Onze Gipsy is ook geslaagd, maar dan in het dekken van onze Nepal. Dus binnen 2 maand zal de roedel een aantal puppy's rijker zijn. Maar dit slechts tijdelijk want wie kandidaat is om zo'n lieve Malamute als kameraad erbij te nemen, laat maar horen. Binnenkort wordt de website vernieuwd en zullen alle gegevens over Nepal en Gipsy hierop terug te vinden zijn.
Moonah mag nu sociaal genoemd worden! Ze is immers geslaagd voor de socialisatietest op 2 april op de hondenschool.
En zwemmen kan ze ondertussen ook als de beste: eerst even voorzichtig met de poten in het water, dan iets dieper en hup, met een plons achter de stok aan. Met een verwonderde blik van 'hé, geen grond meer onder mijn poten!' peddelt ze de stok achterna en brengt hem fier gelijk ne gieter terug. Weer een ervaring rijker op haar 10de levensmaand.
In 2017 prijkt Moonah op de kalender van de Zwitserse Witte Herder. Gisteren nam ze deel aan de fotoshoot van François Nicaise die werd uitgevoerd bij de kwekerij 'The White Wolves'. Terwijl West-Vlaanderen was omgeven door mist, hadden we in de Ardennen prachtig weer. We gingen op tocht en op fotogenieke plekjes mochten de honden poseren of in actie gaan. Ook de baasjes werden uitgedaagd want een shoot moest toch wel een 5-tal keer overgedaan worden. Maar het resultaat zal er mogen zijn.
Ook op de hondenschool wordt er resultaat geboekt. We nemen weer deel aan de training en het gaat stukken beter. Moonah is nog wel afgeleid maar ze doet de oefeningen behoorlijk met slechts nu en dan wat getrek en geblaf. Doe zo voort, Moonah!
Regen, regen, regen,.. goed dat we weer vers haksel hebben want onze puttengravers doen hun best om hun terrein in een modderveld om te toveren. Moonah amuseert zich te pletter met de Malamutten en denkt, bij het zien, horen of ruiken van andere honden, telkens dat het speeltijd is. Ze is dus op de hondenschool nog steeds aan het oefenen achter de omheining om rustig toe te kijken zonder in de opwinding te gaan. En beetje bij beetje begint ze het door te hebben maar telkens ik denk: 'oef, even rust', springt ze weer vol energie een hond tegemoet met wie ze persé kennis wil maken. Maar we geven vooral niet op. Zelf rustig, zelfverzekerd en volhardend zijn is de boodschap. Enkel deze energie kan rust bij de hond brengen.
Vorig weekend kreeg Moonah de eer de 'Best Puppy' te mogen zijn op de hondenshow in Gent: 'veelbelovend' volgens de keurmeester met een waarderende blik. Dat belooft!
Moonah leert ontzettend snel, zij kent in 1 maand tijd zo ongeveer alle basiscommando's die een assistentiehond moet kennen. Samen trainen met andere honden daarentegen lukt nog niet. Ze blijft in de opwinding gaan. We zijn ook enkele keren gaan trainen bij 'Donate a dog' waar we uiteraard op hetzelfde probleem botsten. Maar we geven niet op en blijven oefenen op afstand voorlopig enkel in de hondenschool.
We deden deze maand een try out nl. alle honden in de camionette met daaraan gekoppeld een groepswandeling op verplaatsing. Het regenweer en de stress bij de honden maakten deze onderneming wel enigszins spannend. Maar we weten nu dat we met alle 15 honden op stap kunnen gaan. Het mushen wordt echter steeds maar uitgesteld: ofwel geen tijd, ofwel te slecht weer, ofwel loopse teven...pfff!!
Ik heb dan maar in enkele dagen tijd beslist om richting Lapland te vliegen voor een 3-daagse sledetocht bij onze vrienden Steven en Ester. Het was een hele uitdaging vooral bij een temperatuur van -32°C!! Maar helemaal ingepakt met 6 lagen kledij heb ik toch genoten van deze unieke ervaring... Ooit zullen we misschien met onze bende langs de meren in Lapland zo'n indrukwekkende tocht maken!
Moonah is vandaag op kerst een half jaar. Nu haar tanden gewisseld zijn, heeft ze opmerkelijk minder kauwneigingen, wat het afdrogen, borstelen en masseren een stuk gemakkelijker maakt.
We hebben deze maand kunnen kennis maken met 'Donate a Dog' uit Menen. Dit is een organisatie die assistentiehonden opleidt. Het zou heel tof zijn als we zouden kunnen mee oefenen tijdens hun trainingen. Maar Moonah zal natuurlijk eerst op een evenwichtige manier moeten kunnen omgaan met andere honden, wat op dit moment nog steeds niet het geval is.
Hierbij ook aan iedereen onze vredevolle kerstwensen.
Die Moonah is toch wel een pittige dame. Ravotten in de tuin met Shiva en Arjuna is haar favoriete bezigheid. Ze weet van geen ophouden en blijft de andere honden uitdagen ook al willen deze even pauzeren. In huis is ze dan weer super kalm en de ruste zelve.
In de hondenschool mocht ze vrij snel de puppygroep verlaten om naar de volgende groep over te gaan daar ze de commando's vrij goed opvolgt. Ze vindt al die andere honden echter zo super spannend dat ze meteen al in de opwinding gaat van zodra ze hen nog maar ruikt! Dit wordt dus voorlopig nog rust en evenwicht zoeken van op afstand ipv oefeningen uitvoeren.
Gezien ze het ook gewaagd heeft om op eigen houtje achter een andere hond aan te gaan, is vrij rondlopen op de weide nu ook verleden tijd. Geleide wandelingen zullen voortaan een oefening zijn in discipline voor Moonah en leiderschap voor mezelf.
Ondertussen weten we ook dat de heup-en oogtesten van Nepal en Gipsy positief zijn. Zij zullen dus in het voorjaar een nestje kunnen hebben.
Moonah's wereld wordt steeds groter: ravotten op het wijdse strand aan het Zwin, op de onderzoekstafel van dierenarts Katrien, neus aan neus met de dieren van de kinderboerderij, ontmoeting met Willy & Nexus van Patrasche Foundation, een kopstootconfrontatie met de bok van de Manx Loaghten-schapenkudde, voorbijrazende treinen en massa's mensen op het perron, verleidelijke geuren op de markt, uitdagende puppy's in de hondenschool, hondsdolle pret in het hondenbos...
Woaw, al die indrukken, de ene al intenser dan de andere, de ene al opwindender dan de andere...We hebben ondertussen al geleerd dat we haar vooral tijdig moeten intomen vooraleer ze in overdrive gaat. Tja, het is geen muurbloempje, eerder een pittige nieuwsgierige jongedame op zoek naar actie maar wél met een grote will to learn.
Onze Moonah is 3 maanden oud vandaag, ziet er een stuk minder snoezig en meer herder uit (vooral nu haar beide oren recht staan) en heeft al een hoop ervaringen achter de rug: wandelingetjes tot bij de boer geflankeerd door paard James in de weide langs ons straatje, kennis gemaakt met de buren, bezoekers en bijhorende hondjes, uitstapjes in de grote camionette oa. naar de dierenkliniek, onvermoeid gespeeld met haar familieleden van de White Wolves... en ze vindt dit allemaal dolle pret, zelfs té dol naar onze mening. Ze kent al een aantal commando's en luistert goed zolang ze alleen is. Maar éénmaal er prikkels zijn, heeft ze geen oren meer naar ons en zodra er andere hondjes in de buurt zijn, wil ze enkel nog spelen zonder ophouden en overschrijdt ze haar grenzen. Ze heeft tevens een zeer sterke drang om te kauwen en kent hierbij nog niet het verschil tussen vingers en kauwstokjes!! Hoe streng we tot nu toe ook zijn geweest zonder ons al te veel te laten verleiden tot onnodige aandacht en geaai, er is dus toch duidelijk werk aan de winkel, zeker voor een hond die assistent dient te worden! En van assistentie gesproken, ze kon haar charmes al aanwenden bij een aantal observatiesessies en ze viel al helemaal in de smaak van de jongedame die tijdelijk een handje komt toesteken in de roedel.
We zijn tevens de confrontatie met de malamutten gestart, 1 per 1 en onder ons beschermend toeziend oog. Dit zal wel wat tijd vergen vooral daar de malamutten het niet zo hebben voor andere honden die van buitenaf komen. Het is een proces van gewenning en aanvaarding en een uitdaging voor de roedelleiders.
Ondertussen zijn Nepal en Gipsy getest geweest op heupen en ogen. Benieuwd wat het resultaat zal zijn?!
Verleden week gingen we onze nieuwe witte herderpup kiezen en onze voorkeur ging naar degene die het meeste rust uitstraalde en zonder opwinding noch aarzeling contact maakte. Gisteren konden we haar mee naar huis nemen. Vooraleer te vertrekken eerst een eindje gewandeld aan de leiband en daarna meteen in de open koffer. Nee, niet op schoot, zo leert ze meteen al zelfstandig zijn. De rit van 1u verliep zonder janken. Goed zo! Thuis eerst even de omgeving vóór het huis verkend waarna wij eerst naar binnen gingen en daarná de pup. Belangrijk om haar de tijd te geven even te snuffelen en te wennen aan de nieuwe omgeving. En vanaf dag 1 al meteen kennis gemaakt met haar bench waar ze 's nachts, en indien nodig overdag, zal vertoeven. Alles verliep rustig en zonder protest. Wij zijn tevreden en zo lijkt ook de pup.
Ze heet officieel OHM-Oonah (2015 begint met 'O'), is nu 8 weken oud ziet er zo schattig uit.
Ze is helderwit als de volle maan, 'OH Moonah', vandaar haar roepnaam Moonah.
We bereiden ons niet alleen voor op een nieuw mushing-seizoen, maar tevens op een nieuwe wind binnen het begeleidingscentrum 'Leven in de roedel'. Het sabbatjaar heeft ook hier meer klaarheid gebracht waardoor nieuwe processen kunnen opgestart worden. Dit betekent oa dat we beslist hebben een 2de ras als begeleidingshond in het centrum in te zetten nl. een Zwitserse Witte Herder. Niet iedereen staat immers te springen om een Malamute, die er nogal wolfachtig uitziet, te aaien. Zwitserse Witte Herders zijn rustige, sociale en leerbare honden die tevens worden ingezet als assistentiehond. We overwegen reeds een tijd om een pup te nemen van kwekerij The White Wolves daar de honden er op een zo natuurlijk mogelijke manier worden groot gebracht. Eergisteren hebben we uiteindelijk beslist een pup van Isha en Rocky te nemen. Binnen 3 weken kunnen we een teefje uit de 9 pups gaan kiezen. We zijn in blijde verwachting...
Na een sabbatjaar, die er uiteindelijk 2 zijn geworden, zijn we ons opnieuw helemaal aan het voorbereiden voor een nieuw mushing-seizoen. Het was een tijd van verlies (3 honden zijn gestorven), twijfel (al of niet nog muchen wegens ouder wordend team) en praktische overwegingen (verhuizen of bestaande plek aanpassen). We hebben uiteindelijk gekozen om verder te muchen en hebben 4 pups uit het nest van Ishra (Gipsy, Tibet, Sherpa en Mokshe) en 2 pups uit het nest van Happy (Shiva en Arjuna) bij gehouden. Verleden jaar kochten we tevens Nepal van On Kamiakan Trail. Dit nieuw jong bloed zal vernieuwde kracht brengen in het team zodat de ouderen op rust kunnen gaan. We kozen ook om voorlopig ter plaatse te blijven en hebben ondertussen wat werk verzet: de kar en de camionette zijn geschilderd en helemaal op punt gesteld. De parkeerplaats is verhard en een deel van de omheining is versterkt. Nu komen de toegangspoortjes nog aan de beurt.
Arjuna en Shiva kregen deze maand hun laatste inenting. Wij kiezen er bewust voor om de inentingen op iets latere leeftijd te geven zodat hun natuurlijke immuniteitssysteem beter tot ontwikkeling zou komen. Tegelijk is Arjuna ook gecastreerd. Het is niet de bedoeling dat hij pups gaat maken en dit maakt dat hij dan ook in de roedel kan blijven zonder risico's tot dekkingen. Hij had er helemaal niets op tegen, als hij maar lekker kan blijven stoeien...
Happy en Indi kunnen het momenteel niet zo goed vinden met elkaar. Happy verblijft met haar 2 pups (nu reeds 4 maanden) en Nepal in de tuin en Indi zit met haar zus Chimouk, Allegro en het koppeltje Buddha en Venus in het perk naast de tuin. Daartussen is draad gespannen maar geregeld dagen ze elkaar uit door de omheining heen. Vorige week probeerden ze zelfs in elkaars snuit te bijten met een bloedlip voor Happy als gevolg. Eénmaal ze in overdrive gaan, hebben ze een kordate leider nodig die hen terug tot de orde roept. Ze geven hier dan vrij snel gevolg aan, weliswaar met tegenzin. Happy weet ondertussen dat het dan tijd is om naar haar bench te gaan om even af te koelen. Maar de onstuimige Nepal vindt er dan niets beter op om toch nog even te gaan blaffen om het strijdtoneel weer op gang te krijgen. Maar ook zij begrijpt al snel dat dit verloren moeite is.
De lente is weer in het land, knopjes aan de bomen, de krokussen verwelken reeds en de narcissen staan in bot. De omheining van de bloemen-en kruidenperkjes werd verhoogd zodat we niet opnieuw een platte bloementuin moeten aanschouwen. Want een aantrekkelijk geurtje is voldoende opdat de honden, zonder omkijken, in 1 sprong de bloemen induiken. Nu staan ze wat beteuterd het geheel te aanschouwen. Maar dit belet hen niet om languit op hun rug te genieten van de eerste zonnestralen. De 2 pups van Happy zijn ondertussen gedoopt tot Shiva en Arjuna. Beide gaan al flink mee op wandel. Shiva vindt die grote metalen gedrochten op wielen nog steeds niet leuk maar Arjuna weet al dat dit betekent: 'opzij'.
De pups zijn al flink gegroeid. Ze knagen al met veel smaak aan een vleeskluif, slapen dan hun roes uit om dan opnieuw te ravotten met plezier. 2 teefjes hebben ondertussen een nieuwe thuis gevonden. Ylva is vertrokken naar het noorden van Nederland en Maya blijft iets dichterbij in de buurt van Brugge. We wensen hen en hun baasjes het allerbeste.
Ik ben ondertussen met de 2 andere pups gestart met het lopen aan de voet en gewenning op de weg ter voorbereiding op het muchen volgend jaar. We hopen dit seizoen de jonge 1-jarigen (Gipsy, Tibet, Sherpa en Mokshe) nog te kunnen inwijden in het team vooraleer de ouderen helemaal uitvallen (Allegro, Venus en Buddha). We zijn ook op zoek naar veilige plaatsen om te trainen.
Nepal (nu 9 mnd geweest) is een onstuimige kolos geworden en heeft kracht gelijk een paard. Ze zou wellicht op haar eentje de kar kunnen vooruit trekken. Maar gezien haar botontwikkeling nog niet voltooid is, kunnen we haar nog niet inspannen. Nog even geduld, Nepal.
We zijn 3 weken verder. Het piepkleintje heeft het ook niet gehaald. De natuur windt er geen doekjes om: enkel de sterkste overleven. Blijkbaar hadden een aantal pups alle voeding opgeslorpt ten nadele van enkele andere die minder ontwikkeld waren. De 4 overgebleven pups doen het dus goed: 1 reu (de donkerste) en 3 teefjes (1 donkere en 2 wolfsgrijze). Ze komen al even piepen aan de ingang van het hok om heel voorzichtig de grote onbekende wereld te aanschouwen. Nepal is natuurlijk uiterst nieuwsgierig maar Happy houdt haar heel streng op afstand. Ze is een prima moeder en zorgt heel bekwaam voor haar jongen. Wij hebben ondertussen beslist om de reu en 1 teefje te houden om het mushingteam te versterken. De 2 andere teefjes zoeken dus nog een bekwaam baasje die voldoende plaats heeft, die een gepaste en consequente aanpak hanteert én het zich niet ontziet om dagelijks een ferm eind te lopen of te wandelen.
Een week geleden, op 5 december is Happy bevallen. Ze heeft dit voortreffelijk gedaan en is de eerste 3 dagen niet zichtbaar uit haar hok gekomen. We vroegen ons zelfs af of ze wel ging plassen. Er waren 7 pups waarvan er 2 te klein waren om te overleven. Vandaag, na 1 week, hebben we de pups even gecontroleerd, wat Happy met alle vertrouwen toeliet. Het is een mix van zwarte en wolfsgrijze. Heel opvallend, er zit een piepkleintje bij en een paar superdikke. Binnen een 3-tal dagen zullen hun ogen open gaan en kunnen ze nog enkele weken lang veilig en warm in het stro liggen alvorens de buitenwereld te gaan verkennen.
Onze Nepal is ondertussen al 6 maand geworden en hotst en botst vrolijk rond, het liefst met Sherpa, haar favoriete speelvriend. Vooral nu Happy het wat kalmer aan doet daar haar buikje ferm rond geworden is. Ze begint zich al wat te nestelen in het verse stro in het nieuwe hok. We kiezen er bewust voor om de geboorte volledig natuurlijk te laten verlopen maw buiten in haar eigen omgeving en op haar zelf gekozen manier. Dit komt alleen maar ten goede aan de zelf regulerende overlevingskracht van de honden. We zijn benieuwd wat het worden zal.Wie dus van plan is om een kleine Malamut in huis te halen, laat maar horen.
Hierbij nog wat info over de afkomst:
Moeder Happy is 6 jaar oud en heeft een aantal jaren gewerkt in het wedstrijdteam van Tim Bosseloo. Nu maakt ze deel uit van ons recreatief mushingteam. Happy heeft een St. Hubertus-stamboom.
Vader Gipsy "Manoush-Gipsy" (zie foto) is 1 jaar geweest. Hij is de zoon van onze Ishra en heeft ook een St. Hubertus-stamboom.
De pups kunnen echter geen stamboom krijgen gezien dit nest niet gepland was daar Gipsy nog niet gekeurd werd als dekreu.
Een maand met uiterst natuurlijke gebeurtenissen die echter niet altijd even aangenaam zijn. Met een loopse roedel dien je ogen op je rug te hebben. En gezien dit niet het geval is, weten die teven en reu's het handig aan boord te leggen om het naar hun zin te hebben. Eén van onze jonge snaken heeft het dus voor mekaar gekregen om Happy te dekken. We dachten dat haar loopsheid reeds voorbij was maar we hebben sterk het vermoeden dat ze toch zwanger is.
Hoe meer honden, hoe meer vreugd...(zou je kunnen zeggen) maar ook hoe meer afscheid nemen. Allegria, zus van onze alfa Alegro, is heen gegaan. Ze had reeds een tijd de positie van ranglaagste (omega) aangenomen en had sedert een mushing-accidentje, jaren geleden, een angst opgelopen die ze nooit meer echt kwijt geraakt is. Bachbloesems hadden haar weer actief gemaakt in het mushen maar ze bleef zich altijd afzijdig houden in de roedel. We zullen haar herinneren als een zeer lieve en (naar ons toe) aanhankelijke dame.
Tja, de tijd vliegt. De 4 musketiers van Ishra worden morgen 1 jaar. De reu's zijn flinke, uit de kluiten gewassen kerels geworden die het supertof vinden om elkaar uit te dagen. Mokshe is wat kleiner gebleven, wat nog niet betekent dat ze geen goede trekster zal worden. Zij blijven voorlopig samen met hun moeder in het achterperk. Daar Ishra hoe langer hoe meer uithaalde naar Happy én met de komst van Nepal, heeft ze met haar kroost haar terrein in de huistuin moeten inwisselen voor het achterperk. Niettegenstaande de kordate aanpak van Peter, blijft ze echter moeilijk doen tgo de honden die ze onder haar niveau acht. We willen echter voorkomen dat dit negatieve gedrag wordt overgenomen door haar pubers en gezien ze heel aanhankelijk is naar mensen toe, hebben we beslist om een andere opvang voor Ishra te zoeken. Wie zich geroepen voelt, laat maar horen.
Onze jongste spruit Nepal heeft het helemaal naar haar zin. Ze vindt bij Happy een moeder en een speelvriendin en vindt het superleuk om mee te gaan wandelen, vooral als ze kan kennis maken met allerhande andere dieren.
Een mooie naam, nietwaar, al zeg ik het zelf. Zo heet onze nieuwe pup, maar noem haar gewoon maar Nepal, hoor. Zo hoort ze ook een beetje bij Tibet en Sherpa... Happy heeft Nepal gisteren op een evenwichtige hondse manier ontvangen vóór het huis, vóór ze de tuin betraden, echt zoals het een onthaalteef betaamt. Nepal was uiteraard op haar hoede maar Happy gaf haar alle tijd om haar op haar gemak te stellen. Vannacht sliep Nepal binnen in de kennel maar na vandaag de ganse dag het terras en de tuin te hebben verkend samen met Happy is het duidelijk dat het klikt tussen die 2. Happy is heel rustig en toch speels met haar, toont haar goeie voorbeelden en wijst haar terecht waar nodig. Ze deden zelfs al hun dutje samen in de buitenkennel. En Happy voelt haar op haar best, nu ze een nieuw maatje heeft en Ishra veilig op het andere terrein vertoeft.
We zijn gisteren op puppybezoek geweest bij Shadow van On Kamiakan Trail. De pups zijn (uiteraard) heel schattig: 3 wolfsgrijze en 3 zwart-witte waarvan 1 teefje. We konden kiezen en de keuze was snel gemaakt: een zwart-wit teefje (volgens de kweekster eerder seal dan zwart maw bijna zwart). De stamboomnaam is ook al gekozen en het wordt: Native of Wildernes (is het jaar van de N). Binnen 4 weken kunnen we haar ophalen. Spannend...! En nu verder hard werken om de omheining achteraan klaar te krijgen zodat Ishra met haar 4 jonge snaken kan verhuizen naar dit terrein. Dan kan Happy in alle rust de nieuwe pup in de tuin verwelkomen.
Onverwachts blij nieuws! De drachtige teef van kennel On Kamiakan Trail, Holy Shadow, heeft toch 6 puppy's... geboren op 16 mei. En er is een teefje voor ons, een zwart-wit dan nog, net wat we wilden! Nieuw bloed met zwart-witte vacht. Met onze Indi (waarmee we verschillende shows liepen om haar te laten keuren voor een RISH-stamboom) kunnen we immers geen nest voorzien daar haar heupen niet voldoen en 1 nest met Ishra vinden we voldoende daar zij niet het type is waar we helemaal weg van zijn. Uit het nest van Ishra hebben we wel Tibet en Gipsy die we mogelijks als dekreu kunnen laten keuren. Maar we zien wel wat de tijd en de evolutie ons brengen.
We kregen bericht van kennel 'On Kamiakan Trail' dat ze binnenkort een nestje zullen hebben waarvan we graag een nieuwe pup hadden aangekocht maar helaas... de echografie geeft aan dat er slechts 4 pups zullen zijn en deze zijn al gereserveerd. Rare wereld toch.... je moet reeds een pup reserveren die nog niet eens bestaat...!! Naar aanleiding van regelmatige conflicten tussen onze roedel en de buurhonden hebben we beslist een nieuwe houten omheining te plaatsen terwijl onze jonge snuiters zich goed amuseren: veel spelen én ook ruzie maken, ferme putten graven, de ouderen uitdagen...maar strenge alfa's (Allegro en Peter) maken hen op tijd duidelijk waar de grenzen liggen. Soms komt een reaktie ook wel eens te laat met blijvende gevolgen, zoals een té enthousiaste stoeipartij die Sherpa een lidteken op zijn oog bezorgde.
Ishra mocht vandaag haar kroost kennis laten maken met de grote wandeling hier in de buurt. De pups, ondertussen al 5 maanden oud, gingen al regelmatig mee, 2 per 2 aan de voet, op stap rond de vijver. Maar dat lopen aan de voet blijft toch een uitdaging. Dit maal heb ik hen getraind op basis van pure gewenning, dus zonder training noch beloning. En ik geloof erin dat dit slaagkansen heeft als je dit dagelijks 2x kunt uitvoeren vanaf de leeftijd van 2 maanden. Ik heb echter, wegens te veel werkopdrachten, dit schema niet kunnen aanhouden met als gevolg dat hun trekeigenschappen al vrij snel de kop opstaken en aan de voet lopen ondertussen geen optie meer was. Maar gezien het de bedoeling is dat ze het mushingteam zullen vervoegen, is dit uiteindelijk een pluspunt. Ze zijn deze namiddag de wandeling gestart vol energie en na een uur stappen in de lentezon, vonden Tibet en Sherpa dat ze wel nog een rondje zouden kunnen doorgaan maar Gipsy was duidelijk aan rust toe. Mokshe vond ook dat het voorlopig OK was.
Vannacht heeft Thorgall onverwachts de reis naar de andere hondenwereld aangevat. We wisten dat hij niet heel lang zou leven daar hij té zwaar was en leed aan artrose op zijn achterpoten. Hij was al jaren op dieet maar slaagde er toch steeds weer in om een vleeskluif te verstoppen om het daarna weer op te graven en er gulzig zijn tanden in te zetten. En deze morgen, onaangekondigd, was hij niet meer. Thorgall, we zullen je herinneren als de soms wat chagrijnige maar toch lieve vleesvreter. Hopelijk krijg je veel vleeskluiven in de stille hondenwereld.
Er is opnieuw een teefje vertrokken, Mala-Nepal die nu Sheila zal heten. Maar niet getreurd, ze zal meteen ook een grote vriend hebben en dan nog wel een Malamute. Ze zal dus wellicht tussen goeie poten terecht komen. Nu zijn ze nog met 4 en we hebben gekozen om deze 3 reu's en 1 teefje te houden om ons mushingteam te vervoegen. Allegro en Alegria worden dit jaar immers al 9 jaar. We moeten al gaan denken aan hun brugpensioen.
Het nieuwe jaar is met afscheid gestart. Gobi, die al een tijdje aangaf dat ze zich niet goed voelde in haar vel, heeft vannacht haar laatste adem uitgeblazen. Vanmorgen lag ze vredig stil in haar hok met haar moeder Alegria die naast haar waakte. We hadden niet verwacht dat ze zo snel zo snel zou sterven. Maar we hebben het leven niet in de hand, Moeder Natuur beslist. Het ga je goed, Gobi, je blijft in onze herinnering als de bliksemafleider in de roedel. Als er herrie was, trok je de aandacht naar je toe zodat de anderen werden afgeleid van het probleem. Met je 5,5 jaar ben je te vroeg vertrokken.
Ondertussen 10 weken oud en ze genieten volop van de buitenlucht. Sedert begin december leven ze samen met mama Ishra buiten. Ze zijn nu oud genoeg om zich te wapenen tegen de kou, het zijn immers sledehonden, nietwaar. Ze kregen een gloednieuw hok mét stro, groot genoeg voor de ganse familie. Maar ze vinden het ook tof in het hok van tante Happy die het wel fijn vindt om te stoeien met die dolle bende. We namen ze ook al mee op stap. Rennen in het wijdse gras...dit vinden ze natuurlijk dé max.
Al 8 weken...en vandaag hebben we al afscheid moeten nemen van een teefje. Mishka is vertrokken naar een jong gezin met 2 lieve zoontjes en nog rustige hond. Ze zal dus meteen kunnen kennis maken met een soortgenoot die haar wellicht wel verder zal leren hoe een hondenleven bij een mensengezin er aan toe gaat. We hebben er alle vertrouwen in. Ishra keek wat sip en begreep niet goed wat er gebeurde maar ze gaf al snel weer haar aandacht aan de andere 5 pups die zich van het vertrek van hun zusje niet zoveel aantrokken en al snel weer achter elkaar aan holden. De pups hebben ondertussen ook hun officiële naam gekregen en ze zullen luisteren naar de volgende roepnamen: Gipsy, Tibet, Sherpa, Mala-Nepal en Mokshe.
Ze rollen en dollen, ze gaan op ontdekking en zijn zeer nieuwsgierig, ze eten al vlees uit een bakje, ze proberen te huilen zoals de ouderen en straks, voor we het weten, zullen ze groot en sterk zijn en zullen ze ingespannen worden voor de kar. Maar nu eerst nog even genieten van hun schattig lief snoetje. We hebben nog 3 puppy's ter beschikking: 1 teefje en 2 reutjes. Er zijn meer foto's in info te vinden op www.alaskanmalamutepacklife.be
Dat is wat ze doen, die puppy's...de ganse dag en nacht door: hun buikje vol drinken en dan zalig weer in slaap vallen. Nu ze 2 weken oud zijn, beginnen ze al te zien en te horen en strompelen ze al goed rond in het nest. Ishra durft al eens wat langer haar kroost te verlaten en is zelfs blij dat ze even mee kan op wandel. Meer foto's vind je op www.alaskanmalamutepacklife.be
Ishra is vandaag 30/09 tussen 10u en 12u bevallen van 6 flinke puppy's: 3 wolfsgrijze teefjes en 3 reutjes waarvan 2 wolfsgrijs en 1 zwart. De bevalling is volledig natuurlijk verlopen en moeder en pups zijn in goede gezondheid. Ishra wijkt geen duimbreed van haar kroost behalve voor een snelle drink, hap of behoefte. Reservaties zijn mogelijk. Meer info vind je op www.alaskanmalamutepacklife.be
We gingen vandaag op stap met nog een aantal honden die er wel wat anders uitzagen dan wijzelf: grote, kleine, witte, zwarte, bruine, ruwharige, schapedoezen, ferme blaffers, en toch ook nog één van onze soort maar in zwarte uitvoering. We hebben samen met de bazen een ferme wandeling van bijna 3u gemaakt langs de stapsteentjes van Rollegem en Aalbeke. Daarna deden de baasjes een duit in het zakje voor de stakkers van het asiel De Leiestreek van Zwevegem, die iets minder geluk hebben dan wij. Hopelijk vinden zij snel een nieuwe baas zodat ze dan ook met ons kunnen meestappen op de wandelingen die er nog aankomen. Alegro, Allegria en Happy
We zijn allen in blijde verwachting. Het is nu heel duidelijk: Ishra krijgt puppy's. De geboorte is voorzien voor eind september. De vader is Yakima van 'On Kamiakan Trail', kennel van Véronique Vander Meiren. Meer info vind je op: www.alaskanmalamutepacklife.be Ishra lijkt het zich nog niet echt te realiseren maar wij vinden het wel spannend. Yanne en Peter
'De wandeling legt de basis voor een evenwichtige relatie met je hond.' We gaan op stap met onze trouwe viervoeter en pikken hier en daar een tip mee om bewust in contact te zijn. Datum: zon. 22 september 2013 Tijdstip: 13u30 Duur: ong. 2,5u Omgeving: Rollegem-Bellegem Startplaats: Parking Sporthal 'De Weimeersen' te Rollegem Wie mee stapt, kan een vrije bijdrage leveren t.v.v. dierenasiel 'De Leiestreek' te Zwevegem. We gaan maandelijks op stap op verschillende plaatsen in West-Vlaanderen telkens t.v.v. een dierenasiel. We hopen je te ontmoeten samen met je hond.
Spannend vandaag! We mochten met z'n vijven de nieuwe uitrusting in de grote camionette uittesten. Onze leiders hebben hokjes laten installeren zodat wij veilig mee kunnen op uitstap. Er zijn 5 stevige hokken gemaakt waar we 2 per 2 in kunnen (en zelfs met 3 indien nodig). Daarbovenop kan de muchingkar bevestigd worden en er is ook nog een bed voorzien zodat onze leiders comfortabel kunnen slapen als we voor meerdere dagen op stap gaan. Er is isolatie voorzien tegen bar winterweer en hoge zomertemperaturen én een verluchtingssysteem zodat wij steeds frisse lucht kunnen happen. Onze baasjes dachten dat wij het eng zouden vinden in die afgebakende ruimtes maar integendeel, wij voelden er ons meteen veilig met toch voldoende bewegingsruimte. Onze 1ste rit die meteen een uur duurde verliep prima. We hadden de opdracht om mee te werken aan een project in 'De Gebeten Hond'. We mochten 2x een fikse wandeling maken met jongeren die een ervaringstocht maakten. Het was voor hen ook een hele belevenis om ons te ontmoeten en met ons op stap te gaan. De in aanvang bange jongetjes ontpopten zich in 1dag tot ware Malamuttenvriendjes. We waren allemaal moe en content en vielen zonder moeite in slaap op de terugweg. Allegro, Alegria, Thorgall, Venus en Ishra
Amai, 't was een maand met veel belevenissen. Wij mochten naar een grote dierenkliniek waar lieve jonge dames, blijkbaar dierenartsen in spe, ons superveel aandacht gaven. Toen kregen we een prik en werden helemaal duizelig. Toen hebben ze blijkbaar foto's genomen van onze heupen om te zien of die wel op de juiste plaats zitten. De dag daarna mochten we opnieuw naar die plek. We werden één voor één naar een kamer gebracht waar we op een tafel werden gezet. We werden aan alle kanten gestreeld om ons rustig te houden terwijl er 2 dames met lichtjes in onze ogen keken om te zien of er ook daar niets mis was. Oef, blij toen dit achter de rug was. We zijn ook nog naar de dierenarts in onze buurt geweest die 3X met een stokje langs onze wang wreef om wat speeksel te verzamelen. Hiermee kunnen ze dan bij St. Hubertus onderzoeken welk DNA we hebben. Dit alles is blijkbaar nodig om kleintjes te mogen hebben. Ja, het mushingteam wordt stilaan wat ouder en onze bazen hebben ons, Ishra en Indi, uitgekozen om nieuw leven in de roedel te brengen. Het is een hele eer om deze taak te mogen vervullen!
We gingen deze namiddag weer op stap met de jonge gasten. Dit keer niet zo'n lange wandeling ('t was ook nogal warm) met daarna een verfrissende zwempartij in de vijver. Dat was het tofste: per 2 de vijver overzwemmen. Alleen Thorgall doet dit regelmatig, wij blijven altijd veilig aan de kant zwemmen. Met wat extra aanmoediging van op de kant, wilden we het er toch op wagen en met succes. Enkel Ishra en Happy hebben nog steeds geen vertrouwen in die grote plas. Daarna mochten we een parcour lopen op eigen terrein: onder, over, op, erdoor...leuk maar toch lastig. Alhoewel, voor een brokje en een aai doen we natuurlijk wel een extra inspanning. Maar eerlijk gezegd: geef ons toch maar sneeuw, een harnas en een kar achter ons gat...dan kunnen we er tenminste ten volle voor gaan.
De jongerenaktiviteit was een succes. We waren met een 15-tal mensen, van verschillende leeftijden en de roedel vond dit best spannend om met z'n allen op stap te gaan. Niet alle honden konden echter mee: Chimouk diende thuis te blijven wegens haar heftige bewakingsdrang, samen met Gobi omdat zij op de vorige wandeling onverstoorbaar bleef trekken en Happy omwille van haar buitensporig jachtgehalte. De anderen konden hun enthousiasme niet op. En dat hebben we ook gemerkt tot op het einde. Ik dacht dat ze na enkele km's, gezien de toch wel zonnige dag, al enkele versnellingen lager zouden trappelen maar niets was minder waar. Ze hebben hun trekkracht ten volle benut tot op het einde. Het is duidelijk dat hun werk-en trekmotivatie verhoogt naarmate de meute groter is. En gezien het tempo bij een wandeling beduidend lager is dan bij een muchingtocht, houden ze het ook veel langer vol. Ja, een Malamute is en blijft een 'eigenwijze' sledehond, nietwaar. De roedel heeft ons in ieder geval iets geleerd over hun lichaamstaal en hun intuïtieve krachten en tevens iets over ons eigen functioneren. Want onze relatie met de hond kan enkel positief groeien en in evenwicht zijn als wij de hond goed begrijpen en tevens bewust zijn van onze eigen energie en handelen.
Ben je tussen 12 en 18 en wil je meer weten over het leven in de roedel en hoe je je band met je hond kunt verbeteren? Ga dan mee op wandeltocht op 1 mei tussen 13u30 en 17u met de honden van 'Leven in de roedel'
Interesse? Contacteer dan Yanne op het nr. 0485/75.85.11 ism De Eigenwijze Bedding.
Vandaag mocht ik al mijn kracht en leiderschap ten toon spreiden bij de lange energiewandeling met de jonge gasten van De Eigenwijze Bedding, een holistische school waar jongeren de kans krijgen om vanuit hun eigen interesses de wereld en het leven te gaan verkennen. En vandaag wilden ze blijkbaar leren over 'in roedel levende honden' en over hoe een goede relatie wordt opgebouwd tussen hond en baas. Want wat veel mensen niet weten, is dat je best de taal van de honden leert. Wij begrijpen immers die mensentaal niet zo goed. Als we iets specifieks worden aangeleerd, dan herkennen wij die klanken van dat commando wel (vooral als er een snoep aan vast hangt, haha) maar al die andere communicatieregels tussen de mensen onderling, zijn voor ons toch niet altijd zo duidelijk. Ze zijn trouwens ook niet altijd consequent in hun boodschappen: de ene keer mogen we iets wél en de andere keer dan weer niet. Maar onze bazen doen het nog niet zó slecht en alfa Yanne deelt dan haar ervaring met andere nieuwsgierige mensen tijdens een toffe wandeling. Iedere persoon mag dan één hond uit de roedel meenemen aan de leiband. En eender bij wie we terecht komen, we hebben elkaar altijd iets te leren. Ik had al meteen door dat die grote jonge gast, die met mij op stap wilde, ook zo'n beetje leiderscapaciteiten in hem heeft. Hij weet al veel maar wil ook nog veel bijleren. En dat is vandaag toch wel aardig gelukt, me dunkt. Ik zie al uit naar de volgende wandeling! Allegro
Ben ik even geschrokken vandaag tijdens het muchen!! Ik liep, zoals altijd, gezwind vooraan als leadingdog toen ik in de verte een joggende dame zag aankomen. Hoe dichter ze kwam, hoe meer ze vertraagde tot ze uiteindelijk bleef stil staan. Dat ben ik niet gewend want lopers of wandelaars of fietsers vervolgen meestal hun weg, ook als onze meute voorbij komt. Ik merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde en ik wilde wat dichterbij gaan om iets meer informatie op te snuffelen. Maar dit was er voor haar blijkbaar over waarop ze ongecontroleerd begon te roepen om hulp. Ze sprong opzij en belandde met haar ene been in de besneeuwde gracht waardoor ze helemaal in paniek sloeg. Alfa Peter, die mij ondertussen duidelijk had gemaakt dat ik 'kant' moest houden, trok haar uit haar netelige positie waarop ze kwaad en met verwijtende opmerkingen wegliep. We waren even onder de indruk van de ludieke dame en vervolgden ons parcour zonder verdere incidenten.
Ik krijg weer extra aandacht van mijn alfavrouwtje. Ik had de laatste tijd nogal veel noten op mijn zang, volgens de mensenalfa's en ze vonden dat ik strenger en consequenter moest aangepakt worden. Dat gebeurt nu ook zo: ik mag niet meer uitvallen naar de andere honden, vooral niet naar Happy, met wie ik samen in de tuin leef apart van de roedel en ik moet leren dat het niet nodig is dat ik mijn alfavrouwtje bescherm. Ze maken mij nu vooral duidelijk dat zij de baas zijn en niet ik. Ik wéét eigenlijk wel dat ik de baas niet ben maar ik wilde alleen maar stoer doen en ik leerde van Chimouk dat ik kan stoer zijn door uit te vallen naar degenen die niet doen wat ik denk dat ze moeten doen. Ik geef echter toe dat ik dien te aanvaarden dat de mensenalfa's bepalen wat wél en wat niet kan. Zij zorgen immers voor ons, zij geven ons voedsel en zij maken dat het veilig is voor ons. Maar als ik in ruil meer aandacht krijg en meer mag gaan wandelen en meer oefeningen mag doen, dan wil ik zeker hun beslissingen opvolgen. Zij zijn de superalfa's van onze roedel. Trouwens, gans de roedel heeft nood aan wat meer beweging! We hebben ons gans de winter in ons nopjes gevoeld met dat koude sneeuwweer maar we hebben zo weinig gemucht...ofwel was het te glad...ofwel was de kar in herstelling...ofwel was het baasje ziek...We beginnen ons, eerlijk gezegd, wat te vervelen. Dus alfa's: 'doe er wat aan!'
Amai, al goed dat ik zo'n beheerste dame ben die heel gericht mijn baasje volg en mij zo weinig mogelijk aantrek van de 500 andere honden die op zo'n show rondlopen (zolang ze mij ook met rust laten natuurlijk) anders zou ik nu overstressed zijn. En goed dat ik mijn 2de 'zeer goed' heb behaald en het tentoonstellingsgedoe achter de rug is. Ik krijg nu eindelijk een officiële stamboom. Niet dat dit voor mij een verschil uitmaakt maar blijkbaar wel voor mijn baasjes. Ze hebben mij nl. uitgekozen om een nestje te krijgen omdat ik intelligent en evenwichtig ben en goed functioneer als leadingdog (een streling voor mijn ego). Het is me wel opgevallen dat het blijkbaar enkel de buitenlandse keurmeesters zijn die mij als een volwaardige Malamute beschouwen. Bij de 2 vorige shows werd ik door de belgische keurmeesters niet standaard genoeg bevonden om mij te mogen voortplanten! Ik voelde me werkelijk op mijn staart getrapt. Wat denken die wel? Ik, Indi, afstammeling van Ishtar I die al ettelijke gezonde en werklustige mushingmalamutten verwekt heeft, ben méér waard dan zomaar een 'goed' of een 'voldoende'! Ik ben idd. geen showmodel maar heb karakter, trekkracht en doorzettingsvermogen. Dat is toch wat telt bij een sledehond! Bon, ik strijk mijn rechtopstaande haren weer even plat en breng mezelf terug naar het 'nu', om mij ergens te gaan nestelen en alle drukte van mij te laten vloeien...en zachtjes in te dommelen...Ben benieuwd welke knappe reu ik zal ontmoeten!?... See you, Indi
Weeral een jaar voorbij en een nieuwe kalender aan de muur. Wat zullen we dit jaar beleven? Hebben we al plannen? Ja zeker, zo snel als mogelijk de camionette vertrekkensklaar maken en oefensessies plannen om de honden te laten wennen aan hun reisverblijf. Daarna zullen we enkele weekendtestritten organiseren om te zien of alles naar wens verloopt vooraleer we ons wagen aan een langere reis met de caravan. Ik ben heel erg benieuwd hoe dit alles zal verlopen want een kampeerplek vinden met zo'n aanhangsel én een meute lijkt mij niet zo evident. Naast de geplande stapweek met de honden richting Compostella staan ook weer de maandelijkse BLEC-wandelingen op het menu vanaf maart (data volgen). Ik ben, samen met enkele honden uit de roedel, tevens wat ervaring aan het opdoen in 'De gebeten hond', een nieuw project waar men een individueel begeleidings/trainingsprogramma kan volgen met hulphonden en asielhonden. Héél interessant! Ik ben er immers van overtuigd dat onze honden nog wel wat meer in hun mars hebben dan enkel een kar trekken. Buddha, Gobi en Alegria hebben het er in ieder geval naar hun zin. Ze zijn telkens heel enthousiast als ze weer mogen gaan 'werken'. Ik zal regelmatig ook de honden zelf eens aan het woord laten. Ik ben in 2012 aan het oefenen geslagen in het intuïtief communiceren met honden. Twee maal een 2-daagse met Birgitta van Spronsen uit Nederland heeft mij mijn aanvoelen bevestigd. En onze honden hebben wel wat te vertellen. Dus vanaf januari zullen jullie regelmatig op de hoogte worden gebracht van de hondse verhalen over het leven in de roedel. Ik wens jullie heel veel leesgenot. Yanne Moge 2013 een jaar zijn van Eenvoud,Vriendelijkheid,Begrip,Medevoelen en Dankbaarheid Dan volgen Vrede, Vreugde, Liefde en Geluk vanzelf. Yanne, Peter en de Roedel
Het einde van het jaar nadert. Dit betekent: weeral loopsheid. In ieder geval is dit aan de orde bij Happy. Ze loopt de laatste dagen zo zot als een achterdeur en heeft duidelijk haar oog laten vallen op Allegro. Alleen, hij is blijkbaar niet zo makkelijk te verleiden. Daar Happy voortdurend liep te lonken langs de omheining tussen de tuin en het hondenperk en dit toch wel wat onrust veroorzaakte in de roedel, hebben we Allegro uit het perk gehaald en bij haar in de tuin laten lopen. Hij doet verwoede maar tevergeefse pogingen... Ondertussen is Peter de ons huis op wielen gaan ophalen, een 10 jaar oude typische zigeunercaravan, een 'Tabbert Baronesse' en werkt de garagist nu en dan aan de inrichting van de camionette die onderweg onderdak moet geven aan onze Malamutten. Hopelijk krijgen we alles klaar tegen de lente. Dan wil ik nl. de Compostellaroute stappen met de honden te beginnen bij ons thuis. Ik wil iedere dag, samen met 2 honden, een aantal km's stappen gedurende een 10-tal dagen terwijl Peter telkens zoekt naar een overnachtingsplaats waar camionette met honden en caravan even kunnen stationeren. Gezien de route in verschillende etappes zal gestapt worden zal dit uiteraard een 10-jarenplan worden. Ik ben heel erg benieuwd waar deze wegen ons naartoe zullen leiden.
Er is de laatste maand duidelijk meer stabiliteit in de roedel. Chimouk is veel minder agressief naar de andere honden toe. Ik denk dat hier verschillende elementen hebben toe bij gedragen. In de 1ste plaats heb ik meer afstand genomen en vooral Peter zijn dagelijkse gang laten gaan. Na allerlei hondvriendelijke methodes te hebben toegepast zonder resultaat wat betreft het gedrag van Chimouk, was Peter de mening toegedaan dat enkel een heel strenge en consequente houding tav haar zou werken. Met 'heel streng' wordt dan bedoeld: kort en krachtige verbale reactie bij onaanvaardbaar gedrag met een ferme tik in de nek of tegen de bil (lees: een beet) indien nodig zoals zij ook onder elkaar de rangorde bepalen bij wangedrag. We hebben er veel welles-nietes discussies over gehad maar het blijkt toch wel rust en orde te brengen ipv chaos en bloedende bijtincidenten voordien. Het is dus duidelijk: bij een roedel Alaskan Malamutes dient er duidelijk een mensenleider te zijn die de orders uitdeelt. Nu nog wat extra strengheid naar Allegro toe die tot nu toe denkt leider te zijn terwijl hij niet voldoende evenwicht uitstraalt om deze funktie met waardigheid te bekleden. Hopelijk is er dan voldoende harmonie om de roedel voor te bereiden op de nakende uitstappen met de hondenwagen en de caravan.
Oef, eindelijk weer wat rust in de roedel maar nog steeds geen temperaturen om te gaan mushen. Ondertussen wat kennis opgedaan bij 'Hondenspiegel' in Nederland rond het spiegelen met honden. Heel interessant! De hond waarmee je om gaat toont je nl. duidelijk waar jij mee bezig bent. Om te beginnen reageert hij heel gericht op jouw gemoedstoestand. Eender hoe je je voelt: blij, boos, bang of bedroefd; de hond zal je dit tonen door zijn gedrag. Eender welke intentie je hebt, de hond zal je hierop antwoorden door zijn reactie . Eender welk gedrag je vertoont, de hond zal hierop reageren met een spiegelbeeld...m.a.w. de hond toont je jouw ware aard... of je het nu leuk vindt of niet!
We genieten van een complete zomerrust. Het weer is niet zo denderend maar toch te warm om te mushen. Wandelen is natuurlijk een mooi alternatief. Zo heb ik, tijdens een week verlof, iedere voormiddag ongeveer 15km afgelegd langs de GR-paden hier in de buurt, telkens geflankeerd door 2 honden. Het is een 1ste voorbereiding op de Compostella-route die ik in etappes wil gaan stappen samen met de honden. Ondertussen was er ook weer loopsheid in de roedel. Allegro had duidelijk zijn oog laten vallen op Indi en daarna op Chimouk. We hebben ze alle drie uit de roedel gehaald om daar de rust wat te behouden. Dit ging vrij goed ware het niet dat Thorgall nogal driftig rondliep en persé ook Indi wilde inpalmen. De andere teven in de roedel vertoonden immers enkel wat symptomen van loopsheid die blijkbaar toch onderdrukt wordt als er een alfateef is. En toen Allegro's aandacht na enkele dagen vooral naar Chimouk ging, zag Thorgall toch zijn kans schoon om Indi te versieren onder kwade blikken van Allegro. Zijn eer was gekrenkt!
Het gedrag van Chimouk blijft een probleem. Aan de poort van hun terrein eist ze alle zeggenschap op en ze vermijdt dat er ook maar één andere hond samen met mij het perk zou kunnen uitlopen. Hier veegt ze duidelijk alle leiderschapsregels aan haar laars. Bij de individuele training is ze ontzettend gemotiveerd maar dit levert nog geen verandering op wat betreft haar heerschappij over de uitgang van het perk. Ik focus mij nu vooral op het negeren van haar negatief gedrag en het belonen met aandacht bij positief gedrag. Alleen is het onmogelijk om geen aandacht te geven aan haar negatief gedrag bij de uitgang. Dus op het subtiele moment, net als ze aan de uitgang uit haar evenwicht dreigt te gaan en alle macht wil gaan overnemen, neem ik haar rustig en kalm mee, zonder woorden, en moet ze even "blijven, plaats", d.i. even vast aan de ketting zonder meer. Als alle weg en weer verkeer bij de uitgang ten einde is, mag ze weer vrij rondlopen. Dit subtiele moment, het motivatiemoment, is heel belangrijk omdat ze niet in de ervaring van beloning mag gaan. De weg versperren voor de anderen is haar overwinning, haar beloning. Als ik haar daarentegen vooraf al vast leg aan de ketting dan is dit noch een straf, noch een beloning. Gewoon even 'blijven, plaats'. En ze kan niet meer in de ervaring van beloning gaan aan de poort. Dus is het heel belangrijk dat ik op het juiste moment reageer wat uiteraard niet evident is. Ik ben benieuwd of dit iets zal opleveren?!
Er zijn nog steeds regelmatig gevechten in de roedel, niettegenstaande de rangorde volgens ons wel duidelijk is. Venus heeft het onderspit moeten delven tgo Chimouk. Zij is dus de alfa-teef geworden en Alegro is nog steeds de alfa-reu. Maar beide alfa's oefenen hun leiderschap niet uit zoals het een echte hond betaamt. Er mag niet gevochten worden binnen een roedel en zeker geen verwondingen toegebracht worden. Wij dienen dus de alfa's te berispen terwijl wij hen tegelijkertijd ook corrigeren in hun alfarol wat volgens mij tegenstrijdig is. Het grote probleem is dat wij telkens maar kunnen reageren als het gevecht al aan de gang is terwijl je dient te corrigeren op het moment dat je de intentie tot agressie opmerkt. Dit moment merken we dus niet op daar wij niet tussen hen leven. Ik werk echter heel intensief aan mijn eigen leiderschap tgo de roedel en vooral tgo de alfa's via mijn lichaamstaal en energie op ieder moment dat ik met hen bezig ben. Dat is: bij het binnen gaan in het perk, als ze willen opspringen, bij het begroeten, bij het voederen, bij het spelen, bij het wandelen...Het muchen ligt momenteel stil wegens de te hoge temperaturen 's morgens (min. 15°).
We zijn heel intensief op zoek naar de geschikte transportmiddelen om samen met de honden andere oorden te gaan verkennen. We overwegen 2 formules zijnde een motorhome met een aanhangwagen met een box voor 10 honden erop of onze Iveco camionette inrichten voor de honden en een caravan erachter voor ons. Blijkbaar spelen laad- en trekvermogen een grote rol in deze keuze. Het lijkt me een lange zoektocht te worden die heel wat tijd in beslag neemt om motorhomes en caravans te gaan bekijken. En we moeten daarbij nog heel wat km's trotseren want blijkbaar zijn West-en Oostvlamingen nogal behoudensgezind, de meeste okkasies bevinden zich nl. in Antwerpen en Limburg. Tijdens de lange ritten denk ik vaak aan de quality-time die ik beter zou besteden aan de roedel. Maar bon, we houden vol tot we het geschikte transport gevonden hebben zodat we een stuk mobieler zullen zijn.
Dit geldt niet enkel voor mensen maar ook voor honden. Wij kiezen voor de meest natuurlijke voeding voor onze honden nl. BARF (Bones And Raw Food). Wolven eten immers ook rauw vlees en dan nog wel met huid, haar en ingewanden, vers en warm. Dit maakt de honden echter wel tot jagers, hoe lief en zachtaardig ze ook zijn met mensen. Onze honden krijgen afval van de marokkaanse slager (= halal en geen varken), vlees die al een tijdje geslacht is. Ze hoeven hun prooi dus niet zelf te doden. Toch kan hun jachtinstinct in 1 seconde de bovenhand krijgen als we gaan muchen (wat voor hen betekent 'op jacht' gaan), vooral als ze een konijn of een kat zien voorbij snellen, wat hen compleet doof maakt voor commando's. We hebben gelukkig een goeie rem die hen in toom kan houden. Wat echter voor ons onaanvaardbaar is, is dat ze op dezelfde wijze reageren op kleine hondjes die luid keffend hun territorium verdedigen. Blijkbaar maakt ook deze reactie hun jachtinstinct los en hebben ze geen genade voor deze kleine wakers. We dienen dus super geconcentreerd en voorbereid te zijn als we huizen met kleine waakhondjes passeren. Onlangs hoorden we het verhaal van iemand die hun jonge waakhonden hadden gevoerd met verse dode volledige dieren. Eens volwassen gingen de honden er 's nachts op uit om te gaan jagen op geiten, schapen, herten... Als je dus een trouwe huishond wenst die heel prooivriendelijk is, is het aangeraden om niet enkel rauw vlees te voederen maar af te wisselen met een geprepareerd brouwsel van gekookte granen met groenten (gekookt of rauw). Gemalen diepvriesvlees is ook een optie. De laatste optie zijn uiteraard de brokken tenzij biologisch maar ook deze worden door de homeopatische dierenarts afgekeurd.
Vandaag is het internationale dag van de aarde. Dit jaar doen de Belgische organisaties BBL, Natuurpunt, Velt ea. die hier andere jaren hun schouders onder zetten, niet mee. Toch wil ik eventjes bij stil staan bij onze Moeder Aarde, die toch wel wat te verduren krijgt de laatste decennia. Hoe lang zal ze deze onverantwoorde wijze van omgaan met het milieu nog kunnen en willen verdragen? Ze is al heftig aan het protesteren maar hoelang en hoeveel zal ze nog dienen te waarschuwen vooraleer de mens écht bewust zal worden? Ja, er zijn al heel wat mensen die de strijd aangaan en er echt werk van maken om zaken diepgaand te veranderen maar het gaat om een totale mentaliteitswijziging op wereldvlak. Er zijn al duidelijke boodschappen gegeven geweest waaronder 'An Inconvenient Truth' van Al Gore ea. maar er is een kleine meerderheid op deze aardbol die alle macht in handen heeft en die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. En hier tegen vechten is een zware opgave en vraagt heel veel innerlijke en evenwichtige kracht. The movie 'Zeitgeist' geeft je hier een duidelijk beeld van. We kunnen echter niet allemaal wereldverbeteraars zijn. Het is daarom van groot belang om in onze omgeving bewust met natuur, milieu en energie om te gaan. Sorteer je afval, stook wat minder en doe een trui meer aan, laat de kraan niet onnodig lopen, doof de extra lichten, koop voeding in vrak ipv voorverpakt, neem eens meer je fiets of ga te voet ipv de auto, ...wellicht goeie raad die je al 1000 maal gehoord hebt maar als je deze eenvoudige zaken effectief toepast, toon je bewust respect voor onze dierbare Moeder Aarde die toch al duizenden jaren een leefplaats biedt aan de mensheid. Wij doen een poging om hier de nodige aandacht aan te geven zonder gebruik van dure installaties zoals zonnepanelen: onze honden eten vlees dat door de slager zou worden weggegooid, we vangen regenwater op om hun afkoelingsbad te vullen, we recupereren houtafval voor de bodem van hun terrein, we gebruiken planten om hun natuurlijk afweersysteem te ondersteunen, onze electriciteitsverbruik gaat ieder jaar naar omlaag daar we hier bewust mee omgaan, we stoken zuinig met afvalhout...en we zijn dankbaar voor wat Moeder Aarde ons hiervoor terug geeft.
Ondertussen zijn de vormingssessies gepland zowel voor de sessies 'BegeLeiden via Energetische Communicatie' (BLEC) als voor de sessies 'Onderweg'. Het gaat telkens om een volledige zaterdag van 10u tot 17u. Er wordt gewerkt in groepjes van max. 6 pers. Bij de 'BLEC'-sessies brengt men zijn eigen hond mee. Voor de 'Onderweg'-sessies worden de honden van 'Leven in de roedel' ingezet. De sessies gaan door te Rollegem-Kortrijk. De kostprijs is telkens 50 per persoon. Gelieve picknick mee te brengen. Koffie, thee en water zijn inbegrepen. Gelieve in te schrijven via mail. Data sessies 'BLEC': zat. 5 mei 2012 zat. 7 juli 2012 zat. 8 september 2012 zat. 10 november 2012
Data sessies 'Onderweg': zat. 16 juni 2012 zat. 25 augustus 2012 zat. 20 oktober 2012 zat. 8 december 2012
We hebben begin deze maand opnieuw afscheid moeten nemen van de oudste van de roedel, Shakira. Ze zou 10 jaar geworden zijn in juli. ze was al een tijdje niet goed meer te poot maar de moraal was nog goed. Ze had al haar alfaplaats afgestaan aan haar dochter Venus wat niet zo in dank afgenomen werd door Chimouk die duidelijk ook alfa-ambities heeft. Het wilde gedoe van het jong grut was dikwijls wat teveel voor haar. Dan liet ze duidelijk haar ongenoegen horen en verdween in haar kot. Op 5 maart 's morgens vonden we haar vredig ingeslapen. Nu kan ze samen met haar zus Yanah de roedelperikelen gade slaan vanuit de hondenhemel. Het ga jullie goed. Nu zijn ze nog met 10. Op 17/3 zijn we opnieuw gestart met de trainingen na alle herrie van de laatste maanden. En ze lopen alle 10 mee. Allegria heeft haar angst helemaal overwonnen en loopt weer heel enthousiast mee met de bende. Ook Thorgal kan meelopen daar we de snelheid aanpassen aan zijn tempo. Ik ben me ondertussen ook gaan verdiepen in het intuïtief communiceren met dieren, in mijn geval honden uiteraard. Het is me ondertussen wel duidelijk dat je effectief een heel intens contact kunt hebben met dieren en hierbij boodschappen onderling uitwisselen. Dieren zijn hier trouwens nog veel gevoeliger voor dan mensen. Het is gewoon een kwestie van je meditatief in te stellen op het energieniveau van het dier. Het is geen tovertruk, iedereen kan het leren maar het vraagt wel oefening. Benieuwd of ik op deze manier enige verandering zal kunnen brengen in de agressie.
Ja, de rivaliteit houdt niet op! En zeker niet nu de teven loops zijn. De trainingen liggen stil, verschillende honden hebben bijtwonden en wij denken er over na om Chimouk en Indi eventueel terug naar Estland te sturen. Chimouk wil volledig de leiding over nemen en dit wordt niet in dank afgenomen door de oudere leden van de roedel, vooral niet door Venus. Het erge is, dat Indi en Ishra meteen in de strijd meegaan eenmaal Chimouk in de aanval gaat. En de Bachbloesems zijn voorlopig niet opgewassen tegen haar instinctieve dominantiedrang. We zitten zowat met de handen in het haar...we overwegen verschillende oplossingsmogelijkheden maar er komt telkens een 'maar' opduiken. Indi en Chimouk naar Estland? Dan moeten we het mushen stop zetten...! Hoe moeten we dan de andere honden aktief houden?! Enkel Chimouk plaatsen? Dan zal Indi misschien ontsnappingspogingen ondernemen...! Chimouk apart in een kennel houden? Dan zal ze wellicht nog agressiever uit de hoek komen als ze in contact komt met de roedel...! Haar laten steriliseren? Is niet onze voorkeur...! Moeoeilijk!!! 'Tijd brengt raad' is een mindfulle gedachte en 'afwachten' een oefening in het aanvaarden van de situatie waarbij je gelooft dat er oplossingen komen op het gepaste moment. Ondertussen zijn we naar een 2de keuring geweest in Gent waar Indi slechts 'goed' kreeg door een Belgische keurmeester. Natuurlijk is onze Indi geen 'show'beest. Ze is vooral goed in het mushen maar daar wordt er blijkbaar geen belang aan gehecht. Maar goed, kweken staat nu toch niet op onze nabije planning. We hebben nu meer baat bij een 'staakt het vuren'. Iemand suggesties?
Ons team was heel eventjes te zien langs de Rollegemse wegen toen Rollegem werd voorgesteld in 'Man bijt hond', amper 1 minuut...en daarvoor waren ze 1 uur komen filmen, pfff...! Enfin, hier worden nu en dan de rollen vertolkt in 'Hond bijt hond'. Venus en Chimouk hebben het nog steeds moeilijk met elkaar met als gevolg dat ze elkaar nu en dan eens te lijf gaan en waarbij de zwakste schakel wel eens de klappen durft te vangen. Onlangs heeft Happy op die manier een wonde in haar oksel opgelopen. Daarbij kwam nog spierblessure aan Thorgals achterpoot na een trainingstocht, wat maakte dat onze plannen om de tochten uit te breiden iets te voorbarig geweest waren. Het zou goed zijn om voor Venus en Chimouk de geschikte Bachbloesems uit te zoeken zodat ze elkaar iets meer ruimte zouden kunnen geven. Venus neemt meer en meer de plaats in van haar moeder Shakira en wil alles onder controle houden. Ze vindt dat Chimouk nogal veel op haar neus zet en terecht maar Chimouk wil niet gecorrigeerd worden. Dit betekent dat wij kordater en consequenter met Chimouk dienen om te gaan. Ben benieuwd of we dit ooit opgelost krijgen.
De natuur heeft een enorme kracht in zich. De Bachbloesems hebben dit bewezen. Allegria loopt weer mee in het team. We spannen haar nog niet in van bij de start maar Peter loopt enkele meters met haar mee naast het span waarna ze zich zonder problemen laat inspannen. Ook Thorgal kan de tocht van 11 km weer aan. Alle 10 honden lopen nu mee in het span behalve Shakira die geniet van haar pensioen. Hopelijk kunnen we nu verder trainen om in 2012 langere tochten te maken. Hierbij wensen wij ook aan ieder een hart-vol natuurlijke eenvoud en liefdevol geluk voor het nieuwe jaar.
Afscheid nemen is een proces die tijd en rust vraagt, vooral als een moeder sterft. Dit maakt dat mijn aandacht deze maand wat meer naar binnen gericht was waarbij de honden mee hielpen met het verwerkingsproces, ook al was dit dikwijls van op afstand. Hierdoor werd wat minder aandacht besteed aan het proces van Allegria maar ondertussen is het me duidelijk geworden welke Bachbloesems ze nodig heeft. En Thorgal heeft wat meer conditie verworven door de steptrainingen waardoor hij vermoedelijk weer zal kunnen mee lopen met het ganse team. We duimen. We hebben deze maand ook Indi laten keuren op de Eurodogshow in Kortrijk en ze heeft een 'zeer goed' gekregen. Voor ons is dit al voldoende daar ons doel enkel is haar opnieuw in het RISH in te schrijven. Indi is nl. een zeer goede sledehond die tegelijkertijd een heel beheerste rust in zich heeft. Een ideale hond om mee te fokken volgens onze vriend musher uit Estland. Misschien moeten we met haar een nest plannen?! Ze moet echter nog een 2de keuring doorstaan. Afwachten dus.
We zijn weer gestart met trainen maar het loopt nog steeds niet goed met Allegria. Haar angst sedert het ongeval zit zeer diep. Ik heb ondertussen alle mogelijke tussenstappen uitgeprobeerd. Ze doorstaat iedere stap...tot ze moet meelopen met het team. Dan zet ze al haar kracht in om haar remmen blok toe te zetten. De laatste weken heb ik intens getraind met haar en Thorgal (die nog steeds te veel overgewicht heeft en de snelheid van het team niet aan kan) voor de step. We hebben ze daarna ingespannen voor de kar met de 2 andere reu's Alegro en Buddha achter hen en ook dat was O.K. Maar éénmaal er honden voor Allegria uitlopen, haakt ze af. Besluit: systhematische opbouw via training werkt dus niet. We zullen haar diepere kern moeten raken. En ik wil hierbij de kracht van de natuur inzetten. Ik gebruik al sedert jaren planten en kruiden om allerlei kwaaltjes te verzorgen maar ik wil nu ook de diepgaande werking van Bachbloesems gebruiken om dit emotionele trauma aan te pakken. Via bijscholing ben ik me hierin aan het verdiepen en we hopen op positief resultaat. Misschien moeten we Ishra ook wat extra kruiden geven want haar ontwikkeling verloopt toch wat traag. Ze is nu 1,5 jaar en lijkt nog tenger. Ze loopt vlot mee met het team maar loopt bijna constant in telgang wat ons toch wel bizar lijkt. Na wat heen en weer gemail krijgen we wat tegenstrijdige berichten hierover. Een sledehond gebruikt telgang vooral bij lange afstanden en om energie te sparen (wat ons dus O.K. lijkt) maar is niet gebruikelijk als dit al de eerste km's wordt ingezet (wat onze Ishra wel doet?!). We maken ons dus voorlopig nog geen zorgen en wachten nog een half jaar om dan opnieuw te evalueren.
Eind september, 28°! Herfstweer kun je dit niet echt noemen. En zeker geen mushingweer. We waren al van plan om er weer goed in te vliegen maar ons geduld wordt nog even op de proef gesteld. Dan maar nog wat genieten van een plons in de vijver wat de honden zeker niet afwijzen. Happy voelt zich ondertussen al goed thuis in de roedel en past zich aan iedereen aan. Ze staat op de omegaplaats maar speelt hier duidelijk haar rol. Ze gebruikt regelmatig afleidingsmaneuvers, vooral als er herrie dreigt. Ze stelt zich heel onderdanig op maar met een zekere waardigheid waar je je pet voor afneemt. Zou dit een Huskytrekje zijn? Volgens een keurmeester zou ze immers Huskybloed hebben. Ik moet toegeven, ze heeft er het lichaam voor en ze loopt heel snel maar ze heeft ook wel een echte Malamute-stamboom!? Gefoefel bij haar voorouders? Wie zal het zeggen? Maar we hoeven het eigenlijk niet te weten. Ze maakt nu deel uit van de roedel, is een volwaardig teamlid en een pientere dame...voor ons is ze gewoon 'Happy'.
Ik hoor de meeste hondeneigenaars al zeggen: "Ja, natuurlijk! Zo vermijd je toch de meest gevaarlijke ziektes." Misschien... maar volgens ons en de homeopatische dierenarts waar we gisteren een gesprek mee hadden, is dit niet zo'n evidentie. Want uiteindelijk ondermijn je door te vaccineren de natuurlijke weerstand van de hond. "Maar dan riskeer je dodelijke ziektes!" Ja, maar het risiko is minimaal in vergelijking met de honden die gezond blijven. Je kunt het vergelijken met autorijden: je riskeert ook een ongeval zodra je met de wagen de baan op gaat. En toch doen we het allemaal!? Daarnaast is het risiko op een ziekte vooral afhankelijk van de levenswijze van de hond en de voeding die hij krijgt. Idem dito bij de mens, weten we nu toch ook al een tijdje. Maar daar staan we onvoldoende bij stil. "Een paar spuitjes is gemakkelijk en we hoeven ons geen zorgen meer te maken, gezonde levenswijze of niet!" Ik begrijp dat veel mensen deze denkpiste volgen want we willen uiteraard allemaal onze hond zo lang mogelijk aan onze zijde. Het is echter ook van levensbelang dat de pup zijn natuurlijke weerstand kan opbouwen en dit komt in het gedrang daar de 1ste vaccinaties reeds aan 3 weken worden gegeven: veel te vroeg opdat een pup deze weerstand zou kunnen opbouwen. Vandaar is het aangewezen om, als je dan toch kiest voor vaccinatie, de 1ste spuit te geven aan de leeftijd van 3 maanden. Dan heeft de pup zelf al heel wat weerstand opgebouwd. Wij hebben ondertussen al ervaren dat honden die opgroeien en leven in een natuurlijke omgeving en gezonde voeding krijgen, ook heel krachtig en gezond in hun vel zitten.
Het project krijgt steeds meer vorm. De opleiding is met succes beëindigd, de website is aangepast (met dank aan de zoon van Peter), de werkruimte is bijna opgeruimd en de programma's bijna afgewerkt. Ik ben momenteel met iedere hond individueel aan het werk om na te gaan wat ieder van hen in zijn mars heeft. Ze hebben elk hun eigen karakter en geaardheid en zijn een spiegel voor ons, mensen, waarbij ons onbewuste naar het bewuste niveau wordt gebracht. Deze spiegel is een heel belangrijk aspect in het begeleiden van zowel mensen als honden. 'Bewust (bezig) zijn in het hier en nu' neemt ook een steeds grotere plaats in mijn leven. Mindfulness integreren in je dagelijkse leven creëert immers rust en evenwicht. Het opent tevens de weg naar je innerlijke wezen waardoor je intuïtie opnieuw wordt geactiveerd. Ja, iedereen kan zijn intuïtie aanboren en intuitief communiceren maar we zijn het verleerd. We leven in het tijdperk van de multi media-en communicatiemiddelen, nietwaar! Mijn nauwe band met de natuur maakt echter dat ik kies voor de weg van het eenvoudige, het pure, het essentiële, de oerkracht die in ieder levend wezen aanwezig is..."Het pad van de vrijheid" zoals David Dewulf het noemt in zijn boek over Mindfulness.
De natuur is wonderlijk en het lichaam is zeer krachtig. De wonde onder het oog van Chimouk is ondertussen volledig genezen en ze heeft weer dezelfde mooie kop als voordien. Maar ook zonder naaiwerk, kan een wonde genezen. Tijdens de loopsheid was er nog een relletje waarbij Alegria gebeten werd in haar poot. Het was een ferme scheurwonde waarbij we opnieuw overweegden om het te laten naaien. Anderzijds weten we ook dat het lichaam een ongelooflijke innerlijke kracht heeft om zelf te genezen. Dat kleine wondjes gemakkelijk genezen, daar is geen twijfel over maar die grote wonde leek ons toch wat twijfelachtig. Toch hebben we onze intuïtie en het geloof in de zelfgenezing gevolgd en zijn we niet naar de dierenarts gestapt. We hebben ook zelf geen enkele ontsmetting noch zalf toegebracht maar wel elke dag gecontroleerd op mogelijkse infectie. Alegria heeft zichzelf heel goed verzorgd en zichzelf de nodige rust gegeven. Vandaag, 2 weken later, is de wonde al bijna dicht zonder enige complicatie. Dit doet ons deugd en versterkt ons geloof in de zelfgenezende kracht van de natuur. We zijn hierbij ook van mening dat het belangrijk is dat de hond (ook de mens) zo natuurlijk mogelijk leeft met zo weinig mogelijk additieven van welke aard ook. Daarnaast biedt het feit dat dieren altijd in het 'hier' en 'nu' leven een groot voordeel bij een genezingsproces. Bij ons, mensen, staan onze emotionele beslommeringen en ons druk bezet leven in de weg om ons lichaam de tijd en de energie te gunnen om te genezen. Neem daarbij nog een portie medicijnen om de zaak wat te versnellen en ons lichaam krijgt helemaal niet meer de kans om zijn eigen natuurlijk genezingssysteem in gang te zetten. Gevolg: het systeem verzwakt en we komen terecht in een viscieuze cirkel. Het is daarom zo belangrijk om niet alleen ons uiterlijke lichaam maar ook ons innerlijke lichaam regelmatig de nodige aandacht en rust te geven. Laten we meer kijken naar onze honden, zij tonen ons het voorbeeld.
Nu de loopsheid voorbij is en de herrie tussen de teven van de baan is, vonden we het hoog tijd dat Happy volledig in de roedel kon verblijven zonder bewaking van ons. Ze was zich nl. volledig aan het nestelen bij ons in huis, wat niet de bedoeling was daar zij op een evenwichtige manier moet kunnen functioneren in de roedel. Indi had ondertussen ook de gewoonte aangenomen om over de omheining te springen om haar zus Chimouk gezelschap te houden in de tuin zolang haar oogwonde niet volledig genezen was. Dus verbleven ze nu al met z'n vieren in de tuin wat geen blijvende optie was. Deze week hebben we hen dus duidelijk gemaakt dat de tijd aangebroken was om naar de roedel te gaan en er ook te blijven. Indi was blij dat haar zus weer aan haar zij was, Ishra keek wat beteuterd maar zocht nogal vlug wat speelse afleiding maar Happy begreep er niets van. Ze snapte duidelijk niet waarom haar bijna 2 maanden durende voorkeursbehandeling plots werd stopgezet?! Ze begon meteen rondjes te lopen en tuurde voortdurend naar het huis om toch maar een glimp op te vangen van één van ons. Peter heeft, door regelmatig naar het perk te gaan, haar duidelijk gemaakt dat hij er nog steeds is en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Nu, enkele dagen later, loopt ze nog steeds te ijsberen maar ze gaat ook al eens neerliggen, doch een eind verwijderd van de roedel. Dit zal vermoedelijk wat tijd vragen vooraleer ze volledig zal geïntegreerd zijn.
Jaja, het gaat goed met Happy. Maar ze is zo'n beetje huishond aan het worden. Je weet, de eerste weken toen ze hier was, verliep alles heel goed. Maar toen zijn een aantal teven loops geworden met wat nijdigheid en geruzie als gevolg, dus wilden we haar niet in de roedel laten als er geen van ons bij was. Daarnaast liep het ook wat moeilijk met onze jongste teef Ishra, die door die loopse energie ook jaloerse neigingen kreeg tegenover Happy terwijl dit in het begin niet zo was. We hebben op een bepaald moment er voor gekozen om Happy in huis te nemen om te voorkomen dat ze met Ishra alleen zou zijn. Want we zagen dat Ishra heel dominant begon te doen zodra er herrie was in de roedel.
En Happy, die nestelde zich zo graag naast onze benen. Peter heeft zich van in het begin over haar ontfermd en ze wil eigenlijk constant in zijn buurt zijn (is ook een beetje wederzijds). Nu de gemoederen wat bedaard zijn, is ze overdag weer buiten bij Ishra én bij de roedel als er één van ons in de buurt is. Maar ze is heel voorzichtig en stelt zich heel onderdanig op in de roedel en ze houdt steeds Peter (of mij) in het oog. 's Nachts slaapt ze nog steeds binnen. We willen alle tijd nemen en haar alle tijd geven om haar stap voor stap te laten integreren in de groep.
Het muchen gaat nog steeds goed. Zodra de zon niet schijnt en het kwik onder 15 staat, maken we toch even een rondje op een rustig tempo zodat de honden hun energie wat kwijt kunnen.
Verder lijkt Happy niet meteen aanleg te hebben om te verdikken, niettegenstaande ze nu ook met smaak van het vlees begint te eten. In het begin ging ze er alleen maar even aan snuffelen en wilde enkel korrels eten. En tot nu toe heeft ze alleen nog maar pootje gebaden en niet gezwommen. We zijn ook niet meer zoveel richting vijver getrokken.
Waar ik nu meer aandacht aan geef is het wandelen aan de voet. Als ze alleen is, zou dit al eens lukken, maar met 2 of meerdere op stap betekent voor haar zowiezo "ttttrrrrééééékkeeenn!!!" en jagen...ze laat geen kat, konijn, schaap... voorbij gaan zonder er achteraan te willen gaan.
Zo rustig als ze is binnen, zo speedy is ze op stap.
zijn altijd moeilijke tijden. Vooral de teven zijn dan zo bitsig tegen elkaar en vliegen voor een muggescheet mekaar in in het haar. Soms met verwondingen als gevolg. En dit keer is Chimouk er niet aan ontsnapt. Het gaat eigenlijk al een hele tijd niet zo goed tussen haar en Venus. Sedert Venus de rol van alfateef van haar moeder Shakira aan het overnemen is en dus nu functioneert als uitvoerende alfa (ook soms als beta omschreven) denkt ze dat ze bij iedere overtreding van de andere roedelteven moet ingrijpen en hierbij haar tanden gebruiken. Gisteren rond middernacht hoorden we een hels kabaal. Peter vloog meteen het perk in maar het kwade was al geschied: op het eerste zicht leek het wel of Chimouk haar li-oog kwijt was. Gelukkig was het de huid net eronder die weggescheurd was. Daar dit nu wel een plaats leek waar dit niet spontaan weer mooi zou dichtgroeien, zoals dit meestal wel op andere plaatsen gebeurd, zijn we meteen naar de dierenarts van wacht gegaan. In een half uurtje was alles geklaard en leek onze Chimouk wel een hondenon met haar kap aan. Haar kop ziet er momenteel afschuwelijk uit: haar weggescheerd, enkele paarse draden rond haar oog, vies vocht die uit de wonde loopt, dan nog een laag zalf erop...Maar de dierenarts vermoedt heel sterk dat ze geen letsel zal overhouden. Oef!
Het gaat nog steeds heel goed met Happy. Ze is heel aanhankelijk naar ons toe maar past zich ook goed aan in de roedel die haar zonder problemen aanvaard.
Daar het woensdag te warm was om te mushen, heeft ze vandaag haar intrede gedaan in het mushingteam: als swingdog naast onze jongste Ishra. Dit ging ook alweer heel goed. Ik had de indruk dat het voor haar een rustig verkenningstochtje leek en ze zich helemaal niet hoefde in te spannnen want het tempo van ons team is eerder aan de trage kant. Als het weer morgen meevalt, dus niet te warm, maken we opnieuw een tocht.
De stapweek in de Ardennen met Alegria en Thorgall is uiteindelijk maar een 3-daagse geworden daar ik toch nog een paar extra dagen nodig had om het eindwerk betreffende 'therapie met assistentie van dieren' klaar te hebben. Het was een intensieve periode waarbij ik minder aandacht kon geven aan de honden. Het voelde heel dubieus: het werk ging over 'het intensief werken met de honden' wat op dat moment in de praktijk heel wat te wensen over liet. Maar bon, het is achter de rug en ik ben fier met het resultaat: een geslaagd project; tenminste in theorie...nu nog de voorstelling voor de jury en daarna de praktijk! De honden en ikzelf hebben uiteindelijk heel erg genoten van de stapdagen en het contact met de natuur heeft ons weer extra kracht gegeven. Ik ben terug gekomen met een eigenaardige ingeving. Plots kwam het idee om toch nog even te informeren of de 2 getrainde Alaskan Malamutes van een ervaren musher nog naar een nieuwe thuis zochten. Enkele maanden geleden hadden we dit bericht gekregen van onze vriend musher in Estland maar waren daar toen niet op ingegaan. We wilden ons tot nu toe niet wagen aan het binnenbrengen van een vreemde volwassen malamute in de roedel. Want dit zou voor extra conflicten kunnen zorgen. Maar gezien het nog 2 jaar zal duren vooraleer we misschien enkele eigen goeie pups zullen hebben om aan het team toe te voegen en een reeds ervaren hond toch een goeie aanwinst is, meende ik dat het tijd was om die steeds terugkerende negatieve gedachte "wat als...??" nu eens positief om te buigen en ons te fixeren op de kansen ipv op de bedreigingen. En toeval is natuurlijk nooit toeval: er was 1 teef terug gekeerd daar de plaatsing mislukt was en was aan het wachten op een nieuwe uitdaging. Een plek bij ons dus! Gisteren op 13 juni zijn we Happy gaan ophalen en tijdens de rit van 2u was ze heel rustig. Thuis ging ze gewillig mee in de tuin, was even verbaasd en wat twijfelachtig toen ze onze roedel achter de omheining zag, maar vond het wel O.K. om verder de tuin in te lopen. We hebben ze eerst wat laten wennen aan de omgeving en daarna hebben we 1 voor 1 onze honden erbij gelaten. Eerst de chef van de bende: Allegro. Die deed zoals een alfa het betaamt: hij negeerde haar compleet. Daarna wat gesnuffel ter kennismaking en zonder er veel doekjes om te winden vond hij dat ze mocht blijven. Daarna kwam de meest sociale en grootste speelvogel van de bende: onze jongste Ishra. Ze waren beide even op hun hoede maar het duurde niet lang voor ze enthousiast aan het spelen waren. Daarna hebben we de rest van de roedel 1 voor 1 laten komen en het ging tot onze grote verwondering heel goed. Hier en daar wel een licht grom en wat rangordegedoe maar het ging er allemaal heel rustig aan toe. Happy paste zich heel goed aan aan iedere hond, ze was noch dominant noch onderdanig tenzij het soms wat nodig was om haar positie te handhaven. Toen iedereen voldoende had kennis gemaakt, hebben we de roedel terug naar hun perk gebracht en Happy samen met Ishra afwisselend in huis en in de tuin laten lopen. 's Nachts hebben ze samen in de garage geslapen.
Onze Yanah was al een tijdje op de sukkeltoer. Ze kon alsmaar minder goed stappen, zo erg dat ze de laatste maanden helemaal niet meer mee ging op wandel. We voerden haar regelmatig op het karretje tot aan de vijver want zwemmen deed haar wel nog deugd. Ze werd ook heel chagrijnig en gromde naar ieder die te dicht in haar buurt kwam. De laatste week kon ze zelfs op bepaalde momenten helemaal niet meer recht en moest zich voort slepen. Het was een moeilijke beslissing want zelf leek ze niet in de aanvaarding te willen gaan. Het was alsof ze er nog steeds van overtuigd was dat de roedel niet kon functioneren zonder haar aanwezigheid. Het was voor ons echter duidelijk dat ze aan het lijden was en dit niet meer omkeerbaar was, wat uiteindelijk ook werd bevestigd door de dierenarts. Een inslaapspuitje heeft haar gisteren uiteindelijk verlost uit haar hardnekkig vasthouden aan dit leven waar ze echter niet meer zou kunnen van genieten. Peter zal Yanah's liefkozende likjes missen maar ook haar humeurige jaloerse karakter zal zijn indrukken achterlaten. We vragen ons af hoezeer haar impact op de roedel uiteindelijk zal geweest zijn, nu de eeuwige strijd tussen haar en haar zus Shakira voorbij is... Yanah, het ga je goed, je blijft in ons geheugen als een heel speciale dame.
Daar ik het idee heb om enkele dagen te gaan stappen met 2 honden in de Ardennen samen met een vriendin en haar Witte Zwitserse Herders, hebben we eerst een try-out gedaan. Ik heb gekozen voor Thorgall omdat die nog steeds kilo's dient kwijt te raken en Alegria omdat ze nog steeds haar trauma niet verwerkt heeft. We zijn met beiden een dagje bij hen op bezoek geweest om na te gaan of de reu's elkaar zouden aanvaarden. Dit bleek geen enkel probleem te geven. Ze maakten kennis op neutraal terrein zonder leiband, wat de meest aangewezen manier is als honden voor de 1ste keer kennis maken, en ze reageerden helemaal op zijn honds: eerst elkaar negeren, dan even snuffelen aan alle kanten en daarna weer ieder zijn ding. Op het terrein van de Witte Herders bleven Thorgall en Alegria toch op hun hoede. Ze verloren ons niet uit het oog en bleven ook de Herders vanuit hun ooghoeken volgen. De wandeling door het bos vonden ze super en uiteindelijk keerden we tevreden terug. De dag nadien bleek dat we met meer dan met z'n vieren waren terug gekeerd...tientallen teken hadden een warm en voedzaam plekje gevonden.
Het trainen loopt niet zo vlot als geprogrammeerd was. Er valt regelmatig een trainingsdag weg wegens andere bezigheden zoals massageles voor honden. Ik heb ook een week de tijd genomen om ziek te zijn want een koortsige griepachtige verkoudheid bleef me achtervolgen. En nu ga ik nog enkele dagen op stap met mijn zoon om andere oorden te verkennen. Dit betekent even rustpauze voor de honden. Ik heb niet meteen de indruk dat ze er zich druk om maken en nemen uitgebreid de tijd om van het mooie lenteweer te genieten. De massages verwelkomen ze ondertussen met open poten. Als ze nog maar even de indruk krijgen dat het massagetijd is, gaan ze meteen op hun rug liggen met de poten in de lucht. Helaas moet er een beurtrol opgesteld worden, niet iedereen kan ten allen tijde verwend worden.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden. Ondertussen ben ik opnieuw gestart met de training van Alegria en Thorgall. Eind vorig jaar hadden we Alegria als teamdog opgegeven wegens haar pertinente weigering om mee te lopen. Ze gaat echter heel graag mee op stap en ze wil zelfs meelopen naast de fiets...misschien kan ik haar toch nog opnieuw motiveren om naast de kar mee te lopen...!? En Thorgall...die moet dringend vermageren. We zijn nu sedert 2 weken gestart met een rantsoenering van zijn vleesporties én meer beweging. Niettegenstaande hij zich heel erg moet inspannen om het team bij te houden blijft hij toch gemotiveerd om met het span mee te lopen en het lukt hem ook. We lopen momenteel 3 X per week telkens 8,5 km. Ik zou binnenkort willen overgaan naar een rit van 10 à 12 km maar Thorgall lijkt nu op zijn limiet te zitten. Dus "extra training" is de boodschap.
Dit doet je even stil staan. Je gaat slapen en wenst iedereen 'goede nacht' toe en je staat op en je ziet dat er één van de honden vredig ligt te rusten...maar dan net iets té vredig opdat het enkel 'rusten' zou zijn. Akita is vannacht van ons heen gegaan, in alle stilte, heel onverwachts...of misschien toch niet helemaal...Ze had een hartkwaal, ze kon geen 10 m lopen of ze moest hijgend gaan zitten tot ze weer op adem gekomen was. We hebben het altijd geweten: eens zal haar hart het begeven. Wellicht is de opwinding die gepaard gaat met de loopsheid haar dit keer fataal geweest. De loopsheid is enkele weken geleden begonnen bij Chimouk, ook Venus en Alegria hadden al signalen getoond en nu waren Indy en Akita aan de beurt, met in hun kielzog Ishra voor de 1ste keer. Akita deed heel erg haar best om Thorgall te verleiden niettegenstaande hij nogal groot was voor haar kleine gestalte. Het heeft echter niet mogen zijn...Onze kleine Assepoester, de omega van de roedel, maar een ferme rattenpakster is naar de hondenhemel, bij haar lieve vriend en grootvader Ishtar. Ishra is helemaal uit haar lood geslagen. Akita was haar pleegmoeder die haar zo goed had opgevangen en ze sliepen nog steeds samen in de garage, apart van de roedel, daar ze beiden de zwakste schakel waren in de groep. Nu zal Ishra, 11 maanden oud, alleen haar mannetje moeten staan, waar ze ondertussen al goed weg mee weet, vooral tegenover Gobi die blijkbaar niet haar beste vriendinnetje is. Het zal belangrijk zijn nu vooral geen medelijden met haar te hebben want dit komt stabiliteit en evenwicht niet ten goede. Akita, het ga je goed. Je blijft in onze herinneringen.
Een nieuw jaar, nieuwe ideeën, nieuwe krachten...maar ik denk dat onze intiemste wensen toch steeds terug gaan naar een diepgeworteld verlangen nl. "gelukkig zijn". Een ultiem streefdoel die nooit volmaakt kan zijn tenzij je het geluk voortdurend kunt ervaren in de kleine dingen des levens. Echt waar, het geluk zit in de kleinste dingen waarvan je meestal niet beseft dat ze er zijn. Er wordt zoveel over gefilosofeerd en poëzie over geschreven maar eigenlijk volstaat het gewoon om je op dit moment bewust te zijn van de eenvoud en tegelijkertijd de rijkdom van datgene in en rondom jou. Zelfs bij moeilijke situaties in ons leven, ontgoocheling, verdriet, frustratie...ook dat zijn ervaringen die ons verder brengen. Als je op die momenten kunt aanvaarden wat "is" en je krachten bundelen om te blijven op weg gaan, al ervarende wat die dingen die je tegenkomt met je doen, dan ben je telkens weer gegroeid en wijzer geworden. Dit is in ieder geval waar wij naar streven en wat wij iedereen toewensen. En onze roedel Alaskan Malamutes zijn hierbij onze voorbeelden. Het is nl. zo verbazend hoe een dier, zonder zich iets af te vragen, in de aanvaarding kan gaan. Wij mensen hebben hier nog het leren naar.
Wit en mooi...en we genieten terwijl we gaan stappen want muchen is met dit weer niet mogelijk tussen het verkeer. Er is geen rem die het 8-span op gladde wegen tegenhoudt. En een slede, die we nog steeds niet hebben, zou ook geen oplossing zijn. Voor Alegria maakt het niet zoveel uit want ze heeft opnieuw afgehaakt. Na enkele malen goed te hebben meegelopen in het 8-span, weigerde ze plots te vertrekken. Een reden op dat moment was niet meteen duidelijk maar onenigheid in de roedel voor het vertrek kan misschien wel parten gespeeld hebben. Alegria wordt trouwens de laatste tijd nogal veel aangevallen, vooral door Venus, wat maakt dat haar positie in de groep onderaan de hiërarische ladder terecht komt. Ze is dus constant op haar hoede en gaat onduidelijke situaties uit de weg. Zolang de wegen glad zijn, hoeft ze dus geen werk meer te verrichten in het span en heeft ze tijd om te rusten en te bezinnen. Tijd brengt raad, nietwaar. Ook wij genieten ondertussen van een trager levensritme tijdens deze donkere dagen en nemen de tijd om zaken te doen waar we anders niet toe komen vb. vilten. Ik heb warme wanten gevilt van alpacawol en kerstballen van het wolhaar van onze Malamutten. Van iedere hond hangt er een kerstbal in onze gestyleerde kerstboom boven de kerststal...En hiermee sturen we witte warme vredige vreugde de wereld in van ons en de roedel.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook. Ondertussen heb ik een trainingsschema opgesteld voor Ishra, Indy, Chimouk, Gobi en Alegria. Het is uiterst belangrijk dat deze teven die allen (kandidaat) leadingdog zijn, onze bevelen strikt opvolgen. Ik werk vooral aan de basiscommando's en de richtingen links en rechts. Ja, ik heb ook beslist om alle bevelen in het nederlands te geven. De klanken "Gee" en "Haw" bewogen niet goed in mijn mond, vooral de "Haw" waar ik nooit de juiste toonhoogte voor vond. Dus vanaf nu weer ons eigen Vlaamse taaltje. Wat de aanpak betreft, ben ik mij gaan verdiepen in verschillende methodes. En er is er niet één die dé methode is. In de opleiding "hondeninstructeur" heb ik al het één en ander opgestoken (jammer dat er zo weinig praktijkoefeningen aan bod komen) maar de meeste kennis haal ik toch bij mensen die de hond vooral benaderen vanuit het roedelgedrag. Voor mij is het opvoedingsaspect interessanter dan het trainen. Het is uiterst belangrijk dat een hond zijn baas ziet als zijn alfa want dan wordt hij een volger met evenwichtig gedrag. Het is echter niet altijd eenvoudig om een hond, die reeds probleemgedrag vertoont, die klik te laten maken. In zo'n geval dien je als alfa duidelijke en correcte honden-en roedeltaal te verkondigen en niet enkel verbaal maar vooral ook lichamelijk. Deze lichaamstaal is uiterst subtiel en is ook volledig afhankelijk van je energie. Een hond is uiterst gevoelig voor energie en zal dan ook enkel positief reageren op rustige en evenwichtige energie en niet op spanning, frustratie, kwaadheid, agressie. Besluit: als alfa-hondenbaas dien je altijd bewust te zijn van je energie en deze in evenwicht te brengen als je in contact bent met je hond.
Het trauma van Alegria zit blijkbaar diep. Gisteren wilden we haar opnieuw laten meelopen in een span van 7 maar dit ging mis. Ze weigerde opnieuw om te starten. Ze zette zich schrap en steigerde uit volle kracht. Ik dacht meteen: "neen, niet forceren" maar tegelijkertijd ook: "toch even volhouden en haar door de angst heen helpen". Maar tevergeefs, ze ging zelfs plat op haar buik liggen, ook als we haar op de 2de rij als swingdog plaatsten. Ik vermoed dat het te maken heeft met Indy: Indy als individu of de snelheid van Indy...We zullen dit moeten uitzoeken. Dit betekent ook: helemaal opnieuw beginnen...
Een klein accidentje gaf ons heel even extra hartkloppingen. Begin september hadden we de kar laten nazien door Arie (die hem ook gebouwd had). Groot onderhoud, dus kar weer helemaal in orde... ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat het stuur nu zo soepel draaide dat ik met een kleine beweging al meteen een korte bocht maakte. Gevolg: bij het starten (waar ik meteen even naar links en dan naar rechts moet draaien om op de weg te komen) leek het alsof de kar op ijs reed en ik het stuur helemaal niet meer onder controle had. Resultaat: de kar kwam tot stilstand tegen het kleine muurtje van de oprit van de buren. Op zich niet zo erg ware het niet dat bij deze slag het hoofdtouw, die de honden bevestigt aan de kar, doorgeknakt was. Honden dus in volle vaart weg... richting kruispunt (een god zij dank niet te drukke verbindingsweg tussen 2 gemeenten die wij moeten oversteken om ons trainingsparcour te volgen). Mijn hart ging toch even sneller kloppen... ik hoorde echter geen getoeter, noch gillende banden...Blijkbaar hadden de snelheidsremmers op het kruispunt toch effect of... er kwamen net op dat moment geen auto's af. In ieder geval, wij meteen in de camionette en de honden achterna. En ziedaar...500 m verder zaten ze met z'n zevenen in de graskant langs de weg te wachten, verward, net zoals de touwen, niet begrijpend waarom die kar met hun bazen niet meer achterkwam. Oef... eind goed, bijna al goed: Om van het verschot te bekomen en blijvende schrik te vermijden (vooral voor mijzelf), besliste ik meteen om de honden na een korte pauze terug in te spannen en opnieuw te vertrekken. Dit verliep vrij vlot behalve voor Alegria die met al haar kracht weigerde te starten. Blijkbaar had dit voorval een trauma bij haar teweeg gebracht. Nu zijn we enkele weken verder en ben ik intensief met Alegria aan het trainen. We zijn opnieuw van nul gestart: eerst gaan stappen langs de bewuste weg, daarna met de step, daarna met Thorgall op lage snelheid voor de step. Ondertussen loopt ze al terug in een span van 4 (met haar dochter Gobi naast haar) op een rustig tempo. Ze is nog steeds onzeker, kijkt regelmatig achter zich om te zien of alles wel O.K. is...maar tot nu toe blijft ze lopen.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. Ondertussen beginnen we ook regelmatig te trainen, afhankelijk van de temperatuur uiteraard. Het blijft echter 's nachts vrij warm (rond de 15°) wat maakt dat vroeg uit de veren springen ook geen zin heeft. Ik begin Ischra al vertrouwd te maken met een gareel en ze loopt al eens mee naast de step. Het trainen met de step wordt beetje bij beetje opgebouwd zodat ze dan geleidelijk kan overstappen naar het team eens ze 1 jaar geworden is. Er moet altijd goed opgepast worden dat de jonge hond niet overbelast wordt want dit kan nefast zijn voor de botontwikkeling. Het team begint dus ook opnieuw kleine rondjes te lopen van 3 à 4 km. Daarna soms nog een rondje zwemmen in de vijver zien ze als een superbeloning. We zullen wel extra moeten trainen met Thorgal want die kan door zijn overgewicht de snelheid niet meer halen van de rest. We voederen nog steeds BARF (Bones And Raw Food). Tot voor kort hadden we geen gepaste diepvrieskist en bleef het vlees meerdere dagen liggen. En Thorgal heeft blijkbaar geen natuurlijke eetgeremdheid. Resultaat: obesitas!! Nu pakken we het anders aan. Ze krijgen de maandag vlees, ze eten hun buikje rond en dan gaat de rest de diepvries in tot donderdag of vrijdag. Daarnaast krijgen ze 2x per week rauwe wortelen en 1x rauwe aardappel (tegen de wormen). Merken we toch wormen dan krijgen ze eerst extra look. Enkel bij hardnekkige wormen gaan we over tot medicatie. Ze krijgen 1x per wee droogvoer die zorgen voor extra vitaminen en mineralen. Om de 2 weken drinken ze karnemelk voor de darmflora. Er liggen altijd beenderen om op te kauwen die zorgen voor de nodige kalk en als hierdoor hun uitwerpselen te hard worden, wordt dit opgelost met een lepel olijfolie. Een produkt dat wij trouwens ook gebruiken om huidproblemen aan te pakken (wat echter zeer weinig voorkomt in onze roedel). We merken trouwens dat de honden veel mooier in hun vacht staan sedert we hen BARF geven. Zo, dit waren enkele gezondheidstips met de groeten van de roedel.
Ishra is op reis geweest naar Zwitserland. Daar mijn zoon deel nam aan het Europees kampioenschap skaten in Basel, hadden we meteen de mogelijkheid om met Ishra enkele dagen van de roedel weg te zijn en enkele grenzen over te steken. De autorit van 7u verliep prima en ze had al gauw door dat behoeftes buiten in het gras worden gedaan en niet in de auto. We gingen kamperen en ook dat verliep gesmeerd. Ishra was heel voorbeeldig en sliep 's nachts mooi voor de ingang van de tent. We gingen kijken naar de skatewedstrijd waar ze zich vrij vlug aanpaste aan de massa mensen en het helse skatelawaai. En zeepbellen vindt ze blijkbaar heel fascinerend. De volgende dagen gingen we op stap: een deugddoende wandeling in de bossen was helemaal naar Ishra's zin want daar kon ze vrij rondlopen en snuffelen naar hartelust. De wandeling naar een kasteelruïne was iets lastiger: het was een fikse klim er naar toe onder een blakende zon. De eindbestemming gaf ons echter een prachtig zicht op de Vogezen van Frankrijk. We konden echter niet zomaar eender waar gaan wandelen! In speelparken, recreatiezones en natuurgebieden zijn honden immers niet toegelaten. Maar waar honden wel getolereerd worden zijn dan ook massaal poepzakjes voorhanden. Zwitserland is inderdaad een proper land. Na 5 dagen vonden we dat het goed geweest was en keerden terug richting roedel. Het was een blij weerzien. Oost, West, thuis in de roedel best.
Ishra is ondertussen 4,5 maanden, is al flink gegroeid en is dol op spelen met haar jonge vriendinnetjes uit de roedel: Gobi, Indy en Chimouk. Verleden week kon Ishra mee op ontdekkingstocht. Haar eerste kennismaking met de wijde Noordzee beviel haar goed. We maakten een lange wandeling tussen De Panne en Duinkerke waar ze eindeloos kon rondhuppelen achter de meeuwen, snuffelen aan de vele zoute strandobjecten, pootje baden en haar neus in de schuimende golven duwen. Verder ging ze niet...zwemmen staat blijkbaar nog niet op haar verlanglijstje! Op de terugweg naar huis hoorden we alleen nog een voldaan geronk. Enkele dagen later gingen we richting Ardennen. Daar maakte ze kennis met de Zwitserse herders van onze vrienden en hun kudde geiten. Al die witte beesten waren toch een hele uitdaging. Alleen leek het wat verwarrend: enkel die witte van haar eigen soort wilden met haar spelen, die witte mekkerende vierpoters echter waren niet zo gesteld op Ishra's voorstel om "De wolf en de 7 geitjes" te spelen...dan maar tikkertje met Isis en Icha!
Een lange tocht maken met de honden is ons (mijn) ultieme doel. Het klinkt simpel maar er komt toch wel een en ander bij kijken. Een GR-route volgen is ook iets waar ik al jaren over mijmer maar nog geen tijd voor gemaakt heb. Nu heb ik beide ideeën aan elkaar gekoppeld en ben ik met mijn zoon enkele dagen op stap gegaan met de rugzak én 2 honden, Allegria en Gobi (moeder en dochter). Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om te voet naar onze huifkarrenvrienden te stappen nabij Ciney. Maar na GR-route 129 in vogelvlucht te hebben bestudeerd (ik had het boekje pas de avond voordien kunnen bemachtigen), heb ik dit idee meteen van de kaart geveegd en beslist om maar meteen 100 km verder in Mons te starten. Na 2 dagen en 30 km verder besloten we om onze tocht (voorlopig) daar te eindigen: de tocht was kort en goed geweest en vooral zeer leerrijk. We evalueerden: - dat het tijdstip verkeerd gekozen was: op 19 en 20 juli was het 30°C, helemaal geen temperatuur om met Malamutes te gaan stappen, zelfs niet als je met het ochtendgloren vertrekt en over de middag slaapt. Dus tochten plannen volgens het weerbericht en niet volgens je agenda. - dat we in de zomer niet een streek moeten kiezen waar je vooral door open vlaktes moet stappen. We waren gestart in Mons en daar zijn weinig bomen en schaduw te bespeuren. Dus beter nog 100 km verder zuidoostwaarts starten en vooral een bosrijke omgeving kiezen. - dat we met (té) zware rugzakken en niet getrainde voeten slechts 15 tot 20 km per dag kunnen stappen. Dus trainen om er nog 10 km per dag bij te doen. - dat hongerige magen, vermoeide benen, uitgerokken schouderspieren en een halve zonneslag je humeur serieus parten spelen, vooral als je in een klein dorpje aankomt waar je enkel een zoete maagvuller kan kopen in een tankstationshop 1 km verderop. Dus trainen op honger lijden is aangewezen. - maar vooral dat, niettegenstaande de ongunstige omstandigheden, onze 2 Malamutten, Allegria en Gobi, échte doorzetters zijn die helemaal niet geklaagd hebben. Zéér belangrijk...we hadden steeds water bij ons, hoe zwaar dit ook soms doorwoog, want dit is onontbeerlijk voor de honden. Eén groot pluspunt: water krijg je overal en van eender wie...vooral als het voor de honden is!! Dit betekent ook dat de honden zorgen voor het sociaal contact... op mooie momenten en ook bij momenten van nood. We zijn in ieder geval weer een ervaring rijker vooral in het kader van het TAD-project.
Het is Ishra geworden. We hebben gespeeld met de letters van Ishtar en we vinden dat de klanken heel goed bij haar passen. Ze is ondertussen ontloken tot een lieve, dartele pup. Ze luistert goed, leert vlug, speelt graag met de andere jonge honden en vertoont daarbij duidelijk dominante trekjes. Ze kon al na enkele dagen een balletje apporteren zonder het haar was aangeleerd! Blijkbaar had ze dit automatisch over genomen van haar moeder. Ze kent ondertussen al de commando's "zit", "down", "blijf" en leert aan de voet lopen. Ze houdt er van om op stap te gaan met de senioren. Terwijl die een frisse duik nemen in de vijver, twijfelt Ishra of zwemmen wel zo'n goed idee is. Vooral daar haar eerste kennismaking met de vijver een onverwachtse plons in het water was bij de achtervolging van een snelle eend. Het loopt dus goed, ook met de andere honden.
Het was even wennen: een lege plaats en tegelijkertijd een jong dartel ding dat al gauw heel veel aandacht naar zich toe haalde zowel van ons als van de roedel. We zijn haar op woensdagnacht gaan ophalen in Duitsland. De eigenaars gingen met alle pups van Denemarken naar Frankrijk om hen daar naar de nieuwe baasjes te brengen. Alles verliep heel vlot en het was voor ons de meest ecologische rit om hen halverwege hun reisweg tegemoet te komen. Alles verliep heel vlot en tegen de ochtend waren we terug thuis. De 1ste dag bleef de pup heel trouw op en rond haar matje in de keuken. De 2de dag ging ze al nieuwsgierig de rest van het huis verkennen en de 3de dag maakte ze kennis met Akita in de tuin. Deze was in den beginne op haar hoede en een paar grommen hielden het kleine wicht op afstand. Nu een week later, kunnen ze al goed met elkaar opschieten en Akita heeft, net als met Indy en Chimouk, op een zorgzame manier de opvoedkundige taak op zich genomen. Hoe ze heet...? We hebben nog niet de gepaste energetische klanken gevonden. In ieder geval klinkt haar stamboomnaam "Electra" niet in onze oren en past ook niet bij haar uitstraling. Dus nog even geduld.
Als dit gebeurt op hetzelfde moment, zijn je gevoelens helemaal in de war. Deze week heeft het nieuwe leven zijn intrede gedaan terwijl we afscheid moesten nemen van Ischtar, onze oudste hond die 13 jaar geworden is. Hij had al een hele tijd last van reuma aan zijn achterpoten en de laatste weken was wandelen te belastend geworden. Hij ging zienderogen achteruit en je zag aan zijn blik dat hij de laatste fase van zijn leven was ingegaan. Vorige vrijdag kon hij zelfs niet meer rechtstaan terwijl zijn geest nog zeer helder was. Hij wilde duidelijk nog niet toegeven. Zondagavond leek het hem uiteindelijk toch teveel te worden en slaakte enkele huilkreten. Peter, die een heel gevoelig energetisch contact met hem had, heeft hem duidelijk gemaakt dat hij niet meer hoefde te strijden, dat hij het leven in vrede kon loslaten en dat wij goed voor zijn nakomelingen zouden zorgen. Hij heeft hem daarna in slaap gestreeld en 's nachts is hij zacht en vredig heen gegaan...Dan slik je even, je laat je tranen vloeien en je denkt vooral aan de mooie tijd samen. We zullen hem herinneren als de eigenwijze maar zeer trouwe Ischtar. En 3 dagen later kwam het nieuwe leven...Het stamhoofd van de roedel maakte plaats voor een nieuwe generatie...
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie.. Eerst en vooral zijn we op zoek geweest naar een andere en grotere camionette. Na urenlang voor het PC-scherm te hebben gezeten, scrollend over 2de handsvoertuigen en wikkend en wegend over merk, volume, PK, enz. hebben we, naar onze mening, gevonden wat het meest geschikt is naar onze normen: een Iveco Daily van 7m lang. Nu nog ombouwen tot een geschikt vervoermiddel voor roedel en baasjes en eindelijk kunnen we de wijde wereld gaan verkennen... Daarnaast hebben we in funktie van het TAD-project (Therapie met Assistentie van Dieren) beslist om een nieuwe pup aan te kopen vanuit een totaal nieuwe lijn. Na veel overwegingen vonden we het beter om nieuw bloed in de roedel te brengen daar we in de toekomst wellicht meerdere honden zullen nodig hebben voor het project. Na eveneens weer avond na avond, Malamutenwebsites te hebben bestudeerd, hebben we een teefje gekozen uit een nest van "Yellowsnowkennel" in Denemarken. Evenwel in funktie van de uitbreiding van het team overwegen we ook al een tijdje om te werken met asielhonden maar er komen blijkbaar niet veel Malautes terecht in asiels (al goed ook). Maar dit betekent dat we via deze weg misschien nog een tijdje zullen moeten wachten op versterking van het team. Ons besluit staat nu echter vast: jonge Alaskan Malamutes zijn welkom. En wat ons ook heel erg bezig houdt, is het toenemend gewicht van Thorgal. Sedert zijn castratie nemen zijn kilo's toe, wat niet bevorderend is voor zijn werk in het team. Hij kan de snelheid van de andere teamleden niet meer volgen. Wij zullen proberen hem op dieet te zetten (wat met onze BARF-methode niet evident is) en hem dagelijks extra beweging geven. Hopelijk zullen er wat vetcellen afsmelten.
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. Ze zijn beiden wel opvallend rustig van aard wat blijkbaar een geërfd karaktertrekje van hun vader is. Hopelijk zullen ze iets energieker reageren als ze zullen ingespannen worden voor de kar. We zijn al goed op weg om ook dit te oefenen. We maken regelmatig een ritje met de step rond de vijver en dit valt wel in hun smaak, ook bij Indy! In het begin van de rit zijn de geuren natuurlijk interessanter maar éénmaal voorbij de geiten en de konijnen, halen ze hun snelste pootje boven. Dat belooft...!
We worden verwend dit jaar. We hoeven niet naar het noorden of de bergen te gaan om de sneeuw te gaan opzoeken. We hebben al meermaals kunnen genieten van echt mushersweer: sneeuw à volonté, vrieskou, ijskoude wind, sneeuwbuien, hagelbuien... Eén groot probleem...!: als het gevroren heeft en het wegdek is spiegelglad, dan kunnen we met moeite de baan op...!! De banden van de kar glijden nl. gewoon over de sneeuw eenmaal het team hun trekkracht inzet. Een slede zou hier natuurlijk beter van pas komen. We waren eigenlijk van plan om er ons pas één aan te schaffen als we naar de sneeuwgebieden zouden trekken maar we zullen toch dringend onze mening hierop moeten herzien. In ieder geval is dit winterweer spek voor den bek van onze roedel Malamutes!
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. We merken dus steeds meer dat we héél streng en héél consequent moeten optreden bij rangorde betwistingen en vooral bij dergelijke gevechten. In de roedel is er zowiezo een hiërarchie die wij ook tolereren maar agressief dominant gedrag accepteren we niet! De (dreigende) aanvaller wordt daarbij kordaat op zijn plaats gezet met een korte tot langere verwijdering of beperking van vrij rondlopen als gevolg. Vroeger vroegen we ons af of we met dergelijk ingrijpen geen onduidelijkheid veroorzaakten bij het alfakoppel van de roedel. In de vrije natuur kunnen, bij een rangordbetwisting, altijd één of meerdere roedelleden de vlucht nemen. Onze roedel honden leeft echter binnen een omheining en is er van vluchten geen sprake. Een andere optie is... vechten. En gezien wij als alfa's boven de hondenalfa's staan, is het onze taak de orde te bewaren en harmonie te creëren in de roedel.
De aanpassing in de roedel verloopt vrij vlot. Vooral Gobi en Buddha (1 jaar oud) zijn dol op die 2 kleine speelkameraden. Ze hollen en bollen als onstuimige speelvogels. Zelfs Thorgal (2,5 jaar) doet nog af en toe mee. Alegro daarentegen heeft hen meteen duidelijk gemaakt dat er met hem niet te sollen valt. Met een grom en een snauw wisten ze nogal vlug dat ze beter een grote boog om hem heen maken, wat ze nog steeds doen. Ondertussen hebben ze ook hun naam gekregen: de iets blekere met de doorlopende kraag heet "Indi", de donkere met de onderbroken kraag heet "Chimouk". We hebben deze namen niet gegeven omwille van de betekenis maar omdat de klanken bij hen passen. Klanken zijn nl. zeer belangrijk bij honden. Ze verstaan immers geen woorden maar wel klanken. Zelfs subtiele intonatieverschillen zijn van belang. Indi is ingetogen, schuchter en voorzichtig. Chimouk is eerder onbevreesd, uitdagend en roekeloos. Eigenlijk 2 zeer verschillende karakters maar ze zijn heel erg gehecht aan elkaar. Dit is vooral voelbaar als ik hen apart neem om te trainen. Ja, er staat dagelijkse training op de agenda. Ik heb nl. besloten om met deze 2 honden ook de klassieke gehoorzaamheidstraining uit te testen naast hun roedelopvoeding. Ik ben benieuwd wat de combinatie van deze 2 verschillende manieren van aanpak zullen teweeg brengen. Ik ben ondertussen ook mijn licht gaan opsteken bij de opleiding als hondeninstructeur daar ik de verschillende benaderingsmethodes aan de lijve wil ondervinden om daarna zelf mijn besluiten te kunnen trekken. En dit alles is eigenlijk in functie van mijn volgende doel en dat is AAT (Animal Assisted Therapie) ofwel TAD in het nederlands (Therapie met Assistentie van Dieren). Er zit nl. heel wat potentieel in deze roedel. En daar ik al 24 jaar ervaring heb in het begeleiden van mensen met een beperking, wil ik deze ervaring koppelen aan onze passie en de roedel een meerwaarde geven. En blijkbaar zijn de sterrentekens mij op dit moment gunstig geweest en ben ik eigenlijk nogal onverwachts toch kunnen starten met de opleiding TAD waar ik al een tijd naar op zoek was. Ik ben heel erg benieuwd.
Enkele dagen geleden zijn we ze gaan ophalen in het Antwerpse, de 2 kleine spruiten. Ze hebben de tocht vanuit Estland zonder problemen doorstaan. Ze zaten met z'n vieren gezellig samen in de koffer, 2.400 km lang. Dus auto rijden zijn ze al gewend. Het zijn 2 bijna identieke malamutjes met een zwarte mantel, de ene pikzwart, de ander met wat witte dekharen ertussen. Ze hebben 1 groot verschil: de ene heeft een doorlopende zwarte kraag, de andere is aan de halszijde onderbroken. Deze laatste heeft ook een iets fijnere lichaamsbouw, echter nauwelijks zichtbaar. Ja, we spreken dus nog steeds van 'de donkere' en 'de bleke'. We moeten hen eerst leren kennen vooraleer we hen een naam kunnen geven die helemaal bij hen past. De eerst kennismaking gaf al een duidelijk beeld: we brachten ze eerst in huis om ze hier even te laten wennen. Daar we hen al vrij vlug bij de roedel wilden brengen, hebben we hen ook meteen laten kennis maken met Akita en Ishtar, misschien wel iets té vlug. Toen Akita binnenkwam, was ze heel enthousiast nieuwsgierig maar tegelijk ook argwanend en liep nogal gespannen met rechte staart, rechtstaande oren en haren wat omhoog naar de kleintjes toe. De ene liep heel beheerst weg, de andere vloog verschrikt onder de kast waar ze het 1ste uur niet onderuit kwam. Gedurende de rest van de dag werd het contact dan beetje bij beetje opgebouwd. Akita weet ondertussen dat deze 2 pummeltjes geen bedreiging vormen en blijft hen geïnteresseerd gadeslaan. Ishtar daarentegen heeft zich even recht gezet, verstoord in zijn middagdut, is even gaan ruiken en heeft zich omgedraaid om zijn middagdut met een diepe zucht weer verder te zetten. Het leek alsof hij dacht: "Oh nee, niet weer zo'n kleine etters die mijn rust zullen verstoren." De eerste nacht hebben we ze in huis laten slapen, zodat we alles voldoende onder controle zouden hebben. Afgezien van enkele plasjes, is de nacht goed verlopen. Ondertussen slapen ze in de garage bij Akita en Ishtar. Ze lijken zich al helemaal te hebben aangepast. En Akita gaat helemaal op in haar moederrol die ze heel plichtsbewust opneemt. Ze houdt hen heel bezorgd in de gaten en komt tussen waar nodig. Vandaag, maandag, is het BARFdag, Bones And Raw Food. Ze hebben al meteen kunnen proeven van de feestmaaltijd en kennis gemaakt met de rest van de roedel!
Ik denk dat we onze zoektocht kunnen staken. We kregen verleden week bericht van onze vrienden in Estland (van Karula's Wolfstrail) dat ze nog 2 zwart-witte puppyteefjes te koop hadden. Dit was eigenlijk geen nieuws meer maar er bleek een interessante wending nl. een Belgisch koppel had een puppy bij hen besteld en ze zouden zelf de reis naar Estland maken om de pup op te halen. Misschien kunnen ze dan wel 1 of 2 pups meer meenemen?! Goed idee, meteen kontakt genomen en de zaak geregeld. Binnen een maand zullen ze hier zijn...de 2 zusjes, geboren op 29 juli 2009, afstammelingen van onze Ishtar en Shakira. Het is even wennen...we zijn weer in blijde verwachting...we kunnen al op zoek gaan naar namen.
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! Samuel is een franse musher die in de loop der jaren afgedankte sledehonden is gaan opvangen. Hij heeft zich sinds enkele jaren gevestigd in de Belgische Ardennen bij de franse grens en heeft er samen met Cécile een educatief en recreatief project uitgewerkt rond het thema poolhonden. In de zomer kun je dit park gaan bezoeken en een wandeltocht maken met enkele honden. In de winter is hij nog steeds musher voor de toeristen in de Haute-Savoie in Frankrijk. We zijn hen gaan bezoeken en hebben kennis gemaakt met hun poolkameraden. We voelden ons meteen thuis. Wat een paradijs...! Ze hebben Malamutes, Husky's, Samojeden en Groenlanders. Velen van hen zijn ex-topatleten of honden die net niet genoeg presteerden maar die nu nog steeds hun diensten bewijzen als sledehond voor het plezier. We hebben uren gepraat en informatie uitgewisseld. Dit zijn ook mensen die leven voor hun passie. En de honden...die hebben het goed. Ga zelf maar zien...www.whiteforest.be... Wij gaan in ieder geval nog terug.
Daar we het team slechts met 2 honden hebben kunnen uitbreiden, zijn we dus op zoek gegaan naar een manier om het team op 8 honden te krijgen. Zelf opnieuw een nestje kweken leek ons niet zo'n goed idee daar we niet meteen een gepaste reu (zonder stamboom) kenden. Een vreemde Malamute in de roedel brengen was een andere optie maar gezien hun vechtgedrag en wij geen ervaring hebben met vreemde honden, rezen hier toch wel wat vraagtekens. Misschien zou het makkelijker zijn 1 of 2 pups binnen te brengen. Dan was de vraag: mét of zonder stamboom? Zouden we niet toch eens een stamboomhond nemen? En dan misschien eens een officieel nestje kweken? Het is opmerkelijk hoe je als mens zo onderhevig kunt zijn aan impulsen die je van menig kanten beïnvloeden die eigenlijk, bij nader toezien, toch niet echt stroken met wat je werkelijk zelf wil en voor staat. Daar Peter en ik ook wel wat verschillen van mening inzake het enerzijds kweken van honden en anderzijds opvangen van honden, was het niet evident een keuze te maken. Na een uitgebreide zoektocht en veel twijfels, hadden we beslist een puppyteef met stamboom aan te kopen bij een Malamute-liefhebber in Frankrijk. Het was nogal spannend geweest daar we bij andere kwekers telkens te laat bleken te zijn. Na heel wat heen en weer gemail en uitwisselen van informatie bleken we dit keer geluk te hebben...althans dachten we...Je wordt als aankoper van een stamboompup namelijk heel nauwgezet gescreend (wat ik een goede zaak vind) maar daar hadden wij echter geen baat bij. Blijkbaar waren er andere Malamutekwekers die vonden dat wij té 'liberaal' met onze honden omgaan. Té liberaal...wat dat dan ook moge zijn...!! Inderdaad, onze pups liggen niet onder een gloeilamp, wij geven geen papfles, wij knippen niet hun kleine nageltjes...Onze honden leven buiten, in roedel, zo natuurlijk mogelijk... Ze werpen hun pups in hun eigen gekozen hok op stro of onder de grond, ze kiezen zelf wanneer ze hun vleeskluif begraven, weer opgraven en afknagen, ze vliegen elkaar regelmatig in het haar, ...Ik leg hierbij weliswaar de nadruk op zo natuurlijk 'mogelijk' want het blijft uiteraard een roedel honden in gevangenschap waarbij je als mens wel duidelijk je rol als leider (alfa) hebt. En onze roedel krijgt wel degelijk de nodige verzorging, training en aandacht en dit op een gepast communicatieniveau. Onze honden zijn zelfs meer dan gewoon onze honden...zij brengen ons opnieuw dichter bij de natuur...terug naar de bron van het leven...ze leren ons gewoon 'eenvoudig' te leven...!
In 2017 prijkt Moonah op de kalender van de Zwitserse Witte Herder. Gisteren nam ze deel aan de fotoshoot van François Nicaise die werd uitgevoerd bij de kwekerij 'The White Wolves'. Terwijl West-Vlaanderen was omgeven door mist, hadden we in de Ardennen prachtig weer. We gingen op tocht en op fotogenieke plekjes mochten de honden poseren of in actie gaan. Ook de baasjes werden uitgedaagd want een shoot moest toch wel een 5-tal keer overgedaan worden. Maar het resultaat zal er mogen zijn.
Regen, regen, regen,.. goed dat we weer vers haksel hebben want onze puttengravers doen hun best om hun terrein in een modderveld om te toveren. Moonah amuseert zich te pletter met de Malamutten en denkt, bij het zien, horen of ruiken van andere honden, telkens dat het speeltijd is. Ze is dus op de hondenschool nog steeds aan het oefenen achter de omheining om rustig toe te kijken zonder in de opwinding te gaan. En beetje bij beetje begint ze het door te hebben maar telkens ik denk: 'oef, even rust', springt ze weer vol energie een hond tegemoet met wie ze persé kennis wil maken. Maar we geven vooral niet op. Zelf rustig, zelfverzekerd en volhardend zijn is de boodschap. Enkel deze energie kan rust bij de hond brengen.
Moonah leert ontzettend snel, zij kent in 1 maand tijd zo ongeveer alle basiscommando's die een assistentiehond moet kennen. Samen trainen met andere honden daarentegen lukt nog niet. Ze blijft in de opwinding gaan. We zijn ook enkele keren gaan trainen bij 'Donate a dog' waar we uiteraard op hetzelfde probleem botsten. Maar we geven niet op en blijven oefenen op afstand voorlopig enkel in de hondenschool.
Moonah is vandaag op kerst een half jaar. Nu haar tanden gewisseld zijn, heeft ze opmerkelijk minder kauwneigingen, wat het afdrogen, borstelen en masseren een stuk gemakkelijker maakt.
Die Moonah is toch wel een pittige dame. Ravotten in de tuin met Shiva en Arjuna is haar favoriete bezigheid. Ze weet van geen ophouden en blijft de andere honden uitdagen ook al willen deze even pauzeren. In huis is ze dan weer super kalm en de ruste zelve.
Moonah's wereld wordt steeds groter: ravotten op het wijdse strand aan het Zwin, op de onderzoekstafel van dierenarts Katrien, neus aan neus met de dieren van de kinderboerderij, ontmoeting met Willy & Nexus van Patrasche Foundation, een kopstootconfrontatie met de bok van de Manx Loaghten-schapenkudde, voorbijrazende treinen en massa's mensen op het perron, verleidelijke geuren op de markt, uitdagende puppy's in de hondenschool, hondsdolle pret in het hondenbos...
Onze Moonah is 3 maanden oud vandaag, ziet er een stuk minder snoezig en meer herder uit (vooral nu haar beide oren recht staan) en heeft al een hoop ervaringen achter de rug: wandelingetjes tot bij de boer geflankeerd door paard James in de weide langs ons straatje, kennis gemaakt met de buren, bezoekers en bijhorende hondjes, uitstapjes in de grote camionette oa. naar de dierenkliniek, onvermoeid gespeeld met haar familieleden van de White Wolves... en ze vindt dit allemaal dolle pret, zelfs té dol naar onze mening. Ze kent al een aantal commando's en luistert goed zolang ze alleen is. Maar éénmaal er prikkels zijn, heeft ze geen oren meer naar ons en zodra er andere hondjes in de buurt zijn, wil ze enkel nog spelen zonder ophouden en overschrijdt ze haar grenzen. Ze heeft tevens een zeer sterke drang om te kauwen en kent hierbij nog niet het verschil tussen vingers en kauwstokjes!! Hoe streng we tot nu toe ook zijn geweest zonder ons al te veel te laten verleiden tot onnodige aandacht en geaai, er is dus toch duidelijk werk aan de winkel, zeker voor een hond die assistent dient te worden! En van assistentie gesproken, ze kon haar charmes al aanwenden bij een aantal observatiesessies en ze viel al helemaal in de smaak van de jongedame die tijdelijk een handje komt toesteken in de roedel.
Verleden week gingen we onze nieuwe witte herderpup kiezen en onze voorkeur ging naar degene die het meeste rust uitstraalde en zonder opwinding noch aarzeling contact maakte. Gisteren konden we haar mee naar huis nemen. Vooraleer te vertrekken eerst een eindje gewandeld aan de leiband en daarna meteen in de open koffer. Nee, niet op schoot, zo leert ze meteen al zelfstandig zijn. De rit van 1u verliep zonder janken. Goed zo! Thuis eerst even de omgeving vóór het huis verkend waarna wij eerst naar binnen gingen en daarná de pup. Belangrijk om haar de tijd te geven even te snuffelen en te wennen aan de nieuwe omgeving. En vanaf dag 1 al meteen kennis gemaakt met haar bench waar ze 's nachts, en indien nodig overdag, zal vertoeven. Alles verliep rustig en zonder protest. Wij zijn tevreden en zo lijkt ook de pup.
We bereiden ons niet alleen voor op een nieuw mushing-seizoen, maar tevens op een nieuwe wind binnen het begeleidingscentrum 'Leven in de roedel'. Het sabbatjaar heeft ook hier meer klaarheid gebracht waardoor nieuwe processen kunnen opgestart worden. Dit betekent oa dat we beslist hebben een 2de ras als begeleidingshond in het centrum in te zetten nl. een Zwitserse Witte Herder. Niet iedereen staat immers te springen om een Malamute, die er nogal wolfachtig uitziet, te aaien. Zwitserse Witte Herders zijn rustige, sociale en leerbare honden die tevens worden ingezet als assistentiehond. We overwegen reeds een tijd om een pup te nemen van kwekerij The White Wolves daar de honden er op een zo natuurlijk mogelijke manier worden groot gebracht. Eergisteren hebben we uiteindelijk beslist een pup van Isha en Rocky te nemen. Binnen 3 weken kunnen we een teefje uit de 9 pups gaan kiezen. We zijn in blijde verwachting...
Na een sabbatjaar, die er uiteindelijk 2 zijn geworden, zijn we ons opnieuw helemaal aan het voorbereiden voor een nieuw mushing-seizoen. Het was een tijd van verlies (3 honden zijn gestorven), twijfel (al of niet nog muchen wegens ouder wordend team) en praktische overwegingen (verhuizen of bestaande plek aanpassen). We hebben uiteindelijk gekozen om verder te muchen en hebben 4 pups uit het nest van Ishra (Gipsy, Tibet, Sherpa en Mokshe) en 2 pups uit het nest van Happy (Shiva en Arjuna) bij gehouden. Verleden jaar kochten we tevens Nepal van On Kamiakan Trail. Dit nieuw jong bloed zal vernieuwde kracht brengen in het team zodat de ouderen op rust kunnen gaan. We kozen ook om voorlopig ter plaatse te blijven en hebben ondertussen wat werk verzet: de kar en de camionette zijn geschilderd en helemaal op punt gesteld. De parkeerplaats is verhard en een deel van de omheining is versterkt. Nu komen de toegangspoortjes nog aan de beurt. 
Arjuna en Shiva kregen deze maand hun laatste inenting. Wij kiezen er bewust voor om de inentingen op iets latere leeftijd te geven zodat hun natuurlijke immuniteitssysteem beter tot ontwikkeling zou komen. Tegelijk is Arjuna ook gecastreerd. Het is niet de bedoeling dat hij pups gaat maken en dit maakt dat hij dan ook in de roedel kan blijven zonder risico's tot dekkingen. Hij had er helemaal niets op tegen, als hij maar lekker kan blijven stoeien...
Happy en Indi kunnen het momenteel niet zo goed vinden met elkaar. Happy verblijft met haar 2 pups (nu reeds 4 maanden) en Nepal in de tuin en Indi zit met haar zus Chimouk, Allegro en het koppeltje Buddha en Venus in het perk naast de tuin. Daartussen is draad gespannen maar geregeld dagen ze elkaar uit door de omheining heen. Vorige week probeerden ze zelfs in elkaars snuit te bijten met een bloedlip voor Happy als gevolg. Eénmaal ze in overdrive gaan, hebben ze een kordate leider nodig die hen terug tot de orde roept. Ze geven hier dan vrij snel gevolg aan, weliswaar met tegenzin. Happy weet ondertussen dat het dan tijd is om naar haar bench te gaan om even af te koelen. Maar de onstuimige Nepal vindt er dan niets beter op om toch nog even te gaan blaffen om het strijdtoneel weer op gang te krijgen. Maar ook zij begrijpt al snel dat dit verloren moeite is.
De lente is weer in het land, knopjes aan de bomen, de krokussen verwelken reeds en de narcissen staan in bot. De omheining van de bloemen-en kruidenperkjes werd verhoogd zodat we niet opnieuw een platte bloementuin moeten aanschouwen. Want een aantrekkelijk geurtje is voldoende opdat de honden, zonder omkijken, in 1 sprong de bloemen induiken. Nu staan ze wat beteuterd het geheel te aanschouwen. Maar dit belet hen niet om languit op hun rug te genieten van de eerste zonnestralen. De 2 pups van Happy zijn ondertussen gedoopt tot Shiva en Arjuna. Beide gaan al flink mee op wandel. Shiva vindt die grote metalen gedrochten op wielen nog steeds niet leuk maar Arjuna weet al dat dit betekent: 'opzij'. 
De pups zijn al flink gegroeid. Ze knagen al met veel smaak aan een vleeskluif, slapen dan hun roes uit om dan opnieuw te ravotten met plezier. 2 teefjes hebben ondertussen een nieuwe thuis gevonden. Ylva is vertrokken naar het noorden van Nederland en Maya blijft iets dichterbij in de buurt van Brugge. We wensen hen en hun baasjes het allerbeste.
Een week geleden, op 5 december is Happy bevallen. Ze heeft dit voortreffelijk gedaan en is de eerste 3 dagen niet zichtbaar uit haar hok gekomen. We vroegen ons zelfs af of ze wel ging plassen. Er waren 7 pups waarvan er 2 te klein waren om te overleven. Vandaag, na 1 week, hebben we de pups even gecontroleerd, wat Happy met alle vertrouwen toeliet. Het is een mix van zwarte en wolfsgrijze. Heel opvallend, er zit een piepkleintje bij en een paar superdikke. Binnen een 3-tal dagen zullen hun ogen open gaan en kunnen ze nog enkele weken lang veilig en warm in het stro liggen alvorens de buitenwereld te gaan verkennen.
Onze Nepal is ondertussen al 6 maand geworden en hotst en botst vrolijk rond, het liefst met Sherpa, haar favoriete speelvriend. Vooral nu Happy het wat kalmer aan doet daar haar buikje ferm rond geworden is. Ze begint zich al wat te nestelen in het verse stro in het nieuwe hok. We kiezen er bewust voor om de geboorte volledig natuurlijk te laten verlopen maw buiten in haar eigen omgeving en op haar zelf gekozen manier. Dit komt alleen maar ten goede aan de zelf regulerende overlevingskracht van de honden. We zijn benieuwd wat het worden zal.Wie dus van plan is om een kleine Malamut in huis te halen, laat maar horen.
Een maand met uiterst natuurlijke gebeurtenissen die echter niet altijd even aangenaam zijn. Met een loopse roedel dien je ogen op je rug te hebben. En gezien dit niet het geval is, weten die teven en reu's het handig aan boord te leggen om het naar hun zin te hebben. Eén van onze jonge snaken heeft het dus voor mekaar gekregen om Happy te dekken. We dachten dat haar loopsheid reeds voorbij was maar we hebben sterk het vermoeden dat ze toch zwanger is.
Tja, de tijd vliegt. De 4 musketiers van Ishra worden morgen 1 jaar. De reu's zijn flinke, uit de kluiten gewassen kerels geworden die het supertof vinden om elkaar uit te dagen. Mokshe is wat kleiner gebleven, wat nog niet betekent dat ze geen goede trekster zal worden. Zij blijven voorlopig samen met hun moeder in het achterperk. Daar Ishra hoe langer hoe meer uithaalde naar Happy én met de komst van Nepal, heeft ze met haar kroost haar terrein in de huistuin moeten inwisselen voor het achterperk. Niettegenstaande de kordate aanpak van Peter, blijft ze echter moeilijk doen tgo de honden die ze onder haar niveau acht. We willen echter voorkomen dat dit negatieve gedrag wordt overgenomen door haar pubers en gezien ze heel aanhankelijk is naar mensen toe, hebben we beslist om een andere opvang voor Ishra te zoeken. Wie zich geroepen voelt, laat maar horen.
Onze jongste spruit Nepal heeft het helemaal naar haar zin. Ze vindt bij Happy een moeder en een speelvriendin en vindt het superleuk om mee te gaan wandelen, vooral als ze kan kennis maken met allerhande andere dieren.
Een mooie naam, nietwaar, al zeg ik het zelf. Zo heet onze nieuwe pup, maar noem haar gewoon maar Nepal, hoor. Zo hoort ze ook een beetje bij Tibet en Sherpa... 
We zijn gisteren op puppybezoek geweest bij Shadow van On Kamiakan Trail. De pups zijn (uiteraard) heel schattig: 3 wolfsgrijze en 3 zwart-witte waarvan 1 teefje. We konden kiezen en de keuze was snel gemaakt: een zwart-wit teefje (volgens de kweekster eerder seal dan zwart maw bijna zwart). De stamboomnaam is ook al gekozen en het wordt: Native of Wildernes (is het jaar van de N). Binnen 4 weken kunnen we haar ophalen. Spannend...! En nu verder hard werken om de omheining achteraan klaar te krijgen zodat Ishra met haar 4 jonge snaken kan verhuizen naar dit terrein. Dan kan Happy in alle rust de nieuwe pup in de tuin verwelkomen. 
Onverwachts blij nieuws! De drachtige teef van kennel On Kamiakan Trail, Holy Shadow, heeft toch 6 puppy's... geboren op 16 mei. En er is een teefje voor ons, een zwart-wit dan nog, net wat we wilden! Nieuw bloed met zwart-witte vacht. Met onze Indi (waarmee we verschillende shows liepen om haar te laten keuren voor een RISH-stamboom) kunnen we immers geen nest voorzien daar haar heupen niet voldoen en 1 nest met Ishra vinden we voldoende daar zij niet het type is waar we helemaal weg van zijn. Uit het nest van Ishra hebben we wel Tibet en Gipsy die we mogelijks als dekreu kunnen laten keuren. Maar we zien wel wat de tijd en de evolutie ons brengen.
We kregen bericht van kennel 'On Kamiakan Trail' dat ze binnenkort een nestje zullen hebben waarvan we graag een nieuwe pup hadden aangekocht maar helaas... de echografie geeft aan dat er slechts 4 pups zullen zijn en deze zijn al gereserveerd. Rare wereld toch.... je moet reeds een pup reserveren die nog niet eens bestaat...!!
Er is opnieuw een teefje vertrokken, Mala-Nepal die nu Sheila zal heten. Maar niet getreurd, ze zal meteen ook een grote vriend hebben en dan nog wel een Malamute. Ze zal dus wellicht tussen goeie poten terecht komen. Nu zijn ze nog met 4 en we hebben gekozen om deze 3 reu's en 1 teefje te houden om ons mushingteam te vervoegen. Allegro en Alegria worden dit jaar immers al 9 jaar. We moeten al gaan denken aan hun brugpensioen.
'De wandeling legt de basis voor een evenwichtige relatie met je hond.'
Spannend vandaag! We mochten met z'n vijven de nieuwe uitrusting in de grote camionette uittesten. Onze leiders hebben hokjes laten installeren zodat wij veilig mee kunnen op uitstap. Er zijn 5 stevige hokken gemaakt waar we 2 per 2 in kunnen (en zelfs met 3 indien nodig). Daarbovenop kan de muchingkar bevestigd worden en er is ook nog een bed voorzien zodat onze leiders comfortabel kunnen slapen als we voor meerdere dagen op stap gaan. Er is isolatie voorzien tegen bar winterweer en hoge zomertemperaturen én een verluchtingssysteem zodat wij steeds frisse lucht kunnen happen. Onze baasjes dachten dat wij het eng zouden vinden in die afgebakende ruimtes maar integendeel, wij voelden er ons meteen veilig met toch voldoende bewegingsruimte. Onze 1ste rit die meteen een uur duurde verliep prima. We hadden de opdracht om mee te werken aan een project in 'De Gebeten Hond'. We mochten 2x een fikse wandeling maken met jongeren die een ervaringstocht maakten. Het was voor hen ook een hele belevenis om ons te ontmoeten en met ons op stap te gaan. De in aanvang bange jongetjes ontpopten zich in 1dag tot ware Malamuttenvriendjes. We waren allemaal moe en content en vielen zonder moeite in slaap op de terugweg.
Vandaag mocht ik al mijn kracht en leiderschap ten toon spreiden bij de lange energiewandeling met de jonge gasten van De Eigenwijze Bedding, een holistische school waar jongeren de kans krijgen om vanuit hun eigen interesses de wereld en het leven te gaan verkennen. En vandaag wilden ze blijkbaar leren over 'in roedel levende honden' en over hoe een goede relatie wordt opgebouwd tussen hond en baas. Want wat veel mensen niet weten, is dat je best de taal van de honden leert. Wij begrijpen immers die mensentaal niet zo goed. Als we iets specifieks worden aangeleerd, dan herkennen wij die klanken van dat commando wel (vooral als er een snoep aan vast hangt, haha) maar al die andere communicatieregels tussen de mensen onderling, zijn voor ons toch niet altijd zo duidelijk. Ze zijn trouwens ook niet altijd consequent in hun boodschappen: de ene keer mogen we iets wél en de andere keer dan weer niet. Maar onze bazen doen het nog niet zó slecht en alfa Yanne deelt dan haar ervaring met andere nieuwsgierige mensen tijdens een toffe wandeling. Iedere persoon mag dan één hond uit de roedel meenemen aan de leiband. En eender bij wie we terecht komen, we hebben elkaar altijd iets te leren. Ik had al meteen door dat die grote jonge gast, die met mij op stap wilde, ook zo'n beetje leiderscapaciteiten in hem heeft. Hij weet al veel maar wil ook nog veel bijleren. En dat is vandaag toch wel aardig gelukt, me dunkt.
Ben ik even geschrokken vandaag tijdens het muchen!! Ik liep, zoals altijd, gezwind vooraan als leadingdog toen ik in de verte een joggende dame zag aankomen. Hoe dichter ze kwam, hoe meer ze vertraagde tot ze uiteindelijk bleef stil staan. Dat ben ik niet gewend want lopers of wandelaars of fietsers vervolgen meestal hun weg, ook als onze meute voorbij komt. Ik merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde en ik wilde wat dichterbij gaan om iets meer informatie op te snuffelen. Maar dit was er voor haar blijkbaar over waarop ze ongecontroleerd begon te roepen om hulp. Ze sprong opzij en belandde met haar ene been in de besneeuwde gracht waardoor ze helemaal in paniek sloeg. Alfa Peter, die mij ondertussen duidelijk had gemaakt dat ik 'kant' moest houden, trok haar uit haar netelige positie waarop ze kwaad en met verwijtende opmerkingen wegliep. We waren even onder de indruk van de ludieke dame en vervolgden ons parcour zonder verdere incidenten.
Amai, al goed dat ik zo'n beheerste dame ben die heel gericht mijn baasje volg en mij zo weinig mogelijk aantrek van de 500 andere honden die op zo'n show rondlopen (zolang ze mij ook met rust laten natuurlijk) anders zou ik nu overstressed zijn. En goed dat ik mijn 2de 'zeer goed' heb behaald en het tentoonstellingsgedoe achter de rug is. Ik krijg nu eindelijk een officiële stamboom. Niet dat dit voor mij een verschil uitmaakt maar blijkbaar wel voor mijn baasjes. Ze hebben mij nl. uitgekozen om een nestje te krijgen omdat ik intelligent en evenwichtig ben en goed functioneer als leadingdog (een streling voor mijn ego). Het is me wel opgevallen dat het blijkbaar enkel de buitenlandse keurmeesters zijn die mij als een volwaardige Malamute beschouwen. Bij de 2 vorige shows werd ik door de belgische keurmeesters niet standaard genoeg bevonden om mij te mogen voortplanten! Ik voelde me werkelijk op mijn staart getrapt. Wat denken die wel? Ik, Indi, afstammeling van Ishtar I die al ettelijke gezonde en werklustige mushingmalamutten verwekt heeft, ben méér waard dan zomaar een 'goed' of een 'voldoende'! Ik ben idd. geen showmodel maar heb karakter, trekkracht en doorzettingsvermogen. Dat is toch wat telt bij een sledehond!
Het einde van het jaar nadert. Dit betekent: weeral loopsheid. In ieder geval is dit aan de orde bij Happy. Ze loopt de laatste dagen zo zot als een achterdeur en heeft duidelijk haar oog laten vallen op Allegro. Alleen, hij is blijkbaar niet zo makkelijk te verleiden. Daar Happy voortdurend liep te lonken langs de omheining tussen de tuin en het hondenperk en dit toch wel wat onrust veroorzaakte in de roedel, hebben we Allegro uit het perk gehaald en bij haar in de tuin laten lopen. Hij doet verwoede maar tevergeefse pogingen...
Dit geldt niet enkel voor mensen maar ook voor honden. Wij kiezen voor de meest natuurlijke voeding voor onze honden nl. BARF (Bones And Raw Food). Wolven eten immers ook rauw vlees en dan nog wel met huid, haar en ingewanden, vers en warm. Dit maakt de honden echter wel tot jagers, hoe lief en zachtaardig ze ook zijn met mensen. 
Vandaag is het internationale dag van de aarde. Dit jaar doen de Belgische organisaties BBL, Natuurpunt, Velt ea. die hier andere jaren hun schouders onder zetten, niet mee. Toch wil ik eventjes bij stil staan bij onze Moeder Aarde, die toch wel wat te verduren krijgt de laatste decennia. Hoe lang zal ze deze onverantwoorde wijze van omgaan met het milieu nog kunnen en willen verdragen? Ze is al heftig aan het protesteren maar hoelang en hoeveel zal ze nog dienen te waarschuwen vooraleer de mens écht bewust zal worden? Ja, er zijn al heel wat mensen die de strijd aangaan en er echt werk van maken om zaken diepgaand te veranderen maar het gaat om een totale mentaliteitswijziging op wereldvlak. Er zijn al duidelijke boodschappen gegeven geweest waaronder 'An Inconvenient Truth' van Al Gore ea. maar er is een kleine meerderheid op deze aardbol die alle macht in handen heeft en die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. En hier tegen vechten is een zware opgave en vraagt heel veel innerlijke en evenwichtige kracht. The movie 'Zeitgeist' geeft je hier een duidelijk beeld van. 
Ja, de rivaliteit houdt niet op! En zeker niet nu de teven loops zijn. De trainingen liggen stil, verschillende honden hebben bijtwonden en wij denken er over na om Chimouk en Indi eventueel terug naar Estland te sturen. Chimouk wil volledig de leiding over nemen en dit wordt niet in dank afgenomen door de oudere leden van de roedel, vooral niet door Venus. Het erge is, dat Indi en Ishra meteen in de strijd meegaan eenmaal Chimouk in de aanval gaat. En de Bachbloesems zijn voorlopig niet opgewassen tegen haar instinctieve dominantiedrang. We zitten zowat met de handen in het haar...we overwegen verschillende oplossingsmogelijkheden maar er komt telkens een 'maar' opduiken. Indi en Chimouk naar Estland? Dan moeten we het mushen stop zetten...! Hoe moeten we dan de andere honden aktief houden?! Enkel Chimouk plaatsen? Dan zal Indi misschien ontsnappingspogingen ondernemen...! Chimouk apart in een kennel houden? Dan zal ze wellicht nog agressiever uit de hoek komen als ze in contact komt met de roedel...! Haar laten steriliseren? Is niet onze voorkeur...! Moeoeilijk!!! 
De natuur heeft een enorme kracht in zich. De Bachbloesems hebben dit bewezen. Allegria loopt weer mee in het team. We spannen haar nog niet in van bij de start maar Peter loopt enkele meters met haar mee naast het span waarna ze zich zonder problemen laat inspannen. Ook Thorgal kan de tocht van 11 km weer aan. Alle 10 honden lopen nu mee in het span behalve Shakira die geniet van haar pensioen. Hopelijk kunnen we nu verder trainen om in 2012 langere tochten te maken. 
Afscheid nemen is een proces die tijd en rust vraagt, vooral als een moeder sterft. Dit maakt dat mijn aandacht deze maand wat meer naar binnen gericht was waarbij de honden mee hielpen met het verwerkingsproces, ook al was dit dikwijls van op afstand. Hierdoor werd wat minder aandacht besteed aan het proces van Allegria maar ondertussen is het me duidelijk geworden welke Bachbloesems ze nodig heeft. En Thorgal heeft wat meer conditie verworven door de steptrainingen waardoor hij vermoedelijk weer zal kunnen mee lopen met het ganse team. We duimen. 
We zijn weer gestart met trainen maar het loopt nog steeds niet goed met Allegria. Haar angst sedert het ongeval zit zeer diep. Ik heb ondertussen alle mogelijke tussenstappen uitgeprobeerd. Ze doorstaat iedere stap...tot ze moet meelopen met het team. Dan zet ze al haar kracht in om haar remmen blok toe te zetten. De laatste weken heb ik intens getraind met haar en Thorgal (die nog steeds te veel overgewicht heeft en de snelheid van het team niet aan kan) voor de step. We hebben ze daarna ingespannen voor de kar met de 2 andere reu's Alegro en Buddha achter hen en ook dat was O.K. Maar éénmaal er honden voor Allegria uitlopen, haakt ze af. Besluit: systhematische opbouw via training werkt dus niet. We zullen haar diepere kern moeten raken. En ik wil hierbij de kracht van de natuur inzetten. Ik gebruik al sedert jaren planten en kruiden om allerlei kwaaltjes te verzorgen maar ik wil nu ook de diepgaande werking van Bachbloesems gebruiken om dit emotionele trauma aan te pakken. Via bijscholing ben ik me hierin aan het verdiepen en we hopen op positief resultaat.
Ishra is vandaag 1 jaar geworden. Ze loopt goed mee in het span niettegenstaande ik de indruk heb dat haar achterpoten niet de meest geschikte bouw hebben om snel te lopen. Na enkele jaren bescheiden ervaring wat betreft mushing zie ik ondertussen de subtiele verschillen in stap, draf en galop bij iedere hond. Onze 2 zwart-witte Estse honden hebben de meest atletische bouw en gang, waarbij Chimouk haar zus Indi nog overtreft. Venus en Thorgall hebben de meest stijve gang. De anderen lopen vrij soepel maar Ishra heeft dan weer een gang met een lichte draaibeweging in haar achterpoten. Ik zal mij hierin toch eens wat meer gaan verdiepen en meer info opvragen bij professionele mushers. Het is immers belangrijk dat een sledehond een geschikte lichaamsbouw heeft om onnodige belasting te vermijden.
Het is ons en Alegria gelukt! We lopen opnieuw met 8 in het span. De opbouw verliep vrij vlot: eerst met Thorgall voor de step, dan met Gobi, daarna met 4, met 5 en dan de ultieme test: met 7 wat betekent ook met Indy en Chimouk. En het lukte! Alegria bleef weliswaar vooraan lopen met haar dochter Gobi, zonder moeilijk te doen. Uiteindelijk hebben we ook Thorgall terug in het span gezet daar zijn fysieke uithouding ondertussen verbeterd is. En ook dit lukt! Daar Indy niet meer vooraan staat neemt het span niet zo'n hoge snelheid en lopen ze meestal in draf. De honden lijken tevreden en de baasjes ook.
Ishra is nu 6 maand en vindt het al helemaal naar haar zin in de roedel. Haar beste speelkameraden zijn Indy en Chimouk maar ook Gobi en Buddha daagt ze graag uit. 's Avonds en 's nachts blijft ze echter bij Akita in de tuin die steeds een oogje in het zeil houdt. 
April is de maand geweest van veel gedachten, overpeinzingen, studie..
Sedert begin deze maand maken Indy en Chimouk volledig deel uit van de roedel. Ze staan weliswaar laagste in rang maar ze worden aanvaard. We hebben hen de voorbije maanden stap voor stap kennis laten maken met de andere honden en hen telkens voor langere tijd in de roedel laten verblijven. Alegro, die nog steeds denkt dat corrigeren gepaard gaat met bijten, verhinderde ons echter om hen volledig in de roedel te laten. Tot eind februari eerst Chimouk en dan Indy loops werden. Alegro had meteen zijn oog laten vallen op Chimouk en week niet meer van haar zijde. Het was verbazend...zo brutaal hij was voordien, zo charmerend hij haar nu benaderde. Thorgal had tegelijkertijd Indy ingepalmd en dit was dan ook meteen hét moment om hen samen te laten slapen! En de andere teven...? Die stonden erbij en keken ernaar...
Het trainen met onze jongsten verloopt vrij goed. Chimouk is enthousiast en reageert aktief op de commando's, Indy is eerder gereserveerd en nogal eigenwijs. Ze zal zich vooral niet forceren; na een paar opdrachten vindt ze al dat het welletjes geweest is en gaat 'dwars'liggen. 
Die Malamutten zijn toch echt geen doetjes. Degenen die denken aanspraak te kunnen maken op een hogere plaats in de rangorde, zullen het zeker niet nalaten ervoor te vechten, zowel letterlijk als figuurlijk. En dit keer heeft zo'n gevecht blijvende sporen nagelaten. Wie de uitdager en wie de aanvaller was, hebben we opnieuw niet kunnen achterhalen maar het resultaat is wel dat Venus een stukje van haar rechteroor kwijt is. Het is gelukkig mooi genezen en niettegenstaande ze geen perfecte Malamuttenkop meer heeft, blijft ze nog altijd dezelfde Venus die haar neus (in dit geval 'oor') graag ergens tussen steekt. 
Niettegenstaande die franse Malamuteliefhebber ons geen pup heeft willen verkopen, heeft hij ons toch een mooi geschenk gegeven. Hij heeft ons verwezen naar Samuel en Cécile die heel liberaal leven met hun 80 poolhonden!! Ja, je leest het goed...tachtig! 
