De tijd vliegt...!!! Vandaag zijn ze al 13 weken! En die kleine hummels groeien...en bloeien...!!! Het is zo mooi om ze te zien evolueren, om te zien hoe ze hun plaats in de roedel zoeken, hoe de alfa hen corrigeert, hoe de anderen met hen spelen, hoe de moeders beetje bij beetje afstand van hen nemen maar hen toch vanop afstand in het vizier blijven houden. Vanaf 2 maanden zijn we begonnen met hen mee te nemen naar de grote weide rond de vijver zonder de moeders. Op die manier leren ze dat wij de alfa's zijn, dat wij tijdens de wandeling hun leiders en beschermers zijn. Dus ze volgen, ze hebben geen andere keuze want zonder roedel zijn ze verloren. Ze zijn ook zo nieuwsgierig: hun eerste kennismaking met de wijdsheid van de open vlakte, de eerste pootjes in die grote plas water, het vastgrabbelen van een dode kikker, een konijn die voorbijstuift, blètende schapen, immens grote paarden...!!! Ze krijgen er niet genoeg van en terug gaan naar de thuisroedel is altijd te vroeg. In ieder geval, we genieten allen van deze rijke ervaring.
Eindelijk zijn de nachten weer koud en kunnen we 's morgens opnieuw een jas verdragen. Gisteren hebben we onze 1ste rit gemaakt met onze 4 turbo's. Als ze starten, vliegen ze wel aan 30 km/u vooruit. Na één rondje rond de vijver, gingen ze over naar draf maar 5 rondjes lopen (ong. 6 km) is uiteindelijk een goede prestatie na hun zomerrust. Ondertussen komen de kleintjes, die morgen 2 maanden worden, hoe langer hoe verder de voortuin in. Vorige week lieten de mama's hen niet verder dan halverwege de tuin lopen. Het voorste gedeelte, dicht bij de keuken waar de anderen altijd liggen, leek nog niet veilig genoeg. Vandaag waagden ze zich voor de 1ste maal helemaal vooraan. Maar niet voor lang want toen Allegro en Thorgal heftig tegen elkaar tekeer gingen, kozen ze nogal vlug het hazepad. Allegro doet momenteel inderdaad heel heftig de laatste dagen want Shakira is loops. De vorige keren liet ze zich niet dekken maar nu blijkbaar wel. Thorgal moet echter uit de buurt blijven. We hebben hem verleden week opnieuw laten castreren maar hij zou echter pas helemaal onvruchtbaar zijn na een maand. Benieuwd of Allegro er zal in slagen hem op afstand te houden. (Op de foto: li.: Alegria en re.: Thorgal)
Gisteren 7 weken. Zondag hebben ze hun eerste pasjes in die grote onbekende buitenwereld gezet. We hebben de 4 puppy's meegenomen naar de grote prairie zonder de mama's. Ze gaven ons meteen alle vertrouwen en huppelden achter ons aan. Het is namelijk de bedoeling dat ze ons zien als hun leiders, boven hun honderoedelalfa's. Het teefje was in het begin wat argwanend en waagde het zelfs om rechtsomkeer te maken om terug naar de roedel te lopen. Maar na enkele meters en wat gehuil, gaf ze het op en kwam ons en haar broertjes toch achterna. Het wordt nu wel tijd dat we ze namen geven. We hebben al enkele voorkeuren maar moeten nog definitieve keuzes maken. We vinden het ook belangrijk dat iedere hond een naam krijgt die zijn wezen kracht geeft.
Vandaag hebben we droevig nieuws te melden. Peter heeft vanmorgen het molligste en wolligste puppytje (rechts op de foto) levenloos gevonden in het stenen hok. We hadden al gemerkt dat hij de laatste dagen er nogal apatisch bijlag en minder ging spelen. We dachten dat hij vooral schrik had van de hevige ruzies tussen de volwassen honden die heviger geworden zijn sedert er puppy's zijn. Maar er was blijkbaar iets meer aan de hand. Hij leek echter niet ziek maar we vermoeden dat onze Allegro hem iets té hardtandig zal aangepakt hebben. We hebben de laatste week gemerkt dat hij absoluut niet kan verdragen dat de kleintjes in zijn poten sabbelen. Hij reageert hierop met een snauw en soms zelfs een beet, zo te horen aan het schril getier van de terechtgewezen puppy. We voelen verdriet, de kleine puppy maakte reeds deel uit van de roedel, ook al had hij nog geen naam (wij beginnen maar namen te geven als ze wat afstand gaan nemen van de moeder). We kunnen gemakkelijk aanvaarden dat er puppy's sterven kort na de geboorte. Het is een natuurlijk gegeven dat de zwakste niet overleven en daar komen we ook niet in tussen. Maar als een kleintje van 6 weken bezwijkt aan de beet van een ander roedellid, dan nog van de alfa, dan moeten we toch even slikken. Is onze alfa te bruut? Is hij te onervaren? Allegro heeft nochtans onze jongste roedelleden, Venus en Thorgal, altijd op een gepaste manier terecht gewezen, nog voor hij het leiderschap had overgenomen. Wij, als opperalfa's, zullen een poging doen om hem wat in te tomen en hem duidelijk te maken dat puppyopvoeding niet zo hard hoeft te zijn.
Na die ene ontmoetingsdag met de buitenwereld, zijn de puppy's maar weer lekker gezellig met de mama's in hun hok verdwenen. De strowarmte van het nest zal uitnodigender geweest zijn om veel te slapen dan het grillige nazomerweer. Nu we 5 weken verder zijn, is er al meer leven in de brouwerij. Iedere dag waggelen ze naar buiten, snuffelen heel nieuwsgierig rond maar lopen niet verder dan 2 meter van het hok. De andere honden willen natuurlijk meteen kennis maken met deze nieuwe kleine hummels maar de mama's houden ze nog grommend op afstand. Toch is tante Venus (de zus van papa Thorgal) meteen klaar om mee te helpen zorg dragen. Als ze haar wortel krijgt, gaat ze die meteen in het hok leggen bij de kleintjes terwijl de mama's er even niet op letten. En een wortel is altijd mooi meegenomen om gretig in te bijten, dan bijten ze eventjes niet in elkaars oren of poten. Ja, want nu zijn ze goed aan het experimenteren met spelletjes. Wie is de sterkste? Wie is de slimste? Wie is de snelste? Wie is de dominantste?
Vandaag zijn die kleine hummeltjes al 3 weken oud. Gisteren, net op die zonnige 21ste dag, hebben ze hun eerste stapjes buiten gewaagd, heel onzeker maar toch nieuwsgierig naar wat daarbuiten te beleven viel. Ze bleven heel dicht in elkaars buurt en nog het liefst dicht bij de mama's.
We zijn ondertussen 10 dagen verder en de oogjes beginnen open te gaan. Dat betekent dat de puppy's ook al beginnen te horen. Yanah verlaat nu al iets langer het nest waarbij Allegria dan de zorg gaat overnemen. Wanneer Yanah er wel is, dan ligt zij zowiezo bij de jongen en ligt Allegria voor de uitgang van het hok om de wacht te houden. 's Nachts daarentegen zorgen ze samen voor de puppy's in het hok en zien we dat de jongen aan beide teven gaan drinken. Je ziet, we hoefden ons eigenlijk geen zorgen te maken (wat we de eerste dagen wel deden), de honden zijn intelligent genoeg om het onder elkaar uit te klaren. Hun plaats in de roedel bepaalt wie het voor het zeggen heeft en dit wordt meestal als vanzelfsprekend aanvaard. In dit geval gaat Allegria zonder meer akkoord dat Yanah de leiding neemt in de zorg voor hun beide nesten. En het is mooi om te zien hoe ze elkaar hierin aanvullen. Mensen zouden hier meer een voorbeeld moeten aan nemen!
Ja, onze Thorgal heeft inderdaad nog een teelbal die werkt. We wisten dat hij zijn tante Yanah en zijn nicht Allegria gedekt had en half juli was het ons heel duidelijk: beiden waren hoogzwanger. Dit is hier dus een geval van lijnteelt: beide honden hebben gezamenlijke voorouders maar zijn niet zo nauw verwant als bij inteelt (= 1ste generatie). Lijnteelt vormt geen probleem als het de bedoeling is om je eigen lijn te behouden en mogelijks te versterken. En maandag 28 juli was het zover: Allegria had 's morgens rond 8u 1 puppy geworpen, gewoon op haar vaste plek waar ze altijd ligt in de voortuin. Ze was onrustig, liep heen en weer en liet het jong alleen. Alegro begon het te besnuffelen en keek heel verwonderd naar dit nieuwe schepsel in de roedel. Daar hij er iets té enthousiast mee begon te spelen en Allegria niet ingreep, heeft Peter dit maar gedaan en de puppy in één van de hokken gelegd waarop Yanah meteen bij het jong ging liggen, nog voor Allegria het hok kon binnengaan. Na enige tijd wierp Allegria nog een puppy, ditmaal onder de struiken in de achtertuin en bleef onrustig heen en weer lopen van het ene jong naar het andere. Op dat moment had Peter beslist wat afstand te nemen om het proces zijn natuurlijke gang te laten gaan. Hij zag nog net dat Allegria haar beide puppy's ging verleggen onder de struiken in de voortuin, in één van de vele putten die Yanah de laatste week had gegraven, en erbij ging liggen. Onmiddelijk ging Yanah haar achterna waarop ze prompt bovenop Allegria ging liggen!? Toen we 's avonds gingen kijken, lagen Allegria en Yanah beiden onder dezelfde struiken, Allegria met 1 puppy en Yanah met 7 puppy's!! (waarvan eentje gestorven was). Aan het bloed aan Yanahs staart te zien, was het duidelijk dat ze zelf ook geworpen had. Yanah 7 puppy's en Allegria maar 1 puppy?? Dit leek ons zo onwaarschijnlijk. We weten dus wel dat Yanah een echte moederkloek is en verdenken er haar dus van dat ze enkele puppy's van Allegria heeft gepakt. Ze heeft dit al eerder gedaan in het verleden en telkens als er puppy's in de roedel zijn, dan is zij er steeds bij de pinken bij om het moederschap op te nemen. In dit geval zullen we wellicht moeilijk kunnen achterhalen wie nu werkelijk de moeder is van welke puppy (tenzij met een DNA-test) maar gezien we de puppy's in de roedel willen houden om ons span uit te breiden, is dit voor ons eigenlijk niet van primair belang. Als Peter de volgende morgen de honden gaat voeden, liggen beide moeders nog braaf naast elkaar, Allegria nog steeds met 1 puppy en Yanah met 6 waarvan opnieuw eentje het leven heeft gelaten. Wat opmerkelijk is, is dat Yanah haar plaats niet verlaat, zelfs niet om te eten of te drinken. Als Allegria echter haar plek verlaat om haar maag te gaan vullen, wordt Yanah meteen onrustig en heeft de neiging om haar ook nog te ontfermen over de puppy van haar buurvrouw. Als we 's avonds even van dichtbij willen gaan kijken, worden we zonder probleem toegelaten terwijl ze de andere honden met hun gegrom op afstand houden. We vinden nog een puppytje dat het niet gehaald heeft. We hopen dat de 5, die nu nog overblijven, sterk genoeg zullen zijn om te overleven. Eentje ligt nog steeds bij Allegria en de andere 4 bij Yanah. Diezelfde avond laat, zijn we nog genoodzaakt geweest in te grijpen daar hevige regenbuien hun schuilplek onveilig maakten en ze zelf hun puppy's niet in veiligheid konden brengen in de hokken daar het hek tussen de voor-en achtertuin was dicht gewaaid.
De laatste 2 dagen was het 's morgens vroeg al 16°, dus platte rust! Eergisteren was het net goed, dus keuze viel op de 16 km tocht naar Bellegembos. Peter koos om dit keer mee te rijden met de fiets en deze keuze was duidelijk geen toeval! We hebben nl. ons eerste accident gehad. Een stevige boom heeft niet willen schuiven en de kar kon hem blijkbaar niet ontwijken! Ja, na de rustpauze in het bos, vervolgden we onze weg en moesten we even slalommen tussen de bomen op een nogal hobbelig parcours. De honden waren de bocht al voorbij en vonden dat het wat sneller kon gaan. Ik was net afgestapt om de kar het bergje op te duwen en daar werd waarlijk de kar uit mijn handen gerukt. Ik riep nog uit volle borst "Stop!" maar daar ging de kar al het bergje weer af en kwakte in volle vaart tegen die boom die niet schuiven wilde. Ik dacht meteen: " Geen paniek, robuuste kar, 4X4, tout terrains..., eventjes achteruit om meteen weer verder te gaan maar... iets haperde! Peter had het meteen gezien, de rechterbumper was geplooid en zette het wiel klem. Even aan trekken om die ijzeren buis weer op zijn plaats te krijgen leek meteen een lachertje. Volgende mogelijkheid: de ijzeren buis waar het zadel van Peters fiets op vast zit, paste net in de bumperbuis. Het leek een stevige hefboom maar Peters trekkracht schoot tekort. Trekken, duwen, stampen...de buis bewoog geen vin. Gelukkig had Peter het lumineuze idee gehad met zijn fiets mee te rijden. Hij dus de fiets terug op, richting huiswaarts om degelijk materiaal te halen. De honden hadden ondertussen al door dat er iets niet in orde was en wilden het liefst verder lopen. Dit was nu even het moment om hen te leren dat ze in bepaalde situaties ingespannen moeten kunnen wachten tot ze verdere orders krijgen. Peter vertrok, even verwarring, onrust en ongeduld. Ik ging er kalm bij zitten en begon spontaan een wiegeliedje te zingen (van de tijd toen mijn zoon baby was), wat hen blijkbaar vertrouwen gaf. Ze begrepen dat er geen gevaar was en de teven hadden nogal vlug door dat het een kwestie van wachten zou zijn. De reu's gingen echter niet meteen akkoord. Thorgal toerde onrustig rond de boom waaraan hij vastgemaakt was, tot hij uiteindelijk het voorbeeld van zijn naaste teamgenote, Alegria, volgde en ook ging liggen. Allegro was echter een ander paar mouwen! Hij bleef maar aan het touw trekken en Venus ambeteren tot ik hem apart aan een boom bond. Het was me niet duidelijk of dit nu onrust, angst of aandachtvragend gedrag was. Hij reageerde zich af op een klein beukeboompje dat blijkbaar in zijn weg stond en trok het aan flarden. Daarna begon hij te graven alsof daar een kilo botten verstopt zat. In zijn nabijheid zijn, was blijkbaar niet voldoende voor hem, hij zat pas stil als ik hem aaide en knuffelde. Nogal aandachtvragend verwend gedrag, vond ik, waaraan ik niet wilde meedoen. Na lang trekken, sleuren en graven, is hij toch gaan liggen, weliswaar met de oren gespitst. En dan, na een mij onbekende tijd wachten, mediteren en één zijn met het bos en de honden, kwam Peter er aan met de matriaalbak. Hij was blijkbaar teruggekeerd met de camionette en de aanhangwagen voor het geval er geen reparatie mogelijk was. Maar dit bleek overbodig, alhoewel. Met de nodige stevige stangen en hamers, kon de bumper voldoende recht getrokken worden zodat het wiel weer kon bewegen. Gered! En met een stevige regenbui op onze nek konden we weer vertrekken. Alhoewel! Shakira hield het meteen voor bekeken. De extra lange rustpauze had haar spieren blijkbaar helemaal ontspannen waardoor van inspanning geen sprake meer was. Dus, Shakira in de camionette en verder met het 4-span. Uiteindelijk waren we tegen de middag thuis en kregen de honden hun verdiende rust. En bij een kop lekkere muntthee, hebben we maar beslist om Shakira (zie foto) bij de HmB-club te vervoegen.
Ik heb deze week verlof, heb al heel wat zaken op orde gesteld en gezien het niet ophoudt met regenen, zal ik de achterstallige nieuwtjes wat bijbenen. We hebben vorige maand, juni, weer een loopse roedel gehad, eigenlijk vrij vlug na de vorige eind januari, begin februari. Onze overtuiging, dat je dan beter de honden niet inspant, hebben we herzien, uitgeprobeerd en blijkt dat dit eigenlijk weinig problemen oplevert tijdens de tocht. Wel des te meer als de roedel zich weer herenigt want dan gaan Yanah en Shakira ongelooflijk te keer. Gevolg: Alegria gaat te keer tegen Venus of Akita en Allegro daagt Thorgal uit wat resulteert in een vechtpartij. Dit keer zijn Shakira en Allegro blijkbaar niet dominant genoeg geweest of hebben de anderen er hun poten aan geveegd maar Thorgal is er toch in geslaagd om Yanah en Akita te dekken. (op foto: het verliefde koppel Thorgal en Yanah) En wat hebben we ontdekt? Dat de gecastreerde Thorgal nog 1 teelbal heeft (of toch iets wat er op lijkt). En of die nu ook nog werkt, zullen we binnenkort weten! Dan zou dit meteen een uitbreiding betekenen zonder planning. Misschien moeten we toch meer mentaal programmeren zonder veel acties uit te voeren. Want onze acties hebben ons uiteindelijk geen resultaat opgeleverd, wel wat meer wijsheid! We hadden nl. de laatste 3 maanden heel wat mogelijkheden overlopen en onderzocht om tot een uitbreiding te komen n.a.v. te weinig trekkracht in het span maar we vonden niet de juiste formule. Nadat de 2 teefjes van onze vriend Steven toch uiteindelijk verkocht werden in Estland, zijn we op zoek gegaan naar rescue Malamutten die echter niet voorhanden waren en eigenlijk, bij nader toezien, ook geen optie was. Een vreemde volwassen hond in een roedel brengen creëert nl. gegarandeerd problemen. Daarna hebben we de mogelijkheid overwogen om een puppy-teef met stamboom aan te kopen, om mee te gaan fokken. Maar alle administratie, controle en gestreef naar perfectie heeft ons laten inzien dat we bij ons basisdoel willen blijven nl. de omgang met de honden in zijn zo natuurlijk mogelijke vorm. Dan kwam onze vriend Steven uit Estland weer opduiken met de mogelijkheid om één van zijn zwart-witte reuen ( van onze eigen bloedlijn) even mee te brengen als hij op bezoek naar Nederland zou komen maar de timing viel slecht. Ondertussen waren we ook op zoek gegaan bij een aantal mushing-teams en zouden we beroep kunnen doen op een volledig bloedlijn-vreemde Malamute-reu uit een winnend mushing-team, ware het niet dat onze Shakira, die de trotse moeder zou mogen worden, zich niet liet dekken! Haar alfa-partner Allegro mocht haar wel het hof maken maar daar moest het bij blijven. Bang om haar leiderschap te verliezen? Speelden hier andere elementen een rol? Of zou ze het wel toegestaan hebben met een vreemde rue? We zullen het niet weten want we zijn niet richting Herentals gereden met een nukkige teef. Uiteindelijk hebben we beslist om te wachten tot Venus (dochter van Shakira) 2 jaar wordt en haar te laten dekken. Zij is immers aan het uitgroeien tot een mooie krachtige teef. De wijze Alegria zou ook in aanmerking komen, ware het niet dat ze de dochter is van Yanah die een onvoorspelbaar karakter heeft. En erfelijke factoren komen meestal terug in de 2de generatie!
Ja, we hebben veel bezind, veel getraind maar blijkbaar heel weinig aan de computer gezeten. De dingen des levens maken nu eenmaal dat we keuzes moeten maken en PC-werk komt bij mij blijkbaar meestal achteraan het rijtje. We hebben ondertussen al aardig wat km's afgelegd. We maken momenteel tochten van 16 km met een rustplaats in Bellegembos. Na de rondjes rond de vijver zijn we overgegaan naar tochten van 7 km en daarna 11 km. Sedert april hebben we een regelmaat van 3 trainingen per week ingebouwd (woens-, zater- en zondag) die we tot nu toe opvolgen. Ja, zelfs in de zomer! We staan nl. op met de kippen (met die van de buren), regelrecht naar de thermometer en als de temperatuur lager is dan 15°, dan springen we in onze kleren, zetten de kar klaar, doen de garelen aan de honden en weg zijn we. Het is heerlijk te genieten van de opkomende zon (als ze zin heeft om zich te laten zien) langs de akkers en weiden waar verontwaardigde koeien ons aanstaren alsof ze het 8ste wereldwonder zien passeren. Onze Malamutten hebben er blijkbaar ook plezier in want ze staan telkens vol enthousiasme klaar en hebben tot nu toe, niettegenstaande het soms wel eens klimmen is, nog niet geprotesteerd. Thorgal (leading-dog en fysisch de sterkste) vliegt regelrecht vooruit en wijkt enkel van zijn koers af wanneer andere honden op het toneel verschijnen. Bij dergelijke momenten grijpt Peter in en corrigeert hem. Thorgal op zijn beurt moet regelmatig Alegria, naast hem, tot de orde trekken want zij zou afwijken van de route doordat iets haar aandacht trekt. Als deze alertheid haar niet zou afleiden zou ze een perfect leading-koppel vormen met Thorgal: hij die regelrecht vooruit gaat en zij die alles in de gaten heeft. Ik weet het, een goede leading-dog moet beide eigenschappen in zich hebben maar we zijn voorlopig tevreden met hun inspanningen. "Ervaring is een goede leermeester", nietwaar! Het is vrij vlug duidelijk geweest dat Yanahs fysiek te zwak was om deel te nemen aan het span. In de plaats van de trainingen, gaan we met haar en Ishtar en Akita, van de HmB-club (Honden met Beperking), een uur wandelen, wat ze prima vinden daar ze naar hartelust kunnen rondsnuffelen. Shakira is lang een twijfelgeval geweest. We hebben haar tot nu toe telkens meegenomen op training maar de andere honden kunnen nooit in galop doorlopen daar zij het niet haalt op hoge snelheid. Gisteren begon ze zelfs tegen te trekken tijdens de 2de helft van de tocht. We hebben nu uiteindelijk besloten haar te vervoegen bij de HmB-club en enkel nog met de jonge honden nl. Thorgal, Alegria, Allegro en Venus te trainen.
Gisteren hebben we onze 1ste rit gemaakt met onze nieuwe kar. Het was even wennen om te sturen en te remmen maar eenmaal op weg, ging het vanzelf. Voor de 1ste rit hebben Thorgal en Alegria vooraan gelopen als leadingdogs. Thorgal is hierin al goed gevorderd en is zelfs al attenter dan Alegria. Allegro en Venus stonden als 2de in het span en net voor de kar Yanah en Shakira. We maakten een paar proefritjes rond de vijver en het ging vrij goed. Alleen voor Yanah en Shakira leek te allemaal te vlug te gaan. De 4 andere immers zijn jonger, krachtiger en veel sneller. Vandaag hebben we eerst een paar rondjes gelopen met de 4 jonge honden zodanig dat zij al wat energie kwijt waren om daarna alle 8 in te spannen en stapvoets nog een paar rondjes te gaan. We wilden eigenlijk uittesten of dit voor onze opa Ishtar en voor Akita (die ademhalingsmoeilijkheden heeft) haalbaar zou zijn. Dit was echter niet zo'n goed idee. Want stapvoets is voor de 4 krachtpatsers net iets te traag. Zij willen op z'n minst draven. Ishtar deed heel erg zijn best (wel duidelijk tegen zijn zin) maar voor Akita was het een ramp. Zij wilde namelijk om de haverklap gaan zitten om, met haar kop omhoog, adem te happen. Het zij zo, het is duidelijk dat Ishtar (die aan de oorsprong staat van de roedel) en Akita geen deel zullen kunnen uitmaken van het span. Wat Yanah en Shakira betreft, zullen we nog even afwachten en beetje bij beetje de ritten opbouwen. Het is in ieder geval ook duidelijk dat we nog 2 jonge honden nodig hebben om het span te vervolledigen want een 6-span waarvan 2 twijfelgevallen is niet optimaal. En daar kregen we al meteen een mooi aanbod: Steven, onze vriend die enkele jaren terug een tiental honden van Peter meenam naar Estland waar hij is gaan wonen, liet ons weten dat hij 2 zwart-wit (Peters voorkeur) puppy's van 3 maanden oud ter beschikking heeft. En ware het niet dat gedachten krachten zijn, we zouden denken dat het toeval is! We zullen echter nog even overwegen want we hadden ook al gedacht aan 1 of 2 rescue-malamutes erbij te nemen. We moeten ze echter ook nog allemaal kunnen meenemen als we op uitstap gaan. En we zijn nog niet meteen toe aan een nieuwe camionette. Dus eerst even bezinnen...
Pasen is natuurlijk heel vroeg dit jaar maar het lijkt toch vreemd: paaseieren rapen in de sneeuw. Voor de honden maakt het blijkbaar niets uit; tijdens een hevige sneeuwbui gaan ze niet eens schuilen. Ze blijven rustig liggen, opgerold met hun neus onder hun staart. Ze zijn ook helemaal in hun nopjes nu ze de ganse dag in de tuin naast de keuken kunnen vertoeven. Ze geven blijkbaar toch de voorkeur om dicht in onze buurt te zijn. En 's avonds vinden ze het helemaal geen probleem om terug naar de achtertuin te gaan waar ze de nacht doorbrengen. Peter hoeft niet eens iets te zeggen. Zij weten, als hij 's avonds hun terrein betreedt, dat het tijd is om de nacht tegemoet te gaan. Het is gewoon een gewoonte, meer zelfs: een ritueel, zoals ook het eten een ritueel is en tevens het mushen een ritueel kan worden. Commando's zijn dan niet meer nodig, de honden weten perfect wat ieder gebaar, elke beweging betekent. Dan is communicatie het "zijn" geworden.
Waar we verleden maand niet meteen rekening mee hadden gehouden, was de komende loopsheid van de teven. Deze doet zich meestal in de lente en de herfst voor waarbij alle teven dan loops worden of toch zo goed als.... We merken nl. een evolutie binnen de roedel: in het begin waren alle teven loops en lieten zich dekken. Nu komen ze allen nog in het beginstadium van de loopsheid maar daar blijft het bij, ze worden niet meer gedekt. Dit wordt nl. verhinderd door het alfa-koppel, Shakira en Allegro,die nu duidelijk gevormd is en de plak zwaaien. Shakira laat niet toe dat de andere teven gedekt worden en Allegro laat Thorgal en Ishtar (onze opa die ook nog wel eens wil) niet dekken. Ja, onze reuen zijn wel gekastreerd maar toch werkt hun voortplantingsinstinct nog steeds. De enigen in de roedel die dus dé daad nog mogen uitvoeren, zijn Shakira en Allegro. En Ishtar, (onze opa) die tot voor deze lente eigenlijk nog altijd de alfa was, niettegenstaande hij niet steeds meer fysisch aanwezig was in de roedel, heeft uiteindelijk volledig het onderspit moeten delven tegenover Allegro. En als er loopsheid in de roedel is, dan dansen de honden!! Dan is er zoveel beweging, interactie, afgunst, geflikflooi, verleidingsspel, controle, onrust... dat het heel moeilijk wordt om hen voor de kar te spannen, laat staan enkele honden uit de roedel te halen om individueel te trainen. Achteraf is er gegarandeerd boel. Dus... weeral uitstel van training! Ook goed, dan wat meer tijd om andere zaken op orde te stellen en nog meer info te gaan opzoeken. Deze week kwam er ook goed nieuws uit Nederland: de trainingskar is klaar! We kunnen ze dus binnenkort gaan ophalen en eindelijk uittesten. We zijn superbenieuwd!
...veel te vlug. Al meer dan anderhalve maand geleden dat ik nog roedelnieuws neertikte. En veel zonnig vriesweer is er ook niet geweest. Wel veel regenweer wat het trainen bemoeilijkte. We hebben immers nog steeds geen goeie trainingskar. De karrenbouwer is ziek gevallen net toen hij wilde beginnen aan de constructie. Dus, brute pech! Maar misschien zijn er nog andere mogelijkheden. Verleden weekend waren we in St.Vith in de Ardennen waar jaarlijks een sledehondenwedstrijd doorgaat. Ik had daar heel snelle en goed op elkaar ingespeelde teams verwacht maar was aangenaam verrast te zien dat ons team eigenlijk niet minder functioneerde dan de meesten onder hen. Daar hebben we ook veel verschillende modellen trainingskarren gezien en mogelijkheden tot het vinden van 2de handskarren ontdekt. We hebben ons in ieder geval al een 2de hands step aangeschaft om te trainen met 2 honden. Trainen met een step is immers praktischer en minder gevaarlijk dan met een fiets. We hebben dit vandaag meteen even uitgetest met Allegria en Thorgal. Ze liepen hun tong uit hun lijf, zo uitgelaten waren ze. Je zou ook voor minder, nietwaar. Het was ondertussen 1 maaand geleden dat we nog getraind hadden. De opknappingswerken in het huis hebben sedert Kerst tot nu zoveel tijd en energie gekost dat er voor andere zaken geen ruimte meer was. En het regenweer zorgde ervoor dat de omheining in de tuin ook niet afraakte. Telkens ik die wachtende ogen van achter het hek zag kijken richting keuken, kon ik mij telkens maar 1 vraag bedenken: "Wanneer gaan we weer samen op stap?" ... of was dit vooral mijn verlangen...? In ieder geval, het einde van de werken is in zicht en ik hoop dan echt nog wat tochtjes te kunnen maken voor de zomer er aan komt.
Ja, het blijft inderdaad telkens opnieuw zoeken want niettegenstaande er een enorm aanbod aan boeken over honden bestaat, toch moet je telkens opnieuw zelf beslissen hoe je omgaat met een nieuwe situatie, een nieuw gegeven. Bijvoorbeeld op dit ogenblik zijn 3 van de 4 teven loops in de roedel. Inderdaad, in een roedel zijn de teven op elkaar afgestemd en zijn ze meestal allen loops in dezelfde periode. Nu hebben we echter een nieuwe jonge reu, Thorgal. Weliswaar gecastreerd maar voor Alegro is hij toch een geduchte tegenstander. We hebben echter de laatste tijd gemerkt dat Alegro hem duidelijk zijn lessen leert. Thorgal, puber en nogal wild en aktief, wordt dagelijks op zijn plaats gezet door Alegro die stilaan alfa-gedrag vertoont, tenminste als Ishtar niet in de omgeving is. Op die manier leert Thorgal zijn plaats kennen in de roedel. En Alegro is er meestal niet mals mee. Door deze wat rumoerige periode en de donkere dagen, raken we helaas de laatste weken niet meer aan het trainen. Daarbij nog 2 weekends heel slecht weer en de tijd nodig om een omheining te maken zodat ze ook veilig in de tuin dicht bij het huis kunnen lopen deden de afstand tussen de honden en mij alsmaar vergroten. Daar ik momenteel ook nog full-time uit huis werk maakt het er niet makkelijker op. Al goed dat Peter mij dagelijks alle roedelnieuwtjes kan vertellen. Gelukkig hadden we vandaag een lekker vriesweertje met wat zonneschijn en zijn we er even op uit getrokken met enkele honden. Allereerst met Thorgal en Venus maar bleek algauw dat die 2 pubers voorlopig mogen thuis blijven tot ze beter getraind zijn in en rond het huis. De commando's ''Kom hier", "Zit" en "Af" worden goed opgevolgd maar het trekken aan de lijn is natuurlijk zo verleidelijk. Dus leren aan de voet lopen op vrijwillige basis is allereerst aan de orde. Daarna hebben we Alegro en Allegria die al weken bijna smekend zitten te wachten om te mogen werken m.a.w. om te mogen trekken. We hebben ze samen voor de fiets gespannen en nog een tochtje gemaakt in het schemerdonker. Ze hadden er duidelijk zin in en Allegria deed echt haar best om de commando's "Gee" en "Haw" te onderscheiden. Alegro moet echter dringend op dieet, hij kon Allegria niet bijhouden. Ik zie al uit naar de kerstvakantie, hopelijk met veel zonnig vriesweer!
We zijn weer een paar stappen vooruit! Het is ons vandaag gelukt om onze gekende rondjes rond de vijver te verlaten en een grote tocht te maken langs de kleine wegen van het dorp. En dit zonder naast de voorste honden (Allegro en Alegria) te lopen maar door de commando's te geven vanop de kar. Peter had het deze week al uitgeprobeerd enkel met Allegro en Alegria en zonder mijn assistentie. "Dus", concludeerden we, "als dit kan met 2, dan moeten we dit zeker proberen met 4 (met Yanah en Shakira erbij). En we gaan meteen een andere richting uit." En met succes! Dit keer lieten ze de paardevlaaien voor wat ze waren en raakten niet in paniek door voorbijrazende moto's (enkel Shakira dook nog ineen tegen Yanah aan). We zijn wel benieuwd hoe Allegro zal reageren op voorbijkomende honden nu ik niet meer naast hem loop of fiets. Hij is immers altijd uitbundig enthousiast om hen te gaan begroeten. Vandaag zijn we er echter geen tegengekomen. Al goed voor onze 1ste "buitentocht"!
Vandaag werd Thorgal gecastreerd, weliswaar met pijn in ons hart. Wij willen immers zo weinig mogelijk ingrijpen in de natuurlijke evolutie. Wij, mensen, hebben echter een maatschappij gecreëerd waar we constant moeten ingrijpen zoniet ontstaan er situaties die door de omgeving niet getolereerd worden. Als een roedel wolven te groot wordt; is er een reu met alfa-capaciteiten die zich terug trekt en een nieuwe roedel gaat stichten op een ander territorium. Een jonge reu in een hondenroedel op een afgebakend terrein kan zich gewoon niet verwijderen. Gevolg: wildgroei in de roedel en inteelt. Daar de teven 2 maal loops zijn per jaar, is het niet haalbaar om de reu's telkens af te zonderen. We kunnen ook niet alle teven steriliseren. Dus blijft nog over: de reu's castreren. Ishtar heeft de ingreep enkele jaren geleden al ondergaan en Allegro ging verleden jaar onder het mes. We hebben immers gekozen om de roedel voorlopig op het aantal van 8 honden te houden tot we het mushen met het voltallig team volledig onder de knie hebben.
Het wordt hoog tijd om onze 2 puppy's die ondertussen al 6,5 maanden oud zijn, wat meer te laten wennen aan de omgeving. Om de beurt neem ik ze 's avonds mee om een ommetje te maken. Het was een tijd geleden dat beiden nog buiten hun gekend terrein geweest waren en op de1ste wandeling stond Thorgal stokstijf voor aan andere hond. Het leek alsof hij niet meteen de link kon leggen naar zijn roedelgenoten. Hij nam duidelijk de vluchthouding aan en maakte een grote bocht erom heen. Venus had vooral angst voor voorbijrazende auto's en weigerde nog verder te stappen. Op een volgende wandeling bleek het al meteen duidelijk dat Thorgal het super vond om naast de fiets op een aardig drafje te lopen. Dit zou Venus misschien meer op haar gemak stellen als ze naast Thorgal zou kunnen meelopen. De dag erop geprobeerd en het leek inderdaad voor haar een veiliger situatie. Het zal echter nog wat tijd en ommetjes duren vooraleer ze helemaal op haar gemak zal zijn.
Na lange tijd hebben we opnieuw de honden voor de go-car gespannen. Ik had gedacht dat de honden veel zouden vergeten zijn maar tot mijn grote verbazing verliep het trekken bijna probleemloos. Twee per twee ingespannen, liepen ze allen heel vlot. Allegro en Alegria vlogen vooruit in draf en Alegria hield het tempo goed aan zonder zich te laten afleiden. Allegro volgde haar zonder al te veel aandacht te geven aan de omgeving. Na 2 rondes konden ze even gaan zwemmen om daarna nog een ronde in de tegengestelde richting te lopen. Dit bracht hen even in verwarring maar de weg terug naar huis kon uiteraard geen probleem zijn. Yanah en Shakira waren ook heel gewillig en Ishtar en Akita wisten ook meteen wat hen te doen stond. Ik was perplex. Het liep allemaal op wieltjes...én pootjes. Dit bewijst toch dat aangeleerde zaken opgeslagen blijven in hun geheugen, zelfs zonder oefening.
De tijd vliegt...!!! Vandaag zijn ze al 13 weken! En die kleine hummels groeien...en bloeien...!!! Het is zo mooi om ze te zien evolueren, om te zien hoe ze hun plaats in de roedel zoeken, hoe de alfa hen corrigeert, hoe de anderen met hen spelen, hoe de moeders beetje bij beetje afstand van hen nemen maar hen toch vanop afstand in het vizier blijven houden. Vanaf 2 maanden zijn we begonnen met hen mee te nemen naar de grote weide rond de vijver zonder de moeders. Op die manier leren ze dat wij de alfa's zijn, dat wij tijdens de wandeling hun leiders en beschermers zijn. Dus ze volgen, ze hebben geen andere keuze want zonder roedel zijn ze verloren. Ze zijn ook zo nieuwsgierig: hun eerste kennismaking met de wijdsheid van de open vlakte, de eerste pootjes in die grote plas water, het vastgrabbelen van een dode kikker, een konijn die voorbijstuift, blètende schapen, immens grote paarden...!!! Ze krijgen er niet genoeg van en terug gaan naar de thuisroedel is altijd te vroeg.
Eindelijk zijn de nachten weer koud en kunnen we 's morgens opnieuw een jas verdragen. Gisteren hebben we onze 1ste rit gemaakt met onze 4 turbo's. Als ze starten, vliegen ze wel aan 30 km/u vooruit. Na één rondje rond de vijver, gingen ze over naar draf maar 5 rondjes lopen (ong. 6 km) is uiteindelijk een goede prestatie na hun zomerrust. 
Vandaag zijn die kleine hummeltjes al 3 weken oud. Gisteren, net op die zonnige 21ste dag, hebben ze hun eerste stapjes buiten gewaagd, heel onzeker maar toch nieuwsgierig naar wat daarbuiten te beleven viel. Ze bleven heel dicht in elkaars buurt en nog het liefst dicht bij de mama's.
We zijn ondertussen 10 dagen verder en de oogjes beginnen open te gaan. Dat betekent dat de puppy's ook al beginnen te horen. Yanah verlaat nu al iets langer het nest waarbij Allegria dan de zorg gaat overnemen. Wanneer Yanah er wel is, dan ligt zij zowiezo bij de jongen en ligt Allegria voor de uitgang van het hok om de wacht te houden. 's Nachts daarentegen zorgen ze samen voor de puppy's in het hok en zien we dat de jongen aan beide teven gaan drinken. Je ziet, we hoefden ons eigenlijk geen zorgen te maken (wat we de eerste dagen wel deden), de honden zijn intelligent genoeg om het onder elkaar uit te klaren. Hun plaats in de roedel bepaalt wie het voor het zeggen heeft en dit wordt meestal als vanzelfsprekend aanvaard. In dit geval gaat Allegria zonder meer akkoord dat Yanah de leiding neemt in de zorg voor hun beide nesten. En het is mooi om te zien hoe ze elkaar hierin aanvullen. 
Ja, onze Thorgal heeft inderdaad nog een teelbal die werkt. We wisten dat hij zijn tante Yanah en zijn nicht Allegria gedekt had en half juli was het ons heel duidelijk: beiden waren hoogzwanger. Dit is hier dus een geval van lijnteelt: beide honden hebben gezamenlijke voorouders maar zijn niet zo nauw verwant als bij inteelt (= 1ste generatie). Lijnteelt vormt geen probleem als het de bedoeling is om je eigen lijn te behouden en mogelijks te versterken.
Ik heb deze week verlof, heb al heel wat zaken op orde gesteld en gezien het niet ophoudt met regenen, zal ik de achterstallige nieuwtjes wat bijbenen. We hebben vorige maand, juni, weer een loopse roedel gehad, eigenlijk vrij vlug na de vorige eind januari, begin februari. Onze overtuiging, dat je dan beter de honden niet inspant, hebben we herzien, uitgeprobeerd en blijkt dat dit eigenlijk weinig problemen oplevert tijdens de tocht. Wel des te meer als de roedel zich weer herenigt want dan gaan Yanah en Shakira ongelooflijk te keer. Gevolg: Alegria gaat te keer tegen Venus of Akita en Allegro daagt Thorgal uit wat resulteert in een vechtpartij. Dit keer zijn Shakira en Allegro blijkbaar niet dominant genoeg geweest of hebben de anderen er hun poten aan geveegd maar Thorgal is er toch in geslaagd om Yanah en Akita te dekken. (op foto: het verliefde koppel Thorgal en Yanah) En wat hebben we ontdekt? Dat de gecastreerde Thorgal nog 1 teelbal heeft (of toch iets wat er op lijkt). En of die nu ook nog werkt, zullen we binnenkort weten!
Ja, we hebben veel bezind, veel getraind maar blijkbaar heel weinig aan de computer gezeten. De dingen des levens maken nu eenmaal dat we keuzes moeten maken en PC-werk komt bij mij blijkbaar meestal achteraan het rijtje. 
Pasen is natuurlijk heel vroeg dit jaar maar het lijkt toch vreemd: paaseieren rapen in de sneeuw. Voor de honden maakt het blijkbaar niets uit; tijdens een hevige sneeuwbui gaan ze niet eens schuilen. Ze blijven rustig liggen, opgerold met hun neus onder hun staart. Ze zijn ook helemaal in hun nopjes nu ze de ganse dag in de tuin naast de keuken kunnen vertoeven. Ze geven blijkbaar toch de voorkeur om dicht in onze buurt te zijn. En 's avonds vinden ze het helemaal geen probleem om terug naar de achtertuin te gaan waar ze de nacht doorbrengen. Peter hoeft niet eens iets te zeggen. Zij weten, als hij 's avonds hun terrein betreedt, dat het tijd is om de nacht tegemoet te gaan. Het is gewoon een gewoonte, meer zelfs: een ritueel, zoals ook het eten een ritueel is en tevens het mushen een ritueel kan worden. Commando's zijn dan niet meer nodig, de honden weten perfect wat ieder gebaar, elke beweging betekent. Dan is communicatie het "zijn" geworden.
Waar we verleden maand niet meteen rekening mee hadden gehouden, was de komende loopsheid van de teven. Deze doet zich meestal in de lente en de herfst voor waarbij alle teven dan loops worden of toch zo goed als.... We merken nl. een evolutie binnen de roedel: in het begin waren alle teven loops en lieten zich dekken. Nu komen ze allen nog in het beginstadium van de loopsheid maar daar blijft het bij, ze worden niet meer gedekt. Dit wordt nl. verhinderd door het alfa-koppel, Shakira en Allegro,die nu duidelijk gevormd is en de plak zwaaien. Shakira laat niet toe dat de andere teven gedekt worden en Allegro laat Thorgal en Ishtar (onze opa die ook nog wel eens wil) niet dekken. Ja, onze reuen zijn wel gekastreerd maar toch werkt hun voortplantingsinstinct nog steeds. De enigen in de roedel die dus dé daad nog mogen uitvoeren, zijn Shakira en Allegro. En Ishtar, (onze opa) die tot voor deze lente eigenlijk nog altijd de alfa was, niettegenstaande hij niet steeds meer fysisch aanwezig was in de roedel, heeft uiteindelijk volledig het onderspit moeten delven tegenover Allegro.
...veel te vlug. Al meer dan anderhalve maand geleden dat ik nog roedelnieuws neertikte. En veel zonnig vriesweer is er ook niet geweest. Wel veel regenweer wat het trainen bemoeilijkte. We hebben immers nog steeds geen goeie trainingskar. De karrenbouwer is ziek gevallen net toen hij wilde beginnen aan de constructie. Dus, brute pech! 
Ja, het blijft inderdaad telkens opnieuw zoeken want niettegenstaande er een enorm aanbod aan boeken over honden bestaat, toch moet je telkens opnieuw zelf beslissen hoe je omgaat met een nieuwe situatie, een nieuw gegeven. Bijvoorbeeld op dit ogenblik zijn 3 van de 4 teven loops in de roedel. Inderdaad, in een roedel zijn de teven op elkaar afgestemd en zijn ze meestal allen loops in dezelfde periode. Nu hebben we echter een nieuwe jonge reu, Thorgal. Weliswaar gecastreerd maar voor Alegro is hij toch een geduchte tegenstander. We hebben echter de laatste tijd gemerkt dat Alegro hem duidelijk zijn lessen leert. Thorgal, puber en nogal wild en aktief, wordt dagelijks op zijn plaats gezet door Alegro die stilaan alfa-gedrag vertoont, tenminste als Ishtar niet in de omgeving is. Op die manier leert Thorgal zijn plaats kennen in de roedel. En Alegro is er meestal niet mals mee. 
We zijn weer een paar stappen vooruit! Het is ons vandaag gelukt om onze gekende rondjes rond de vijver te verlaten en een grote tocht te maken langs de kleine wegen van het dorp. En dit zonder naast de voorste honden (Allegro en Alegria) te lopen maar door de commando's te geven vanop de kar. Peter had het deze week al uitgeprobeerd enkel met Allegro en Alegria en zonder mijn assistentie. "Dus", concludeerden we, "als dit kan met 2, dan moeten we dit zeker proberen met 4 (met Yanah en Shakira erbij). En we gaan meteen een andere richting uit."
Vandaag werd Thorgal gecastreerd, weliswaar met pijn in ons hart. Wij willen immers zo weinig mogelijk ingrijpen in de natuurlijke evolutie. Wij, mensen, hebben echter een maatschappij gecreëerd waar we constant moeten ingrijpen zoniet ontstaan er situaties die door de omgeving niet getolereerd worden. 
Het wordt hoog tijd om onze 2 puppy's die ondertussen al 6,5 maanden oud zijn, wat meer te laten wennen aan de omgeving. Om de beurt neem ik ze 's avonds mee om een ommetje te maken. Het was een tijd geleden dat beiden nog buiten hun gekend terrein geweest waren en op de1ste wandeling stond Thorgal stokstijf voor aan andere hond. Het leek alsof hij niet meteen de link kon leggen naar zijn roedelgenoten. Hij nam duidelijk de vluchthouding aan en maakte een grote bocht erom heen. Venus had vooral angst voor voorbijrazende auto's en weigerde nog verder te stappen.
Na lange tijd hebben we opnieuw de honden voor de go-car gespannen. Ik had gedacht dat de honden veel zouden vergeten zijn maar tot mijn grote verbazing verliep het trekken bijna probleemloos. Twee per twee ingespannen, liepen ze allen heel vlot. Allegro en Alegria vlogen vooruit in draf en Alegria hield het tempo goed aan zonder zich te laten afleiden. Allegro volgde haar zonder al te veel aandacht te geven aan de omgeving. Na 2 rondes konden ze even gaan zwemmen om daarna nog een ronde in de tegengestelde richting te lopen. Dit bracht hen even in verwarring maar de weg terug naar huis kon uiteraard geen probleem zijn.
