Een lange tocht maken met de honden is ons (mijn) ultieme doel. Het klinkt simpel maar er komt toch wel een en ander bij kijken.
Een GR-route volgen is ook iets waar ik al jaren over mijmer maar nog geen tijd voor gemaakt heb.
Nu heb ik beide ideeën aan elkaar gekoppeld en ben ik met mijn zoon enkele dagen op stap gegaan met de rugzak én 2 honden, Allegria en Gobi (moeder en dochter). Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om te voet naar onze huifkarrenvrienden te stappen nabij Ciney. Maar na GR-route 129 in vogelvlucht te hebben bestudeerd (ik had het boekje pas de avond voordien kunnen bemachtigen), heb ik dit idee meteen van de kaart geveegd en beslist om maar meteen 100 km verder in Mons te starten.
Na 2 dagen en 30 km verder besloten we om onze tocht (voorlopig) daar te eindigen: de tocht was kort en goed geweest en vooral zeer leerrijk. We evalueerden:
- dat het tijdstip verkeerd gekozen was: op 19 en 20 juli was het 30°C, helemaal geen temperatuur om met Malamutes te gaan stappen, zelfs niet als je met het ochtendgloren vertrekt en over de middag slaapt. Dus tochten plannen volgens het weerbericht en niet volgens je agenda.
- dat we in de zomer niet een streek moeten kiezen waar je vooral door open vlaktes moet stappen. We waren gestart in Mons en daar zijn weinig bomen en schaduw te bespeuren. Dus beter nog 100 km verder zuidoostwaarts starten en vooral een bosrijke omgeving kiezen. 
- dat we met (té) zware rugzakken en niet getrainde voeten slechts 15 tot 20 km per dag kunnen stappen. Dus trainen om er nog 10 km per dag bij te doen.
- dat hongerige magen, vermoeide benen, uitgerokken schouderspieren en een halve zonneslag je humeur serieus parten spelen, vooral als je in een klein dorpje aankomt waar je enkel een zoete maagvuller kan kopen in een tankstationshop 1 km verderop. Dus trainen op honger lijden is aangewezen.
- maar vooral dat, niettegenstaande de ongunstige omstandigheden, onze 2 Malamutten, Allegria en Gobi, échte doorzetters zijn die helemaal niet geklaagd hebben. Zéér belangrijk...we hadden steeds water bij ons, hoe zwaar dit ook soms doorwoog, want dit is onontbeerlijk voor de honden. Eén groot pluspunt: water krijg je overal en van eender wie...vooral als het voor de honden is!! Dit betekent ook dat de honden zorgen voor het sociaal contact... op mooie momenten en ook bij momenten van nood.
We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker vooral in het kader van het TAD-project.