10 citaten die u gaan veranderen als u de Heilige Mis bijwoont

De Heilige Gertrudis de Grote schreef eens dat voor elke Mis dat we met toewijding bijwonen gedurende ons leven, Christus ons een troost is in de dood. Ik was onder de indruk de eerste keer dat ik het las.

Ik weet welke grote waarde het Heilig Offer van de Mis heeft – het is de plechtige representatie van onze Heer Jezus Christus aan de Vader als eerherstel voor onze zonden en deze van de hele wereld. Het is de bron en het hoogtepunt van het Christelijk leven. Toch is het dikwijls moeilijk om deze wonderbaarlijke waarheid te beseffen temidden van de verstrooiingen gedurende de Heilige Mis.

De Heilige Thomas van Aquino leerde ons dat onze vijf zintuigen falen in de Heilige Eucharistieviering. Enkel geloof kan de sluier optillen en zorgen dat we de werkelijkheid van Christus aanwezigheid en offer vatten.

Ik las onlangs 10 citaten van de heiligen over het belang van het Heilig Offer van de Mis.

Deze citaten doen me het verborgen mysterie van de Heilige Mis onder ogen zien. Ik moedig jullie aan ze te overwegen als jullie verstrooid raken gedurende de mis.

1.   Wanneer de Eucharistieviering wordt gevierd wordt de heilige plaats vervuld met talloze engelen die het goddelijk slachtoffer aanbidden dat op het altaar wordt geofferd. ~ H. Johannes Chrysotomus 

2.   De engelen omringen en helpen de priester wanneer hij de Mis opdraagt. ~ H. Augustinus 

3.   Als we werkelijk de Mis verstonden, zouden we sterven van geluk. ~ H. Jean Vianney 

4.   De viering van de Heilige Mis is even kostbaar als de dood van Jezus op het kruis. ~ H. Thomas van Aquino 

5.   Eens was de H. Terera overweldigd door Gods Goedheid en vroeg OLHeer “Hoe kan ik U danken?” OLHeer antwoordde, “WOON EEN MIS BIJ.” 

6.   “Mijn Zoon ziet degenen die het Heilig Offer van de Mis bijwonen zo graag dat Hij voor hen zou sterven zoveel keer als ze de Missen bijwonen.” OLVrouw aan de Heilige Alanus a Rupe. 

7.   Wanneer we de Heilige Communie ontvangen, ervaren we iets buitengewoons – een vreugde, een zoetheid dat het hele lichaam overweldigt en het verheft. ~ H. Jean Vianney 

8.   Er is niets zo belangrijk als de Eucharistie. Als God iets kostbaarders had, zou Hij het ons reeds gegeven hebben. ~ H. Jean Vianney 

9.   Wanneer we naar de Heilige Communie geweest zijn, omhult de balsem van liefde de ziel zoals een bloem de bij omhult. ~ H. Jean Vianney 

10.               Het zou gemakkerlijker zijn voor de wereld om te overleven zonder de zon dan zonder de Heilige Mis. ~ H. Pio van Pietrelcina 

Dat laatste citaat van de H. Pio is diepzinnig. De hele cosmos wordt in leven gehouden door het Heilig Offer van de Mis…

08-04-2017 om 20:57 geschreven door claudia  

2/4/2017 - Boodschap aan Mirjana van de Heilige Maagd

“Lieve kinderen, apostelen van mijn liefde, Het is jullie taak om de liefde van mijn Zoon te brengen bij al wie die nog niet heeft leren kennen; jullie, de lichtpuntjes van deze wereld, aan wie ik met moederlijke liefde leer om helder en met volle kracht te stralen. Het gebed zal jullie helpen, omdat het gebed jullie redt, het gebed redt de wereld. Daarom, mijn kinderen: bid met woorden, met gevoel, met barmhartige liefde en opoffering. Mijn Zoon heeft jullie de weg getoond - Hij die mens werd en mij tot de eerste kelk maakte, heeft jullie met Zijn verheven offer laten zien hoe je moet liefhebben.

Wees daarom niet bang om de waarheid te spreken, mijn kinderen. Wees niet bang om jezelf en de wereld te veranderen door liefde te verspreiden, door alles te doen om mijn Zoon bekend en geliefd te maken, door anderen lief te hebben in Hem. Als moeder ben ik altijd bij jullie. Ik smeek mijn Zoon om jullie te helpen, opdat de liefde in jullie leven moge heersen - een levende liefde, een aantrekkelijke liefde, een liefde die leven geeft. Dat is de liefde die ik jullie leer - zuivere liefde. Het is aan jullie, mijn apostelen, om die liefde te herkennen, te beleven, en te verspreiden. Bid met gevoel voor jullie herders, opdat zij met liefde mogen getuigen van mijn Zoon. Ik dank jullie. “

18/3/2017 - jaarlijkse boodschap aan Mirjana

“Lieve kinderen, Mijn moederlijk verlangen is dat jullie een hart hebben dat vervuld is van vrede, en een zuivere ziel, opdat jullie in de aanwezigheid van mijn Zoon Zijn gezicht kunnen zien. Want, kinderen, als moeder weet ik dat jullie dorsten naar troost, hoop en bescherming. Jullie, mijn kinderen, zijn bewust en onbewust op zoek naar mijn Zoon. Toen ik op aarde was, heb ook ik vreugde gekend, en pijn, en lijden geduldig verdragen, tot mijn Zoon het in al Zijn glorie weghaalde. Om die reden zeg ik mijn Zoon: help ze, altijd.

Jullie, mijn kinderen, verlichten met ware liefde de duisternis van het egoïsme die mijn kinderen steeds meer omhult. Wees gul. Laat je handen en je hart altijd open zijn. Wees niet bang. Geef je met vertrouwen en hoop over aan mijn Zoon. Kijk naar Hem op, en leef het leven met liefde. Liefhebben betekent jezelf wegschenken, volhouden, en betekent nooit oordelen. Liefhebben betekent de woorden van mijn Zoon beleven. Mijn kinderen, als moeder zeg ik jullie: alleen ware liefde leidt naar eeuwig geluk. Ik dank jullie. ”

08-04-2017 om 20:29 geschreven door claudia  

„Ontvang Mijn oproep in dit hoekje van het Paradijs, waar Ik wacht dat mensen komen om volledig te worden genezen, genezen van het atheïsme.“

  Boodschap van de Maagd van de Verzoening op 5 maart 2017 aan Mario d’Ignazio in de Gezegende Tuin van de wijk Santa Teresa, Brindisi  

Mario: De Heilige Maagd verscheen na een grote explosie van zeer wit licht. Zij was helemaal gekleed in het wit en had de Rozenkrans aan de rechterarm. Twaalf sterren omringden Haar hoofd. Na ons te hebben gezegend met het teken van het kruis heeft Zij gezegd:  

„Geliefde kinderen, Ik luister naar jullie gebeden indien bepaald vanuit een hart dat gevoelig is voor Mijn moederlijke stem.

Ontvang Mijn oproep in dit hoekje van het Paradijs, waar Ik wacht dat mensen komen om volledig te worden genezen, genezen van het atheïsme.

Dat de mens terug in God gelooft!

Vandaag de dag is de mens zich niet bewust van de Schepper, doof voor Zijn Heilig Woord, rebels tegen Zijn Goddelijke Wil.

De mens moet meer bidden en met geloof om Satans plannen te vernietigen, de plannen van dood en vernietiging voor de hele wereld.

Sinds geruime tijd heb Ik jullie de weg getoond van bekering, maar slechts een kleine kudde volgde Mijn aanwijzingen, heeft zichzelf weten te redden voor de eeuwigheid, de rest is verdeeld.

Reeds geruime tijd toon Ik jullie de weg naar bekering, maar slechts een kleine kudde volgde Mijn aanwijzing voor het eeuwig heil; de rest is verstrooid geraakt.

Mijn kinderen, vermeerder jullie geloof door het aanbidden van Mijn Zoon in de Eucharistie, het Hemels Brood.

In deze vastentijd, vast speciaal op vrijdag en beoefen de vrome praktijk van de Kruisweg, zo aangenaam aan Jezus.

Mediteer over de gekruisigde Jezus, over Zijn geseling en over Zijn lichtgevende wonden. In april kom Ik weer bij jullie om de kaarsen te zegenen die jullie naar hier zullen brengen met oprechte toewijding."

08-04-2017 om 20:23 geschreven door claudia  

Koninklijke weg van het kruis

We gebruiken slechts een klein deel van onze hersenen. Ons lichaam kent spieren die verschrompelen omdat we ze nauwelijks gebruiken. Op dezelfde wijze verkeren delen van ons menszijn in slapende toestand en blijven onontdekt totdat we een bepaalde fase of ervaring doormaken – zoals verliefd worden, een kind krijgen of oog in oog staan met de dood – die hen tot leven brengt. Lijden is een van die ervaringen. Léon Bloy, de Franse katholieke schrijver, schreef: ‘In zijn arme ziel kent de mens plaatsen die nog niet bestaan. Het lijden treedt ons leven binnen om die tot leven te wekken.

Zijn ze die prijs waard, deze nog-niet-bestaande plaatsen in ons hart? We weten allemaal dat we van lijden niet noodzakelijk heilig of geduldig worden. Lijden kan ook bitterheid veroorzaken, zelfmedelijden oproepen of leiden tot cynisme. Het is een misverstand om lijden te zien als iets dat in zichzelf ‘goed’ is. Toch kan het productief zijn. Als onze definitie van geluk impliceert dat we lijden vermijden, dan is alle pijn en frustratie een obstakel op weg naar ons doel. Maar de heiligen streefden een ander doel na. De meesten van hen zouden hebben onderschreven wat Ignatius schrijft in zijn Geestelijke oefeningen, namelijk dat mensen ‘zijn geschapen om God te loven, Hem eerbied te betonen en hem te dienen’ en zo eeuwig leven te verwerven. Als dat onze missie is, zullen we het geluk verwerven. Als dat ons doel is, vormt lijden geen belemmering. Het kan zelfs een bondgenoot zijn.

Friedrich Nietzsche schreef: ‘Wat me niet kapot maakt, maakt me sterker.’ De heiligen prezen kracht minder vaak dan mededogen. Zoals een ploeg de hard geworden bodem openscheurt zodat er water bij kan komen, zo kan lijden onze hard geworden harten openen en ontvankelijk maken voor de diepere wijsheid. In de woorden van Diadochos van Photiki, een van de vroege woestijnvaders: ‘Zoals de afdruk van een zegel in was niet kan worden gemaakt zonder de was te verwarmen en zacht te maken, zo kan een mens het zegel van Gods heiligheid niet ontvangen tenzij hij wordt beproefd door moeiten en zwakheden.’ Teresa noemde lijden ‘de koninklijke weg van het kruis’, de weg die ons voorbereidt en ons leert om Gods beeld te dragen.

De wil van God

Een van Meister Eckharts meest ‘trefzekere’ vertroostingen was: het lijden raakt me niet ‘als ik het lijden aanvaard en de pijn omzet in de wil van God’, dan ‘ben ik evenwichtig, voel me goed en gelukkig, onder alle omstandigheden’.

In heel de geschiedenis hebben christelijke predikers de armen en ellendigen op deze aarde deze troost gegeven. Het is moeilijk te zeggen of het hen gelukkiger heeft gemaakt. Bij afwezigheid van een alternatief kan het vertroostend zijn om te spreken over ‘de wil van God’. Als we te maken hebben met aardbevingen, droogte of epidemieën, als we een kind zien sterven of zelf getroffen worden door armoede of als onze geliefde moet lijden ten gevolge van aids kan het zijn dat we de kracht vinden om dat te verdragen als we ‘de pijn omzetten in de wil van God’. Maar we kunnen God er ook om gaan verafschuwen.

Er is een alternatief voor de gebruikelijke apathie. We hoorden eerder over het werk van Jean-Pierre de Caussade, van wie Verlating op Gods voorzienigheid ons aanspoort om God in het hier en nu te zoeken. Caussade wijst op de spirituele dimensie van onze dagelijkse handelingen: de taken en plichten die we moeten doen; onze ontmoetingen met andere mensen. Dat alles is een ‘sacrament’ dat de wil van God voor dat moment in zich draagt. Door heel bewust zo te leven, stellen we ons open voor de heilige diepten van de dagelijkse ervaring.

Deze wijsheid vormt een bijzondere uitdaging in situaties van lijden. Eenvoudig gezegd komt het hier op neer: onze spiritualiteit hangt niet af van de uiterlijke omstandigheden. Zelfs te midden van verschrikkelijke ellende hebben we toegang tot God. Door geloof dringen we door het gordijn van het lijden heen en vinden iets dat waar is en blijvend. Dat verklaart het verschil tussen mensen die in zo’n situatie ten onder gaan en degenen die hebben geleerd om het lijden te overstijgen of, zoals Eckhart het noemt, ‘te transfigureren’.

Caussade wijst op het voorbeeld van de twee misdadigers die met Jezus werden gekruisigd. Hoewel hun uiterlijke omstandigheden gelijk waren, was hun innerlijke houding geheel anders. Terwijl de ene misdadiger Jezus in zijn laatste momenten bespotte, richtte de ander zich vol vertrouwen tot hem en zei: ‘Jezus, denk aan mij wanneer u in uw koninkrijk komt’. Voor de eerste riep lichamelijk lijden bitterheid en wrok op, terwijl de ander in staat was om deze toestand te overstijgen en zo de eeuwigheid aan te raken. Jezus antwoordde hem: ‘Ik verzeker je: nog vandaag zul je met mij in het paradijs zijn’ (Lukas 23:42-43).

Volgens Caussade riep hij de mensen niet op tot iets bijzonders, maar ‘om gewoon door te gaan met wat je doet en te verdragen wat je moet doen; wat je moet veranderen is je houding tegenover de dingen. En die verandering bestaat heel eenvoudig uit het uitspreken van “Uw wil geschiede” bij alles wat God vraagt’.

Uw wil geschiede? Het verstand deinst terug op de rand van deze afgrond, bevreesd voor de monsters die ons daar zouden kunnen opwachten. Kun je zoiets zeggen tegen politieke gevangenen of slachtoffers van terrorisme? Caussade’s eerste lezers waren de Zusters van Visitatie, waar hij overste was. Wat wisten zulke nonnen van de wreedheid van het leven en de donkerheid van de geschiedenis, zo vragen we ons misschien af? Maar het waren deze nonnen die een generatie later vogelvrij werden verklaard tijdens de revolutionaire terreur in Frankrijk, die werden ontdaan van hun habijten en naar de guillotine werden gestuurd.

Dit soort lijden de ‘wil van God’ noemen kan vandaag de dag ongepast klinken. Waar was de wil van God in de Holocaust? In het lijden van de Cambodjanen? Bij de instorting van het World Trade Center? Tijdens de oorlog in Irak? Of, als we het er dan toch over hebben, in het lijden van een kind?

Maar is er ook een andere interpretatie van deze uitdrukking mogelijk. De ‘wil van God’ neemt een heel andere betekenis aan als we haar niet zien als een eenvoudige frase waarmee de slechte dingen die gebeuren worden gerechtvaardigd. We zouden de uitdrukking ‘de wil van God’ ook kunnen omzetten van een conclusie in een uitdaging, de uitdaging om Gods aanwezigheid te zoeken in schijnbaar godverlaten omstandigheden. Met andere woorden, de ‘wil van God’ hoeft geen zegening van het noodlot te zijn; God ‘wil’ niet dat we lijden. Het gaat eerder om de verborgen uitdaging om in, of ondanks, de omstandigheden op een situatie te reageren op een manier die getuigenis aflegt van de liefde, de gerechtigheid en de waarheid.

Sheila Cassidy, een Engels natuurkundige, ontdekte dat onder uiterst moeilijke omstandigheden. In de vroege jaren zeventig werd ze als dokter in Chili meegesleept in de golven van gewelddadig verzet die volgden op een militaire coup. Ondanks haar gebrek aan politiek engagement werd ze gearresteerd voor het verplegen van een gewonde revolutionair. Samen met vele duizenden anderen werd ze gemarteld en geinterneerd in een gevangenkamp. Velen van deze gevangenen verdwenen. In Caddidy’s geval zorgde internationale druk er uiteindelijk voor dat ze werd vrijgelaten en gedwongen om het land te verlaten. In haar memoires Audacity to Believe (De moed om te geloven) beschreef Cassidy hoe de martelingen haar veranderden in een bal van angst en pijn. Mensen die zoiets hebben meegemaakt zijn voor de rest van hun leven getraumatiseerd, niet zozeer door de herinnering aan de onbeschrijfelijke pijn als wel door de wetenschap dat mensen in staat zijn om elkaar dit aan te doen.

Ze schreef dat toen de martelingen stopten en ze emotioneel weer wat ruimte kreeg, haar eerste instinct was God om hulp te roepen, ‘om geestelijk op de spijlen van mijn kooi te beuken en te smeken om te mogen worden vrijgelaten’. Ze kreeg een merkwaardig idee. Opeens besefte ze dat het beter was ‘om mijn lege handen uit te strekken naar God, om niet te smeken maar mezelf aan te bieden. “Hier ben ik, Heer, neem mijn leven. Ik vertrouw U. Doe met mij wat U wilt…” In mijn machteloosheid en gevangenschap bleef mij één vrijheid: ik kon mezelf overgeven aan de handen van God.’

Dit gebed leidde niet onmiddellijk tot een transformatie van haar houding. Maar er begon een geleidelijk proces waarin ze de benodigde moed en kracht kreeg om deze kans te benutten. In haar eigen woorden: ‘Deze mogelijkheid om je over te geven staat ter beschikking aan een ieder die in de omstandigheden gevangen is en vormt het middel waardoor een gevangene boven zijn gevangenschap kan uitstijgen. Gevangen als een vogel in een kooi kun je ervoor kiezen om je vleugels kapot te vliegen tegen de tralies, maar je kunt ook leren leven binnen de grenzen van die gevangenis en tot je verrassing ontdekken dat je de kracht hebt om te zingen.’

De situatie van een politiek gevangene mag uitzonderlijk lijken. Maar later, als arts in een verpleeghuis, ontdekte Cassidy dat haar ervaringen in Chili haar iets hadden gegeven waardoor ze beter met kankerpatiënten kon omgaan. Ze begreep hun wanhopige vragen: ‘Waarom ik? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien?’ Ze ontdekte dat de inzichten die ze had opgedaan in haar eigen eervaring met het lijden zinvol waren voor ieder mens die in een uitzichtloze situatie verkeerde waar niets aan kan worden gedaan. We kunnen onze krachten geven aan bitterheid en wanhoop, ‘onze vleugels kapot vliegen’ tegen de kooi, of we kunnen het gebed van Maria bidden – ‘Zie, de dienstmaagd des Heren; mij geschiede naar uw woord’ – en ontdekken dat we ‘de kracht hebben om te zingen’. Het is een gebed dat kan worden gebeden in het vertrouwen dat Gods wil voor ons niet het einde is, maar dat we vandaag met hem mogen zijn, in het paradijs.

Een Amerikaanse jezuϊtische priester, Walter Ciszek, ontdekte dezelfde vrijheid en sereniteit tijdens zijn jaren als gevangene in de goelag van de Sovjetunie. Pater Ciszek was aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in dienst bij een missiepost in Oost-Polen toen sovjettroepen het land binnenvielen. Omdat hij niet gescheiden wilde worden van zijn kudde, ging Ciszek vrijwillig mee met de Poolse arbeiders die als dwangarbeiders naar Rusland werden gedeporteerd. Toen men ontdekte dat hij priester was, werd hij gearresteerd op verdenking van spionage. Hij bracht vijf jaar door in eenzame opsluiting in de Lubyanka-gevangenis in Moskou, waarna hij tot vijftien jaar dwangarbeid werd veroordeeld. Hij diende zijn hele straf uit en werd daarnaast ook nog eens veroordeeld tot drie jaar ballingschap in Siberie, voordat hij in 1963 terug mocht naar de Verenigde Staten.

In de drieëntwintig jaar dat hij gevangen zat, stond Ciszek verschillende keren oog in oog met de dood. De wreedheden en ontberingen die hij meemaakte kunnen nauwelijks worden beschreven. Toch zag hij het mentale gevecht tegen de onrechtvaardigheid van zijn lot als zijn grootste lijden. Op momenten waarin hij zich overgaf aan de Voorzienigheid en ervan overtuigd was dat hij in elke situatie was waar God wilde dat hij was, overviel hem een diep gevoel van vrijheid en vrede. Zijn lijden kreeg betekenis in de geestelijke troost die hij zijn medegevangenen kon bieden, in het getuigenis van zijn priesterschap of op een mysterieuze wijze door zijn identificatie met het lijden van Christus. Op zulke momenten had hij een ‘gevoel van vreugde, dat vertrouwen in het eenvoudige en directe geloof dat zich uitdrukt in een vertrouwen op God alleen’.

Pater Ciszek schreef dat het heel verleidelijk is om te vluchten als het leven anders verloopt dan gepland, als we teleurgesteld worden: ‘Dit is niet her leven dat ik had verwacht. Dit is niet waar ik op had gerekend. (…) Vergeef me, God, maar ik wil hier weg.’ Ook hij kende deze verzoekingen. Maar de terugkeer tot het vertrouwen op de ‘wil van God’ was steeds zijn troost: ‘Niet Gods wil zoals we die zouden wensen of zoals die ons voor ogen staat of zoals we in onze arme menselijke wijsheid denken dat die zal zijn. Maar de wil van God zoals God die voor ogen heeft en elke dag weer aan ons openbaart in de situaties waarin we door Hem zijn geplaatst. Zijn wil voor ons, vierentwintig uur per dag: de mensen, de plaatsen, de omstandigheden die Hij ons hier en nu schenkt. Dat zijn de dingen waarvan God weet dat ze op dat moment voor Hem en voor ons belangrijk zijn, dat zijn de zaken op grond waarvan Hij wil dat we handelen.’

Tijdens zijn eenzame opsluiting in Lubyanka ontdekte pater Ciszek de kracht om ‘los te laten’, om de heerschappij over zijn leven aan God over te laten. Als priester voelde hij zich geroepen om het beeld van Christus de wereld in te dragen. In de gevangenis kon hij evengoed priester zijn als in een kerk. Voor zijn medegevangenen kom hij een voorbeeld van barmhartigheid en vergeving zijn, een herinnering aan de spirituele dimensie van het bestaan te midden van het sovjetsysteem. Het was moeilijk, maar niet onmogelijk. God vroeg hem ‘deze lijdende mensen om me heen in de ogen te kijken en deze omstandigheden in de gevangenis te beschouwen als een geschenk uit Zijn hand en een verordening van Zijn voorzienigheid’.

In de memoires van pater Ciszek worden we voortdurend herinnerd aan Jean-Pierre de Caussade. Zijn testament verleent geloofwaardigheid aan ideeën die anders zouden kunnen worden afgedaan als vroom idealisme: ‘God is in alle dingen, onderhoudt alle dingen, oordeelt over alle dingen. Door dat in alle situaties en omstandigheden te erkennen en Zijn wil in alle dingen te zien, aanvaarden we elke omstandigheid en situatie en laten we ons in volmaakte overgave en vertrouwen dragen. Niets kon me van Hem scheiden, omdat Hij in alle dingen was.’

In de beschrijving van zijn beproevingen vertoont pater Ciszek geen spoor van bitterheid of spijt. Hoewel zijn ervaringen op zijn zachtst gezegd ongebruikelijk waren, geloofde hij dat deze lessen van toepassing waren op mensen in allerlei situaties. ‘Verlossing is voor een ieder van ons niets anders dan het dagelijks opnemen van het kruis van Christus en dat wat de dag brengt aanvaarden als de wil van God, terwijl we God elke mogen de vreugde, het werk en het lijden van die dag offeren’. Hij ontdekte dat het mogelijk was om gelukkig te zijn in een gevangeniscel, zelfs in een Siberisch werkkamp.

Het geheim was om elk moment te leven vanuit een gevoel van bestemming en verantwoordelijkheid, vastbesloten om in elke situatie en in elke ontmoeting de weg van God te zien. Hij zocht niet tevergeefs: ‘Niemand leert een diepere vrede kennen, niemand kent meer toewijding, niemand ervaart een groter gevoel van vervulling in zijn leven dan de mens die gelooft in de waarheid van het geloof en er dagelijks naar streeft om die in praktijk te brengen. Als dat te simpel lijkt, probeer het dan gewoon en ontdek hoe moeilijk het is. Maar je zult als je het probeert ook de vreugde en de vrede en het geluk ontdekken die het kan brengen.’

Uit : Het geluk is met de heiligen - Robert Ellsberg

08-04-2017 om 20:18 geschreven door claudia  

Kom Heilige Geest met Jezus’ woorden met de H. Michael als Bewaker en Beschermer

19 maart 2017

Mijn geliefde zoon, dit is je Jezus van Liefde en Barmhartigheid. Mijn zoon, Ik ben Jezus van Liefde en Barmhartigheid, maar Ik ben ook Jezus van Gerechtigheid; het Ene gaat niet zonder het andere. 

Zoals Ik je voorheen verteld heb, bevinden jullie je in de Grote Beproeving. Meer rampen zullen zich zeer spoedig voordoen en zullen heviger zijn. Jullie land ontwaakt niet, ze grommen en klagen maar steeds in plaats van zich te bekeren. Ze vechten tegen jullie nieuwe President net zoals ze tegen alle profeten uit het verleden vochten. Iets groots moet gebeuren dat jullie hele land zal dooreenschudden en ervoor zal zorgen dat het niet in staat is om te functioneren op een normale manier. 

Jullie land en de wereld hebben de gehoorzaamheid verloren tot hun God en tot elkaar. Ik heb jullie twee goede leiders gegeven als President en Vice president en de meerderheid zijn nog altijd bezig hen te stoppen en hen te beschuldigen van al het mogelijke. 

Ik zal spoedig gerechtigheid zenden die jullie land zal tot stilstand brengen. De deur van de ark is juist gesloten. Kijk wat de volgende 40 dagen jullie zal brengen. Jullie doen er goed aan veel te bidden en berouw te tonen en jullie te bekeren. Jullie Jezus van Liefde en Barmhartigheid.​

Kom Heilige Geest en de Heilige Moeder Maria met Uw woorden alleen en met de Heilige Michael en de Hele Hemel als Bewaker en Beschermer van Uw woorden,

7 maart 2017

Mijn lieveling en al Mijn geliefde kinderen. Ik weet, Mijn zoon, dat je niet veel zin hebt om te schrijven, maar de Hemel en Ik willen dat je het opschrijft. Vertel aan al Mijn kinderen dat We nog altijd meer gebeden nodig hebben, vreselijk veel nodig hebben, omdat satan en al de boosaardige mensen proberen Amerika neer te halen vooraleer Amerika sterker wordt en meer mensen terug op weg naar God en de Hemel heeft.

Ik weet dat al Mijn kinderen nu veel te lijden hebben, maar het zal veel erger worden als Mij  kinderen over de hele wereld niet beginnen de Tien Geboden van God de Vader na te volgen. Jullie staan op het punt Noah en de Zondvloed te herhalen dat in het verleden gebeurd is. Mijn kinderen denken dat ze alles op zichzelf kunnen en zo denken ze ook dat ze hun eigen weg kunnen gaan zonder God. In de hele wereld en in Amerika moeten de gekozen leiders leren luisteren en jullie moeten allen handelen als Een Lichaam in Christus met God als jullie leider. 

Ik heb je gezegd dat Ik jullie goede leiders gegeven heb in Donald Trump en Mike Pence maar ze zijn maar mensen en de meerderheid van mensen moeten hen en de Tien Geboden volgen. Abortus en het doden van babies, zonden van homoseksualiteit en alle vleselijke zonden moeten nu stoppen en ze kunnen enkel stoppen met gebeden van de mensen. Als ze nu niet stoppen zal Amerika ten onder gaan net zoals het Romeinse Rijk die ten onder ging door de zonden in hun eigen land. Amerika volgt hetzelfde pad en zonder meer gebeden binnen en buiten Amerika zullen ze vallen en gedood worden door de vijand. Mijn Zoon wil spreken.

(Jezus)  Mijn kinderen, Ik heb jullie een nieuwe leider gegeven maar hij wordt geinfiltreerd door vele boosaardige mensen buiten zijn partij en sommigen binnen zijn partij. Er zijn vele boosaardige mensen die een hoge prijs hebben betaald om je regering te doen vallen en om leugens te vertellen over jullie president door jullie nieuwsmedia e nook door occulte leiders en velen waaronder ook jullie kerkleiders die gecontroleerd worden door de elite en de vrijmetselarij. Zij willen over de hele wereld heersen en de meeste van Gods kinderen vernietigen door boosaardige mensen met veel geld. Als het mogelijk was zouden ze zo vlug mogelijk de hele wereld vernietigen. Bid, bid, bid veel voor een totale vernietiging van alle boosaardige sekten in Amerika en over de hele wereld. Twijfel er geen seconde aan dat Trump uitverkoren werd en aan de top geholpen werd door God de Vader Zelf om te doen wat de Heilige Apostel Paulus deed wanneer hij op aarde was. Hij stopte dat Christenen gedood werden en streed tegen alle sekten, atheisten en alle boosaardige mensen die Gods wetten niet wilden volgen. Liefs, Jezus en Maria.​

Kom Heilige Geest, Heilige Moeder Maria en de hele Hemel met de Heilige Michael als Bewaker en Beschermen van Uw woorden

19 februari 2017

Mijn veelgeliefde zoon en aan al Onze kinderen, dit is jullie Moeder van Liefde en Barmhartigheid. Mijn liefde en barmhartigheid werden aan jullie gegeven en aan al Mijn kinderen van de Restkerk die erom gevraagd hebben en ze aanvaard hebben. Gebruik ze om Mijn Zoon en Mij te helpen om meer van Onze geliefde kinderen te bekeren. Ik wil je vertellen dat de afbeelding die Ik je gegeven heb van het Vrijheidsbeeld met Mij betekent dat het belangrijk is te laten weten dat God Zijn Moeder van de Onbevlekte Ontvangenis gegeven heeft om de Verenigde Staten te bewaren en beschermen en dat Hij OLV van Guadalupe gegeven heeft om Mexico te beschermen. Jullie land heeft nu alles wat het nodig heeft om te veranderen behalve dat We meer gebeden nodig hebben van al Onze kinderen. Ik heb het merendeel van Mijn kinderen nodig om een rozenkrans en een barmhartigheidskroontje te bidden in plaats van 25 %, en zo zou jullie land terug een groot leider worden. 

Ik, jullie Moeder, heeft het over het laatste van dit tijdperk dat loopt van de geboorte van Mijn Zoon tweeduizend jaar geleden tot de komst van het nieuwe tijdperk, het Vrederijk voor duizend jaar in het Nieuwe Jeruzalem. Mijn kinderen, dit tijdperk komt spoedig ten einde omdat Mijn kinderen Gods prachtige aarde zo ernstig hebben vervuild dat het niet gezond genoeg meer is om erin te wonen. Jullie water, jullie land en bomen, lucht, oceanen en wouden zijn zo vervuild dat ze iedereen ziek maken. Jullie zuurstofniveau is niet meer half van wat ze jaren geleden was. Daarom hebben jullie mensen geen energie meer en zijn ze heel de tijd ziek. 

Jullie hebben jullie natuurlijk milieu dat God heeft geschapen in een chemisch milieu veranderd. Jullie lichamen werden niet gemaakt om in een chemisch milieu te leven. Ze werden gemaakt om te leven van natuurlijke gewassen van jullie land, geen chemische stoffen die satan en zijn volgelingen hebben gecreeerd om al Mijn kinderen geleidelijk te doden. Satans gevallen engelen brachten al deze zonden en vervuiling over Gods kinderen om al Gods kinderen te vernietigen. Door al de zonden van de mensheid heeft hij de macht ontvangen om dit te bewerkstelligen. Satan is machteloos zonder de mens. Jullie tijd zoals jullie die kennen is snel aan het verlopen. Mijn God staat op het punt om de hele wereld te reinigen en het te zuiveren zoals het was wanneer Adam en Eva in de Tuin van Eden leefden. 

Ik heb jullie een nieuwe leider gegeven in de Verenigde Staten om Mijn kinderen klaar te stomen voor het Nieuwe Jeruzalem. Met jullie gebeden en de genade van de Hemel hebben jullie een nieuwe leider gekregen maar hij zal enkel in staat zijn om zijn job te doen als de meerderheid van Mijn kinderen bid voor de nieuwe President en de nieuwe Vice President en ook voor de Paus van de Ene Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk. Ik heb jullie een tweede kans gegeven om de wereld te zuiveren maar alle mensen van Mijn wereld zullen moeten bidden en vasten om dit werk gedaan te krijgen. 

De Waarschuwing waarover gepraat werd in het boek Openbaring staat voor de deur. Bid dus en vast en behandel jullie God en naaste met eerlijkheid en liefde. Jullie tijd is ten einde maar Mijn God heeft ze verlengt om meer zielen te redden zodat ze het Nieuwe Tijdperk van Vrede kunnen binnengaan. Heb de Moeder van God met de Heilige Drie-eenheid en de hele Hemel lief. Heb lief. Amen.​

Kom Heilige Moeder met Uw woorden met de Heilige Michael als bewaker en beschermer van Uw zoon

6 februari 2017

Mijn geliefde en al Mijn geliefde kinderen. Ik riep je op deze morgen om te schrijven, Mijn zoon. Ik kom je zeggen om al Mijn kinderen te waarschuwen om zich op het ergste voor te bereiden. Jullie weten dat dit satans 100^ste jaar is om te proberen de Kerk te vernietigen. Dit was de tijd in de geschiedenis dat Mijn Zoon satan de tijd gaf om de Ene Heilige Katholieke en Apostolische Kerk te vernietigen. Zijn macht begint ten einde te lopen en hij is niet geslaagd om te doen wat hij wilde. 

Mijn geliefde Zoon, Jezus is nu ten tonele verschenen en toegelaten dat jullie nieuwe president verkozen werd omwille van al de gebeden van de getrouwen en al de gebeden van de Hemel en Hij werkt met jullie om de wereld te veranderen zodat jullie het Nieuwe tijdperk van Vrede spoedig zouden kunnen binnengaan als Mijn geliefde kinderen blijven bidden en vele nieuwe mensen tot het Leger van Christus brengen en in het leger van Zijn Moeder Maria. 

Satan is nu zeer, zeer gevaarlijk en hij vecht met al zijn macht. Hij probeert de mensen terug te winnen die werkten voor hem als was hij hun god. Maar nu denken ze er anders over en beginnen ze al de leugens te zien die satan hen heeft voorgeschoteld en die hij gebruikte voor zijn eigen goed. Ze zullen meer licht van God beginnen zien en meer kwaad van satan zien en hoe slecht hij in werkelijkheid is. 

Het zal moeilijk zijn voor sommigen van Mijn kinderen om te veranderen en deze fouten te willen toegeven, maar met al de gebeden van Mijn getrouwe rest die bid en al de genade die God heeft toebereid voor deze generatie zal satan het lastig krijgen. Hij gebruikt al zijn macht elke minuut. Nu is zijn bankrekening failliet en Gods bankrekening loopt over van genaden en het bloed en water van de Kruisiging om de ogen van al Mijn kinderen te openen voor de waarheid en het licht van Mijn Zoon, Jezus’ liefde en om het kwaad en de haat van satan en al zijn volgelingen te zien. Satans macht zal blijven vallen dit hele jaar en het licht van Mijn Zoon zal blijven toenemen dit hele jaar. Jullie bevinden jullie nu in een gevaarlijke tijd en temidden van de strijd tussen Hemel en hel, net voor het duizendjarig rijk van Vrede. 

Mijn geliefde soldaten van de restkerk, blijf vechten met jullie rozenkransen en het kroontje van barmhartigheid en de zeven sacramenten en volg de tien geboden op. Dan zal deze strijd over zijn voor je het weet. Het zal zeer hard zijn zoals een moeder die in barensweeen is op de zwaarste tijd van de bevalling maar wanneer ze de baby ziet zijn haar pijnen vergeten en al wat ze voelt is de liefde voor een nieuw leven en een mooie baby. Mijn kinderen, jullie zijn allen Mijn geliefde babies en Ik houd zeer veel van jullie allen. Heb de Moeder van alle leven lief door Mijn Vader, Zoon en Heilige Geest. Bid alsjeblieft voor de zielen in het Vagevuur en op aarde en voor bescherming voor natuurrampen voor de volgende zes maanden. Liefs, Moeder Maria.​

Kom Heilige Geest met de H. Michael en de hele Hemel als Beschermer van Gods Woorden

21 januari 2017

Mijn zeer geliefde zoon, dit is God de Vader van Hemel en aarde. Bedankt om de laatste boodschap zo vlug kenbaar te maken. De gebeden waren nodig om de inauguratie van Trump zonder teveel incidenten te laten verlopen. De elite en de nieuwe wereldorde proberen je God en je nieuwe leiders te stoppen. Jullie hebben nu twee gevechten gewonnen in de wereldoorlog tussen Hemel en hel met de hulp van de hele Hemel. 

De hele Hemel zal blijven helpen zoveel ze kunnen maar de goede mensen op aarde moeten veel bidden en vasten om de strijd tussen Hemel en hel te blijven winnen en zo meer zielen te bekeren. En om Mijn Moeders leger te vervoegen om Haar te helpen satans kop te verpletteren en het nieuwe Vrederijk tot stand te brengen. Blijf bidden, Mijn kinderen omdat de hele Hemel met jullie is in de grootste geestelijke en fysieke strijd in de geschiedenis van de wereld. Liefs, God de Vader. Amen​

Kom Heilige Moeder met de Drie-eenheid en de H. Michael als Bewaker en Beschermer van Uw woorden tot Haar zoon, 17 januari 2017

Feestdag van OLV van Pontmain, Frankrijk

Mijn veelgeliefde zoon en zijn kinderen, dit is OLVrouw van Hoop van Pontmain, Frankrijk. Ik vraag aan heel Amerika en de hele wereld om te hopen en bidden dat al Jezus’ en Mijn wensen worden vervuld voor Amerika dit weekend met jullie nieuwe leiders. Jullie moeten veel bidden dat satan en de elite niet kunnen uitvoeren wat ze in petto hebben om deze nieuwe President te stoppen. 

Mijn Vader heeft alles onder controle maar jullie weten dat Mijn Vaders handen worden gecontroleerd door de gebeden van Onze mensen omdat ze een vrije wil hebben gekregen. De hele Hemel heeft al zijn gebeden opgedragen opdat alles goed zou verlopen net zoals gedurende de verkiezingen. De gebeden van de mensen waren voor Trump zodat hij zijn verkiezing zou winnen tegen alle verwachting in. Zorg ervoor dat vele gebeden en rozenkransen worden opgedragen voor de rest van deze week om deze verkiezing te vervullen en te zorgen dat de vrede terugkeert in de Verenigde Staten en in de hele wereld. God zij gezegend, Moeder van Christus.

Kom Heilige Gees ten Heilige Moeder met Uw woorden en de bescherming van de H. Michael en de hele Hemel

26 december 2016

Mijn geliefde en Mijn geliefde kinderen, dit is de Moeder van God tot al Gods kinderen. Ik kom om je een Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Ik kom al Mijn kinderen met een bezwaard hart zeggen dat 2017 een smartvol en zwaar jaar zal zijn. 

Zoals de meesten van jullie weten was 1917 het begin van Fatima en het begin van de waarschuwing dat Ik gaf aan Lucia, Jacinta en Francesco om te bidden voor de wereld voor alle toekomstige rampen die zouden gebeuren als Rusland niet werd toegewijd aan het Onbevlekte Hart van Maria. Dit moest gedaan worden door de paus en al de bisschoppen om de verspreiding van het communisme over de wereld te stoppen. Jullie kunnen allen zien dat dit niet perfect gedaan werd en dat het te laat was om dit te doen wat nodig was om het communisme te stoppen in het verspreiden over heel de wereld. 

Kijk nu naar jullie land en jullie kunnen zien dat het werd geleid door een communistische president voor de laatste 8 jaar. Jullie hebben nog altijd een kleine kans om sommige van de kastijdingen te verzachten door veel gebed en boetedoening. In 1917 viel de zon naar de aarde na een hevige regenstorm op de plaats van de Fatimaverschijningen. Het was er zeer modderig en iedereen dacht dat ze zouden sterven. God stopte de zon zodat ze niet verder viel en de grond was onmiddellijk droog. Dit was een van de grootste mirakelen die op deze verschijningsplaats zich voordeed. Het was een waarschuwing in die tijd voor de mensen om hun leven te veranderen en te beginnen met het aanbidden van hun God en geen valse goden te vereren. 

Dit jaar zal gelijkaardig zijn met 1917 omdat de planeten in dezelfste stand staan zoals ze 100 jaar geleden stonden. Jullie zullen veel waarschuwingen zien en Gods gerechtigheid. Ditz al helpen om Mijn kinderen terug op weg te helpen naar God en hen te stoppen te leven in de zonden van lust, hebzucht en machtswellust. Dit jaar zal een groot boetejaar worden voor de meesten van Mijn geliefde kinderen die zullen moeten luisteren naar hun God om hun ziel te redden. Velen zullen sterven van gebeurtenissen die nooit tevoren werden gezien.

Zorg er alsjeblieft voor om je leven op orde te brengen omdat je nu in het 100^ste kerkelijk jaar bent sinds Fatima. Zorg ervoor dat je extra voedsel, water en warmtebronnen voorhanden hebt voor deze gebeurtenissen. We hebben jullie in het verleden verteld wat jullie nodig hebben voor deze tijden. 

Dit is de laatste boodschap van dit wereldlijk jaar om jullie eraan te herinneren om jullie voor te bereiden en klaar te zijn voor de komende gebeurtenissen. Moge God jullie zegenen, jullie Moeder in Christus.​

Kom Heilige Geest met Gods woorden aan Zijn zoon met de H. Michael als bewaker en beschermer van Gods woorden

9 december 2016

Mijn veelgeliefde zoon, dit is God de Vader van liefde en barmhartigheid. Bedankt voor al de zielen die jullie en je gebedsgroep en vrienden naar hun God brengen. Zeg je gebedsgroep en al je geliefde vrienden dat Ik zeer tevreden ben met al hun werk dit voorbije jaar. Ik weet dat jullie allen veel te lijden hadden door het werk dat jullie doen. Ik wil jullie allen vertellen dat jullie werk niet beperkt blijft in jullie staat maar de hele wereld bereikt. Mijn kinderen verenigen zich door al de gebeden van gebedsgroepen van over de hele wereld en Mijn Moeders leger wordt groter elke dag. 

Ik, God de Vader, beloof jullie dat de overwinning niet veraf is maar dat er nog altijd veel lijden is voor Mijn kinderen van Amerika omwille van al de zonden van Amerika. Zeg aan al Mijn kinderen het niet op te geven of het vertrouwen te verliezen in hun God. Ik ben God de Vader en Ik ben naar de aarde gekomen om de missie te voltooien dat Jezus en Maria, Mijn Moeder en Zoon begonnen zijn 2000 jaar geleden. Ik verlang er zeer naar om dit tijdperk te zien eindigen en het Nieuwe Tijdperk van Vrede te zien beginnen.  

Dit is een Kerstboodschap aan al Mijn kinderen. Satans macht is bijna over en ook zijn honderdjarige heerschappij waarbij hij probeerde de Katholieke Kerk te vernietigen. Wees geduldig met jullie God omdat Ik weet wat Ik doe om het meeste zielen te redden op lange termijn. Ik heb jullie altijd verteld dat alles wat vlug verloopt niet zal blijven duren. Ik leidt al Mijn overblijvende kinderen naar de duizend jaren van vrede. Wees geduldig en bid, bid, bid zoals Mijn Moeder en Zoon jullie hebben verteld. 

De strijd heb Ik en Mijn overblijvende kinderen die Mij volgen in de hand. Ik wil jullie allen. Verloochen Mij, jullie God die Hemel en aarde schiep, niet. De strijd is reeds gewonnen door Mijn Moeder en Zoon. Ik, God de Vader, ben naar de aarde gekomen om deze strijd te beeindigen en zoveel mogelijk kinderen van Mij met Mij naar de Hemel of naar het Vrederijk te brengen. Zij zullen beginnen leven in Mijn Wil. 

Bid, bid, Mijn kinderen voor al Mijn verloren schapen. Er zullen er zijn die niet willen volgen omwille van de hardheid van hun hart net zoals Judas, een van de apostelen. Maar met jullie gebeden voor hen zullen We de meesten redden met al de genade dat Ik heb gespaard voor deze tijd. Blijf alle dagen vragen om genaden en ook overdag voor jullie en al Mijn kinderen over de hele wereld. Jullie werden allen geschapen door jullie Vader en jullie zijn allen broeders of zusters. Behandel daarom elkaar als broeder of zuster met liefde en vrede. Liefs, de God van allen. Zalig Kerstfeest 2016. Amen.

08-04-2017 om 18:47 geschreven door claudia  

Levens van de heiligen

Niet alle heiligen hebben een verhandeling geschreven over het lijden. Maar er is nauwelijks een heilige te bedenken wiens leven niet door het lijden werd getekend: vervolging, ziekte, honger of ontbering; de dood van vrienden en familie; het mislukken van grote plannen en persoonlijke dromen; de uitputting van werk of hoop die tevergeefs bleek; de spirituele marteling van de acedia of wat door Johannes van het Kruis ‘de donkere nacht van de ziel’ wordt genoemd. Men zou het verhaal van de heiligen heel goed kunnen vertellen als een kroniek van het lijden.

Paulus roemde in zijn lijden: ‘Door de Joden ben ik vijf maal met veertig min één zweepslagen gestraft, ik ben driemaal met stokslagen gestraft, ik ben eenmaal met stenen bekogeld en heb driemaal schipbreuk geleden. Eén keer heb ik een heel etmaal op zee rondgedreven. Voortdurend was ik onderweg, bedreigd door rivieren, rovers, volksgenoten en vreemdelingen, in gevaar in de stad, in de woestijn, op zee en te midden van schijngelovigen. Ik heb gezwoegd en geploeterd, vaak zonder te slapen, hongerig en dorstig, vaak zonder te eten, verkleumd en zonder kleren’ (1 Kor. 11,24-27). Soms was het lijden de prijs van het discipelschap, in andere gevallen was het de vuurproef waarin het geloof werd gelouterd en beproefd. En in een groot aantal gevallen speelde lijden een cruciale rol bij de bekering van een heilige of de onderscheiding van een roeping.

De eerste biografie van Franciscus van Assisi begint bijvoorbeeld met een beschrijving van zijn vroege jaren waarin hij leefde als een zorgeloze (inderdaad) verloren zoon die ‘zijn leven op een vreselijke manier verbraste en verspilde’ en ‘zijn tijdgenoten overtrof in ijdelheden, uiterlijke schijn en grootspraak’. Het keerpunt kwam tijdens een lange ziekte, na zijn terugkeer uit de oorlog, die hem tijd gaf ‘om na te denken over andere zaken dan hij gewend was om over na te denken’. Toen hij enigszins hersteld was en met steun van een stok weer kon lopen, ‘ging hij op een dag naar buiten en keek met grote belangstelling naar het omliggende landschap’. Zoals zijn biograaf, Thomas van Celano, zei: ‘Vanaf die dag (…) begon hij zichzelf te verachten en ook de dingen die hij eerder had bewonderd en waar hij eerder van gehouden had.’

Franciscus maakte nog enkele stappen, voordat hij de sprong naar een leven in armoede waagde. Maar opmerkelijk in zijn verhaal blijft dat het lijden een nieuw perspectief bood dat hem toestond om de wereld met nieuwe ‘belangstelling’ te bekijken, terwijl het tegelijkertijd een scherp licht wiep op de ‘leegheid’ van zijn eerdere bestaan.

Voor Ignatius van Loyola (1491-1556), de stichter van de Jezuϊetenorde uit Baskenland, speelde lijden een vergelijkbare rol. In zijn autobiografie (geschreven in de derde persoon) beschrijft hij zichzelf, tot de leeftijd van zesentwintig jaar, als een man ‘die zichzelf overgaf aan de ijdelheden van deze wereld’. Als soldaat en hoveling ‘had hij vooral plezier in het oefenen met wapens’. Die passie betekende bijna het einde van zijn leven toen tijdens een hevig gevecht zijn been werd geraakt door een Franse kanonskogel. Hij overleefde het, maar de behandeling was zo slecht dat het opnieuw moest worden gebroken en gezet.

Hij doorstond dit alles naar eigen zeggen zonder een woord of ‘enig ander teken van pijn anders dan het ballen van zijn vuisten’. Toen zijn been hersteld was, werd de ijdele Ignatius geplaagd door een lelijk gezwel op zijn knie dat zijn ene been iets langer maakte dan het andere. ‘Vastbesloten om van zichzelf een martelaar te maken voor zijn eigen genoegen,’ stond hij erop dat het been werd opengesneden en opnieuw werd gezet ‘hoewel de pijn heviger was dan alles wat hij eerder had meegemaakt’.

Tijdens zijn lange herstelperiode zocht Ignatius boeken om te lezen, liefst avonturenverhalen die zich afspeelden aan het hof. In plaats daarvan kreeg hij een boek over de levens van de heiligen. Aanvankelijk las hij er alleen in om zijn verveling te verdrijven. Maar geleidelijk aan werd hij in beslag genomen door deze spirituele verhalen, die hem een heel andere kijk gaven op moed en eer. Spoedig overwoog hij bij zichzelf: ‘Wat zou er gebeuren als ik zou doen wat Franciscus deed, wat Dominicus deed?’ Deze gedachten ‘werden afgewisseld met gedachten over wereldse avonturen’. Maar toch was er een verschil, zo merkte Ignatius. ‘Als hij over de dingen van de wereld nadacht, had hij daar veel plezier in, maar achteraf, als hij moe was en de boeken opzij legde, merkte hij dat hij zich leeg en ontevreden voelde.

Maar als hij zich voorstelde dat hij blootsvoets naar Jeruzalem zou reizen, terwijl hij alleen groenten at en al die andere ontberingen onderging die de heiligen hadden verdragen, dan voelde hij zich niet alleen getroost in die gedachte, maar bleef hij, ook als hij de verhalen naast zich neer legde, voldaan en gelukkig.’ Toen hij geheel was hersteld, was hij een ander mens geworden. Hij had niet dezelfde ambities meer. Hij had zichzelf overgegeven aan de zaak van Christus.

Onder de heiligen zijn er veel van dit soort verhalen die illustreren dat het vermogen om te lijden de macht van de leegte en de ledigheid kan ontregelen, zodat er nieuwe energie vrijkomt voor nieuwe doeleinden. Soms is het een ziekte, in een ander geval het verlies van een geliefde of het mislukken van een ambitie waardoor we worden geprikkeld om na te denken over de vraag waar ons leven om draait en op zoek gaan naar diepere antwoorden. We wensen niet langer aan de oppervlakte van het wiel te leven.

Een spirituele gids

Als lijden slechts de leegheid of ‘ijdelheid’ van ons leven zou aantonen, zou het leiden tot wanhoop. Maar in de levens van de heiligen bracht het ook nog iets anders teweeg. Het lijden ontmaskerde niet alleen hun illusies, maar opende tevens nieuwe perspectieven en het vergrootte hun gevoeligheid voor de aanwezigheid van de genade. Zo werd het lijden een barmhartige vriend en een spirituele gids. Vanwege deze paradoxale waarheid hebben sommige heiligen gebeden voor een ervaring die hen dichter bij het kruis bracht. Hun doel was niet het lijden zelf, maar iets anders – inzicht, medeleven, een devote intensiteit – dat door extreme omstandigheden werd geprikkeld.

Het verhaal van Juliana van Norwich (1342-1416), een Engelse kluizenares en mystica, is daarvan een opmerkelijk voorbeeld. In haar Openbaringen van Gods liefde (of Voorstellingen) beschrijft ze hoe ze in haar jeugd bad of ze een ernstige ziekte mocht meemaken die haar dicht bij de dood zou brengen, zodat ze directe kennis van Christus’ lijden zou krijgen en de ‘drie wonden’ van berouw, compassie en verlangen naar God mocht ontvangen.

Een dergelijk gebed is tamelijk morbide en aanmatigend, in elke tijd en cultuur. Maar voor een modern lezerspubliek, dat gewend is om pijn en lijden tot elke prijs te vermijden, is Juliana’s gebed volslagen onbegrijpelijk. Het is belangrijk te beseffen dat Juliana een van de overlevenden van de Zwarte Dood was. Ze leefde in een tijd waarin lijden een realiteit was die overal om zich heen greep, zodat veel mensen de betekenis ervan wilden doorgronden. Juliana verplichtte zichzelf om het lijden te ondergaan zodat ze het ware karakter ervan zou leren kennen. Ze hoopte de betekenis van het lijden te ontdekken in een persoonlijke ervaring van Christus’ lijden. In haar eigen woorden: ze wilde ‘worden gelouterd door Gods barmhartigheid om daarna door die zielte nog meer tot zijn heerlijkheid te leven’.

Toen ze op haar dertigste een mysterieuze en verwoestende ziekte kreeg, meende Juliana dat haar gebed werd verhoord. Vier dagen en nachten was ze verlamd en leed ondragelijke pijn. Toen er uiteindelijk een priester bij haar kwam om haar de laatste sacramenten te geven, hield hij een kruis voor haar starende ogen. Plotseling was ze alle pijn en spanning kwijt. Op dat moment zag ze Jezus volgens haar eigen zeggen in levende lijve. Zijn lichaam was getekend door pijn. Hij sprak tot haar en getuigde van zijn lichamelijk lijden en andere heilige mysteriën. In een van die gedenkwaardige momenten zag ze de wereld als een hazelnoot in de hand van God. Ze raakte ervan overuigd dat, wat er lichamelijk ook met ons gebeurt, uiteindelijk ‘alles goed zal komen, en alle dingen goed zullen komen’.

Juliana’s visioen van Christus’ lijden bestond geheel uit beelden: ‘Ik zag het rode bloed van de doornenkroon afdruipen, terwijl het warm en vrijelijk en overvloedig stroomde, een levende stroom. (…) druppels bloed vielen omlaag (…) groot als de schubben van een haring.’ Ze zag hoe zijn huid gescheurd was door geselingen; het ‘zoete vlees’, dat uitgedroogd was door dorst, ‘droogde voor mijn ogen uit’. Ondanks alle pijn die ze ondervond door het zien van dit lijden, keerde haar contemplatie zich naar de diepten van de liefde, wetend ‘waarom en voor wie’ hij leed. Het werd voor Juliana een bron van troost en vreugde, terwijl ze toekeek hoe Christus stierf. ‘Plotseling veranderde hij in een verschijning vol vreugde; hij leed om ons in zijn goedheid tot erfgenamen te maken van zijn vreugde.’

In een van haar ‘voorstellingen’ onthulde Christus de betekenis: ‘Ben je eer gelukkig mee dat ik voor jou heb geleden? (…) Als jij gelukkig bent, ben ik gelukkig. Het is een vreugde, een gelukzalig gevoel, een eindeloos genoegen voor me dat ik mijn lijden onderging voor jou; en als ik nog meer zou kunnen lijden, zou ik dat doen…’

Toen Juliana, tegen de verwachtingen in, niet stierf maar geheel van haar ziekte herstelde, schreef ze de openbaringen die aan haar gegeven waren op – niet in de kerktaal, het Latijn, maar in de volkstaal, het Middel-Engels – en uiteindelijk trok ze zich terug in een kluis bij de Church of St. Julian and St. Hugh, waar ze haar dagen doorbracht met het overdenken van het buitengewone inzicht dat ze had ontvangen in het lijden van Jezus en de betekenis daarvan.

De kluizenares Juliana was zo bekend (ze werd vernoemd naar de kerk in Norwich waar ze verbleef; haar echte naam weten we niet) dat we voor het roostervormige venster van haar cel dagelijks bezoekers ontving die uit de eerste hand de wijsheid wilden horen van een vrouw die had geleden naar het grote voorbeeld van het lijden, en daarbij niet verslagen was, naar sterker en energieker uit deze strijd tevoorschijn was gekomen.

Wat hebben Juliana’s visioenen uit de veertiende eeuw ons te zeggen? Haar mystieke visie op Christus’ lijden was gebaseerd op de traditionele opvatting dat Jezus door zijn lijden aan het kruis de schuld ‘betaalde’ voor de menselijke zonde. Voor velen van ons biedt die taal geen troost meer. Het klinkt sommigen zelfs onwaarschijnlijk in de oren. Maar Juliana’s visioen oversteeg de oude boetesymboliek. Voor haar toonde Jezus’ lijden de diepte van Gods medeleven, Gods bereidheid om met ons te lijden. Terwijl anderen troost vonden in Zijn ondoorgrondelijke wijsheid, benadrukte Juliana de onmetelijkheid van Gods liefde. Ze zag in dat het lijden niet het laatste woord heeft en kreeg inzicht in de goddelijke waarheid dat alle mensen met ‘ziel en lichaam worden bekleed en omvat door de goedheid van God’. Dat inzicht – en niet de wanhoop of de stoicijnse apathie – had Juliana te danken aan haar lijden.

Er is weinig fantasie voor nodig om een stap verder te gaan en ons eigen lijden te beschouwen als een oefening in mededogen – in dit geval een kans om te lijden met God – en daardoor als een uitdrukking van liefde. Er is weinig fantasie voor nodig, maar veel liefde. Aldus leren ons de heiligen.

Uit : Het geluk is met de heiligen – Robert Ellsberg

04-04-2017 om 01:13 geschreven door claudia  

Leren lijden

Voor de heilige blijft lijden lijden, maar het is niet langer een obstakel voor zijn missie, of voor zijn geluk, die beide in positieve en concrete zin gericht zijn op de wil van God.  – Thomas Merton

Het klinkt misschien vreemd om in verband met geluk te spreken over lijden. No pain, no gain (Geen zege zonder afzien) is een Engels gezegde, maar dat zeggen we toch allereerst van mensen die op dieet zijn of aan sport doen. Echte pijn is iets anders. Geluk – wat dat woord ook mag betekenen – past niet bij pijn. Als het wel zo was, zouden we niet naar geluk streven. Maar helaas ontkomt niemand er aan.

Het is geen verrassing als ik zeg dat we geluk vinden in het werk, in de liefde, in innerlijke vrede en in onthechting van alledaagse zorgen. Dit alles gaat gepaard met een zekere tevredenheid. Maar zeggen dat een mens gelukkig wordt als hij leert om tevreden te zijn is een tautologie. Tevredenheid is echter weinig waard als ze snel uit evenwicht wordt gebracht. Juist daarom is de wijsheid van de heiligen behulpzaam. Want zij hebben een pad naar het geluk ontdekt waarop lijden geen hindernis hoeft te zijn op weg.

Laten we deze les in gepaste bescheidenheid beginnen: lijden is koud, hard en onaantrekkelijk. Alleen mensen die hebben geleden weten waarover ze spreken en lopen niet het risico te worden verdacht van onnadenkendheid. De evangelist Johannes beperkte zijn getuigenis niet voor niets tot ‘wat we hebben gezien en gehoord’. Het gevaar is groot dat we praten over iets dat we niet uit eigen ervaring kennen. Toch kunnen we dit onderwerp niet overslaan. Want wat heb je aan een gids voor geluk als het geluk beperkt wordt tot gelukkige omstandigheden die we niet in de hand hebben?

De heiligen leren ons niet om het lijden te vermijden; ze leren ons hoe we met lijden moeten omgaan. Ze verlenen geen ‘zin’ aan het lijden. Maar ze leefden wel in de zekerheid dat er in het leven een zin of waarheid verborgen ligt die niet kan worden ontwricht door het lijden. Ze geloofden niet dat lijden ‘goed’ is, maar dat God goed is en dat ‘noch dood, noch leven (…) noch hoogte, noch diepte’ ons kan scheiden van het goede als we daar echt naar verlangen. Ze ontdekten dat er geen enkele plaats is die werkelijk ‘godverlaten’ kan worden genoemd, maar dat er in elke situatie, zelfs in de meest gruwelijke en pijnlijke situaties, een deur is die naar de liefde leidt, naar de volheid van het leven (…) naar het geluk. Dat is het diepste mysterie van het evangelie. Als we willen leren van de heiligen is het onze taak om die deur te vinden en hem te openen.

Het centrum van het wiel

Sommige heiligen hebben hele verhandelingen geschreven over het lijden. De eerste van hen werd geschreven door Severinus Boëthius (480-524), schrijver van De troost van de filosofie. Zijn werk, dat werd geϊnspireerd door zijn tragische leven, gaat expliciet over de relatie tussen lijden en geluk. Boëthius was een christen uit een welgestelde familie en had een hoge positie aan het Romeinse hof. Hij raakte verwikkeld in intriges aan het hof en werd beschuldigd van verraad en ‘de goddeloze studie van de filosofie’. Ontdaan van zijn waardigheid kwam hij in de gevangenis terecht, werd gemarteld en uiteindelijk geëxecuteerd.

In de gevangenis schreef hij De troost van de filosofie. Hij schreef het in de vorm van een dialoog met de gepersonifieerde vorstin van zijn leven, Filosofia. Terwijl ze haar leerling troost in zijn lijden, dringt ‘Vrouwe Filosofia’ er bij Boëthius op aan om zich niet te hechten aan wereldse zorgen en zich te richten op de enige en boven alles verheven God, de Schepper van alle dingen. Als hij die houding inneemt, zullen vrede en evenwichtigheid niet langer afhankelijk zijn van uiterlijke omstandigheden.

Een van Boëthius blijvende erfenissen is zijn beschrijving van het leven als het langzaam draaiende rad van Fortuna, een klassiek beeld dat hier een christelijke toepassing krijgt. Volgens Boëthius ‘stijgen’ degenen die genieten van rijkdom, macht, beroemdheid en dergelijke dingen, op naar hogere regionen. Maar het rad van Fortuna draait door en het is dwaas om geluk te zoeken in dingen die voorbij gaan; vandaag is het er en morgen is het verdwenen. Zolang we ons aan het oppervlak van het wiel vasthouden, zullen we nooit tevreden zijn. ‘Er is weinig voor nodig om het geluk van de rijken te bederven’, zo leert Vrouwe Fortuna. Zo is het ook in onze wereld.

Onze welvaart en tevredenheid worden overschaduwd door zorg en angst. We hoeven onszelf maar te vergelijken met onze buren om te ontdekken dat er iets ontbreekt: ‘De vreugde van menselijk geluk is doordrenkt van bitterheid; hoe plezierig het ook lijkt als men iets heeft, toch kan niemand dit geluk vasthouden als het besluit om te vertrekken.’

Welke oplossing draagt Filosofia aan? Als we gelukkig willen zijn, zo is haar advies, moeten we de rand van het wiel verlaten en afscheid nemen van de illusie dat geluk kan worden gevonden in voorbijgaande dingen. We moeten Godwaarts bewegen – dat wil zeggen naar het centrum van het wiel waar de dingen niet veranderen. Boëthius verbindt de weg naar het geluk dus onlosmakelijk met het streven naar heiligheid. Maar wat is heiligheid volgens hem? Is het slechts een naam voor stoϊcijnse gelatenheid? Het antwoord hangt af van wat we in het centrum van het wiel vinden. Wat dat betreft brengt de filosofie ons niet veel verder.

Later, in de Middeleeuwen, kwam Meister Eckhart met een meer pragmatische benadering van het lijden. In Het boek van de goddelijke troost, geschreven in de vroege veertiende eeuw, presenteert Eckhart ‘zo’n dertig argumenten, die elk genoeg moeten zijn om een oprecht mens te troosten in zijn zorgen’. Sommige van die punten zijn tamelijk hoog gegrepen en liggen buiten het bereik van lezers die geen mysticus zijn: ‘Een echt volmaakt mens dient dood te zijn voor zichzelf, zo verloren in God, zo overgegeven aan de wil van God, dat zijn hele geluk bestaat uit het zich niet bewust zijn van het zelf en zijn zorgen (…) en dat hij niets anders wenst te kennen dan de wil en de waarheid van God.’

Andere keren blijft Eckhart dichter bij de aarde en biedt een typisch middeleeuwse ‘balsem voor de ziel’. Neem bijvoorbeeld zijn overweging bij de spreuk ‘Er is geen verlies dat echt verlies is’. Eckhart beschrijft een man die honderd dukaten bezit en er veertig verliest. Hoe meer de man aan de veertig dukaten denkt die hij kwijt is, hoe bedroefder hij wordt, vooral ‘als hij eraan blijft denken, erover blijft tobben en met ogen zwaar van zorgen met zijn verlies praat alsof het een persoon is die hij in de ogen kijkt, en zich door door hem laat overtuigen.’ Eckhart wijst erop dat de man nog steeds zestig dukaten op zak heeft en dat hij zeker enige troost zou vinden als hij zich zou richten op dat deel. Het zou beter voor hem zijn als hij ‘stopte met klagen’ en dankbaar was dat hij ooit honderd dukaten had gehad!

Soms doen Eckharts raadgevingen denken aan de gemeenplaatsen die we bij de kapper hogen: ‘Als je getroost wilt worden, vergeet dan degenen die het beter hebben en denk aan degenen die het slechter hebben.’ (Kortom: ‘Tel je zegeningen!’). Of deze: Een man die over een bergpad liep viel naar beneden en brak zijn been. Hij zal waarschijnlijk hebben gedacht: ‘Had ik maar via een andere weg gereisd!’ Maar het zou veel beter zijn om te denken: ‘Misschien was me een nog groter ongeluk overkomen als ik die andere weg had genomen.’ (Met andere woorden: ‘Het kan altijd slechter!’).

Op andere momenten doen Eckharts argumenten denken aan de raad die Filosofia aan Boëthius gaf: de oorzaak van ons lijden is ‘het leven buiten God en het gehecht zijn aan schepselen, het niet als God zijn’. (Niet iedereen zal het een troostende gedachte vinden om te midden van zijn ellende te horen te krijgen: ‘Kop op! Wees als God!’).

Ongetwijfeld schuilt er wijsheid in veel van deze argumenten. Als we niet geraakt worden door het lijden of dat vergelijken met het lijden dat anderen doormaken of het afwegen tegen onze zegeningen, gaan we de dingen anders zien. Het is zeker zo dat zelfs het meest afgesleten cliché effect kan hebben als het op het juiste moment wordt gezegd. Toen Dorothy Day eens een lezing gaf, werd ze uitgebreid bedankt door een man uit het publiek die zei dat haar woorden zijn leven hadden veranderd. Toen ze hem vroeg wat in het bijzonder indruk op hem had gemaakt, antwoordde hij: ‘Ik denk dat dat het moment was waarop u zei: “Het is nooit te laat om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen”.

Maar uiteindelijk vindt slechts een enkeling troost in filosofische argumenten, hoe oorspronkelijk of vindingrijk die ook mogen zijn. De meesten van ons prefereren het troostend gebaar van een vriend die zijn hand uitsteekt om onze last te delen boven een boek vol argumenten.

De ervaring van het lijden kan ons het gevoel geven dat we in een onverschillig universum leven dat zich tegen ons leert. Zelfs de meest doorgewinterde atheϊsten zoeken troost in het feit dat ze niet alleen zijn, dat er in elk geval één mens is die om hen geeft en hun stille zorgen begrijpt en met compassie reageert. Het woord ‘compassie’ betekent ‘mee-lijden’. Misschien staat Eckhart wel het sterkst als hij zich niet beroept op de netelige positie van mensen die het slechter hebben, maar op de grenzeloze compassie van God.

Want de God die zich in Jezus openbaarde, zag niet werkeloos toe vanaf de zijlijn en bleef niet onaangedaan door het lijden in de wereld. De weg van Christus leidde hem naar het kruis, het punt waarin al het lijden zich geometrisch concentreerde. Als het kruis een icoon wordt van de bewegingsloze as van de draaiende wereld, betekent dat dat onze zorgen en ons lijden niet onopgemerkt blijven, maar corresponderen met het principe van barmhartigheid en mededogen in het hart van de werkelijkheid. Eckhart neemt ons mee op een weg die voorbij de troost van de filosofie voert. ‘Omdat God bij ons is als we lijden, lijdt hij met ons mee,’ zo legt Eckhart uit. Hoe meer ons lijden afneemt door het medeleven van een vriend, ‘des te meer vinden we troost in het mededogen van God’.

Uit : Het geluk is met de heiligen - Robert Ellsberg

01-04-2017 om 09:44 geschreven door claudia  

                         Santiago (Dominicaanse Republiek), 8/12/1994

                                                        Feest van de Onbevlekte Ontvangenis

Apostelen van de laatste tijden

Gij zijt hier, mijn kleine zoon, om het Cenakel te houden met de bisschop, de priesters en de gelovigen van mijn Beweging, op deze dag waarop de Kerk het hoogfeest viert van mijn Onbevlekte Ontvangenis. De allerheiligste Drievuldigheid heeft Mij begiftigd met dit uitzonderlijk voorrecht, omdat Ik voorbestemd was om de Moeder te worden van het Woord, dat mens is geworden in mijn allerzuiverste schoot. In het vooruitzicht van mijn goddelijk moederschap ben Ik gevrijwaard van de erfzonde en van elke schaduw van persoonlijke zonde, en werd Ik vervuld met genade en heiligheid.

Omdat Ik Moeder ben van Jezus ben Ik intiem verbonden met het mysterie van de Verlossing, als medeverlosseres en ben Ik de ware middelares van genade tussen u en mijn Zoon Jezus. Onder het Kruis ben ik, door de wil van mijn Zoon, Moeder van u allen geworden en in het Cenakel heb ik met de apostelen als Moeder deel gehad aan de geboorte van de Kerk. Mijn moederlijke opdracht is geweest de Kerk te leiden op de weg van haar evangelisatie. Daarom ben Ik steeds naast iedere zoon van Mij geweest die, in tweeduizend jaar, in elk deel van de wereld de boodschap van het Evangelie heeft gebracht.

Precies vandaag viert ge hier de vijfhonderdste verjaardag van de eerste evangelisatie van heel dit grote werelddeel van Amerika. Na bijna tweeduizend jaar, sinds de eerste verkondiging van het Evangelie, is de mensheid opnieuw heidens geworden. Ik ben de Moeder van de tweede evangelisatie. Mijn opdracht is het de apostelen van de tweede evangelisatie te vormen. In deze jaren heb Ik u met bijzondere zorg gevormd, door middel van de gave van mijn woorden, om de Apostelen van deze laatste tijden te zijn.

Apostelen van de laatste tijden, omdat ge aan allen ,tot aan de uiterste grenzen van de aarde, het Evangelie van Jezus moet verkondigen in deze dagen van grote geloofsafval. Verspreidt in de grote duisternis die over de wereld is neergedaald het licht van Christus en van zijn goddelijke waarheid. Apostelen van de laatste tijden, omdat ge aan allen het leven van God zelf moet schenken, door middel van de genade die ge meedeelt door de sacramenten waarvan gij de bedienaren zijt. En zo verspreidt gij de geur van de zuiverheid en van de heiligheid in deze tijd van de grote ontaarding.

Apostelen van de laatste tijden, omdat ge geroepen zijt om de dauw te brengen van de barmhartige liefde van Jezus in een wereld die verdord is door de onbekwaamheid te beminnen en steeds meer bedreigd is door de haat, door het geweld en door de oorlog. Apostelen van de laatste tijden, omdat ge de nabije terugkeer van Jezus in de glorie moet aankondigen, die de mensheid zal binnenleiden in de nieuwe tijden, waarin eindelijk de nieuwe hemelen en de nieuwe aarde zullen gezien worden. Verkondig aan allen zijn nabije terugkeer: maranatha: kom, Heer Jezus!

Uit : Mariale Priesterbeweging

01-04-2017 om 08:07 geschreven door claudia  

KLEINTJES, ER KOMT VEEL SMART EN HET OVERGROTE DEEL VAN DE MENSHEID BLIJFT IN SLAAP!

26 Maart 2017 10H45 A.M

DRINGENDE OPROEP VAN MARIA, MYSTIEKE ROOS

De vrede van mijn Heer zij met jullie allen, mijn veelgeliefde kinderen.

Kleintjes, de mensheid zal binnenkort de strengheid van de Goddelijke Gerechtigheid voelen. De hemel doet een goed woordje samen met mij voor de mensheid, zodat de dagen van zuivering die eraan komen draaglijk zijn en dat geen enkel van Gods kinderen verloren gaat. Wees dus voorbereid en klaar, mijn kleintjes, want al de profetieen die we hebben gezonden door onze instrumenten van verschillende tijdperken zullen in vervulling gaan. De Hemel en de aarde zullen voorbij gaan, maar het Woord van God zal nooit voorbij gaan. Het Woord van God is de Weg, de Waarheid en het Leven en het is van kracht in alle menselijke gesteldheden.

O ! Hoeveel naties zullen verdwijnen, omdat ze de barmhartigheid van God niet hebben willen aannemen en omdat ze de oproepen van de hemel hebben genegeerd. Ik doe een oproep aan de goddeloze naties, keer terug naar God voordat zijn Heilige Gerechtigheid neerkomt op jullie. Hou op met zondigen en het overtreden van de goddelijke wetten. Neem terug de weg van redding, want de dagen van jullie beproeving komen eraan en als jullie verwijderd blijven van God, zal zijn Heilige Gerechtigheid jullie doen verdwijnen van de aarde !

O ! Naties die de God van Leven de rug hebben toegekeerd, door zijn voorschriften te schenden en wetten in het leven te roepen die tegen de natuur ingaan : ik zeg jullie dat jullie dagen geteld zijn, gewogen en afgemeten! De schepping van Mijn Vader roept om gerechtigheid voor al jullie grove beledigingen en slecht gedrag; binnenkort zullen al deze elementen zich tegen jullie goddeloze naties keren en er zal geen steen op elkaar blijven liggen, noch zal er een aandenken zijn aan jullie. De furie van de zee zal opspelen en zal vele naties doen verdwijnen die zich afgezet hebben tegen God. Het gekreun van de aarde zal ervoor zorgen dat in vele plaatsen deze zal openen en de aarde zijn binnenste zal laten zien. Steden en bevolking zullen overweldigd worden door de furie van de natuur.

Ik roep mijn Mariaal Leger op om samen te bidden en aan de Hemelse Vader te smeken voor deze naties waar de zonde en de boosaardigheid welig tieren. Kleintjes, er komt veel smart aan en de grote meerderheid van de mensheid blijft slapen. De dagen van de Goddelijke Gerechtigheid zullen beginnen en zullen velen treffen die maar bezig zijn aan het zondigen. Arme schepselen, wanneer ze wakker worden zal het te laat zijn voor hen.

Ik doe een dringende oproep aan de inwoners van de natie met de ene ster : stop met zondigen en keer terug naar God! Schaf de wetten af die abortus, gender ideologie, huwelijk tussen partners van dezelfde sekse toelaten, want het is een gruwel in de ogen van mijn Vader en hij zal zorgen dat zijn Heilige Gerechtigheid tegen jullie natie ontketend wordt. Jullie natie, kleintjes, riskeert het gevaar te verdwijnen, want jullie hebben de God van het Leven de rug toegekeerd. O ! Mijn chileense natie, ontwaak, want door zo verder te doen zullen je kinderen weeklagen en in rouw zijn !

Amerika, continent van hoop, het is het uur om jullie te verenigen in gebed, vasten en boetedoening omdat het oordeel van de naties naderbij komt ! Herinner jullie dat van jullie bodem het zaad van de vrijheid zal voortkomen die zich zal verspreiden over de wereld. Het licht die de lotsbestemming van vele naties zal leiden en de weg zal effenen voor de triomfantelijke terugkeer van mijn Zoon. Gezegende grond die mijn Vader heeft uitverkoren als zijn erfenis. Ontwaak dus inwoners van Amerika en ontsteek de vlam van de Liefde, het Geloof en de Hoop, zodat jullie de geestelijke duisternis kunnen verlichten waar het overgrote deel van de naties zich in bevindt !

Dat de vrede van mijn Heer, het hart van Amerika overstroomt.

Jullie Moeder, Maria, Mystieke Roos.

Breng mijn boodschappen naar de hele mensheid.

01-04-2017 om 07:49 geschreven door claudia  

De kunst van het liefhebben

Toch is het moeilijk, ja, ‘onnatuurlijk’ om mensen lief te hebben die ons geen liefde geven. Je kunt natuurlijk beginnen over de rol van de genade. Maar genade is niet hetzelfde als de pijlen van Cupido. Keuze en discipline spelen hier ook een rol. Het gaat hier, zoals Erich Fromm zei, om ‘de kunst van het liefhebben’.

Therese van Lisieux (1873-1897), die het grootste deel van haar leven in een karmelietenklooster in Normandie doorbracht, was een bedreven beoefenaarster van deze kunst. Al vroeg in haar leven wist Therese dat ze een heilige wilde worden en als kind had ze daarvoor al een methode ontwikkeld. Ze noemde het ‘de weg van spirituele kinderlijkheid’ of ‘de Kleine Weg’. Haar methode was gebaseerd op een houding van totale overgave aan God. Ze zette zichzelf ertoe aan om met liefde te reageren op elke taak, ontmoeting of onbeduidende belediging uit haar dagelijks leven. Ze geloofde dat ze door het beoefenen van deze methode de dagelijkse gang van zaken omvormde tot brandstof voor de liefde. Elke situatie werd op die manier een arena voor heiligheid. Door het minieme effect van elke handeling en intentie kon ze de wereld helpen veranderen.

Ondanks haar sentimentele taalgebruik – ze hield ervan om zichzelf aan te duiden als ‘kleine bloem’ in Gods tuin en een ‘speeltje voor het kind Jezus’ – bezat Therese een ijzeren wil en had ze een absolute drang om haar doel te bereiken. Het was geen bescheiden doel. In haar autobiografie, die na haar dood werd gepubliceerd als Het verhaal van een ziel, bekende ze dat ze zich geroepen had gevoeld door vele roepingen: de roeping om strijd te voeren, priester te worden, de kerk te genezen en te sterven als martelaar. Maar uiteindelijk meende ze toch dat haar ware roeping ‘het beminnen zelf’ was, een deugd die zonder uitzondering iedere andere roeping omvat. ‘Mijn roeping is liefde!’ schreef ze. ‘In het hart van de Kerk, die mijn moeder is, zal ik liefde zijn.’ Deze overtuiging bracht haar vreugde, hoewel ze er ook een prijs voor betaalde. In het geval van Therese waren dat de speldenprikken van het gemeenschapsleven: de zuster die op een irritante manier aan haar rozenkrans draaide of de zuster die onbewust vuil water op haar spatte terwijl ze de was deed. Ieder van hen was een gelegenheid om de neiging te weerstaan om te oordelen en wrok te koesteren, om haar vermogen tot geduld en vergeving te vergroten. Natuurlijk heeft men in het klooster ‘geen vijanden, maar tot de ene zuster voelt men zich wel aangetrokken, terwijl men de ander probeert te ontwijken. Jezus vertelt ons dat ik van haar moet houden als een zuster en dat ik voor haar moet bidden ook al geeft haar houding me de indruk dat ze niet van mij houdt’. Met een verwijzing naar een zin uit de Bergrede schrijft ze: ‘Is het een verdienste als je goed bent tegenover mensen die goed zijn voor jou? Ook zondaars doen dat.’

Uiteindelijk bestond het lijden van Therese uit meer dan alleen de ‘speldenprikken’ van het gemeenschappelijk leven. Na een kwaadaardige vorm van tuberculose te hebben opgelopen bracht ze haar laatste maanden door in een hevige doodstrijd, die zowel haar lichaam als haar ziel belaagde. Ze zei dat ze naar het einde toe elke vorm van verleiding had gekend, zelfs het spook van de wanhoop. Maar ze hield vast aan haar methode en zag standvastigheid als een uitdaging voor de geloofsgetuige en een garantie voor haar uiteindelijke overwinning.

Op een dag toen een van de zusters haar iets voorlas over het eeuwige geluk, zei ze plotseling: ‘Het is niet dat wat me aantrekt. Het is de liefde! Om lief te hebben en bemind te worden en om naar de aarde terug te keren, om te beminnen en bemind te worden!’ In haar laatste weken kwam ze steeds weer op dit thema terug. ‘Ik heb het gevoel dat mijn missie nu gaat beginnen,’ zei ze, ‘mijn missie om ervoor te zorgen dat zielen de goede God liefhebben zoals ik Hem liefheb, om mijn kleine weg aan de zielen te onderrichten. Als mijn wensen in vervulling gaan, zal ik mijn hemel op aarde doorbrengen tot aan het einde der tijden. Ja, ik zal mijn hemel doorbrengen met het doen van het goede op aarde.’

Therese was slechts 24 jaar toen ze stierf. Niettemin vond haar boodschap spoedig gehoor in de hele wereld. Na haar heiligverklaring werd ze een van de meest populaire heiligen van de moderne tijd. Ten dele weerspiegelt dat de universaliteit van haar ‘Kleine Weg’. Een klein aantal mensen wordt geroepen om grote dingen te doen, om te getuigen voor koningen of om het kruis van het martelaarschap te dragen. Maar Therese liet zien dat er een rechte lijn loopt van de manier waarop we met alledaagse situaties omgaan naar de ‘grote’ uitdagingen waarin de heiligen en martelaren hun getuigenis gaven. Volgens Therese is elk moment dat in een geest van liefde wordt aanvaard en geleefd een gelegenheid tot heldendom en een stap op weg naar geluk en heiligheid.

Kiezen om lief te hebben

Hoewel ze toevallig werd geboren in 1897, het jaar van Thereses overlijden, had Dorothy Day weinig gemeen met ‘de Kleine Bloem’. Ze had aanvankelijk een nogal negatieve indruk van de heilige. Ze kreeg kort na haar bekering in 1928 van haar biechtvader een exemplaar van Thereses autobiografie. Ze vond het ‘kleurloos, monotoon, te onbenullig om mijn aandacht vast te houden’. Zoals ze later schreef: ‘Welke heilige zit het nu als een goede en heldhaftige daad om te eten wat haar wordt voorgezet, medicijnen te nemen, kou en hitte te doorstaan, het gezelschap van middelmatige zielen te verdragen en het strikte regime van het karmelitische nonnenklooster te volgen waar ze op haar vijftiende was ingetreden?’ Een hervormer zoals Teresa van Avila of een kampioen van de gerechtigheid zoals Jean d’Arc, dat waren het soort heiligen dat haar aantrok. Het verhaal van Therese vond ze ‘vrome prietpraat’. Toch zou Day Therese uiteindelijk gaan waarderen als haar favoriete heilige en zelfs een boek over haar leven en de spiritualiteit van de ‘Kleine Weg’ schrijven. Day was een van de weinigen die de sociale implicaties van Thereses onderricht zag: ‘Het belang van kleine dingen die we ongedaan laten! De protesten die we niet laten horen, de standpunten die we niet innemen, wij die in de wereld leven.’ Maar ze werd ook getroffen door Thereses overtuiging dat we allemaal heiligen kunnen worden genoemd en dat alle heiligheid wortelt in de praktijk van de liefde.

Voor Day was de praktische wijsheid van Thereses ‘wetenschap der liefde’ ruimschoots bevestigd door haar eigen ervaring van het gemeenschapsleven onder de ‘versmaden en gekwetsten’. De Catholic Worker kent nog steeds geen regels of toetsingsprocedures voor nieuwe leden; iedereen is welkom. Het gevolg is een verzameling van personages die afkomstig lijkt te zijn uit de romans van Dostojevski: een leger pelgrims, wetenschappers en ‘heilige gekken’, jong en oud, arbeiders, mislukkelingen, krankzinnigen, ongewassen en ongewenste mensen. Alleen liefde kan zo’n huishouden bijeenhouden.

Toch was Day niet blind voor de spanningen en problemen die daarbij kwamen kijken. In een van haar dagboeken merkt ze na het beschrijven van allerlei soorten irritante mensen – veeleisend, ondankbaar en egoistisch – op dat ‘de last zo nu en dan te zwaar wordt, er zijn er te veel; mijn liefde is te klein; ik heb hen niets te geven; en toch moet ik doen alsof. Vreemd genoeg wordt dat wat ik voorwend echt waar. Als je bereid bent om iemand lief te hebben, ga je hem al snel ook echt liefhebben. Je wilt die nukkige oude man liefhebben en op een dag houd je van hem. Het hangt er van af hoe goed je je best daarvoor doet.’ Het is een veelzeggende uitspraak, een leerzaam antwoord op het gebruikelijke uitvlucht: ‘Ja, Dorothy Day kon dat soort dingen; ze was een heilige.’ Dat Dorothy Day van zoveel onaangename mensen hield, kwam eenvoudig omdat ze daar haar best voor deed.

De functionele anarchie van de ‘Catholic Worker’-huizen staat ver af van de geregelde orde in een klooster. Niettemin vind je ook hier de uitdagingen die Dorothy Day leerde waarderen. Elke leefgemeenschap kan dienen als een ‘school der barmhartigheid’. Het leven in een communiteit leidt niet vanzelf tot samenwerking en begrip, integendeel. Dat is nu juist het waardevolle van Thereses inzichten: het is gemakkelijker om mensen in het algemeen lief te hebben dan de persoon te verdragen die met je aan tafel zit, gekke geluiden maakt als ze eet of op een irritante manier met haar mes over het bord snijdt. Maar het zijn deze beproevingen die ons vermogen om lief te hebben verfijnen. Want we leren pas vergeven als er iets is om te vergeven; we leren pas geduld te hebben als er geduld wordt gevraagd.

Thomas Merton noemde de kloostergemeenschap ‘een school waar je leert om gelukkig te zijn’. Niet omdat een klooster (zoals op een uithangbord in Disneyland staat vermeld) The Happiest Place on Earth is. Volgens Merton leren we in een kloostergemeenschap dat ons geluk ‘bestaat uit het delen in het geluk van God’. We zouden anders wel eens kunnen denken dat geluk bestaat uit het kwijtraken van de idioten die ons omringen.

Wat geldt voor de kloostergemeenschap geldt ook voor de familie – en misschien zelfs nog sterker, aangezien we onze familie niet kunnen uitkiezen. Soms is de familie de plaats van de natuurlijke liefde en troost, de enige plek waar we gewaardeerd worden en onvoorwaardelijke liefde vinden. Op andere momenten kan het een verstikkende gevangenis zijn, zo niet een slangennest. Om het met Tolstojs beroemde woorden te zeggen: ‘Gelukkige families zijn allemaal hetzelfde.’ Maar zelfs in de ‘gelukkigste’ families kunnen de ruzies aan tafel en de sluimerende rivaliteit je af en toe doen verlangen naar Simeon de Pilaarheilige en zijn rustige leventje hoog boven de grond.

Toch is dat ook een school van barmhartigheid. In een gezin, te midden van hen die wij het beste kennen en die ons het beste kennen, worden we niet alleen geaccepteerd, maar ook uitgedaagd om het beste uit onszelf te halen, om vergevender en geduldiger te zijn. Hoe het ook met ons gezinsleven is gesteld, we hoeven dergelijke uitdagingen niet op te zoeken. Ze zoeken ons op, elke dag, elk uur.

Dorothy Day treurde vaak over de gebreken en de tweedracht in haar ‘gezin’, de Catholic Worker. De enige troost die ze ontving was een enkel gebaar van vriendelijkheid of kameraadschap, dat voor haar een voorbode van de hemel was. De titel van haar autobiografie, The Long Loneliness, verwijst naar de eenzaamheid die elke roeping met zich meebrengt. Maar ze eindigt haar boek met de volgende woorden: ‘We kunnen God niet liefhebben als we elkaar niet liefhebben. We kennen Hem uit het breken van het brood en we kennen elkaar in het breken van het brood, en we zijn niet langer alleen. (…) We hebben allemaal lange perioden van eenzaamheid gekend en we hebben geleerd dat de enige oplossing de liefde is en de liefde impliceert gemeenschap.’

Nieuwe ogen

Liefde staat ons toe om met nieuwe ogen te kijken, om onder de uiterlijke schijn te zoeken naar een diepere waarheid en waarde. Sommige dingen zien er sjofel en afgedragen uit en hebben geen duidelijke waarde of kwaliteit. Toch kunnen deze dingen voor ons een onschatbare waarde hebben vanwege de associatie met een persoon van wie we houden of een bepaalde tijd waarin we heel gelukkig waren: het schoentje of de onhandige tekening van je kind; de trui van je vader; het theekopje van je moeder. Alle dingen hebben een geheim leven. Liefde verzamelt die objecten en maakt ze tot een kanaal van de genade. Voor de heiligen draagt de hele natuurlijke orde, die door God wordt bemind en daarom kostbaar is, dit vermogen in zich. Als we in die liefde delen, ontsluiten alle dingen hun transcendente betekenis; elk ding roept ons naar ons ware thuis.

Iedereen weet dat we worden omringd door krachten die onzichtbaar zijn voor onze hulpeloze ogen: de ultraviolette stralen van de zon, elektromagnetische golven, radiosignalen of televisiebeelden, de gesprekken tussen twee mobiele telefoons. Als deze golven en krachten door kleuren zichtbaar konden worden gemaakt, zouden we in een zee van licht en kleur en geluid zwemmen, de dimensies van een werkelijkheid die geen deel uitmaakt van onze normale waarneming en bewustzijn.

De heiligen waren afgestemd op een vergelijkbare onzichtbare werkelijkheid. Ze waren zich bewust van het feit dat alle mensen in een web van liefde met elkaar verbonden zijn en dat het universum is geworteld en wordt onderhouden in een werkelijkheid die, als we ogen hadden om het te zien, ons zou verbazen en ons uit onze droom van gescheidenheid zou wekken.

Ontwaakt door deze ‘stralen van liefde’ vond een jonge katholieke priester genaamd Engelmar Unzeitig de betekenis van zijn roeping in een concentratiekamp van de nazi’s in Beieren. Tussen de tweehonderdduizend gevangenen in Dachau was Unzeitig een van de meer dan vijfentwintighonderd christelijke geestelijken. Deze gevangenen werden bijzonder geminacht door de gevangenbewaarders. Dachau werd wel ‘het grootste klooster ter wereld’ genoemd.

Voor pater Engelmar, die spoedig na zijn priesterwijding in Oostenrijk was gearresteerd omdat hij in zijn preken opkwam voor de joden, was Dachau feitelijk zijn eerste ‘taak’ als priester. Hij probeerde het te zien als een school der heiligheid. In een brief die naar zijn zus werd gesmokkeld, schreef hij: ‘Wat soms ongeluk lijkt, is vaak het grootste geluk. Een mens leert alleen door ervaring in de school van het leven. We zouden, denk ik, voor anderen het gebrek aan vrede in de wereld moeten doormaken en hen moeten helpen om ware vrede te vinden. Dan zijn we ook niet verrast als God dingen van ons afneemt die dierbaar en kostbaar voor ons zijn.’

In december 1944 werd het kamp getroffen door een vreselijke uitbraak van buiktyfus. Meer dan tweeduizend gevangenen stierven in de eerste maand. Om de epidemie tegen te houden werden geinfecteerde gevangenen ondergebracht in smerige barakken waar men ze alleen en onverzorgd liet sterven. Dit was het ‘heilige der heiligen’ van de hel van Dachau. Toen er om vrijwillige verzorgers werd gevraagd stapten er twintig priesters naar voren. Pater Engelmar was een van hen. Gezien de uiterst besmettelijke aard van de ziekte wist iedereen wat dat betekende: er was weinig hoop dat een van de vrijwilligers het zou overleven. Maar in deze leegte brachten de priesters liefde en geloof. Ze deden wat we konden om in deze plaats wat troost en waardigheid te brengen. Het zorgen voor en schoonhouden van de zieken bezorgde hen eindeloos werk. Ook namen ze de biecht af, gaven de laatste sacramenten en reciteerden gebeden voor de doden. Omdat de SS de barakken niet wilde binnengaan, bezorgden ze in het kamp een zone van humaniteit.

Binnen enkele weken kreeg pater Engelmar hevige koorts. Hij stierf op 2 maart 1945, de dag na zijn 32 verjaardag en enkele weken voor de bevrijding van het kamp door de Amerikaanse troepen. In een brief die hij enkele dagen voor zijn dood had geschreven zei hij: ‘Het Goede is onsterfelijk en de overwinning blijft bij God, zelfs al lijkt het soms nutteloos om zijn liefde te verspreiden in de wereld. Niettemin ziet men steeds weer dat het menselijke hart is afgestemd op de liefde en haar kracht op de lange termijn niet kan weerstaan, als die echt gebaseerd is op God en niet op de schepselen. We zullen daarmee doorgaan en alles geven zodat liefde en vrede spoedig weer mogen heersen.’

Uit : Het geluk is met de heiligen - Robert Ellsberg

26-03-2017 om 23:23 geschreven door claudia  

De oorlog met Noord Korea werd voorspeld door Veronica Lueken van Bayside

Kim Jong-Un, leider van N-Korea

Veronica : En hier is hij opnieuw, de verschrikkelijk uitziende man. Ik weet niet wie hij is, maar hij heeft een Oosters uiterlijk. Ik kan nu de wereldbol zien, maar ze heeft een lont aan de bovenkant. Hij staat ernaast en hij heeft een bijna satanische blik en glimlach op zijn gezicht. Zijn tanden zijn groot. Hij is een kleine struise man. Hij is in een soort uniform met olijfgroene kleur. Hij haalt een dunne brandende kaars in zijn handen. Hij wil de lont aansteken. Ik geloof dat dit de start van een verschrikkelijke oorlog is. – 4/8/1979

25-03-2017 om 07:32 geschreven door claudia  

Maria, Maagd van Verzoening – 5/02/2015 te Brindisi

"Halleluja. Halleluja. Halleluja.

Prijs de Eeuwige, prijs Hem voor het geschenk van het leven, voor het geschenk van de Heilige Geest, voor de bevrijding uit de slavernij van de zonde.

Mijn kinderen, jullie moeten leren God te loven, mor en klaag niet wegens de beproevingen, zij zijn noodzakelijk voor jullie loutering en ‘reiniging.’ Elke hindernis en elke tegenspoed, aangenomen in geloof en gebed, bewerkt dat God in het centrum van jullie leven komt, met als gevolg dat jullie je niet aan dingen en mensen  hechten. De liefde is het fundament, maar jullie moeten worden opgevoed om te beminnen in vrijheid, met respect voor de anderen en niet in een zelfzuchtige bezitterige houding.  

Jullie moeten groeien en rijpen volgens het plan van de Vader, dat geschreven staat in het innerlijke van iedere mens.

Herontdek jezelf Mijn kleinen, denk nog eens nederig na over jullie leven, jullie persoonlijke geschiedenis, de Goddelijke Barmhartigheid beziet jullie met nieuwe ogen, met ogen van de liefde. Jullie zijn nooit alleen, want Mijn Zoon is in jullie.”  

Tot U, Maria!

Tot U, Maria, Bron van Leven, nadert mijn dorstige ziel.
Aan U, Schat van Barmhartigheid, vertrouw ik mijn ellende toe.
Hoe dicht bent U bij de Heer, hoe intiem bent U met de Heer! Hij leeft in U en U leeft in Hem. In Uw licht, kan ik het licht van Jezus aanschouwen, de Zon der Gerechtigheid.
Heilige Moeder van God, ik heb vertrouwen in Uw tedere en reine genegenheid.
Wees voor mij Middelares van genade bij Jezus onze Redder.
Hij heeft U meer liefgehad dan alle andere schepselen en U bedekt met glorie en schoonheid. Kom mij ter hulp die arm ben en trek mij in Uw overvol vat van genade.  

Bernhard van Clairveaux

Uit : brindisi-mariaverschijningen.jimdo.com

God en de naaste

Op de vraag naar het grootste gebod geeft Jezus in het evangelie een tweeledig antwoord. Enerzijds gebood hij om God lief te hebben ‘met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand’. Maar dat wordt onmiddellijk gekoppeld aan een tweede gebod, ‘dat daaraan gelijk’ is: dat we onze naaste moeten liefhebben als onszelf. Als voorbeeld van wat dit in de praktijk betekent, vertelde Jezus het verhaal van een Samaritaan, een aanhanger van een religieuze groep die werd verafschuwd door de orthodoxe joden. Hij onderbrak zijn reis om voor een vreemdeling te zorgen die hij naakt langs de kant van de weg zag liggen (Lukas 10:25-37).

Sigmund Freud merkte over dit onderwerp op dat het gebod om ‘je naaste lief te hebben als jezelf’ een lege en onzinnige uitspraak is die eigenlijk een aansporing is tot schuldgevoel. Maar wat Freud dwaas vond, is voor de meeste ouders heel gewoon. Als je een kind hebt, begrijp je heel goed wat het betekent om een ander ‘lief te hebben als jezelf’. Evolutionaire psychologie kan die gevoelens misschien enigszins verklaren. Maar nooit helemaal. Er zijn nog vele andere voorbeelden van mensen die zo’n vurige beschermende liefde aan de dag legden.

Een voorbeeld is Maximilian Kolbe, een franciscaanse priester die in Auschwitz vrijwillig de plaats innam van een andere gevangene die ter dood was veroordeeld. (De man die hij redde was 41 jaar later nog in leven en maakte zijn heiligverklaring mee.)

Of Damiaan van Molokai, een Belgische priester die op Hawai in een geisoleerde kolonie onder de melaatsen woonde, totdat ook hij aan de ziekte bezweek. Of Oskar Schindler, de Duitse fabrikant in Polen, die grote gevaren trotseerde om zijn Joodse arbeiders van de Holocaust te redden. Schindlers voorbeeld is treffend omdat hij naar conventionele maatstaven niet echt een ‘goed mens’ of een geschikte kandidaat voor heiligverklaring is.

Dergelijke mensen vormen het uiterste einde van het morele spectrum. Misschien is Christus’ maatstaf voor het liefhebben van God en onze naaste eenvoudig een horizon waarnaar we moeten streven waarbij we nu eenmaal altijd tekortschieten. Voor wie ‘geheel uw hart, geheel uw ziel, geheel uw verstand en geheel uw kracht’ teveel gevraagd is, bestaat er een eenvoudiger test. In het evangelie van Matteus beschrijft Jezus dat de Mensenzoon op de oordeelsdag zal zeggen: …ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.’ Als wij vragen wanneer we al die dingen deden, wordt de geheime betekenis van de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan onthuld: ‘Ik verzeker jullie, alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan’ (Matteus 25:31-36).

De heiligen hebben met de implicaties van deze mystieke symmetrie geleefd. Ze geloofden dat Jezus aan ons verschenen is in de naaste: de vreemdeling, naakt en bloedend langs de kant van de weg; de hongerige mens met wie we ons brood delen; de eenzame wiens last we verlichten. Ja, van buitenaf lijkt de vergelijking inderdaad leeg en onzinnig: aan de ene kant een verwaarloosde bedelaar; aan de andere kant Gods Zoon. Het is de liefde die de weegschaal in balans brengt. Door het gebrek aan die liefde zijn we allemaal bedelaars. Zoals Moeder Teresa schreef: ‘God heeft zichzelf geidentificeerd met de hongerigen, de zieken, de naakten, de daklozen; hongerig, niet alleen naar brood, maar ook naar liefde en zorg, het verlangen om iemand voor iemand te zijn; naakt, niet alleen zonder kleren, maar ook zonder mensen die medeleven tonen, wat slechts weinigen een onbekende schenken; dakloos, niet alleen zonder huis gemaakt van steen, maar dakloos ook in de zin van niemand hebben om de jouwe te noemen’.

En zo komen we uiteindelijk bij hetzelfde doel uit, of onze reis nu bestaat uit liefde tot God of liefde tot de naaste. Als we geven zonder de kosten te tellen of de baten te berekenen, leren we het juk van de liefde te dragen.

Liefde en geluk

Maakt liefde gelukkig? Het antwoord hangt ook af van de vraag wat we onder liefde verstaan en wat we met geluk bedoelen. Voor Freud was de gedachte dat we als mensen met elkaar zijn verbonden een illusie. ‘We zijn nooit zo kwetsbaar voor lijden als wanneer we liefhebben’, schreef hij, ‘nooit zo hopeloos ongelukkig als wanneer we het voorwerp van onze liefde of de liefde daarvan hebben verloren.’ Zo bezien is liefde een hebzuchtig instinct dat een voorwerp zoekt om te grijpen en vast te houden. Geluk gebaseerd op liefde is noodzakelijk kwetsbaar omdat we het hart van de ander niet werkelijk kunnen bezitten.

Dat is ongetwijfeld waar voor een bepaald soort liefde. Maar de heiligen hadden iets anders in gedachten. Een van de paradoxen van het evangelie is het onderricht dat we alleen echt bezitten wat we kunnen weggeven. Liefde die we laten afhangen van de verwachting dat we er iets voor terugkrijgen , is gebaseerd op de wetten van de vrije markt of wat Simone Weil graag de zwaartekracht noemde. Ware liefde trotseert de wetten van de zwaartekracht; ze drukt zich niet uit door naar zich toe te halen, maar door uit vrije wil te schenken.

Hetzelfde geldt voor het geluk. Thomas Merton schreef: ‘Geluk dat we voor onszelf alleen zoeken, zal nooit worden gevonden: want geluk dat kleiner wordt als het wordt gedeeld, kan nooit groot genoeg zijn om ons gelukkig te maken. Zelfbehagen is een vals en tijdelijk geluk, dat altijd tot negatieve gevoelens leidt omdat het onze geest beperkt en verdooft. Het ware geluk wordt gevonden in onzelfzuchtige liefde, een liefde die in omvang toeneemt als ze wordt gedeeld.’

In ‘A Christmas Carol’ behandelt Charles Dickens dit thema. Ebenezer Scrooge, een rijke vrek, is zich nauwelijks bewust van zijn eigen ellende, totdat een reeks verschijningen hem doet inzien wat een woestenij zijn leven is. Door de confrontatie met kerstfeesten uit verleden, heden en toekomst komt hij tot het besef dat zijn leven leeg is en dat ieder mens leeft in een groot web van menselijke relaties. Hij ziet de gevolgen van zijn handelen op het geluk van anderen. Hij ontdekt dat zijn vermogen om te leven bevroren is door zijn afkeer van liefde. Hij krijgt oog voor de werkelijkheid om zich heen, voor het lijden dat hij niet heeft afgewend, voor de kansen om lief te hebben die hij niet heeft benut. Uiteindelijk ziet hij het lot dat hem wacht: alleen sterven in rijkdom zonder iemand die van je houdt of om je treurt. Na dit visioen grijpt Scrooge de kans om zijn leven te veranderen. Nu hij in de ware geest van Kerst leeft, realiseert hij zich wat het betekent om lief te hebben. Het verandert de verschijning van de wereld om hem heen. ‘ Hij ging naar de kerk, en liep door de straten en keek naar de mensen die heen en weer renden. Hij aaide kinderen over de bol en sprak met bedelaars, en keek in de keukens van de huizen en door de ramen en ontdekte dat alles hem plezier kon geven. Hij had nooit gedacht dat elke wandeling – dat alles – hem zoveel geluk kon geven.’

Een leven waarin geen liefde is, is een miserabel bestaan. Net als bij een plant die niet genoeg water krijgt, is er wel leven, maar geen bloei. Tegelijkertijd is er in de kern van een ieder van ons een geheime kern, die we zelf niet kennen, die slaapt en op de kus van de geliefde wacht om te ontwaken. Die kus kan vele vormen aannemen. Soms is het de liefde van een ander mens wiens bestaan ons uitnodigt om een wereld te betreden die edel is en mooi. Voor Franciscus was het de kus van de melaatse. Voor Antonius was het een lezing uit de Bijbel die hem als nooit eerder bewoog. Voor Catherina van Genua was het het gevoel echt vergeven te zijn. Hoe de liefde ons leven ook binnentreedt, ze doet een beroep ons betere zelf, maakt ons dapperder, vriendelijker, vergevender, beschaamder over ons falen, resoluter in onze inspanningen om te verbeteren.

In het evangelie van Lukas zag Jezus een man genaamd Zacheus die in een vijgenboom was geklommen om een beter uitzicht te hebben over de menigte. Zacheus was een kleine man, maar hij had nog een reden om vanuit die positie toe te kijken. Hij was tollenaar, een man die als een sociale parasiet werd geminacht door zijn omgeving. Toch roept Jezus hem vanuit de menigte en vraagt hem om naar beneden te komen. Hij noemt hem bij name: ‘Zacheus, kom vlug naar beneden, want vandaag moet ik in jouw huis verblijven’. De menigte mompelt minachtend omdat ze Zacheus als een zondaar zien. Maar Zacheus is bewogen door de persoonlijke aandacht en reageert met een openbare verklaring: hij zal zijn leven veranderen; hij zal de helft van zijn bezittingen aan de armen geven; hij zal iedereen die hij heeft benadeeld schadeloos stellen (Lukas 19:1-8).

Veel van de heiligen konden zich identificeren met die kleine man in de vijgenboom. Net als Zacheus hadden ze ervaren wat het betekent als je wordt aangesproken door God en zijn liefde voelt. In die liefde vonden ze de moed om opnieuw te beginnen, om onmogelijke dingen te doen, om andere mensen te worden. De evangelist Johannes schreef: ‘Wij hebben lief omdat God ons het eerst heeft liefgehad’ (1 Johannes 4:19).

Zelfs in alledaagse vormen draagt liefde de kracht om te veranderen en te verlossen. Dostojevski laat ons die kracht zien in Schuld en boete. Aan het einde van zijn roman wordt de moordenaar Raskolnikov naar Siberie gestuurd. Zijn nihilistische levensovertuiging heeft hem als een gebroken en gedesillusioneerd man op de doodlopende weg van gevangenschap en verbanning gebracht. Maar het blijkt niet werkelijk een doodlopende weg. Sonia, een prostituee, gaat uit vrije wil met hem mee om zijn ballingschap te delen. Zij was het die hem eerder ertoe had aangezet om zijn misdaden op te biechten en zijn ziel te reinigen. Ongetwijfeld ziet zij nu in hem de mogelijkheid van haar eigen nieuwe begin. Ondertussen spoort haar geduldige liefde het vonkje in zijn ziel op en blaast het nieuw leven in. Eerder in de roman heeft Sonia in een bewogen scene aan Raskolnikov het evangelieverhaal voorgelezen over de opwekking van Lazarus.

Onder invloed van haar liefde ontstaat er nu een ander soort opstanding: ‘Ze wilden iets zeggen, maar konden het niet. Er werd gehuild. Allebei waren ze bleek en mager; maar in die bleke, ziekelijke gezichten gloeide reeds het licht van de vernieuwde toekomst, de opstanding tot een nieuw leven. Liefde wekte hen op uit de dood; het hart van de EEn bevatte oneindig veel levensbronnen voor het hart van de ander. Ze besloten te wachten en geduld te hebben. Er lagen nog zeven jaar voor hen; tot dan, wat een ondraaglijke pijn, wat een oneindig geluk!’

‘De hel is niet meer kunnen liefhebben,’ zegt de held uit Diary of a Country Priest van Georges Bernanos. Toch heeft ‘de laagste van alle mensen, zelfs al denkt hij dat hij niet meer lief kan hebben, nog steeds de macht in zich om te beminnen’. Het is de kracht van de liefde die, hoezeer ook verloren en vergeten, de kostbare kern, de ziel, vormt van ieder mens. Wat het woord ‘verlossing’ ook impliceert, in alle gevallen heeft het te maken met de herontdekking en cultivering van die latente kracht. Er ging iets kostbaars verloren en het werd weer gevonden. Als dat gebeurt, staat Lazarus weer op.

Daadwerkelijke liefde

Veel liedjes op de radio beschrijven gevoelens van liefde – ze gaan over de hunkering, het brandende verlangen. Christelijke mystici hebben deze taal overgenomen om de relatie tussen God en de ziel te beschrijven. Teresa van Avila beschrijft die relatie ‘als de ervaring van twee mensen hier op aarde die een diepe liefde voor elkaar voelen en elkaar volledig begrijpen; zelfs zonder woorden, door een eenvoudige blik, verstaan ze elkaar, zo lijkt het. Door die blik hebben deze twee geliefden direct contact met elkaar’. In een verwijzing naar de beeldtaal van het boek Hooglied schreef ze: ‘Mijn Heer, ik vraag niets anders in het leven dan dat U me kust met de kussen van Uw mond en dat U dat zo doet dat, hoewel ik me misschien terugtrek uit deze vriendschap en eenheid, mijn Wil, Heer van mijn leven, altijd onderworpen mag zijn aan Uw wil en daar nooit van gescheiden zal zijn; dat er niets zal zijn dat me weerhoudt om te zeggen: “Mijn God en mijn Glorie, inderdaad Uw borsten zijn beter en heerlijker dan wijn”.

De heiligen, zo lijkt het, waren niet ongevoelig voor gevoelens. Maar ze wisten ook dat liefde meer is dan woorden en gevoelens. Want of liefde nu gericht is op een echtgenoot, de ‘naaste’ of zelfs de vijand, in alle gevallen openbaart liefde zich in handelen.

In De gebroeders Karamazov van Dostojevski vinden we hierover een veelzeggende bespiegeling van Vader Zossima, een heilige abt, wiens onderricht het spirituele hart vormt van de roman. In een gedenkwaardige scene probeert Zossima een trotse rijke vrouw die hem om raad heeft gevraagd raad te geven. Ze vertelt hem dat ze lijdt aan een gebrek aan geloof. Wat als er geen eeuwig leven is? Niemand kan het bestaan bewijzen van het hiernamaals, is Vader Zossima’s antwoord, maar je kunt er wel van overtuigd worden. Hoe? ‘Door de ervaring van daadwerkelijke liefde’, zo vertelt hij haar. ‘Probeer je naaste met daden onvermoeibaar lief te hebben. Hoe dichter je die liefde nadert, hoe overtuigder je zult worden van het bestaan van God en de onsterfelijkheid van je ziel. En als je in de liefde tot je naaste het punt bereikt van volledige onzelfzuchtigheid, zul je vast en zeker je geloof herwinnen en heeft de twijfel geen toegang meer tot je ziel.’

Daadwerkelijke liefde? Dat roept een ander probleem op bij Zossima’s bezoekster. ‘Ziet u,’ zegt ze, ‘ik houd zoveel van de mensen. Wilt u wel geloven dat ik soms droom dat ik alles wat ik heb opgeef (…) en verpleegster word in het ziekenhuis. Dan sluit ik mijn ogen en droom weg en op die momenten voel ik me vol ontembare kracht.’ Er is echter EEn probleem: hoe zal ze reageren als de patienten ondankbaar zijn? Ze weet dat ze ondankbaarheid niet kan verdragen. Daarop zegt Vader Zossima in een doordringend antwoord: ‘Daadwerkelijke liefde is zwaar en vreselijk in vergelijking met de liefde uit onze dromen.’

We leren niet liefhebben door te dagdromen. We leren liefhebben door lief te hebben. In de woorden van Theofanes de Kluizenaar, EEn van de vroege woestijnvaders: ‘Je zegt dat je geen nederigheid of liefde kent. Zolang dat afwezig is, zal al het spirituele afwezig zijn. (…) Nederigheid verkrijg je door daden van nederigheid, liefde door daden van liefde’. Door daden van liefde, die dagelijks worden herhaald, wordt liefde een gewoonte. Wat begint met een bewuste poging kan in de praktijk een levenshouding worden. Terwijl ons karakter wordt gevormd door goed te doen, geeft het vorm aan onze reactie op dagelijkse situaties en ontmoetingen.

Maar wat als mensen niet dankbaar zijn? Dan hebben we het advies nodig van Johannes van het Kruis: ‘Waar geen liefde is, dienen we liefde te geven, dan kan er ook liefde worden geoogst.’

Uit : Het geluk is met de heiligen – Robert Ellsberg

24-03-2017 om 21:06 geschreven door claudia  

Leren liefhebben

Geliefde broeders en zusters, laten wij elkaar liefhebben, want de liefde komt uit God voort. Ieder die liefheeft is uit God geboren en kent God.                                                                                     - 1 Johannes 4:7-8

De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.                                                              - 1 Korintiers 13:4-7

William Blake, de Engelse dichter en visionaire kunstenaar, liet een bondige definitie na van het pad van heiligheid. Hij schreef: ‘We zijn voor een korte tijd op aarde geplaatst zodat we het juk van de liefde leren dragen.’ Blake, die in zijn tuin regelmatig met engelen sprak, was als het ging om spiritualiteit even excentriek als in zijn kunst. Maar zijn uitspraak stemt overeen met die van de heiligen. Zij zijn het erover eens dat heiliging wil zeggen dat een mens op God gaat lijken; het is een voortdurend ‘afleggen van de oude mens en het aantrekken van Christus’, wiens natuur de liefde zelf is.

De Bijbel leert dat mensen zijn geschapen naar het beeld van God. Dat is een andere manier om te zeggen dat we zijn geschapen naar het beeld van de liefde. We zullen nooit onszelf zijn als we dat beeld niet weerspiegelen. Maar wat weten we werkelijk over liefde? De meesten van ons zijn zo gelukkig om enkele mensen in hun leven te hebben die ze beminnen: ouders, kinderen of vrienden. De populaire cultuur verwacht van ons dat we liefde afmeten aan de zoektocht naar ‘de liefde van ons leven’. Maar volgens de heiligen bestaat er een hogere maatstaf.

Niets is zo diep verankerd in onze harten als het verlangen om lief te hebben en geliefd te worden. Liedjes en gedichten en kaarten vertellen ons steeds weer hetzelfde: ‘All you need is love.’ Betekent dat dat de heiligen het eens waren met de Beatles? Blakes’s woorden over de liefde wijzen op iets dat dieper gaat dan de bevrediging van ‘het verlangen van ons hart’. Ze wijzen ons op een langzaam proces van groei en bekering. Wat hier op het spel staat is niet de vervulling van ons verlangen, maar de behoefte om ons vermogen om lief te hebben te vergroten, en gaandeweg te worden bevestigd door de liefde die, zoals Dante het uitdrukt, ‘de zon en de andere sterren beweegt’.

Onze taak op aarde is om het juk van de liefde te leren dragen. Als we daarin slagen, hebben we, of we nu kort of lang leven, het doel van ons bestaan gerealiseerd. Dan leren we die opmerkelijke ‘vrolijkheid in de liefde van God’ kennen, die Richard Rolle, een Engelse mysticus uit de veertiende eeuw, toeschreef aan heiligen. ‘Als onze liefde zuiver en volmaakt is,’ zei hij, ‘dan is, wat ook de liefde in ons hart is, die liefde God.’

Liefde

Wat weten we over de liefde? Dichters bezongen haar lof en tekenden haar macht om ons het gevoel te geven dat we geheel tot leven komen, EEn worden met het goede in de ander, het gevoel krijgen dat we niet meer bestaan als gescheiden identiteiten en bereid zijn om ‘alle dingen te verdragen, alle dingen te hopen, alle dingen te dulden’ ter wille van onze geliefde. Iemand die ‘verliefd’ is, ziet de wereld anders. Wat ooit saai en grijs leek, krijgt kleur. Het leven heeft toekomst en zin. Wat ooit onmogelijk leek, wordt mogelijk. We zijn niet langer alleen, want er is iemand die onze vreugde en zorgen deelt, iemand die de geheimen van ons hart kent. En we hopen dat we het waard zijn. Zoals Jack Nicholson, in de rol van een neurotisch personage in As Good As It Gets, opmerkte: ‘Jij zorgt ervoor dat ik een betere man wil zijn.’

Wat kunnen we met zoveel films en sonnetten en liederen om uit te putten, leren van de heiligen? Weinig als we ervan uitgaan dat de heiligen in een soort spirituele zone leefden die onbereikbaar is voor gewone mensen. Therese van Lisieux zei dat het de missie van haar korte leven was om ‘de Liefde geliefd te maken’, wat ambitieus klinkt-maar abstract blijft. Als we gedwongen worden om te kiezen tussen de Liefde zelf en de liefde voor een hond, een poes of een andere sympathieke levensgezel, zullen veel mensen kiezen voor dat wat ze kunnen zien en voelen. Is de versie van de heilige slechts een etherische, bloedeloze schaduw van de ‘werkelijke liefde’?

De vraag laat zien hoeveel er te leren valst over de werkelijkheid zelf. De heiligen zwoeren de liefde voor andere mensen, plaatsen of dingen, die hen gelukkig maakten, niet af ter wille van de liefde voor God. Integendeel. Ze geloofden dat liefde de sleutel is. Maar achter elke deur die de liefde opent is er een andere die naar iets groters leidt.

De heiligen namen geen genoegen met een wereld van schaduwen en uitvluchten. Zij volgden het spoor van onze menselijkheid naar een steeds grotere en diepere werkelijkheid. Ze geloofden dat alle liefde, alle schoonheid, alle geluk in dit leven slechts een voorbeeld en een voorproefje zijn van de ‘werkelijke liefde’. In dat licht schreef Augustinus:

‘Wat heb ik lief als ik mijn God liefheb? Geen materiele schoonheid of schoonheid van tijdelijke aard; niet de schittering van aards licht, die zo aangenaam is voor de ogen. (…) En toch, als ik Hem liefheb, is het zo dat ik een bepaald soort licht liefheb, een stem, een geur, een omarming; maar het is van dien aard dat ik mijn innerlijke zelf bemin als mijn ziel baadt in licht dat niet gebonden is door ruimte; als ze luistert naar geluiden die nooit wegsterven; als ze een geur inademt die niet vervliegt in de wind; als ze voedsel smaakt dat nooit wordt geconsumeerd bij het eten; als ze zich vastklampt in een omarming die nooit wordt afgesneden door vervulling van verlangen. Dat is wat ik liefheb als ik mijn God liefheb.’

Je hoeft geen heilige te zijn om lief te kunnen hebben. Maar het lijkt erop dat alleen iemand die liefheeft een heilige kan zijn.

Natuurlijk geluk

Misschien is Augustinus niet het meest geschikte voorbeeld. In de eerste hoofstukken van zijn Belijdenissen verwijst hij regelmatig naar zijn wanhopige zoektocht naar ‘iets om te beminnen’. Hij vond het blijkbaar in verschillende vormen en personen, zoals de vrouw die jarenlang zijn minnares was. Augustinus wilde laten zien dat de ‘heldere wateren’ van de liefde steevast worden vervuild door de ‘zwarte rivier van de lust’. Hij schetst zijn relatie met zijn naamloze geliefde, de moeder van zijn zoon, in de volgende weinig flatteuze woorden: ‘In die dagen leefde ik samen met een vrouw, niet mijn wettige echtgenote, maar een minnares die ik zonder speciale reden had uitgekozen om mijn lusten te kunnen botvieren.’

Augustinus’ vertoog staat in schril contrast met een vergelijkbare passage uit Dorothy Days memoires, The Long Loneliness waarin ze het verhaal vertelt van haar liefde voor een man genaamd Forester en de rol schetst die hij speelde in de bespoediging van haar spirituele reis: ‘De man die ik liefhad, waarmee ik eens samenwoonde, was anarchist, Engelsman van geboorte en bioloog.’ Ze ontmoette hem op een feestje in Greenwich Village in de vroege jaren twintig. Spoedig daarna gingen ze samenwonen – zoals Day het uitdrukte: ‘in de volle zin van het woord’ – in een huis op Staten Island, dat betaald werd door middel van de verkoop van de filmrechten op een autobiografische roman.

In het onconventionele milieu waar ze verkeerden was een dergelijke relatie geen schandaal. Day noemde hun relatie een ‘samenwoningshuwelijk’. Voor Foster, die zijn verachting voor het ‘instituut gezin’ nooit onder stoelen of banken had gestoken, was hun relatie ‘kameraadschap’. Toch hield ze ‘in alle opzichten’ van hem. Ze schreef: ‘Ik hield van hem om alles wat hij wist en betreurde hem om alles wat hij niet wist. Ik hield van hem om de rommel die ik in de zakken van zijn vest vond en om het zand en de schelpen die hij meebracht als hij had gevist. Ik hield van zijn slanke koude lijf als hij, ruikend naar de zee, in bed stapte. En ik hield van zijn integriteit en eigenwijze trots.’ Wat betreft Forsters gevoelen: ‘Hij hield van de natuur met een zinnelijke passie en hij hield van vogels en beesten en kinderen omdat het geen mensen waren.’

Het was in die tijd van ‘natuurlijk geluk’, zoals ze het noemde, dat ze begon te verlangen naar een nog veel groter geluk. Forsters vurige liefde voor de schepping deed hem neerkijken op de religie, maar voor haar was het effect tegengesteld. Het voerde haar ‘naar de Schepper van alle dingen’. Ze begon tijdens haar wandelingen te bidden en bezocht zelfs de mis. ‘Hoe kan er geen God zijn als al die prachtige dingen er zijn?’, vroeg ze aan Forster. Maar er ontstond een steeds grotere kloof tussen hen.

Dit alles vond plaats voor haar zwangerschap en de geboorte van haar dochter, een gebeurtenis waarin haar religieuze verlangens kristalliseerden. Ze besloot dat ze ‘het koste wat kost’ haar kind wilde laten dopen. En de kosten waren hoog. Ze kon niet katholiek worden en tegelijkertijd haar ‘samenwoninghuwelijk’ handhaven. Forster wilde niets te maken hebben met een huwelijk of dat nu burgerlijk of kerkelijk was. Met grote pijn gingen ze uit elkaar.

Misschien is Dorothy Day ook geen goed voorbeeld. Haar verhaal zou, net als dat van Augustinus, kunnen overkomen als een demonstratie van het conflict tussen ‘louter’ menselijke liefde en ‘hogere’ religieuze aspiraties. Maar dat was niet zoals Day het zag. ‘Ik zag niet in waarom de liefde tussen man en vrouw de liefde tot God zou uitsluiten,’ schreef ze. God is de Schepper en alleen al het feit dat we een kind kregen, gaf me het gevoel dat we naar het beeld en de gelijkenis van God waren geschapen, medescheppers waren met hem.’ Haar verhaal heeft niets van Augustinus’ obligate expressie van schaamte en spijt. Het is een verhaal van iemand die ‘ door echte liefde, zowel lichamelijk als geestelijk’ God leerde kennen.

Dit was niet het einde van haar verhaal. Haar ervaring van ‘natuurlijk geluk’ had het verlangen naar een groter geluk gewekt. Haar liefde voor Forster, voor haar dochter, voor de schoonheid van de aarde, en haar liefde voor de armen en vertrapten had haar doen geloven in een nog veel grotere liefde. Dit verlangen zou ze enige jaren later, na haar ontmoeting met Peter Maurin, meenemen naar de Catholic Worker.

Augustinus noemde het leven de ‘weg van de affecties’, een proces waarin we leren wat onze liefde waard is en hoe we op de juiste manier liefhebben. Veel mensen zijn gevangen in zelfliefde, een gevangenis waarvan de grenzen zijn bepaald door comfort, bezit of reputatie. Anderen hanteren een breder zelfbegrip en hebben een aantal mensen die ze liefhebben. Sommigen trekken de grens bij het gezin, anderen bij hun eigen volk of de kerk. Dat alles heeft zijn waarde. Maar de vraag is of we openstaan voor de stem die ons nog verder wil laten reiken. Als liefde de horizon en niet een grens is van ons bestaan, dan zullen alle dingen hun verborgen diepte openbaren en ons verder helpen op onze weg. Niet alleen de mooie, maar ook de gewone en alledaagse dingen die we vaak nauwelijks op waarde schatten, kunnen dienen als vensters naar het oneindige.

Uit : Het geluk is met de heiligen – Robert Ellsberg

24-03-2017 om 08:50 geschreven door claudia  

De Eurozone in beeld :

23-03-2017 om 02:15 geschreven door claudia  

Koop NU wat goud/zilver en investeer desnoods in onroerende goederen zoals grond om de globale beurscrash en de ineenstorting van de wereldeconomieen te doorstaan. Het papieren geld zal dan voorgoed verdwijnen. (zie boodschap van Enoch 26/2)

23-03-2017 om 02:09 geschreven door claudia  

HET UUR KOMT ERAAN DAT IK MIJN UITVERKOREN NATIES DOOR DE OVEN VAN DE ZUIVERING ZAL LEIDEN!

16 Maart 2017 8H15 A.M

DRINGENDE OPROEP VAN JEZUS, DE GOEDE HERDER AAN DE UITVERKOREN NATIES

Schapen van mijn kudde, vrede zij met jullie.

De zuivering van mijn 12 uitverkoren naties (*) komt naderbij. Mijn kudde die er woont : bid zodat jullie naties de beproeving doorstaan en morgen licht kunnen zijn voor de andere naties. Het uur komt eraan dat ik mijn uitverkoren naties door de oven van de zuivering zal leiden! Ze zullen schitteren zoals een smeltkroes en getuigen van Mij in de hele wereld. Mijn geliefde naties zullen zendelingen zijn die stralen van geloof, hoop, liefde, liefdadigheid en barmhartigheid zullen uitstralen en voor alles een voorbeeld zullen zijn die andere naties tot bekering zullen brengen. Mijn 12 naties : jullie vertegenwoordigen mijn 12 stammen van Israel waarin mijn Naam zal verheerlijkt worden. Jullie zullen getuigen van Mij en jullie zullen bakens zijn die de geestelijke duisternis zullen verlichten waarin het grote deel van de naties in leven. Bereid jullie voor mijn geliefden, want jullie veelgeliefde komt jullie bezoeken; ik kom jullie reinigen van elke vlek van zonde en ik zal jullie nieuwe kledij aandoen zodat jullie Mij waardig zijn.

Mijn geliefden : ik zal mijn Geest uitstorten op jullie en jullie zonen zullen mijn erfgenamen zijn. Ik zal jullie land zegenen en jullie zullen een zegen zijn voor degenen die jullie zegenen en een vloek voor degenen die jullie vervloeken. Uit jullie aarde zullen bronnen van Levend Water ontspringen, die de geestelijke dorst van velen zullen lessen. Jullie zijn mijn geliefden, mijn lievelingen en jullie zijn in de palm van mijn hand gegrift. Ruim voordat jullie bestonden heb ik jullie uitverkoren als licht van de naties.

Mijn geliefd Colombia, mijn geliefd Mexico, jullie weten hoeveel ik van jullie houd en hoeveel ik te lijden heb door het gedrag van jullie zonen. De boosaardigheid en de zonde tieren welig in jullie land. Daarom kom ik jullie ontdoen van alle smet zodat jullie mijn nieuwe kleren kunnen dragen. Ik zuiver jullie dubbel omdat het noodzakelijk is dat jullie doorzichtig zijn om mijn plannen tot een goed einde te brengen. Waar de zonde welig tiert is ook de genade overvloedig aanwezig en ik heb jullie voorbehouden zodat jullie grote missies kunnen realiseren in mijn Naam.

O mijn uitverkoren naties, ik ga jullie aarde overhoop halen van het oosten naar het westen en van het noorden naar het zuiden! Als zal verplaatst worden, ik haal alles omver om de naties te reorganiseren. Ik open jullie binnenste en al de boosaardigheid en zonde die jullie hebben besmet en besmeurd, zullen verdwijnen. Ik zal de bomen snoeien en zal de bomen met hun slechte vruchten omhakken en uitdoen. Ik zal hetzelfde doen met het kaf, zodat ze nooit meer kan groeien. Vrees niet mijn geliefden, ik kom enkel snoeien en jullie kaf dat gegroeid is en wortel heeft geschoten, uitdoen. Uit liefde voor jullie en jullie trouwe zonen, zullen jullie niet vernietigd worden. Ik zal enkel jullie provincies reinigen waar er plaatsen zijn waar de boosaardigheid en de zonde gegroeid zijn. Ik zal niet de verblijfplaatsen van mijn trouwe volk raken, dat is een belofte.

Ik kom mijn jonge maagden zoeken. Wees voorbereid mijn geliefden met jullie brandende lampen, want ik kom als een dief in de nacht. Zie, ik waarschuw jullie op voorhand zodat niets jullie zou verrassen. Het banket is klaar en de tafel is gedekt en ze wacht op de verloofde en zijn jonge maagden. Vrees niet, mijn geliefde naties, en maak jullie dus niet bezorgd; integendeel, verheug jullie en gedraag jullie in feeststemming, want jullie zijn mijn uitverkorenen. Degenen die ik heb uitverkoren uit vele naties, om mijn reddingsplan van de laatste tijd te realiseren.

De tijd van jullie zuivering komt dus naderbij, mijn geliefde naties. Mijn trouwe kinderen, die daar wonen, moeten bidden, vasten en boetedoening doen zodat jullie zuivering en offerande een offerande zijn van liefde en dat de Heilige Naam van God verheerlijkt wordt; en dat door zijn Genade jullie morgen zijn Heilige Wil kunnen uitvoeren.

*De uitverkoren naties volgens de toevertrouwde missie zijn : Colombia, Mexico, Argentinie, Costa Rica, Portugal, Spanje, Frankrijk, Italie, Polen, Joegoeslavie, Ierland, Nigeria. Deze zijn de 12 Stammen van Israel van de laatste tijd.

Jullie Geliefde, Jezus, de Goede Herder.

Breng mijn boodschappen aan de wereld, mijn Kudde.

23-03-2017 om 02:00 geschreven door claudia  

Het Angelus:

De Engel des Heren heeft aan Maria geboodschapt; En zij heeft ontvangen van de heilige Geest.
Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U…
Zie de Dienstmaagd des Heren; Mij geschiede naar uw woord.
Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U…
En het Woord is vlees geworden; En Het heeft onder ons gewoond.
Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U…
Bid voor ons, Heilige Moeder van God, opdat wij de beloften van Christus waardig worden.
Laat ons bidden. Heer, stort uw genade in onze harten, opdat wij, die door de boodschap van de Engel de menswording van Christus uw Zoon hebben leren kennen, door zijn lijden en kruis gebracht worden tot de heerlijkheid van de verrijzenis. Door dezelfde Christus, onze Heer. Amen.

22-03-2017 om 00:46 geschreven door claudia  

MIJN KINDEREN, HET GEBED, HET VASTEN EN DE BOETEDOENING ZULLEN JULLIE GEEST STERKEN ZODAT JULLIE KUNNEN DE VERLOKKINGEN EN AANVALLEN VAN BOZE GEESTEN WEERSTAAN !

7 Maart 2017 - 4 :10 P.M

DRINGENDE OPROEP VAN JEZUS, HEILIG SACRAMENT AAN DE MENSHEID

Mijn kinderen, mijn vrede zij met jullie.

Mijn komende komst komt naderbij, de Mensenzoon komt glorierijk zijn trouwe volk regeren. Binnenkort zal het geschal van de trompetten opnieuw gehoord worden en zal jullie aankondigen dat de tijd van de goddelijke gerechtigheid is begonnen. Hemelse fenomenen, nooit eerder gezien, zullen het teken zijn dat alles is voleindigd is in zijn totaliteit en dat de tijd van gebed, vasten en boetedoening is aangebroken. Tijd van stille overpeinzing in voorbereiding op de dagen van zuivering van de mensheid en de schepping.

Panikeer niet, maar stel jullie vertrouwen en hoop op de Heer en verheug jullie want mijn volgende komst komt naderbij. Blijf kalm in de dagen van zuivering en prijs de Glorie van God door psalmen en lofzangen, en dankbaar te zijn voor zijn eeuwige liefde en zijn barmhartigheid. De lofprijzing zal de Rechtvaardige Toorn van mijn Vader verzachten in deze dagen van gerechtigheid. Het zal jullie ook helpen om de kalmte en de vrede te bewaren als jullie je in de beproeving bevinden. Doe het met geloof.

Mijn kinderen, de dagen van geestelijke strijd komen naderbij en jullie zullen sterk moeten blijven in het geloof, en jullie gedragen zoals kinderen van het licht en strijden zoals goede soldaten. In de momenten van crisis roep dan de kracht van mijn Bloed en mijn Wonden aan en laat jullie gebed niet achterwege, omdat jullie goed weten dat mijn tegenstander niet rust en altijd zoekt naar een manier om jullie te doen vallen.

Mijn kinderen, het gebed, het vasten en de boetedoening zullen jullie geest sterken zodat jullie kunnen de verlokkingen en aanvallen van boze geesten weerstaan. Herinner jullie dat de boosaardige machten enkel overwonnen kunnen worden als jullie je geloof in Mij stellen en als jullie bidden, vasten en boetedoening doen. Weet dus dat jullie zullen aangevallen worden en dat jullie zo vlug mogelijk alle geestelijke poorten tot zonde moeten sluiten. Herinner jullie dat jullie je zonden moet belijden en eerherstel moeten bieden voor alle doodzonden dat jullie begaan hebben, want als jullie geen eerherstel bieden voor de begane zonde zal deze niet volledig weggewist worden. De afwezigheid van eerherstel van de doodzonden zorgt ervoor dat vele zielen hun verblijf in het Vagevuur verlengen als ze in de eeuwigheid aankomen.

De biecht en het eerherstel voor de zonden sluit de geopende geestelijke poorten en zorgt ervoor dat de demonen je niet overmeesteren en controle over je uitvoeren. Ik zeg jullie opnieuw : doe een goede levensbiecht en bied eerherstel voor alle doodzonden die je hebt begaan gedurende jullie leven. Bezoek Mij in het tabernakel en bied eerherstel voor jullie zonden door voor de uren van mijn lijden te bidden., of door het Kroontje van Barmhartigheid, de rozenkrans van mijn wonden of het Kroontje van mijn Kostbaar Bloed te bidden. Elk bezoek dat jullie mij brengen en door te doen wat ik vraag zal jullie helpen om jullie zonden uit te boeten. Jullie kunnen ook uitboeten door liefdadigheidswerken te doen voor jullie broeders die het meest noodlijdend zijn of door de Rozenkrans van mijn Moeder te bidden en deze aan te bieden voor de eeuwige rust voor de gezegende zielen van het Vagevuur.

Houd dus rekening met alles wat Ik jullie zeg, zodat jullie geopende geestelijke poorten gesloten blijven end at jullie de aanvallen van boze geesten kunnen afweren. Mijn vrede laat ik jullie, mijn vrede geef ik jullie. Toon berouw en bekeer jullie want het Koninkrijk van God is nabij.

Jullie Meester, Jezus, Heilig Sacrament.

Breng deze boodschappen aan de hele mensheid.

21-03-2017 om 01:43 geschreven door claudia  

VERTREK MIJN VOLK UIT DE GODDELOZE NATIES, WANT HET UUR IS NABIJ WAARBIJ MIJN ENGEL VAN GERECHTIGHEID ZAL PASSEREN EN DAT HET VUUR VAN DE HEMEL ZE ZAL VERZWELGEN!

6 maart 2017 10 : 40 A.M

DRINGENDE OPROEP VAN GOD DE VADER AAN DE MENSHEID

Mijn vrede zij met jullie, mijn Volk, mijn Erfgenamen.

Mijn kinderen, vreemdelingenhaat en racisme maken zich meester van de leiders en inwoners van de grote naties. Voordat mijn dagen van Goddelijke Gerechtigheid aanbreken, zullen alle vluchtelingen terugkeren naar hun geboorteland. De exodus van vluchtelingen zal intenser worden en al degenen die zich veilig voelden in de vreemde naties zullen gefrustreerd raken in hun hoop en lotsbestemming en er zal niets anders erop zitten om terug te keren naar hun geboorteland.

De migratiepolitiek van talrijke leiders zal geen rekening houden met uitstel of zal geen rekening houden met hetgeen de migranten vroeger hebben verwezenlijkt om welvaart te brengen voor hun naties. Er zal met niets rekening gehouden worden door de autoriteiten van de grote naties om de repatriering van de immigranten tot een goed einde te brengen. Als je een immigrant bent, zal men geen enkel van je rechten respecteren, noch rekening houden met de tijd dat je verbleven hebt in dat land.

Mijn Volk, het nationalisme maakt zich meester van vele naties en het moment komt eraan dat al degenen die staatsburger zijn moeten terugkeren naar hun geboorteland. De massale deportatie van immigranten is vooral gericht op vreemdelingen die afstammen van landen van de derde wereld. De werkloosheid, de schaarste van hulpbronnen, economische en sociale problemen en de toename van de bevolking hebben ertoe geleid dat vele naties massale maatregelen van uitwijzing nemen. De allerarmste naties zullen het meest te lijden hebben van deze maatregelen omdat dat meer werkloosheid met zich meebrengt en een stijging van hun economische en sociale problemen.

Mijn Volk, die in het buitenland woont, het uur van verslagenheid komt naderbij; jullie zullen in ballingschap verkeren en geen enkele buitenlandse natie zal jullie binnenpakken ! Mijn Volk, de tijd van jullie zuivering is nabij. Er wacht jullie de woestijn, maar vrees niet; ik ga voor jullie uit en mijn wolk zal jullie bedekken; ga in stilte samen met jullie vrouw en kinderen en neem jullie persoonlijke bezittingen mee, want het uur van mijn gerechtigheid is nabij; ik zal mijn arm laten neerkomen op vele naties en er zal geen steen onaangeroerd blijven. Ik zeg jullie : Sodom en Gomorra waren een beter lot toebedeeld dan dat de goddeloze naties van de laatste tijd zullen hebben.

Vertrek mijn Volk uit de goddeloze naties, want het uur is nabij dat mijn Engel van Gerechtigheid zal passeren en het vuur van de hemel ze zal verzwelgen! Mijn volk zal op de vlucht zijn en zal in de woestijn lopen, maar het zal niet alleen zijn. Ik zal herders en gidsen doen opstaan die mijn Volk zullen hoeden en aansturen, zodat ze zonder gevaar aan de poorten van mijn Beloofde Land, mijn Hemels Jeruzalem zullen aankomen.

Jullie Vader Yahweh, Heer der Naties.

Breng mijn boodschappen naar de uithoeken der aarde.

16-03-2017 om 23:58 geschreven door claudia