Ik weet het niet meer. Ik zou misschien beter zwijgen, niets bloggen. Maar het is sterker dan mezelf.

Godverdomme, in welke wereld leven we tegenwoordig? Hoe moeten we onze (klein)kinderen nog opvoeden? In angst? Dat vertik ik. Ik geloof nog altijd - misschien tegen beter weten in - dat de doorsneemens goed is. Of hij nu christen, jood, islamiet, boeddhist, hindoe of ik weet niet wat is. Maar dat er fanatiekelingen, 'zotten', gebrainwashte individuen en zelfs onschuldige kinderen rondlopen met het idee dat ze 'hier boven' iets verdienen als ze andere mensen wat aandoen.... dat kan ik niet uitleggen, noch aan mijn dochter, noch aan.....

Of het nu in eigen land is, in Londen, Parijs, Istanbul, of aan de andere kant van de wereld. Het schokt me, het grijpt me - in het verleden en nog altijd - aan. Ik kan het niet begrijpen. Ik heb er geen uitleg voor. In de krant stond er vandaag een lijstje, verre van volledig. Met gepleegde aanslagen de laatste xxxx jaar. Afschuwelijk. En dan spreken we nog niet over de duizenden doden door bombardementen, hongersnood, allemaal ten gevolge van oorlogsconflicten, ruzies over macht.

We zijn allemaal geschokt door die gebeurtenissen, we rouwen, leven mee met slachtoffers en nabestaanden. Maar voor de rest? We zwijgen. We zwijgen als een zelfverklaarde democratische president in Turkije ons hier allemaal fascisten noemt, 'zijn' bevolking oproept tegen Europeanen te ageren als de 'Turkse waarden' niet gerespecteerd worden. We zwijgen als een Amerikaanse minister de destijds ingevoerde slaven immigranten noemt. We zwijgen als een Noord-Koreaanse leider dreigt met een atoomoorlog. We zwijgen.....

Gisteren herdachten we 'Brussel', 's avonds had Londen prijs. Vandaag iets 'mis' in Antwerpen. Morgen? En we gaan geschokt zijn, vol ongeloof reageren, vloeken, sakkeren. Maar vooral: zwijgen.

Pfff. Nu moet ik toch even bekomen. Mensen zeggen dat katjes altijd op hun pootjes terechtkomen. Wel dat heb ik, katertje-geweest Lowieke, vandaag ondervonden.

Wie mijn avonturen bij mijn baasjes al een beetje gevolgd heeft, weet dat ik nieuwsgierig ben, graag op verkenning trek. In huis vind ik zo steeds nieuwe verstopplaatsjes en als ik op het terras, één hoog, mag, geniet ik van het uitzicht, van de pasgeboren lammetjes - het zijn er ondertussen drie, dat jongste is toch nog zo klein - in de wei achter ons, probeer ik insectjes te pakken en ga zo maar door. En heb ik gevonden hoe ik op het dak moet geraken, zodat ik ook bij de buren in de goot kan wandelen, loeren.

Maar deze morgen heb ik me een beetje misrekend. Terwijl bazinneke zich klaarmaakte om te gaan werken, mocht ik een luchtje gaan scheppen. En het kriebelde.... Dus ik over de terrasafsluiting het dak op. Genietend van het uitzicht. Maar toen begon het een beetje te regenen en werden de dakpannen nat, glibberig. Ik durfde niet meer springen, durfde niet naar het velux-raam klimmen, ook al probeerde baasje me te lokken met speeltjes. Het was te glad, vond ik. Dus bleef ik maar in de dakgoot, af en toe miauwend, maar baasje kon niet aan mij, kon mij niet helpen.

Plots gleed ik uit, misstapte me. Ik kon niets vastgrijpen en baasje zag me naar beneden tuimelen. Enkele ogenblikken later was hij ook in de tuin, op zoek naar mij. Ik was redelijk mals terechtgekomen in de dennenstruiken en nog wat beduusd aan het rondstappen. Met wat kattenkorrels probeerde baasje me te lokken en na een tijdje liet ik me toch oppakken. Als dank gaf ik baasje nog een paar krabjes.

Nu lig op bed te bekomen van mijn avontuur, nadat ik eerst mijn buikje volgegeten had hoor. Pootjes zijn ook al gewassen. Volgende keer zal ik misschien toch een beetje voorzichtiger moeten zijn..... Alhoewel, in die tuin rondsluipen is misschien toch ook plezant?