Selamün Aleyküm oftewel vrede zij met u, zo begroette president Obama in 2009 het parlement in Egypte. Hij gaf de start voor een periode van wederzijds respect en gemeenschappelijke belangen tussen de VS en de moslimwereld. Kort erna was het start gegeven van de Arabische lente. De Jasmijnrevolutie in Tunesië schoot als eerste in actie. De Egyptische revolutie volgde deze op de voet. Regimes werden overboord gegooid in de naam van democratie. Zo was er ook onrust in Jemen en Bahrein. Ook Kaddafi moest eraan geloven. Zijn berbertent was niet bestand tegen de al dan niet opgelegde wil van het Libische volk. Algerije, Marokko en Palestina kwamen er met de schrik vanaf. Voorlopig stopt het bij Syrië.

President Assad is een doorn in het oog van de VS maar deze stuitte op verzet van Rusland en China in de VN-veiligheidsraad. Deze willen begrijpelijk met een veto hun laatste bastion in het Midden-Oosten gaan verdedigen. Maar ook buurland Turkije ziet Assad tegenwoordig liever gaan dan komen. Premier Erdogan heeft al langer kleur bekend en positioneert zich duidelijk bij haar bondgenoot. Erdogan met steun en onder de invloedssfeer van de VS zou het liefst van al willen interveniëren maar heeft hiervoor nog geen draagvlak bij het Turkse volk.

Het beloven spannende tijden te worden in het Midden-Oosten. Oorlogen, burgeroorlogen, interventies, aanslagen, opstanden zijn blijkbaar allemaal gerechtvaardigd als het voor een hoger doel gebeurt zoals het invoeren van een democratie. Hoe zouden wij reageren als Israël ons kwam vertellen hoe de relletjes in Molenbeek moesten opgelost geraken? Of Saudi-Arabië met een militaire interventie zou dreigen als de hoofddoekenkwestie niet zou opgelost geraken en dit onder het mom van universele mensenrechten? Hilarisch, niet waar? Het komt allemaal niet meer zo geloofwaardig over. Ik vraag me af wanneer er een Arabische leider zich openlijk de vraag gaat stellen aan het Westen: “Als jullie bij ons de democratie willen invoeren, mogen we dan bij jullie de sharia invoeren?”

Het zal met de opwarming van de aarde te maken hebben maar veel zonneschijn is er nog niet geweest in de Arabische lente.

Vrede zij met u beste lezer.

The Integratorr

26-02-2013 om 10:38 geschreven door The Integratorr  

Het is een verkiezingsjaar en het is eraan te merken. Lokale politici ontwaken langzamerhand uit hun 6-jarig winterslaap om hun voorraad aan stemmen in te slaan voor de komende verkiezingen van 14 oktober. Het momenteel rustige Limburg zal zich geleidelijk aan ontpoppen tot een politiek slagveld waar affiches en borden de wapens bij uitstek zullen zijn. De één wat mindere verschijning dan de andere zullen met hun “glimlach” gedurende maanden ons straatbeeld veranderen in een eeuwigdurende tandpastareclame van slechte makelij. Brievenbussen vol met partijpolitieke foldertjes die Jan en alleman de walhalla beloven als ze op hun zouden stemmen doen zelfs de brochures van de Aldi en de Zeeman missen.

Zalig toch zo een verkiezingsjaar, niet? Je kan het ergens vergelijken met een schoolreünie. Je kent wel iedereen in de zaal maar het is jaren geleden dat je nog iets van ze hebt gehoord.

Het is en blijft een periode van voorspelbaarheid van het onverwachte. Koffiehuizen zullen getuige zijn van de zoveelste kandidaat die er normaal niet komt maar die het wel beter zal doen als de vorige, ellebogenwerk om op de eerste rij te bidden in moskeeën van mensen die nog snel even hun schoenen uitdoen, theatervoorstellingen die niet met het gefluister van een souffleur maar met een voorbereide monoloog beginnen, pasgetrouwden die op hun openingsdans moeten wachten omdat de micro eventjes bezet is, kortweg een periode waarin alles en iedereen méér waarde heeft, waarin iedereen een goeie dag krijgt zolang je maar stemgerechtigd bent.

Sensationele oneliners zullen de lokale kranten weer weten te bekoren, oneindige “vind ik leuks” zullen heen en weer geslingerd worden om toch maar een klikje meer te halen dan de ander, tweets zullen voor eeuwig de wereld ingaan, onwaarschijnlijke beloftes zullen er gemaakt worden en als dit allemaal niet zou werken zal natuurlijk het ondertussen maatschappelijk aanvaarde spelletje moddergooien zoals vaker wel van zich laten horen.

Maar dat het een ook zware periode is voor de meeste van de nog slaperige kandidaten is een understatement. Uitgaand van het principe dat wie mooi wil wezen of winnen in dit geval pijn moet lijden is het niet fout te stellen dat er een harde strijd wordt geleverd. Handjes worden er geschud tot ze er bij neervallen, nekklachten typerend aan jaknikkers vliegen de pan uit die dan nog eens vaak gepaard gaan met een onsmakelijke”Joker” glimlach die je er maar niet af kunt wassen. Stembanden mogen overuren draaien voor de zoveelste stand-up show die ze moeten voordragen in de hoop hun boodschap over te brengen. Verrassend genoeg zijn er zelden of nooit rugklachten. Moeilijker is het hele gebeuren voor die kandidaten die graag nog eens van rijrichting veranderen. Als de rechterrijstrook niet snel genoeg vooruitgaat dan proberen deze het ook eens op de linkerrijstrook. Geloofwaardigheid? Daar gelooft toch niemand meer in.

26-02-2013 om 10:34 geschreven door The Integratorr