Welkom, welkom op het begin van de dag. De dag waarop je iemand verwennen mag. De dag waarop alle kinderen kunnen lachen en spelen. Deze dag word waarschijnlijk gevierd door heel erg velen. Welkom, welkom op deze dag. De dag waarop ik wat te vertellen heb,
Droom met me mee van een leven vol liefde Droom met me mee als een vlinder zo vrij Droom met me mee van een leven vol kansen Droom met me mee van een leven met mij
----------------- Mijn ventje! -----------------
Ik vind je lief
Is het teveel als ik vraag, heb mij lief? Heb mij lief om wie ik ben, Begeer mij in wat ik wil zijn. Heb mij lief in wie ik wil zijn. Lief, zacht, teder en oprecht. Maar met een eigen stem. Heb mij lief om wat ik zeg. Zeg met de stem vanuit mijn hart. die lief, zacht maar vooral oprecht fluistert: "Ik vind je lief".
Ik vroeg Hem om water Hij gaf me de zee Ik vroeg Hem een bloem Hij gaf me een tuin bezaaid met rozen Ik vroeg Hem een boom Hij gaf me een bos Ik vroeg om een vriend Hij gaf me jou Ik ben gezegend daarom ben ik dit leven zo trouw...
{TITEL_VRIJE_ZONE}
We hebben het goede voorbeeld gehad van onze ouders! Onze beide ouders hebben het geluk gehad om hun gouden huwelijksjubileum te mogen vieren. We hopen om dit te evenaren en zijn toch al over de helft geraakt!
ALS TWEE ECHTGENOTEN VAN ELKAAR HEBBEN GENOTEN, DAN HEBBEN ZE ALS ECHTGENOTEN ECHT GENOTEN !!!!
Ouders :
Ouders zijn er om je te steunen.
Om tegen ze aan te leunen.
Ouders zijn een rots om op te bouwen.
Ze zijn er,daar kan je altijd op vertrouwen.
Al geven ze je soms een preek,
Ze laten je nooit in de steek!
Zonder hun liefde kan je niet leven.
Want waar ze ook zijn,
Al gaan ze ooit weg,
Die eeuwige liefde
Zal ik altijd bij mij dragen !!!
Driehonderd vijfenzestig dagen zijn er in een jaar, Een eindeloze reeks van dagen allemaal achter elkaar
Toen ik daar eens over nadacht zag ik plotseling in dat voor een moeder van een gezin de kinderen zijn vrij. Maar een achturige werkdag dat is er voor een moeder niet bij .
Elke dag dezelfde klusjes elke dag hetzelfde lied en een werkweek van vijf dagen die bestaat voor moeders niet .
Mensen die een baantje hebben krijgen een vast loon . Moeders werken voor noppes want moeder,....dat ben je gewoon !
Moeders worden nooit ontslagen raken nooit hun baantje kwijt . Want ze worden zomaar moeder en dat blijven ze ook altijd .
En daarom, mijn lieve moeder denk ik nog steeds aan jou omdat u al die jaren mijn eigen lieve moeder was!
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
----------------- MIJN ...... KINDEREN.... MIJN ALLES ...!!!!!! -----------------
10 dat zijn je kinderjaren
20 ga je aan het sparen 30 moet je zijn getrouwd 40 ben je nog niet oud 50 is de helft van je leven 60 kun je nog wat beleven 70 mag je niet meer roken 80 moet je met een stokje lopen 90 krijg je een rimpelhuid 100 doof je het lichtje uit
Mijn lieve kinderen:
Eens waren jullie baby’s, en nog klein . Ik leerde jullie lopen, jullie zaten op mijn schoot. En nu zijn jullie al zo groot…. Wees vriendelijk en vrolijk in heel jullie leven, dan zullen jullie anderen ook steun kunnen geven. Help iedereen die jullie ontmoeten op jullie pad, dan zullen jullie zelf ook gelukkig zijn !
Onvoorwaardelijk liefde: Mijn lieve kind Mijn mooie kind Mijn allerliefste schat Mijn kleine kind Mijn grote kind Wat groei je ontzettend hard. Mijn verloofde kind Mijn getrouwde kind Het wordt tijd dat 'k je loslaat
Maar mijn lieve schat,
Ik vrees dat ik dat moeilijk kan
Wees als een pas geboren kind, dat net het levenslicht ontdekt. Stralend in het midden, zonder zorgen en vol overgave. Als een vis in het water, in de kern van jezelf met God als je vader.
IK BEN WIE IK BEN ik ben ik ik ben mezelf, maar zo ben ik, ik ben wel eens stil ben wel eens blij maar zo ben ik. om dit te kunnen accepteren moet je dit leren! al ben je dun of dik maar zo is iedereen en ook ik !
Ik kom er wel Op de bank weggekropen Een deken om me heen De verwarming hoog Maar ik heb het zo koud Gebeurtenissen zie ik terug komen Bepaalde beelden maken me bang Ik huil Ik vecht er tegen Dat doe ik al zo lang Ik mag het niet opgeven Ik vecht door! Echt, ik doe mijn best En kom er wel Daar ga ik voor!
Uniek Iedereen moet mooi zijn, Dat maakt me ziek, Van ieder mens is er maar één, Dus ik ben uniek, Ik ben gewoon wie ik ben, Het valt niet altijd mee, Maar als ik sterf kan ik zeggen: "I did it my own way!" Ik heb een grote mond.
mijn hart is klein, Ik voel jouw woorden prikken, Ze doen me pijn. Maar ik geef niet op, Ik vecht mijn eigen weg, Schoonheid, schoonheid,
wat stelt dat nou voor, Als je van binnen je lelijk en verrot voelt.
Zo ben ik geboren en zo zal ik zijn, Ik ben wie ik ben, Daar kom ik eerlijk voor uit, Ik ben een mens, Ik ben geen freak,
Ik leef want ik adem :
dus ik ben uniek!
Bah, wat afgezaagd is dat.
Vergeet nooit lieve dochter: de deur blijft openstaan, ook als je groot geworden het huis bent uitgegaan. Wees daarom als een duifje, onthoud de weg naar huis, voor jou kind dat beloof ik, vind je ons altijd thuis.
Ga op zoek naar de rust en de stilte in jezelf en weet dat alles een doel heeft er bestaan geen fouten,geen toevalligheden alle gebeurtenissen zijn er omdat we er iets van kunnen leren denk niet steeds wat komt er morgen het leven gaat zo snel voorbij denk niet steeds aan al die zorgen geniet en wees een beetje blij
----------------- she's our little ray of sunschine ! -----------------
One day I looked over the sea. Then I saw the sun, she was smiling at me. When the sun gave my that smile, I felt a lot of love and frienship for you, I FELT FREE ! So if you're sad and you want to feel free, just look at the sun that smiles FOR YOU AND ME !
Believe in yourself. Even when you think you can't. Believe in yourself. Even when you think nobody does. Believe in yourself. 'cause when you don't, everything looks so much harder. Believe in yourself. 'cause you just can't live without it.
Als je in de harten van zo velen een plekje hebt gekregen, dan is het leven rijk geweest
We zijn de 16de week van 2024
----------------- Onze zoo... -----------------
Mijn dierentuin,
een traan valt naar beneden en jij vangt hem op je geeft mij een lik en ik aai je over je kop niemand kan mij begrijpen zoals jij dat doet door naar me te kijken lijkt alles alweer goed Jij luister naar mijn verhaal tegenspreken doe je niet je blijft rustig zitten en luistert naar mijn verdriet soms ben je wellis stout en verlies je heel veel haar maar het maakt niks uit want jou liefde is onbetaalbaar Ook al ben je dan een dier je geeft me veel geluk veel meer . . . dan sommige mensen !
VOOR EEUWIG voor altijd is voor eeuwig, voor eeuwig is altijd. voor altijd is de tijd, dat jij in men hart blijft !
Je kijkt mee aan met je trouwe ogen gaan we nog naar buiten het is mooi weer dus schiet eens op dit keer loop niet te kniezen kom de zon schijnt je ogen kijken me aan met een blik die zegt zullen we nu gaan ik wil spelen met de bal rennen lekker buitten het is toch mooi weer je trouwen ogen kijken me aan lijken te zeggen ik weet wie je pijn heeft gedaan je kijkt me aan met een blik waardoor ik smelt en opsta de bal pak en me jas aantrek ja om te kniezen met dit weer ik lijk wel gek trouwe honden ogen die veel lijken te begrijpen waardoor ik smelt zij red me weer ze is een held
De vriendschap van een hond is een vriendschap voor het leven voor een ander onbekend, hoeveel een hond kan geven. Want ben je eens verdrietig, hij kijkt je dan zo aan alsof hij zeggen wil "ik zal altijd naast je staan". En als je dan weer vrolijk bent dan slaat hij met zijn staart en blaft alsof hij tegen je zegt "dat hebben we weer geklaard".
De vriendschap van een hond is een vriendschap voor het leven voor een ander onbekend hoeveel een hond kan geven Want ben je eens verdrietig hij kijkt je dan zo aan alsof hij zeggen wil ik zal altijd naast je staan En als je dan weer vrolijk bent dan slaat hij met zijn staart en blaft alsof hij tegen je zegt dat hebben wij weer geklaard Zo'n vriendschap is een wonder een wonder om te beleven zo'n vriendschap is een wonder geen mens kan zo iets geven...
bruine ogen, mooie kop, met 2 puntoren erop, jij bent zo trouw, met je trouwe bruine ogen, kijk je me aan, zullen we naar buiten gaan? Ik pak de riem, ik doe hem om, daar gaan we dan....
Hond
Snuffelend gaat hij op weg,
Staart kwispelend rond.
En dan bij dat ene heg.
Ja, het is onze hond,
Gaat plots een pootje omhoog.
En met een heuse boog,
Volgt wat eau de toilet,
Over wat een ander had gezet,
Dan is hij weer de baas.
Tot weer een andere dwaas,
Het eender doet,
Met hetzelfde goed!
Hondenliefde
Honden, een wonder der natuur, Ik zou niet zonder willen zijn, Ze zijn zo lief ,trouw en puur. Honden, die doen je nooit geen pijn. Altijd staan ze aan je zijde, ,Ze waken altijd over jou, Tijdens alle jaargetijden, Ze trotseren elke kou. Of je blij bent of verdrietig, Altijd zijn ze blij met jou, Ook al voel je je zo nietig, Toch blijven zij je altijd trouw. Troosten ze je in bange dagen, Met een lik over je toet, Nooit hoef je hen iets te vragen, Alles mag en niets dat moet. Met je trouwe metgezel, In deze wat mindere tijd, Red je het allemaal heus wel, En voel je je weer snel bevrijdt. Samen ga je door het leven, Zij aan zij altijd maar weer. Hij zal je al zijn liefde geven, Altijd, keer op keer op keer…..
Een hond denkt:
deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me, het moeten wel goden zijn.
Een kat denkt: deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me. Ik moet wel een god zijn
Hier in deze harde wereld, vol ellende en verdriet, ben je vaak onzeker, en vertrouw je uw vrienden niet. Wat is er dan mooier in je korte bestaan, om met dieren als vrienden door het leven te gaan. Je kunt ze voor eeuwig vertrouwen, ze geven vreugde en plezier, en hun liefde zal je nooit berouwen, daarom hou ik van het dier!
POEZENGEBED
Geef mij te eten en te drinken en zorg goed voor mij. Als ik niet eet ga dan met mij naar een poezendokter en laat mij onderzoeken. Geef mij op tijd een zuivere bak. Sluit mij niet op in een kooi of schuur. Sluit mij niet aan een riempje, maar geef me de vrijheid. Laat mij in de vakantie niet in de steek. En tenslotte lieve baas, als ik oud word verzorg mij dan goed en als het moet, verlos mij uit het lijden, en als dank zal ik heel lief voor u spinnen.
EN DOE DIT OOK ECHT !
Daar zit ze Met haar natte neus Haar mooie vacht Zo serieus Ze kent je als geen ander Ze kent je door en door Ze kent al je stemmingen Daar heb je een vriend voor Bij verdriet met tranen Likt ze die af De enige echte vriend Die moedig is, niet laf Die voor je wil vechten Waar je maar gaat Die je trouw is En bent waar jij staat Kijk in d'r ogen Dan weet je wat ik bedoel Dan weet je heel zeker Een vriend met gevoel Zij is mijn alles Ik wil haar nooit kwijt Maar je moet eraan geloven Eens komt die tijd Dan in mijn gedachten En in mijn hart Zal ze altijd leven En tot die tijd Zal ik haar alle liefde geven
Geluk is een groot woord, waar vast iedereen wel is van heeft gehoord. Het is een woord dat mensen bij elkaar brengt, en arme mensen wonderen schenkt. Ik had nooit echt geluk in mijn leven, tenminste niet iets waarvan ik kon dromen en wegzweven. Maar op een dag zag ik jou, waarvan ik nu nog zielsveel van hou. Jij bent mijn prins op het witte paard, die mij in onrustige tijden altijd weer bedaart. En wanneer je me kust me hart zo erg klopt, dat alles om me heen gewoon vervaagd en stopt.
Dat moment noem ik geluk Dat moment ben jij lieve schat, mijn geluk...
Het kleine woordje Geluk..
Geluk ligt niet voor het oprapen. Geluk kun je niet kopen. Geluk kun je nergens vanaf schrapen. Maar geluk kun je wel hopen. Geluk kun je ook niet lenen, Van iemand die wel gelukkig is. Maar geluk kun je wel delen, Met iemand die het geluk niet zomaar opvist. Geluk kun je krijgen, Met dingen waar je trots op bent. Geluk kun je maken, Met een of andere leuke vent. Geluk kun je winnen, Met een Jackpot of zo.. Maar geluk kun je niet geven, Voor een verjaardag, als cadeau. Geluk kun je niet verbergen, Achter een deur of in een kluis. Geluk kan niet bederven, Of opgegeten worden door een muis. Geluk kun je niet bewaren in een kist. Geluk komt ook niet uit je jas, Als je ‘m open ritst. Geluk komt ook niet uit je portemonnee.. “Geluk” is iets bijzonders, Dus wees er zuinig mee! “Gelukkig zijn” is niet zomaar iets. Wees er trots op, wees er blij mee, Nee, nee.. Het woordje ‘Geluk’ is niet niets!
Liefde is....
Liefde is rood, liefde is zwart. Liefde is aangenaam, liefde is hard. Liefde kan je binden, liefde kan je scheiden. Liefde is iets moois, voor jongens en meiden. Liefde kan je breken, liefde kan je maken. Als het even niet meer lukt, kan je er over praten. Liefde is niet te koop, liefde is een gevoel. Liefde kun je krijgen, als je begrijpt wat ik bedoel...
Liefde is....
Liefde is lief, Liefde is knuffelbaar, Liefde is leuk, Liefde is gezellig, Liefde is iets, Liefde is groot, Liefde is een drug, Liefde is logisch, Maar als het niet meezit, Is liefde liefdesverdriet
Een zachte blik
een blij gelaat
een vriendelijk woord
een goede daad
al lijkt het weinig wat je schenkt
je geeft meer dan je denkt
Er is een tijd voor vreugde een tijd voor verdriet een tijd dat je alles door grijze nevels ziet Een tijd van hoop van liefde en geloof een tijd waarop het licht even is uitgedoofd Alles in het leven heeft zo zijn tijd genot of verveling opluchting of spijt Maar wanneer een tijd komt van troost en een warme hand geef het ook door aan die ander die er ook zo naar verlangt....
Leven zoals je wilt leven zoals je kunt leef zoals het leven je is gegund
doe waar je goed in bent doe het op de manier die je kent geniet van iedere dag geniet van ieder minuut geniet van ieder moment draag de mooie dingen met je mee laat het minder mooie achter, sleur het niet met je mee kijk vooruit,kijk niet terug al die nare dingen zijn achter de rug kijk naar nu naar het moment waarin je leeft en de mensen waar je om geeft ieder moment heeft zijn tijd maar leef nu zonder spijt leef op het belangrijkste moment en niet in de tijd die is geweest of nog niet kent...
Klein is onze zekerheid klein is ons weten groot de onzekerheden in ons korte leven laat ons daarom genieten van elke minuut en ieder moment van die vogel die kwettert in mijn tuin van die zachte zonneschijn teder en fijn van het sneeuwklokje
in de knop van roze rood van alles wat dit leven ons bied neem even de tijd.. en geniet...
Leven kan zo mooi zijn Leven kan zo mooi zijn Je moet het gewoon durven Vermoeiende bergen Raak je over Diepe dalen Liggen achter je Zolang je blijft kijken Naar de zon en de maan Naar de dag en de nacht Naar jezelf en je kracht Donker wordt licht Maar je moet blijven geloven Dat vermoeiende bergen En diepe dalen Overwinbaar zijn Leven kan zo mooi zijn . . .
Als het leven soms niet meer gaat Sta ik altijd voor je paraat.. Een traan over je wang.. Maak jezelf niet bang! Ik zal er voor je zijn! In moeite,verdriet en pijn Een schouder om op te huilen.. Je mag altijd bij me schuilen.. Als er iets is; je mag me bellen En alles vertellen..
Mensen denken veel Mensen praten veel Mensen voelen weinig Denk na voordat je iets zegt Kijk eerst in je eigen hart Voor je anderen beklad Woorden doen soms vreselijk pijn Laat ons lief voor elkander zijn Vrienden hebben we broodnodig Al vinden we ze soms overbodig Maar hoe fijn is het Als je op een slechte dag Een ruggensteun van een vriend Verwachten mag Zet je hart open en Laat de zon erin Zij brengt warmte en... Een grote vriendenkring.
Het kleine woordje Geluk..
Geluk ligt niet voor het oprapen. Geluk kun je niet kopen. Geluk kun je nergens vanaf schrapen. Maar geluk kun je wel hopen. Geluk kun je ook niet lenen, Van iemand die wel gelukkig is. Maar geluk kun je wel delen, Met iemand die het geluk niet zomaar opvist. Geluk kun je krijgen, Met dingen waar je trots op bent. Geluk kun je maken, Met een of andere leuke vent. Geluk kun je winnen, Met een Jackpot of zo.. Maar geluk kun je niet geven, Voor een verjaardag, als cadeau. Geluk kun je niet verbergen, Achter een deur of in een kluis. Geluk kan niet bederven, Of opgegeten worden door een muis. Geluk kun je niet bewaren in een kist. Geluk komt ook niet uit je jas, Als je ‘m open ritst. Geluk komt ook niet uit je portemonnee.. “Geluk” is iets bijzonders, Dus wees er zuinig mee! “Gelukkig zijn” is niet zomaar iets. Wees er trots op, wees er blij mee, Nee, nee.. Het woordje ‘Geluk’ is niet niets!
Geluk
Geluk is geen kathedraal, misschien een klein kapelletje. Geen kermis luid en kolossaal, misschien een carrouselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw, maar nu en dan een zonnetje. Geluk dat is geen zeppelin, 't is hooguit 'n ballonnetje.
Het gene dat ik voor jou voel
Is precies wat ik met echte liefde bedoel Bij jou zijn voelt alsof ik de jackpot win Alsof ik de Mount Everest tot aan de hoogste top beklim Voor jou heb ik echt, écht alles over Klim ik op die berg nog een stukje hoger Zonder jou valt niet te leven Wil nooit meer mijn liefde aan een ander geven Het liefst wil ik altijd bij je zijn Vindt het heerlijk om te zeggen; 'hij is mijn!' De lieve woordjes die je fluisterend in mijn oren Kan ik nu dromen van achteren naar voren. Je maakt me compleet in alle opzichten en ik hoop dat cupido zijn pijlen voor altijd op ons zal blijven richten
Liefde Liefde is mooi. Liefde is fijn. Liefde maakt gelukkig. Liefde doet pijn. Liefde is op de grond. Liefde is in de lucht Liefde is overal. Liefde is ... Ik zucht Liefde is raar. Liefde is gek Liefde is prachtig. Liefde is O daar zit een vlek
Liefde is
Mijn liefde is een liefde die je nog nooit hebt gekend. Mijn liefde is een liefde die waardevol is. Mijn liefde is een liefde die je hart sneller doet kloppen, en die je ogen doen stralen. Mijn liefde voor jou, is een liefde waarbij je kan zeggen dat het echte liefde is.
Verbonden Liefde
Liefde bindt en overwint Liefde is geven en nemen Liefde besluit gedachteloos al bij de allereerste liefkoos Liefde is trouw zonder enig berouw Liefde is samen delen als twee onder velen Liefde is samen lijden samen verblijden Liefde is elkaar raken om Liefde te maken Liefde is het ene hart in het andere!
Mensen die niets weten en weten dat ze niets weten, weten meer dan mensen die niets weten en niet weten dat ze niets weten.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
MIJN ERVARING MET CHRONISCHE PIJNEN!
WAT IS CPS ???
26-05-2010
Pijn- Chronische pijn
Pijn
Pijnprikkels worden via zenuwen en het ruggenmerg naar de hersenen geleid. Bereiken deze prikkels bepaalde hersengebieden dan worden we ons de pijn bewust en voelen we pijn. Deze hersengebieden registreren als het ware waar het letsel zit en hoe erg de beschadiging is.
Chronische pijn biologische (medische) factoren
Chronische pijn en vermoeidheid horen min of meer bij elkaar :
overal pijn, moe, slaapproblemen, prikkelbare darm, hartkloppingen, transpireren en concentratieproblemen. Veelal beïnvloedt stress de ernst van de klachten.
Wat is chronische pijn?
We spreken van chronische pijn als pijn blijft bestaan wanneer een letsel is genezen.
De algemene gebruikelijke definitie van chronische pijn is pijn die langeraanhoudt dan 3 tot 6 maanden.
Bij chronische pijn houden de hersenen ons als het ware voor de gek: ze registreren pijn terwijl er weinig of geen weefselschade is. Er is sprake van een ontregeling van het pijnsysteem. Het alarmsysteem staat te scherp afgesteld. Daardoor worden pijnprikkels steeds heftiger ervaren, en wordt het pijnlijke gebied steeds groter. Zelfs normaal niet pijnlijke prikkels als aanraken kunnen pijnlijk worden.
Dit hele proces noem je sensitisatie (= de gevoeligheid voor pijnprikkels is toegenomen.)
Stresshormonen spelen vaker bij de sensitisatie van het pijnsysteem en uitputting een rol.
Ze zorgen ook voor een verhoogde alertheid : hartslag en ademhaling versnellen en spieren zijn klaar voor actie. Ook dit systeem kan chronisch overprikkeld raken waardoor er juist een pijnverhogend effect is.
Deze overprikkeling kan leiden tot uitputting en kwetsbaarder maken voor bijvoorbeeld infecties.
Pijnklachten en vermoeidheid bestaan vaak bij schildklierpatiënten al lange tijd voordat de diagnose wordt gesteld. Net als een ongeval kan een schildklierziekte een uitlokkende factor zijn voor het ontstaan van chronische pijn en vermoeidheid.
Chronische pijn psychologische en sociale factoren
Iemands levenservaring, persoonlijke situatie (bijvoorbeeld overbelasting) hebben veel invloed op
hoe je met(gezondheids)problemen omgaat.
Bij een lichamelijk uitlokkende factor zoals een operatie, infectie of ongeval, waarbij pijn of vermoeidheid ontstaat, blijkt het herstel dan minder goed te verlopen.
Hoe de directe omgeving (partner, kinderen, club, werkomgeving) met iemands klachten
omgaat, kan in zon kwetsbare situatie het herstel bemoeilijken. Medelijden, onbegrip,
ergernis, stimuleren of afremmen zijn allemaal omgevingsfactoren die de patiënt kunnen beïnvloeden in zijn herstel.
CPS = CHRONISCH PIJN SYNDROOM
Enkele veel voorkomende zijn :
· Chronische rugpijn,
· Chronische hoofdpijn,
· Fantoompijn,
· Oncologische pijn (kankerpijn) en Reflexdystrofie
O...o..o..wat is het lang geleden.
De reden hiervoor was dat ik nu veel werk met mijn IPad en ik kon der niet goed mee op mijn blog.
Mijn toestand is in het algemeen niet veel veranderd.
Sommige dagen gaat het redelijk en sommige dagen weet ik niet waar blijven van de pijn.
Zo zijn we dit jaar samen met de kinderen en hun bijbehorende vrienden op verlof geweest! Het was een droom van een vakantie. We hadden een villa-tje gehuurd met zwembad en jacuzzi en dan het prachtige weer van zuid-Frankrijk.... Gewoonweg ZALIG !!!!!
Was het nu het mooie weer, of was het het feit dat ik nog eens samen met de kinderen was, of was het dat ik wat meer beweging had door oa. te zwemmen. Ik hou het op een combinatie van al die factoren. Maar ik had daar duidelijk minder last van mijn pijn.
Moest ik kunnen, ik zou ogenblikkelijk in Zuid -Frankrijk gaan wonen.
We zijn nu enkele maanden na de vakantie.
Is het nu omdat ik het warme weer mis, of is het dat mijn vorige filtraties bijna zijn uitgewerkt , ik weet het niet. Maar ik heb de laatste 2weken weer serieuze pijn in mijn rug.
Steeds aan de li-kant. Gewone pijnmedicatie helpt weer niet meer genoeg en moet regelmatig verdoving bijnemen.
Liggen...,staan...,zitten...,alles doet even pijn! Mijn li-kant van de rug is ook erg opgezwollen en doet pijn bij aanraking.
Sinds we terug uit verlof zijn probeer ik terug wat meer in het huishouden te doen. Oa. Koken, opruimen, de was plooien, enz..
Het frustrerende is dat ik alles in stukken moet doen. Enkele aardappelen schillen gebeurd dus meestal in 2 face's. Je kan je voorstellen dat alles dan ook veel langer duurt eer het klaar is.
Ik heb natuurlijk niets anders te doen, maar het werkt soms zooo op mijn zenuwen...grrrr....
Ik heb nog zoveel plannen om samen met Yvon te doen.....allerlei gaan bezoeken,....city-trips doen,....en allerlei andere prettige dingen. Maar dat lukt mij niet zonder de rolstoel. En wanneer we die gebruiken, dan voel,ik mij zo afhankelijk van hem.
Ik was al heel vroeg zelfstandig. Deed altijd wat ik wou. Heb altijd een auto ter beschikking gehad. Ging ook overal zelfstandig naartoe.
Wat nu heel anders is. Zelf heb ik geen auto meer en ben wat dat volledig afhankelijk van Yvon.
IK KAN ZEGGEN...DAT WERKT HEEL ERG OP MIJN ZENUWEN!!!
Ik woon niet graag meer in Hemiksem. De kinderen wonen hier niet meer en zie ze dan ook maar heel sporadisch . Yvon werkt nog altijd maar is altijd laat thuis.
Ik voel mij hier de hele dag opgesloten !!!!
Als ik hier in Hemiksem moet blijven wonen tot het einder mijner dagen.....dan word ik zot !!!
Hallo,
Tot mijn grote ergernis begin ik terug last te krijgen met mijn li - oog.
Ik zie tot mijn verbazing steeds een wazige plek voor mijn li- oog. Nu is dat niet totaal nieuw voor mij. 31 J. Geleden tijdens een van mijn zwangerschappen heb ik eens een trombose gehad in mijn li-oog. Het was zeer eigenaardig.maar het 2de oog neemt gedeeltelijk de funktie over en na enkel weken vergeet je gewoon dat je het hebt. Tijdens de voorbije jaren heb ik weinig of geen problemen ondervonden, maar de laatste 2maanden keek ik terug tegen een wazige plek aan.
Vandaag ben ik bij Dr. Van Aerde (oogarts) geweest. En hij heeft mij gelukkig gerustgesteld. De plek in mijn oog is niet groter geworden. Er kunnen verschillende oorzaken zijn :
Oa. Door het innemen van sommige medicatie, of door vermoeidheid of stress. Dan zou het stilaan nu toch moeten weggaan. Maar voor alle zekerheid is er eind november een zwaarder onderzoek geplant.....we zullen wel zie...
Ja, vandaag was het een prettige dag, met niet al te veel pijn!
Ik ben samen met Anna gaan shoppen. Heb veel kleren kunnen kopen (in een maatje minder zelfs) dat was lang geleden...
Het is altijd leuk met Anna.....veel praten ...lachen ...passen...kopen..
Dan mis ik ons Joke erg. Ik ben zeker dat Anna en Joke ook goede vrienden zoude kunnen zijn. Spijtig zien ze elkaar niet veel...
Ja Joke rolt uwe loper al maar uit....we komen der aan!!!!!
Ha... Eindelijk zie ik ons Joke nog eens!
Ons Joke bezoeken en dat combineren met een city-trip aan Londen......ZALIG.....
De auto-trip naar Londen (gisteren) was redelijk goed meegevallen, weinig pijn gehad...
Maar vandaag moest ik het bekopen..... Gelukkig(....?.....) hebben we de pijnstillers en de rolstoel....dat is wel handig, wanneer je met pijn een stad gaat bezoeken.....
Al bij al was het een prettige dag dat we straks gaan afsluiten met een (laat)verjaardagsdineetje .
WAAROM...WAAROM....WAAROM toch.
Telkens wanneer je denkt nu gaat het goed, komt die verdomde pijn weer om de hoek kijken!!!
Ik ben het soms zo beu......
Dan mag je doen wat je wilt, maar als je te lang bent blijven zeulen met die pijn is er niets meer aan te doen. Om gek van te worden....
Toch probeer ik niet te veel te klagen en zagen met mijn familie, zodat ze hun ook niet ellendig voelen.
De opdracht is dan om positief te blijven.... Het is niet gemakkelijk , maar het lukt soms toch.
Ik verplicht mijzelf om mij constant psychisch bezig te houden oa. Sudoku....lezen....surfen op het internet...enz....
De gedachten worden dan automatisch afgeleid, zodat je minder tijd hebt om aan die verdomde pijn te denken en dat helpt wel degelijk....de pijn is er nog altijd, maar je bent er dan niet voortdurend mee bezig.
Leve de schoolvakantie!
Omdat mijn pijn terug wat beter was, mochten de 2 schatjes van Anna en David enkele dagen op bezoek komen.
Het was heerlijk om ze effe in huis te hebben. Het bracht weer wat leven in de brouwerij!!!
Lieve Nini en Danique, ik hoop dat jullie vlug nog eens terugkomen. Ik voel mij veel beter in mijn sas met jullie in de buurt!!!
Daar was die grote afgrond: Daar was die grote afgrond een zeer diep dal duister,donker zelden een zonnestraal kreeg een ladder aangereikt 't ging twee treden omhoog drie terug omlaag maar de zon begon weer te schijnen in mijn hart ook men energie kreeg een nieuwe start die ladder had ik niet meer nodig ben zo terug naar boven gekropen 't leven is weer mooi en kreeg weer kleur toch houd ik mijn laddertje nabij voor als ik terug in dat dalletje glij...
Pijn die ten gevolge van weefselschade ontstaat heet nociceptieve pijn (weefselpijn).
Daarnaast bestaat er pijn vanuit het zenuwstelsel zelf: neuropatische pijn (zenuwpijn). Deze laatste pijn heeft vaak een meer branderig karakter en geeft ook pijnscheuten bijvoorbeeld bij aanraken.
De meeste chronische pijn wordt veroorzaakt door een niet goed functioneren van het zenuwstelsel : de zenuwen.
De hersenen zijn er niet alleen om te denken , ze besturen ook elke functie van het lichaam inclusief de verwerking van alle pijnsignalen.
De verwerking van pijnsignalen is een zeer gecompliceerde taak en soms maken onze hersenen fouten bij de verwerking van dit proces.
Dit kan uiteindelijk resulteren in het chronisch pijnsyndroom, een complex ziektebeeld dat de gehele mens omvat en beheerst
Een groot probleem is de chronische pijn zonder dat daaraan organische afwijkingen aan ten grondslag liggen. De verleiding bestaat om hiervoor steeds meer en steeds sterkere pijnstillers te nemen bij de patiënt (en om die voor te schrijven bij de arts). Dit is echter in het algemeen geen zinvolle behandeling, namelijk een die gedoemd is te falen; de pijn gaat niet weg en de bijwerkingen worden steeds erger. Deze vorm van chronische pijn is verreweg de meest voorkomende.
Als een patiënt bij het pijncentrum aanklopt, brengt de arts de klacht eerst in kaart aan de hand van de voorgeschiedenis en een lichamelijk onderzoek. Indien nodig worden bijkomende technische onderzoeken uitgevoerd of worden er foto's of scans gemaakt. Er word op zoek gegaan naar een onderliggend letsel, maar zelfs als er op een scan iets afwijkend te zien is , is het lang niet zeker dat dat de pijn veroorzaakt
Daar komt nog bij dat pijn erg subjectief is. De pijnervaring wordt mee beïnvloed door externe factoren, zoals sociale achtergrond, psychologische elementen en opvoeding. Ook iemand die in het verleden al veel pijn heeft gehad, is sneller vatbaar voor een nieuw pijnprobleem. Omdat je pijn niet objectief kunt meten, is de ervaring van de patiënt het belangrijkste element in de diagnose. We stellen vast dat de plaats en de oorzaak van de pijn geen enkel verschil uitmaken. Uiteindelijk wordt de pijn chronisch omdat het zenuwstelsel, dat constant boodschappen van pijn moet overbrengen, er ontvankelijk voor wordt en er niet meer in slaagt dat onaangename gevoel te 'vergeten'. Zo ontstaat het chronische pijnsyndroom, dat zeer moeilijk te behandelen is.
De pijnbehandeling heeft vaak een multidisciplinair karakter,
waarbij naast de oorzakelijke behandeling ook de gevolgen van pijn en
er mee omgaan een belangrijke rol spelen.
In 2/3 van de gevallen verdwijnt de pijn na enige tijd spontaan. Wanneer de pijn na gemiddeld 3 jaar nog bestaat is de kans op herstel gering.
Indien de oorzaak maligne is (kankerpijn) wordt de behandeling vaak palliatieve pijnbestrijding of terminale pijnbestrijding genoemd.
. . . Medicatie . . .
Medicamenten kunnen worden ingedeeld in pijnstillers (analgetica) en de andere middelen. Pijnstillers worden in klassen ingedeeld en toegepast volgens de WHO-ladder. Lichtere middelen zijn paracetamol, iets zwaardere middelen zijn de NSAID's zoals diclofenac en ibobrufen. Tenslotte zijn er de opiaten: - Analgetica - Paracetamol - NSAID's - Opiaten zoals MS Contin, Kapanol, Sevredol en Oxycontin. - Ketamine werkend via de NMDA-receptor. - Lokaal anesthetica zoals lidocaïne.
. . . Overige medicatie . . . - Spierontspanners zoals diazepam (valium). - Cortcosteroïden zoals prenison en dexamethason. - Anti-epileptica zoals tegretol. - Anti-depressiva zoals amitriptyline (Tryptizol). - GABA zoals gabapentine (Neurontin), pregabaline (Lyrica).
Patiënten bij wie medicijnen geen of onvoldoende verlichting van de pijn geven of bij wie ernstige bijwerkingen optreden kunnen soms behandeld worden met op een andere wijze:
. . . Blokkades . . . Op diverse plaatsen in het lichaam kunnen blokkades worden toegepast : -epidurale injectie -wortelblokkade, rhizotomie -facetenervatie bij rugklachten -caudaal blok -chordotomie -coeliacusblok bij bijvoorbeeld pancreaskopcarcinoom -Sweet-procedure bij aangezichtspijn (trigeminusneuralgie) Men kan gebruik maken van hoge temperatuur (thermolaesie), lage temperatuur (cryocoagulatie), maar ook lasertherapie.
. . . Overige therapieën . . .
- lontoforese zoals met de physioizer. - Fysiotherapie - Psichotherapie, gedragstherapie, congnitieve gedragstherapie, acceptance and commitment therapy - Revalidatie - Ergotherapie.
Chirurgische therapie (b.v. neurolyse of neurotisatie) kan naast een partieel functioneel herstel, soms een gunstig effect op de ernst en de frequentie van de pijnklachten hebben. De laatste jaren wordt bij de behandeling van chronische refractaire pijn steeds meer gebruik gemaakt van neuromodulatie, door middel van:
intrathecale infusie van analgetica, ook wel Spinally Administered Narcotics (SAN) genoemd, en epidurale elektrische stimulatie, ruggenmergstimulatie ofwel Spinal Cord Stimulation (SCS).
Beide behandeltechnieken hebben hun specifieke indicatiegebieden Een uitgebreide selectie moet uitmaken welk type behandeling voor welke patiënt het meest geschikt is. Elektrische stimulatie (SCS) biedt veelal uitkomst in die gevallen van chronische pijn, waarbij een sterke neuropathische component op de voorgrond treedt
. . . INTRATHECALE TOEDIENING VAN GENEESMIDDELEN . . .
Behandeling door middel van intrathecale toediening van geneesmiddelen:
Een overzicht van intrathecale toediening van geneesmiddelen:
Intrathecale toediening van geneesmiddelen wordt sinds de jaren 70 van vorige eeuw toegepast voor de behandeling van chronische pijn en is door duizenden patiënten over de hele wereld gebruikt.
Hoe werkt het?
Er wordt een kleine pomp met pijnstillend middel operatief onder de huid in de buik ingebracht; de pomp geeft dit middel rechtstreeks aan het gebied rond het ruggenmerg af.
Implantatie van een systeem voor intrathecale toediening van geneesmiddelen wordt voorafgegaan door een screening-onderzoek dat helpt te bepalen welke patiënten waarschijnlijk baat hebben bij de behandeling.
Wat zijn de voordelen?
Intrathecale toediening van geneesmiddelen biedt bij 60-80% van de patiënten effectieve pijnverlichting.
Aangezien het pijnstillende middel rechtsreeks aan het ruggenmerg wordt afgegeven, maakt inrathecale toediening van geneesmiddelen pijnbestrijding mogelijk met veel lagere dosis dan gebruik van tabletten.
Complicaties bij intrathecale toediening van geneesmiddelen komen zelden voor, en als ze al voorkomen dan hooguit bij een klein aantal patiënten.
Spinal Cord Stimulation (SCS), ook wel ruggenmergstimulatie genoemd, is een behandeling waarbij zenuwbanen in het ruggenmerg door middel van zeer fijne elektrische pulsen worden gestimuleerd. De elektrode wordt onderhuids verbonden met een pulsgenerator die zorgt voor de levering van energie (goed te vergelijken met een pacemaker). De elektrode brengt elektrische pulsen over die ervoor zorgen dat pijnsignalen worden geblokkeerd en daardoor niet worden gevoeld. Door de elektrische stimulatie worden tintelingen opgewekt in de gebieden waar de patiënt de pijn voelt. In de meest optimale situatie overdekken de tintelingen de pijngebieden volledig. De operatie wordt in principe in twee stappen uitgevoerd: de proefstimulatie, eventueel gevolgd door de implantatie van een permanent systeem. De behandeling is daarom verdeeld in een aantal fasen. Deze zijn:
Tijdens de proefstimulatie beoordeelt de arts de reactie op de ruggenmergstimulatie gedurende een aantal dagen of weken De doelen van de proefperiode zijn:
Gelegenheid bieden om kennis te maken met de behandeling en het systeem, Bepalen of de stimulatie de pijn verlicht, Bepalen in welke mate de pijn wordt verlicht
De proefbehandelingsfase begint met het implanteren van de elektrode. Dit is een chirurgische ingreep die onder plaatselijke verdoving wordt uitgevoerd en gemiddeld ongeveer 1-1½ uur duurt. Soms kan de patiënt daarna dezelfde dag nog het ziekenhuis verlaten;ook kan het wel eens wenselijk zijn dat er een opnameduur is, variërend van 1 tot 3 dagen. Gedurende deze procedure ligt de patiënt op de buik (in uitzonderingsgevallen op de zij) met kussens onder hoofd en borst. De operatie vindt plaats onder locale verdoving omdat er vragen dienen te worden beantwoord tijdens de proefstimulatie over de plaats en de intensiteit van de door de stimulatie opgewekte tintelingen. Hiermee wordt doorgegaan totdat de meest optimale situatie is bereikt, d.w.z. de pijnlijke gebieden zo maximaal mogelijk overdekt zijn door de opgewekte tintelingen. Nadat de elektrode is geplaatst wordt deze via een geleidingsdraad door de huid aangesloten op een uitwendige screener. Deze dient als voedingsbron voor de stimulatie en tevens kan hiermee de frequentie en stimulatie sterkte worden ingesteld. Het is de bedoeling dat in deze periode het systeem wordt uitgeprobeerd met een stimulatie instelling die zo optimaal mogelijk is.
Röntgenfoto van een ingebrachte elektrode voor SCS.
Door verschillende combinaties van stimulatie te testen kan het optimale therapeutisch effect
worden geselecteerd.
Implantatiefase
Wanneer er voldoende pijnverlichting is en er geen problemen met het systeem zijn, wordt in overleg met de arts een afspraak gemaakt over de implantatie van het permanente systeem. Bij de implantatie van het permanente systeem wordt de pulsgenerator in het lichaam geplaatst. Indien in de proeffase gebruik is gemaakt van een tijdelijke elektrode dient deze tevens vervangen te worden door een definitieve. De elektrode wordt op de stimulator (pulsgenerator) aangesloten al of niet met behulp van een verlengkabel. De stimulator wordt onder de huid geplaatst meestal in de flank of naast de navel. De implantatie van de pulsgenerator vindt meestal plaats onder algehele narcose doch soms wordt de voorkeur gegeven aan plaatselijke verdoving.
Controle fase
De dag na de operatie wordt meestal al begonnen met het instellen van de stimulator. Na ontslag uit het ziekenhuis volgen controles op de polikliniek voor het aanpassen van de stimulatie -parameters teneinde het meest optimale stimulatie-effect te bereiken. De patiënt krijgt na implantatie een handbedienings-toestel (ter grootte van een handpalm) mee naar huis, waarmee de stimulatie kan worden verhoogd, verlaagd en aan- en uitgeschakeld kan worden.
Wie komt voor SCS in aanmerking?
Bij toepassing van neuromodulatie d.m.v. SCS worden de beste resultaten beschreven bij patiënten met de volgende aandoeningen:
Failed Back Surgery Syndrome Complex Regional Pain Syndrome I (dystrofie van Sudeck) Perifeer zenuwletsel Fantoompijn
Patiënten die in aanmerking komen voor SCS zijn gewoonlijk ouder dan 18 jaar en hebben meestal al minimaal gedurende 1 jaar last van hevige chronische pijn.
Risicos en bijwerkingen:
Het gaat hier om een kleine ingreep, doch zoals bij elke operatie zijn er ook hier risicos. Deze zijn:
Bloedingen. Infecties. Hoofdpijn. Moeilijkheden met de apparatuur. Allergische reacties. Geen verlichting van de pijn. Letsel aan het ruggenmerg.
Resultaten :
De effectiviteit van SCS is wisselend. De haalbare resultaten op lange termijn blijken in sterke mate afhankelijk te zijn van de neurologische oorzaak van de pijn. Twaalf tot 36 maanden na implantatie van het neuromodulatie systeem heeft 35% tot 70% van de patiënten nog meer dan 50% pijn onderdrukking.
Vol angst Vol pijn Vol gevoelens Die er niet mochten zijn Vol verdriet Ten einde raad Helemaal kapot Tot niets meer in staat Vol van pijn Ik deed hetmezelf aan Dat had ik verdiend Nu zijn er meer gevoelens Niet alleen meer van pijn Ik heb geleerd dat er ook Blije gevoelens mogen zijn!
De evaluatie en behandeling van patiënten met langdurig bestaande pijnklachten, is de voorbije jaren uitgegroeid tot een aparte tak binnen de geneeskunde: de pijntherapie.
De pijnkliniek helpt in het stellen van de (differentieel)diagnose van pijnsyndromen en zorgt voor een symptomatische behandeling.
Het behandelen van pijn is een vakgebied geworden in de geneeskunde waarin medici en paramedici zich specialiseren.
Zo zijn er in verschillende ziekenhuizen speciale afdelingen voor pijnbehandeling: deze worden pijnpoli's of pijncentra genoemd.
Pijn is de belangrijkste aanleiding voor mensen om naar een arts of pijnbehandeling centrum te gaan. De behandelaar zal proberen de oorzaak van de pijn te behandelen, en meestal leidt dit tot verlichting van de pijn.
Hoe werkt het?
Een pijncentrum is gespecialiseerd in de behandeling van pijn. Een pijncentrum is meestal een multidisciplinaire afdeling waarin de anesthesiologie, neurologie, revalidatiegeneeskunde, klinische psychologie en fysiotherapie samenwerken. Bij de bestrijding van pijn kunnen zij gebruik maken van verschillende methodes zoals medicijnen, zenuwblokkades, door TENS (Transcutane Elektrische Neuro Stimulatie) en door pijnprogramma's.
Pijnprogramma's zijn gericht op het leren omgaan met de pijn. Onderdelen hiervan kunnen zijn: het werken aan lichamelijke conditie, het ervaren van spierspanning, lessen over pijn, bewegen in warm water en oefeningen voor thuis.
Daarnaast zijn er alternatieve methoden zoals acupunctuur en acupressuur die soms ook in een pijncentrum worden aangeboden.
Voor welke problemen wordt het gebruikt?
Pijnbehandeling bij een pijncentrum is bedoeld voor patiënten met acute en chronische pijn en pijn als gevolg van kanker. Het doel van een pijnkliniek is patiënten te helpen niet alleen door hun pijn te verminderen qua intensiteit en frequentie, maar ook door ze socio-economisch te reïntegreren. Dit betekent vooral het verbeteren van hun functioneren, het verbeteren van hun levenskwaliteit, het opheffen van hun slaapstoornissen en het aanleren van nieuwe technieken om met overblijvende pijn om te gaan en ze zo uit hun isolement trachten te halen.
Het kan gaan om pijn waarvan de specialist geen oorzaak heeft kunnen vinden of waarvoor geen medisch-technische behandeling meer mogelijk is of waarbij specifieke behandelingen via speciale technieken vereist zijn.
Door wie wordt het toegepast?
De huisarts of specialist kan iemand doorverwijzen naar een pijncentrum . Dit is meestal een afdeling van een ziekenhuis. Niet elk ziekenhuis heeft een pijncentrum. In het pijncentrum werken verschillende deskundigen samen . Bij de behandeling van pijn kunnen verschillende specialisten en therapeuten betrokken zijn zoals een anesthesist, neuroloog, psycholoog, fysiotherapeut, maatschappelijk werker, verpleegkundige en ergotherapeut.
In vele gevallen vraagt dit een multidisciplinaire aanpak, samen met fysiotherapie, neurochirurgie, neurologie, oncologie, orthopedie, reumatologie, psychiatrie of de psychologe.
Anesthesist-pijntherapeut:
De anesthesist-pijntherapeut is ondermeer gespecialiseerd in het interventionele gedeelte van de behandeling en werkt ook samen met specifiek opgeleide pijnverpleegkundigen. Als een benadering met medicijnen onvoldoende pijnstilling geeft, kunnen inspuitingen eventueel aangewezen zijn. Het gaat hier om bv. epidurale infiltraties. Andere niet-invasieve diagnostische en/of therapeutische technieken kunnen eventueel worden toegepast. Met name inspuitingen op verschillende niveaus, onder andere ter hoogte van de facetgewrichten of de zenuwwortel.
Vervolgens kan eventueel overgegaan worden tot een meer definitieve behandeling van de betrokken zenuw door middel van een radiofrequente behandeling (opwarming) of eventueel een bevriezing. De meer invasieve behandelingstechnieken voor chronische pijn zijn onder andere de toediening van geneesmiddelen via een geïmplanteerde medicatiepomp (morfinepomp) en dorsale ruggenmergstimulatie. Bij kankerpijn zijn er tevens een aantal specifieke invasieve behandelingsmogelijkheden.
PIJNLIGA = VERENIGING VOOR CHRONISCHE PIJNPATIENTEN:
In 2002 is de Vlaamse pijnliga opgericht:
Wanneer men C.P. (chronische pijn) heeft wordt er dikwijls gezegd : ge moet leren leven met de pijn. Mensen met C.P. weten dat het zeker niet eenvoudig is.
Heel uw leven verandert en het vraagt soms zoveel energie dat je geneigd bent om de zin van het leven te verliezen.
De pijnliga probeert om zoveel mogelijke antwoorden te vinden op de vele vragen die men heeft door de C.P. Ze geven ook veel infodagen, waar allerlei nuttige themas aan bod komen.
Bij de pijnliga ontdekt ge dat het contact met lotgenoten echt deugd kan doen. Men ontdekt dat je niet alleen bent, je kan praten met mensen die door ervaring begrijpen wat je meemaakt.
Voor mij was de eerste stap naar zon bijeenkomst wel moeilijk. Ik dacht dat ik stempel zou krijgen van iets mankeren en oud worden.
Maar we worden telkens zeer vriendelijk onthaald en dat geeft dan ook een gevoel dat we welkom zijn.
Er mag ook altijd iemand meekomen naar de bijeenkomsten vb. partner, vrienden, kinderen of mantelzorgers, wat het voor de pijnpatiënten aangenamer maakt
.
Je kan lid worden van de vereniging door 10 te storten op de volgende bankrekening: Nationaal: 646. 7538874. 48 't Lichtpuntje Boonhof 4 B 2275 Wechelderzande België
t Lichtpuntje wil:
·Brede informatie geven.
·Meer inzicht geven over bepaalde medische behandelingen.
·Lotgenotencontact mogAelijk maken.
·De leden inspraak geven bij de samenstelling van het programma-aanbod.
·Het de deelnemers zo comfortabel mogelijk maken tijdens de samenkomsten door middel van o.a. ligbedden, kussens, voetbankjes en het ter beschikking stellen van rolstoelen
·Mensen bewust maken dat het leven de moeite waard is.
·Herkenning en erkenning.
·Lotgenoten kunnen van elkaar leren.
Wanneer je met eender welke vragen te kampen hebt is de pijnliga zeker een aanrader!
De dagen duren mij altijd zo lang, daarom ben ik zo bang. Ik weet soms niet hoe het verder moet, want ik wil zo graag doen wat een ander doet. 'k Moet me niet meer met een ander meten, wat ik vroeger kon, kan ik maar best vergeten. Ik lees sites over ruginfo, waar we onze gevoelens kunnen uiten en soms zijn de vragen niet te stuiten. Ik zie dan wel, dat we met zo vele zijn en dat vind ik wel fijn. We gaan er met zijn allen tegen aan, want ons leven moet, met zijn ups en downs verder gaan. Ons lichaam doet elke dag zo zeer! Over chronische pijn leren we elke dag meer, we vechten ons er wel met ons allen doorheen!
Als verpleegkundige heb ik op het laatste van mijn loopbaan16j. nachtdienst gedaan in een bejaardentehuis.
Door het zware nachtwerk kreeg ik, naar gelang ik ouder, werd regelmatig rugpijn.
Wat mij redelijk normaal leek gezien mijn werk . Iedereen heeft al eens rugpijn bij regelmatige zware inspanningen, die dan na een recuperatie ook wel weer verdwijnt.
Het rusthuis waar ik werkte was toen nog niet helemaal uitgerust met "hoog-laag-bedden en met "stalen verpleegsters". met gevolg dat we veel moest heffen, draaien, enz in allerlei onmogelijke houdingen. We hadden met 2 personen de verantwoordelijkheid voor ong. 140 bejaarde mensen, waarvan 1/3 van de bejaarde dement zijn . Die mensen kunnen er natuurlijk niets aan doen , maar hebben meestal meer zorgen nodig en werken gemakkelijk tegen, wat het werk extra zwaar maakt.
We werkten 7nachten van 10u. en dan kregen we 7dagen vrij om te recupereren.
Toch heb ik dit werk 15 j. gedaan met heel veel liefde en toewijding. Toen ik op een nacht een redelijk zwaar persoon ging draaien om te verschonen (ik weet nog steeds precies bij wie het was), schoot er plots een helse pijn in mijn rug. Ik voelde onmiddellijk dat er iets niet juist was. Ik kreunde van de pijn en kon praktisch niet meer stappen, toch heb ik al huilend van de pijn mijn verschoonronde afgemaakt en ben dan al huilend van de pijn naar huis gereden. Daarna had ik een rustperiode van 7 dagen. Ik dacht dat het met de nodige rust wel weer beter zou gaan. . . Maar naargelang de week vorderde werd de pijn nog erger. Tegen het einde van de week ben ik dan naar de dokter gegaan en die merkte onmiddellijk dat het ernstig was en dat was de start van mijn lange lijdensweg . . . .
Waar de tijd zich traag voortzet, omhuld door ijzige stilte. Minuten lijken uren te duren. Lichaam en geest zich verzet, door vermoeidheid overmand. Gekromd door helse pijnen, krijgt de wanhoop de overhand!
Aangezien het nu al enkele jaren geleden is, weet ik in grote lijnen nog altijd wat ik heb doorstaan de eerste periode van mijn lijdensweg.
Voor mij was het, vooral de eerste, jaren een echte hel !!! Nadat ik voor de eerste maal bij de dokter was geweest, schreef hij pijnstillers voor en minstens een week volledige rust. Ik zou ook niet anders kunnen doen hebben, want ik kon mij praktisch niet bewegen van de pijn. Het werd steeds erger !!! Ik kon niet liggen , zitten, staan, lopen of gaan. Het deed allemaal pijn!
Mijn onderrug deed enorme pijn en na een tijdje begon de pijn uit te stralen naar mijn Li-been ! Het was een echte nachtmerrie. Heb toen alle mogelijke houdingen geprobeerd, maar niets hielp.
Ook kon ik van de pijn niet slapen . IK kreeg van de dokter allerlei medicatie en ik was zo opgeslorpt van de pijn dat ik alles zou geslikt hebben. Kreeg pijnstillers eerst Dafalgan, dan valtran, steeds hogere dosissen. Ook slaapmedicatie zodat ik toch een beetje kon slapen. Maar toch, de pijn kreeg meer en meer de overhand in mijn leven en doordat ik nergens nog naartoe kon,werd ik meer en meer afgesloten van de wereld.
De pijn beheerste mijn hele leven. Ik kon niets meer doen of presteren. Mijn gewone werkzaamheden en de TV, lezen, computer of andere middelen om te ontspannen, niets kon mij nog boeien. Ik kon mij op niets meer concentreren.
Steeds ging ik teug aankloppen bij onze huisarts . En steeds kreeg ik meer of andere medicatie . Toen dat allemaal niet hielp begon er een hele reeks met onderzoeken en mogelijke behandelingen. Er werden foto's gemaakt, allerlei scans genomen. Ze konden vaag een dubbele hernia zien, maar die kon dan niet geopereerd worden omdat deze op een delicate plaats lagen en een operatie te veel risico's zou leveren!. Toen werd ik naar het Ziekenhuis in Reet gestuurd !
Ik ben een flink en moedig mens niemand kan mij raken, ik ben geworden wat ik ben door wat ik mee moest maken. Niemand neemt mij af wat ik daardoor heb geleerd al zijn er van die dagen dan loopt alles verkeerd. Dan is er weer die onrust gaat alles veel te vlug, ik doe drie stappen voorwaarts en doe er vijf terug. Maar ik zal overleven mij krijgen ze niet klein. Al wat er nu met mij gebeurt heeft gewoon zo moeten zijn
Uitstralingspijn = pijn die vanuit de geprikkelde plaats doorgegeven word naar omringende plekken.
Doordat ik nu ook uitstralingspijn begon te krijgen in mijn li-been en de huisdokter alle trukken uit zijn toverhoed had gehaald om mijn pijn te kunnen bestrijden, werd ik doorverwezen naar het dichts bijzijnde ziekenhuis "De Heilige Familie" te Reet. Er werd mij verzekerd dat daar een dokter was die mij zeker kon helpen. Met veel moed ben ik dan naar die dokter gegaan. Het wachten in de wachtkamer alleen al was een hel. . . Het duurde lang en ik had heel veel pijn ! Na een uurtje afwisselend zitten, staan en wat rondlopen was het eindelijk aan mij. Wanneer ik mijn uitleg gedaan had bij die dokter, besloot hij om terug weer enkele testen te doen, zoals foto's , echo , scan en zenuwonderzoeken. Ondertussen kreeg ik meer en meer pijnstillers voorgeschreven. Daar ik al een redelijk hoge dosis nam. Besloten ze om over te gaan naar "morfine". De uitslag van die verschillende testen was dat van mijn hernia's praktisch niet meer te merken was. Wel hadden ze bij een zenuwonderzoek gemerkt dat er toch ergens een zenuw gekneld zou zijn. Ze dachten dat het kwam doordat er wervels in elkaar gezakt waren.
Ze besloten dan om mij een reeks cortsone- inspuitingen te geven.
Door dat het allemaal toch wat vast zat in mijn rug stuurden ze mij ook door naar een chiropractor. Een kraker zoals men zegt. Met sommige mensen heeft dat misschien resultaat, maar bij mij hielp het helemaal niet, integendeel.
Het resultaat was : nog meer pijn !
Ook de uitstralingspijn naar mijn Li-been werd steeds erger.
Wat het ook nog allemaal erger maakt is het ongeloof bij veel mensen! Je word dikwijls bekeken met een scheef oog (van zou die geen komedie spelen) MAAR DE PIJN IS ER WEL DEGELIJK !!! Het enige wat ze daar dan nog voor mij nog konden doen was de "morfine" steeds nog wat verhogen en omdat ik geen ander alternatief had op dat moment ging ik daar gretig op in. Ik was in een stadium dat ze me alles mochten geven of doen, als ik maar van die pijn af kon geraken.
Wat mij veelal ergerde bij de meeste dokters was dat bij de onderzoeken en de behandelingen die ik tot nu toe had gehad er geen enkele bij was die de moeite deed om mij eens grondig te onderzoeken. Yvon, mijn echtgenoot kon aan mijn rug precies de plek zien waar ik pijn had. Die plaats was rood en opgezwollen zei hij en als hij op die bepaalde plaats duwde sprong ik in de lucht van de pijn. Maar de meeste dokters blijven gewoon achter hun bureeltje zitten en gaan voort op wat er gezegd wordt en op de uitslagen van testen zoals foto's, scans enz. Natuurlijk is dit ook erg belangrijk!.
Niet dat ik zo graag heb dat ze aan mij zitten te prutsen, maar ik begrijp niet goed waarom het lichamelijk onderzoek niet veel meer gedaan word....?Dit kan toch bijdragen tot een diagnose?...
Ik was erg depressief. Mijn gevoel was dat ik niets meer waard was ! Ik kon en mocht mijn werk niet meer doen. Mijn werk waar ik voor gestudeerd had en dat ik heel graag deed.
Ook thuis kon ik niets meer doen. Voor ik ziek werd draaide alles wat het huishouden betrof rond mij en plots ging dat niet meer. Alles werd voor mij gedaan, daar had ik het echt moeilijk mee. Ik was zo opgeslorpt door mijn ziekte dat ik de kracht niet meer had om te protesteren .
Mijn dochter Joke kon niet meer aanzien hoe ik weggleed door de aanhoudende pijn en de morfine . Ze begon te zoeken op internet en kwam uit bij "de pijnkliniek" in het AZ te St-Niklaas. Na een consultatie daar, bij Dr. Van Buyten, die een heel goede reputatie heeft, werd ik opgenomen in de pijnkliniek.
De dokters in de pijnkliniek waren verbijsterd van de te hoge dosis morfine die ik kreeg. Het eerste wat ze daar dan ook deden was mij opnemen in de pijnklinieken laten te ontwennen van de morfine. Wat zeker geen lachertje was. Het waren hele zware weken ! Maar wel een keerpunt in mijn ziekteproces. . .
Mijn lichaam was helemaal gewend aan die morfine. De pijn was er even door beter, maar mijn lichaam vroeg steeds hogere dosissen. Als verpleegkundige wist ik maar al te goed dat dit verslavend is en dat het lichaam en de geest er onder lijdt. Maar ik was zo overweldigd door de pijn dat het mij allemaal niet kon schelen. Ik liet mij alles gebeuren, als ik maar van die verschrikkelijke pijn af was.
Maar toen ik in de pijnkliniek aankwam, was het eerste wat ik moest doen, al mijn morfine- medicatie afgeven. De ontwenning ging beginnen .
Bij de ontwenning van de morfine, werd er tijdelijk een morfinepomp ingeplant. Zodat ze zelf de hoeveelheden konden bepalen en stilaan verminderen en zo werd er stilaan over gegaan naar gewone pijnstillende middelen .
Ook ben ik in behandeling moeten gaan met een psychologe, om te leren omgaan met de pijn, omdat ik nu chronische pijnpatiënt ben en ik dus niets meer kan doen zonder pijn te hebben. Het was en is nog steeds zeer moeilijk voor mij om dit te aanvaarden. Vooral omdat ik niet meer kan werken. Mijn werk als verpleegkundige kan en mag ik niet meer doen. Het huishouden gaat heel moeilijk. Wandelingen maken of gaan shoppen, wat mijn liefste bezigheid was, is een nachtmerrie geworden.
Maar ja, ze zeggen : "je moet er mee leren leven . . . !"
Mijn man en kinderen zijn vooral blij dat ik er nog ben en vooral dat ik terug helderder van geest ben. Ze zijn dan ook zeker dat als ik gewoon verder gegaan was met die hoeveelheden morfine, ik er nu niet meer zou zijn
De ontwenning duurde 2 à 3w.. Het was een zware periode met ziek voelen overgeven ziek voelen overgeven enz .
Maar het resultaat was er. Ik kon zonder de morfine! Ze waren vervangen door gewone pijnstillers. Ik had nog veel pijn, maar ik voelde weer dat ik leefde!
Om van heel die rommel te bekomen mocht ik even naar huis om wat te bekomen. Wel werd er een afspraak gemaakt om een proef "neuro-stimulator" te plaatsen. Een neuro-stimulator is een toestelletje dat onderhuids word ingeplant met elektroden die in verbinding staan met de pijnlijke zenuwen. Deze geven een zekere trilling af die voelen voor mij aan als tintelingen, die aan de hand van een afstandbediening en naar gelang de pijn, harder of stiller kan worden gezet. Dit is heel doeltreffend voor de uitstralende pijnen. Maar spijtig niet voor de rugpijn.
Wel maakt het een groot verschil uit in mijn pijnbeleving. Het maakt de pijn draaglijker.
Eerst word er een proef stimulator geplaatst en wanneer die afdoende is, word hij vervangen in een definitieve stimulator.
Nadat ik bij de behandeling in Reet geen resultaten had, werd ik doorverwezen naar de pijnkliniek in Middelheim. Het is nu ong. 4j. geleden en blijkbaar stond de pijnkliniek daar nog in haar kinderschoenen.
Het onderzoek in deze pijkliniek bestond juist uit een gesprek met een neuroloog en die besloot om terug allerlei testen te doen ook de testen die al eens gedaan waren . . .en we waren weer vertrokken. . . foto's scans . echo's en zenuw onderzoeken. Om te beginnen kreeg ik terug een reeks inspuitingen met cortisone.
Deze dokter kwam na de testen ook tot de vaststelling dat er wervels ineen gezakt waren en zenuwen gekneld zaten. Ik kreeg toen kiné voorgeschreven en moest ook naar een speciale kinesist die zowat gespecialiseerd is in het uitrekken van de ruggengraat. Hier werd ik dan telkens in een harnas vastgemaakt dat het lichaam om de 5 min. uitrekt en terug ontspant. Na een sessie van ong. 10 beurten was er nog steeds geen beterschap.
Dan werd er voorgesteld om een hydrotherapie te doen. Dit is eigenlijk een mooi woord voor een beetje geploeter in een verwarmd zwembad. Op het moment van die sessie deed het wel goed en het is best mogelijk dat het voor sommige mensen wel nut heeft, maar zo gauw als ik terug uit het zwembad kwam voelde ik er niets meer van. Toch heb ik het enkele maanden vol gehouden om het een kans te geven, maar zonder resultaat.
Ondertussen werd de"morfine" naargelang mijn pijn, steeds met kleine hoeveelheden verhoogd. Tot dat ik aan industrie-hoge dosis zat. Het was door de morfine zo erg met mij gesteld dat ik leefde als een zombie en daardoor enkele jaren niet geleefd heb.
De pijn overheerste mijn hele leven! Door de "morfine" had ik geheugenverlies kon niets onthouden was steeds moe kon mij niet meer concentreren ik kon helemaal niets meer. Kortom ik deed niets meer dan slapen en in de zetel liggen. Van die periode weet ik praktisch niets meer. Wat ik er nog van weet is meestal van wat ze me achteraf verteld hebben.
Als alles je heel erg tegenzit er geen lichtpuntje wil verschijnen moet je soms heel erg vechten om de wolken te laten verdwijnen maar als je in jezelf blijft geloven dan is de eerste stap al gezet en zal je straks kunnen zeggen dat je ook dit weer hebt gered...
Na een paar weken was ik wat bekomen van het afkikken van demorfine.
Ik werd dan terug opgenomen in de pijnkliniek voor het inbrengen van een proef neuto-stimulator. Dit gebeurde gedeeltelijk onder plaatselijke en gedeeltelijk onder algemene verdoving.
Er wordt dan zon toestelletje onderhuids ingeplant, maar zonder afstandsbediening. De bediening hierbij gebeurddan met een toestel dat rechtstreeks verbonden is aan de ingeplante neuro-stimulator d.m.v. een kabeltje.
Dit is wel even wennen, want door dit kabeltje hang je rechtstreeks vast aan dit toestelletje en moet je er steeds rekening mee houden dat het aan u vast hangt. Vooral s nachts kan het al eens hinderlijk zijn.
Maar ja, een troost is dat dit maar tijdelijk is .
Na een periode van ong. 2w. word dan geëvolueerd of het doeltreffend is en als alles goed is word het dan vervangen door een definitieve.
Toen ik nog in het ziekenhuis lag en ze de proef stimulator hadden ingeplant, voelde ik mij steeds overdreven moe. Ik dacht dat het nog steeds te wijten was aan de ontwenning die ik had doorstaan. Maar wanneer ik het melde op de afdeling waar ik lag, werd ik niet geloofd. Alhoewel ik had steeds een te hoge hartslag. Maar daar werd op dat moment niet op in gegaan en ik had toen niet de moed of de kracht om mij te verdedigen en te protesteren.
Toch was ik blij dat ik na enkele weken even naar huis mocht. Dit was in afwachting dat ik mijn vaste stimulator zou krijgen.
Maar eenmaal thuis kon ik helemaal niets meer. Zelfs opstaan om naar het toilet te gaan was een te grote inspanning.
Lang heeft het niet geduurd. Na 2 dagen werd het zo erg dat ik 2X bewusteloos ben gevallen.
t Was nu wel zeker dat er iets niet juist was. Nog nooit was ik het bewustzijn verloren.
Daar ik niet meer uit mijn bed kon, hebben Yvon en onze Nico mij uit bed gedragen tot in de auto. Zo zijn we terug naar het ziekenhuis te St-Niklaas gereden. We waren er immers van overtuigd dat de laatste ingreep de oorzaak was.
De mensen van de pijnkliniek hadden eerst hun twijfels, maar toen ik aan de monitor werd gelegd ging plots alles in een stroomversnelling. Ik had een polsslag van 280/min en een bloeddruk van 70/40. Ze dachten eerst dat de monitor stuk was! Nadat ze het een paar keer hadden gecontroleerd, stonden er op een minimum van tijd plots 4 cardiologen aan mijn bed. Ondertussen was ik nog maar half bij bewustzijn. Hetgeen wat er daarna gebeurd is weet ik vooral omdat ze het mij nadien verteld hebben.
Gezien mijn hartritme veel te hoog was hadden de cardiologen besloten om mijn hart even stil te zetten en het dan direct terug op te wekken. Dit gaf het resultaat dat mijn polsslag tot de helft gezakt was.
Dus van 280 . . tot . . .140!
Dit was nog redelijk hoog maar toch al aanvaardbaar. Ook mijn bloeddruk normaliseerde zich stilaan. Daarna ben ik nog 2 dagen op intensieve zorg moeten verblijven, omdat ze mij op de voet konden volgen.
De daarop volgende dagen werden er allerlei onderzoeken gedaan en vermitst sommige scans niet mogen genomen worden met een neurostimulator, werd mijn proefstimulator terug verwijderd....
Ik blijf genieten van elk klein moment dat iemand me aanbied en me even verwend soms is er die arm of die schouder dat mijn leven even verlicht en waar ik tegenaan mag leunen met mijn volle gewicht maar ik blijf knokken en vechten en zijn mijn wonden geheeld kijk ik trots achterom ik heb het overleefd....
Toen ik nog in het ziekenhuis lag, om mijn proef stimulator te laten inplanten, voelde ik mij steeds overdreven moe. Ik dacht dat het nog steeds te wijten was aan de ontwenning die ik had doorstaan. Maar wanneer ik het melde op de afdeling waar ik lag, werd ik niet geloofd. Alhoewel ik had steeds een te hoge hartslag. Maar daar werd op dat moment niet op in gegaan en ik had toen niet de moed of de kracht om mij te verdedigen en te protesteren.
Toch was ik blij dat ik na enkele weken weer naar huis mocht. Maar eenmaal thuis kon ik helemaal niets meer. Zelfs opstaan om naar het toilet te gaan was een te grote inspanning.
De eerste dag dachten we dat het wel zou over gaan, maar dat was zeker niet het geval, integendeel .het werd steeds erger.
Lang ben ik niet thuis geweest. Na amper 2 dagen werd het zo erg dat ik regelmatig het bewustzijn verloor.
t Was nu wel zeker dat er iets niet juist was. Nooit had ik dat meegemaakt.
Daar ik niet meer de kracht had om uit bed te komen, hebben Yvon en onze Nico mij tot in de auto gedragen. Zo zijn we terug naar het ziekenhuis te St-Niklaas gereden,omdat we er van overtuigd waren dat die laatste ingreep de oorzaak was.
De mensen van de pijnkliniek hadden eerst hun twijfels, maar toen ik aan de monitor werd gelegd ging plots alles in een stroomversnelling. Ik had een polsslag van 280/min en een bloeddruk van amper 70/40. Ze dachten eerst dat de monitor stuk was! Nadat ze het een paar keer hadden gecontroleerd, stonden er op een minimum van tijd plots 4 cardiologen aan mijn bed. Ondertussen was ik nog maar half bij bewustzijn. Hetgeen wat er daarna gebeurd daar weet ik alleen omdat ze het mij nadien verteld hebben.
Daar mijn hartritme veel te hoog was besloten de cardiologen om mijn hart even stil te zetten en het dan direct terug op te wekken. Dit gaf als resultaat dat mijn polsslag tot de helft gezakt was.
Dus van 280 . . tot . . .140!
Dit was nog redelijk hoog maar toch al aanvaardbaar. Ook mijn bloeddruk normaliseerde zich stilaan. Daarna ben ik nog 2 dagen op intensieve zorg moeten verblijven, zodat ze mij op de voet konden volgen.
De daarop volgende dagen werden er allerlei onderzoeken gedaan en besloten ze om mij door te verwijzen naar het A.Z. Gasthuisberg te Leuven.
Naar aanleiding van die problemen , werd ik grondig onderzocht.
De uitslag van dit onderzoek wees uit dat er zich een vertakking gevormd had tussen een hoofdslagader en mijn hart en dit gaf dus een tussenslag in mijn hartritme. (aangeboren of niet?)
Daardoor had ik soms een hartritme tss. 200 en 300/ uur en een veel te lage bloeddruk.
Na 6w. had ik een afspraak in Gasthuisberg teLeuven voor een hartoperatie. . .
Toen ik opgenomen was in het UZ Gasthuisberg te Leuven, besloten de cardiologen daar om,
na enkele onderzoeken gedaan te hebben een ablatie te doen.
Een ablatie is een medische term voor wegsnijden of verwijderen van weefsel. Dit kan op verschillende manieren gebeuren, bijvoorbeeld met een scalpelof een laser. Elektro-ablatie gebeurt door middel van hoogfrequente energie. De bedoeling is om het weefsel op te warmen tot temperaturen die liggen tussen 50°C en 100°C. Hierbij wordt het weefsel permanent beschadigd en omgevormd tot littekenweefsel
Langs de lies hebben ze dan de overbodige vertakking tss. mijn ader en hart verwijderd, onder algemene verdoving.
Nadat ze me nog enkele dagen gevolgd hadden op de dienst cardiologie mocht ik naar huis.
Mijn hartslag was nog redelijk hoog en onregelmatig en af en toe voelde ik het ook. Maar met de nodige medicatie garandeerde de dokters dat het verholpen was en dat ik er geen last meer zou van hebben.
Het is nu ongeveer 2j.geleden en met de medicatie die ik nu neem heb ik er inderdaad praktisch geen last meer van.
Maar als je zo iets hebt meegemaakt, blijf je toch altijd alert .
huil maar even uit want je hebt pijn en verdriet huil maar even uit want men ziet jou lijden niet huil maar even uit dan gaat het straks weer beter huil maar even uit hetverlicht jouw pijn huil maar even uit dan kan je straks weer even gelukkig zijn...
Na ongeveer 2 weken werd er een nieuwe proefstimulator aangebracht, door Dr. Van Buyten zelf en het ging veel vlotter dan de eerste keer. Na een week kon de proefstimulator al vervangen worden door de definitieve.
Wanneer je eenmaal aan de stimulator gewoon bent, is het vrij eenvoudig om er mee te leven. Aan de hand van een soort van afstandsbediening kan je de frequentie regelen naargelang de intentie van de pijn die je voelt.
Neurostimulatie maakt gebruik van een klein apparaat dat operatief onder de huid wordt ingebracht en dat nauwkeurig gecontroleerde lichte elektrische pulsen stuurt (die geven een tintelend gevoel) naar bepaalde gebieden van het zenuwstelsel. Deze elektrische pulsen worden afgegeven via een geleidingsdraad (een speciale medische draad) die ook operatief wordt geïmplanteerd.
De elektrische pulsen verhinderen dat pijnsignalen de hersenen bereiken, waardoor het gevoel van pijn wordt verlicht. Aangezien neurostimulatie werkt in het gebied waar de pijnsignalen zich verplaatsen, kunnen elektrische pulsen worden gericht op de specifieke gebieden waar de pijn zit.
Een nadeel is wel dat wanneer de batterij van de neurpstimulator leeg is, moeten ze terug opereren om een nieuwe aan te brengen. De tijd die duurt eer de batterij op is, is naargelang de intensiteit van het gebruik ervan.
Ondertussen heb ik al mijn 2de en moest ik de prikkelingen niet voelen van de stimulator, zou ik vergeten dat ik er een heb.
Het helpt zeer goed voor de uitstralende pijn en is absoluut niet hinderlijk!
Neurostimulatie is een beproefd, effectief alternatief voor herhaalde rugoperaties, medicatie of andere pijnbehandelingen. Patiënten bij wie neurostimulatie succesvol is, ervaren doorgaans een afname van hun pijn met 50-88% en soms een verbetering in het vermogen om deel te nemen aan dagelijkse bezigheden. Neurostimulatie kan ook de behoefte aan extra pijnmedicatie en nog meer operatieve ingrepen verminderen of wegnemen.
Er zijn ook neurostimulators die kunnen opgeladen worden zonder operatie. Deze zijn zeer duur en werden tot sinds enkele maanden geleden niet terug betaald bij de ziekenkas.
Gelukkig worden ze nu wel terug betaald en mijn volgende apparaat zal dus zo een zijn.
en ze met een bloempje in een vaasje voor het raam geplaatst Zilte tranen,groot verdriet parels in een vaasje elke traan die van mijn wangen liep Onbegrip en valse schijn laat dit vaasje niet het begin van een bodemloos riviertje zijn
Bij de aanvang van 2010 hoopten we dat het dit jaar toch wel wat kalmer zou zijn dan in 2009.
Het jaar 2009 zullen we niet vlug vergeten, in dit jaar zijn onze beide moeders overleden en heb ik tweemaal een operatie gehad.
Het mocht allemaal een beetje stoppen voor ons!
Maar we hadden het blijkbaar verkeerd voor.
Yvon wou in het begin van 2010 gaan trainen om enkele loopwedstrijden mee te doen in het voorjaar, maar hij voelde zich de laatste niet zo lekker bij inspanningen. Na lang aandringen, ging hij ,meer om mij een plezier te doen , toch naar de huisdokter.
Tot onze verbazing, was na enkele onderzoeken onze huisarts er ook niet meer gerust in. Hij maakte zelf een afspraak bij de cardioloog , zodatYvon zo vlug mogelijk op consultatie kon.
Bij de cardioloog stelde ze vast dat Yvon een afwijking had aan zijn hart. Hij had Tachycardie en zeer veel fibrillaties.
Tachycardie is een aandoening waarbij het hart abnormaal snel slaat, vaak meer dan 100 keer per minuut (in extreme gevallen kan de hartslag oplopen tot zelfs 240 en hoger per minuut). Hierdoor krijgt het lichaam te weinig zuurstof en voedingsstoffen om goed te kunnen functioneren. Tachycardieën kunnen bij alle mensen, van jong tot oud, voorkomen.
Yvon hadventriculaire tachycardieën.
Supraventriculaire tachycardieën kunnen voor klachten zorgen, maar ze zijn op zich niet gevaarlijk of levensbedreigend.
De ventriculaire tachycardieën daarentegen kunnen de pompfunktie van het hart volledig stilleggen en, in het ergste geval, tot plotse dood leiden.
De meest voorkomende symptomen zijn hartkloppingen, duizeligheid, vermoeidheid, tijdelijk minder goed kunnen zien, black-outs of syncope. In het ergste geval kan het hart zelfs volledig stilvallen
Fibrillatie = 1. samentrekken van afzonderlijke spiervezels in een spier.
2. hartritmestoornis, waarbij de hartspiervezels zeer snel en ongecoördineerd samentrekken. Dit kan voorkomen in zowel in de boezems als in de kamers van het hart, maar wordt het meeste gezien in de boezems.
Nu zijn fibrillaties op zich niet zo gevaarlijk, want er zijn wel meer mensen die dat hebben. Maar bij Yvon waren de fibrillaties zo erg dat er zich een flutter vormde in de voorkamer van zijn hart.
Flutter = vorm van hartaritmie, waarbij de boezems of kamers zich zeer snel(180-400 keer per minuut) ritmisch samentrekken
Voorkamerflutter = een superventriculaire tachycardie waarbij er continu aan een frequentie van meer dan 250 slagen per minuut prikkels door de atria passeren. Hoewel de flutter bij sommige mensen maanden of zelfs jaren blijft bestaan, verergert de situatie na verloop van tijd vaak tot atriumfibrillatie. Over het algemeen wordt een voorkamerflutter op dezelfde manier behandeld als een voorkamerfibrillatie, namelijk met ablatie.
In mensentaal:
Een fibrillatie vormt een soort van kolk in het hart, maar als er zeer veel fibrillaties zijn dan kunnen die verschillende kolken een hele grote kolkvormen in de voorkamer en dit kan dan een kans geven op afsluiting van de longslagaders en de hartkleppen . Dit kan dan lijden tot een plotse hartstilstand.
Dit nieuws sloeg in als een donderslag. We waren der niet goed van! Maar een lichtpuntje was wel dat er een behandeling voor bestaat.
Zo werd hij doorverwezen naar een chirurg(Dr. Ive Degreef )in het Middelheim ziekenhuis.
Daar werden ook nog wat bijkomende onderzoeken gedaan en was men ook verbaasd bij zoveel fibrillaties.
Er werd een ingreep geplant, die zo vlug mogelijk die gevaarlijke flutter moest wegnemen. Deze ingreep zou gebeuren langs aders in zijn lies.
Een ablatie:
Ablatie is het wegbranden van cellen in de hartwand om een afwijking in het prikkelgeleidingssysteem te behandelen. Zon afwijking kan een hartritmestoornis veroorzaken. Een ablatie is een ingreep die soms onderdeel uitmaakt van een elektrofysiologisch onderzoek. Het wegbranden van het weefsel gebeurt met een kleine elektrode op de punt van een katheter die via de bloedvaten in het hart wordt gebracht. Wie een ablatie ondergaat, houdt er alleen een wondje in de lies aan over. Ablatie is een relatief nieuwe behandeling van hartritmestoornissen. De behandeling heeft in de meeste gevallen succes en wordt steeds meer toegepast.
Na ong. 1 week kon hij al naar t ziekenhuis voor deze ingreep. Ze hebben dan gedurende 4u. geprobeerd om die flutter weg te krijgen. Maar moesten vaststellen dat het niet gelukt was.
Na 14d. (eerst moesten de wonden in de lies terug wat herstellen) werd er terug een ingreep geplant, deze keer een zwaardere, want hiervoor moesten ze door de hartwand. Maar de toepassing zou doeltreffender zijn.
Ze hadden mij verwittigd dat deze ingreep langer zou duren. (ong. 8 à 10u.) Al bij al viel dat dan nog mee, want na 7u. was hij terug op zijn kamer. Hij was nog erg slaperig, maar voelde zich naar omstandigheden redelijk goed. Samen met de dokters hadden we der hoop in dat alles goed zou komen.
Maar na enkele dagen voelde hij zich nog steeds abnormaal moe en zijn hartslag was nog erg onregelmatig. Hij is dan terug op consultatie gegaan bij de cardioloog, die voorstelde om terug eens een holter aan te leggen .
De uitslag van die holter was echter niet goed en Yvon moest dringend terug opgenomen worden in het ziekenhuis.
Na een consultatie bij de hartchirurg besloten ze om een therapie met medicatie te proberen. We hadden een beetje onze twijfels, maar tot onze verbazing blijkt het te helpen. Hij voelt zich nu veel beter en zijne hartslag is regelmatig.
Hij voelt zich zelf zo goed dat hij reeds probeert om af en toe wat te joggen.
Nu is de vraag natuurlijk of hij nog zonder die medicatie zal kunnen.
In 2009 hebben we als koppel allebei ons moeder moeten afgeven.
Mijn moeder eerst.
Ons moeder ging al enkele jaren sterk achteruit . Telkens als je op bezoek kwam zag je het steeds meer en meer. Zelf voelde ze het ook wel aan. Toch was ze erg levenslustig. Ze vocht met alle macht die ze nog had, tegen allerlei kwaaltjes die haar broze lichaam ter verduren kreeg.
Het huwelijk van mijn ouders was zeer hecht. Ze zijn altijd heel gelukkig geweest met elkaar. Het was een mooi koppel, deden en deelde altijd alles samen. Ze zouden het jaar van haar overlijden juist 60j. getrouwd zijn. Wat het verlies voor ons vader zéér zwaar maakt natuurlijk. Maar mijn petje af, hij doet het tot nu toe zeer goed. Heeft veel hulp, maar gezien zijn hoge leeftijd trekt hij al bij al heel goed zijn plan .
Ik kon op 't laatste nog zeer goed met mijn moeder praten. Ook over de dood . Ze was realistisch genoeg om te beseffen dat de dood voor haar deur stond. Wanneer ik haar dan al eens vroeg of ze schrik had voor de dood, zei ze, dat ze voor het sterven zelf geen schrik had, maar wel dat ze de mensen die ze lief had moest verlaten. Telkens wanneer we haar bezochten,de laatste maanden voor haar dood, nam ze wanneer we weggingen, altijd zo innig afscheid,precies of het was telkens de laatste keer.
In januari 2009 ,als gevolg van haar hoge leeftijd, is ze dan overleden. Omringd door ons vader en haar kinderen. Het was voor mij precies of de wereld stond even stil op dat moment.Het leek de eerste dagen precies zo onwerkelijk dat alles gewoon doorging. Realistisch gezien ben ik blij dat ze 88j. is mogen worden. Maar gevoelsmatig had ze voor mij nog veel langer mogen leven. Haar lichaam was helemaal versleten. . . opgeleefd. . ., daarentegen is ze alert en aanspreekbaar gebleven tot de laatste uren. Omdat ze toch wel erg gelovig was besloten wij in familiekring om de laatste sacramenten te laten toedienen. Dit gebeurde in aanwezigheid van haar naaste familie, de dag voordat ze gestorven is . Ik zal nooit de verschrikte blik in haar ogen vergeten toen ze zag dat we samen met de pastoor rond haar bed stonden en de priester begon te bidden. Soms vraag ik mij af of we er wel goed aan gedaan hebben om haar in die laatste momenten nog zo te laten schrikken.
Het is ergens een troost dat ze zo oud is mogen worden, maar dat neemt niets weg van de pijn en het gemis dat ik nog dagelijks ondervind dat ze er niet meer is! Ook weet ik nu wat het is om pijn te hebben van verdriet!
Ik heb pijn pijn van binnen pijn die niemand ziet ik draag een masker een die niemand ziet ik weet zelf niet wie ik ben of wie ik moet zijn ik heb pijn van binnen verdriet alles wat jij niet ziet ik weet niet hoe ik het kan en hoelang ik het nog volhouw maar op een dag stort ik in zonder dat iemand het merkt dit ben ik dit is mijn pijn pijn van binnen opgekropt in mijn hart ik ben kapot ik kan niet meer is dit het einde...
Ongeveer 5j. geleden werd er bij mijn schoonmoeder de vreselijke ziekte kanker vastgesteld.
De diagnose was nogal vlug gesteld en de dokters gaven het een grote kans op een herstel. Ze zijn dan al vrij vlug begonnen met een chemo- kuur en dit bleek aanvankelijk ook aan te slagen. Naar gewoonte na een chemo, moest ze regelmatig op controle gaan en werd ze nadien voorlopig kankervrij verklaard. Maar een jaar later, na een routineonderzoek, waren de dokters niet meer zo zeker en moesten er bijkomende onderzoeken gedaan worden. Dan kwam er een verdict : de kanker was er weer. Weliswaar heel miniem, maar hij was terug aanwezig. Het spelletje begon opnieuw, van onderzoeken, behandelingen, chemo, enz
Tot ieders verbazing en opluchting was de kanker na enkele maanden weer niet meer te zien.
Maar de vreugde daarover duurde niet al te lang. Er werden na een tijdje terug allerlei testen gedaan en er werden toen op verschillende plaatsen in het lichaam kanker vastgesteld. Volgens ons was het toen al duidelijk, dit kon niet meer overwonnen worden. Doch mijn schoonouders gaven zich nog niet gewonnen. Ze hebben nog geprobeerd met bestraling en chemo, maar het heeft toen niet meer mogen baten. In augustus ging ze plots erg achteruit en de dokters en verpleging gaf ons nog weinig hoop. Ondanks dat ze er geen woord van repte, denk ik wel dat ze wel wist waar ze voorstond . Mijn echtgenoot had die periode juist vakantie en gebruikte die dan ook voor praktisch dagelijks van Antwerpen naar Leuven te gaan om zijn moeder te bezoeken en om de was te doen voor haar.
Hij hoeft zich zeker geen verwijten te maken, hij heeft echt zijn verlof opgeofferd om voor zijn moeder te zorgen. Net of het zo uitgerekend was, maar tegen het einde van zijn verlof is zijn moeder dan ook overleden. Tot de laatste dag is ze aanspreekbaar gebleven en gelukkig heeft ze geen pijn moeten lijden.
s Avonds werden we gebeld door het ziekenhuis dat ze niet goed was, we zijn dan onmiddellijk naar Leuven gereden en ze is dan in de loop van de nacht zachtjes ingeslapen.
Het overlijden van mijn schoonmoeder laat een grote leegte achter. Ze zei nooit veel, maar was toch ergens de drijfkracht van de familie.
Er wordt niet zo veel over gesproken in de familie, maar zowel kinderen en kleinkinderen hadden een groot respect voor de bomma.
Tranen in men ogen die zeggen dat ik je mis dat leven zonder jou heel moeilijk is Tranen in men ogen speciaal voor jou omdat ik ontzettend veel van jou hou!!
In de loop van de maand begon ik weer meer en meer die ondraaglijke pijn te krijgen, vooral na inspanning.
De steeds terugkerende rugpijn ben ik reeds gewoon, maar de pijn begon zich weer meer en meer uit te stralen naar mijn li-been.
Omdat het bleef duren, besloten we om terug op consultatie te gaan naar de pijnkliniek. Tot onze grote verbazing konden we reeds na een week op consultatie.
Ze stelde daar vast dat de batterij van mijn neuro-stimulator bijna leeg was.
De technologie staat gelukkig niet stil en er bestaan nu stimulators die men telkens weer kan opladen zonder O.P.
Zeg maar wanneer je moe bent. Dan zal ik niet meer praten. Nee, ik zal zwijgen de woorden die dan nog klinken zijn woorden van jou. Laat je maar gaan krop het niet op. Voor mij is dit moment om te luisteren. Ga niet met een gesloten hart door het leven. Als de zon schijnt is mijn liefde, warmte voor je. Als het regent huil ik met je mee. Daarom wil ik een schouder voor je zijn. Als jij maar jezelf blijft.
Ik wilde de pijn wegwerken De pijn diep van binnen De pijn...... Die niemand kon zien Maar het lukte niet En ik nam er elke keer weer een paracetamol meer bij Maar nog steeds bleef de pijn Tot op een dag Ik voelde de pijn niet meer Ik voelde niks Ik zou nooit meer pijn voelen En ik stond tevreden te kijken naar de andere kant van de regenboog
Bij een routine onderzoek van mijn bloed werd er voor de zoveelste keer een tekort aan ijzer, kalk en vit.D vastgesteld. Alhoewel ik geen enkele dag oversla om deze preparaten in te nemen.
De huisdokter vond het dan ook wenselijk om eens een botmeting te doen.
Osteoporose is eigenlijk maar op één manier vast te stellen: door een botdichtheidmeting (kortweg botmeting) uit te voeren. Een botmeting wordt met een DEXA (Dual Energy X-ray Absorption) gedaan. Dit apparaat maakt een soort röntgenopname van de botten (met zeer geringe straling) en meet de dichtheid (het kalkgehalte) van de botten.
Botdichtheidsmeting of botdensitometrie: Het is volledig pijnloos en duurt nauwelijks een 10-tal minuten.
Aan de hand van de botdichtheid kan worden vastgesteld of iemand botontkalking heeft of kan krijgen.
De uitslag bij mij was dat ik osteoporose heb. Aan de heupen viel het nogal mee, maar het ergste was aan mijn ruggengraat! Daar zit ik duidelijk in de gevaarlijke zone!
Osteoporose is letterlijk botontkalking. Het kalkgehalte van het bot is zeer belangrijk voor de botsterkte. Hoe meer ontkalkt, hoe zwakker het bot. De aandoening komt zeer frequent voor:
Door de menopauze houden de eierstokken op met functioneren en wordt de productie van oestrogeen, het vrouwelijke hormoon, stopgezet. Dit hormoon speelt een essentiële rol in de opbouw van het bot.
Wanneer de productie van oestrogenen te laat op gang komt of wordt onderbroken, dan verloopt de botopbouw niet optimaal. Dit gebeurt bv. bij een vroege menopauze, bij het laat optreden of het tijdelijk uitblijven van maandstonden of bij het wegnemen van de eierstokken.
Ook de erfelijkheid speelt een rol: indien osteoporose voorkomt in uw naaste familie, loopt u een hoger risico.
.
ANDERE OORZAKEN:
Osteoporose kan nog andere oorzaken hebben, zoals bepaalde aandoeningen (bijvoorbeeld een overdreven werking van de schildklier, de bijschildklier of de bijnier, ziekte van Crohn, reumatoïde artritis, enz.), langdurige bedlegerigheid of invaliditeit (een bedlegerig persoon verliest ongeveer 1% aan botmassa per week), of het langdurig gebruik van bepaalde geneesmiddelen (zoals bv. geneesmiddelen met cortisone, geneesmiddelen tegen epilepsie, enz.).
. Kleine, tengere en magere mensen hebben doorgaans minder botmassa dan zwaarder gebouwde mensen.
Roken, alcohol, koffie en een zoutrijke voeding zijn schadelijk voor het bot. Ook een zeer vezelrijke voeding verlaagt de opname van calcium en kan dus de botopbouw verminderen
.
Wervelinzakkingen:
Zij komen in tweede instantie voor bij osteoporose. Soms gebeurt dit spontaan met weinig of geen pijn en wordt dit toevallig vastgesteld bij gelegenheid van een RX-longfoto. Soms kan men bij het bukken of bij het opnemen van een lichte last plots acute pijn voelen ten gevolge van een wervelindeuking. Het kan ook soms zeer pijnlijk zijn. Als meerdere wervels gaan inzakken, na mekaar, meestal met tussenpauzen, dan krijgt men een misvormde wervelzuil met chronische pijn en kleiner van gestalte worden als gevolg.
Die indeukingen zijn niet zo dodelijk als de heupfracturen doch op lange termijn wel heel pijnlijk.
Een niet of slecht behandelde wervel indeuking geeft 1 kans op 3 om binnen het jaar een 2de indeuking voor te krijgen en zo verder , het is zoals bij een dominoreeks.
Het goede nieuws:
De laatste jaren heeft men een beter inzicht gekregen in de biologie van de aandoening.
Sinds 1998 is er een Osteoporose centrum aan de K.U.Leuven.
Dit centrum werkt multidisciplinair samen met de diensten : rheumatologie, geriatrie, endocrinologie, fysische geneeskunde voor de revalidatie, heelkunde, orthopedie en gynecologie.
Naast de kliniek is K.U.Leuven ook belangrijk als osteoporoseonderzoekscentrum in samenwerking met meerdere andere centra in Europa en de U.S.A.
De diagnose en behandeling maken de laatste 10 jaren een zeer gunstige evolutie mee. Osteoporose kan buitengewoon goed voorkomen en behandeld worden.
DE BEHANDELING
1ste Preventief : Beter voorkomen dan genezen.
Wél menopauze doch nog geen osteoporose :
- roken is afgeraden
- voldoende beweging is aangeraden
- voldoende calcium innemen
Calcium:
Vermits de afbraak van botweefsel vanaf een jaar of 35 onvermijdelijk wordt, komt het erop aan van in de kinderjaren een zo groot mogelijk "beenderkapitaal" op te bouwen.
Een evenwichtige voeding met een voldoende inname van calcium, is een sleutelelement in de preventie van osteoporose. Halfvolle zuivelproducten zoals melk, yoghurt, kwark en kaas, zijn een prima bron van calcium, al moeten we beseffen dat slechts een deel van de aangebrachte calcium ook daadwerkelijk door het lichaam wordt opgenomen.
Er wordt aangeraden dagelijks 4 porties melkproduct te nemen, bijvoorbeeld 2 glazen melk, 1 yoghurt en 1 portie kaas (+/- 30 gr). Magere, halfvolle of volle melk bevatten ongeveer dezelfde hoeveelheid calcium. Wanneer men sojamelk gebruikt, kiest men bij voorkeur sojamelk verrijkt met calcium.
2de Curatief :
Eens de diagnose gesteld door botmeting of als een wervel indeuking is vastgesteld heeft men osteoporose.
Elke behandeling moet uiteraard individueel benaderd worden doch van dan af zijn 2 medicaties noodzakelijk :
nl. 1. supplement Calcium zoals hierboven aangegeven
De calciuminame moet groter zijn - 6 porties per dag - Andere voedingsmiddelen die rijk zijn aan calcium zijn bv. sardientjes en zalm in blik, noten, gedroogde vruchten, enz. Ook sommige mineraal waters bevatten vrij veel calcium.
Eventueel kan uw huisarts speciale calciumsupplementen voorschrijven.
Ook een voldoende aanbreng van vitamine D -vooral uit zonlicht- is heel belangrijk, omdat het de opname van calcium in het bloed, via de darmwand, stimuleert. Wie elke dag een half uur buitenkomt, heeft in principe voldoende vitamine D opgenomen. Vooral in de winter kunnen vitamine D-rijke levensmiddelen zoals vette vis (haring, zalm, sardines...), olie, boter, margarine, lever en eieren een welkome aanvulling vormen.
2. eveneens bifosfonaat, nl.:
- Actonel : 1 x per week 1 tablet s morgens nuchter in te nemen (is eerste keus) met een groot glas water
- Of Fosamax : eveneens 1 x per week s morgens 1 tablet nuchter met een groot glas water.
De kans op breuken met deze goede medicatie daalt daardoor zeer, zeer sterk. Het effect treedt waarschijnlijk op binnen het eerste jaar. De optimale behandelingsduur met bifosfonaten is nog niet bekend.
De Bifosfonaten zijn zeer duur doch worden bij diagnose van osteoporose via de medisch adviseur door de mutualiteit grotendeels terugbetaald wat dan voor de patiënt op jaarbasis nog neerkomt op ± 100.
TOT SLOT
drie zeer duidelijke raadgevingen moeten in acht genomen worden:
1. Elke vrouw > 65 wordt een botmeting sterk aangeraden
2. Elke vrouw > 65 moet extra calcium nemen s avonds
3. Bij diagnose van osteoporose dient naast de extra calcium s avonds ook wekelijks een Bifosfonaat genomen.
Wie risicos wil ontlopen kan die raadgevingen niet zo maar naast zich neerleggen.
Die pijn in jou ogen, die pijn in jou hart. Het is die pijn die mij raakt, het is die pijn die mij verward. Het is zo moeilijk, om jou zo zien te lijden. Het is zo moeilijk, maar ik sta naast jou zijde. Je mag komen huilen in mijn armen, ik zal je troosten elke dag. Ik weet zeker ik zal je helpen, als ik jou helpen mag.
Het leek allemaal zo mooi. Ik had er ook veel moed op, misschien wat te veel
Ik was van oordeel dat alles veel beter zou gaan met de oplaadbare neuro-stimulator.
In mijn euforie was ik van mening dat ik met die stimulator meer ging kunnen doen en dat ik minder pijn zou hebben. Doordat mijn stimulator ver leeg was en ik een nieuwe kreeg, was het ergens wel logisch dat de pijn eerst terug wat beter was.
Maar wanneer ik merkte dat ik , ondanks de hoge frequentie die ik heb met die stimulator, nog regelmatig erge pijn heb en nog steeds praktisch niets kan doen zonder pijn te hebben, zakte ik in een diepe put.
ik heb pijn overal pijn. en nu voel ik me zo klein. pijn pijn ik heb overal pijn. waar moet ik heen, misschien over het veen of toch ook weer niet. ik heb toch zo'n verdriet. nee wacht ik ga gewoon niet. ja dat doe ik en ik blijf bij mijn pijn. pijn pijn nu voel ik me zo klein....
In het ziekenhuis hadden ze me uitgelegd dat die stimulator best elke week moest opgeladen worden.
Hij mag NOOIT volledig leeg zijn, want dan gaat hij stuk en vermitst deze oplaadbare stimulators zeer duur zijn in aankoop, wordt hij maar 1 keer terug betaald door de ziekenkas.
Maar ja, zoals bij alles zijn er natuurlijk ook verschillende nadelen .
Aan de werking van het toestel is er praktisch geen verschil met de vorige toestelletjes . Het helpt wel bij de uitstralende pijn naar mijn been, maar het helpt niet voldoende met mijn rugpijn.
Zodoende moet ik dagelijks 4x/ dag pijnstillers bijnemen en om een redelijke nachtrust te hebben, moet ik slaapmiddelen bijnemen.
Hier was ik in t begin nogal weigerachtig over! Ik deed dan ook experimenten om mijn pijn- en slaapmedicatie wat af te bouwen.
Maar ik moest al gauw ondervinden dat ik dan elke nacht wakker lig van de pijn .
pijn... is nooit fijn. pijn... houd je alleen maar klein. pijn... doet verdriet, maar huilen wil je liever niet. pijn... is vaak iemand missen die je nooit meer zult zien. pijn... kan je band met wie je dit wilt verwerken alleen maar versterken, of wel van die gene houden misschien?
Door ondervinding kan ik getuigen dat wanneer je s nachts wakker ligt van de pijn,
de pijn erger lijkt dan overdag. Tijdens de nacht gaat ge u automatisch meer concentreren op die verdomde pijn !
Dus een beetje hulp van slaapmedicatie kan wel zorgen voor een redelijke nachtrust.
Wat niet tegenhoudt dat ik elke morgen wakker word met rugpijn met uitstralende pijn naar mijn LI_been. Het eerste wat ik moet doen s morgens is een pijnstiller nemen en effe wachten tot de medicatie begint te werken.
Maar toch ben ik verschrikkelijk gelukkig en dankbaar dat ik van die smerige morfine af ben.
Door die morfine heb ik immers enkele jaren verloren van mijn leven ..Het is een zwart gat in mijn geheugen, waar ik mij praktisch niets meer van herinner .
Maar .nu ben ik psychisch terug goed in orde en weet ik maar al te goed wat er gebeurd in mijn leven!!!
Pijn, iedereen voelt het wel is. Als je het niet voelt dan ben je niet normaal. Je hebt een gebroken hart en weent er om. Je bent gevallen en je hebt iets gebroken dan voel je ook pijn. Je hebt ruzie met je familie dan voel je heel veel pijn. Omdat ze kwaad zijn. Maar het doet super veel pijn als de vriendschap met iemand verdwijnt. Het allerergste is als je beste vriend/in sterft. En die pijn zal nooit verdwijnen. DIE PIJN BLIJFT TOT JE STERFT!
Zoals ik reeds zei heeft de oplaadbare stimulator niet alleen voordelen.
Een van de grote nadelen voor mij is dat het erg lang duurt eer mijn stimulator is opgeladen.
Omdat ze ons gezegd hadden dat hij zeker niet leeg mag komen , hebben we beslist om hem uit alle veiligheid elke week op te laden. Dit in het WE zodanig dat bij eventuele moeilijkheden Yvon mij kan helpen.
Maar wat een nachtmerrie is het telkens weer!.....
De oplader geeft aan wanneer hij goed bevestigd is om op te laden, maar met de minste beweging kan dit al veranderen en stopt hij met opnemen. Dit komt meermalen voor. Soms heb ik de indruk dat een gewone ademhaling al voldoende is om hem te laten stoppen met opnemen. Telkens moet ik het toestel dan terug aanpassen tot hij terug goed zit.
Het gevolg is dat ik telkens UREN bezig ben met opladen. Het variëert van 2u30 tot 7u eer het klaar is.
Ik kan u zeggen dat het telkens een opluchting is wanneer hij weer opgeladen is voor een week!
De jaarlijkse operatie valt wel weg, wat zeer positief is!......
Maar daar tegenover staat dat ik elke week uren bezig ben met de batterij op te laden!.......
Dit is wat vele mensen zeggen, telkens weer en weer.
Jarenlang heb ik geen medicatie nodig gehad. Wanneer ik eens een asperientje innam, voor een verkoudheid of een of ander kwaaltje dat ik had (wat zelden voorkwam), was ik er dagenlang slaperig van.
Nu vragen mensen mij dikwijls : waarom neem je zo veel medicatie?
Dit is natuurlijk gekomen door de voortdurende rugpijn. In het begin wou ik alleen maar medicatie innemen op de momenten dat ik pijn had.
Maar vermits de pijn steeds frequenter voorkwam en steeds erger werd, moest ik wel meer en meer medicatie innemen en van de gewone pijnstillers (vb. dafalgane) werd er stilaan overgegaan naar sterkere pijnmedicatie zoals (vb. valtran).
Toen dezen ook niet meer hielpen gaven ze mij stilletjes aan morfine. . . .
En ja, als verpleegkundige besefte ik maar al te goed dat dit niet goed was voor mijn lichaam. Maar .ik kan u zeggen dat je, wanneer je maandenlang dag na dag ligt rond te kruipen en kronkelen van de pijn, je alles doet om van die verschrikkelijke pijn af te geraken!!!
Doordat een lichaam zich steeds aanpast aan morfine, werden de dosissen door de dokters ook steeds verhoogd .
Maar gelukkig ben ik nu van die vuile morfine af !!!
In de pijnkliniek heb ik psychische begeleiding gekregen in mijn pijnverwerking, waar men mij oa. geleerd heeft om de pijn proberen voor te zijn. Zowel met het innemen van de medicatie als bij het bewegen.
Zodoende heb ik zowat zelf uitgetest hoeveel paracetamol ik nodig heb om toch een beetje te kunnen functioneren . Bij mij is het dus minstens 3x 1gr. Paracetamol per dag. En dan ook nog slaapmiddelen. Zelden moet ik een een 4de paracetamol of valtran bij innemen. Dit is meestal wanneer ik ergens naartoe geweest ben en niet genoeg heb kunnen rusten.
Samen met voedingsuplementen van vorige operaties en dan de pijnstillers en slaapmiddelen, ben ik toch een hele goede klant van onze apotheek!
(Volgens ons kan die dank zijmijn bijdrage elk jaar een extra vakantie inlassen voor hem en zijn familie.)
Mijn medicatieonkosten per maand liggen toch ongeveer rond de 200
Na een zware tijd, ben jij het die nog lijdt. Traumatische en chronische pijn. Jij zo sterk, zo vrolijk, kon ik dat maar zijn. Verscheurd is mijn hart door wat is gebeurd. Ik heb veel getreurd in het verleden. Ik zie jou kracht en hoe jij leeft in het heden. Je bent er nog dat is fijn, maar de pijn zal er ook zijn. Geen minuut van de dag meer jou lach. Door de pijn die jou frustreert. Positief denken help jou er weer boven op. Wij hebben er elk ons les door geleerd. Fijn om toch nog samen dingen te doen. Het leven zat vol tegen slagen. Ik hoef je maar te vragen en je bent daar. Wel pijn maar buiten levensgevaar
Meestal sta ik op met pijn en ga ik dan s avonds slapen met pijn. Ik heb er min of meer leren mee leven ( ?....) en toch geraak ik het niet gewoon.
Sommige momentenwanneer ik wat minder pijn heb, heb ik nog altijd de neiging om allerlei plannen te maken om iets te doen ..
.en wanneer ik dan iets wil doen moet ik telkens weer tot de vaststelling komen dat ik het niet meer kan . Telkens is dat weer zon ontgoocheling ..ik voel mij dan op zon moment zo nutteloos .
Langs de andere kant, wanneer ik eens een goede dag heb met minder pijn, dan kan ik daar erg van genieten ..
Ik probeer dan ook om die momenten te koesteren.
Wel heeft dat dikwijls het gevolg dat ik mij dan bijna niet durf te bewegen. Zo schrik heb ik dat die verdomde pijn weer heviger wordt.
Vandaar mijn hoogtes en laagtes : wanneer ik veel pijn heb voel ik mij gemakkelijk depri omdat ik mij dan een last vind voor de mensen rondom mij, maar op de momenten dat ik minder pijn heb, dan voel ik mij euforisch goed en wil ik bergen verzetten .. Spijtig, dit kan ik niet meer!
Mijn ouders stonden er op dat ik op alle gebieden zelf mijn leven in handen had. Zo kon ik vb. wanneer ik 17j. reeds
met de auto rijden.
Ook vonden ze het heel belangrijk dat ik een beroep aanleerde, zodat ik financieel steeds voor mij zelf kon zorgen.
Dank zij mijn ouders heb ik dan ook de kans gekregen om verpleegster te worden.
Dit was een kinderdroom van mij, niet alleen omdat ik dan een goed inkomen had. Maar voor mij was het vooral belangrijk om mensen te kunnen helpen.
Daarom was mijn keuze vooral om voor kinderen of oudere mensen te zorgen, omdat dit de meest kwetsbare en hulpbehoevende groep van mensen is. Toen ik pas afgestudeerd was had ik dan ook het geluk dat ik de keuze had om te werken in een kinderziekenhuis of in een bejaardentehuis. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het kinderziekenhuis .Een ziekenhuis met mindervalide kinderen met een psychische en/offysische handicap.
Dit werk heb ik 5 j. met zeer veel liefde gedaan. Ik was erg begaan met het lot van deze kinderen en begon me er ook erg aan te hechten, dit bracht mee dat het werk psychisch erg zwaar werd.
Dit werk heb ik 5 j. gedaan.
Dan kreeg Yvon de kans om in Antwerpen te gaan werken, wat voor hem een droomjob leek. We hebben dan alles in Tienen achtergelaten om in het Antwerpse een nieuw leven te beginnen.
Al vlug kwam hier mijn grote kinderwens uit en kregen we 2 schatten van kinderen en ik had het geluk om 5 j. zelf te kunnen zorgen voor hen.
O...o..o..wat is het lang geleden.
De reden hiervoor was dat ik nu veel werk met mijn IPad en ik kon der niet goed mee op mijn blog.
Mijn toestand is in het algemeen niet veel veranderd.
Sommige dagen gaat het redelijk en sommige dagen weet ik niet waar blijven van de pijn.
Zo zijn we dit jaar samen met de kinderen en hun bijbehorende vrienden op verlof geweest! Het was een droom van een vakantie. We hadden een villa-tje gehuurd met zwembad en jacuzzi en dan het prachtige weer van zuid-Frankrijk.... Gewoonweg ZALIG !!!!!
Was het nu het mooie weer, of was het het feit dat ik nog eens samen met de kinderen was, of was het dat ik wat meer beweging had door oa. te zwemmen. Ik hou het op een combinatie van al die factoren. Maar ik had daar duidelijk minder last van mijn pijn.
Moest ik kunnen, ik zou ogenblikkelijk in Zuid -Frankrijk gaan wonen.
Hallo,
Tot mijn grote ergernis begin ik terug last te krijgen met mijn li - oog.
Ik zie tot mijn verbazing steeds een wazige plek voor mijn li- oog. Nu is dat niet totaal nieuw voor mij. 31 J. Geleden tijdens een van mijn zwangerschappen heb ik eens een trombose gehad in mijn li-oog. Het was zeer eigenaardig.maar het 2de oog neemt gedeeltelijk de funktie over en na enkel weken vergeet je gewoon dat je het hebt. Tijdens de voorbije jaren heb ik weinig of geen problemen ondervonden, maar de laatste 2maanden keek ik terug tegen een wazige plek aan.
Vandaag ben ik bij Dr. Van Aerde (oogarts) geweest. En hij heeft mij gelukkig gerustgesteld. De plek in mijn oog is niet groter geworden. Er kunnen verschillende oorzaken zijn :
Oa. Door het innemen van sommige medicatie, of door vermoeidheid of stress. Dan zou het stilaan nu toch moeten weggaan. Maar voor alle zekerheid is er eind november een zwaarder onderzoek geplant.....we zullen wel zie...
Ha... Eindelijk zie ik ons Joke nog eens!
Ons Joke bezoeken en dat combineren met een city-trip aan Londen......ZALIG.....
De auto-trip naar Londen (gisteren) was redelijk goed meegevallen, weinig pijn gehad...
Maar vandaag moest ik het bekopen..... Gelukkig(....?.....) hebben we de pijnstillers en de rolstoel....dat is wel handig, wanneer je met pijn een stad gaat bezoeken.....
Al bij al was het een prettige dag dat we straks gaan afsluiten met een (laat)verjaardagsdineetje .
WAAROM...WAAROM....WAAROM toch.
Telkens wanneer je denkt nu gaat het goed, komt die verdomde pijn weer om de hoek kijken!!!
Ik ben het soms zo beu......
Dan mag je doen wat je wilt, maar als je te lang bent blijven zeulen met die pijn is er niets meer aan te doen. Om gek van te worden....
Toch probeer ik niet te veel te klagen en zagen met mijn familie, zodat ze hun ook niet ellendig voelen.
De opdracht is dan om positief te blijven.... Het is niet gemakkelijk , maar het lukt soms toch.
Ik verplicht mijzelf om mij constant psychisch bezig te houden oa. Sudoku....lezen....surfen op het internet...enz....
De gedachten worden dan automatisch afgeleid, zodat je minder tijd hebt om aan die verdomde pijn te denken en dat helpt wel degelijk....de pijn is er nog altijd, maar je bent er dan niet voortdurend mee bezig.
Leve de schoolvakantie!
Omdat mijn pijn terug wat beter was, mochten de 2 schatjes van Anna en David enkele dagen op bezoek komen.
Het was heerlijk om ze effe in huis te hebben. Het bracht weer wat leven in de brouwerij!!!
Lieve Nini en Danique, ik hoop dat jullie vlug nog eens terugkomen. Ik voel mij veel beter in mijn sas met jullie in de buurt!!!
