- U bent Alex Mercer. Wat dat betekent is aanvankelijk onduidelijk want dit is een man die zijn geheugen heeft verloren, maar ging in een lijkenhuis naar een wereld waarin hij beschikt over ongekende macht. Een virale uitbraak heeft beweerd Manhattan, waardoor het eiland in een militaire quarantaine. Het besmette burgers zijn die een radicale, monsterlijke wijzigingen - geen drastischer dan Alex zelf. Deze anti-held vindt zichzelf de mogelijkheid om vorm te geven en te absorberen .
Hoewel het verhaal te wensen over laat maakt het besturen van Mercer
dat weer enigzins goed. De gameplay is, bij gebrek aan betere woorden,
een Assassins Creed op steroïden. Mercer maakt van dezelfde
parkour-technieken als Altaïr gebruik, maar doet er nog een schepje
bovenop. Dankzij zijn superkrachten kan Mercer in een mum van tijd
ieder gebouw in Manhattan (waaronder het Empire State Building)
beklimmen, en er ook even gemakkelijk weer afspringen. Wanneer je
vordert in de verhaallijn krijg je nieuwe krachten ter beschikking
(zoals de hierboven vermelde klauwen, een armor mode die nog het
meest aan Sauron doet denken of de mogelijkheid om van gebouw naar
gebouw te gliden), die stuk voor stuk upgradebaar zijn. In het begin
van het spel is Mercer al gevaarlijk, maar naar het einde toe is hij
een ware terreur. De controls zijn soms wat te los, maar in gevechten
levert dit nauwelijks tot geen problemen op.Waar het echter wél problemen oplevert zijn de vele movement events
die over Manhattan te vinden zijn. Je krijgt de opdracht om een bepaald
parcours over de daken van New York zo snel mogelijk af te leggen, maar
door de imprecieze controls is dit soms meer een kwestie van geluk dan
van skill. Ik heb er geen problemen mee dat Radical hun spel
wat uitdagender wilde maken, maar er is een fijne lijn tussen
uitdagend en frustrerend. Het overgrote gedeelte van alle events in
Prototype (niet enkel de movement events) helt meer naar de
frustrerende kant uit. Het kapen en besturen van voertuigen heeft
Radical dan wel weer mooi onder de knie gekregen: de
helikoptergevechten waarbij je op duizelingwekkende hoogte van
helikopter naar helikopter springt zijn té intens voor woorden.
Humankind is my mask. Prototype
is een van de bloederigste spellen die ik ooit al gezien heb. Vijanden
worden her en der in tweeën gehakt, vliegen in stukjes uiteen, of
worden in een explosie van bloed door Mercer geabsorbeerd. Het spel
ziet er niet slecht uit, maar over het algemeen geraakt het niet aan de
standaard die andere open-world games voor Prototype al bereikt
hebben. Het spel heeft een relatief lage draw distance en een gemiddelde texture-kwaliteit,
in een spelwereld die kleiner is dan wat sommige games voor Prototype
op het scherm toverden. In volle actie let je weinig op die details,
maar op de weinige momenten waarop je de kans krijgt even op adem te
komen vallen zon dingen vlug op. De cutscenes zien er gelukkig veel
beter uit, met een paar adembenemde CGI-scenes, verzorgd door Blur, die
eerder ook al de cutscenes in Halo Wars voor hun rekening namen.
Het
geluid van Prototype is in twee kampen verdeeld. Het geluid van de
stad, van de vele bange New Yorkers, en het zware oorlogsgeschut dat
het leger in de stad heeft ingezet klinkt allemaal echt, terwijl de
stemmen van de hoofdpersonages soms enorm ongeloofwaardig klinken.
Mercers zus Dana, bijvoorbeeld, weet geen enkele overtuigende zin te
produceren, en Mercer zelf heeft, afgezien van de hoge hoeveelheid
agressie, weinig persoonlijkheid. De muziek van het spel, gecomponeerd
door Sascha Dikiciyan en Cris Velasco is dan weer van topkwaliteit, en
geeft de actie in het spel nog een tikeltje meer.
Ive got work to do. Prototype
is geen slecht spel, maar het is ook geen geweldig spel. De actie is
intens, maar de personages en het verhaal rond die actie laten te
wensen over. Veel van de events in het spel zijn eerder frustrerend dan
leuk, en dat is deels te wijten aan de soms wat te losse controls. De
meeste personages zien en klinken onovertuigend, maar de stad zelf (die
overigens een bijna complete replica van het echte Manhattan is) wordt
dan weer mooi weergeven, doch ook niet geweldig. De fun factor die
ontstaat uit het van dak naar dak springen, helikopters kapen en
zombies aan stukken hakken overschaduwt echter alle al dan niet kleine
ergernissen in het spel, en is de belangrijkste reden om dit spel in
huis te halen.
 "Very Happy"){kind=icon}
