We worden verwend dit jaar. We hoeven niet naar het noorden of de bergen te gaan om de sneeuw te gaan opzoeken. We hebben al meermaals kunnen genieten van echt mushersweer: sneeuw à volonté, vrieskou, ijskoude wind, sneeuwbuien, hagelbuien... Eén groot probleem...!: als het gevroren heeft en het wegdek is spiegelglad, dan kunnen we met moeite de baan op...!! De banden van de kar glijden nl. gewoon over de sneeuw eenmaal het team hun trekkracht inzet. Een slede zou hier natuurlijk beter van pas komen. We waren eigenlijk van plan om er ons pas één aan te schaffen als we naar de sneeuwgebieden zouden trekken maar we zullen toch dringend onze mening hierop moeten herzien. In ieder geval is dit winterweer spek voor den bek van onze roedel Malamutes!
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. We merken dus steeds meer dat we héél streng en héél consequent moeten optreden bij rangorde betwistingen en vooral bij dergelijke gevechten. In de roedel is er zowiezo een hiërarchie die wij ook tolereren maar agressief dominant gedrag accepteren we niet! De (dreigende) aanvaller wordt daarbij kordaat op zijn plaats gezet met een korte tot langere verwijdering of beperking van vrij rondlopen als gevolg. Vroeger vroegen we ons af of we met dergelijk ingrijpen geen onduidelijkheid veroorzaakten bij het alfakoppel van de roedel. In de vrije natuur kunnen, bij een rangordbetwisting, altijd één of meerdere roedelleden de vlucht nemen. Onze roedel honden leeft echter binnen een omheining en is er van vluchten geen sprake. Een andere optie is... vechten. En gezien wij als alfa's boven de hondenalfa's staan, is het onze taak de orde te bewaren en harmonie te creëren in de roedel.
De aanpassing in de roedel verloopt vrij vlot. Vooral Gobi en Buddha (1 jaar oud) zijn dol op die 2 kleine speelkameraden. Ze hollen en bollen als onstuimige speelvogels. Zelfs Thorgal (2,5 jaar) doet nog af en toe mee. Alegro daarentegen heeft hen meteen duidelijk gemaakt dat er met hem niet te sollen valt. Met een grom en een snauw wisten ze nogal vlug dat ze beter een grote boog om hem heen maken, wat ze nog steeds doen. Ondertussen hebben ze ook hun naam gekregen: de iets blekere met de doorlopende kraag heet "Indi", de donkere met de onderbroken kraag heet "Chimouk". We hebben deze namen niet gegeven omwille van de betekenis maar omdat de klanken bij hen passen. Klanken zijn nl. zeer belangrijk bij honden. Ze verstaan immers geen woorden maar wel klanken. Zelfs subtiele intonatieverschillen zijn van belang. Indi is ingetogen, schuchter en voorzichtig. Chimouk is eerder onbevreesd, uitdagend en roekeloos. Eigenlijk 2 zeer verschillende karakters maar ze zijn heel erg gehecht aan elkaar. Dit is vooral voelbaar als ik hen apart neem om te trainen. Ja, er staat dagelijkse training op de agenda. Ik heb nl. besloten om met deze 2 honden ook de klassieke gehoorzaamheidstraining uit te testen naast hun roedelopvoeding. Ik ben benieuwd wat de combinatie van deze 2 verschillende manieren van aanpak zullen teweeg brengen. Ik ben ondertussen ook mijn licht gaan opsteken bij de opleiding als hondeninstructeur daar ik de verschillende benaderingsmethodes aan de lijve wil ondervinden om daarna zelf mijn besluiten te kunnen trekken. En dit alles is eigenlijk in functie van mijn volgende doel en dat is AAT (Animal Assisted Therapie) ofwel TAD in het nederlands (Therapie met Assistentie van Dieren). Er zit nl. heel wat potentieel in deze roedel. En daar ik al 24 jaar ervaring heb in het begeleiden van mensen met een beperking, wil ik deze ervaring koppelen aan onze passie en de roedel een meerwaarde geven. En blijkbaar zijn de sterrentekens mij op dit moment gunstig geweest en ben ik eigenlijk nogal onverwachts toch kunnen starten met de opleiding TAD waar ik al een tijd naar op zoek was. Ik ben heel erg benieuwd.
Enkele dagen geleden zijn we ze gaan ophalen in het Antwerpse, de 2 kleine spruiten. Ze hebben de tocht vanuit Estland zonder problemen doorstaan. Ze zaten met z'n vieren gezellig samen in de koffer, 2.400 km lang. Dus auto rijden zijn ze al gewend. Het zijn 2 bijna identieke malamutjes met een zwarte mantel, de ene pikzwart, de ander met wat witte dekharen ertussen. Ze hebben 1 groot verschil: de ene heeft een doorlopende zwarte kraag, de andere is aan de halszijde onderbroken. Deze laatste heeft ook een iets fijnere lichaamsbouw, echter nauwelijks zichtbaar. Ja, we spreken dus nog steeds van 'de donkere' en 'de bleke'. We moeten hen eerst leren kennen vooraleer we hen een naam kunnen geven die helemaal bij hen past. De eerst kennismaking gaf al een duidelijk beeld: we brachten ze eerst in huis om ze hier even te laten wennen. Daar we hen al vrij vlug bij de roedel wilden brengen, hebben we hen ook meteen laten kennis maken met Akita en Ishtar, misschien wel iets té vlug. Toen Akita binnenkwam, was ze heel enthousiast nieuwsgierig maar tegelijk ook argwanend en liep nogal gespannen met rechte staart, rechtstaande oren en haren wat omhoog naar de kleintjes toe. De ene liep heel beheerst weg, de andere vloog verschrikt onder de kast waar ze het 1ste uur niet onderuit kwam. Gedurende de rest van de dag werd het contact dan beetje bij beetje opgebouwd. Akita weet ondertussen dat deze 2 pummeltjes geen bedreiging vormen en blijft hen geïnteresseerd gadeslaan. Ishtar daarentegen heeft zich even recht gezet, verstoord in zijn middagdut, is even gaan ruiken en heeft zich omgedraaid om zijn middagdut met een diepe zucht weer verder te zetten. Het leek alsof hij dacht: "Oh nee, niet weer zo'n kleine etters die mijn rust zullen verstoren." De eerste nacht hebben we ze in huis laten slapen, zodat we alles voldoende onder controle zouden hebben. Afgezien van enkele plasjes, is de nacht goed verlopen. Ondertussen slapen ze in de garage bij Akita en Ishtar. Ze lijken zich al helemaal te hebben aangepast. En Akita gaat helemaal op in haar moederrol die ze heel plichtsbewust opneemt. Ze houdt hen heel bezorgd in de gaten en komt tussen waar nodig. Vandaag, maandag, is het BARFdag, Bones And Raw Food. Ze hebben al meteen kunnen proeven van de feestmaaltijd en kennis gemaakt met de rest van de roedel!
Ik denk dat we onze zoektocht kunnen staken. We kregen verleden week bericht van onze vrienden in Estland (van Karula's Wolfstrail) dat ze nog 2 zwart-witte puppyteefjes te koop hadden. Dit was eigenlijk geen nieuws meer maar er bleek een interessante wending nl. een Belgisch koppel had een puppy bij hen besteld en ze zouden zelf de reis naar Estland maken om de pup op te halen. Misschien kunnen ze dan wel 1 of 2 pups meer meenemen?! Goed idee, meteen kontakt genomen en de zaak geregeld. Binnen een maand zullen ze hier zijn...de 2 zusjes, geboren op 29 juli 2009, afstammelingen van onze Ishtar en Shakira. Het is even wennen...we zijn weer in blijde verwachting...we kunnen al op zoek gaan naar namen.
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! Samuel is een franse musher die in de loop der jaren afgedankte sledehonden is gaan opvangen. Hij heeft zich sinds enkele jaren gevestigd in de Belgische Ardennen bij de franse grens en heeft er samen met Cécile een educatief en recreatief project uitgewerkt rond het thema poolhonden. In de zomer kun je dit park gaan bezoeken en een wandeltocht maken met enkele honden. In de winter is hij nog steeds musher voor de toeristen in de Haute-Savoie in Frankrijk. We zijn hen gaan bezoeken en hebben kennis gemaakt met hun poolkameraden. We voelden ons meteen thuis. Wat een paradijs...! Ze hebben Malamutes, Husky's, Samojeden en Groenlanders. Velen van hen zijn ex-topatleten of honden die net niet genoeg presteerden maar die nu nog steeds hun diensten bewijzen als sledehond voor het plezier. We hebben uren gepraat en informatie uitgewisseld. Dit zijn ook mensen die leven voor hun passie. En de honden...die hebben het goed. Ga zelf maar zien...www.whiteforest.be... Wij gaan in ieder geval nog terug.
Daar we het team slechts met 2 honden hebben kunnen uitbreiden, zijn we dus op zoek gegaan naar een manier om het team op 8 honden te krijgen. Zelf opnieuw een nestje kweken leek ons niet zo'n goed idee daar we niet meteen een gepaste reu (zonder stamboom) kenden. Een vreemde Malamute in de roedel brengen was een andere optie maar gezien hun vechtgedrag en wij geen ervaring hebben met vreemde honden, rezen hier toch wel wat vraagtekens. Misschien zou het makkelijker zijn 1 of 2 pups binnen te brengen. Dan was de vraag: mét of zonder stamboom? Zouden we niet toch eens een stamboomhond nemen? En dan misschien eens een officieel nestje kweken? Het is opmerkelijk hoe je als mens zo onderhevig kunt zijn aan impulsen die je van menig kanten beïnvloeden die eigenlijk, bij nader toezien, toch niet echt stroken met wat je werkelijk zelf wil en voor staat. Daar Peter en ik ook wel wat verschillen van mening inzake het enerzijds kweken van honden en anderzijds opvangen van honden, was het niet evident een keuze te maken. Na een uitgebreide zoektocht en veel twijfels, hadden we beslist een puppyteef met stamboom aan te kopen bij een Malamute-liefhebber in Frankrijk. Het was nogal spannend geweest daar we bij andere kwekers telkens te laat bleken te zijn. Na heel wat heen en weer gemail en uitwisselen van informatie bleken we dit keer geluk te hebben...althans dachten we...Je wordt als aankoper van een stamboompup namelijk heel nauwgezet gescreend (wat ik een goede zaak vind) maar daar hadden wij echter geen baat bij. Blijkbaar waren er andere Malamutekwekers die vonden dat wij té 'liberaal' met onze honden omgaan. Té liberaal...wat dat dan ook moge zijn...!! Inderdaad, onze pups liggen niet onder een gloeilamp, wij geven geen papfles, wij knippen niet hun kleine nageltjes...Onze honden leven buiten, in roedel, zo natuurlijk mogelijk... Ze werpen hun pups in hun eigen gekozen hok op stro of onder de grond, ze kiezen zelf wanneer ze hun vleeskluif begraven, weer opgraven en afknagen, ze vliegen elkaar regelmatig in het haar, ...Ik leg hierbij weliswaar de nadruk op zo natuurlijk 'mogelijk' want het blijft uiteraard een roedel honden in gevangenschap waarbij je als mens wel duidelijk je rol als leider (alfa) hebt. En onze roedel krijgt wel degelijk de nodige verzorging, training en aandacht en dit op een gepast communicatieniveau. Onze honden zijn zelfs meer dan gewoon onze honden...zij brengen ons opnieuw dichter bij de natuur...terug naar de bron van het leven...ze leren ons gewoon 'eenvoudig' te leven...!
Het duo Venus-Goby vooraan blijkt toch niet zo'n ideaal koppel te zijn. Venus loopt goed als swingdog (op de 2de rij) maar als leadingdog volgt ze niet voldoende de commando's op. Ze laat ook te veel haar 'liever lui dan moe' kant zien. We hebben haar dus terug op de 2de rij gezet naast Buddha waar ze nu zonder morren goed meeloopt. Dit betekent dat Allegria opnieuw vooraan naast haar dochter Goby loopt. Ze vertoont geen rare streken meer en doet haar best om de commando's op te volgen, uiteraard als er geen kat of konijn voorbij rent. Goby heeft ook leiderstalent in zich maar is momenteel nog een 'spring in 't veld' die graag haar eigenwijze neus achterna gaat, wat echter gevolgd wordt door een trek in de juiste richting van haar moeder. Buddha loopt gezwind mee maar vindt dat alles onderweg zo veel interessanter is dat hij niet lijkt te beseffen wat zijn taak nu eigenlijk is. De wheeldogs Thorgall en Alegro daarentegen laten zich niet afleiden en kennen hun taak: 'trekken'! Ze lopen niet supersnel (een Malamute heeft zowiezo niet de snelheid van een Husky of een Groenlander) maar het zijn volharders, ze gaan voor de lange afstand. En dat is ook ons doel: lange tochten maken. Maar we hebben nog steeds niet het gewenste team, we missen er nog twee. Er waren 2 plaatsen voorzien in het team voor Tibet en Gipsy maar ze zijn helaas vertrokken met een andere bestemming... We weten momenteel niet zo goed hoe we het verder zullen aanpakken. Op zoek gaan naar 2 nieuwe pups? Deze zijn echter niet zo makkelijk aan te kopen, vooral niet als het om stamboomhonden gaat en Malamutten zonder stamboom liggen ook niet dik bezaaid...Of jonge volwassen honden in de roedel integreren? Hun vechtgedrag vormt hierbij echter een obstakel... We laten het probleem nog even sudderen...er zal wel ten gepaste tijde een oplossing komen.
Ondertussen hebben we het team van 4 uitgebreid met de 2 andere puppy's, Goby en Buddha, die momenteel gezond en wel aan het puberen zijn. Goby heeft duidelijk aanleg om leadingdog te worden. Verleden weekend hebben we haar vooraan gezet daar Allegria heel erg tegendraads deed en verschillende keren, zonder duidelijke aanleiding, zomaar ging zitten tijdens de rit. Of gaf ze aan dat ze de brui gaf aan het leiden van het team? Ze was immers altijd meer haar jachtinstinct aan het volgen dan het parcours. Goby naast Venus echter ging meteen goed, gaf blijk van een gezonde werklust en zorgde er ook voor dat de lijn meer gespannen bleef. Buddha loopt mee als swingdog. Hij doet dit niet slecht maar is zeer nieuwsgierig naar alles wat hij tegenkomt langs de weg. Niet abnormaal natuurlijk tijdens deze pubertijd. Luisteren is echter ook nog niet zijn beste kant. Het zal zeer consequent werken worden met hem.
De laatste tijd valt het ons enorm op hoeveel zwerfvuil we tegenkomen tijdens onze trektochtjes. De honden krijgen het bij het lopen nogal warm en kiezen dan graag de frisse graskant. Daar moeten ze echter dikwijls slalommen tussen verdwaalde plastic potjes, blikjes, snoepverpakking enz. Vooral verpletterde blikjes zijn gevaarlijk voor hen daar deze gemakkelijk wondes in hun poten kunnen veroorzaken.
We hadden al eerder overwogen om daar iets tegen te ondernemen en toen we de voorstelling van de aktie "Zwerfvuil in de vuilbak" in de afvalkrant van Kortrijk zagen, zijn we meteen het ter beschikking gestelde materiaal gaan halen bij Imog.
Met de kar volgeladen met affiches, waarschuwingsbordjes en vuilzakken, hebben we onze parcours afgelegd en daar waar aangewezen en mogelijk was ons sensibiliseringsmateriaal aangebracht. Ja, we hadden na elke tocht toch wel een vuilzak PMD en een vuilzak ander afval bijeengeraapt. Nu nog hopen dat de bordjes en affiches hun werk doen en dat het toch enkelen zal aansporen om hun afval even bij te houden tot ze een vuilbak tegenkomen. Zo zal het ook een stuk veiliger lopen zijn voor ons team!
Ja, hier zijn we terug na een half jaar stilte. Rustig was het anders niet. We zijn heel hard bezig geweest met opknappingswerken aan het huis en allerhande achterstallige werkjes. Papier- en schrijfwerk blijven dan altijd achterwege. We hebben ook wat moeilijke momenten gehad: we hebben met drieën een zware bronchitis gehad en we zijn 2 van onze 4 puppy's verloren aan een ons onbekende besmettelijke ziekte in één week tijd toen ze 6 maanden waren: Gipsy en Tibet. Bij Gipsy heeft de dierenarts nog een poging gedaan hem weer leven in te spuiten terwijl we eigenlijk al wisten dat het een verloren zaak was. De ene dag liep hij nog rond, weliswaar wat passief, en de volgende morgen was bijna alle leven al uit hem verdwenen. Tibet daarentegen, die na enkele dagen dezelfde symptomen vertoonde, hebben we in huis gehaald omwille van de vrieskou maar ook hij heeft de morgen niet gehaald. De dierenarts kon er geen diagnose aan linken. De andere roedelleden zijn er echter van gespaard gebleven. Oef! Het was even angstig, vooral toen een week later Venus heel erge vergiftigingsverschijnselen vertoonde na het knabbelen aan één of ander rottend kadavertje. Vermoedelijk heeft ze het meeste vergif toch kunnen overgeven, want vooraleer de dierenarts er aan kwam was het ergste al voorbij. Nogmaals oef! Het doet goed om nog even iets over hen te schrijven. Ze hebben een kort maar mooi leven gehad. "Het ga jullie goed Tibet en Gipsy". Ja, het is steeds weer wikken en wegen of we nu de dierenarts erbij halen of dat we moeder natuur haar werk laten doen. Wij hebben zelf ook onze bronchitis doorstaan zonder enige medicatie of tussenkomst van een dokter. Peter heeft 2 weken in bed gelegen zonder enig voedsel, enkel water. Toen hij uiteindelijk volledig genezen was, had hij zich al in maanden niet meer zo vitaal gevoeld. Wij zijn ervan overtuigd dat het lichaam van een levend wezen een hoge graad van zelfregulering en zelfgenezing bevat. Het is een kwestie van het te geloven en de kracht en het doorzettingsvermogen te hebben om de periode van zwakte en ziekte te "beleven" en in de "aanvaarding" te gaan. Verzet maakt alleen nog zieker!
De tijd vliegt...!!! Vandaag zijn ze al 13 weken! En die kleine hummels groeien...en bloeien...!!! Het is zo mooi om ze te zien evolueren, om te zien hoe ze hun plaats in de roedel zoeken, hoe de alfa hen corrigeert, hoe de anderen met hen spelen, hoe de moeders beetje bij beetje afstand van hen nemen maar hen toch vanop afstand in het vizier blijven houden. Vanaf 2 maanden zijn we begonnen met hen mee te nemen naar de grote weide rond de vijver zonder de moeders. Op die manier leren ze dat wij de alfa's zijn, dat wij tijdens de wandeling hun leiders en beschermers zijn. Dus ze volgen, ze hebben geen andere keuze want zonder roedel zijn ze verloren. Ze zijn ook zo nieuwsgierig: hun eerste kennismaking met de wijdsheid van de open vlakte, de eerste pootjes in die grote plas water, het vastgrabbelen van een dode kikker, een konijn die voorbijstuift, blètende schapen, immens grote paarden...!!! Ze krijgen er niet genoeg van en terug gaan naar de thuisroedel is altijd te vroeg. In ieder geval, we genieten allen van deze rijke ervaring.
Eindelijk zijn de nachten weer koud en kunnen we 's morgens opnieuw een jas verdragen. Gisteren hebben we onze 1ste rit gemaakt met onze 4 turbo's. Als ze starten, vliegen ze wel aan 30 km/u vooruit. Na één rondje rond de vijver, gingen ze over naar draf maar 5 rondjes lopen (ong. 6 km) is uiteindelijk een goede prestatie na hun zomerrust. Ondertussen komen de kleintjes, die morgen 2 maanden worden, hoe langer hoe verder de voortuin in. Vorige week lieten de mama's hen niet verder dan halverwege de tuin lopen. Het voorste gedeelte, dicht bij de keuken waar de anderen altijd liggen, leek nog niet veilig genoeg. Vandaag waagden ze zich voor de 1ste maal helemaal vooraan. Maar niet voor lang want toen Allegro en Thorgal heftig tegen elkaar tekeer gingen, kozen ze nogal vlug het hazepad. Allegro doet momenteel inderdaad heel heftig de laatste dagen want Shakira is loops. De vorige keren liet ze zich niet dekken maar nu blijkbaar wel. Thorgal moet echter uit de buurt blijven. We hebben hem verleden week opnieuw laten castreren maar hij zou echter pas helemaal onvruchtbaar zijn na een maand. Benieuwd of Allegro er zal in slagen hem op afstand te houden. (Op de foto: li.: Alegria en re.: Thorgal)
Gisteren 7 weken. Zondag hebben ze hun eerste pasjes in die grote onbekende buitenwereld gezet. We hebben de 4 puppy's meegenomen naar de grote prairie zonder de mama's. Ze gaven ons meteen alle vertrouwen en huppelden achter ons aan. Het is namelijk de bedoeling dat ze ons zien als hun leiders, boven hun honderoedelalfa's. Het teefje was in het begin wat argwanend en waagde het zelfs om rechtsomkeer te maken om terug naar de roedel te lopen. Maar na enkele meters en wat gehuil, gaf ze het op en kwam ons en haar broertjes toch achterna. Het wordt nu wel tijd dat we ze namen geven. We hebben al enkele voorkeuren maar moeten nog definitieve keuzes maken. We vinden het ook belangrijk dat iedere hond een naam krijgt die zijn wezen kracht geeft.
Vandaag hebben we droevig nieuws te melden. Peter heeft vanmorgen het molligste en wolligste puppytje (rechts op de foto) levenloos gevonden in het stenen hok. We hadden al gemerkt dat hij de laatste dagen er nogal apatisch bijlag en minder ging spelen. We dachten dat hij vooral schrik had van de hevige ruzies tussen de volwassen honden die heviger geworden zijn sedert er puppy's zijn. Maar er was blijkbaar iets meer aan de hand. Hij leek echter niet ziek maar we vermoeden dat onze Allegro hem iets té hardtandig zal aangepakt hebben. We hebben de laatste week gemerkt dat hij absoluut niet kan verdragen dat de kleintjes in zijn poten sabbelen. Hij reageert hierop met een snauw en soms zelfs een beet, zo te horen aan het schril getier van de terechtgewezen puppy. We voelen verdriet, de kleine puppy maakte reeds deel uit van de roedel, ook al had hij nog geen naam (wij beginnen maar namen te geven als ze wat afstand gaan nemen van de moeder). We kunnen gemakkelijk aanvaarden dat er puppy's sterven kort na de geboorte. Het is een natuurlijk gegeven dat de zwakste niet overleven en daar komen we ook niet in tussen. Maar als een kleintje van 6 weken bezwijkt aan de beet van een ander roedellid, dan nog van de alfa, dan moeten we toch even slikken. Is onze alfa te bruut? Is hij te onervaren? Allegro heeft nochtans onze jongste roedelleden, Venus en Thorgal, altijd op een gepaste manier terecht gewezen, nog voor hij het leiderschap had overgenomen. Wij, als opperalfa's, zullen een poging doen om hem wat in te tomen en hem duidelijk te maken dat puppyopvoeding niet zo hard hoeft te zijn.
Na die ene ontmoetingsdag met de buitenwereld, zijn de puppy's maar weer lekker gezellig met de mama's in hun hok verdwenen. De strowarmte van het nest zal uitnodigender geweest zijn om veel te slapen dan het grillige nazomerweer. Nu we 5 weken verder zijn, is er al meer leven in de brouwerij. Iedere dag waggelen ze naar buiten, snuffelen heel nieuwsgierig rond maar lopen niet verder dan 2 meter van het hok. De andere honden willen natuurlijk meteen kennis maken met deze nieuwe kleine hummels maar de mama's houden ze nog grommend op afstand. Toch is tante Venus (de zus van papa Thorgal) meteen klaar om mee te helpen zorg dragen. Als ze haar wortel krijgt, gaat ze die meteen in het hok leggen bij de kleintjes terwijl de mama's er even niet op letten. En een wortel is altijd mooi meegenomen om gretig in te bijten, dan bijten ze eventjes niet in elkaars oren of poten. Ja, want nu zijn ze goed aan het experimenteren met spelletjes. Wie is de sterkste? Wie is de slimste? Wie is de snelste? Wie is de dominantste?
Vandaag zijn die kleine hummeltjes al 3 weken oud. Gisteren, net op die zonnige 21ste dag, hebben ze hun eerste stapjes buiten gewaagd, heel onzeker maar toch nieuwsgierig naar wat daarbuiten te beleven viel. Ze bleven heel dicht in elkaars buurt en nog het liefst dicht bij de mama's.
We zijn ondertussen 10 dagen verder en de oogjes beginnen open te gaan. Dat betekent dat de puppy's ook al beginnen te horen. Yanah verlaat nu al iets langer het nest waarbij Allegria dan de zorg gaat overnemen. Wanneer Yanah er wel is, dan ligt zij zowiezo bij de jongen en ligt Allegria voor de uitgang van het hok om de wacht te houden. 's Nachts daarentegen zorgen ze samen voor de puppy's in het hok en zien we dat de jongen aan beide teven gaan drinken. Je ziet, we hoefden ons eigenlijk geen zorgen te maken (wat we de eerste dagen wel deden), de honden zijn intelligent genoeg om het onder elkaar uit te klaren. Hun plaats in de roedel bepaalt wie het voor het zeggen heeft en dit wordt meestal als vanzelfsprekend aanvaard. In dit geval gaat Allegria zonder meer akkoord dat Yanah de leiding neemt in de zorg voor hun beide nesten. En het is mooi om te zien hoe ze elkaar hierin aanvullen. Mensen zouden hier meer een voorbeeld moeten aan nemen!
Ja, onze Thorgal heeft inderdaad nog een teelbal die werkt. We wisten dat hij zijn tante Yanah en zijn nicht Allegria gedekt had en half juli was het ons heel duidelijk: beiden waren hoogzwanger. Dit is hier dus een geval van lijnteelt: beide honden hebben gezamenlijke voorouders maar zijn niet zo nauw verwant als bij inteelt (= 1ste generatie). Lijnteelt vormt geen probleem als het de bedoeling is om je eigen lijn te behouden en mogelijks te versterken. En maandag 28 juli was het zover: Allegria had 's morgens rond 8u 1 puppy geworpen, gewoon op haar vaste plek waar ze altijd ligt in de voortuin. Ze was onrustig, liep heen en weer en liet het jong alleen. Alegro begon het te besnuffelen en keek heel verwonderd naar dit nieuwe schepsel in de roedel. Daar hij er iets té enthousiast mee begon te spelen en Allegria niet ingreep, heeft Peter dit maar gedaan en de puppy in één van de hokken gelegd waarop Yanah meteen bij het jong ging liggen, nog voor Allegria het hok kon binnengaan. Na enige tijd wierp Allegria nog een puppy, ditmaal onder de struiken in de achtertuin en bleef onrustig heen en weer lopen van het ene jong naar het andere. Op dat moment had Peter beslist wat afstand te nemen om het proces zijn natuurlijke gang te laten gaan. Hij zag nog net dat Allegria haar beide puppy's ging verleggen onder de struiken in de voortuin, in één van de vele putten die Yanah de laatste week had gegraven, en erbij ging liggen. Onmiddelijk ging Yanah haar achterna waarop ze prompt bovenop Allegria ging liggen!? Toen we 's avonds gingen kijken, lagen Allegria en Yanah beiden onder dezelfde struiken, Allegria met 1 puppy en Yanah met 7 puppy's!! (waarvan eentje gestorven was). Aan het bloed aan Yanahs staart te zien, was het duidelijk dat ze zelf ook geworpen had. Yanah 7 puppy's en Allegria maar 1 puppy?? Dit leek ons zo onwaarschijnlijk. We weten dus wel dat Yanah een echte moederkloek is en verdenken er haar dus van dat ze enkele puppy's van Allegria heeft gepakt. Ze heeft dit al eerder gedaan in het verleden en telkens als er puppy's in de roedel zijn, dan is zij er steeds bij de pinken bij om het moederschap op te nemen. In dit geval zullen we wellicht moeilijk kunnen achterhalen wie nu werkelijk de moeder is van welke puppy (tenzij met een DNA-test) maar gezien we de puppy's in de roedel willen houden om ons span uit te breiden, is dit voor ons eigenlijk niet van primair belang. Als Peter de volgende morgen de honden gaat voeden, liggen beide moeders nog braaf naast elkaar, Allegria nog steeds met 1 puppy en Yanah met 6 waarvan opnieuw eentje het leven heeft gelaten. Wat opmerkelijk is, is dat Yanah haar plaats niet verlaat, zelfs niet om te eten of te drinken. Als Allegria echter haar plek verlaat om haar maag te gaan vullen, wordt Yanah meteen onrustig en heeft de neiging om haar ook nog te ontfermen over de puppy van haar buurvrouw. Als we 's avonds even van dichtbij willen gaan kijken, worden we zonder probleem toegelaten terwijl ze de andere honden met hun gegrom op afstand houden. We vinden nog een puppytje dat het niet gehaald heeft. We hopen dat de 5, die nu nog overblijven, sterk genoeg zullen zijn om te overleven. Eentje ligt nog steeds bij Allegria en de andere 4 bij Yanah. Diezelfde avond laat, zijn we nog genoodzaakt geweest in te grijpen daar hevige regenbuien hun schuilplek onveilig maakten en ze zelf hun puppy's niet in veiligheid konden brengen in de hokken daar het hek tussen de voor-en achtertuin was dicht gewaaid.
De laatste 2 dagen was het 's morgens vroeg al 16°, dus platte rust! Eergisteren was het net goed, dus keuze viel op de 16 km tocht naar Bellegembos. Peter koos om dit keer mee te rijden met de fiets en deze keuze was duidelijk geen toeval! We hebben nl. ons eerste accident gehad. Een stevige boom heeft niet willen schuiven en de kar kon hem blijkbaar niet ontwijken! Ja, na de rustpauze in het bos, vervolgden we onze weg en moesten we even slalommen tussen de bomen op een nogal hobbelig parcours. De honden waren de bocht al voorbij en vonden dat het wat sneller kon gaan. Ik was net afgestapt om de kar het bergje op te duwen en daar werd waarlijk de kar uit mijn handen gerukt. Ik riep nog uit volle borst "Stop!" maar daar ging de kar al het bergje weer af en kwakte in volle vaart tegen die boom die niet schuiven wilde. Ik dacht meteen: " Geen paniek, robuuste kar, 4X4, tout terrains..., eventjes achteruit om meteen weer verder te gaan maar... iets haperde! Peter had het meteen gezien, de rechterbumper was geplooid en zette het wiel klem. Even aan trekken om die ijzeren buis weer op zijn plaats te krijgen leek meteen een lachertje. Volgende mogelijkheid: de ijzeren buis waar het zadel van Peters fiets op vast zit, paste net in de bumperbuis. Het leek een stevige hefboom maar Peters trekkracht schoot tekort. Trekken, duwen, stampen...de buis bewoog geen vin. Gelukkig had Peter het lumineuze idee gehad met zijn fiets mee te rijden. Hij dus de fiets terug op, richting huiswaarts om degelijk materiaal te halen. De honden hadden ondertussen al door dat er iets niet in orde was en wilden het liefst verder lopen. Dit was nu even het moment om hen te leren dat ze in bepaalde situaties ingespannen moeten kunnen wachten tot ze verdere orders krijgen. Peter vertrok, even verwarring, onrust en ongeduld. Ik ging er kalm bij zitten en begon spontaan een wiegeliedje te zingen (van de tijd toen mijn zoon baby was), wat hen blijkbaar vertrouwen gaf. Ze begrepen dat er geen gevaar was en de teven hadden nogal vlug door dat het een kwestie van wachten zou zijn. De reu's gingen echter niet meteen akkoord. Thorgal toerde onrustig rond de boom waaraan hij vastgemaakt was, tot hij uiteindelijk het voorbeeld van zijn naaste teamgenote, Alegria, volgde en ook ging liggen. Allegro was echter een ander paar mouwen! Hij bleef maar aan het touw trekken en Venus ambeteren tot ik hem apart aan een boom bond. Het was me niet duidelijk of dit nu onrust, angst of aandachtvragend gedrag was. Hij reageerde zich af op een klein beukeboompje dat blijkbaar in zijn weg stond en trok het aan flarden. Daarna begon hij te graven alsof daar een kilo botten verstopt zat. In zijn nabijheid zijn, was blijkbaar niet voldoende voor hem, hij zat pas stil als ik hem aaide en knuffelde. Nogal aandachtvragend verwend gedrag, vond ik, waaraan ik niet wilde meedoen. Na lang trekken, sleuren en graven, is hij toch gaan liggen, weliswaar met de oren gespitst. En dan, na een mij onbekende tijd wachten, mediteren en één zijn met het bos en de honden, kwam Peter er aan met de matriaalbak. Hij was blijkbaar teruggekeerd met de camionette en de aanhangwagen voor het geval er geen reparatie mogelijk was. Maar dit bleek overbodig, alhoewel. Met de nodige stevige stangen en hamers, kon de bumper voldoende recht getrokken worden zodat het wiel weer kon bewegen. Gered! En met een stevige regenbui op onze nek konden we weer vertrekken. Alhoewel! Shakira hield het meteen voor bekeken. De extra lange rustpauze had haar spieren blijkbaar helemaal ontspannen waardoor van inspanning geen sprake meer was. Dus, Shakira in de camionette en verder met het 4-span. Uiteindelijk waren we tegen de middag thuis en kregen de honden hun verdiende rust. En bij een kop lekkere muntthee, hebben we maar beslist om Shakira (zie foto) bij de HmB-club te vervoegen.
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. 
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! 
Het duo Venus-Goby vooraan blijkt toch niet zo'n ideaal koppel te zijn. Venus loopt goed als swingdog (op de 2de rij) maar als leadingdog volgt ze niet voldoende de commando's op. Ze laat ook te veel haar 'liever lui dan moe' kant zien. We hebben haar dus terug op de 2de rij gezet naast Buddha waar ze nu zonder morren goed meeloopt.
Ondertussen hebben we het team van 4 uitgebreid met de 2 andere puppy's, Goby en Buddha, die momenteel gezond en wel aan het puberen zijn. Goby heeft duidelijk aanleg om leadingdog te worden. Verleden weekend hebben we haar vooraan gezet daar Allegria heel erg tegendraads deed en verschillende keren, zonder duidelijke aanleiding, zomaar ging zitten tijdens de rit. Of gaf ze aan dat ze de brui gaf aan het leiden van het team? Ze was immers altijd meer haar jachtinstinct aan het volgen dan het parcours. Goby naast Venus echter ging meteen goed, gaf blijk van een gezonde werklust en zorgde er ook voor dat de lijn meer gespannen bleef. Buddha loopt mee als swingdog. Hij doet dit niet slecht maar is zeer nieuwsgierig naar alles wat hij tegenkomt langs de weg. Niet abnormaal natuurlijk tijdens deze pubertijd. Luisteren is echter ook nog niet zijn beste kant. Het zal zeer consequent werken worden met hem. 
De tijd vliegt...!!! Vandaag zijn ze al 13 weken! En die kleine hummels groeien...en bloeien...!!! Het is zo mooi om ze te zien evolueren, om te zien hoe ze hun plaats in de roedel zoeken, hoe de alfa hen corrigeert, hoe de anderen met hen spelen, hoe de moeders beetje bij beetje afstand van hen nemen maar hen toch vanop afstand in het vizier blijven houden. Vanaf 2 maanden zijn we begonnen met hen mee te nemen naar de grote weide rond de vijver zonder de moeders. Op die manier leren ze dat wij de alfa's zijn, dat wij tijdens de wandeling hun leiders en beschermers zijn. Dus ze volgen, ze hebben geen andere keuze want zonder roedel zijn ze verloren. Ze zijn ook zo nieuwsgierig: hun eerste kennismaking met de wijdsheid van de open vlakte, de eerste pootjes in die grote plas water, het vastgrabbelen van een dode kikker, een konijn die voorbijstuift, blètende schapen, immens grote paarden...!!! Ze krijgen er niet genoeg van en terug gaan naar de thuisroedel is altijd te vroeg.
Eindelijk zijn de nachten weer koud en kunnen we 's morgens opnieuw een jas verdragen. Gisteren hebben we onze 1ste rit gemaakt met onze 4 turbo's. Als ze starten, vliegen ze wel aan 30 km/u vooruit. Na één rondje rond de vijver, gingen ze over naar draf maar 5 rondjes lopen (ong. 6 km) is uiteindelijk een goede prestatie na hun zomerrust. 
Vandaag zijn die kleine hummeltjes al 3 weken oud. Gisteren, net op die zonnige 21ste dag, hebben ze hun eerste stapjes buiten gewaagd, heel onzeker maar toch nieuwsgierig naar wat daarbuiten te beleven viel. Ze bleven heel dicht in elkaars buurt en nog het liefst dicht bij de mama's.
We zijn ondertussen 10 dagen verder en de oogjes beginnen open te gaan. Dat betekent dat de puppy's ook al beginnen te horen. Yanah verlaat nu al iets langer het nest waarbij Allegria dan de zorg gaat overnemen. Wanneer Yanah er wel is, dan ligt zij zowiezo bij de jongen en ligt Allegria voor de uitgang van het hok om de wacht te houden. 's Nachts daarentegen zorgen ze samen voor de puppy's in het hok en zien we dat de jongen aan beide teven gaan drinken. Je ziet, we hoefden ons eigenlijk geen zorgen te maken (wat we de eerste dagen wel deden), de honden zijn intelligent genoeg om het onder elkaar uit te klaren. Hun plaats in de roedel bepaalt wie het voor het zeggen heeft en dit wordt meestal als vanzelfsprekend aanvaard. In dit geval gaat Allegria zonder meer akkoord dat Yanah de leiding neemt in de zorg voor hun beide nesten. En het is mooi om te zien hoe ze elkaar hierin aanvullen. 
Ja, onze Thorgal heeft inderdaad nog een teelbal die werkt. We wisten dat hij zijn tante Yanah en zijn nicht Allegria gedekt had en half juli was het ons heel duidelijk: beiden waren hoogzwanger. Dit is hier dus een geval van lijnteelt: beide honden hebben gezamenlijke voorouders maar zijn niet zo nauw verwant als bij inteelt (= 1ste generatie). Lijnteelt vormt geen probleem als het de bedoeling is om je eigen lijn te behouden en mogelijks te versterken.
