Hieronder staan foto's van onze Bâtisse. De traktor is van de buren...spijtig!
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
La Bâtisse du Délice
Chambres et table d'hôtes
22-04-2008
Vrijheid...
We zijn eraan begonnen, aan de werken. De bestaande electriciteitsleidingen zijn afgekoppeld. Een nieuwe aansluiting met twee veilige stekkers is gemaakt. We hebben dus veilige electriciteit op de werf. Verder is het materiaal samengebracht, kwestie van het allemaal wat overzichtelijker te maken. Jean-Luc, hoofd van de technische dienst van Cruscades, gaf mij nog een aansluitingsstuk om achter de watermeter te plaatsen. We moeten namelijk ook het water afkoppelen en een simpel kraantje installeren, want de bestaande waterleiding verdwijnt ook bij de afbraak. Morgen wordt die installatie in orde gebracht en dan sneuvelen de eerste muren. 's Namiddags toch nog eens langs geweest op de Mairie, want we moeten een aanpassing van onze bouwvergunning aanvragen. De poort achterin de tuin moet op een andere plaats komen. Logischer vinden we. Nicole en Hugo - dat zijn onze poezen - zijn vandaag voor de eerste keer buiten geweest. De vrijheid smaakte zoet, zoveel was duidelijk. Vooral voor Hugo was het hoog tijd, want hij heeft de voorbije nacht voortdurend klagend gemiauwd. Toch kwamen ze af en toe eens langs, om te zien of alles nog in orde was. Goed teken, want dat betekent dat ze weten waar hun thuis is. Hugo zit terug voor het raam. Hij wil naar buiten. Hij zal moeten wachten tot morgen...
Het weer: witte wolken en zon bij 17,5 graden. La secrétaire de la Mairie kloeg over het slechte weer en droeg een pull met rolkraag.
Vandaag project inschrijving auto gestart. Geen onverdeeld succes. Het begon goed, met ons bezoek aan het Ministère des Finances - service des impôts om een verklaring te halen dat we de BTW op onze auto betaald hadden. Goed ontvangen, correct behandeld, geen enkel probleem. Dan onze camionette volledig leeggehaald voor de technische controle in Canet, vlakbij Paraza. Daar staat in het groot - een billboard als het ware -geafficheerd dat je er terecht kan met of zonder afspraak. Niet vandaag zo bleek, want de man in kwestie stuurde mij terug met een afspraak voor donderdag. Toen bleek de wasmachine het niet te doen. Niet getreurd, Gust en Ann kwamen op bezoek en maakten onze half mislukte maandag toch nog goed. Gust greep in en repareerde de wasmachine. Donderdag dus naar de technische controle en dan naar Narbonne, naar de Sous-Préfecture. Het weer: mooi, licht bewolkt, eventjes een licht buitje en nu, vlak voor het slapen gaan regen. Ongeveer 18 graden.
Het was een belangrijke dag voor ons. Onze eerste kennismaking met de bewoners van Cruscades. Le repas de Printemps, een organisatie van l'Association Culturelle de Cruscades. De opbrengst gaat naar het Kankerfonds... Wij hadden ons meteen ingeschreven, maar toen we naar de Foyer stapten werden we toch wel een beetje zenuwachtig. Totaal onterecht bleek al snel. We mochten ons aanmelden bij een zeer charmante - ietwat hardhorige - dame, die de rekeningen bijhield. Meteen stevende le Maire op ons af om ons enthousiast te begroeten. Madame la Présidente nam ons op sleeptouw om onze plaatsen te zoeken, geen sinecure want er bleken nogal wat plaatsen gereserveerd en er waren tenslotte meer dan 95 mensen, een vierde van de totale bevolking... Toen we alledrie een beetje onbeslist stonden te drentelen riep een man ons, dat er nog plaats was bij hem. Hij heet Jacques, zo bleek later. Het ijs was gebroken, hij toonde ons hoe het allemaal werkte. Eerst gaan zitten, dan weer naar voor gaan voor het aperitief (pastis of muscat zelf uit te schenken) met koekjes, olijven en nootjes. We geraakten eerst aan de praat met twee Nederlanders, die al 13 jaar een huis hebben in Cruscades en om de drie maanden pendelen tussen Nederland en Frankrijk. We vervoegden opnieuw het groepje rond Jacques. "De plaatselijke vissers", vertelde hij ons. "Wij gaan regelmatig vissen en organiseren af en toe een feestje. Op 3 mei moet je zeker komen ontbijten met ons, dan is het echt wel de moeite". Ik zal dan maar een paar flessen meenemen, want de volgende dag verjaar ik. De burgemeester stond achter de kookpotten. Aangezien ze graag eens lachen met de Belgen (dat gaf de tafelgenote van Leen ons toe) toonde hij ons de mosselen met een glimlach tot achter zijn oren (zie foto). En dan kwam het: "La prochaine fois il y aura des frites!", lachten ze. Ik heb ze dan maar meteen op het hart gedrukt, dat wij de frietjes dan wel zullen bakken. We gingen aan tafel. Daar stonden immense literflessen rode wijn ons op te wachten, naast grote kommen salade met heerlijke vinaigrette... Het eetfestijn kon beginnen. Dan mochten we aanschuiven voor de "Moules Marinière", niet zoals wij ze kennen, maar met een gebonden sausje erbovenop. Terwijl ik foto's maakte van de mosselbedeling, bediende de burgemeester Leen van mosselen (zie foto). We zaten echt wel bij een grappige bende (zie foto). Zij waren even benieuwd dan wij, dus aan gesprek geen gebrek. We kregen ook wat meer uitleg over het bijna gratis water dat we kunnen hebben. Daarvoor moeten we een installatie laten plaatsen in onze tuin en dan hebben we water aan 20 eurocent per kubieke meter. Het water van de gemeente kost 1 euro 80 per kubieke meter. Interessant toch wel... De mosselen waren nog niet fijn afgeruimd of de Fréginat stond al voor onze neus. Dat is een gerecht dat bereid wordt met het vlees van de nek van het varken. Dat samen met dikke witte bonen...hartig en lekker. Het werd door Jacques regelmatig overgoten met rode wijn, dus daaraan zeker ook geen gebrek. Na de kaas en het ijs voor dessert, werd de dans geopend. Een beetje zoals bij ons, maar dan meer walskes en tango... Zelfs mij kregen ze op de dansvloer (zie foto). Ik denk dat we toch al een beetje ingeburgerd zijn. Volgende afspraak met de Association Culturelle op 1 juli voor de Vide Grenier en dan op 14 juli avondmaaltijd met vuurwerk...
O ja, het weer: vanmorgen overtrokken, af en toe een paar druppels. Na de middag zon, maar daar hebben we niet veel van gemerkt, want we zaten binnen. Tegen de avond aan terug overtrokken.
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's.
Je kan hier echt niet teveel plannen, want wat je plant duurt meestal langer dan je verwachtte of er komt iets tussen. We hadden gisteren onverwacht bezoek, van Renée en Stéphan. De mensen lopen hier vlot bij mekaar langs en dan ben je al makkelijk een uurtje kwijt. Enfin, dat is nu weer te negatief uitgedrukt, want eigenlijk is dat spontane heel tof. In de namiddag gingen we met Jeny en Harry wijn proeven. In Château de l'Ille (wordt uitgesproken als ieje), een prachtig domein met wijngaarden die de zee bijna aanraken. Een fantastisch zicht hadden we daar en de wind blies de zilte zeelucht in ons gezicht. Het was gisteren eigenlijk geen goed weer (bewolkt met af en toe hevige regenbuien en rond de 11 graden). Tijdens de proeverij hadden we die zilte smaak ook al in de wijn geproefd. "Dat is niet altijd het geval", verduidelijkte de wijnboer, "enkel wanneer de wind van over de zee komt net voor de vendanges". De man spuwde de wijn niet uit tijdens het proeven en dat was wel een beetje aan hem te zien. Dat zal het goede leven wel zijn denk ik. Hij heeft ons trouwens heel goed ontvangen. Wij hebben twee doosjes gekocht en Jeny en Harry een stuk of 12. 's Avonds zijn we bij hen gaan eten. Het was weer lekker en gezellig. Vandaar dat er geen tijd was voor onze blog... Toch wel tof om hier mensen te hebben waarbij je al eens langs kan lopen. Gust en Ann wonen op een uur van hier en die zien we minder. Gust zit nu trouwens in België. We missen dat contact wel met hen. Vandaag hebben we nog niet al te veel uitgespookt. Vanmorgen gaan winkelen in de Casino Géant. Dan gegeten en nadien buiten een hoekje vrijgemaakt om onze tafel te zetten, want het zal er toch wel gaan aankomen dat we buiten kunnen eten hè... Trouwens als we mensen willen uitnodigen, zal het buiten moeten gebeuren, want binnen is er geen plaats genoeg. We hebben nog een wandelingetje gemaakt, op zoek naar wilde asperges. Wilde tijm hebben we gevonden, maar van asperges geen spoor. Waarschijnlijk weten we niet goed hoe we ze moeten zoeken. De komende week beginnen we aan de werken. Afbreken. Eerst nog wel de auto gaan inschrijven en dat is ook geen sinecure. Eerst naar le Ministère des Finances, Service des Impôts, dan naar de technische controle en dan naar de Sous-Préfecture.
Het was vandaag weer wat beter weer. Witte Simpsonwolken bij een zacht briesje en 18 graden.
P.S.: Leen was vandaag, zoals alle dagen, weer vroeg uit de veren. Ze maakte een foto van de zonsopgang boven de wijngaarden...
We hebben ze, onze Franse bankkaart en chequeboek. De kaart tot daar aan toe, maar een chequeboek, daar schrokken we toch wel van. In België zijn cheques al lang in onbruik. Hier wordt de chequeboek nog om de haverklap bovengehaald. Vooral voor de bezegeling van grote contracten. De eerste keer dat we gevraagd werden een cheque te schrijven, was toen we de overeenkomst sloten met de architect. Hij vroeg ons de helft van de totale kostprijs op cheque te zetten. Toen ik hem zei, dat wij geen cheques meer hebben en voorstelde het bedrag bij thuiskomst over te schrijven, halveerde hij het bedrag. 'Want wij gebruiken de cheque enkel als waarborg. We gaan hem zelfs niet incasseren', zei de man sussend, terwijl hij ons een bundeltje niet uitbetaalde cheques toonde. Enfin, zo fier als een gieter voor de eerste keer gaan tanken met de nieuwe kaart. In het reservoir van onze camionette kan wel 80 liter diesel. Bij 69 euro sprong de automaat echter af. Normaal, zo bleek bij navraag aan de pompbediende. Mij een raadsel waarom... We zijn overigens nog beginnelingen in ons nieuwe thuisland. Want vandaag waren we als twee kinderen verrast door de plotse verschijning van een ree op de weg. Nauwelijks een uitzondering, want op de verkeersinformatie waarschuwen ze om de haverklap voor de chevreuils op de weg...
Vandaag was het geen goed weer. Zwaar bewolkt met af en toe hevige regenbuien (vooral in Narbonne, want in Paraza hebben we geen druppel gezien). De temperatuur lag rond de 11,5 graden. De vignerons zullen blij zijn...
We zijn terug thuis. Ons blitsbezoek aan België was vermoeiend. De ene afspraak na de andere, bovenop de al vele kilometers heen en terugreis ook nog wat kilometers afgemaald in België. Maar nu is het meeste toch geregeld. We verwachten nog wel wat administratieve dingen, maar dat zal wel meevallen denk ik... Het afscheid viel deze keer iets zwaarder voor Leen. Zij heeft de vorige keer niet echt afscheid genomen, omdat ze wist dat we al snel weer zouden terugkomen. Ik heb toen wel afscheid genomen. Dus voor mij was het deze keer iets makkelijker. Enfin, ik wil dat niet minimaliseren hè, het doet wel iets met een mens, maar ik vind veel 'troost' in de vele communicatiemiddelen die voorhanden zijn, niet in het minst in deze blog. Leen ook trouwens, daar ben ik zeker van. We hebben ons studiootje nog wat extra ingericht. Morgen werken we het allemaal af. Nu nog eten en dan de zetel in...na de afwas.
Op verzoek van velen zal ik terug regelmatig een weerbericht meegeven. Sluierbewolking bij 18 graden. De zon scheen niet volle kracht achter die wolkjes, maar het licht was toch heel mooi.
We zijn terug in België, voor even toch. We hadden nog één en ander te regelen en bovendien komen we dingen oppikken, die we bij onze verhuis noodgedwongen moesten achterlaten. Het wordt een kort verblijf, want donderdagmorgen hebben we al terug een afspraak in de bank in Saint-Chinian, dus moeten we hier ten laatste woensdagmorgen terug vertrekken. Hopelijk krijgen we op die tijd alles gedaan. Tijd voor bezoekjes is er niet, maar we zijn ook nog niet zo lang weg... Het is raar om naar België te komen en toch niet echt thuis te zijn. Dit wordt onze nieuwe vakantiebestemming. Op dit moment wel een beetje bizar. Binnen een paar maanden zullen we daar al helemaal anders tegenover staan, maar nu maakt ook dit deel uit van het grote avontuur. Volgende week maandag starten onze werken. Volgens plan toch, want we moeten onze auto nog inschrijven in Frankrijk...
Vandaag hadden we een administratieve opdracht. Ons eerste bezoek aan het Belgische Consulaat. De tocht er naartoe was een hel. Perpignan is echt geen leuke stad om in te rijden. Bovendien hebben we er heel lang over gedaan om parking te vinden, onze camionette is te hoog voor de ondergrondse parkings..... Enfin, na een stresserend half uurtje stonden we aan de deur van ons consulaat. We werden er ontvangen door mevrouw de ere-consul, in hoogsteigen persoon. Een charmante dame. Een ere-consul werkt vrijwillig. Hij of in dit geval zij moet zelf instaan voor de inrichting van het consulaat en het betalen van eventueel personeel. Een heel bizarre situatie, want voor de dame in kwestie is het zeker een full-time job. Enfin, we hadden een heleboel paperassen in te vullen en dan moesten we nog twee kopies laten maken van al onze documenten. Leen dan maar vlug naar een fotowinkel in de buurt. De man is het blijkbaar gewoon om kopie's te maken voor Belgen. Twee keer 11 euro betaald en binnen 2 maanden moeten we onze identiteitskaarten hebben van Belgen residerend in Frankrijk. Allez, ook dat is weer achter de rug. Deze namiddag hebben we weer een staaltje gekregen van de werking van notre administration communale. We kregen een telefoontje van Vanessa, de bediende van de Mairie. Gewoon om te zeggen, dat we een aanpassing van onze bouwvergunning mogen indienen om de plaats van de achterpoort in de tuin te wijzigen en om ons te melden, dat we voor de inschrijving van de auto naar de sous-Préfecture kunnen met bijgevoegd de openingsuren...wat een service.
We hebben een naam in Cruscades: "les Belges". Zo willen we het houden, maar dan zonder vreemdeling te zijn in het dorp. Daarom hebben we ons ingeschreven voor de Repas du Printemps... We zijn meer dan welkom, met ons eigen bestek. We voelen ons allebei beter en beter in het dorp. Het is er gezellig, zeker als de zon schijnt, en vooral ook rustig, zeer rustig. De mensen begroeten ons vriendelijk als we ze passeren, zelfs de jongste inwonertjes. Heel aangenaam. Ik had het gisteren met monsieur le Maire nog over mijn project om autochtone inwoners van het dorp te portretteren. "Je zal je moeten haasten", zei hij meteen, "want zoveel zijn er niet meer". Ik zal dan maar een andere invalshoek zoeken. Morgen naar het consulaat voor onze nieuwe identiteitskaart. Benieuwd of dat vlot zal verlopen...
De Mairie is een mooi statig gebouw langs de route Départementale. De school beslaat de linkerkant van het gebouw. Eens binnen in de Mairie sta je in de hal. Rechts is het bureau van Vanessa, die ook het postkantoor openhoudt. Links is het bureau van Madame la Secrétaire. Deze laatste is een heel charmante dame, die bijzonder toegewijd is, om de inwoners van Cruscades het leven gemakkelijk te maken. Wij werden er alleszins steeds met open armen ontvangen. Ook vandaag dus, want we hadden afspraak met Monsieur le Maire. Een jonge man, overigens. Hij ontving ons rechtstaand in la Salle du Conseil. Ik denk niet dat hij een eigen kantoor heeft. Verder was ook le Maire adjoint, verantwoordelijk voor ruimtelijke ordening aanwezig. Een soort schepen, zoals wij dat dan kennen. Samen hebben we onze wateraansluiting en de aanpassing van de riolering besproken. Nadien zijn we naar onze tuin gewandeld, want we willen de inplanting van de poort in de achterste omheining wijzigen. Weinig discussie hierover, want de Maire zegt dat de gemeente een aanvraag tot wijziging van onze vergunning zal doen. Hij vindt ons voorstel trouwens ook logisch. Verder hadden we het over wijn, eten en nog maar eens wijn... Er zat ook een uitnodiging in onze brievenbus: "l'Assosciation Culturelle de Cruscades vous invite au repas du Printemps". Zondag 20 april om 12 uur in de Foyer van Cruscades... Op het menu: Salade composée, Moules Marinière, Fréginat (fricassée van Sanglier), Fromage de l'Aveyron, dessert Glacé, alles overgoten met aperitief, wijn en koffie. Kostprijs: 12 euro, maar we moeten wel zelf ons bestek meebrengen. We gaan daar zeker naartoe...
P.S.: het weer, overtrokken en af en toe een paar druppels regen. 17 graden... Niet bepaald het weer waarvoor we naar hier gekomen zijn. Ze schreeuwen hier om regen, maar daar zijn wij het niet mee eens natuurlijk...
Vandaag moesten we naar het gemeentehuis. We hadden nog wat vragen. We willen namelijk een wateraansluiting met groter debiet en een grotere diameter voor de afloop naar de riolering. Jean-Luc (zijn familienaam ontsnapt mij) hoofd van de werken, vertelde ons, dat we hiervoor een bestek moeten laten maken. Een aannemer komt dan het nodige doen. De secretaresse vermoedt, dat we een speciale prijs gaan krijgen, omdat we reeds aangesloten zijn. Dus een gemeentetaks zal er niet meer bijgerekend worden. Maar dat wou ze toch eens nagaan bij de burgemeester, dus hebben we morgen om 17.15 uur een afspraak met le Maire in hoogsteigen persoon. We wisten ook niet hoe het containerpark werkt. En weer stelden we ons teveel vragen. Gewoon langsgaan tijdens de openingsuren. We hebben geluk, het is vlakbij, net buiten het dorp, achter het kerkhof. En gratis ook. En om jullie ook een beetje op de hoogte te houden op vlak van het weer. Het was koud vandaag, 14 graden, en er komt bewolking opzetten...
Xavier Rombouts, de papa van Leen en dus per definitie mijn schoonvader, maakte, tijdens onze laatste heen- en terugreis om wat spulletjes te verhuizen, een foto van het uitzicht dat we hebben vanuit ons studiootje. We wilden jullie dit niet onthouden. Geniet ervan... Overigens zijn de wijnstokken stilletjes aan het uitlopen. Binnenkort staan de wijngaarden helemaal fris groen. De wijnboeren rakelen de grond tussen de ranken op en de hele streek kleurt nu roestkleurig rood. De mensen van hier zijn blij met de positieve weersverandering. Ze hebben het de voorbije weken niet zo goed gehad. Veel wolken en veel wind en eigenlijk niet te warm. Het warmere weer is hier dus meer dan welkom en dat kan je ook zien aan hen. Ze genieten er met volle teugen van...
We zijn duidelijk in vakantiestemming. Voor Leen begon de dag in mineur. Een knoert van een koortsblaas heeft zich de voorbije nacht meester gemaakt van haar bovenlip. Een beetje sip kwam ze mij wekken. Ik ben blijven liggen tot ik de kerkklokken 8 keer hoorde luiden. Na het ontbijt meteen begonnen aan onze planning voor vandaag, notabene een planning die we gisteren opgesteld hadden. Leen heeft de kamer netjes in orde gebracht. We hebben nu een echte thuis. Ik had de aangenaamste taak. Onze camionette opruimen. Aangenaam, omdat het weer zalig was. Zon, staalblauwe hemel en nagenoeg geen wind. Om 18 uur was het hier 21 graden. Dan stak de wind terug op. Enfin, in de namiddag hebben we eerst koffie gedronken bij onze Hollandse buren - Jeny en Harry - die de Passion d'Oc (chambres et table d'hôtes) overgenomen hebben van onze vrienden Gust en Ann. Vriendelijke en gastvrije mensen. We hebben ze uitgenodigd om morgenavond iets te komen eten op onze paar vierkante meter... Leen kan zich niet houden, ze moet koken. Meteen ook een afspraak gemaakt met de bank om eindelijk een rekening te openen, zodat we onze electriciteitsrekening kunnen betalen. Dinsdag om 11 uur bij een Franse bankier - Boris Bauwens - die Nederlands spreekt, eigenlijk meer Brussels zelfs... Dan gaan shoppen in de Metro (een soort Makro waar ze alleen voeding en aanverwante producten hebben) en ja, we mogen er inkopen doen met onze Belgische kaart... Nog bijkomende inkopen bij Carrefour en ik zit weer achter mijn klavier te bloggen... De dagen vliegen hier voorbij...
Het was Leen, die met haar stipte biologische klok het eerst wakker werd. Toen ze mij vroeg hoe laat het was, viel het mij op, dat we geen horloge in de buurt hadden. Onze mentaliteit verandert nu al. Dan maar luisteren naar de kerkklokken. Acht uur dus. Meteen daarna luidden de klokken voor het Angelus (voor de kenners een uur te laat, maar dat heeft wellicht te maken met de overschakeling naar het zomeruur...). Meteen na het opstaan viel de rommel ons meteen op. Deprimerend, echt wel. Dan maar op zoek naar een keukenkastje voor de oven. Nadien de electriciteitsmeter gaan opnemen in ons nieuwe stulpje in Cruscades en terug naar 'huis'. Onderweg een terrasje gedaan in 'Le 87' in Canet. Een typische Franse kroeg. Voor mij een Pastis en voor Leen een rood wijntje. 2 euro 80 cent... In de namiddag opgeruimd (de living is ondertussen een echte thuis). Terwijl Leen brood bakt en pasta maakt voor het avondeten, probeer ik verbinding te maken met het internet. Dat lukt wonderwel na anderhalf uur. We zijn dus online! Rustig een aperitiefje genomen en de rest van de fles soldaat gemaakt bij het avondeten... Vandaag zonnig met witte wolken en 18 graden... Ik begin al te verlangen naar een short...
Dag 1: loodzwaar, bijna niet geslapen vannacht. Veel op zijn plaats gezet en ook veel nog niet. Boodschappen gedaan en nu aan het genieten van ons eerste glas wijn. Straks gaan we iets kleins eten, want om te koken was er geen energie meer. Fantastisch weer, 18 graden met zon en een paar voorbijdrijvende witte wolken. Ook de Tramontane is op de afspraak. Groeten uit ons droompje.
Het aftellen kan beginnen. 2008 is het jaar van de grote stap. Wij gaan werken aan onze chambre dhôtes in het zuiden van Frankrijk, de Aude in de Languedoc-Roussillon om specifieker te zijn. Voor de wijnkenners: in de Corbières, maar wel op de grens met de Minervois. En bovendien moet je voor de Fitou ook niet ver rijden...
Voor de niet-wijnkenners, geen nood, proeven doet genieten...
"La Bâtisse du Délice" dat is de naam van onze chambres d'hôtes. We willen onze gasten gastronomisch verwennen en hen aanzetten echt te genieten... Lekker eten dus, bij een gevarieerde wijnkaart in een rustgevende omgeving. Onze tuin wordt een kleine oase, met zwembad natuurlijk. Per kamer een apart plekje in de tuin. Wie een beetje wil samenzitten met de andere bezoekers, zal dat natuurlijk ook kunnen. Dit alles krijgt stilaan vorm, voorlopig op papier, maar daar willen we snel verandering in brengen. Onze bouwaanvraag is goedgekeurd, het gebouw is gekocht. Wij hebben hier in België nog één en ander af te handelen, waardoor we wellicht pas begin april naar la douce France zullen vertrekken. Vanaf dan kunnen we er met volle moed tegenaan. We willen er een mooi project van maken, dat het motto "leven als God in Frankrijk" hoog in het vaandel draagt.
Leen en Harry
P.S.: wil je op de hoogte gehouden worden? Stuur ons dan een mail via deze site. Wij voegen jouw gegevens dan toe aan onze mailinglist en laten af en toe iets weten...
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's. 
