|
Ciao tutti, vandaag 1mei 2009 is het precies 10 jaar geleden dat we met ons Italiaans avontuur begonnen.
Daarom op mijn blog deze maand gedurende 4 weken een terugblik op ons avontuur. Vandaag dan ook deel 1:
1
mei 1999 betekende voor ons het begin van ons Italiaans avontuur. We
hadden afscheid genomen van vrienden, collega's en familie, ons huis
in België
te koop gezet om zo met aanhanger en onze gloednieuwe Renault Kangoo
naar Umbrië
te vertrekken. 
Hier
wachtten mijn zus en mijn schoonbroer ons op, zij woonden er al 5
jaar.
Ons
voorlopige plek zou een huisje uit de 16de eeuw zijn, van een
Italo-Amerikaans kunstenaars echtpaar, dat 's zomers in New York
verbleef. Het huis doopten we meteen om in Bokrijk naar het bekende
openluchtmuseum in Belgisch Limburgs. 
Met
een tijdelijk geleende jeep konden we er onze spullen afzetten, maar
voortaan zou berg op, berg af betekenen met de benenwagen!
Tussendoor
verbleven we ook eens bij de buren van mijn zus om op hun paarden te
letten, dan konden zij op vakantie. 
Ook
kregen we de kans om op een huis uit de boekskes te passen ! 
1999
betekende het tijdperk van slechts enkele jaren GSM, (SMS bestond nog
niet), digitale fotografie nog onbetaalbaar, internet stond nog in de
peuterschoenen, dus moesten we een huis zoeken via advertenties in de
krant of bij de kantoren van de makelaars zelf.
Het
allereerste gebouw dat we zagen : een ruïne
gelegen in een typisch Umbrisch landschap met wel 70 ha grond !!!
Niet echt realistisch.
De
zoektocht via privé personen betekende leuke belevenissen, doch
leverden niets op. Dan toch maar via makelaars. Maar ook zij hadden
nèt niet dat wat we zochten. Op onze dagelijkse afdaling van de
heuvel, reden we telkens langs een verlaten huis, helemaal bedolven
onder de braamstruiken. Precies Doornroosjes huis, doch eerder bekend
in de omgeving als Het huis van de moord; jaren geleden
vermoordde de echtgenoot hier zijn vriend op verdenking van de
minnaar te zijn van zijn vrouw.
Met kapmessen bewapend vochten we
ons een weg doorheen de bramen, tot onze grote verbazing bleek het
huis nog in zeer goede staat, meer nog 2 gebouwen waren al in 3
appartementen verdeeld, compleet met badkamers.
Via
een Engelse makelaar konden we een akkoord maken met de Engelse
eigenares van het huis, zij had er slechts 1 maand gewoond om nu
alweer 6 jaar in Londen te wonen.
Zij
reageerde enthousiast op onze plannen, de verkoopprijs bleek ook geen
probleem èn we mochten zelfs al in het huis gaan wonen ! Zij zou
dan persoonlijk afkomen om de papierkraam af te handelen.
Wij
trokken in het huis, maakte het enigszins bewoonbaar, zonder al te
veel kosten, want officieel was het nog niet van ons !
Het
huis had bovendien een mooie naam: casa Maria Vittoria. 
Er
kwam zelfs al familie vakantie vieren bij ons, doch de Engelse
eigenares kwam maar niet af...totdat ze ons op een dag liet weten,
dat ze van mening was veranderd en niet meer wilde verkopen, want
wie weet kwam er ze toch zelf weer in wonen.
Een
enorme teleurstelling, niet alleen voor ons maar ook voor al
diegenen die we al hadden leren kennen op de heuvel en voor mijn zus,
want we zouden bijna buren zijn geweest...
We
besloten om terug te keren naar België,
ons huis was ook nog niet verkocht. Daarna zouden we dan terugkeren,
want nu hadden we geen zin meer om opnieuw op zoektocht te gaan.
Wordt
vervolgd...
|
