Het trainen loopt niet zo vlot als geprogrammeerd was. Er valt regelmatig een trainingsdag weg wegens andere bezigheden zoals massageles voor honden. Ik heb ook een week de tijd genomen om ziek te zijn want een koortsige griepachtige verkoudheid bleef me achtervolgen. En nu ga ik nog enkele dagen op stap met mijn zoon om andere oorden te verkennen. Dit betekent even rustpauze voor de honden. Ik heb niet meteen de indruk dat ze er zich druk om maken en nemen uitgebreid de tijd om van het mooie lenteweer te genieten. De massages verwelkomen ze ondertussen met open poten. Als ze nog maar even de indruk krijgen dat het massagetijd is, gaan ze meteen op hun rug liggen met de poten in de lucht. Helaas moet er een beurtrol opgesteld worden, niet iedereen kan ten allen tijde verwend worden.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden. Ondertussen ben ik opnieuw gestart met de training van Alegria en Thorgall. Eind vorig jaar hadden we Alegria als teamdog opgegeven wegens haar pertinente weigering om mee te lopen. Ze gaat echter heel graag mee op stap en ze wil zelfs meelopen naast de fiets...misschien kan ik haar toch nog opnieuw motiveren om naast de kar mee te lopen...!? En Thorgall...die moet dringend vermageren. We zijn nu sedert 2 weken gestart met een rantsoenering van zijn vleesporties én meer beweging. Niettegenstaande hij zich heel erg moet inspannen om het team bij te houden blijft hij toch gemotiveerd om met het span mee te lopen en het lukt hem ook. We lopen momenteel 3 X per week telkens 8,5 km. Ik zou binnenkort willen overgaan naar een rit van 10 à 12 km maar Thorgall lijkt nu op zijn limiet te zitten. Dus "extra training" is de boodschap.
Dit doet je even stil staan. Je gaat slapen en wenst iedereen 'goede nacht' toe en je staat op en je ziet dat er één van de honden vredig ligt te rusten...maar dan net iets té vredig opdat het enkel 'rusten' zou zijn. Akita is vannacht van ons heen gegaan, in alle stilte, heel onverwachts...of misschien toch niet helemaal...Ze had een hartkwaal, ze kon geen 10 m lopen of ze moest hijgend gaan zitten tot ze weer op adem gekomen was. We hebben het altijd geweten: eens zal haar hart het begeven. Wellicht is de opwinding die gepaard gaat met de loopsheid haar dit keer fataal geweest. De loopsheid is enkele weken geleden begonnen bij Chimouk, ook Venus en Alegria hadden al signalen getoond en nu waren Indy en Akita aan de beurt, met in hun kielzog Ishra voor de 1ste keer. Akita deed heel erg haar best om Thorgall te verleiden niettegenstaande hij nogal groot was voor haar kleine gestalte. Het heeft echter niet mogen zijn...Onze kleine Assepoester, de omega van de roedel, maar een ferme rattenpakster is naar de hondenhemel, bij haar lieve vriend en grootvader Ishtar. Ishra is helemaal uit haar lood geslagen. Akita was haar pleegmoeder die haar zo goed had opgevangen en ze sliepen nog steeds samen in de garage, apart van de roedel, daar ze beiden de zwakste schakel waren in de groep. Nu zal Ishra, 11 maanden oud, alleen haar mannetje moeten staan, waar ze ondertussen al goed weg mee weet, vooral tegenover Gobi die blijkbaar niet haar beste vriendinnetje is. Het zal belangrijk zijn nu vooral geen medelijden met haar te hebben want dit komt stabiliteit en evenwicht niet ten goede. Akita, het ga je goed. Je blijft in onze herinneringen.
Een nieuw jaar, nieuwe ideeën, nieuwe krachten...maar ik denk dat onze intiemste wensen toch steeds terug gaan naar een diepgeworteld verlangen nl. "gelukkig zijn". Een ultiem streefdoel die nooit volmaakt kan zijn tenzij je het geluk voortdurend kunt ervaren in de kleine dingen des levens. Echt waar, het geluk zit in de kleinste dingen waarvan je meestal niet beseft dat ze er zijn. Er wordt zoveel over gefilosofeerd en poëzie over geschreven maar eigenlijk volstaat het gewoon om je op dit moment bewust te zijn van de eenvoud en tegelijkertijd de rijkdom van datgene in en rondom jou. Zelfs bij moeilijke situaties in ons leven, ontgoocheling, verdriet, frustratie...ook dat zijn ervaringen die ons verder brengen. Als je op die momenten kunt aanvaarden wat "is" en je krachten bundelen om te blijven op weg gaan, al ervarende wat die dingen die je tegenkomt met je doen, dan ben je telkens weer gegroeid en wijzer geworden. Dit is in ieder geval waar wij naar streven en wat wij iedereen toewensen. En onze roedel Alaskan Malamutes zijn hierbij onze voorbeelden. Het is nl. zo verbazend hoe een dier, zonder zich iets af te vragen, in de aanvaarding kan gaan. Wij mensen hebben hier nog het leren naar.
Wit en mooi...en we genieten terwijl we gaan stappen want muchen is met dit weer niet mogelijk tussen het verkeer. Er is geen rem die het 8-span op gladde wegen tegenhoudt. En een slede, die we nog steeds niet hebben, zou ook geen oplossing zijn. Voor Alegria maakt het niet zoveel uit want ze heeft opnieuw afgehaakt. Na enkele malen goed te hebben meegelopen in het 8-span, weigerde ze plots te vertrekken. Een reden op dat moment was niet meteen duidelijk maar onenigheid in de roedel voor het vertrek kan misschien wel parten gespeeld hebben. Alegria wordt trouwens de laatste tijd nogal veel aangevallen, vooral door Venus, wat maakt dat haar positie in de groep onderaan de hiërarische ladder terecht komt. Ze is dus constant op haar hoede en gaat onduidelijke situaties uit de weg. Zolang de wegen glad zijn, hoeft ze dus geen werk meer te verrichten in het span en heeft ze tijd om te rusten en te bezinnen. Tijd brengt raad, nietwaar. Ook wij genieten ondertussen van een trager levensritme tijdens deze donkere dagen en nemen de tijd om zaken te doen waar we anders niet toe komen vb. vilten. Ik heb warme wanten gevilt van alpacawol en kerstballen van het wolhaar van onze Malamutten. Van iedere hond hangt er een kerstbal in onze gestyleerde kerstboom boven de kerststal...En hiermee sturen we witte warme vredige vreugde de wereld in van ons en de roedel.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook. Ondertussen heb ik een trainingsschema opgesteld voor Ishra, Indy, Chimouk, Gobi en Alegria. Het is uiterst belangrijk dat deze teven die allen (kandidaat) leadingdog zijn, onze bevelen strikt opvolgen. Ik werk vooral aan de basiscommando's en de richtingen links en rechts. Ja, ik heb ook beslist om alle bevelen in het nederlands te geven. De klanken "Gee" en "Haw" bewogen niet goed in mijn mond, vooral de "Haw" waar ik nooit de juiste toonhoogte voor vond. Dus vanaf nu weer ons eigen Vlaamse taaltje. Wat de aanpak betreft, ben ik mij gaan verdiepen in verschillende methodes. En er is er niet één die dé methode is. In de opleiding "hondeninstructeur" heb ik al het één en ander opgestoken (jammer dat er zo weinig praktijkoefeningen aan bod komen) maar de meeste kennis haal ik toch bij mensen die de hond vooral benaderen vanuit het roedelgedrag. Voor mij is het opvoedingsaspect interessanter dan het trainen. Het is uiterst belangrijk dat een hond zijn baas ziet als zijn alfa want dan wordt hij een volger met evenwichtig gedrag. Het is echter niet altijd eenvoudig om een hond, die reeds probleemgedrag vertoont, die klik te laten maken. In zo'n geval dien je als alfa duidelijke en correcte honden-en roedeltaal te verkondigen en niet enkel verbaal maar vooral ook lichamelijk. Deze lichaamstaal is uiterst subtiel en is ook volledig afhankelijk van je energie. Een hond is uiterst gevoelig voor energie en zal dan ook enkel positief reageren op rustige en evenwichtige energie en niet op spanning, frustratie, kwaadheid, agressie. Besluit: als alfa-hondenbaas dien je altijd bewust te zijn van je energie en deze in evenwicht te brengen als je in contact bent met je hond.
Het trauma van Alegria zit blijkbaar diep. Gisteren wilden we haar opnieuw laten meelopen in een span van 7 maar dit ging mis. Ze weigerde opnieuw om te starten. Ze zette zich schrap en steigerde uit volle kracht. Ik dacht meteen: "neen, niet forceren" maar tegelijkertijd ook: "toch even volhouden en haar door de angst heen helpen". Maar tevergeefs, ze ging zelfs plat op haar buik liggen, ook als we haar op de 2de rij als swingdog plaatsten. Ik vermoed dat het te maken heeft met Indy: Indy als individu of de snelheid van Indy...We zullen dit moeten uitzoeken. Dit betekent ook: helemaal opnieuw beginnen...
Een klein accidentje gaf ons heel even extra hartkloppingen. Begin september hadden we de kar laten nazien door Arie (die hem ook gebouwd had). Groot onderhoud, dus kar weer helemaal in orde... ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat het stuur nu zo soepel draaide dat ik met een kleine beweging al meteen een korte bocht maakte. Gevolg: bij het starten (waar ik meteen even naar links en dan naar rechts moet draaien om op de weg te komen) leek het alsof de kar op ijs reed en ik het stuur helemaal niet meer onder controle had. Resultaat: de kar kwam tot stilstand tegen het kleine muurtje van de oprit van de buren. Op zich niet zo erg ware het niet dat bij deze slag het hoofdtouw, die de honden bevestigt aan de kar, doorgeknakt was. Honden dus in volle vaart weg... richting kruispunt (een god zij dank niet te drukke verbindingsweg tussen 2 gemeenten die wij moeten oversteken om ons trainingsparcour te volgen). Mijn hart ging toch even sneller kloppen... ik hoorde echter geen getoeter, noch gillende banden...Blijkbaar hadden de snelheidsremmers op het kruispunt toch effect of... er kwamen net op dat moment geen auto's af. In ieder geval, wij meteen in de camionette en de honden achterna. En ziedaar...500 m verder zaten ze met z'n zevenen in de graskant langs de weg te wachten, verward, net zoals de touwen, niet begrijpend waarom die kar met hun bazen niet meer achterkwam. Oef... eind goed, bijna al goed: Om van het verschot te bekomen en blijvende schrik te vermijden (vooral voor mijzelf), besliste ik meteen om de honden na een korte pauze terug in te spannen en opnieuw te vertrekken. Dit verliep vrij vlot behalve voor Alegria die met al haar kracht weigerde te starten. Blijkbaar had dit voorval een trauma bij haar teweeg gebracht. Nu zijn we enkele weken verder en ben ik intensief met Alegria aan het trainen. We zijn opnieuw van nul gestart: eerst gaan stappen langs de bewuste weg, daarna met de step, daarna met Thorgall op lage snelheid voor de step. Ondertussen loopt ze al terug in een span van 4 (met haar dochter Gobi naast haar) op een rustig tempo. Ze is nog steeds onzeker, kijkt regelmatig achter zich om te zien of alles wel O.K. is...maar tot nu toe blijft ze lopen.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. Ondertussen beginnen we ook regelmatig te trainen, afhankelijk van de temperatuur uiteraard. Het blijft echter 's nachts vrij warm (rond de 15°) wat maakt dat vroeg uit de veren springen ook geen zin heeft. Ik begin Ischra al vertrouwd te maken met een gareel en ze loopt al eens mee naast de step. Het trainen met de step wordt beetje bij beetje opgebouwd zodat ze dan geleidelijk kan overstappen naar het team eens ze 1 jaar geworden is. Er moet altijd goed opgepast worden dat de jonge hond niet overbelast wordt want dit kan nefast zijn voor de botontwikkeling. Het team begint dus ook opnieuw kleine rondjes te lopen van 3 à 4 km. Daarna soms nog een rondje zwemmen in de vijver zien ze als een superbeloning. We zullen wel extra moeten trainen met Thorgal want die kan door zijn overgewicht de snelheid niet meer halen van de rest. We voederen nog steeds BARF (Bones And Raw Food). Tot voor kort hadden we geen gepaste diepvrieskist en bleef het vlees meerdere dagen liggen. En Thorgal heeft blijkbaar geen natuurlijke eetgeremdheid. Resultaat: obesitas!! Nu pakken we het anders aan. Ze krijgen de maandag vlees, ze eten hun buikje rond en dan gaat de rest de diepvries in tot donderdag of vrijdag. Daarnaast krijgen ze 2x per week rauwe wortelen en 1x rauwe aardappel (tegen de wormen). Merken we toch wormen dan krijgen ze eerst extra look. Enkel bij hardnekkige wormen gaan we over tot medicatie. Ze krijgen 1x per wee droogvoer die zorgen voor extra vitaminen en mineralen. Om de 2 weken drinken ze karnemelk voor de darmflora. Er liggen altijd beenderen om op te kauwen die zorgen voor de nodige kalk en als hierdoor hun uitwerpselen te hard worden, wordt dit opgelost met een lepel olijfolie. Een produkt dat wij trouwens ook gebruiken om huidproblemen aan te pakken (wat echter zeer weinig voorkomt in onze roedel). We merken trouwens dat de honden veel mooier in hun vacht staan sedert we hen BARF geven. Zo, dit waren enkele gezondheidstips met de groeten van de roedel.
Ishra is op reis geweest naar Zwitserland. Daar mijn zoon deel nam aan het Europees kampioenschap skaten in Basel, hadden we meteen de mogelijkheid om met Ishra enkele dagen van de roedel weg te zijn en enkele grenzen over te steken. De autorit van 7u verliep prima en ze had al gauw door dat behoeftes buiten in het gras worden gedaan en niet in de auto. We gingen kamperen en ook dat verliep gesmeerd. Ishra was heel voorbeeldig en sliep 's nachts mooi voor de ingang van de tent. We gingen kijken naar de skatewedstrijd waar ze zich vrij vlug aanpaste aan de massa mensen en het helse skatelawaai. En zeepbellen vindt ze blijkbaar heel fascinerend. De volgende dagen gingen we op stap: een deugddoende wandeling in de bossen was helemaal naar Ishra's zin want daar kon ze vrij rondlopen en snuffelen naar hartelust. De wandeling naar een kasteelruïne was iets lastiger: het was een fikse klim er naar toe onder een blakende zon. De eindbestemming gaf ons echter een prachtig zicht op de Vogezen van Frankrijk. We konden echter niet zomaar eender waar gaan wandelen! In speelparken, recreatiezones en natuurgebieden zijn honden immers niet toegelaten. Maar waar honden wel getolereerd worden zijn dan ook massaal poepzakjes voorhanden. Zwitserland is inderdaad een proper land. Na 5 dagen vonden we dat het goed geweest was en keerden terug richting roedel. Het was een blij weerzien. Oost, West, thuis in de roedel best.
Ishra is ondertussen 4,5 maanden, is al flink gegroeid en is dol op spelen met haar jonge vriendinnetjes uit de roedel: Gobi, Indy en Chimouk. Verleden week kon Ishra mee op ontdekkingstocht. Haar eerste kennismaking met de wijde Noordzee beviel haar goed. We maakten een lange wandeling tussen De Panne en Duinkerke waar ze eindeloos kon rondhuppelen achter de meeuwen, snuffelen aan de vele zoute strandobjecten, pootje baden en haar neus in de schuimende golven duwen. Verder ging ze niet...zwemmen staat blijkbaar nog niet op haar verlanglijstje! Op de terugweg naar huis hoorden we alleen nog een voldaan geronk. Enkele dagen later gingen we richting Ardennen. Daar maakte ze kennis met de Zwitserse herders van onze vrienden en hun kudde geiten. Al die witte beesten waren toch een hele uitdaging. Alleen leek het wat verwarrend: enkel die witte van haar eigen soort wilden met haar spelen, die witte mekkerende vierpoters echter waren niet zo gesteld op Ishra's voorstel om "De wolf en de 7 geitjes" te spelen...dan maar tikkertje met Isis en Icha!
Een lange tocht maken met de honden is ons (mijn) ultieme doel. Het klinkt simpel maar er komt toch wel een en ander bij kijken. Een GR-route volgen is ook iets waar ik al jaren over mijmer maar nog geen tijd voor gemaakt heb. Nu heb ik beide ideeën aan elkaar gekoppeld en ben ik met mijn zoon enkele dagen op stap gegaan met de rugzak én 2 honden, Allegria en Gobi (moeder en dochter). Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om te voet naar onze huifkarrenvrienden te stappen nabij Ciney. Maar na GR-route 129 in vogelvlucht te hebben bestudeerd (ik had het boekje pas de avond voordien kunnen bemachtigen), heb ik dit idee meteen van de kaart geveegd en beslist om maar meteen 100 km verder in Mons te starten. Na 2 dagen en 30 km verder besloten we om onze tocht (voorlopig) daar te eindigen: de tocht was kort en goed geweest en vooral zeer leerrijk. We evalueerden: - dat het tijdstip verkeerd gekozen was: op 19 en 20 juli was het 30°C, helemaal geen temperatuur om met Malamutes te gaan stappen, zelfs niet als je met het ochtendgloren vertrekt en over de middag slaapt. Dus tochten plannen volgens het weerbericht en niet volgens je agenda. - dat we in de zomer niet een streek moeten kiezen waar je vooral door open vlaktes moet stappen. We waren gestart in Mons en daar zijn weinig bomen en schaduw te bespeuren. Dus beter nog 100 km verder zuidoostwaarts starten en vooral een bosrijke omgeving kiezen. - dat we met (té) zware rugzakken en niet getrainde voeten slechts 15 tot 20 km per dag kunnen stappen. Dus trainen om er nog 10 km per dag bij te doen. - dat hongerige magen, vermoeide benen, uitgerokken schouderspieren en een halve zonneslag je humeur serieus parten spelen, vooral als je in een klein dorpje aankomt waar je enkel een zoete maagvuller kan kopen in een tankstationshop 1 km verderop. Dus trainen op honger lijden is aangewezen. - maar vooral dat, niettegenstaande de ongunstige omstandigheden, onze 2 Malamutten, Allegria en Gobi, échte doorzetters zijn die helemaal niet geklaagd hebben. Zéér belangrijk...we hadden steeds water bij ons, hoe zwaar dit ook soms doorwoog, want dit is onontbeerlijk voor de honden. Eén groot pluspunt: water krijg je overal en van eender wie...vooral als het voor de honden is!! Dit betekent ook dat de honden zorgen voor het sociaal contact... op mooie momenten en ook bij momenten van nood. We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker vooral in het kader van het TAD-project.
Het is Ishra geworden. We hebben gespeeld met de letters van Ishtar en we vinden dat de klanken heel goed bij haar passen. Ze is ondertussen ontloken tot een lieve, dartele pup. Ze luistert goed, leert vlug, speelt graag met de andere jonge honden en vertoont daarbij duidelijk dominante trekjes. Ze kon al na enkele dagen een balletje apporteren zonder het haar was aangeleerd! Blijkbaar had ze dit automatisch over genomen van haar moeder. Ze kent ondertussen al de commando's "zit", "down", "blijf" en leert aan de voet lopen. Ze houdt er van om op stap te gaan met de senioren. Terwijl die een frisse duik nemen in de vijver, twijfelt Ishra of zwemmen wel zo'n goed idee is. Vooral daar haar eerste kennismaking met de vijver een onverwachtse plons in het water was bij de achtervolging van een snelle eend. Het loopt dus goed, ook met de andere honden.
Het was even wennen: een lege plaats en tegelijkertijd een jong dartel ding dat al gauw heel veel aandacht naar zich toe haalde zowel van ons als van de roedel. We zijn haar op woensdagnacht gaan ophalen in Duitsland. De eigenaars gingen met alle pups van Denemarken naar Frankrijk om hen daar naar de nieuwe baasjes te brengen. Alles verliep heel vlot en het was voor ons de meest ecologische rit om hen halverwege hun reisweg tegemoet te komen. Alles verliep heel vlot en tegen de ochtend waren we terug thuis. De 1ste dag bleef de pup heel trouw op en rond haar matje in de keuken. De 2de dag ging ze al nieuwsgierig de rest van het huis verkennen en de 3de dag maakte ze kennis met Akita in de tuin. Deze was in den beginne op haar hoede en een paar grommen hielden het kleine wicht op afstand. Nu een week later, kunnen ze al goed met elkaar opschieten en Akita heeft, net als met Indy en Chimouk, op een zorgzame manier de opvoedkundige taak op zich genomen. Hoe ze heet...? We hebben nog niet de gepaste energetische klanken gevonden. In ieder geval klinkt haar stamboomnaam "Electra" niet in onze oren en past ook niet bij haar uitstraling. Dus nog even geduld.
Als dit gebeurt op hetzelfde moment, zijn je gevoelens helemaal in de war. Deze week heeft het nieuwe leven zijn intrede gedaan terwijl we afscheid moesten nemen van Ischtar, onze oudste hond die 13 jaar geworden is. Hij had al een hele tijd last van reuma aan zijn achterpoten en de laatste weken was wandelen te belastend geworden. Hij ging zienderogen achteruit en je zag aan zijn blik dat hij de laatste fase van zijn leven was ingegaan. Vorige vrijdag kon hij zelfs niet meer rechtstaan terwijl zijn geest nog zeer helder was. Hij wilde duidelijk nog niet toegeven. Zondagavond leek het hem uiteindelijk toch teveel te worden en slaakte enkele huilkreten. Peter, die een heel gevoelig energetisch contact met hem had, heeft hem duidelijk gemaakt dat hij niet meer hoefde te strijden, dat hij het leven in vrede kon loslaten en dat wij goed voor zijn nakomelingen zouden zorgen. Hij heeft hem daarna in slaap gestreeld en 's nachts is hij zacht en vredig heen gegaan...Dan slik je even, je laat je tranen vloeien en je denkt vooral aan de mooie tijd samen. We zullen hem herinneren als de eigenwijze maar zeer trouwe Ischtar. En 3 dagen later kwam het nieuwe leven...Het stamhoofd van de roedel maakte plaats voor een nieuwe generatie...
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie.. Eerst en vooral zijn we op zoek geweest naar een andere en grotere camionette. Na urenlang voor het PC-scherm te hebben gezeten, scrollend over 2de handsvoertuigen en wikkend en wegend over merk, volume, PK, enz. hebben we, naar onze mening, gevonden wat het meest geschikt is naar onze normen: een Iveco Daily van 7m lang. Nu nog ombouwen tot een geschikt vervoermiddel voor roedel en baasjes en eindelijk kunnen we de wijde wereld gaan verkennen... Daarnaast hebben we in funktie van het TAD-project (Therapie met Assistentie van Dieren) beslist om een nieuwe pup aan te kopen vanuit een totaal nieuwe lijn. Na veel overwegingen vonden we het beter om nieuw bloed in de roedel te brengen daar we in de toekomst wellicht meerdere honden zullen nodig hebben voor het project. Na eveneens weer avond na avond, Malamutenwebsites te hebben bestudeerd, hebben we een teefje gekozen uit een nest van "Yellowsnowkennel" in Denemarken. Evenwel in funktie van de uitbreiding van het team overwegen we ook al een tijdje om te werken met asielhonden maar er komen blijkbaar niet veel Malautes terecht in asiels (al goed ook). Maar dit betekent dat we via deze weg misschien nog een tijdje zullen moeten wachten op versterking van het team. Ons besluit staat nu echter vast: jonge Alaskan Malamutes zijn welkom. En wat ons ook heel erg bezig houdt, is het toenemend gewicht van Thorgal. Sedert zijn castratie nemen zijn kilo's toe, wat niet bevorderend is voor zijn werk in het team. Hij kan de snelheid van de andere teamleden niet meer volgen. Wij zullen proberen hem op dieet te zetten (wat met onze BARF-methode niet evident is) en hem dagelijks extra beweging geven. Hopelijk zullen er wat vetcellen afsmelten.
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. Ze zijn beiden wel opvallend rustig van aard wat blijkbaar een geërfd karaktertrekje van hun vader is. Hopelijk zullen ze iets energieker reageren als ze zullen ingespannen worden voor de kar. We zijn al goed op weg om ook dit te oefenen. We maken regelmatig een ritje met de step rond de vijver en dit valt wel in hun smaak, ook bij Indy! In het begin van de rit zijn de geuren natuurlijk interessanter maar éénmaal voorbij de geiten en de konijnen, halen ze hun snelste pootje boven. Dat belooft...!
We worden verwend dit jaar. We hoeven niet naar het noorden of de bergen te gaan om de sneeuw te gaan opzoeken. We hebben al meermaals kunnen genieten van echt mushersweer: sneeuw à volonté, vrieskou, ijskoude wind, sneeuwbuien, hagelbuien... Eén groot probleem...!: als het gevroren heeft en het wegdek is spiegelglad, dan kunnen we met moeite de baan op...!! De banden van de kar glijden nl. gewoon over de sneeuw eenmaal het team hun trekkracht inzet. Een slede zou hier natuurlijk beter van pas komen. We waren eigenlijk van plan om er ons pas één aan te schaffen als we naar de sneeuwgebieden zouden trekken maar we zullen toch dringend onze mening hierop moeten herzien. In ieder geval is dit winterweer spek voor den bek van onze roedel Malamutes!
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. We merken dus steeds meer dat we héél streng en héél consequent moeten optreden bij rangorde betwistingen en vooral bij dergelijke gevechten. In de roedel is er zowiezo een hiërarchie die wij ook tolereren maar agressief dominant gedrag accepteren we niet! De (dreigende) aanvaller wordt daarbij kordaat op zijn plaats gezet met een korte tot langere verwijdering of beperking van vrij rondlopen als gevolg. Vroeger vroegen we ons af of we met dergelijk ingrijpen geen onduidelijkheid veroorzaakten bij het alfakoppel van de roedel. In de vrije natuur kunnen, bij een rangordbetwisting, altijd één of meerdere roedelleden de vlucht nemen. Onze roedel honden leeft echter binnen een omheining en is er van vluchten geen sprake. Een andere optie is... vechten. En gezien wij als alfa's boven de hondenalfa's staan, is het onze taak de orde te bewaren en harmonie te creëren in de roedel.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. 
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie..
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. 
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. 
