Nog steeds geen afscheid kunnen nemen van je, je bent nog steeds in mijn leven. Hoe kan ik nu alles verwerken als je er nog steeds bent? Langs de ene kant wil ik niet dat je weggaat, aan de andere kant weet ik dat dit het beste voor me is.
Wenen, migraine, overgeven, .... allemaal omdat ik nu ECHT besef dat je zal verdwijnen, dat je 'doodgaat'.
We gaan er nog één mooie dag van maken. Een mooie afsluiter na al die jaren *zucht*
Ik heb nood om wat neer te schrijven. Maar ik weet niet precies wat ik wil zeggen.
Je hebt jaren goed voor mij gezorgd, hiervoor ben ik je nog steeds heel dankbaar. Het probleem is dat ik je nog steeds als die persoon zie, terwijl jij die persoon niet meer bent. Daarom dat ik geen afscheid van je kan nemen, toch zal het moeten. Ik mis je .. maar niet om de persoon die je nu bent maar om wie je was... .
Er zit zoveel in mijn hoofd maar ik krijg het niet neergeschreven ... .
Ik snap het allemaal zelf niet meer. Ik wil je eigenlijk niet meer zien omdat je me zoveel pijn gedaan hebt. Maar toch heb ik het heel lastig met het feit dat ik binnenkort niets meer van je ga horen.
Elke keer toen we afspreken keek ik met haat naar je, en toch kan ik je niet loslaten, wtf?
Ik moet vergeten wie je was, want die persoon is al lang weg ......... .
Nog enkele dagen en het is zover ... ons definitief afscheid. Geen praatjes, smsjes,.... meer van jou. Je zal volledig uit men leven verdwijnen # pijnlijk vreemd gevoel # ik doe het voor men grote liefde en ik zal er ooit sterker uitkomen
Ik hoor nu niks van jou ... het is vakantie, je vrouw is thuis en dan ken je me niet meer. Het doet me denken aan toen we nog samen waren, toen hoorde ik ook niks van je tijdens de vakantie, dagenlang heb ik toen geweend. En nu doet het op de één of andere manier toch ook nog een beetje pijn. Het is gewoon ... ik doe aan je vieze seksspelletjes via sms mee zodat ik nog met je kan afspreken om te praten, het kost me allemaal zoveel energie.... en dan opeens ben ik niet meer nodig. Pffff ik voel me weeral gebruikt.
Heb je dan nog nooit van respect gehoord? Ok we hebben niks meer, waar ik heel blij om ben, ik ben al een hele tijd over je... maar ik wacht nog op een beetje respect van jou.
Van men psycholoog moest ik emotioneel onafhankelijk van je worden. Ik weet alleen niet hoe ik dit moet doen. Je hebt je machtspositie misbruikt en dat doe je nog steeds.
Ik ga stoppen met schrijven, het wordt me even te veel.
Deze morgen stuurde je me: Ik hou van je !!!! X Ik wist niet goed hoe te reageren. Hoeveel jij ook met mijn gevoelens speelt en me kwetst. Ik kan niet tegen jou zeggen: ik niet meer van jou. Ik hou niet meer van jou maar toch kan ik je niet kwetsen, waarom toch?
Ik denk de laatste tijd veel aan onze tijden in het middelbaar. En het doet pijn om te zien wat je me nadien hebt aangedaan. Hoeveel ik er ook over nadenk, ik kan niet achterhalen waarom je ineens zo veranderd bent. Eerst deed je alles voor mij, je hield je vrije middagen voor mij, ik mocht met jou mee in de studie zitten en praten met je, je gaf lessen op om met mij naar de schoolarts of het CLB te gaan, je deed alles om me op te vrolijken, ik kreeg cadeautjes die me er door moesten helpen, ik mocht je altijd smsen of bellen. En toen ineens toen we iets hadden veranderde je in een monster. De eerste maanden ben je zo lief voor mij gebleven maar nadien was je een echt monster. Je liet me wenend achter in men bed, je werd kwaad op mij als ik weende omdat je terug naar je gezin ging, ik mocht je plots niet meer smsen of bellen, je vroeg zelden nog hoe het nu eigenlijk met mij ging, je deed me soms pijn tijdens het vrijen en je trok je daar niets van aan, etc.
Wat is er toch gebeurd met je, waar is die lieve vertrouwenspersoon waar ik op kon bouwen? Was alles maar gespeeld zodat je me in bed kon krijgen? Je wist dat ik zwak genoeg was en dat ik verliefd op je was dus het zou je toch lukken.
Ik herinner me nog goed dat je op het punt stond geschorst te worden omdat je te close met mij was. Alle leerkrachten en leerlingen roddelden over ons. En toch ben je met mij blijven afspreken. Ik dacht toen dat er niemand liever op heel deze planeet bestond. Blijkbaar was ik mis.
Een klein beetje uitleg is alles wat ik je nu nog vraag ........
Ik heb het de laatste tijd enorm moeilijk met de situatie. Het liefst van al wil ik je uit men leven maar het lukt me maar niet. Waarom is het zo moeilijk om afscheid van je te nemen? Ik zit nog met een heleboel vragen in mijn hoofd.... . Denk dat het daaraan ligt. Enkele dagen geleden hadden we afgesproken. Heel de avond heb ik met walging naar je gekeken en toch lukt het niet om je uit men leven te krijgen.
Was ik enkel goed voor een spannender leven? Heb je ooit echt om me gegeven? Was ik de enigste? Hoeveel leugens heb je me verteld? Welke leugens heb je me verteld? Was het echt zo moeilijk om tijd voor me te maken of had je enkel tijd wanneer JIJ mij nodig had? Was ik maar voor één ding goed? Waarom stond je nooit voor me klaar als ik het moeilijk had, ik gaf jou ALLES? Heb je er echt over nagedacht om voor mij te kiezen of was het maar één grote leugen om mij te kunnen krijgen? Waarom had je geen schuldgevoelens tegenover je vrouw en je kinderen? Je zei ooit 'nu weet ik terug hoe het is om verliefd te zijn', vertelde je me toen de waarheid? Waarom heb je me wenend achtergelaten? Hoe komt het dat afscheid nemen van elkaar voor jou elke keer makkelijk was en voor mij niet? (ook al beweerde je dat je het er moeilijk mee had) En nog tientallen vragen blijven maar in mijn hoofd rondspoken.
De kans is groot dat we elkaar twee maanden niet kunnen spreken. Je hebt nog steeds niet laten weten hoe het met je gaat terwijl je het WEERAL beloofd had. Dus nu zit ik weer met onzekerheid. Twee maanden lang geen vragen aan je kunnen stellen .... twee maanden lang twijfelen aan alles .... twee maanden lang mezelf door het leven sleuren met zovele vragen en geen antwoorden.
