Cupramontana, 18 oktober 2011, Ciao amici, We beleefden de langste en warmste nazomer ooit; onze gasten konden nog lang genieten van ons zwembad of van een dagje op het strand. Het middeleeuwse dorpsfeest in poggio Cupro, vorige brief vermeldden we nog de chaotische organisatie ervan, profiteerde van het warme weer en ontving honderden bezoekers. Een week voor het feest was het nog een groot vraagteken hoe en wat er ging gebeuren, de avond zelf verliep alles op rolletjes. Het zoveelste voorbeeld van het fantastische improvisatievermogen van de Italianen. De verlichte fakkels in de steegjes van het dorp verwelkomde iedereen sfeervol . In de gewelfde kelders stonden middeleeuwse ambachten opgesteld, de smid, de mandenvlechter. De notabelen schreden het dorpje binnen via de dorpspoort, onder begeleiding van trommels om dan plaats te nemen aan de eretafel op de piazza. Vervolgens mocht dan het gepeupel, wij dus, aan lange tafels en banken gaan zitten. De tafels bekleed met echt linnen, het aardewerken servies maakte het nog sfeervoller. De graaf las iets voor ,waarna de maaltijd kon beginnen. Terwijl er middeleeuwse muziek weerklonk bediende het personeel van het kasteel ons aan tafel, een echt middeleeuws diner, zonder tomaten of paprika's dus! 250 personen participeerden aan de maaltijd, wegens plaatsgebrek hadden ze velen moeten teleurstellen. Na elke gang moest het keukenpersoneel alles terug afwassen, ondertussen werden we dan vermaakt met vendelzwaaiers, vuurspuwers en trommelsessies. Drank en eten in overvloed en tot slot een mooi vuurwerk. het enthousiaste commentaar achteraf maakte duidelijk dat dit niet het laatste middeleeuws feest in Poggio was geweest. Wij zouden dan ook meehelpen, er hadden zelfs dit jaar al kostuums voor ons klaargelegen, ..... De volgende dag moest alles snel opgeruimd worden want Poggio stond dan in het teken van de zeepkistenrace. Het nieuwe gemeentebestuur had nog een mooi initiatief op het programma staan voor september, een wandeling van Cupra naar het grottenklooster van de witte broeders, met degustatie van typische producten en een rondleiding in het gerestaureerde klooster. Enkele gasten en ik vertrokken vanaf de piazza van Cupramontana met een grote groep voor de wandeling langs mooie binnenpaadjes. Op het binnenplein van het gerestaureerde klooster degusteerden we lekkere hapjes en konden we ook onze dorst lessen. De geometra die de restauratie leidde, opende alle deuren zodat we de mooie fresco's , kapelletje en vroegere monnikencellen konden bewonderen. De eerste witte broeders leefden ooit als kluizenaars in grotwoningen in de tufstenen heuvel. Doch rond de 17de eeuw bouwden ze dan een klooster waar tot 1920 de laatste monnik nog woonde. Tegenwoordig behoorde het gebouw aan een internationale organisatie die cursussen e.d. organiseerde i.v.m. een multiculturele therapie. Het hele klooster was nog niet helemaal gerestaureerd, hiervoor ontbraken nog de resterende financiën. Maar datgene wat klaar was, kon de bezoekers al bekoren ! Spectaculair tevens de ligging van het klooster : tegen een kloofwand, wie het niets wist, zou dit gebouw nooit vinden. Midden september sloot het VVV haar deuren, we konden tevreden terugblikken op een mooi toeristisch seizoen. Signor Tullio, de 90-jarige fan van ons kantoortje was natuurlijk triestig want zijn dagelijks doel verdween opeens. Restaurant/pizzeria Pakalù uit Cupra organiseerde elke vrijdag een speciale avond, waaronder ook een Nederlandse. Onze Nederlandse vrienden kookten en wij buitenlanders genoten eens van een niet Italiaanse maaltijd. Ook enkele Italianen waagden zich aan het Hollandse menu en vonden het ook lekker. Een echte sjoelwedstrijd met sjoelbakken sloot de avond af. September betekende de laatste jaren ook de klasreünie maand voor Erik en mij. Ik vertrok naar Nieuwpoort waarbij ik de juiste week trof: een stralendblauwe hemel en veel zon, terwijl Eriks klasgenoten hier nog volop in de zee konden zwemmen. We kregen nog bezoek van de Nederlandse consumentenbond waarbij een van hun volgende reiskranten de regio Marche zou behandelen. Het zomerweer duurde ook nog tot het einde van de maand , een gelukstreffer voor het jaarlijkse wijnfeest. Het werd één van de warmste ooit en dat merkten we aan de talrijke bezoekers; het record aantal bezoekers van de zaterdag werd gewoon verpulverd, ca. 15.000 man en dat voor een gemeente van amper 5000 personen. Keihard werken dus , want de Girandola zat vol met ook gasten die vroeg wilden ontbijten en als je om 5 uur 'morgens in bed stapt en tegen 8 uur weer ontbijt staat te serveren.......maar ons wijnfeest team werkte weer fantastisch samen, de keuken zoals elk jaar op bepaalde moment gewoon over haar toeren...de padrone die weer met stoïcijns gezicht van alles verkocht terwijl alles al bijna uitverkocht was, waarop la mamma woedend achter de kookpotten naar de kassa stoof om hem voor de zoveelste keer te vertellen dat er niets , maar dan ook niets meer te verkrijgen was....De stoet op zondag met de mooie praalwagens met versierde druiven , een daverende succes natuurlijk en een prachtig vuurwerk sloot één van de mooiste festa dell'uva af, de weergoden waren ons dit jaar uitermate goed gezind geweest. De druivenoogst loopt nu bijna op ten einde om langzaam plaats te maken voor de olijvenoogst. Wij hebben nog een week gasten en het gouden huwelijk van mijn ouders voordat we dan op 4 november de Transsiberische treinreis gaan maken.
Tanti saluti cari,
Isabelle en Erik PS: -een olijfoliemolen verhuisde van adres en investeerde in modernere machines. Iedereen was welkom op de opendeur dag. Wij gingen er naar toe, want we wisten er zou te eten en te drinken zijn. We werden niet teleurgesteld, een mooie molen was het nu geworden en iedere bezoeker kreeg bovendien nog een olijfboompje als geschenk ! -de gemeente Cupramontana organiseerde na 4 maanden bestuur, een evaluatieavond voor alle inwoners. Ze wilden samen hun 4 maanden evalueren. Om 23 uur ' avonds vertrokken Erik en ik naar huis, na 2 uur vergaderen en diskussie waren ze nog altijd met punt 1 bezig -op de luchthaven Charleroi toen ik terugvloog naar Ancona , stond ik bij de controle van de handbagage achter 3 kleine Italiaanse oudere dametjes. Alle 3 helemaal opgewonden, ze spraken slechts Italiaans en begrepen maar niet dat de broeksriemen uitgetrokken moesten worden, dat de bagage na scanning van verdachte voorwerpen ook uitgepakt moest worden, dat als het alarm af ging er gefouilleerd moest worden... grote verontwaardiging bij de 3 Italiaanse dametjes die er niets van begrepen en maar schelden en maar schreeuwen.....eventjes tolkte ik dan maar en dat bracht de gemoederen gelukkig tot bedaren en kon de grote rij wachtende passagiers tenminste weer vooruit gaan .....ik was meteen back in Italië .
Reacties op bericht (0)
In 2000 verhuisden we naar de Marche, het best bewaarde geheim van Italie. Het thuisfront hielden we door maandbrieven op de hoogte van onze avonturen. Via deze weblog kunnen voortaan ook niet-familieleden onze belevenissen meevolgen. De eerdere maandbrieven kunnen via de link geraadpleegd worden. Veel leesplezier !
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
