandboarden, wat voor ons Lot verbazingwekkend vlotjes verliep: na een paar minuten stond ze al recht op haar plank (misschien moeten we frankrijk maar al verwittigen dat er een nieuwe snowboardbabe op komst is). Bij onze laatste stop konden we genieten van de zonsondergang. Ook al hebben we er hier in Peru al een paar gezien, we verschieten er nog steeds van hoe snel dat wel gaat! Met een coctail aan de hand een beetje luierikken aan het zwembad en een namiddagje woestijnplezier: voor ons een perfecte combinatie!!!
Ademas Huaraz! Man, dat was geweldig! Vorig weekend vertrokken we naar de andere kant van het land: de Andes in. Na een busrit waar we na acht uur redelijk geshaked uitkwamen, ariveerden we op 3500m hoogte. Dat konden we na enkele stappen al aan de lijve gewaar worden: moe van een paar trapjes, weinig lucht in de longen, hoofdpijn en ons hart aan tweehonderd per uur: welcome to Huaraz. Normaal gezien nemen de mensen eerst een rustdagje om aan de hoogte gewend te raken, maar dat stond niet in onze belgische woordenboek: we vertrokken dezelfde dag nog naar de watervallen. Na een korte klim begonnen we aan onze eerste rapel: gewapend met touw en helm gingen we de stroming tegemoet.De gids had ons op voorhand verwittigd zeker een droog topje mee te nemen: het zou anders wel eens koud kunnen worden. Beneden aangekomen konden we wel op zijn gezicht slaan: het was al wollen-truien-weer en dan moesten nog eens DOOR het water afdalen: we kunnen u verzekeren: freezing-koud: daar stonden we dan met ons extra droog topje: bedankt voor de hint! Na vijf afdalingen, vertrokken we richting hostel. Daar aangekomen werd onze nachtmerie werkelijkheid: natuurlijk was voor de laatste doucher het warm water op! Hyperventilatie!
De volgende dag begonnen we aan ons tweede avontuur: ijsbergklimmen. De bus reed ons top op 5000m hoogte en vandaaruit trokken we vol goede moed de bergen in. Wat we de dag daarvoor al eens hadden meegemaakt kwam terug: maar dan 1000 keer erger, allé, tis te zeggen: de een heeft er al wat meer last van als de ander. Boven aangekomen stonden de ijsbergen te schitteren in de zon. We begonnen aan onze eerste klim: in een woord, zoals de Eddy het zou zeggen: geweldig. Na die eerste klim begon het meeste volk al terug naar beneden te gaan, het begon immers koud te worden en lichtjes te onweren. Maar dat was buiten de Belgen gerekend: ook de tweede, veel hoger klim stond immers nog op het menu.
Maandag trokken we richting Lagoon 69, we hadden immers van de andere meisjes de tip gekregen dat dat zeker de moeite was. Maar voor we dat schoons tezienkregen stond ons een lange en hoge beklimming te wachten. We verzekeren jullie: elke stap was telkens weer een klein beetje sterven. Die dag hebben we onze pere gezien! Maar, zoals iedereen ons al beloofde, was het eindpunt dat allemaal waard: een prachtig meer, gevuld met helderblauw ijswater uit de bergen. De fotos spreken boekdelen!
Na deze lastige, maar geweldige en prachtige trip, trokken we moe maar voldaan huiswaarts, onze kindjes en hun ouders zaten immers op ons pedagogisch advies te wachten.
Voor de rest gaat het leven in Lima zijn (on)gewone gangetje. Stage doen, eten maken, kleren wassen, af en toe eens opruimen, naar de winkel gaan en..... niet te vergeten: maken dat we geen enkel feestje gemist hebben, of beter: dat geen enkel feestje ons gemist heeft. Want draai of keer het zoals je wilt: wij Belgen trekken de partys hier meestal op gang: we verwijzen jullie weer door naar de fotos.
Op de stageplaatsen gaat het in ups en downs. Een klein resuméke:
Lot:
Iedereen denkt dat wij hier enkel uitgaan en reisjes maken, maar er wordt ook nog gewerkt ze!
De stageplaats is toch wat anders uitgevallen dan ik in het begin gedacht had. De laatste 2 weken ben ik alleen naar de stage geweest, want Cathy was naar België voor het trouwfeest van haar broer.We mogen op de stageplaats eigenlijk nog niet veel zelf doen, we observeren vooral eigenlijk. Als we meewerken aan een bepaalde sessie dan volgen wij de rest en mogen we eigenlijk niet echt heel veel inbreng leveren. Ook de manier van werken vraagt van mij nog altijd een grote aanpassing. Geregeld kom ik toe op de stage (omdat ik een afspraak heb met iemand) maar dan komt er niemand en dan mag je een paar uur wachten. Dat zijn wij in België toch echt niet gewoon é! Als je al 10 min te laat bent ergens, voel je je al schuldig.
Wat wel positief is, is dat we de mogelijkheid hebben om heel interessante casussen te volgen. Casussen die bij ons af en toe voorkomen, zijn hier dagelijkse kost.Normaal gezien zal de drukte na het congres, die Copsi organiseert, veel verminderen. Van dan af zullen we ook de mogelijkheid hebben om naar Chocas te trekken, om daar te kunnen werken met de armere bevolking. Ik denk dat dat voor ons meer voldoening zal geven!
Cat en ik zijn nu aan het kijken om een paar sessies zelf op te stellen! Zo zullen we meer het gevoel krijgen dat we echt met iets bezig zijn denk ik.
Nu, het congres zal waarschijnlijk ook wel de moeite zijn! Het is een internationaal congres. Zelf ben ik nog nooit één bijgewoond, dus dat wordt wel spannend.
Op onze site staan ook een paar fotos van mijn stageplaats.
Sofie:
Viña is voor mij (en Sofia) nog steeds de place to be! Iedereen vertelt me dat het spaans al goed begint te vlotten, maar zelf vind ik het vaak nog erg frustrerend: correct weergeven wat je denkt is al één zaak, als je het dan nog eens in een vreemde taal moet doen!
Sinds kort geef ik op mijn eentje tallers: dat zijn sessies die je met een bepaalde groep over een bepaald onderwerp doet. De sessies met de adolescenten zijn van klas tot klas verschillend. Sommige klassen zijn hemel: alle kinderen werken er zalig mee, zijn lief, hebben ons graag,... Andere klassen daarentegen... Zo heb ik een klas van 40 pubers die niets zeggen, althans toch niet tegen ons. Voor de rest zitten ze wat onder elkaar te babbelen en interesseert het hen geen f***. Ook het feit dat wij erg veel taalfouten maken vinden ze super hilarisch. We proberen ons dan vaak op te peppen met: hoe waren we zelf? Maar het blijft toch erg frustrerend als er, na alweer een verandering, aanpassingen,... van onze kant uit, nog steeds geen respons komt.
Voor de rest zijn er nog altijd mijn tallers met de Sofia en volgende week beginnen we met een taller over seksualidad, samen met nog 5 andere studenten van de Lima (zoals ze hier onze unif noemen).
Verder zijn de casussen elke keer opnieuw weer even slikken: wat een problemen! Bij de volwassenen doen we weinig of geen interventies, maar bij de kindjes begint dat stillaan wel te komen: af en toe eens iets vragen, zeggen, een stukje van een orientatiegesprekgeven, een testje doen ... Vandaag (maandag) hebben ik en Sofia, voor de eerste keer, een volledig gesprek gedaan: op maandag komen er altijd drie meisjes langs die thuis heel veel problemen hebben. We volgen deze gesprekken al een aantal weken en vanaf vandaag gaan we ze overnemen. Volgende week begin ik (dit keer helemaal alleen) met een totaalpakket: ik krijg een kindje met gedragsproblemen waar ik de volledige diagnostiek en behandeling/ orientatie bij zal doen: wel spannend!
Ondertussen zit onze eerste werkweek er al op, maar we zullen beginnen bij het begin. In Lima hangt permanent een party-sfeertje: we waren nog geen twee dagen in Lima of 'las chicas Belgas', zoals ze ons hier noemen, waren al uitgenodigd op een home-party. Het feestje werd georganiseerd door ene Tico: nog nooit van gehoord. Het was een vriend van onze 'huisbazin', die we in het vervolg voor het gemak Cosi zullen noemen (een heel leuk mujertje van eind in de twintig). Toen we op het feestje aankwamen, leek het of het allemaal wat saai zou worden, maar dat was buiten ons gerekend: die kerel weet wie uit te nodigen ;) Tico's mama was ook wel grappig: aangezien we met zo veel meisjes waren, vond zij dat er duidelijk nood was aan meer testosteron. Ze heeft dan snel de telefoon gegrepen en na een uurtje stond de living vol. Daarna zijn we nog naar een discotheek geweest. Die was in heuse hollywood-styl: een rij met guestlist en een rij waar je lang moest aanschuiven. Deze gringa's zijn natuurlijk zonder probleem, gratis, langs de guestlist-rij gepasseerd! Van luchtzuiveringssystemen hadden ze daar duidelijk niet gehoord.
Maandag begonnen we aan onze eerste stage-dag: Ik (Sofie) ben, drie dagen voor we aankwamen in Lima, nog van stageplaats veranderd. Aangezien er één van de acht meisjes op het laatste nippertje besloten heeft niet mee naar Peru te gaan, moest Sofia Celis normaal gezien alleen stage doen. Aangezien we niet allemaal samen gereisd hebben, liep de communicatie over een eventuele herverdeling van de stageplaatsen een beetje mis. Uiteindelijk heeft Marjan, die na een jaar in Mexico te hebben gewoond wel goed spaans kan, zich 'opgeofferd' om alleen te gaan. Ik, die normaal gezien met Marjan stage deed, ben dan naar Sofia verhuisd. (op verzoek van: Sofia is wel een toffe :) ) De eerste dag zijn ik en Sofia, op de universiteit van Lima, Cecilia Ciccia gaan bezoeken. Zij is samen met Milagros Cuvas en Ana Coz onze stagebegeleidster. De unif van Lima is echt geweldig: een amerika-achtige campus waar alle studenten, zoals op tv, als ijverige bijen rondzwermen. Na de unif, hebben we viñea alta bezocht. Viñea is een schooltje waar ook een psychologisch consultorium aan verbonden is. In viñea zullen ik en Sofia zes dingen doen: een project met kleuters over emoties, een project met lagerschoolkinderen over waarden, verschillende pedagogische en psychologische casussen opvolgen, een project met adolescenten over seksualiteit en een project met adolescenten over 'vaardigheden voor het leven'. Voor de laatste twee projecten volgen we nog twee vakken op onze fancy unif. Dat is best wel gezellig: heel anders dan in Leuven. We zitten met maximum tien man in de klas en zitten een hele tijd te discussiëren.
Ik (lot) ga naar een andere stageplaats dan Sofie.Voor mijn stage ga ik naar COPSI, een consultorio psicologico.Samen met Cat waren maandag uitgenodigd voor een introductie. De Jorge Soto (onze stagebegeleider) is ons thuis komen halen om dan richting COPSI te vertrekken. Op het eerste zicht werd ons al vlug duidelijk dat we hier veel verschillende dingen zouden kunnen doen en veel zouden bijleren. Nu, wat doen ze allemaal in COPSI? eerst en vooral zijn er consultes, zowel voor kleine kinderen, volwassenen, koppels en families. Daarnaast zijn er ook cursussen voor de ontwikkeling van de taal en ontwikkelingsstimulatie voor kleine kinderen.In een andere cursus draait het rond creativiteit en leren de kinderen oa gedragsregels en zich goed te gedragen. de zaterdag kunnen we een project volgen voor kinderen met speciale behoeften, zoals kinderen met autisme, mentale retardatie.....Naast COPSI mogen we ook naar de rand van de stad trekken en zelfs naar het platteland trekken om daar te helpen. Hier gaat het meer rond de heel arme bevolking, terwijl de bevolking die naar COPSI komt tot de lagere middenklasse behoort.Tot nu toe hebben we enkel in COPSI zelf gewerkt, maar deze week gaan we normaal gezien naar andere plaatsen. Tenminste als het doorgaat. Dat gebeurt wel vaker dat we daar toekomen en dat er nog niemand is en dat we een paar uren moeten wachten. Nuja, da is Peru zeker??? In de eerste weken is het vooral de bedoeling dat we alles observeren en dan een keuze maken wat we willen volgen, en waar we aan willen meewerken. De eerste week was vré interessant!! Al veel gezien en gehoord. De verhalen die we hier soms horen zijn bijna niet te geloven. Bv. mannen die in twee verschillende landen een vrouw en kinderen hebben......noem maar op! De mensen zijn echt vré vriendelijk en we mogen echt wel overal meevolgen! Tzal een goeie stageplaats zijn!!!
Om het weekend op een sfeervolle manier in te zetten zijn we vrijdagavond, rara, uitgegaan! Bar ozo, in het district baranco, was the place to be! De foto's op onze picasasite spreken voor zich... de sfeer zat er goed in.
Zaterdagavond waren we allebei redelijk moe en hadden we niet veel zin om te koken. Oplossing: uit eten! Cosi ging die avond met een paar vrienden naar een traditioneel restaurant en vroeg ons mee. Toen we toekwamen bleek het restaurant iets groter dan ingebeeld: er was plaats voor een dikke 200 man. Qua eten, hadden we wel een vermoede dat het typisch Peruviaans zou zijn. We wisten echter niet zeker wat we op ons bord zouden krijgen. Wat we al vreesden werd werkelijkheid: hart stond wel degelijk op het menu. Na een glas pisco-sour durfden we dan toch de groeten, aardappelen en ander vlees, waar het hart wel zijn sappen op had achtergelaten, naar binnen werken. Een paar glazen pisco later, begon de plaatselijke bevolking de stoelen aan de kant te schuiven en werd de dansvloer open verklaard. Je kon het vergelijken met een Belgische bruiloft. Iedereen ging stevig uit de bol, zelfs het traditionele treintje is niet uitgebleven.
Zondagochtend moesten we om zeven uur op om naar een natuurpark te vertrekken en na zo'n avondje pisco, was de energie ver te zoeken. Tien keer 'snoozen' later, zijn we dan toch uit bed gekropen en samen met de hele groep in de taxi gestapt. Toen de bus ons afzette aan het natuurpark, konden we onze ogen niet geloven: waar we ook keken, we zagen alleen maar zand (Cathy de in iemand anders' neuspeuteraar en oorsteker kan dit bevestigen). Na twee vollen uren wandelen begon het uitzicht stilaan groener, maar spijtig genoeg ook mistiger, te worden: het uitzicht werd fenomenaal.........WIT :) Na het middageten zijn we aan een kleine wandeling richting mirador begonnen. Je kan al raden wat we op dat uitzichtpunt gezien hebben........... ALWEER...........WIT WIT WIT: als liefde wit zou zijn...........hihi, twas een stom mopje :) Aan het begin van wat een lange terugweg zou, werden we gelukkig meegenomen door een vriendelijke Peruviaan met een dikke chevrolet: met zijn zestienen in de achterbak en lekker crousen richting grote baan. Daar aangekomen zakte de auto met zijn rechter voorwiel in een diepe put. Gelukkig hadden we 'hero' Juan bij die zulke zaakjes wel kan fixen... na een uur of twee wast uiteindelijk gerepareerd. Al bij al was het een.............. WITTE dag.
Laat die tweede werkweek nu maar beginnen!
We missen iedereen enorm, hopen dat alles daar ok gaat en dat De Winter lang in den bak blijft (hoewré de VTM online)
Ons eerste reisje hebben we al achter de rug! Woensdag- avond (22/08) zijn we samen met Magali, het derde pedagoogje, met de nachtbus naar Trujillo vertrokken. De peruviaanse nonkel van Magali had die bus voor ons geregeld en we schrokken ons echt een ongeluk: Nog nooit zo'n sjieke bus gezien. De rijke peruvianen (en daartoe behoort nonkel Theo wel!) reizen hier echt in stijl.
'S ochtends vroeg aangekomen in Trujillo, werden we verwacht in het strandhuis van vrienden van tío Theo. En zoals dat rijke mensen past: een kast van een villa met de zee als achtertuin. Echt prachtig! We bezochten in Trujillo de 'huaca de la sol' en de 'huaca de la luna', twee tempels waar tot op heden nog altijd opgegraven wordt. Super indrukwekkend! Hier kregen we ook al direct onze vuurdoop: we hadden immers om een spaanse gids gevraagd. Vanuit de huacas, vertrokken naar Chanchan, de restanten van een stad van het volk 'chimu'. Wisten jullie trouwens dat hier voor de inka's en de spanjaarden nog veel andere volkeren hebben gewoond? Een combi, een plaatselijke miniatuur van de lijnbus (weliswaar iets minder modern maar wel boordevol ambiance), zette ons echter veel te ver af, waardoor we een paar kilometer zouden moeten terugwandelen. Maar dat was buiten de politie, onze vriend, gerekend. Twee politie-mannen hebben ons, in volle ornaat, voor de deur van Chanchan afgezet. Toen we, twee uur later, terug buiten kwamen, stonden ze daar nog steeds. Ze wilden ons immers erg graag terug tot bij een combi brengen, ofzoiets toch, want van hun uitleg was erg weinig te verstaan... Ach ja, met lachen en mooi zijn kom je hier dus ook al heel erg ver (figuurlijk maar dus ook letterlijk)!! Taal en cultuur is over het algemeen wel een struikelblok. Zo werden we de volgende dag uitgenodigd door Emma, een vriendin van (rara) tío theo. We hadden een afspraak om acht uur 'savonds. We hadden echter nog niet goed door dat peruvianen erg laat eten en dachten dat het voor 'een rondleiding' was. Toen we door haar chauffeur bij het pizza-restaurant werden afgezet, draaiden onze magen een keer om, we waren immers een uur daarvoor uitgebreid gaan uiteten. Uit beleefdheid hebben we toch nog een paar stukken pizza naar binnen gepropt. En we kunnen jullie vertellen: twee keer avondeten is duidelijk een keer teveel! Verder hebben we ook nog op 'caballos de repaso' gereden. In het Nederlands kan je ze volgens ons gerust: 'paarden met scheve poten' noemen. Voor dat tripje zijn we goed afgeript geweest maar dat was wel buiten 'las tres chicas Belgas' gerekend! Resultaat van dit verhaal: we hebben al ons geld teruggekregen. Hierdoor leerden we een van ons eerste peruviaanse lesjes: als iemand mondeling zegt dat de inkom in de vooraf betaalde prijs inbegrepen is, kan dat ter plaatse wel eens anders uitdraaien...
Zondag ochtend zijn we richting Chiclayo gereden, ditmaal met een door ons gereserveerde bus, wat er wel aan te zien was. In Chiclayo bezochten we een paar musea, waaronder 'Bruning' en 'el senor de Sipan'. Musea, dat is toch niet echt ons ding, voor ons liever het echte werk! Een dag later trokken we dus richting Tucume, een grote archeologische vindplaats, bestaande uit ongeveer twintig piramides. We beklommen de berg waar de piramides rond gebouwd waren. Boven aangekomen, lichtelijk bezweet toch wel, konden we onze ogen niet geloven: muisstil en betoverend mooi! Daar in Tucume was er niemand te bespeuren. Iets wat ons in het algemeen opvalt is dat er in Peru weinig touristen zijn. Zelfs hier in Lima loopt het er zeker niet boordevol van. In Chiclayo zelf hebben we ook heel lekker gegeten. Het eten in Peru bevalt ons eigenlijk wel. Veel vis, groenten, kip, lekker vlees,... altijd vergezeld door rijst en, gelukkig, aardappelen: op die manier kan Sofie (die niet echt zot is van rijst) ook altijd haar maag vullen.
Vanuit Chiclayo trokken we verder naar het noorden, richting Mancora, een surfersdorpje. In tegenstelling tot Lima, waar het ijskoud 'sjaal- en mutsenweer' is (het is hier namelijk veel kouder dan iedereen ons had wijsgemaakt), heerste er in Mancora een broeierig temperatuurtje. Cultureel was er in Mancora niet veel te zien en relaxen was dus de boodschap. Dit was, in het luxueuse strandhuis van tío theo, echter geen probleem. In mancora verkenden we ook voor de eerste keer het peruviaanse nachtleven. Reeds na de eerste minuut wisten we dat het zeker niet de laatste keer zou zijn! Spijtig is wel dat de jongens hier erg opdringerig zijn. Een vrouw heeft volgens hen ten allen tijden een (of meerdere) danspartner(s) nodig. Daar kunnen deze twee chicas Belgas niet altijd met overweg: geemancipeerde vrouwen zoals wij dansen immers ook wel eens graag op ons eigen ritme In Mancora leerden we ook twee amerikaanse (redelijk geflipte) meisjes kennen, die in Peru zijn om vrijwilligerswerk te doen. Ze werken in een klein dorpje, ergens hoog in de bergen, en wonen samen met drie plaatselijke nonnen.
Vanuit Mancora vertrokken we donderdag-avond, in heuse VIP stijl, terug richting Lima. 17 uur rijden en u daarna nog steeds in hetzelfde land bevinden: welcome in the big Peru!
Eindelijk goed en wel geïnstalleerd in ons nieuwe huisje 'casa marfil', onze peruviaanse thuis. Casa marfil is een gezellig, niet zo klein huisje, gelegen aan een parkje in de wijk pueblo libre. We logeren hier samen met de andere vijf belgische meisjes en daarnaast nog één duitse chico, één duitse chica en juist aangekomen, een spanjaard. De vrouw des huises is cosi, een lieve, maar toch wat timide vrouw van rond de dertig. Daarnaast is er ons Martha, de huishoudster. Martha is echt zalig! Altijd paraat een uitgebreide babbel te slaan, ons met de was te helpen, te leren koken,... kortom: onze peruviaanse mama.
Lima in een paar woorden: gigantisch (Lima huist maar liefst 9 miljoen inwoners!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), chaotisch, vuil maar tegelijkertijd erg charmant. We zouden hier ons hart wel kunnen verliezen!! De mensen zijn (meestal) erg vriendelijk, ze willen ons altijd helpen, ookal verstaan ze ons niet. Er heerst hier wel de erg ambetante gewoonte: de mensen antwoorden altijd op uw vraag, ook al weten ze het antwoord niet. Op die manier zijn we al vaak 20 quadros (men praat hier in blokken in plaats van straten) verkeerd gelopen.
Voor de rest stellen we het hier zalig! We zijn blij dat we hier eindelijk zijn en verlangen naar de start van de stages (3september). We zijn blij dat we eindelijk onze blog geïnstalleerd hebben en zullen jullie vanaf nu regelmatig op de hoogte houden.
Als jullie berichten willen sturen kan je deze altijd plaatsen in ons gastenboek, replyen op een post van ons of gewoon naar onze emailadressen sturen, berichtjes op de gsm, bellen naar de vaste lijn van casamarfil,... Vergeet niet dat wij hier zeven uren achterstaan (bvb: 11 uur in de middag bij jullie is bij ons 4 uur in de nacht!!!!!)
saludos,
Sofie en Lieselot xx
onze nieuwe nummers zijn:
Sofie: 0051 197 30 99 48
Lieselot: 0051 197 30 99 45
ons nieuw adres is:
Parque Ayacucho 126 Pueblo libre Lima Peru
Vaste lijn casa marfil: (er neemt waarschijnlijk iemand in het spaans op, je zegt dan: 'esta Sofie/Lieselot?')
