Chronologische volgorde: Laatste bericht staat ONDERAAN
Friday 21st February 2013/Vrijdag 21 februari 2013 IMPORTANT MESSAGE/ BELANGRIJK BERICHT!
Hallo iedereen,
Deze blog over mijn genderdysforie loopt op zijn laatste beentjes. Nee, ik verdwijn niet maar je kan me blijven volgen op http://lauratransgirl.wordpress.com/ Alle berichten heb ik naar deze nieuwe blog overgeplaatst.
Ik raad iedereen echt aan om naar mijn nieuwe blog te gaan want de lay-out van deze blog is slecht. Alle berichten heb ik overgezet en zijn dus daar beter, overzichtelijker en meer leesbaar! Lees dus niet meer hier!
L.
Hi everyone,
I will move this blog to another one and will only continue in English:
Een kleine introductie vooraleer ik mensen teleurstel en shockeer: ik ben een vrouw in een mannenlichaam. In de volksmond ook transseksualiteit genoemd, al vind ik dit een vreselijke terminologie want de de nadruk ligt op seks en daar gaat het net niet om.
Voorts ben ik een overtuigde atheiste, sceptica en darwiniste. Tevens bezit ik een aangeboren afkeer voor alles wat conservatief is.
Nationalisme is mijn ding niet, vooral de Vlaemsche, omdat ik een Brabander ben en omdat nationalisme mensen tegen elkaar opzet, ipv. verenigt.
Bovendien loop ik niet hoog op met neoliberaaltjes, die als hondjes de Oostenrijkse school achterna hollen zoals Milton Friedman en Allen Greenspan dat hebben gedaan.
Nee, ik ben geen commi, noch socialiste, noch links, noch rechts.
Dit is MIJN levensverhaal. Je kan het eens zijn of niet. Objectief zijn is hier niet het doel. Sommige fragmenten zijn vanuit een hoogst persoonlijk beleving opgeschreven, eigen aan het moment, d.w.z. ik voelde me zo op dat moment. Achteraf misschien overtrokken, maar het doel is wel om te laten zien hoe ik mentaal alles beleef en evolueer zonder façade of beperkingen.
Als afsluiter wil ik mijn nederigste verontschuldigingen aanbieden dat deze blog geen echt literair hoogstandje vormt, maar eerder gezeur over mijn eigen problemen: therapeutisch krakeel over mijn twijfels en angsten.
Wie ben ik? Dit is een heel goede vraag. Voor de buitenwereld zie ik eruit als een man, binnenin een vrouw, leeftijd 36 jaar, hoger opgeleid, succesvolle carrière, een lieve echtgenote, geen kinderen.
Maar dit is slechts de façade. Innerlijk voel ik me anders, al heel lang anders. Ik vond me een beetje raar, niet thuishorend in deze wereld met vreemde gedachtes, gekke dromen, rare bedoelingen en nog vreemdere neigingen.
De laatste 10 jaren werd het voor me duidelijker en dus meer confronterend. Eerst kon ik het niet aanvaarden, nu al wat beter, maar toch. Het is zo ingrijpend dat ik er angstig van word, zelfs duizelig, bijna hyperventilerend.
Daarom wil ik eindelijk met iemand praten. Maar met wie? Mijn probleem is niet zo evident dat je er zo over begint zoals over het slechte weer. Niemand kent mijn probleem. Al jaren loop ik ermee rond maar het laatste jaar voel ik dat mezelf gek worden: er moet iets gebeuren!
Daarom heb ik een afspraak gemaakt bij het Genderteam van het UZ Gent, want dat is mijn probleem: mijn gevangenschap in een verkeerd lichaam. Leuk is anders, hoor! Ik moet me voordoen als het verkeerde geslacht: een masker. Ik voel op en top vrouw. De schijn ben ik echter beu maar heb veel schrik voor de reactie van de buitenwereld. Alles gebeurt stiekem, achterbaks, geniepig, in het geheim. Alhoewel ik zeker ben wat er met mij aan de hand is, voelt het toch nog steeds vreemd aan, toch nog twijfel, die aarzeling.
Ik ben er zeker van dat niemand van mij zal verwachten dat ik me vrouw voel. Die façade heb ik heel goed opgetrokken, deels als verdediging, deels uit schaamte, deels uit conformisme, deels als vlucht.
De emotionele stress die er nu heerst, is gigantisch, zelfs grotesque. Kiezen voor mezelf of de façade hoog houden? Elke dag wordt meer en meer een nachtmerrie. Soms heb ik er aan gedacht op eruit te stappen. Maar ik hou te veel van het leven, de natuur, de bergen, de bloemen en de bijtjes.
Het is wachten tot februari 2012 wanneer ik in Gent een intakegesprek heb. De zenuwachtigheid grijpt zich vast in mijn merg en been: bang voor wat komen gaat.
Ik zit er diep in, een tranendal: mijn lot bewenende, lusteloos, geen levenswil, psychisch en mentaal totaal op. Ik wil er niet meer zijn. Jawel, ik heb het verknald. Goed zo jongen! Ik wil mijn huidig leven niet voortzetten. Idioot dat ik ben. Een vrouw in een mannenlichaam nog wel. Tjah. Jawel, jij bent een transseksueel, dat ben je duidelijk, al heel je leven lang de realiteit ontkennende wat je echt bent: een vrouw, een meisje, geestelijk een 46,XX.
Soms is de gedachte dat ik een transseksueel ben, heel surrealistisch, een schilderij met groteske Dali-figuren, een figurant in een toneelstuk van Ionesco of Beckett. En attendant Godot, dat doe ik. Sukkel dat ik ben.
Time for Action! Stap naar de specialisten: die kunnen je helpen. Doe het nu en meteen. Doe iets aan je probleem want er bestaat hulp. Negeer het niet. Waag het niet om dat te doen! Je kan geholpen worden. Wentel je niet zelfmedelijden, dit is geen oplossing, werk eraan! Actief en Voorwaarts, naar je doel, naar de ontluiking van Laura........
Wat moet ik doen ? Ik hou zoveel van haar, mijn vrouw. Al 10 jaren delen we lief en leed en dan doe ik haar dit aan! Ik ben natuurlijk wie ik ben, maar zij weet dit niet. Ik heb het voor haar verborgen gehouden en dat doe ik nog steeds. Ik voel me schuldig, eenzaam, verstoten. Hoe moet ik dit vertellen? Waarom moet ik haar ongelukkig maken? Ik haat het als ze huilt of sip is. Ik hou van haar glimlach, haar oogjes en het lieve neusje. Ik hou van haar zorgzaamheid.
Ik breng haar elke zaterdag en zondag een koffietje wanneer ze nog tot 11u aan het soezen is. Eigenlijk kijk ik er altijd naar uit om haar dit te brengen. Het zijn deze kleine dingen, die onze relatie en liefde echt maken. Samen een boek lezen in bed, weinig woorden maar haar aanwzeigheid wil ik voor geen goud missen
Ze heeft me zoveel gesteund, in al die moeilijke tijden. Ze heeft me nooit laten vallen, zelfs als ik diep zat. Maar nu? Wat nu? Zal ze aanvaarden wie ik uiteindelijk ben? Zal ze me niet als leugenaar bestempelen? Gelijk heeft ze want ik heb haar niet de waarheid verteld. Maar hoe kan ik het vertellen? Wie kan me hierin begeleiden?
Ik wil ze echt niet kwijt, we zijn te veel één. Ik ben haar teveel gewoon, ze is een deel van mij. Ik hoop echt niet dat ze me verlaat.
Ik hou zoveel van haar, de meest fantastische vrouw op aard.
De reden voor deze blog is heel duidelijk: ik kan mijn gevoelens niet delen maar moet ze ergens kwijt of ik word knettergek. Want psychisch zit ik er volledig door, helemaal op en uitgeteld. Ik kan geen kant uit want ik voel me een vrouw in een mannenlichaam. Een vreselijk-afgrijselijk probleem.
Tot voor kort voelde dit aan als een schande voor mezelf en mijn omgeving. Een gevoel van falen om zich te manifesteren zoals ik eruit zie: nl. een man. Vanaf nu behoor ik tot die vreemde schepselen, de transseksuelen (afschuwelijk woord), de vrouwen die op een man gelijken, de mannen die zich als vrouw verkleden.
De capitulatie dat ik tot hen behoor, valt me steeds minder zwaar, maar het blijft soms als een (zware) nederlaag aanvoelen. Ik wil met deze gedachten niemand voor het hoofd stoten, maar ze zijn er en velen delen die met me.
De maatschappij is duidelijk niet klaar om genderdysfore gevoelens te accepteren. Het heeft jaren geduurd voordat ik het bijzelf heb geaccepteerd, wat dan met de samenleving, die bol van fobieën staan voor alles dat wat afwijkt van het gangbare patroon.
Wat met mijn engel, mijn allerliefste vrouw? Zal zij begrip opbrengen of zal ze me verstoten? Ik ben nog liever dood dan dat ik zonder haar moet leven. Ik ben zo angstig dat ze me niet begrijpen zal. Ik hou zielsveel van haar. Maar ik kan mezelf niet negeren. Wat een schande en schaamte. Vervloekt is mijn zielig leven! Alleluiah!
Soms vraag ik me af of mijn obsessie wel een recent fenomeen was en dat het ging om fundamentele scheppingsfout. Ik moet niet diep graven om talrijke voorbeelden te vinden in mijn geheugen. Het is duidelijk dat ik al vroeg met problemen kampte: dit stukje komt uit mijn levensverhaal die ik voor het Genderteam van het UZ Gent aan het schrijven ben.
Kleuterleeftijd (1980-1981):
Fantasiespel als meisje:
Als klein kind speelde ik graag met poppen, eerlijk, niet alleen met poppen, soms ook met autootjes. Maar met poppen spelen was toch mijn favoriete bezigheid: flesje geven, verluieren, kleertjes aan- en uitdoen. In mijn fantasie dacht ik echte een moeder te zijn. Natuurlijk kon ik ook wilde spelletjes spelen zoals de meeste jongens, anderzijds genoot ik veel meer van moedertje spelen met een kinderwagen en een pop. Thuis wandelde ik met een buggy en mijn pop als mijn kind als een fiere moeder door het huis. Van mijn moeder mocht ik al deze dingen doen. Ik was het eerste kind (later volgen een broer en zus) en van een cultureel geprogrammeerde opvoeding als jongen was toen weinig sprake. Zelfs toen ik met de poppen speelde; droomde ik een rokje te dragen.
Op school stond in de speelhoek een keukentje en een huisje: ik wilde altijd de huismoeder spelen, nooit de man. Moeder zijn lag me blijkbaar meer en had mijn spontane keuze toen ik nog spontaan kon kiezen.
In een verre herinnering bracht de Sint mij eens een kinderwagen en een pop met een papflesje. Toen voelde ik me zo gelukkig.
Maar het verkeerde op school: het is soms moeilijk te herinneren maar meisjes waren dikwijls mijn beste vriendjes op school, met hen vermaakte ik me het liefst: maar ik werd erdoor uitgelachen, door de jongens, vreselijk gevoel: het gaf me een knak in mijn vertrouwen. Ik had toch niemand iets misdaan, had ik iets mispeuterd? Maar door dit uitlachen veranderde ik mijn gedrag en mijn spel om het pesten te vermijden, en ging meer met jongens om.
Ruwe spelletjes zeiden me niet veel, vechten vond ik vreselijk. Maar het typische vermijdgedrag was begonnen. Ik zocht bevestiging in mijn jongenszijn door mijn gedrag te conformeren. Dit zal als een rode draad door mijn leven lopen.
Uiteindelijk kan ik me geen ander speelgoed herinneren dan poppen, melkflesjes en kinderwagens, te samen met mijn insteekplatenspeler. Dit lijkt me een belangrijk gegeven.
Danseres en zangers:
Als kleuter was ik al zot van muziek, heel vroeg dus. Mijn ouders kochten voor met een insteekplatenspeler: het was absoluut één van mijn allerbeste cadeaus in mijn jeugd. Ik danste op Abba en de Rivers of Babylon. Ik imiteerde de zangeressen met hun dansjes en beweginkjes. Ook op huwelijksfeestjes danste ik graag, de videobeelden zijn getuigen. Mijn moeder zei me ooit dat ik toen zo een vrolijk kind was, als ik maar kon dansen. Later vertelde me ze in een andere context dat ik vanaf mijn kleutertijd abnormaal was want ik was dolgelukkig toen ik met poppen speelde. Maar dansen dus. Ik imiteerde zelf een balletdanseressen. Of dansen met een mooie japon zoals prinsesjes.
Bij sprookjes begon mijn fascinatie voor feeën en prinsessen met hun punthoeden. Mijn dromen gingen over hen. Soms verkleedde ik me als een fee met geïmproviseerde lakens en een zelf gemaakte kartonnenhoed.
Lagere school (1981-1987):
Meisjesspelletjes:
Later op de lagere school begon juist hetzelfde liedje. Touwtje springen met de meisjes deed ik het allerliefste. Hiermee maakte ik vele vriendinnetjes waarmee ik dan ook heel goed mee op schoot. Maar na commentaar van de jongens dat ik met die stomme meisjes speelde, ging ik meer doen wat zij deden.
Het is niet altijd een slechte ervaring geweest: al die jongensspelletjes. Ik deed het soms wel graag en ging bij voorbeeld zelfs in een voetbalclub. Maar daar was ik niet geliefd en werd op de voetbal vreselijk uitgelachen en gekleineerd. Dit pestgedrag heeft me zeker zwaar getekend. Daarom ben ik er later mee gestopt.
Thuis organiseerde ik hinkelspelletjes, meestal voor de meisjes die bij ons in de straat woonden (het was een doodlopende straat) want de jongens vonden dit niet leuk genoeg. Dus speelde ik met enkele meisjes in de straat: twee namen herinner ik me nog: Sofie en Christel. De eerste was echt mijn hartsvriendin: bij haar thuis speelde we met poppen, zochten de gepaste kleedjes en kamden de haren. De Barbiepoppen vond ik enig. We kropen ook samen in de bomen, speelden tikkertje. Helaas verhuisde ze en stond ik alleen. Ik speelde maar wat meer met de jongens, voetballen op de straat vond ik nog steeds leuk.
Op straat speelden we regelmatig ook winkeltje. Dan kon ik mijn favoriete rol van winkelende huismoeder spelen met mijn handtas (die ik uit de kast haalde). Tijdens mijn aankopen probeerde ik mijn moeder zo goed en zo kwaad na te bootsen: de manier van bestellen, rondkijken, uitkiezen. Het ging me goed a af om dat het mij zo natuurlijk aanvoelde. Ik deed echt niet liever dan in mijn vertrouwde rol van meisje te kruipen.
Verkleedpartij:
Ik trok stiekem mijn moeders laarsjes of pantys aan met rok die uiteraard afvielen (ik probeerde ze hoog de houden met wasknijpers. Ik paradeerde dan voor de spiegel en gaf me een meisjesnaam. Ik speelde huismoedertje en sprak tegen mijn ingebeelde echtgenoot. Verder durfde ik thuis niet te gaan: de poppen interesseerde me nog altijd maar bang zijnde op commentaar (bv van mijn broer), liet ik ze links liggen.
Op school speelde we veel toneel en we werden dan in groepjes verdeeld: dikwijls moest een jongen een meisjesrol spelen en ik was de eerste die zich aanbood. Er stond dan een grote verkleedbak waaruit ik dan een rokje uithaalde. Ik vond dit uitzettend leuk. Sommigen lachten me natuurlijk uit: meisje, meisje. Maar gelukkig kon ik het toen steken dat dit gewoon toneel was en niet echt. Verder deed ik dan mijn best om het te ontkennen en te onderdrukken. Als compensatie deed ik nadien iets jongensachtig om anderen te overtuigen.
Toch dagdroomde ik veel over anders zijn want soulmates had ik niet. Bovendien had ik niet veel vrienden. Ik was een einzelgänger en droomde mijn eigen wereldje. Ik was wel jaloers op meisjes, zij konden ongeremd hun ding doen. Mijn piemel was de getuige van mijn jongen-zijn: het was dan ook de start van een ambigue relatie met het ding tussen mijn benen.
Dromenwereld:
Zoals reeds vermeld, tijdens sprookjes en fabeltjes fantaseerde ik vooral over prinsessen en feeën met hun mooie lange puntige hoeden. Vooral Doornroosje en Assepoester vond ik geweldig. Ik wilde een prinses zijn die over prinsen droomden. Zo ging dagelijks slapen, meestal niet direct in slaap vallende, soesde ik weg in wereld waarin een prinses was of een fee. Tijdens het tekenen probeerde ik een sprookjesscene uit te beelden, en dan maakte ik de fee zo mooi mogelijk.
Ik las ook graag de avonturen van Tiny: ik vond haar mooi en was jaloers op haar. Op school werd ik uitgelachen als hen vertelde dat ik graag Tiny-boeken las. Het was iets voor meisjes, en ik geleek op een jongen.
Stelselmatig werd mijn meisjeszijn dus onderdrukt. Ik was het uiterlijk niet, dus moest ik me maar conformeren. Wat ik jarenlang gepoogd heb
Einde van de week. In het weekend tijd genoeg om na te denken over mijn leven, de toekomst, wie ik ben. Opnieuw met me zelf onderhandelen over mijn genderdysforie, mijn job, mijn familiale leven. Het is een vast patroon sinds enkele jaren, opnieuw en opnieuw.
Alleen wanneer ik in de bergen kan wandelen, dan gaat het wonderwel weg. Het genot van de natuur, de nietigheid van de mens op een stuk rots van 2500 m. Daar kom ik tot rust, dan kan ik het even loslaten want er is geen protocol op een berg, juist jezelf en het gevecht om die bergtop te overwinnen.
Maar geen bergwandelingen voor dit weekend, dus tijd genoeg voor getob: ben ik echt een vrouw? Is het een waanbeeld, een fantasie? Ben je niet zot of krankzinnig? Is het gevoel dat je hebt wel echt? Is het geen één lange droom? Misschien ben ik binnenin een pervert, een vetzak met ongezonde fantasieën, een fetisjist?
Wat met mijn schattebout? Ik zie haar gaarne, ik wil ze niet kwijt. Straks zie ik haar, altijd een moment van blijheid, zelfs al voel ik me rottig. Zij is mijn Licht en Hoop!
Ja, ik ben depressief. Ik geraak er niet meer uit na jarenlang vechten om me te conformeren en me te schikken in mijn mannelijke rol.
Ja, ik ben depressief omdat ik niet uit-de-kast durf komen, dat ik een gigantisch geheim heb dat ik niet deel met mijn allerliefste vrouw. Ja, ik ben depressief omwille van de façade. En ik wil haar NIET verliezen!!!!
Ja, ik ben depressief omdat ik geen andere oplossing zie dan een volledige transitie, dat het mijn omgeving ongelukkig zal maken, dat ik mijn job ga verliezen.
Ja, ik ga naar het Genderteam van het UZ Gent. Ja, ik zal er iets aandoen, toch blijf ik me slecht voelen: op is op. Emotioneel knock-out geslagen. Rijp voor de slachtbank.
Het vat is af. Compleet aan de grond. Ik hul me in duistere gedachten. Geen uitweg.
Roepen, schreeuwen, brullen: niemand die me hoort. Te beschaamd om het tegen mijn schatje te zeggen, vertellen, mede te delen, aan te reiken, op te sommen.
Verdriet en tranen. Waarom toch? Ben ik nu echt genderdysfoor? Is het echt geen inbeelding? Kan iemand me redden?
Vanavond kruip ik dicht tegen haar aan, lichaamswarmte en genegenheid. Toch wat troost. Ik wil ze verdomme niet kwijt.
Geen beterschap! Tussen twee vuren. Transitie of verder kabbelen. Ondertussen kijk ik naar mijn allerliefste......met een schuldgevoel! Ik voel me een monster. Maar wat dan met het meisje in me?
In maart van dit jaar had ik met een smoes een vakantie alleen geboekt. Reden: een weekje als vrouw door het leven gaan. Het meisje in me laten leven. Het was iets dat ik echt moest doen, als experiment om wijzer te worden. Innerlijk ging ik anders dood, verscheurd door gevoelens.
Dus logeerde ik in een hotel in een grote stad in het buitenland, gekend om zijn mode. Daar kocht ik een aantal kledingsstukken (een mooie strakke jeansbroek, een topje, een bloementjesjurk, legging, lingerie met een mooie BH en hipster, pyjama), een leuke handtas, een pruik, schoenen (ballerinas, uggs en rode pumps), make-up (foundation, lippenstift) en mascara, siliconen borsten. Verder had ik me volledig onthaard (eindelijk was ik van dat vies haar vanaf). Ik was zelfs (weliswaar met knikkende knieën en veel schaamte) naar een Nail Centre gegaan om acrylnageltjes te laten zetten (French manicure), ook het bijwerken van mijn wenkbrauwen zat erbij.
Een week heb ik als een ontluikende godin geleefd, het was zo mooi, het voelde zo natuurlijk en fantastisch aan. In de vele jaren ervoor had ik uiteraard al vrouwenkleren gedragen, vooral thuis (alleen) of s avonds in een gay club (wist ik veel waar ik naartoe moest?). Maar nu kwam ik buiten als Laura: de ervaring was fantastisch. Natuurlijk werd ik aangekeken, maar trok het me voor de eerste keer niet aan. Ik keek naar de etalages van al die leuke winkels als een vrij persoon. Heerlijk was het om s morgens voor de spiegel je op te maken, je kledingstukken voor de dag te kiezen, mijn pruikharen mooi opsteken. Ik keek naar Sex and the City (wat ik anders nooit deed), las Elle en Cosmopolitan. Na twee dagen wilde ik zelfs oorgaatjes laten schieten voor mooie oorbelletjes, maar gelukkig kon ik mezelf tegenhouden. De drang om zelf hormonen te nemen en om met vriendinnen te gaan winkelen en uitgaan, drong meer en meer door. Dit was ik: Laura, het meisje.
Tijdens een cafebezoek op een vrijdagavond werd ik aangesproken door andere leuke meiden. Al heel snel beschouwden ze me als een van hen, "part of the club". Nog nooit had ik dit gevoel van geluk meegemaakt. Erkend worden door je eigen geslachts- en zielsgenoten. We bespraken de nieuwste mode, roddelde over celebs, keurde het mannelijk schoon. Verder was ik geflatteerd door de vele complementen voor mijn mooie lange benen, mijn schoenkeuze, mijn rood handtasje. De volgende dag zijn we samen gaan winkelen, ik als Laura. Alle drie waren we zot van een bepaalde jas: een uniek gevoel.
Van deze situatie droomde ik al heel lang. Het versterkte mijn gevoelens over wie ik was en ben. Het voelde zo natuurlijk aan, zo normaal als een vloeiende golfbeweging, de perfecte metafysische harmonie. Alles bleek in zijn plooi te vallen.
Helaas was het liedje gedaan na 10 dagen. De realiteit was dat ik een mannelijk lichaam heb, zo moet leven in een traditionele omgeving. De keiharde waarheid. Sindsdien ben ik zo overtuigd wat ik ben. Het contact met mijn vriendinnen heb ik verbroken, tegen mijn zin omwille van de realiteit. Ik heb het ook nog mogen uitleggen waarom mijn benen haarloos waren.
Ondanks de ontgoocheling was superblij om weer bij mijn vrouw te zijn, mijn allerliefste. Alleen al door bij mij te zijn, voel ik me wat beter. Bij haar wordt de diepte van mijn depressie wat gevuld met vreugde en blijdschap.
Soms wil ik hormonen nemen. Ik heb het al gedaan, hoor. Al twee episodes heb ik hormonen genomen. In september 2010 en april 2011. Elke keer zon 14tal dagen. Waarom ben ik gestopt want het voelde goed aan! De eerste keer dacht ik om nog maar eens een poging te wagen om me te conformeren naar mijn mannenlichaam, alhoewel het toen al een hopeloze zaak was. De tweede keer omdat mi. een endocrinologische begeleiding toch beter zou zijn ipv alles zelf te doen.
Maar hormonen dus. Het zou me onder druk kunnen zetten om alles op te biechten aan mijn geliefden omdat de lichamelijke veranderingen dan niet te negeren zijn. Misschien dus! Wie weet? Maar als het verkeerd uitpakt, dan sta ik daar!
De hele dag ben ik lui en moe, ik wilde lezen, maar voelde me ontzettend onrustig. Ik dacht steeds aan mijn afspraak voor het Genderteam van het UZ Gent. Hoe zouden ze daar zijn? Streng? Begrijpend? Mijn afspraak me zenuwachtig: eindelijk zal het daar gebeuren: enige blijschap, toch ook angst.
Ik zocht nog wat informatie op het internet. Opnieuw stootte ik op Anne Lawrence: zij beweert dat heteroseksuele mannen die vrouw willen worden, psychisch abnormaal zijn. Ik weet het niet wat ik hiervan moet denken. Ik voel om absoluut geen autogynaefiel. Er is GEEN seksuele opwinding in het dragen van vrouwenkeren. Ik draag ze omdat ik me zo voel.
Ik wil Prozac, wel nu. De schande en schaamte zijn me te veel. Een meisje in een mannenlichaam. Belachelijk om zo te zijn. Kom stop er maar mee. Betrek je vrouw er niet in. Zo'n lief meisje. Ga je haar zoveel pijn doen?
Kom, neem je Prozac, zo veel mogelijk........nadien slapen..............ad aeternam
Ik heb heel slecht geslapen, ik weet niet wat doen. Ik voel me vrouw maar ben bang om mijn omgeving te ontgoochelen. Ik bedrieg mezelf en mijn liefste vrouw want ze is me zo dierbaar. Maar de toestand voelt hopeloos aan. Psychisch ben ik op. Ik kan het meisje in mezelf niet opgesloten laten, anders ga ik er volledig onderdoor.
Soms denk ik: waarom breng ik me zo in moeilijkheden: wees gewoon wie je bent, je bent een man, waarom al de problemen op je hals halen. Maar ik kan niet meer mezelf zijn, ik voel me vrouw, ik wil ook langs de buitenkant zo zijn. Ik vervloek mezelf en de hele wereld: misschien is het beter om eruit te stappen?
Als ik mijn leven overloop, dan waren er zoveel aanwijzingen voor mijn genderdysforie. Als kleuter speelde ik met poppen, kinderwagens, droomde van feeen en jurkjes.
Waarom ben ik dan zo laat tot besef gekomen? Blindheid, domheid, vooroordelen! Ik vond een transseksueel een geschift persoon, eerlijk, nu ben ik er een. Schitterend niet waar!
Ondertussen wil ik bekennen, aan mijn vrouw. Ik durf niet. Vandaag is ze zo mooi, wat een geluk heb ik om met haar getrouwd te zijn. Nu dreig dit kapot te maken omdat ik iemand ben die ik uiterlijk niet uitschijn.
Wat moet ik doen? Het meisje in me schreeuwt om buiten te komen. Constant bonkt ze in mijn hoofd: laat me uit, laat me uit! Het gevecht ben ik al 6 jaar geleden verloren, de veldslag 5 jaar geleden, de oorlog sedert maart 2011. Laura moet bloeien, er is geen weg terug, tenzij die van het levenseinde. Voor mij zijn er twee opties: de transitie of zelfmoord. Alles ertussen heb ik geprobeerd maar alles is gefaald.
Tussenvormen zouden een oplossing kunnen zijn, maar ik geloof er niet in. Ik wil niet half man vrouw zijn. Ik wil een volledige vrouw zijn, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Ik wil als vrouw eten, slapen, drinken, werken, plezier maken, lezen, TV kijken. Voor mij bestaat er geen tussenweg.
Heb ik die optie van een tussenweg al onderzocht? Natuurlijk, heel kritisch zelfs, maar het baat niet. Geen tussenweg voor mij! Punt aan de lijn.
Het badje gisteren deed deugd en was relaxerend. Helaas keek ik weer op mijn lichaamsbeharing. Glad zijn vind ik fijner. Ik haat zeker mijn beharing op de borst, buik en in mijn oksels. Het liefst zou ik ook mijn benen scheren maar dan heb ik te veel uitleg nodig aan mijn vrouw. Met al die beharing voel ik me eerder een aap, een wildebras. Het botst ook met mijn vrouwelijke gevoelens. De haren verwijzen teveel naar wat ik niet meer wil zijn, namelijk een man.
Soms scheer ik mijn borstkas, buik en oksels. Uiteraard krijg ik dan kritiek van mijn vrouw: "Gedraag je jezelf als een homo?" of "dit doe je toch niet, ik wil een man met haar". Het is niet prettig om te horen. Het zorgt ook voor een mijn niet-uit-de-kast-komen.
Je leest het genoeg, je moet praten met je partner, heel eerlijk zijn. Maar dit gaat niet. Ik hou van haar, maar sommige dingen kunnen we niet bespreken. Het gaat echt moeilijk. Mijn ontharen zijn soms subtiele hints. Ik vermoed dat ze iets in de mot heeft. Ik wacht mijn gesprek met het Genderteam af maar af en toe voelt het of ik me niet wil outen. Dit moment had ik deze ochtend. Ik wilde roepen en schreeuwen dat ik ik vrouw ben in een verkeerd lichaam. Aanvaard dit en help me!
