Het ene moment hebben ze je lief en het andere moment hebben ze iemand anders lief. Jaren worden woorden niet gemeend en komen leugens over als echt. Maar waargebeurde leugens bestaan niet, ze zijn een verzinsel om verantwoording uit de weg te gaan. Om uit de weg te gaan waar ze normaal moeten voor terechtstaan. Het leven bestaat uit een aaneenkoppeling van verzonnen feiten. In het ene tijdsbestaan ben je alles om vervolgens niets meer waard te zijn. Het besef komt later, iedereen beseft het wel vroeg of laat. Tegen dan is die tijd verstreken en dan mis je een stuk van je leven. Iedereen bestaat zo, soms besef je het en anderen willen het niet beseffen. Mannen doen dit net zoveel als vrouwen maar dan omgekeerd.
Mensen onder elkaar zijn vreemde wezens. Ze gedragen zich altijd anders dan dat ze alleen zijn. Waarom is dit? Durfd niemand te zijn wie hij is of was? Want meschien veranderd de mens zijn gehele persoonlijkheid door met anderen om te gaan. Ooit was je iemand maar nu plots iemand anders, niet jezelf. Alles gebeurd uit angst om op te vallen of om juist niet op te vallen. Sommige mensen worden niemand, verscholen in een hoekje hopend dat niemand hun ziet. Of mensen die volgens hunzelf niemand waren en nu plots 'belangerijk zijn'. Wat een bulschit. We zijn allemaal twee of meerdere personen. Iemand voor als je alleen bent. Iemand voor als je bij vrienden bent en iemand voor als je bij vreemden zit. Waarschijnlijk is dit wat ons "mens" maakt. Een samenraapsel van uit je omgeving. Vrienden denken dat ze elkaar kennen maar niets is minder waar. Want mensen onder elkaar zijn vreemde wezens.
Vanmorgen toen ik opstond zat er precies iets in mijn keel. Fuck, ik zal toch niet ziek worden dacht ik. Mijn gedachtte was nog niet koud en het was al zover. De ziektekiemen zitten verspreid op de plaats waar mijn geluid uit komt. Niet meer schreeuwen voor mij vandaag. Bedank die rotszakken maar die zich met de seconde verder vermenigvuldigen. Toen ik opkeek in mijn spiegel zag ik dat mijn huid iets bleker was dan anders. Mijn longen vullen zich met lucht en ik voel een hoestbui aankomen. Kuch, kuch, spetters vliegen over mijn tafel en belanden op mijn o-zo-mooi computerscherm. Dat kan ik wel missen als een stuk vlees op een vegitarier zijn bord. De uren passeren en mijn broek blijft verslijten, maar mijn ziekte zet zich voort. De hoest stopt niet net als een waterval die blijft doorstromen. Deze wereld zit vol hoestbuien, de ene is al wat woester dan de andere.
Ik kwam laatst van de bakker toen er mij plots opviel dat de ene schoen zachter was dan de andere. Lap, in een hondestront getrapt. De mensen denken dat alles normaal is, kakken op straat, urineren op de weg, en mijn brood word altijd kleiner. Ja, kleiner want dat doen ze tegenwoordig. In plaats van duurder word alles kleiner. Sigaretten, je krijgt één minder. Een snicker, is een halve centimeter korter. en wij maar alles slikken. Want iets aanvaarden, dat is iets wat we goed kunnen. Elke dag gebeurd het zonder de wil van de persoon die het toekomt. Stront aan je schoen, dat wil niemand. Stront is als reclame alleen het stinkt meer. Moest stront reclame zijn dan was de wereld één grote beerput. Reclame is overal. Of het nu aan de muur hangt of als afval in de straat ligt. Alles is reclame. Kopen, kopen en nog eens kopen, dat doen we graag. En dat weten ze de vuile beerputmetsers. Dat is iets dat wij moeten aanvaarden, net zoals stront aan mijn schoen en mijn brood die alsmaar kleiner word.
De heerlijkheid van het leven. Is het leven heerlijk? Of is het alleen heerlijk als het meevalt? Maar het leven kan maar meevallen als het meezit. En om het leven te laten meezitten moet het voldoen aan je verwachtingen. Want als je veel verwacht zal het niet voldoen en zal het leven niet heerlijk zijn. Dus als je wilt in volle heerlijkheid van het leven genieten moet je meschien niets verwachten. Nu, nu is het leven heerlijk. Geen last, geen verantwoordelijkheid, geen zorgen. Dit verveelt wel na een tijdje en plots is het leven terug niet zo heerlijk meer. In een plots passeerdende gedachte is het leven toch heerlijker met wat last, zorgen, en verwachtingen. Maar wat moet je dan verwachten? Is dit zo'n publiek geheim dat niemand schijnt te weten? Het leven zit vol onverwachte ups en downs, soms iets meer van de ene dan van de andere. Het "roze" pad dat voor ons is weggelegd, ligt vol losse keien en zwarte gaten. Het is de manier waarop we erover rijden dat het leven heerlijk maakt. Een leven met verwachtingen die niet voldoen, zorgen die je gek maken en verantwoordlijkheid die je niet wil.
