Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
17-02-2013
Nog kussens
Ons eigen interieur verdient ook een nieuw kussen; of een nieuwe kussensloop ten minste. Want de vorige versie paste helemaal niet bij de mooie schilderijen die Xavier onder de kerstboom kreeg. Ik maakte 3 oranje exemplaren. Zo vliegen de vogeltjes uit de tuin nu ook in de zetel rond.
17-02-2013 om 00:00
geschreven door Eva
15-02-2013
Lang geleden
Het is heel lang geleden dat ik hier aanvulde. Sinds de blogstart liet ik de lezers nooit zo lang wachten op een vers berichtje. En ik word er steeds meer op aangesproken. Zomaar op straat, vragen mensen wanneer ik nog eens schrijf, want elke dag komen ze vruchteloos piepen. Wekelijks telt de blog nog ruim 1600 unieke hits, ontzettend veel...
Wel, ik heb hard getwijfeld om door te gaan met bloggen. Niet iedereen leest namelijk met even goede bedoelingen mee. Een gezonde dosis nieuwsgierigheid ligt in de aard van elke mens. Maar het is niet vanzelfsprekend om ons gezinsleven hier steeds bloot te geven.
Tijdens het ziekteproces van Lena was de blog vaak een hulp en een steun, dus toen was er motivatie om te schrijven. Vandaag staat Lena haar ziek zijn niet meer centraal in ons leven. Het heeft ons veranderd bij alles wat we doen, dat wel, maar we vinden ondertussen een andere balans, gelukkig maar. Tijdens de behandeling van Lena hebben we (noodgedwongen) veel verwaarloosd, niet in het minst de vriendschappen rondom ons. We leefden van opname tot opname, van dag tot dag en er was weinig ruimte en energie voor andere dingen. Te meer omdat het bouwen van ons huis dwars doorheen de behandeling liep. Het is niet altijd eenvoudig om terug aansluiting te vinden bij wat voorheen heel gewoon was... en dat doet soms pijn.
Ondertussen geniet ik van een heerlijk rustige vakantie met de kinderen: geen grote plannen, geen uitstappen, geen reis, gewoon thuis. Maar ons huis op zich is wel genieten: bij de minste zonnestralen warmt het hier heerlijk op, het leeshoekje kreeg nieuwe stoelen zodat ik 's ochtends met zicht op de tuin de krant kan lezen en de kinderen zijn niet weg te slaan uit hun speelkamer. Vandaag speelden ze dat ze in Villa Pardoes logeerden, in het barbiehuisje. Zo zijn ze toch even weg, in een verre fantasiewereld. Ze maken steeds minder ruzie samen en kunnen urenlang honderduit tegen elkaar vertellen. Ze spelen ook dolgraag schooltje, waarbij Lena aan Kaspertje letters aanleert en ...hij is gretig!
Alleen 's avonds blijft de onrust Kasper bekruipen. Hij lijkt ook niet moe, na een middag spelen op zus haar rustige tempo. Gisterenavond zat hij tot bijna middernacht op mijn schoot in de zetel. Een tv-beeld van de spoedopname bracht hem aan het babbelen. Samen keken we naar de foto's van Lena haar ziekteperiode. Hij wil alles weten: over die buis in haar mond en die buis in haar neus. Over hoe die ziekenhuismachines werken. Hij blijft jaloers op de privileges die zus volgens hem zo lang kreeg. De periode dat hij alleen naar school moest en zus thuis bij mama mocht blijven is hij nog niet vergeten.
In januari bleven we hier gespaard van alle virussen. Op school floreerde de griep, maar in hier in huis bleef iedereen gezond. Tot 2 dagen voor de vakantie. Toen was de veer gebroken bij Lena.... Lena is er, afgezien van wat snottebellen, al lang terug bovenop, maar het vervelende virus heeft mij in zijn greep sinds afgelopen zondag. Perfecte timing: na 3 maanden hard werken heb ik eens een week verlof en dan is daar keelpijn en hoest en snot. Het werd dus noodgedwongen een heel rustige start van mijn vakantie. Het was ook geen weer om bomen te snoeien en auto's te wassen, laat ik het daar maar op houden. Sinds vandaag heeft ook papa een kop vol snot...
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
Kussen met kusjes
Vorige week was mijn kleine zusje jarig. De kleinste, maar niet de jongste, je weet wel. De andere gezusters dachten lang na wat ze konden schenken. Kusjes en een kaartje, dat sowieso. En een kussen! Voor heerlijke luie zetelavonden, met een tas thee en een portie chocolade; fondant, uiteraard. En niet te vergeten een zalig zacht deken. Want niet iedereen hoeft aan een even hoog tempo te leven. Proficiat zusje! Geniet ervan.
Bij het inpakken van het kado, gaf de poetsvrouw te kennen dat ze het kussen heel mooi vond. Ik maakte dus nog een tweede exemplaar, gelijkaardig, maar toch anders. En gaf dat gisteren ter ere van het Vietnamees nieuwjaar. Want wie poetst terwijl ik tijd heb om te naaien, heeft dat verdiend!
Het werd trouwens eerst vakkundig uitgetest en goedgekeurd.
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
'babietjes'
Overal rondom worden baby'tjes verwacht en geboren. (zelfs met 2 tegelijk!) Vorig jaar kwam ik niet altijd tot babybezoekjes en zeker niet altijd tot (handgemaakte) baby-geschenkjes. Sorry aan iedereen die in de drukte en de verhuis vergeten geraakte. Als je eens aan mijn oren trekt, dan haal ik de schade alsnog in! (de geboortekaartjes van voor de verhuis zijn verdwaald...)
Sinds eind vorig jaar lag er een apenkaart te wachten naast de naaimachine. Lang geleden kocht ik een apenstof, met de bedoeling om er een hemd voor Kasper van te maken. Ik vond het schitterend een stofje voor hem. Maar mijn naaiskills reiken nog steeds niet tot een hemd; of ik durf me er op z'n minst nog niet aan wagen. Bovendien weigert Kasper halsstarrig om een hemd te dragen... wat niet bevorderlijk is voor de motivatie. Het apenstofje werd gisteren verknipt tot iets veel mooier: een babyjasje, naar het model van 'Zo geknipt'. Er zitten nog wat onvolmaaktheden in, maar ik ben toch blij met het resultaat. Ik weet zeker dat er nog zo'n jasjes zullen volgen. (helaas niet voor elke baby die er aankomt, want zoveel tijd heb ik vanaf volgende week ook weer niet) Uit de rest van de apenstof krijg ik minstens nog een pennenzak voor Kasper. Zo heeft mijn kleine aap ook wat moois.
Als de ontvanger zou meelezen: het is onderweg en het is met heel veel plezier gemaakt!
Ik maakte vandaag ook een pakje met wat minder werk, anders kan ik die achterstand hier nooit wegwerken. Een filmkaartje, je raadt het al! Dat verdient een t-shirt voor de grote broer.
Ik werkte vandaag ook de berg verstelwerk weg. Die was aangegroeid tot meer dan 40 cm. Papa heeft plots 3 broeken extra in de kast en Lena 2 truien. Ik heb gezworen om de hoop nooit meer zo groot te laten worden! Ik denk dat de naaimachine vandaag wel 20 verschillende kleuren garen zag. Bovendien
haalde ik de 5 broeken die ik laatst voor mezelf aankocht uit de kast
en deed eindelijk de moeite om de pijpen in te korten. Bij sommige vroeg ik me luidop af of het nog de moeite was, na 50 keer wassen. Maar goed, vanaf heden geen omgeplooide randen meer, hoera! Weet je dat ik ook een lege wasmand heb én zelfs een lege strijkmand; een unicum hier in huis!!
15-02-2013 om 23:28
geschreven door Eva
16-01-2013
Winterpret
Stralende zon en even stralende gezichten. Genieten! Van de joelende kinderen. Van de grote tuin. Van de doodlopende straat. De zon warmt ons passieve huis én onze harten. Het is zo eenvoudig om gelukkig te zijn.
16-01-2013 om 17:31
geschreven door Eva
Trui
Oma Kris breide een trui, voor Kasper. Een prachtige, warme trui van lamswol. In zijn lievelingskleur bovendien. Bedankt oma!! Hij is zo mooi geworden én perfect op maat bovendien.
Helaas wilde mijn zoon niet echt poseren voor de foto. Hij moppert en kopt alweer enkele dagen. In het weekend wilde hij trouwens weeral niet inslapen. Vrijdagavond tot wanhoop van de babysit, maar zaterdag en zondagavond deed hij net hetzelfde bij ons. Soms vraag ik me af wanneer hij ooit eens moe wordt.
Ik word zijn gedrag stilaan wel moe. Hij kan maar niet verwoorden waar hij mee worstelt. Ik denk dat er heel wat restjes van dat ziekteverhaal van Lena in zijn hoofd rondspoken...
16-01-2013 om 00:00
geschreven door Eva
06-01-2013
compostdag!
Gisteren werkten we naarstig in de tuin. Alle 4 reden we met kruiwagens, af en aan. We losten een grote aanhangwagen vol compost.
De moestuin krijgt stilaan vorm, op papier. Al 2 avonden ben ik druk aan het schetsen en vooral veel aan het lezen. Ik waag me op onbekend terrein met het telen van groenten... Gelukkig is er de grote bijbel van VELT die me poogt iets bij te leren. De goesting is er en we zien wel wat het wordt.
Ook de zandbak, die we onder Lena's boomhut willen inrichten, kreeg een eerste aanzet. En daar gaan 2 kinderhartje nu al sneller van slaan.
06-01-2013 om 21:11
geschreven door Eva
02-01-2013
Het nieuwe jaar
Het nieuwe jaar is begonnen, het vorige jaar afgesloten.
Het voorbije jaar was heel bijzonder voor ons. Vooral de maand augustus was druk, maar bracht veel voldoening. We verhuisden naar onze nieuwe plek, kregen wensfeeën over de vloer en gaven 25 augustus een extra betekenis.
2508 was een topdag uit het afgelopen jaar. Jullie allemaal hielpen ons aan ruim 42000 euro. Immens veel geld, veel meer dan we ooit hadden verwacht. Onze droom, de Kanjerketting realiseren in het Uz Gent werd waarheid op 1 oktober. Deze week ronden we de allerlaatste acties af. We moeten nog de winnaars van de ballonwedstrijd bekend maken trouwens! We beslisten om ook een klein budget te reserveren voor de kinderafdeling van het ziekenhuis in Deinze. Ook daar werd/wordt Lena steeds warm onthaald en ook daar kunnen zieke kinderen een extra'tje gebruiken.
Een andere mijlpaal uit 2012 was de allerlaatste chemopil. Sinds 2 november is Lena chemovrij en dat willen we graag zo houden...
Het voorbije jaar bracht veel hoogtepunten, maar kostte ook heel veel energie. De drukke eindfase van de bouwwerken, de combinatie van de zorg voor een ziek kind en werken, de aanloop naar de benefietdag, de scouts, de ouderraad, de verkiezingen, het was veel, tegelijk. Pas bij het afsluiten van het chemotraject dringt echt door hoeveel energie die hele ziekte gekost heeft. Emotionele energie, organisatorische energie en financiële energie. Het is niet evident om de draad van het gewone leven zomaar terug op te nemen... Niks zal nog zijn als voorheen, onze blik is veranderd. Maar die van de buitenwereld helaas niet altijd.
Laat ons hopen dat 2013 het jaar wordt van de rust en de tijd. Rust om onszelf terug te vinden, en tijd om vanop afstand terug te blikken.
En bovenal tijd om te dromen, van de toekomst. Daar klinken we op!
02-01-2013 om 21:47
geschreven door Eva
01-01-2013
1 januari
Wat doet een mens op 1 januari? De laatste kerstgeschenkjes afwerken!
Onder de kerstboom lag een proefmodel van een jurk. Niet helemaal de juiste lengte en breedte, maar wel een goed begin. Vandaag werd het eigenlijke geschenk gemaakt. Met een pasmodel dat in Spanje woont, kan je ook moeilijk lang op voorhand beginnen naaien.
Uit de restjes van de stof, maakte ik nog een rokje voor mijn meisje.
Lena had een logé. Ze keek daar al heel lang naar uit.
Er werd gegiecheld en gegibberd. En veel te weinig geslapen. Om 5h45 vanmorgen vond ik 2 meisjes in de speelkamer. Ze deden nog een poging om zich te verstoppen... Terug in bed kreeg ik ze niet meer.
Kasper was minder enthousiast. Te veel meisjespraat en te weinig inspraak voor hem.
De dames hadden deze voormiddag een stoer plan: ze wilden zelf een stofje kiezen en een rokje maken. Ze stikten zelf flink de zijnaden, maar dan was de goesting over. Mama mocht vanmiddag dus 2 rokjes afwerken. Met plezier trouwens. Het resultaat mag er wel zijn. Ik bus binnenkort een afgewerkt exemplaar, beloofd.
Vanavond vertrok mijn grote meid naar een kerstfeestje, met haar scoutsvriendjes. Ze kleedde zich op, stiftte haar lippen en vertrok met een tasje rond de nek. Ze kwam doodmoe thuis... Vanavond geen strijd om naar bed te gaan!
Ondertussen vierde hij een persoonlijk privé-kerstfeestje, thuis met mama.
27-12-2012 om 22:14
geschreven door Eva
26-12-2012
Kerstdagen
De kerstdagen zijn rustig voorbijgeschoven hier. Er was een avond met veel geschenken en lekker eten. Er was veel gezelligheid. En er was volk dat van ver kwam voor het feest.
Op kerstdag kwam de kapper aan huis, voor beide kindjes. Zo heeft Kasper terug een korte coupe en dan stralen zijn kapoenenogen nog harder.
26-12-2012 om 14:46
geschreven door Eva
16-12-2012
Ambacht
Zo'n dag waarop niks gepland was, zo'n zondag was het. Maar die zondag geraakte toch vol, met leuke dingen! Vanmorgen gingen we zwemmen. Nu Lena eindelijk terug in een openbaar zwembad mag, heeft ze schade in te halen.
Vanmiddag genoten we van een uitstap in eigen Stad. We gingen naar de opendeur bij de pottenbakkerij in Meigem. De kinderen mochten zelf een potje draaien. En ze genoten met volle teugen van het kijken naar het beschilderen en afwerken van het keramiek. We aten er ook overheerlijke warme taart met ijs. Je moet niet ver gaan, om echt leuke plekjes te vinden. 't Hoveke in Meigem is een aanrader voor zo'n lege zondag!
16-12-2012 om 22:58
geschreven door Eva
13-12-2012
Een doordeweekse donderdag
Ze speelden in hun Legoland, zoals elke dag tegenwoordig. En weet je, die Legoblokken leveren (tot nu toe) nooit ruzie op, maar mooie, fantasierijke verhalen!
Ze lagen languit in bad, met hun haar in het schuim, gibberend en genietend.
En ik werkte ondertussen een tas af. Eindelijk kwam ik nog eens aan naaien toe. Ik had dat eerlijk gezegd zo lang niet moeten laten, want ik heb er echt van genoten, van het creëren. Ik overwon ook de paspel-drempel. Oef!
13-12-2012 om 23:01
geschreven door Eva
09-12-2012
Alweer weg
Op 2508 kregen we vele cheques, met centjes voor het goede doel. Al die centjes samen deden de teller ondertussen aantikken tot bijna 42000 euro! Heel veel meer dan wat wij ooit gehoopt hadden.
Op 2508 kregen we ook een mooie geschenkbon, van Isabelle en de Globetrotter, voor een weekendje weg met ons gezin. De afgelopen dagen genoten we van rust en vakantiepret in Molenheide. We werden verwelkomd met een prachtige bos bloemen en een fles wijn. We genoten van een heerlijk ontbijtpakket en van een partij minigolf in een prachtig mijndecor. Bovendien konden we Lena's pépé en zijn gezin meenemen naar het vakantiehuis. Zo konden we samen bijpraten en samen batterijen opladen. En dat was hard nodig. Dit weekendje weg kwam als een welkom geschenk! Lena's gezondheid kwakkelt de laatste weken en dat kost energie. Ook het sneltreintempo waarin we de laatste maanden leefden, zorgt stilaan voor schade. Tijd om gas terug te nemen en dat deden we: we sliepen uit en deden zelfs een middagdutje én genoten van kleine, simpele dingen.
Lena ging voor het eerst in ruim 2,5 jaar zwemmen. Met een klein hartje waagde ze zich in het water, maar al snel was de angst voorbij en kwam de vreugde. Nu pas beseffen we echt wat ze allemaal heeft moeten missen.
Bedankt Isabelle en de Globetrotter voor deze prachtig dagen! We zullen ze nooit vergeten.
09-12-2012 om 22:44
geschreven door Eva
02-12-2012
Rust
We zijn terug thuis, al even ondertussen. Lena klaarde met de intraveneuze antibiotica verrassend snel op. Ze heeft wel nog nood aan rust. De voorbije nacht sliep ze 14 uur onafgebroken. En slapen lukt veel beter in je eigen bed, dan in dat ziekenhuisbed.
Ze werd vanmorgen enthousiast gewekt door Kasper. Hij ontdekte als eerste dat er nachtelijk bezoek was. Met glinsterende ogen werd er gebouwd aan de keukentafel.
Vanmiddag gingen we een uurtje naar buiten. Kasper kan ondertussen flink fietsen, maar remmen is nog steeds niet zijn beste vaardigheid. Als hij zelfstandig het verkeer in wil, moet dat beter; dus gingen we oefenen. En we ruimden wat kinderspeelgoed op in het vooruitzicht van de echte winter.
We hebben al heel wat bomen in onze tuin, maar vandaag hebben we een heel speciale boom geplant: de vogelboom! Met restjes bouwafval en enkele nagels kwamen we al snel tot resultaat. Laat ons hopen dat de vogeltjes snel de weg vinden.
En Lena was na dit uurtje buiten weer aan een portie rust toe... Kleine inspanningen wegen zwaar.
In de vooravond kwam deze blonde wolk nog op bezoek. Zo werd een aanvankelijk blanco zondag toch aardig gevuld.
Morgen blijft Lena nog een dagje thuis. Ze is dan wel koortsvrij, maar ze snottert en hoest nog steeds flink. En de antibiotica zijn nog hoog gedoseerd. Schoolgaan is erg vermoeiend en we willen graag dat ze helemaal geneest voor ze het volgende ziektebeestje tegenkomt.
02-12-2012 om 22:03
geschreven door Eva
01-12-2012
Ondertussen
Speelt Lena weer spelletjes. Ze danst terug door de kamer. En we wachten, op betere bloedresultaten. Dan pas mogen we terug naar huis.
01-12-2012 om 12:31
geschreven door Eva
30-11-2012
Oef!
Het gaat al beter met mijn meisje. Vanmorgen lag ze nog als een zielig hoopje in bed. Zelfs omkleden en wassen zag ze niet zitten. (dan maar lekker in pyjama blijven; niks moet toch?) Tegen 11h kwam er langzaamaan wat leven in haar lijfje.
De organisatie van zo'n onverwachte opname is toch een heel gedoe. Vooral omdat het werk roept, zowel voor papa als voor mama. Bovendien zijn opa en oma op vakantie. Dat maakt dat we terug moeten rekenen op vrienden en kennissen... Vooral voor Kasper is het zoeken en puzzelen. Het weekend komt er aan en het is niet fijn voor zo'n vent om in het ziekenhuis te zitten en te wachten. Ook 's avonds is het leuk als we opvang voor hem vinden, dan kunnen wij na het werk nog even bij Lena zijn.
Lena zelf kan je zeker ook blij maken met een bezoekje vanmiddag. Ze is alleen in haar ziekenhuiskamertje tot vanavond. Maar ze doet dat superflink, mijn meid. Ze leest en schrijft en dat vult de tijd aardig!
30-11-2012 om 13:00
geschreven door Eva
29-11-2012
in het ziekenhuis...
Al weken was Lena aan het hoesten en aan het snotteren. Echt beter werd ze niet, maar ze werd ook nooit echt helemaal ziek.
Tot vannacht... met hoge rilkoorts lag ze in het grote bed tussen papa en mama. Ik durfde het werk niet afbellen, dus liet ik Lena aan papa's goede zorgen over, maar regelde vanop afstand wel een bloedafname en een longfoto. Helaas toont dat bloedbeeld een flinke bacteriële infectie. We deden nog een poging met antibiotica-siroop, maar eindigen onze dag toch in het ziekenhuis, aan een infuus. In de vooravond lag Lena immers als een vodje in de zetel en reageerde ze nog nauwelijks.
Het prikken van het infuus zorgde voor grote, dikke tranen. Lena heeft echt geen zin in deze opname... en ik eigenlijk ook niet. Morgen moet ik haar weer alleen laten om te werken. Met pijn in het hart deze keer... Ze probeert zich flink te houden, maar het voelt echt aan als de opname 'te veel'.
Voor Kasper vond ik gelukkig een instant opvangadres. Wat een warme mensen toch, om ons heen! Hij vertrok met een grote glimlach, met zijn valies in de hand. Dan is er toch nog eentje gelukkig in ons gezin.
29-11-2012 om 22:23
geschreven door Eva
28-11-2012
oneerlijk
Ik ging vandaag naar een afscheidsviering. Alweer een prachtige, jonge vrouw die de strijd tegen kanker verliest. Ze zal hard gemist worden, als mama, als echtgenote, als zus, als dochter, als collega, als vriendin... Het is zo on(be)grijpbaar en zo oneerlijk.
Een eerste episode won ze nog, een periode ging alles goed, helaas herviel ze en toen was geen middel meer opgewassen tegen het kwaad. Ongewild projecteer ik het verhaal op het onze. Eigenlijk wil ik alleen maar positief vooruit kijken, naar een mooie toekomst voor Lena. Maar soms komt de 'wat als ze ooit hervalt'-bedenking toch naar boven... Ik hoor dat dit de angst is van elke kankerpatiënt en zijn omgeving. Dat je nooit een ex-patiënt wordt. Eens kanker een deel is van je leven, blijft het dat, voor altijd. Leven tussen hoop en angst...
28-11-2012 om 22:35
geschreven door Eva
25-11-2012
Goedkope virussen
De virussen staan goedkoop tegenwoordig. Dat leer ik niet alleen op het werk. Lena blijft snotteren; ze hinkt van de ene verkoudheid in de andere. Maar ze houdt zich kranig, tussen de hoestbuien en de snottebellen door. Een kind is toch ongelofelijk veerkrachtig! Zelf heb ik vandaag ferme keelpijn en een kop vol snot. Ik voel me ellendig, maar Lena speelt gewoon vrolijk verder.
Gisteren deden we voor het vierde jaar op rij mee met de boomplantactie van het milieufront Omer Wattez. We kozen een regendag om met dat plantgoed aan de slag te gaan. Zo moesten we de aanplantingen geen water geven :). Onze tuin is een appelboom, een pruimelaar en een rij kleinfruit rijker. Langs de beekrand gingen de eerste bodembedekkers de grond in. Alweer een stapje vooruit in onze tuin, al blijven er nog steeds heel veel vierkante meters over om iets mee te doen. (als er toevallig mensen uit de buurt stekken hebben van mooie inheemse struiken of vaste planten, dan zijn die hier zeker welkom)
Sinterklaas is er vroeg bij hier. Hij bracht een nieuwe fiets, voor mij. Bij Lena's diagnose was 1 van de eerste boodschappen die we kregen: openbaar vervoer is verboden; teveel infectierisico! 2,5 jaar lang was ik ook steeds stand-by om van het werk terug te keren ifv een ziek kindje. Fietsen was bovendien voor mijn kleine meid lang conditioneel niet haalbaar. En zo won de auto hier terrein.
Maar de pendelfiles worden steeds langer en geven me steeds meer frustraties. Tijd dus om iets aan mijn gedrag te veranderen. Want alles begint bij jezelf, nietwaar?! Nu nog een de zoektocht naar een rugzak die als doktersvalies kan dienen en we zijn helemaal gelanceerd.
En mijn meid, die is nu al gek van dat nieuwe ding hier in huis:
Moeilijk is het dus niet, dat uitvouwen.
25-11-2012 om 23:04
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
