Ik zou het effect van het defragmenteren van je harde schijf willen vergelijken met het effect van een tijdelijke renteverhoging in je economie om een speculatie-bubbel leeg te laten lopen.Iedere computergebruiker weet dat je regelmatig je harde schijf eens moet defragmenteren om te versnipperde bestanden die samen horen terug samen te brengen, en overbodige rommel op je harde schijf op te ruimen. Dit verhoogt naderhand de werksnelheid van je computer. Een tijdelijke renteverhoging in je economie werkt op een gelijkaardige manier. Ze zorgt er namelijk voor dat slechte leningen uit het systeem verdwijnen, en dat enkele van de minder rendabele ondernemingen met een te hoge schuldgraad uit de economie verdwijnen. Daardoor is er daarna weer meer ruimte voor de meer rendabele ondernemingen om te groeien, en op die manier wordt je economie terug gezonder gemaakt. Het directe effect van de koersmanipulatie van de Yuan-dollarkoers door de Chinese overheid was dat de rente in de VS te lange tijd op een te laag niveau bleef (4). In onze computeranalogie komt het er op neer dat China tegen de VS heeft gezegd dat het niet nodig was om de harde schijf te defragmenteren, en dat de VS het moment om haar harde schijf te defragmenteren steeds maar heeft uitgesteld tot het te laat was. Toen de VS dan uiteindelijk in 2006 toch de rente begon te verhogen (om de inflatie te stoppen)waren er zo veel slechte leningen en schulden in omloop dat dit leidde tot een hele reeks wanbetalingen en tot de huidige crisis, m.a.w. door een te versnipperde harde schijf is het defragmentatie-proces vastgelopen, en kon het niet succesvol voltooid worden.

In meer economische termen spreken we hier over het Mundell-Fleming kader en de onmogelijke drievuldigheid van monetaire zelfstandigheid, wisselkoersstabiliteit en financiële integratie. De onmogelijke drievuldigheid betekent eigenlijk gewoon dat een land maximaal 2 van de 3 doelen van deze drievuldigheid tegelijk kan nastreven, maar niet alle 3 tegelijk. Sinds de opzegging van de dollarstandaard in 1971, en zeker sinds het aantreden van Reagan in de VS in 1980, kan men zeggen dat de VS steeds gestreeft hebben naar monetaire zelfstandigheid en financiële integratie. Wisselkoersstabiliteit is geen doel van de economische politiek van de VS, en wordt volgens de VS-regering en de FED (de nationale bank van de VS) het best aan de markt overgelaten. Door zijn wisselkoers aan de dollar vast te koppelen (en via actieve marktingrepen er voor te zorgen dat dit zo bleef) heeft de Chinese overheid er eigenlijk voor gezorgd dat de VS in een situatie van de onmogelijke drievuldigheid terechtkwam en bijgevolg een keuze moest maken tussen welke van haar oorspronkelijke doelen ze zou opgeven. In de realiteit heeft de VS deze keuze niet gemaakt, en is ze er blijven van uitgaan dat ze haar beleid ongestoord kon verderzetten (5). In de feiten verloor ze echter haar monetaire zelfstandigheid en ontkenden Amerikaanse functionarissen van de Bush-regering en de FED het probleem. China heeft gewoon zijn handelsoverschotten met de VS omgezet in Amerikaans schuldpapier, en zo de Amerikaanse rente kunstmatig laag gehouden, wat tot de huidige vastgoedbubbel heeft geleid.

(4) De rente waartegen banken konden lenen lag vrij lange tijd op een lager niveau dan de inflatie, wat eigenlijk concreet betekent dat geld gratis was voor banken. Een dergelijke situatie te lang volhouden is er om vragen om een hoop slechte leningen in je economischsysteem te krijgen. Je zou dit economische doping kunnen noemen.
(5) Deze situatie diende de korte-termijnbelangen van zowel de Chinezen (reusachtige economische groei kon volgehouden worden door comparatieve voordelen t.o.v. de VS) als de Amerikanen (de financiering van een te dure oorlog tegen het terrorisme en de schijn van economische groei en een sterke economie hoog houden).