verslag van (o.m.) onze pogingen tot een, na vele jaren onderbreking, "comeback"; verslag van een gedeelde passie, naast onze allergrootste passie, onze mannen Aron en Tomas! verslag van pijn, ontgoocheling, slaaptekort, ongeduld maar ook (af en toe) kleine succesjes, plezier, gezelligheid, spanning, nieuwe ervaringen, grenzen verleggen, enz. (een soap...)
vroegere berichten op http://www.blogweb.be/kurtheidi
27-11-2010
Halve marathon Ell
Vandaag naar Ell. Beide achillespezen zijn zeker nog niet in orde, en het was een eeuwigheid geleden dat ik nog een wedstrijd had gelopen, maar het uitgangspunt was: gewoon vlot uitlopen, liefst zonder al te veel pijn. En dat is dus gelukt! Met Bert naar Ell vertrokken, waar we naast clubgenoten Dorine, Thea, Els ook een hele rits bekenden tegenkwamen zoals de meute van Maasmechelen, Lode, Patrick Delait, e.v.a. Heel fijn. Daarnaast moest er ook gelopen worden... Het was een hele bende die op een smal veldwegje richting andere smalle veldwegjes vertrok, en den deze had zich toch alweer op de eerste rij genesteld zeker . De halve marathon vertrok samen met de kortere afstanden, al waren het vooral atleten die aan de halve marathon deelnamen. Ik zag, na een redelijk rustige start, Patrick samen met Iwan Theunisse en Lode (12,7 km) ribbedebie gaan. Daar achter was het redelijk aan elkaar gewaagd. Tussen km 15 en 19 kon ik er nog enkele remonteren, om dan de kraan helemaal open te draaien, en er nog twee op te rapen. Tot km 19 eigenlijk ook redelijk ontspannen kunnen lopen, alleen had ik wat last van de koude. Eindtijd 1u24', voortdurend rond de 4'/km gelopen. Niet slecht gezien de voorgeschiedenis. Geeft natuurlijk wel een goed gevoel, na weken op de sukkel te zijn geweest, de nodige bijkomende kilootjes te hebben verzameld, zéér gedemotiveerd te zijn geweest, maar nu lijkt de trein terug vertrokken. Het kan de komende tijd alleen maar verbeteren. Als tenminste die fucking pezen een beetje willen meewerken...
Geen bergloop in Weert vandaag. Jammer, maar het zit er echt niet in. De rechterhiel is wreed ambetant, is waarschijnlijk te wijten aan overcompensatie voor de miserie aan de linkerachillespees. Ben moe, zowel fysiek als mentaal. Zijn deze week thuis nogal bezig geweest: verhuizen van alle spullen van de woonkamer naar de veranda, verhuizen van de eetkamer die ze kwamen ophalen en die ik mee heb helpen verplaatsen (marmer is lelijk én keizwaar...), brengen en installatie van de nieuwe meubeltjes, terug inladen, sorteren en nog eens sorteren, opruimen, enz. En toch wel heel wat min of meer slapeloze nachten door 't werk, alhoewel het vooral positieve problemen zijn die de revue passeren, maar het blijven problemen. Gek genoeg schieten me 's nachts vaak mogelijke oplossingen door het gepijnigde hoofd, en is de slaap dan nog ver te zoeken . Nu, ik hoop dat alles zich terug wat gaat stabiliseren nu, en ook die blessuretjes langzaam zullen oprotten, en dan hoop ik terug mijn rentree te kunnen maken volgende week in Ell. Misschien al direct op de halve marathon, maar dat zal dan toch vooral zijn om wat weerstand op te doen, als een goede doorgedreven training. Ga dat vanmiddag ook nog doen, hoop toch een 40'-tal minuten in D3 te kunnen lopen, na een goede opbouw in D1-D2, en dan nog wat cooling-down. Hoop dat de blessure niet erger wordt, want dan wordt het weer miseriemiseriemiserie... Heidi is deze week 3 keren naar Leuven moeten trekken. De leerstof zal zeker verwerkt kunnen worden, denk ik, alleen stellen zich nu problemen rond haar masterproef/thesis, problemen volledig inherent aan haarzelf. Waardoor ze in tijdsnood dreigt te raken. Het is allemaal niet eerlijk verdeeld in de wereld, meer kan ik daar niet over zeggen . Aron heeft maandag zijn eerste grote toets, in tegenstelling tot Heidi moet ik af en toe achter zijn veren zitten, want hij neemt het allemaal wat te gemakkelijk op. Maar ja, van wie zou hij dat kunnen hebben???
Amai, wat was me dat afgelopen (verlengd) weekend. Echt geen weer om een hond laat staan een verzopen loper door te jagen. Toch nog redelijk kunnen trainen, met enkele pittige trainingen, zoals dinsdag (3x snel in de wijk in Lanaken) en donderdagMORGEN (2x1000/800/600/400m). Vooral donderdag, net voor het noodweer begon, was de moeite. Interval 's morgensvroeg is echt wel (nog) zwaarder dan meestal 's avonds. Daarna begon de miserie, daardoor enkel vrijdag nog een duurloopje (zeikzeikzeiknat geworden) en zaterdag dan maar de fucking crosstrainer opgeklommen. Maar maandag was het dan weer tijd voor een langere duurloop (1u38') in het bos, waar het soms, door het beperkte zicht door het dikke bladerdek, soms meer zwemmen dan lopen was. Hopelijk is het ergste nu geleden, zodat we nog eens een wedstrijdje kunnen gaan doen. Ben er eigenlijk nog lang niet klaar voor, vooral door een gebrek aan weerstand en enkele extra kilootjes, maar waarschijnlijk ga ik zaterdag toch naar Weert toe, voor de zeer heavy Mizuno bergloop. 12 zware hellingen (ultrasteil, vooral verschrikkelijke afdalingen) verspreid over 10 km, afzien van begin tot einde. That's the way we like it, oh yeah .
De pees is goed hersteld, alleen heb ik nu een ontsteking aan beide achillespezen , doet me denken aan vroegere tijden. Nu, de pees zelf is terug soepel, dus dat is goed nieuws. En met die ontsteking, tja, daar is wel mee te lopen, alleen moet ik het zo goed mogelijk verzorgen. Deze week terug goed beginnen trainen, met op maandag 3x10' extensief, woensdag 3x5' extensief, donderdag 8x600m en zaterdag 5x4', dinsdag/vrijdag beetje duurlopen. Was zwaar. Vooral donderdag afgezien, de eerste herhalingen waren een ramp, ik durfde ook niet goed doorlopen, maar beetje bij beetje ging het sneller. De eerste was tegen 2'16" of zoiets, de laatste zat ik al dik onder 2'. De versnellingen gisteren op mijn eentje gingen ook goed, dus ik ben alweer een beetje verder uit het dal geklauterd .
Vandaag een rustdag, vanaf morgen weer een reeksje van een achttal dagen training vooropstellen, en als dat goed gaat, dan gaat de pees (haha) er terug wat vanaf (haha) en kunnen we stilaan terug aan wedstrijden beginnen denken. Op ons werk is het op beide plaatsen momenteel een beetje kwestie van overleven, Heidi moet nog een hele hoop lessen volgen eer ze in januari partieels zal afleggen. En ondertussen maar bricoleren aan haar masterproef/thesis. Maar dat komt wel in orde. Ze zal vanaf juli volgend jaar niet meer weten hoe ze haar tijd moet gaan invullen .
Typisch aan "mid-life" is dat je het extreem druk hebt blijkbaar. Heidi die voltijds werkt én voltijds studeert, onze twee nog jonge kids, een huishouden met alles erop en eraan, en den deze die opeens een andere job krijgt aangeboden. Waardoor ik drie weken lang 's nachts weinig ogen heb dichtgedaan, maar dan uiteindelijk toch een beslissing heb genomen, want ik kon het niet weigeren. Op de loonbrief zal er niet meer komen te staan, maar de inhoud spreekt me ongelooflijk aan, dat hebben de vraagstellers ook zeer goed beseft . Maar nu is het dus ook op het werk nog extremer druk, aangezien ik ook een beetje op twee stoelen aan het balanceren ben. Op de ene stoel volle bak inwerken (deze week verlof, maar heb een heel aantal fardes met info mee om door te nemen, en er zijn al een aantal vergaderingen gepland), op de andere stoel vanalles afwerken, wat des te moeilijker is aangezien er (nog) geen opvolger is. Dat komt er dus ook nog eens bij, en dan zou een mens nog wat tijd voor zichzelf moeten vrijmaken ?
Toch zal dat gebeuren, want de kwetsuur lijkt me bijna achter de rug. Straks een 70' proberen te duurlopen, met daarin toch een aantal rustig-extensieve versnellingen. Ben eens benieuwd hoe the body zal reageren. De achillespees is nog een heel klein beetje opgezwollen, maar de pijn en zelfs het trekkende gevoel zijn volledig weg. Vervelend is wel dat ik opeens last heb van een streek waar ik nog nooit last heb gehad, de linker-quadriceps, lijkt me ook licht ontstoken. Probeer me zo goed mogelijk te verzorgen, en geleidelijk aan op te bouwen. Hopelijk is het over enkele weekjes definitief achter de rug. Zal dan terug wat meer verstevigingsoefeningen blijven doen, want blijkbaar heb ik dat wel nodig. Ook opmerkelijk is dat mijn hartslag met een tiental tellen is gestegen. Zou dat al te maken kunnen hebben met het verlies aan conditie? Bovendien zijn er enkele kg'tjes bijgekomen op de weegschaal. Die zullen vanaf NU als sneeuw voor de zon verdwijnen .
. De halve marathon vertrok samen met de kortere afstanden, al waren het vooral atleten die aan de halve marathon deelnamen. Ik zag, na een redelijk rustige start, Patrick samen met Iwan Theunisse en Lode (12,7 km) ribbedebie gaan. Daar achter was het redelijk aan elkaar gewaagd. Tussen km 15 en 19 kon ik er nog enkele remonteren, om dan de kraan helemaal open te draaien, en er nog twee op te rapen. Tot km 19 eigenlijk ook redelijk ontspannen kunnen lopen, alleen had ik wat last van de koude. Eindtijd 1u24', voortdurend rond de 4'/km gelopen. Niet slecht gezien de voorgeschiedenis. Geeft natuurlijk wel een goed gevoel, na weken op de sukkel te zijn geweest, de nodige bijkomende kilootjes te hebben verzameld, zéér gedemotiveerd te zijn geweest, maar nu lijkt de trein terug vertrokken. Het kan de komende tijd alleen maar verbeteren. Als tenminste die fucking pezen een beetje willen meewerken...
. Nu, ik hoop dat alles zich terug wat gaat stabiliseren nu, en ook die blessuretjes langzaam zullen oprotten, en dan hoop ik terug mijn rentree te kunnen maken volgende week in Ell. Misschien al direct op de halve marathon, maar dat zal dan toch vooral zijn om wat weerstand op te doen, als een goede doorgedreven training. Ga dat vanmiddag ook nog doen, hoop toch een 40'-tal minuten in D3 te kunnen lopen, na een goede opbouw in D1-D2, en dan nog wat cooling-down. Hoop dat de blessure niet erger wordt, want dan wordt het weer miseriemiseriemiserie... 
. Aron heeft maandag zijn eerste grote toets, in tegenstelling tot Heidi moet ik af en toe achter zijn veren zitten, want hij neemt het allemaal wat te gemakkelijk op. Maar ja, van wie zou hij dat kunnen hebben???
.
, doet me denken aan vroegere tijden. Nu, de pees zelf is terug soepel, dus dat is goed nieuws. En met die ontsteking, tja, daar is wel mee te lopen, alleen moet ik het zo goed mogelijk verzorgen.
.
.
?
.
