Hi,
Ik ben een verhaal aan het schrijven over een meisje dat gepest word vanwege haar geaardheid en omdat ze een Larry shipper is. De fans van One Direction zullen waarschijnlijk weten wat een Larry shipper is, voor de andere mensen: Een Larry (Stylinson) shipper is een Directioner die geloofd dat Harry Styles en Louis Tomlinson een relatie hebben. Andere Directioners zijn daar soms heel hard tegen, ik vind het een kwestie van eigen mening. Ik hoop dat je dit een mooi verhaal vind.
Groetjes,
Louis Wife
"He, schele, gooi die bal eens terug!" Ik wilde doen wat me gevraagd werd maar vlak voor ik de bal kon pakken was er die voet. Ik had kunnen weten dat het een valstrik was. Dat is het altijd. Anna stond blijkbaar bij me en ze zag haar kans om me te laten struikelen, en die kans had ze gegrepen. Ze had haar voet uitgestoken en daar was ik over gevallen, recht op mijn gezicht. Mijn kin bloede en het deed veel pijn, maar zonder iets te zeggen stond ik op. Ik draaide me om en liep weg. Achter me hoorde ik hen nog lachen en iemand riep nog: "vuile, mislukte lesbienne!!! "
Ik mocht niet laten zien dat het hen gelukt was me pijn te doen, niet alleen fysiek maar de manier waarop ze het woord 'lesbienne' uitspuwden, dat kwetst me. Wat hebben mensen tegen 'holebi's'?
Onderweg naar huis dacht ik na over wat ik zou zeggen tegen mijn mama. De wwarheid zei ik nooit, dat zou enkel voor meer problemen zorgen. De hele school zou te weten komen dat ik het tegen mijn mama vertel als ze me pesten. Ze zouden zeker lachen en dat doen ze nu al genoeg. Mama zou ook aan al haar vriendinnen zeggen hoe het komt dat ze me pesten, dat ik een Larry Shipper ben en wat dat juist is, ik zou het wel eerst aan haar moeten uitleggen natuurlijk. Daar heb ik ook geen behoefte aan.
Ik dacht dat mama me niet had horen binnenkomen. Dus ik rende de trap op zonder eerst naar haar toe te gaan, zodat ze mijn kin niet zou zien. Maar blijkbaar had ze me toch gehoord en voor ik boven was stond ze al beneden aan de trap. Ze vroeg of ik geen dag kwam zeggen. " Ik moet naar de WC", zei ik zonder me om te draaien. Ze liet me gelukkig doorgaan, maar zometeen zou ze me wel zien. Ik had nog steeds enorm veel pijn en besefte plots dat ik de wonde zelf nog niet gezien had. Ik keek in de spiegel en schrok toen ik zag hoe ernstig het was. Ik zag een diepe snee, vol met opgedroogd bloed. Plots smapte ik waarom het zo'n pijn deed.
De dokter zei dat het een harde val geweest moest zijn. Zes steken voor een wonde op je kin is veel. Op voorhand had ik ook wel wat schrik maar het naaien viel best mee. Eerst kreeg ik een verdovigsspuitje en verder voelde ik er niets van. " In het vervolg beter uitkijken als je fietst, he!" Zei de dokter lachend. Met een gemaakte glimlach knikte ik. Tja, ik had maar een smoes aan mama verteld. Ik was met mijn fiets gevallen. Ik ben al blij dat ze niet verder doorrvroeg, ze zal deze smoesjes niet blijven geloven en ze zal er meer achter zoeken.Tegen dan moet ik wat beters verinnen. Zeggen dat gepest word ben ik echt niet van plan. Ze zou het ook echt heel erg vinden als ik vertel wat ze soms zeggen tegen mij. "Je bent een 'fake fan', je zou beter sterven!, ... " . Het zou haar ook kwetsen, en dan is dat mijn schuld. Mijn schuld, mijn problemen, ik moet het alleen oplossen.
Ik had nooit gedacht dat mjjn 'vrienden' zo onbetroubaar waren. Ik had een hoop vrienden vroeeger, mijn 4 beste vriendinnen waren ook hevige directioners. We waren altijd samen, aan het praten over de 'boys' enzo. Het was echt geweldig, maar dat is plotseling verdwenen toen ik iets zei over Larry. Ik had die reacties nooit verwacht. Hoe gemeen ze deden, hoe ze me uitscholden en alle pesterijen die daarop volgden. Ze lijken me echt te haten. Dat alles gewoon door een meningsverschil. Waarom trekken ze het zich zo aan? Kwetste ik hen ook? Zouden zij miesschien ook denken en zien dat Harry en Louis een koppel zijn? Willen ze het gdwoon niet geloven? Vinden ze holebi's echt zo vies en fout dan? Ze haten mij ook omdat ze nu weten dat ook ik 'bi' ben. Wat is er mis mee, zolang die persoon gelukkig is is het toch goed? Ik vind het erg dat ze mjj niet meer aanvaarden. Ik kan vanacht waarschijnlijk weer niet slapen. Ik denk te veel na en heb te veel in mijn hoofd. Zouden mijn 'vrienden' ook nadenken over mij?
Hi bezoekers van mijn blog
Ik ben een verhaal aan het achrijven en zal hier in korte stukjes hdt verhaal neerpennen.
Ik doe dat omdat ik het wil delen met andere Larry shippers MAAR ook met Eleonor shippers en andere fans. Het is een verhaal dat echt kan zijn en er gebeuren dagelijks zo'n dingen. Ik denk dat iedereen er wat aan heeft dit verhaal eens te lezen.
Het gaat over pesterijen vanwege geaardheid en het geloven in Larry Stylinson.
Ik hoop dat jullie het leuk vinden, ik probeer regelmatig een vervolg te schrijven.
Vanmorgen begonnen de pesterijen al zeer vroeg. Ik kwam de school binnen en meteen kwam Max al op me af. Ik wist dat hij iets van plan was, maar wat? "Wat is er met je kin gebeurd?" Vroeg hij grijnzend. Toen haalde hij iets uit zijn zak. Een dikke zwarte stift. Meteen wist ik wat hij van plan was. Ik stapte achteruit maar botste daarbij tdgen yannick en Alex die mijn polsen vastpakten. Ik kon niet meer weg en Max kwam dichterbij. Met de stift begon hij iets op mijn voorhoofd te schrijven. Er kwamen als maar meer leerlingen rond ons staan die nieuwsgierig probeerden te zien wat hij schreef. Plots stopte hij, hij zette een stap achteruit en begon te lachen. Meteen begon iedereen uitbundig mee te lachen. Eindelijk lukte het me om uit de houdgreep van Alex en Yannick te ontsnappen. Ik rende tussen de lachende menichte doon naar de toiletten en daar sloot ik me meteen op in een toilethokje. Op het schermpje van mijn gsm kon ik in de weerspiegeling zien wat Max had geschreven. Het duurde even voor ik de in spiegelbeeld geschreven
Vanmorgen begonnen de pesterijen al zeer vroeg. Ik kwam de school binnen en meteen kwam Max al op me af. Ik wist dat hij iets van plan was, maar wat? "Wat is er met je kin gebeurd?" Vroeg hij grijnzend. Toen haalde hij iets uit zijn zak. Een dikke zwarte stift. Meteen wist ik wat hij van plan was. Ik stapte achteruit maar botste daarbij tegen yannick en Alex die mijn polsen vastpakten. Ik kon niet meer weg en Max kwam dichterbij. Met de stift begon hij iets op mijn voorhoofd te schrijven. Er kwamen als maar meer leerlingen rond ons staan die nieuwsgierig probeerden te zien wat hij schreef. Plots stopte hij, hij zette een stap achteruit en begon te lachen. Meteen begon iedereen uitbundig mee te lachen. Eindelijk lukte het me om uit de houdgreep van Alex en Yannick te ontsnappen. Ik rende tussen de lachende menichte doon naar de toiletten en daar sloot ik me meteen op in een toilethokje. Op het schermpje van mijn gsm kon ik in de weerspiegeling zien wat Max had geschreven. Het duurde even voor ik de in spiegelbeeld gereflekteerde zin kon lezen maar uitdindelijk begreep ik het. In grote zwarte tetters stond er te lezen: "Ik lik aan kutjes en Larry Stylinson". Hoe konden ze?! Ze maakten me compleet belachelijk voor iedereen. Waarom haten ze me zo? Tranen liepen over mijn wangen naar beneden. Ik trok mijn kap over mijn voorhoofd zodat je niet meer kon zien wat er stond en ik rende zo naar buiten, uit de toiletten, uit de school, uit de straat. Ik trok me niets aan van de leerkracht die me probeerde tegen te houden, ik bleef lopen zonder om te kijken. Na een tijd werd ik moe van het lopen. Ik had geen idee waar ik was en hoelang ik had gelopen. Langs de kant van de weg ging ik op een bank zitten. Besluitloos staarde ik voor me uit. Ik zou nooit meer terug gaan ...
Hoe lang ik hier al zit weet ik niet, maar het is lang. Al enkele mensen liepen voorbij maar bij het zien van de zin op mijn voorhoofd knikten ze afkeurend of liepen ze door zonder me nog een keer aan te kijken. Niemand wil me helpen. Ze haten mensen als ik. Verafschuwen ons. "Hey, is er iets?" Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet had gemerkt dat er een meisje naast me was komen staan. Bezorgd keek ze naar de zwarte letters op mijn gezicht. "Wie heeft dat gedaan?" "Mijn vrienden", meteen besefte ik dat vrienden het verkeerde woord was, vrienden doen zoiets niet. Zij dacht er blijkbaar hetzelfde over want ze lachte even. "Die vrienden van jou hebben een appart gevoel voor humor." "Ja, euhm ... Ze zijn niet echt mijn vrienden ... Ze ... ", ik wist nief hoe het kwam maar ik vond de woorden niet. "Ik weet het wel." Zei ze."Ik ken dat soort, eerst je vrienden en dan laten ze je vallen gewoon vanwege een meningsverschil." Ik kon mijn oren niet geloven. Ze kende dat? "word jij ook gepest?" Vroeg ik meteen. Ik vond het wel erg voor haar natuurlijk maar ergens was ik blij dat ik niet de enige ben. "Ja, vooral vroeger. Nu trek ik het me niet meer zo aan. Het is daardoor vanzelf gestopt. " zei ze glimlachend. Ze kwam iets dichter bij me zitten en haalde een make-up doosje uit haar schoudertasje. "Ik kan de letters met wat creme verstoppen, als je wil. Ik zal wel veel moeten opdoen om die letters voledig weg te krijgen." Zei ze terwijl ze me lachend aankeek. "Oh ja graag. Zo loop ik niet graag rond." Lachte ik terug. Nu ze zo dicht bij me zat, viel het me op dat ze groene ogen had. Een beetje zoals Harry Styles. Hetzelfde bruine, krulende haar maar wel wat langer. Als ik er bij na dacht leken mijn blauwe ogen ook wat op die van Louis Tomlinson. Het is gewoon toevallig. Maar een ding is zeker, zij is het mooiste meisje dat ik ooit ontmoet heb.
De zon schijnt in mijn gezicht. Het is mooi weer en wat er vanmorgen gebeurd is ben ik al voledig vergeten. Ik heb nu iets anders om aan te denken. Jenny! Haar groene ogen hebben me betoverd en ik was gesmolten voor haar zachte stem. Ik ben verliefd. Na onze ontmoeting op de bank hadden we lang gewandeld. Zij heeft bijna heel de tijd gepraat maar dat vond ik niet erg. Ik luister graag naar haar. Ze kan alles zo mooi verwoorden. Elke zin die ze zegt lijkt een stuk poezie op zich. Alsof ze haar tekst op voorhand heeft uit geschreven en goed gestudeerd. "Soms wou ik dat ik een vogel was." Ze wijst naar een zwaluw die in sierlijke bewegingen rondvliegt. "Ze zijn vrij om te doen en te denken wat ze willen. Als ze willen vliegen ze naar het zuiden. Ze volgen gewoon de zon. En niemand die hen tegen houd." "Mij hebben ze daarstraks toch ook niet tegen gehouden? Niemand die weet waar ik nu zit. En jij hoort toch ook op school te zitten als ik me niet vergis." Glimlachend kijk ik haar aan, alsof ik trots ben dat ik spijbel. Eigenlijk ben ik best bang, ik weet niet of ik nog wel terug naar school kan gaan. En mijn mama zal wel boos zijn waarschijnlijk. "Je hebt gelijk!" Jenny kijkt me aan alsof ik net een wereldveranderende uitvinding heb gedaan. "Wij kunnen zoals de vogels gewoon de zon volgen. We lopen weg, en miesschien komen we wel nooit meer terug!" Breed glimlachend kijkt ze voor zich uit. "Dat was niet echt wat ik bedoelde. Ik wil mijn mama niet zo ongerust maken. Ik ... Euhm.... ik ..." Ik kijk twijfelend naar de grond. Ik wil Jenny niet teleur stellen, maar weglopen?! "Please, ga met me mee. Jij bent het hier toch ook beu? We kunnen zoals de vogels doen wat we willen. Jij en ik. Twee Larry girls samen de wijde wereld in." Ze gaat ineens nogal snel, maar ik besef ook wel dat we nu moeten beslissen. Eerst terug gaan en dan weer weglopen, dat zou het alleen erger maken voor mama. "Oke, ik ga mee!" hopelijk maakte ik de juiste keuze ...
Ik ben Amber, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Louis Wife.
Ik ben een vrouw en woon in Schriek (Belgie) en mijn beroep is Directioner/Larry Shipper.
Ik ben geboren op 18/03/2000 en ben nu dus 24 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: One Direction, Muziek luisteren, Zingen, Onozel doen, ....
